Interpretacja indywidualna z dnia 27 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.166.2019.9.DP

Czy po rezygnacji z papierowego archiwizowania Dokumentów, udokumentowanie poniesionych przez Spółkę wydatków fakturami i innymi Dokumentami, które będą przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej, będzie stanowiło podstawę zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, zakładając, że spełnione zostaną standardowe warunki zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 updop?

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

 1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 17 kwietnia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 28 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Po 740/19 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2022 r. sygn. akt II FSK 580/20; i

 2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 23 kwietnia 2019 r. do tutejszego organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy po rezygnacji z papierowego archiwizowania Dokumentów, udokumentowanie poniesionych przez Spółkę wydatków fakturami i innymi Dokumentami, które będą przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej, będzie stanowiło podstawę zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka jest przedsiębiorstwem handlowym z siedzibą w Polsce i należy do (…) Grupy (dalej: „Grupa”), która zajmuje się sprzedażą (…). Przedmiotem działalności Spółki jest handel artykułami (…) wszelkiego rodzaju oraz prowadzenie placówek (…). Spółka prowadzi swoją działalność poprzez (…).

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Z uwagi na skalę działalności Wnioskodawca otrzymuje dużą ilość faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, faktur korygujących, not księgowych, rachunków etc., które są przesyłane do Spółki zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. Obecnie Spółka przechowuje oryginalne dokumenty źródłowe w wersji papierowej oraz ich wersje elektroniczne w postaci skanu. Z uwagi na skalę prowadzonej działalności oraz liczbę dokumentowanych zdarzeń, przechowywanie dokumentów w formie papierowej jest dla Spółki dalece nieefektywne, gdyż wiąże się z wysokimi kosztami archiwizacji i licznymi trudnościami logistycznymi (m.in. w zakresie konieczności zapewnienia dostępu i zabezpieczenia archiwizowanych dokumentów, czasochłonnym wyszukiwaniem dokumentów źródłowych, ryzykiem ich uszkodzenia, postępującą utratą czytelności dokumentów). Z tych względów, Spółka rozważa rezygnację z papierowej formy archiwizacji dokumentów na rzecz wyłącznie archiwizacji elektronicznej.

Przebieg procesu archiwizacji elektronicznej

Aktualnie proces elektronicznej archiwizacji dokumentów dotyczy wszystkich dokumentów księgowych posiadanych przez Spółkę, tj. dokumentów kosztowych, inwestycyjnych i towarowych, w tym faktur VAT i paragonów (dalej: „Dokumenty”), a także powiązanych z nimi dokumentów dodatkowych (np. umów, dodatkowych ustaleń etc.). Obecnie elektroniczna archiwizacja dokumentów dodatkowych nie jest obligatoryjna.

Proces elektronicznej archiwizacji dokumentów w Spółce rozpoczyna się po zaksięgowaniu danego Dokumentu w odpowiednim dziale Spółki, w związku z czym nie ma on wpływu na proces księgowania i obieg dokumentów. Dokumenty otrzymywane przez Spółkę w formie papierowej są skanowane do formatu PDF przez upoważnionych do skanowania pracowników (dalej: „Pracownicy Upoważnieni”) i zapisywane na serwerze znajdującym się na terytorium Szwajcarii, obsługiwanym przez szwajcarski podmiot powiązany z Grupy kapitałowej, do której należy Spółka.

Dokumenty skanowane są w jakości pozwalającej na zachowanie ich czytelności. Pracownicy Upoważnieni otrzymują Dokumenty do zeskanowania w pakietach obejmujących Dokumenty zaksięgowane w ciągu ostatniej doby. Każdy z dokumentów jest opatrzony indywidualnym kodem kreskowym. Dla Dokumentów opracowanych za pomocą systemu gospodarki magazynowej Spółki kodem kreskowym jest specjalny kod w systemie magazynowanym, który obecnie funkcjonuje w Spółce. Dla Dokumentów procesowanych z użyciem pozostałych systemów, indywidualny kod kreskowy jest nadawany na etapie księgowania Dokumentu.

Po zeskanowaniu każdego pakietu Dokumentów, Pracownicy Upoważnieni przeprowadzają kontrolę zeskanowanych Dokumentów w zakresie czytelności, wierności odwzorowania oraz zgodności stron wersji elektronicznej z wersją papierową. Dokumenty zeskanowane w sposób niepoprawny zostają zeskanowane ponownie. Następnie wszystkie zeskanowane pakiety Dokumentów zostają poddane ponownej kontroli. W przypadku pozytywnego rezultatu drugiej kontroli, następuje połączenie Dokumentów elektronicznych z operacjami księgowania w systemie finansowo-księgowym SAP (dalej: „System SAP”).

Po przeprowadzeniu operacji łączenia przeprowadzana jest kolejna kontrola mająca na celu weryfikację prawidłowego przypisania zarchiwizowanego elektronicznie Dokumentu do każdej operacji księgowania. W przypadku braku prawidłowego przypisania, koniecznie jest ponowne zeskanowanie odpowiedniego Dokumentu z pakietu. Dopiero poprawne przypisanie wszystkich Dokumentów z danego pakietu pozwala na umieszczenie pakietu w archiwum papierowym.

Spółka podkreśliła, iż dostęp do systemu archiwizacji elektronicznej jest wyłączony dla osób postronnych. Uprawnienie do zapisywania Dokumentów w formie elektronicznej mają wyłącznie Pracownicy Upoważnieni. Nie ma technicznych możliwości modyfikacji treści zeskanowanego Dokumentu. Pracownicy Spółki mają dostęp do przeglądania załączonych w systemie Dokumentów poprzez System SAP, bez możliwości edycji treści zeskanowanych Dokumentów. Ponadto, archiwum Dokumentów elektronicznych objęte jest systemem tworzenia kopii zapasowych.

Wobec powyższego, Spółka jest w stanie na każdym etapie zidentyfikować tożsamość sprzedawcy (autentyczność), żadne dane na fakturze czy paragonie wymagane przepisami nie mogą być zmienione, gdyż stosowane procedury i sposób przechowywania plików nie pozwalają na modyfikację treści dokumentów (integralność), a zeskanowana faktura ma odpowiednią jakość, aby zapewnić wyraźny odczyt danych (czytelność).

Spółka będzie przechowywała w formacie PDF elektroniczne obrazy zeskanowanych faktur co najmniej do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zapewniając autentyczności pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, z alokacją do odpowiednich okresów rozliczeniowych. Spółka, w przypadku żądania organu podatkowego lub organu kontroli celno-skarbowej będzie w stanie zapewnić dostęp do zarchiwizowanych faktur, a także ich bezzwłoczny pobór i odczyt danych w nich zawartych.

Pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym (tj. po rezygnacji z papierowego archiwizowania Dokumentów), udokumentowanie poniesionych przez Spółkę wydatków fakturami i innymi Dokumentami, które będą przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej, będzie stanowiło podstawę zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, zakładając, że spełnione zostaną standardowe warunki zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: Ustawa o CIT)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym udokumentowanie poniesionych wydatków w formie elektronicznej będzie stanowiło podstawę zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, przy założeniu, że spełnione zostaną standardowe warunki zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 Ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, fakt przechowywania faktur i innych Dokumentów jedynie w formie elektronicznej nie ma wpływu na możliwość rozpoznania udokumentowanych przez nie wydatków jako kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, skoro Ustawa o CIT nie określa wymogów formalnych odnośnie dokumentacji poniesionych kosztów, to każdy wydatek, który został udokumentowany w taki sposób, że możliwe jest zweryfikowanie przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. W świetle art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT bez znaczenia jest więc forma dowodu uzasadniającego poniesienie danego wydatku.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Zatem, jedynymi negatywnymi przesłankami uniemożliwiającymi zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest to, że został on wymieniony w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT oraz fakt braku powiązania z przychodem wedle art. 15 ww. Ustawy o CIT.

Podsumowując powyższe, oraz mając na uwadze ugruntowane podejście organów podatkowych prezentowanych w wydawanych interpretacjach indywidualnych należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek spełniający łącznie następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku zostaje pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Bez znaczenia w świetle przywołanej regulacji art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT pozostaje więc forma (papierowa czy elektroniczna) dowodu uzasadniającego poniesienie danego wydatku.

Jednocześnie zgodnie z art. 9 Ustawy o CIT, podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Przepisy Ustawy o rachunkowości

Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351 ze zm., dalej: UoR), do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym.

Zgodnie z art. 20 ust. 2 UoR podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1) zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;

2) zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;

3) wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Ponadto, stosownie do art. 20 ust. 3 UoR podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1) zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;

2) korygujące poprzednie zapisy;

3) zastępcze - wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;

4) rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.

Jednocześnie, art. 21 UoR zawiera wyliczenie minimalnego zakresu danych, których ujęcie w dowodzie księgowym jest niezbędne. Dokument spełniający wskazane powyżej warunki, stanowił będzie zatem dowód księgowy w rozumieniu UoR. Należy uznać, iż dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych.

Odnosząc się zaś do sposobu przechowywania dowodów księgowych, w art. 73 UoR określono, iż dowody księgowe i dokumenty inwentaryzacyjne przechowuje się w jednostce (z zastrzeżeniami) w oryginalnej postaci, w ustalonym porządku dostosowanym do sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych, w podziale na okresy sprawozdawcze, w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. Roczne zbiory dowodów księgowych i dokumentów inwentaryzacyjnych oznacza się określeniem nazwy ich rodzaju oraz symbolem końcowych lat i końcowych numerów w zbiorze.

Pomimo wskazania w przywołanym artykule, iż dowody winny być przechowywane w oryginalnej postaci w art. 73 ust. 2 UoR ustawodawca przewidział możliwość przeniesienia treści dowodów księgowych (poza tymi dotyczącymi przeniesienia praw majątkowych do nieruchomości, powierzenia odpowiedzialności za składniki aktywów, znaczących umów i innych ważnych dokumentów określonych przez kierownika jednostki) na informatyczne nośniki danych pozwalające zachować w trwałej i niezmienionej postaci zawartość dowodów. Jak wskazano, warunkiem stosowania tej metody przechowywania danych jest posiadanie urządzeń pozwalających na odtworzenie dowodów w postaci wydruku, o ile inne przepisy nie stanowią inaczej. Wydruk jest dowodem równoważnym z dowodem księgowym, z którego treść została przeniesiona na informatyczny nośnik danych.

Zgodnie z powyższym ustawodawca dopuszcza możliwość przechowywania dowodów księgowych w formie elektronicznej.

Biorąc pod uwagę regulacje wskazane powyżej, zarówno Ustawa o CIT, jak i UoR nie zawierają przepisów dotyczących samego sposobu przechowywania dokumentów. Przyjmując podstawową w systemie prawnym zasadę racjonalnego prawodawcy, należy uznać, że celem ustawodawcy było ograniczenie obciążeń podatników związanych z przechowywaniem dokumentów księgowych i umożliwienie podatnikom przechowywania dokumentów w innej, dogodnej dla podatników formie, o ile zapewnia ona spełnienie wymogów określonych w przepisach prawa podatkowego oraz rachunkowego.

Dlatego też zdaniem Spółki, faktury, rachunki oraz inne Dokumenty księgowe przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej w postaci skanu oryginału Dokumentu, zapisanego i przechowywanego w formie PDF będą mogły stanowić dowody księgowe przy zachowaniu ogólnych warunków wynikających z UoR, wskazanymi powyżej, a w rezultacie będą mogły być podstawą formalną zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych.

Przepisy Ordynacji podatkowej

Zgodnie z art. 180 § 1, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Wobec tego w przypadku utylizacji oryginalnego dokumentu źródłowego, nie można dyskwalifikować danego wydatku udokumentowanego dowodem w formie elektronicznej jako wydatek niebędący kosztem uzyskania przychodów.

Przykładowo, jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 19 stycznia 2016 r., nr IBPB-1-3/4510-46/16/SK: „Brak oryginalnego dokumentu źródłowego nie oznacza automatycznie kwalifikowania wydatku udokumentowanego tym dowodem, za niemogący stanowić koszt uzyskania przychodu. Należy bowiem zwrócić uwagę, że stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być takie dowody, które mogą być uzupełnione np. w toku postępowania podatkowego, a fakt dokonania transakcji może być potwierdzony u kontrahenta”.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż fakt przechowywania Dokumentów w formie elektronicznej, nie ma wpływu na możliwość rozpoznania udokumentowanych przez nie wydatków jako kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, jak również zachowania tego prawa w przyszłości (po utylizacji dokumentów papierowych). 

Zatem w przypadku otrzymania faktury lub innego Dokumentu księgowego w formie papierowej, to on stanowi podstawę do dokonania zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych, a tym samym do zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodu. Natomiast Ustawa o CIT nie zawiera przepisów dotyczących sposobu przechowywania dowodów księgowych. Zatem w świetle przepisów Dokumenty źródłowe stanowiące podstawę do zapisów w księgach rachunkowych można przechowywać w dowolnej formie pod warunkiem, że będą mogły stanowić dowód zaistnienia zdarzenia gospodarczego, ujętego na ich podstawie w księgach rachunkowych. Brak (w wyniku utylizacji) oryginalnego Dokumentu źródłowego nie oznacza automatycznie kwalifikowanie wydatku udokumentowanego tym dowodem, za niemogący stanowić koszt uzyskania przychodu.

Spółka zaznaczyła, iż powyższy pogląd wielokrotnie znajdował potwierdzenie również w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe.

Przykładowo, jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji indywidualnej z dnia 18 listopada 2016 r., nr 2461-IBPB-1-3.4510.951.2016.1.KB: „(...) dokumenty źródłowe stanowiące podstawę do zapisów w księgach rachunkowych można przechowywać w dowolnej formie pod warunkiem, że będą mogły stanowić dowód zaistnienia zdarzenia gospodarczego, ujętego na ich podstawie w księgach rachunkowych. Brak oryginalnego dokumentu źródłowego nie oznacza automatycznie kwalifikowania wydatku udokumentowanego tym dowodem, za niemogący stanowić kosztu uzyskania przychodu”.

Stanowisko to potwierdzają również:

- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 13 lipca 2016 r., nr IBPB-1-3/4510-479/16/MO,

- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 4 marca 2016 r., nr IBPB-1-2/4510-26/16/MW,

- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 19 stycznia 2016 r., nr IBPB-1-3/4510-541/15/SK,

- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 19 października 2015 r., nr IBPB-1-3/4510-272/15/PC,

- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 7 lipca 2016 r., nr IBPB-1-1/4510-154/16/BK,

- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 6 lipca 2016 r., nr IBPB-1-2/4510-488/16/MS,

- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 29 czerwca 2016 r., nr IBPB-1-2/4510-486/16/AnK.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 21 maja 2019 r. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydałem postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, znak: 0111-KDIB1-2.4010.166.2019.2.DP. Postanowienie doręczono Państwu 24 maja 2019 r.

Pismem z 31 maja 2019 r. (data wpływu 3 czerwca 2019 r.), złożyliście Państwo w wymaganym przepisami prawa terminie – zażalenie na ww. postanowienie.

W dniu 16 lipca 2019 r. wydałem postanowienie znak: 0111-KDIB1-2.4010.166.2019.3.MS, którym utrzymałem w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. Postanowienie doręczono 19 lipca 2019 r.

Skarga na postanowienie

Pismem z 1 sierpnia 2019 r. wnieśli Państwo skargę na ww. postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 6 sierpnia 2019 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonego Postanowienia oraz poprzedzającego je postanowienia z dnia 21 maja 2019 roku.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił skarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie – wyrokiem z 28 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Po 740/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 3 listopada 2022 r. sygn. akt II FSK 580/20 oddalił moją skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił skarżone postanowienia stał się prawomocny od 3 listopada 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił akta sprawy 30 stycznia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.