Interpretacja indywidualna z dnia 6 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.97.2023.1.JS

Moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu usługi dzierżawy znaków towarowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lutego 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 14 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu usługi dzierżawy znaków towarowych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Data rejestracji Wnioskodawcy jako podatnika VAT to 1 sierpnia 2015 roku. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej zarejestrowanej w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG).

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowo - akcyjnej (w dalszej części zwana również jako: „Spółka”).

Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie:

1)Sprzedaż hurtowa odzieży i obuwia PKD 46.42.Z (działalność podstawowa);

2)Handel hurtowy, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi PKD 46;

3)Handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi PKD 47;

4)Transport drogowy towarów oraz działalność usługowa związana z przeprowadzkami PKD 49.4;

5)Magazynowanie i przechowywanie towarów PKD 52.1;

6)Działalność usługowa wspomagająca transport PKD 52.2;

7)Działalność związana z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki oraz działalność powiązana PKD 62;

8)Pozostała finansowa działalność usługowa, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych PKD 64.9;

9)Reklama, badanie rynku i opinii publicznej PKD 73;

10)Uprawa zbóż, roślin strączkowych i roślin oleistych na nasiona, z wyłączeniem ryżu PKD 01.11.Z.

Wspólnikami Spółki są jeden komplementariusz oraz jeden akcjonariusz.

Wnioskodawca jest twórcą i wyłącznie jemu przysługują autorskie prawa osobiste i majątkowe do marki, logo i znaków towarowych (słownych oraz słowno-graficznych). Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej uzyskał ochronę prawną na słowne oraz słowno-graficzne znaki towarowe w ….

Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy znaków towarowych ze Spółką, w której jest wspólnikiem. W związku z zawartą umową Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie tytułem czynszu, które stanowi jego przychód. Znaki towarowe, będące przedmiotem umowy dzierżawy, stanowią majątek prywatny Wnioskodawcy. Znaki towarowe nie zostały wprowadzone do Spółki.

Umowa dzierżawy została zawarta na podstawie art. 162 § 1 ustawy Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2021, poz. 324 t. j.) w związku z art. 709 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020, poz. 1740 t. j.), który stanowi, że przepisy ustawy dotyczące dzierżawy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Umowa dzierżawy nie została zawarta w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej zarejestrowanej w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG).

Umowa dzierżawy znaków towarowych w sposób charakterystyczny dla umów dzierżawy kształtuje prawa i obowiązki stron. Zgodnie z umową dzierżawy wydzierżawiający zobowiązał się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Dzierżawca powinien wykonywać swoje prawo zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki i nie może zmieniać przeznaczenia przedmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego. Bez zgody wydzierżawiającego dzierżawca nie może oddawać przedmiotu dzierżawy osobie trzeciej do bezpłatnego używania ani go poddzierżawiać. Zgodnie z umową, dzierżawca nie może skutecznie występować z roszczeniami z tytułu naruszenia prawa ochronnego, natomiast wydzierżawiający został zobowiązany do powstrzymania się od korzystania ze znaku towarowego, będącego przedmiotem umowy, w okresie jej trwania. Czynsz jest wypłacany Wnioskodawcy w pieniądzach. Umowa jest zawarta na czas nieokreślony. Termin płatności czynszu dzierżawnego upływa 30 dni po wystawieniu faktury przez wydzierżawiającego. Wydzierżawiający zobowiązany jest do wystawienia faktury w ostatnim dniu pierwszego kwartału po zakończeniu roku kalendarzowego.

Pytanie

Czy moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu usługi dzierżawy przedmiotu opisanego w ww. stanie faktycznym i w okolicznościach opisanych w przedstawionym stanie faktycznym należy ustalić zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u jako przepis szczególny w stosunku do art. 19a ust. 3 u.p.t.u i z wyłączeniem stosowania tego przepisu, a zatem obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy powstanie w ostatnim dniu kalendarzowym pierwszego kwartału następującego po zakończeniu roku kalendarzowego, tj. w dniu 31 marca 2023 roku, w której to dacie będzie wystawiona faktura za czynsz dzierżawny dotyczący 2022 roku?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze świadczeniem usług przedstawionych w opisie stanu faktycznego i na zasadach tam wskazanych:

1.Wnioskodawca powinien ustalić moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu podatku VAT od usługi najmu zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u.

2.Obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy wykonywanej na podstawie umowy, w której przyjęty jest dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy powstanie w ostatnim dniu kalendarzowym pierwszego kwartału następującego po zakończeniu roku kalendarzowego, tj. w dniu 31 marca 2023 roku, w której to dacie będzie wystawiona faktura za czynsz dzierżawny dotyczący 2022 roku.

Z konstrukcji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19a ust. 3 u.p.t.u., usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Ustawa przewiduje pewne wyjątki od reguły ogólnej dotyczącej ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego. Jeden z nich określony został w art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u., obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

a)dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,

b)świadczenia usług:

-telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych,

-wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,

-najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,

-ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,

-stałej obsługi prawnej i biurowej,

-dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego

– z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

Przepis ten określa szczególny moment powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do niektórych kategorii usług i w ocenie Wnioskodawcy ma pierwszeństwo przy określaniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT tylko dla wymienionych w tym przepisie usług. Nie znajduje tu zastosowania art. 19a ust. 3 u.p.t.u. Art. 19a ust. 3 u.p.t.u. należy interpretować razem z art. 19a ust. 1 u.p.t.u. Oba te przepisy przewidują, że obowiązek podatkowy powstaje w momencie wykonania usług, tylko że art. 19a ust. 3 u.p.t.u. w sposób specyficzny definiuje ten moment w przypadku usług rozliczanych okresowo.

Jednak, zgodnie z art. 19a ust. 1 u.p.t.u., obowiązek podatkowy powstaje w momencie wykonania usługi, z zastrzeżeniem przypadków określonych m.in. w art. 19a ust. 5 u.p.t.u.

Tym samym w przypadku rozliczanych okresowo usług dzierżawy należy ustalać moment powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret trzecie u.p.t.u., a nie zgodnie z art. 19a ust. 3 u.p.t.u.

Reasumując: obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę opisanej usługi dzierżawy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret w zw. z art. 19a ust. 7 u.p.t.u., czyli z chwilą upływu terminu płatności za usługę, chyba że wcześniej zostanie wystawiona faktura.

Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Stanowisko Wnioskodawcy ma oparcie w interpretacjach podatkowych oraz orzecznictwie sądowym. Jako przykład można wskazać: interpretację z dnia 13 sierpnia 2018 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0112-KDIL2-2.4012.194.2018.2.AKR;

-Tak też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 sierpnia 2020 r. I FSK 1866/17 „W przypadkach, w których obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług najmu, dzierżawy, czy leasingu czy usług podobnych - w rozumieniu art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret trzecie ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury, a więc nie później niż z upływem terminu płatności (art. 19a ust. 7 w zw. z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT), a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności w rozumieniu art. 19a ust. 7 in fine ustawy o VAT”;

-interpretacja - pismo z dnia 15 października 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114- KDIP4-3.4012.437.2020.1.RK;

-interpretacja - pismo z dnia 20 grudnia 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB3-1.4012.702.2019.2.KO;

-interpretacja - pismo z dnia 9 listopada 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB3-1.4012.687.2018.2.ICZ.

W orzecznictwie sądowym jednolicie przyjmuje się, że dostawy i usługi uregulowane w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a i b, w tym usługi dzierżawy zostały uregulowane odrębnie, a więc nie ma do nich zastosowania art. 19a ust. 3 i 4 ustawy:

-I FSK 1848/17, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, LEX nr 3064617,

-wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I FSK 1104/15,

-wyrok NSA: z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. akt I FSK 1714/15,

-z dnia 12 czerwca 2018 r. wyrok NSA, sygn. akt I FSK 1333/16,

-wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy I SA/Bd 619/19, Pojęcie usług ciągłych - LEX nr 2774627,

-I SA/Wr 943/19, Pojęcie usług ciągłych - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, LEX nr 3036864,

-I SA/Gl 507/19, Dostawa o charakterze ciągłym - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach LEX nr 2733090 „Wskazuje, że w przypadku usług najmu, usług telekomunikacyjnych czy dostawy energii elektrycznej zasady powstania obowiązku podatkowego określono nie w art. 19a ust. 3, ale w ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, a więc nie ma do nich zastosowania art. 19a ust. 3 i 4u.p.t.u”,

-wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2019 r. I FSK 970/17 LEX nr 2703671 „W przypadku bowiem "klasycznych" usług/dostaw ciągłych, w ramach których nie można wyodrębnić poszczególnych świadczeń: usług najmu, usług telekomunikacyjnych, czy dostawy energii elektrycznej - chwilę powstania obowiązku podatkowego określono nie w art. 19a ust. 3 i 4 u.p.t.u., tylko w ust. 5 pkt 4 tego przepisu”,

-I FSK 1765/16, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, LEX nr 2566017,

-I FSK 1239/16, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego LEX nr 2520293,

-III SA/Wa 3662/16, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, LEX nr 2759606.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego, w przypadku świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, jest data wystawienia faktury, ale pod warunkiem, że faktura zostanie wystawiona przed upływem terminu płatności. Natomiast, jeżeli podatnik nie wystawi faktury lub wystawi ją w terminie późniejszym niż przypadający za usługę termin płatności, obowiązek podatkowy powstaje nie w chwili wystawienia faktury, lecz zawsze z chwilą upływu terminu płatności określonego w umowie za daną usługę (tj. usługę najmu, dzierżawy, leasingu lub usługę o podobnym charakterze).

Treść art. 106i ust. 8 ustawy wskazuje, że:

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.

Jedną z podstawowych zasad systemu prawnego w Polsce jest swoboda umów. Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), zwanej dalej k.c.:

Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Swoboda umów to zasada prawa zobowiązań polegająca na przyznaniu podmiotom prawnym ogólnej możliwości zawierania i kształtowania treści umów w granicach zakreślonych przez prawo.

Na swobodę umów składają się cztery elementy:

-swoboda w zawieraniu umowy,

-swoboda w wyborze kontrahenta,

-swoboda w kształtowaniu treści umowy,

-swoboda w wyborze formy zawarcia umowy.

Natomiast zgodnie z art. 693 § 1 k.c.:

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy w ocenie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy powstanie na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług dzierżawy znaku towarowego. Jednakże, gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu płatności.

Podsumowując, moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu usługi dzierżawy znaku towarowego w przedstawionym stanie sprawy należy ustalić zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy. Zatem obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy powstanie w ostatnim dniu kalendarzowym pierwszego kwartału następującego po zakończeniu roku kalendarzowego tj. w dniu 31 marca 2023 roku, w której to dacie będzie wystawiona faktura za czynsz dzierżawny dotyczący 2022 roku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do zakresu sformułowanego we wniosku pytania tj. sytuacji, w której faktura za czynsz dzierżawny dotyczący 2022 roku będzie wystawiona w dniu 31 marca 2023 r.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy:

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy:

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją, podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, że w art. 19a ust. 5 ustawy, ustawodawca w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla niektórych usług.

Na mocy art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy:

Natomiast art. 19a ust. 7 ustawy stanowi, że:

W świetle art. 19a ust. 8 ustawy:

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów dla dostaw towarów i usług wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy obowiązek podatkowy powstaje w momencie wystawienia faktury z tytułu tych świadczeń. Natomiast, stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy:

Na podstawie art. 106i ust. 1 ustawy:

Według art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy:

Z kolei jak stanowi art. 106i ust. 7 ustawy:

Zgodnie z art. 106i ust. 8 ustawy:

W tym miejscu zaznaczyć należy, że moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania tej usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określany przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług.

Ponadto, stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Nie prowadzi Pan działalności gospodarczej zarejestrowanej w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG). Jest Pan wspólnikiem Spółki komandytowo – akcyjnej, będącej czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto jest Pan twórcą i wyłącznie Panu przysługują autorskie prawa osobiste i majątkowe do marki, logo i znaków towarowych (słownych oraz słowno-graficznych). Zawarł Pan umowę dzierżawy znaków towarowych z ww. Spółką. W związku z zawartą umową otrzymuje Pan wynagrodzenie tytułem czynszu, które stanowi Pana przychód. Znaki towarowe, będące przedmiotem umowy dzierżawy, stanowią Pana majątek prywatny. Znaki towarowe nie zostały wprowadzone do Spółki. Umowa dzierżawy nie została zawarta w ramach działalności gospodarczej. Umowa dzierżawy znaków towarowych w sposób charakterystyczny dla umów dzierżawy kształtuje prawa i obowiązki stron. Zgodnie z umową dzierżawy wydzierżawiający zobowiązał się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz jest Panu wypłacany w pieniądzach. Umowa jest zawarta na czas nieokreślony. Termin płatności czynszu dzierżawnego upływa 30 dni po wystawieniu faktury przez wydzierżawiającego. Wydzierżawiający zobowiązany jest do wystawienia faktury w ostatnim dniu pierwszego kwartału po zakończeniu roku kalendarzowego.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonej na rzecz Spółki usługi dzierżawy znaków towarowych.

Wstępnie należy wskazać, że umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki.

Zgodnie z art. 693 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny:

W myśl art. 694 Ustawy Kodeks cywilny:

Stosownie do art. 669 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

Zatem dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Wobec powyższego skoro wykonuje Pan czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT (tj. dzierżawę), zobowiązany jest Pan opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Co do zasady, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych, dotyczących między innymi czynności takich jak najem, dzierżawa, leasing. W przypadku bowiem świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, fakturę należy wystawić nie później niż z upływem terminu płatności.

W związku z powyższym skoro – jak wynika z opisu sprawy – został w umowie określony termin wystawienia faktury jako ostatni dzień pierwszego kwartału po zakończeniu roku kalendarzowego i z tytułu czynszu dzierżawnego znaków towarowych za 2022 rok zostanie wystawiona faktura w dniu 31 marca 2023 r., to w okolicznościach niniejszej sprawy stosownie do przepisu art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy obowiązek podatkowy z tytułu ww. usługi powstanie 31 marca 2023 r. tj. z chwilą wystawienia ww. faktury. Jednocześnie wskazać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie znajdzie zastosowania przepis art. 19a ust. 3 ustawy.

Wobec powyższego Pana stanowisko, z którego wynika, że obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy powstanie w ostatnim dniu kalendarzowym pierwszego kwartału następującego po zakończeniu roku kalendarzowego tj. w dniu 31 marca 2023 r., w której to dacie będzie wystawiona faktura za czynsz dzierżawny dotyczący 2022 roku, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informuję, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach sprawy przedstawionych przez Pana. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Pan jako zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. Informuję, iż tut. Organ nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).