Interpretacja indywidualna z dnia 17 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.121.2023.2.KD

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 lutego 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 6 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 kwietnia 2023 r. (wpływ 6 kwietnia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Polska firma (rozliczająca się na zasadach: podatek liniowy, płatnik VAT i VAT-UE) świadczy usługi transportowe - transport drogowy towarów PKD 49.41.Z na terenie Polski, Niemiec, Francji, Belgi, Węgier oraz poza UE. Na fakturach od firm z UE ujęte są opłaty autostradowe, parkingi z naliczonym podatkiem od wartości dodanej dokonane w Niemczech (podatek od wartości dodanej 19%), Węgrzech (podatek 27%), Francja (podatek 20%).

W piśmie z 4 kwietnia 2023 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazała Pani, że przedstawiony opis dotyczy 2023 r. oraz Pani indywidualnej sprawy: Transport Ciężarowy (…), NIP (…), PKD 49.41.Z. Prowadzi Pani podatkową księgę przychodów i rozchodów (PKPiR) – rozlicza podatek liniowo, według stawki 19%, prowadzi działalność gospodarczą indywidualnie, przychody netto (bez VAT) z działalności gospodarczej nie przekroczyły w poprzednim roku 2 mln euro. Jest Pani polskim rezydentem podatkowym. Zapłacony podatek od wartości dodanej ujmuje Pani w kosztach uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej Transport Ciężarowy (…), NIP (…), PKD 49.41.Z. Przedmiotem wniosku jest podatek od wartości dodanej z Niemiec ( podatek od wartości dodanej 19%), Węgier (podatek od wartości dodanej 27%), Francja ( podatek od wartości dodanej 20%), Belgia ( podatek od wartości dodanej 21%), Słowacji (podatek od wartości dodanej 20%).

Dodała Pani, że świadczy usługi transportowe - transport drogowy towarów PKD 49.41.Z na terenie Polski, Niemiec, Francji, Belgi, Węgier, Słowacji oraz poza UE. Na fakturach i innych dowodach księgowych z UE, które potwierdzają poniesione koszty uzyskania przychodu, ujęte są opłaty drogowe, parkingi itp., z naliczonym podatkiem od wartości dodanej w w/w krajach.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1)Czy podatek od wartości dodanej, który znajduje się na dokumentach potwierdzających poniesienie wydatków (koszty opłat drogowych, parkingów, itp na terenie Francji, Belgi, Węgier, Niemiec, Słowacji) stanowi koszt uzyskania przychodu?

2)Czy wydatki poniesione przez Panią poza granicami Polski a dotyczące opłat drogowych,parkingów itp., mogą być księgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kwotach brutto?

Pani stanowisko w sprawie (przedstawione ostatecznie w uzupełnieniu wniosku)

Pani zdaniem, podatek od wartości dodanej, od wskazanych we wniosku wydatków Pani firmy (opłat drogowych, parkingów, itp. na terenie państw UE) może stanowić koszt uzyskania przychodu. Kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.), z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pani zdaniem, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535). Ustawodawca nie zawarł w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji podatku od wartości dodanej.

Art. 23 ust. 1 pkt 43 wyraźnie wskazuje, że ograniczenie dotyczy jedynie podatku od towarów i usług. Uważa Pani, że jest uprawniona do zaliczenia wydatków poniesionych na terytorium państw członkowskich UE w wartości brutto, tym bardziej, że miesięczny koszt podatku od wartości dodanej od opłat drogowych, parkingów, itp. to średnio kwota łączna 1 356,21 zł. Biuletyny informacyjne dla służb ekonomiczno-finansowych, Poradnik Przedsiębiorcy wskazują, że podatek zapłacony w innych państwach UE stanowi dla firmy koszt, przytaczając wyroki sądu. Jednocześnie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku VAT, nie uległy nowelizacji, to w niektórych przypadkach zaszły zmiany i ta różnorodność interpretacji budzi wątpliwości. Mając na uwadze prawidłowe prowadzenie księgi przychodów i rozchodów przyczyniło się do złożenia wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W myśl ww. przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Tym samym, art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy:

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 uptu:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że ma Pani wątpliwości, czy w przedstawionym stanie faktycznym, podatek od wartości dodanej, który znajduje się na dokumentach potwierdzających poniesienie wydatków (koszty opłat drogowych, parkingów, itp.) na terenie Francji, Belgii, Węgier, Niemiec i Słowacji, na podstawie obowiązujących w tych krajach przepisów, jest kosztem uzyskania przychodów. Tym samym, czy wydatki poniesione przez Panią poza granicami Polski a dotyczące opłat drogowych, parkingów, itp., mogą być księgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kwotach brutto.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: „mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej” (…)”.

Tak też orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 926/16, w którym stwierdzono, że „definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (…) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym”.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: „nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o „podatku od wartości dodanej”, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako „podatek od towarów i usług”. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT”.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym, podatek od wartości dodanej, który znajduje się na dokumentach potwierdzających poniesienie wydatków (koszty opłat drogowych, parkingów, itp.) na terenie Francji, Belgii, Węgier, Niemiec, Słowacji, nie może być odmiennie traktowany od podatku od towarów i usług, a tym samym prowadzić do odmiennego rozliczania ponoszonych kosztów podatkowych. Konsekwentnie, wydatki poniesione przez Panią poza granicami Polski a dotyczące opłat drogowych, parkingów, itp., nie mogą być księgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kwotach brutto.

Wobec powyższego Pani stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Podkreślamy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).