Interpretacja indywidualna z dnia 1 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.1.2023.2.AN

- Czy w zakresie przekazanego obuwia Podatnikowi przysługuje prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu poniesionych wydatków na ich nabycie; - czy przekazanie obuwia będzie dla Podatnika stanowiło przychód.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 stycznia 2023 r., za pośrednictwem Poczty wpłynął Państwa wniosek z 14 grudnia 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy:

-w zakresie przekazanego obuwia Podatnikowi przysługuje prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu poniesionych wydatków na ich nabycie;

-przekazanie obuwia będzie dla Podatnika stanowiło przychód.

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

Spółka będąca Wnioskodawcą zajmuje się sprzedażą markowego obuwia marki X.

(…)

Z uwagi na chęć rozreklamowania swoich produktów, Spółka podjęła decyzję o podjęciu współpracy z influencerami. W zamian za otrzymane obuwie, influencer zobowiązuje się do świadczenia ekwiwalentnego w postaci usługi reklamowej (np. w mediach społecznościowych).

W tym miejscu należy nadmienić, iż reklama w mediach społecznościowych jest ogromnie ważna w dzisiejszych realiach gospodarczych. Jest to forma reklamy, która obecnie przyczynia się w największym stopniu do osiągnięcia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. W chwili obecnej jest to najskuteczniejsza forma reklamy.

Część z influencerów nie prowadzi działalności gospodarczej i w konsekwencji zgodnie z przepisami prawa nie jest zobowiązana do wystawiania faktur VAT. Wniosek obejmuje więc swoim zakresem sytuacje gdy Podatnik takich dokumentów więc nie otrzymuje. Z uwagi na powyższe Wnioskodawca posiada odpowiedni regulamin, zgodnie z którym za przekazane obuwie influencer zobowiązuje się do wykonania usługi reklamowej (reklama butów marki X). Wnioskodawca posiada również potwierdzenie wydania przedmiotowego obuwia. W przypadku wydania osobistego influencer potwierdza odbiór obuwia własnoręcznie, lub w przypadku wysyłki za pośrednictwem poczty/kuriera - Wnioskodawca posiada dokumenty związane z wysyłką i tym samym potwierdzenie odbioru przez Adresata.

Pytania

1)Czy w zakresie przekazanego obuwia Podatnikowi przysługuje prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu poniesionych wydatków na ich nabycie? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

2)Czy przekazanie obuwia będzie dla Podatnika stanowiło przychód? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - art. 15 ust. 1, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

-został poniesiony przez podatnika,

-jest definitywny, a więc bezzwrotny,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

-nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy CIT,

-został właściwie udokumentowany.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca spełnia wszystkie powyższe warunki, w związku z powyższym bezspornie przysługuje mu prawo do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu nabytego obuwia.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie obuwia nie będzie również dla Podatnika stanowiło przychodu. Wnioskodawca nie dokonuje nieodpłatnego przekazania przedmiotowego obuwia (stanowiącego towar firmy). Transakcja ta nie stanowi darowizny, ani nagrody. W przedmiotowej transakcji występuje pełna ekwiwalentność (potwierdzona regulaminem). Wnioskodawca wydaje towar w zamian na wykonanie usługi reklamowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej „ustawa o CIT”):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że poniesienie wydatku ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu.

Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że zajmujecie się Państwo sprzedażą markowego obuwia. Z uwagi na chęć rozreklamowania swoich produktów, zdecydowali Państwo o podjęciu współpracy z influencerami. W zamian za otrzymane obuwie, influencer zobowiązuje się do świadczenia ekwiwalentnego w postaci usługi reklamowej (np. w mediach społecznościowych). Reklama w mediach społecznościowych jest to forma reklamy, która obecnie przyczynia się w największym stopniu do osiągnięcia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej i w chwili obecnej jest to najskuteczniejsza forma reklamy.

Tym samym, odnosząc się do kwestii poruszonej w pytaniu nr 1, należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie ww. obuwia stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Spełnione są bowiem przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop. Ponadto, wydatki te nie mieszczą się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1, zgodnie z którym przysługuje Państwu prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu poniesionych wydatków na nabycie obuwia, należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących pytania nr 2, zasadnym jest odwołanie się do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 updop, zgodnie z którym:

Z powołanego art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, wynika, że gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenie (lub świadczenie częściowo odpłatne) obowiązany jest wykazać z tego tytułu przychód podatkowy.

Z kolei, stosownie do art. 12 ust. 3 ww. ustawy:

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących kwestii powstania przychodu w związku z przekazaniem obuwia influencerom w pierwszej kolejności należy przeanalizować charakter czynności zachodzących między Wnioskodawcą a influencerami.

Wnioskodawca nawiązuje współpracę z influencerami. W zamian za otrzymane obuwie influencer zobowiązuje się do świadczenia ekwiwalentnego w postaci usługi reklamowej. Wnioskodawca posiada odpowiedni regulamin, zgodnie z którym za przekazane obuwie influencer zobowiązuje się do wykonania reklamy obuwia.

W tym przypadku de facto nie dochodzi do przekazania towarów influencerom za darmo, lecz w zamian za realizowane przez nich ww. świadczenie o charakterze reklamowym (czyli jest to umowa barterowa).

Przepisy podatkowe nie zawierają ograniczeń co do formy zapłaty, a zatem wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. Może to być również świadczenie rzeczowe. Jeżeli w obrocie gospodarczym następuje zamiana towaru na towar, towaru na usługę i odwrotnie, a także zamiana usługi na usługę, to są to transakcje barterowe. Istota barteru polega na tym, że dwie strony (w tym przypadku influencer oraz przedsiębiorca zamierzający reklamować swoje produkty) świadczą na swoją rzecz wzajemnie. Wartość tych świadczeń powinna być ekwiwalentna, to znaczy obydwa świadczenia powinny odpowiadać sobie nawzajem co do wartości tak, aby dopłaty pieniężne nie były konieczne. W przypadku umowy barterowej, przychodem jest wartość należnych świadczeń wzajemnych (wartość świadczonych usług lub przekazanych towarów) określona w umowie.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że zawarta przez Wnioskodawcę umowa o współpracy w influencerami, będzie wiązała się z obowiązkiem rozpoznania po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 updop.

Zatem, Państwa stanowisko zgodnie z którym przekazanie obuwia nie będzie dla Podatnika stanowiło przychodu, należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, Państwa stanowisko czy:

-w zakresie przekazanego obuwia Podatnikowi przysługuje prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu poniesionych wydatków na ich nabycie - jest prawidłowe;

-przekazanie obuwia będzie dla Podatnika stanowiło przychód - jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

- Ocena prawna Państwa stanowiska w zakresie podatku od towarów i usług zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

- Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

- Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm.).