Interpretacja indywidualna z dnia 7 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.80.2023.2.AN

Czy kwota podatku VAT 45 843,50 zł, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 lutego 2023 r. za pośrednictwem Poczty, wpłynął Państwa wniosek z 2 lutego 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy kwota podatku VAT 45 843,50 zł, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

1)5 października 2007 r. Pan X (osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą od 1 sierpnia 2012 r., dalej: „Pan X”) NIP (…), zawarł umowę dzierżawy z Panem Y (dalej: „Pan Y”) NIP (…). Każda ze stron była podatnikiem VAT.

2)W roku 2010 zdaniem dzierżawcy wydzierżawiający naruszył warunki umowy – powstał spór.

3)1 sierpnia 2012 r. Pan X wniósł przedsiębiorstwo (31 lipca 2012) do Spółki Z Sp. z o.o. spółka komandytowa NIP (...) (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”), która stała się następcą prawnym i weszła w prawa i obowiązki umowy.

4)Pan Y poinformował, że jego zdaniem przejście nie jest skuteczne wobec ww. umowy dzierżawy i zaprzestał wystawiania i przesyłania faktur z tytułu umowy. Nie wysyłał ich do Spółki ani do Pana X.

5)Spółka opłacała połowę czynszu, a od 1 września 2015 zaprzestała opłacać i wycofywała działalność z przedmiotu dzierżawy w roku 2016. 29 grudnia 2016 notarialne zdanie przedmiotu umowy.

6)Pomimo wezwania Pan Y nie dostarczył faktur, ale złożył pozew o zapłatę pełnej wartości czynszu.

7)14 kwietnia 2022 r. zapadł wyrok nakazujący zapłatę należności w kwotach brutto określonych przez Sąd (załącznik 2 – wyrok sądu, załącznik 3 wyszczególnienie kwot). Należność została ściągnięta w drodze egzekucji w maju 2022 roku.

8)Pomimo wezwania o duplikaty faktur Spółka ich nie otrzymała.

9)Spółka w okresie od 1 stycznia 2013 r. nie odliczała podatku VAT od opłacanych kwot (wartość nieodliczonego podatku VAT 31.767,36 zł) – są to przeterminowane wartości. W kosztach ujęte były kwoty opłacone.

10)Spółka nie dysponowała i nie dysponuje fakturami ani duplikatami faktur za okres od stycznia 2013 roku do listopada 2016 roku i nie odliczała podatku VAT z tytułu przedmiotowej umowy za ten okres z powodu braku faktur – zgodnie z art. 86 to faktura jest podstawą do odliczenia podatku. Spółka nie ujmowała nie opłaconych kwot w kosztach, ponieważ zdaniem spółki wyższe kwoty czynszu były niesłuszne i były przedmiotem sporu.

Pytanie

Czy kwota podatku VAT 45 843,50 zł, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, kwota wyroku w wartościach netto, jest dla niej kosztem uzyskania przychodu w roku 2022. Kwota zawartego podatku VAT w wysokości 45 843,50 zł, nie jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu w świetle art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kwota 199 319,56 zł, jest kosztem uzyskania przychodu w 2022 roku, tj. w roku wydania wyroku i opłacenia kwoty.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania) tj. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT. Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Tym samym, przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów „kwoty wyroku w wartościach netto”.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien więc wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna więc brać pod uwagę:

-przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz

-potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i pozostają w związku o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Art. 16 ust. 1 updop, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

W opisie sprawy wskazano, że 5 października 2007 r. (...) zawarł umowę dzierżawy z (...). W 2010 r. zdaniem dzierżawcy wydzierżawiający naruszył warunki umowy – powstał spór. 1 sierpnia 2012 r. (...) wniósł przedsiębiorstwo do (...) sp. z o.o. (...) spółka komandytowa, która stała się następcą prawnym i weszła w prawa i obowiązki umowy. (...) poinformował, że jego zdaniem przejście nie jest skuteczne wobec ww. umowy dzierżawy i zaprzestał wystawiania i przesyłania faktur z tytułu umowy. Nie wysyłał ich do Spółki ani do pana (...). Spółka opłacała połowę czynszu a od 1 września 2015 zaprzestała opłacać i wycofywała działalność z przedmiotu dzierżawy w roku 2016. Pomimo wezwania Pan (...) nie dostarczył faktur, ale złożył pozew o zapłatę pełnej wartości czynszu. (...) kwietnia 2022 r. zapadł wyrok nakazujący zapłatę należności w kwotach brutto określonych przez Sąd. Spółka nie dysponowała i nie dysponuje fakturami ani duplikatami faktur za okres od stycznia 2013 rok do listopada 2016 roku i nie odliczała podatku VAT z tytułu przedmiotowej umowy za ten okres z powodu braku faktur.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy podkreślić, że uregulowania zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, należy interpretować w powiązaniu z przepisami ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.; dalej: „uptu”).

Zgodnie z ogólną zasadą neutralności podatku VAT wyrażoną w art. 86 ust. 1 uptu,

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii dotyczącej możliwości odliczenia podatku VAT w sytuacji zaistnienia zdarzenia opisanego we wniosku. W tym zakresie zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie o nr 0111-KDIB3-1.4012.315.2023.3.KO, w którym stwierdzono, że w sytuacji, w której nie otrzymaliście Państwo faktur, które dokumentowałyby nabycie usług najmu, nie przysługuje Państwu odliczenie podatku VAT w okresie od stycznia 2013 r. do listopada 2016 r. i nie przysługuje Państwu odliczenie podatku VAT od zasądzonych kwot brutto w wyroku sygn. akt A Ca 48/22 z 14 kwietnia 2022 r. Faktura stanowi dla nabywcy towaru lub usługi podstawę do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, gdyż podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z tej faktury.

Należy zauważyć, że cytowany powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, zawiera zamknięty katalog przypadków, kiedy podatek od towarów i usług jest zaliczany do kosztów uzyskania przychodów. Z literalnego brzmienia ww. przepisu wynika, że nie ma on zastosowania do sytuacji opisanej we wniosku, w której brak możliwości odliczenia podatku VAT wynika z faktu nieotrzymania faktury.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wskazane w opisie sprawy wydatki nie spełniają ustawowych przesłanek wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, uprawniających do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 dotyczące ustalenia, czy kwota podatku VAT, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

- Nadmieniamy, że w zakresie pytania nr 1, dotyczącego podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

- Przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym we wniosku pytaniem nr 2 wyznaczającym jej zakres, jest wyłącznie kwestia ustalenia, czy kwota podatku VAT w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodu.

- Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

- Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi  (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259, dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).