Interpretacja indywidualna z dnia 22 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.848.2022.1.BS

1. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”); 2. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT – w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu tej stawki amortyzacji; 3. Czy Wnioskodawca, po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych (dla wybranych Środków Trwałych) ujętych w Wykazie stawek wg zasad przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek, ze skutkiem od początku roku podatkowego, w odniesieniu do którego pierwotnie obniżył stawki amortyzacyjne (i w odniesieniu do którego nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT); 4. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0 dla wybranych ŚT PT, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”);

- Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT – w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu tej stawki amortyzacji;

- Wnioskodawca, po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych (dla wybranych Środków Trwałych) ujętych w Wykazie stawek wg zasad przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek, ze skutkiem od początku roku podatkowego, w odniesieniu do którego pierwotnie obniżył stawki amortyzacyjne (i w odniesieniu do którego nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT);

- Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0 dla wybranych ŚT PT, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca do końca grudnia 2021 r. należał do Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: „PGK”), która na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest odrębnym podatnikiem, o którym mowa w art. 1a Ustawy o CIT.

Rok podatkowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca posiada i wykorzystuje składniki majątkowe stanowiące środki trwałe w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT (dalej: „Środki Trwałe”), podlegające amortyzacji, w tym również środki trwałe podlegające amortyzacji tzw. metodą liniową, o której mowa w art. 16h ustawy o CIT.

Wnioskodawca zamierza podjąć decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków Trwałych do dowolnej wysokości, nawet bliskiej zeru, stosowanych przez Wnioskodawcę we wcześniejszych latach podatkowych lub w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych, przy czym obniżenia tych stawek dokona najwcześniej począwszy od roku podatkowego następującego po ostatnim roku podatkowym PGK, czyli najwcześniej od 1 stycznia 2022 r. Obniżenie stawek amortyzacyjnych w każdym przypadku będzie miało skutek od początku danego roku podatkowego, za który stawki te zostaną obniżone.

W konsekwencji podjęcia przedmiotowej decyzji, Wnioskodawca złoży korektę zeznania lub korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata podatkowe, w odniesieniu do których dokona korekty stawek amortyzacyjnych.

W wyniku dokonanych korekt, Wnioskodawca zmniejszy wysokość odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w ww. latach podatkowych, poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych obliczonych z zastosowaniem obniżonej (nawet bliskiej zeru) stawki amortyzacji. W zależności od podjętej decyzji, w kolejnych latach podatkowych Wnioskodawca również będzie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne obliczone z zastosowaniem obniżonej (nawet bliskiej zeru) stawki amortyzacji.

Obniżenie stawek amortyzacyjnych, w tym poprzez korektę stosowanych stawek amortyzacyjnych za poszczególne lata ubiegłe, zostanie zastosowane wyłącznie w odniesieniu do Środków Trwałych, które podlegały lub w dalszym ciągu podlegają amortyzacji dla celów podatkowych tzw. metodą liniową, przewidzianą w art. 16h ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tą metodą amortyzacji, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek nie większych niż stawki podstawowe przewidziane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o CIT (dalej: „Wykazie stawek”).

Środki Trwałe, w odniesieniu do których Wnioskodawca zamierza obniżyć stawki amortyzacyjne nie były (w okresie za który będą korygowane odpisy amortyzacyjne) oraz nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności, z tytułu której dochody podlegały lub podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym. Tym samym w stosunku do przedmiotowych Środków Trwałych nie znajdzie zastosowania przepis art. 16i ust. 8 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r.).

Jednocześnie, możliwa jest sytuacja, w której Wnioskodawca po obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków Trwałych, w kolejnych latach podejmie decyzję o podwyższeniu tych stawek (do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek), w tym również w odniesieniu do wcześniejszych lat podatkowych (w odniesieniu do których nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT, zgodnie z przepisami ustawy Ordynacja podatkowa i tym samym nie upłynie prawo do korekty rozliczeń CIT) lub roku podatkowego, w którym podejmie taką decyzję.

W takiej sytuacji, Wnioskodawca złoży po raz kolejny korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata podatkowe, w odniesieniu do których nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT, zgodnie z Ordynacją podatkową lub też na bieżąco podwyższy stawki amortyzacji podatkowej za rok, w którym podejmie decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacji podatkowej (do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek).

Ponadto Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej posiada i wykorzystuje maszyny i urządzenia stanowiące Środki Trwałe zaliczane do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (w tym m.in. zespoły komputerowe, urządzenia telefoniczne, sprzęt biurowy, samochody, inne pojazdy mechaniczne w tym wózki widłowe), poddane szybkiemu postępowi technicznemu (dalej: ŚT PT), o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3, tj. maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Wnioskodawca zamierza podjąć decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych ŚT PT wg współczynnika nie wyższego niż 2,0 we wcześniejszych latach podatkowych lub w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych, przy czym podwyższenia tych stawek (podanych w Wykazie) o współczynnik 2,0 dokona najwcześniej począwszy od roku podatkowego następującego po ostatnim roku podatkowym PGK X, czyli najwcześniej od 1 stycznia 2022 r. Podwyższenie stawek amortyzacyjnych w każdym przypadku będzie miało skutek od początku danego roku podatkowego, za który stawki te zostaną podwyższone.

W konsekwencji podjęcia przedmiotowej decyzji, Wnioskodawca – podobnie jak w przypadku obniżenia stawek amortyzacyjnych – złoży korektę zeznania lub korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata podatkowe, w odniesieniu do których dokona korekty stawek amortyzacyjnych. W zależności od podjętej decyzji, w kolejnych latach podatkowych Wnioskodawca również będzie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne obliczone z zastosowaniem podwyższonej (o współczynnik 2,0) stawki amortyzacji.

ŚT PT, w odniesieniu do których Wnioskodawca zamierza podwyższyć stawki amortyzacyjne nie były (w okresie za który będą korygowane odpisy amortyzacyjne) oraz nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności, z tytułu której dochody podlegały lub podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym. Tym samym w stosunku do przedmiotowych Środków Trwałych nie znajdzie zastosowania przepis art. 16i ust. 8 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r.).

Pytania

1. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT?

 2. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT – w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu tej stawki amortyzacji?

 3. Czy Wnioskodawca, po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych (dla wybranych Środków Trwałych) ujętych w Wykazie stawek wg zasad przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek, ze skutkiem od początku roku podatkowego, w odniesieniu do którego pierwotnie obniżył stawki amortyzacyjne (i w odniesieniu do którego nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT)?

 4. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0 dla wybranych ŚT PT, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r. stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zastosowania stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT – w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu tej stawki amortyzacji.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych (dla wybranych Środków Trwałych) ujętych w Wykazie stawek wg zasad przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek, ze skutkiem od początku roku podatkowego, w odniesieniu do którego pierwotnie obniżył stawki amortyzacyjne (i w odniesieniu do którego nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT).

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0 dla wybranych ŚT PT, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania 1 i 2:

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W świetle art. 16a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b) maszyny, urządzenia i środki transportu,

c) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 16a ust. 1 ustawy o CIT).

W świetle art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l (amortyzacja transportu taboru morskiego w budowie) i 16ł (składniki majątku otrzymane do odpłatnego korzystania) ustawy o CIT, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k (tj. wg stawek z Wykazu stawek, stawek podwyższonych, stawek obniżonych, stawek indywidualnie określonych, wg metody degresywnej), dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 16h ust. 2 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Przy czym stosownie do treści art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawki amortyzacyjne stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Z przedmiotowego przepisu wynika więc jednoznacznie, iż podatnicy amortyzujący środki trwałe wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej z zastosowaniem metody liniowej, mogą obniżyć stosowane dla celów podatkowych stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek określonych w Wykazie stawek.

W ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 16i ust. 5 zd. 2, w zakresie w jakim wskazuje on, iż zmiany stawek dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, należy interpretować w ten sposób, że obniżenia stawki amortyzacji określonej w Wykazie stawek można dokonać zarówno w odniesieniu do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych (lat podatkowych, za które podatnik złożył już deklarację CIT), w tym za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu zgodnie z Ordynacją podatkową.

Wskazać należy w pierwszej kolejności, iż w art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o CIT nie zostało określone, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym, jak również nie zastrzeżono, że zmian stawek amortyzacji nie wolno dokonywać wstecz.

Co istotniejsze jednak wobec faktu, iż przedmiotowy przepis art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o CIT nie wskazuje, o który tzw. „następny” rok podatkowy chodzi, w ocenie Wnioskodawcy uznać należy jednoznacznie, iż obniżenia stawki amortyzacyjnej można dokonywać:

 a) począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych albo

 b) od pierwszego miesiąca każdego (jakiekolwiek) kolejnego roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych,

– przy czym zmiany te mogą być dokonywane zarówno „na bieżąco”, jak i wstecznie, z uwzględnieniem oczywiście okresu przedawnienia zobowiązania CIT.

Taka interpretacja przedmiotowego przepisu oznacza, że przykładowo, jeśli środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w styczniu 2017 r., to na mocy przepisu art. 16i ust. 5 zdanie 2 ustawy o CIT, podatnik może obniżyć stawkę amortyzacji stosowaną dotychczas, tj. w latach 2017-2022, zarówno na bieżąco, tj. od pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym, jak i z mocą wsteczną, tj. począwszy od miesiąca, w którym dany środek został wprowadzony do ewidencji (tu: od stycznia 2017 r.) lub począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego, następującego po roku, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji (czyli od stycznia 2018 r.).

W szczególności za niedopuszczalny należałoby uznać pogląd, iż wyrażenie „każdy następny rok podatkowy”, użyty w ww. przepisie oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Skoro bowiem regulacja wskazuje, że zmiany stawki dokonuje się począwszy od „(…) pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”, to nie oznacza to, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym (np. takim w którym podatnik podejmuje decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych). Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było to, żeby zmiany stawek były dokonywane wyłącznie począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostaną wprowadzone do ewidencji lub pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym to przepis ten musiałby brzmieć nieco inaczej, tj. „Obniżenia stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostaną wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca roku podatkowego następującego po bieżącym roku podatkowym”. Zakładając racjonalność działania ustawodawcy, skoro takiego przepisu ustawodawca nie wprowadził, za uzasadniony i zgodny z literalną wykładnią należy uznać sposób interpretacji Wnioskodawcy. Innymi słowy, gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych za lata wcześniejsze, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości, właściwie redagując przepis ustawy. Zakazu takiego nie można natomiast domniemywać.

Nie ulega więc wątpliwości, iż przepis ten powinien być interpretowany w świetle uprzedniego wprowadzenia środków trwałych do ewidencji oraz w świetle pierwszego miesiąca każdego, a więc i jednego z minionych lat podatkowych. Oznacza to, że zawarte w przedmiotowym przepisie terminy nie wprowadzają zakresu czasowego dokonywania tych zmian, lecz określają jedynie „punkty w czasie” (tj. miesiące), od których obniżenie stawki amortyzacyjnej może być dokonywane (tj. od których wysokość odpisów amortyzacyjnych może być ustalana przy zastosowaniu obniżonej stawki). Przepis ten nie wprowadza natomiast limitu czasowego na dokonanie obniżenia stawki amortyzacyjnej. Również literalna wykładnia przedmiotowego przepisu nie pozwala na stwierdzenie, że zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe). W konsekwencji takiej konstrukcji uregulowań, w ocenie Wnioskodawcy, zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać zarówno „na bieżąco” (tzn. korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów), jak i „wstecz” (tzn. za okresy wcześniejsze).

Dzięki takiemu rozwiązaniu uznać należy, że samą intencją ustawodawcy było udzielenie podatnikowi prawa do podjęcia swobodnej decyzji, od kiedy zmiana stawki amortyzacyjnej zacznie obowiązywać, nie zakreślając okresu za jaki zmiana stawki amortyzacyjnej będzie możliwa. Natomiast niewątpliwie jedynym ograniczeniem czasowym dokonania obniżenia stawki amortyzacyjnych jest okres przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikający z Ordynacji podatkowej. Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie odnosi się natomiast w żadnym zakresie do tego czy zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe).

Co więcej, właściwe intencje ustawodawcy należy odczytać również w świetle przebiegu procesu legislacyjnego, w ramach którego przedmiotowa regulacja weszła w życie (począwszy od 1 stycznia 2003 r.; druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.). Jak czytamy w uzasadnieniu projektu ustawy, „zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdzają również wyroki WSA, tj:

 a) wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2018 r. (III SA/Wa 566/18), w którym sąd stwierdził, że: „brzmienie tego przepisu pozwala podatnikom podatku dochodowego na zmianę stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych (…) w ocenie Sądu wykładnia art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. zaprezentowana przez organ w zaskarżonej interpretacji jest przede wszystkim sprzeczna z wykładnią gramatyczną tego przepisu. Z językowego znaczenia ww. regulacji wynika zatem, że podatnicy mogą obniżyć stosowane stawki zaczynając od miesiąca (rozliczenia za ten miesiąc) – rozumianego jako punkt w czasie – w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ich ewidencji lub od pierwszego miesiąca któregokolwiek z następnych lat podatkowych. (...) Sąd podzielając stanowisko zawarte w skardze uznał, że rację ma Skarżąca, że treść art. 16i ust 5 u.p.d.o.p. wskazuje jedynie, że „punktem w czasie” w którym mogą zostać obniżone stawki amortyzacyjne jest: miesiąc wprowadzenia środka trwałego do ewidencji lub pierwszy miesiąc jakiegokolwiek następującego po nim roku podatkowego Podzielić należy pogląd, że omawiany przepis posługuje się konstrukcją językową „Zmiany (...) dokonuje się począwszy od (...) albo od (...)”, która wyraźnie wskazuje „na punkt w czasie”, od którego można dokonać przedmiotowej zmiany stawek. (...) Regulacja ta nie odnosi się natomiast w żadnym zakresie do momentu, w którym podatnik jest uprawniony do „technicznej” zmiany stawek amortyzacyjnych (tj. w którym momencie można wprowadzić zmniejszenie stawek w księgach podatkowych podatnika) ani do tego czy zmiany tej można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe). Sąd przyjął jako własne stanowisko Skarżącej, że wręcz przeciwnie, użycie pojęcia „od”, bezpośrednio odnosi się również do okresów w przeszłości wskazuje, że zmiany tych stawek można również dokonać wstecz. (...)”;

 b) wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 r. (sygn. akt I SA/Go 32/21) w którym Sąd orzekł, iż „za słusznością stanowisko strony przemawia (…) również to, że wsteczna zmiana stawek amortyzacji podatkowej, w istocie stanowi jedynie techniczne rozliczenie kosztu w czasie, które nie rzutuje wstecznie na treść obowiązków podatkowych. Nie spowoduje jednocześnie, że podatnicy uzyskają w rozliczeniu globalnym korzyści podatkowe, ponieważ górną granicą sumy odpisów amortyzacyjnych pozostaje wartość początkowa środka trwałego podlegającego amortyzacji. Brak zatem racjonalnego uzasadnienia do odmowy retrospektywnego zmniejszenia stawek amortyzacji”. Konkludując, Sąd uznał, że „podatnicy mogą dokonywać zmiany stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnym momencie, także za okres, w którym wskutek ponoszenia straty podatkowej, ujmowane w trakcie trwania roku podatkowego odpisy amortyzacyjne nie wpływały na wysokość zobowiązania podatkowego. Wbrew stanowisku organu Spółka ma prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej za lata ubiegłe z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych, do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru), dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej”.

Ponadto wnioskodawca zauważa, że linia orzecznicza przedstawiona w ww. wyrokach ma swoją kontynuację również w obecnie wydawanych orzeczeniach sądów administracyjnych, co potwierdzają wyroki WSA wydane dla spółek grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca:

 a) wyrok WSA w Warszawie z 30 sierpnia 2022 r. , sygn. akt III SA/Wa 630/22: Na podkreślenie zasługuje to, że ustawodawca w przepisach dotyczących amortyzacji w żaden sposób nie odnosi się do „okresów”, czyli przedziałów czasu których taka zmiana mogłaby dotyczyć. Z tych powodów zdaniem Sądu przedmiotowej zmiany można dokonać zarówno „na bieżąco” – korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów, jak i „wstecz” – za okresy wcześniejsze, z uwzględnieniem terminu przedawnienia. W tym miejscu warto zaznaczyć, że niejasne przepisy prawa nie powinny rodzić dla stron negatywnych skutków, takich jak nałożenie obowiązku albo ograniczenie praw.

 b) wyrok WSA w Lublinie z 6 maja 2022 r., sygn. akt I SA/Lu 91/22: Konkludując Sąd uznał, że podatnicy mogą dokonywać zmiany stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnym momencie, także za okres, w którym wskutek ponoszenia straty podatkowej ujmowane w trakcie trwania roku podatkowego odpisy amortyzacyjne nie wpływały na wysokość zobowiązania podatkowego.

 c) wyrok WSA w Łodzi z 27 kwietnia 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 92/22: Za słusznością stanowisko strony przemawia wreszcie - zdaniem Sądu - również to, że wsteczna zmiana stawek amortyzacji podatkowej, w istocie stanowi jedynie techniczne rozliczenie kosztu w czasie, które nie rzutuje wstecznie na treść obowiązków podatkowych. Nie spowoduje jednocześnie, że podatnicy uzyskają w rozliczeniu globalnym korzyści podatkowe, ponieważ górną granicą sumy odpisów amortyzacyjnych pozostaje wartość początkowa środka trwałego podlegającego amortyzacji.

 d) wyrok WSA w Warszawie z 29 listopada 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 431/22: W związku z powyższym uzasadniony jest pogląd, że Skarżąca jest uprawniona do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, także wówczas, gdy dla danych środków trwałych dokonywano już odpisów amortyzacyjnych. Dokonana przez Sąd wykładnia gramatyczna przepisów art. 16i ust. 5 ustawy o CIT prowadzi bowiem do wniosku, że wolą ustawodawcy było i jest pozostawienie podatnikowi prawa do podjęcia indywidualnej i swobodnej decyzji w omawianym zakresie.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca będzie uprawniony do:

 a) skorygowania deklaracji podatkowych za lata wcześniejsze (Wnioskodawca planuje, iż nastąpi to w odniesieniu do okresu od 1 stycznia 2022 r.), na podstawie art. 81 § 1 Ordynacji Podatkowej, jak również

 b) bieżącego skorygowania rozliczenia podatku dochodowego za bieżący rok podatkowy, w którym podejmie decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych.

Podsumowując, powyższe argumenty, jak również orzecznictwo wojewódzkich sądów administracyjnych uzasadniają jednoznacznie prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych, Wnioskodawca jest uprawniony, do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych (najwcześniej począwszy od 1 stycznia 2022 r.), w przypadku których nie upłynął okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT, jak również w odniesieniu do bieżącego roku podatkowego (w którym Wnioskodawca podejmie decyzję o obniżeniu stawek amortyzacji podatkowej), stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania 3:

Powyżej zaprezentowane uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytań 1 i 2 znajduje również odpowiednie zastosowanie do uzasadnienia stanowiska w odniesieniu do pytania nr 3, przy czym Wnioskodawca dla celów zachowania przejrzystości swojego stanowiska, odpowiednio zredagowuje.

Jak zaprezentowano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytań nr 1 i 2, art. 16i ust. 5 ustawy o CIT stanowi, iż podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek, stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ustawa o CIT jednocześnie nie przewiduje wprost przepisu, który określałby sposób zwiększenia stawki amortyzacyjnej po pierwotnym jej zmniejszeniu. Przepis art. 16i ust. 2 pkt 1-3 w zw. z art. 16i ust. 4 wskazuje jedynie na możliwość podwyższenia podanych w Wykazie stawek dla określonych grup środków trwałych przy zastosowaniu określonych współczynników.

Niemniej jak wskazuje się powszechnie w praktyce podatkowej, zmiany stawek, o których mowa w zdaniu drugim art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, obejmują zarówno obniżanie stawki, w tym dalsze obniżanie stawki uprzednio obniżonej, jak i podwyższanie, w tym powrót do stawki wskazanej w Wykazie stawek.

Potwierdzeniem tej praktyki jest przede wszystkim dorobek orzeczniczy oraz indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego, w których wskazuje się na możliwość obniżenia ale i podwyższenia stawek określonych w Wykazie stawek (w oparciu o art. 16i ust. 5 ustawy o CIT), a mianowicie:

 a) wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 401/11, w którym sąd zgadzając się ze stanowiskiem podatnika, stwierdził iż „(...) ani powyższe unormowania zawarte w art. 16i Ustawy o CIT, ani też inne przepisy nie wyłączają możliwości zmiany obniżonych stawek amortyzacyjnych. Jedyne granice jakie ustalił ustawodawca dotyczą maksymalnej wysokości stawki oraz tego od jakiej chwili nowa stawka znajduje zastosowanie. Zmiana stawki może w szczególności polegać na jej podwyższeniu, przy czym, podwyższenie nie musi wcale oznaczać powrotu do pierwotnej wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Zastosowanie stawki obniżonej (art. 16 ust. 5 Ustawy o CIT) nie wyklucza również jej podwyższenia z zastosowaniem wskaźników o których mowa w art. 16i ust. 2 Ustawy o CIT. Maksymalne granice stawek podwyższonych określa wspomniany art. 16i ust. 2, natomiast zasady na jakich można dokonać takiej operacji na stawkach amortyzacyjnych określają ust. 3-4 i 6 tego artykułu. (...) Podatnik może zatem podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT stawki, dotyczące środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 Ustawy o CIT, od razu do maksymalnej ich wysokości wskazanej w tym przepisie, tj. do stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, powiększonych o odpowiedni współczynnik wymieniony w ust. 2 art. 16i Ustawy o CIT; (...) za powyższą interpretacją art. 16i Ustawy o CIT przemawia nie tylko wykładnia gramatyczna wspomnianych unormowań ale również wykładnia celowościowa. Jeżeli bowiem ustawodawca przewidział wprost, że w stosunku do enumeratywnie wymienionych środków trwałych dopuszczalne jest podwyższanie stawek amortyzacyjnych w stosunku do wielkości zawartych w wykazie stawek amortyzacyjnych, to sprzeczne z intencją ustawodawcy byłoby ograniczenie tego uprawnienia podatnikom którzy uprzednio obniżyli wysokość stawek amortyzacyjnych na podstawie art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT, a następnie zdecydowali się te stawki podwyższyć”.

 b) w interpretacji indywidualnej z dnia 9 lipca 2011 r., Znak: ITPB3/423-225b/11/PST, w kwestii zapytania podatnika, który prowadzi działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej Organ potwierdził powyższe stanowiska a mianowicie „(...) podwyższenie wcześniej obniżonej stawki dla danego środka trwałego jest dowolne i pozostaje w gestii podatnika. Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik ma prawo na wyżej wymienionych zasadach do dowolnego podwyższenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z wykazu stawek amortyzacyjnych”.

 c) w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lutego 2016 r., znak: IBPB-1-2/4510-863/15/JW „(...) podatnik przy zachowaniu terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, może dokonać podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową. Podwyższenia tego Wnioskodawca może dokonać zarówno dla wybranych, jak i wszystkich środków trwałych, przy czym wysokość podwyższenia może zostać zindywidualizowana dla poszczególnych środków trwałych, których stawka uprzednio została obniżona. Wysokość podwyższenia zaś ograniczona jest poziomem stawek ustalonym w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (zał. nr 1 do ustawy o CIT)”.

 d) w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.52.2019.2.BM „(...) Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT pomimo, że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (z ww. zastrzeżeniem dot. stawki wynikającej z Wykazu)”.

 e) w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 maja 2016 r., Znak: IPPB3/4510-210/16-2/EZ „(...) zdaniem Wnioskodawcy, z powyższego przepisu wynika, iż dla środków trwałych wprowadzonych już do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika CIT zmiany stawek amortyzacyjnych - co obejmie zarówno obniżanie stawki, w tym dalsze obniżanie stawki uprzednio obniżonej, jak i jej podwyższanie w tym powrót do stawki wskazanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych – dokonywać się powinno od pierwszego miesiąca wybranego przez podatnika CIT roku podatkowego). Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, po obniżeniu stawek amortyzacyjnych, o którym mowa w pytaniu 1, Wnioskodawca będzie miał możliwość podwyższenia stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych przejętych przez Wnioskodawcę w wyniku połączenia Wnioskodawcy ze Spółką przejmowaną do wysokości wynikającej z Załącznika nr 1 do Ustawy CIT (Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych), od pierwszego miesiąca dowolnego wybranego przez Wnioskodawcę roku podatkowego następującego po jego roku podatkowym od początku którego dokonał obniżenia stawek amortyzacyjnych dla tych środków trwałych”.

f) w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 października 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-801/14/IZ „(...) Zatem, powołany w zdaniu poprzednim przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy, a następnie jej podwyższenia. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma on w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (...). Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT pomimo, że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, bądź podwyższyć uprzednio obniżoną stawkę począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ponadto, przy podwyższaniu uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych należy pamiętać, że górną granicę tego podwyższenia stanowi Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych”.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT ma on prawo do podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacji nie przekraczając wartości maksymalnej stawki wynikającej z Wykazu stawek.

Jednocześnie w związku z faktem, iż jak przedstawił Wnioskodawca w uzasadnieniu do pytania nr 1 i 2, przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT należy interpretować w ten sposób, że obniżenia stawki amortyzacji określonej w Wykazie stawek można dokonać zarówno w odniesieniu do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych (lat podatkowych, za które podatnik złożył już deklarację CIT), w tym za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu zgodnie z Ordynacją podatkową, zdaniem Wnioskodawcy tożsame uzasadnienie znajdzie zastosowanie w przypadku podwyższenia obniżonych wcześniej stawek amortyzacyjnych (do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek amortyzacyjnych).

W ocenie Wnioskodawcy, należy jednoznacznie wskazać, iż podwyższenia obniżonej wcześniej stawki amortyzacyjnej można dokonywać:

 a) począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych albo,

 b) od pierwszego miesiąca każdego (jakiekolwiek) kolejnego roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych,

 – przy czym zmiany te (podwyższenie stawek amortyzacyjnych) mogą być dokonywane zarówno „na bieżąco”, jak i wstecznie, z uwzględnieniem oczywiście okresu przedawnienia zobowiązania CIT.

Podobnie jak zauważył Wnioskodawca w uzasadnieniu swojego stanowiska do pytań 1 i 2, zawarte w przedmiotowym przepisie terminy nie wprowadzają zakresu czasowego dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych (w tym ich zwiększenia), lecz określają jedynie „punkty w czasie” (tj. miesiące), od których zmiana stawki amortyzacyjnej może być dokonywana (tj. od których wysokość odpisów amortyzacyjnych może być ustalana przy zastosowaniu obniżonej lub podwyższonej stawki). Przepis ten nie wprowadza natomiast limitu czasowego na dokonanie podwyższenia stawki amortyzacyjnej. Również literalna wykładnia przedmiotowego przepisu nie pozwala na stwierdzenie, że zmiany (w tym przypadku podwyższenia) stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe). W konsekwencji takiej konstrukcji uregulowań, w ocenie Wnioskodawcy, zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać zarówno „na bieżąco” (tzn. korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów), jak i „wstecz” (tzn. za okresy wcześniejsze).

Taka interpretacja przedmiotowego przepisu oznacza, że przykładowo, jeśli środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w styczniu 2017 r., i następnie Wnioskodawca podejmie decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do tego środka trwałego (w sposób przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego) – np. w styczniu 2022 r., Wnioskodawca będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek (wcześniej obniżonych) do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek (np. w styczniu 2023 r.), począwszy od 1 stycznia 2022 r. (a więc pierwszego roku podatkowego Wnioskodawcy – po zakończeniu funkcjonowania PGK.

W takiej sytuacji Wnioskodawca złoży po raz kolejny korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata podatkowe, w odniesieniu do których nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT, zgodnie z Ordynacją podatkową lub też na bieżąco podwyższy stawki amortyzacji podatkowej za rok podatkowy, w którym podejmie decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacji podatkowej (do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek).

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy powyższe wystarczająco uzasadnia, iż po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych ujętych w Wykazie stawek wg zasad przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek, ze skutkiem od początku roku podatkowego, w odniesieniu do którego pierwotnie obniżył stawki amortyzacyjne (i w odniesieniu do którego nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania 4:

W świetle art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Jednocześnie jednak, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać wg reguł określonych w art. 16i ust. 2 ustawy o CIT, przy czym dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Zgodnie z objaśnieniami do zał. 1 do ustawy o CIT (stanowiącego Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych) przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Stosownie do art. 16i ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W istocie zwrócić należy uwagę, iż literalna treść art. 16i ust. 4 dotyczącego podwyższenia stawek amortyzacji ŚT PT przy zastosowaniu współczynnika 2,0 jest tożsama do treści art. 16i ust. 5 stąd cała argumentacja przedstawiona przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pytania nr 1 dotyczącego możliwości wstecznego obniżenia stawek amortyzacji znajdzie zastosowanie również w odniesieniu do pytania dotyczącego wstecznego podwyższenia stawek amortyzacji.

W szczególności z przepisu art. 16i ust. 4 wynika jednoznacznie, iż podatnicy wykorzystujący ŚT PT, mogą podwyższyć o współczynnik 2,0 stosowane dla celów podatkowych stawki amortyzacyjne w stosunku do stawek określonych w Wykazie stawek.

W ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 16i ust. 4 ustawy o CIT, w zakresie w jakim wskazuje on, iż zmiany stawek dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, należy interpretować w ten sposób, że podwyższenia stawki amortyzacji określonej w Wykazie stawek można dokonać zarówno w odniesieniu do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych (lat podatkowych, za które podatnik złożył już deklarację CIT), w tym za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu zgodnie z Ordynacją podatkową. Wnioskodawca wskazuje jednak, iż z uwagi na fakt przynależności do PGK, która to podatkowa grupa kapitałowa była podatnikiem CIT do końca 2021 r., Wnioskodawca potencjalnej korekty odpisów amortyzacyjnych będzie on dokonywał począwszy od 1 stycznia 2022 r.

Wskazać należy w pierwszej kolejności, iż w art. 16i ust. 4 ustawy o CIT nie zostało określone, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym, jak również nie zastrzeżono, że zmiany (podwyższenia) stawek amortyzacji nie wolno dokonywać wstecz.

Co istotniejsze jednak wobec faktu, iż przedmiotowy przepis art. 16i ust. 4 ustawy o CIT nie wskazuje, o który tzw. „następny” rok podatkowy chodzi, w ocenie Wnioskodawcy uznać należy jednoznacznie, iż podwyższenia stawki amortyzacyjnej można dokonywać:

 a) począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ŚT PT zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz

 b) od pierwszego miesiąca każdego (jakiekolwiek) kolejnego roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, w którym nastąpiło wprowadzenie ŚT PT do ewidencji środków trwałych,

– przy czym zmiany te mogą być dokonywane zarówno „na bieżąco”, jak i wstecznie, z uwzględnieniem oczywiście okresu przedawnienia zobowiązania CIT.

Taka interpretacja przedmiotowego przepisu oznacza, że przykładowo, jeśli ŚT PT został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w styczniu 2017 r., to na mocy przepisu art. 16i ust. 4 ustawy o CIT, podatnik może podwyższyć stawkę amortyzacji stosowaną dotychczas, tj. w latach 2017-2022, zarówno na bieżąco, tj. od pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym, jak i z mocą wsteczną, tj. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany ŚT PT został wprowadzony do ewidencji (tu: od lutego 2017 r.) lub począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego, następującego po roku, w którym ŚT PT został wprowadzony do ewidencji (czyli od stycznia 2018 r.).

W szczególności za niedopuszczalny należałoby uznać pogląd, iż wyrażenie „każdy następny rok podatkowy”, użyty w ww. przepisie oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Skoro bowiem regulacja wskazuje, że zmiany stawki dokonuje się począwszy od „(…) pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”, to nie oznacza to, że zmiana ta musi następować od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym (np. takim w którym podatnik podejmuje decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych). Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było to, żeby zmiany stawek były dokonywane wyłącznie począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ŚT PT zostaną wprowadzone do ewidencji lub pierwszego miesiąca roku następującego po roku bieżącym to przepis ten musiałby brzmieć nieco inaczej, tj. „podwyższenia stawki dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostaną wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca roku podatkowego następującego po bieżącym roku podatkowym”. Zakładając racjonalność działania ustawodawcy, skoro takiego przepisu ustawodawca nie wprowadził, za uzasadniony i zgodny z literalną wykładnią należy uznać sposób interpretacji Wnioskodawcy. Innymi słowy, gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych za lata wcześniejsze, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości, właściwie redagując przepis ustawy. Zakazu takiego nie można natomiast domniemywać.

Nie ulega więc wątpliwości, iż przepis ten powinien być interpretowany w świetle uprzedniego wprowadzenia ŚT PT do ewidencji oraz w świetle pierwszego miesiąca każdego, a więc i jednego z minionych lat podatkowych. Oznacza to, że zawarte w przedmiotowym przepisie terminy nie wprowadzają zakresu czasowego dokonywania tych zmian, lecz określają jedynie „punkty w czasie” (tj. miesiące), od których podwyższenie stawki amortyzacyjnej może być dokonywane (tj. od których wysokość odpisów amortyzacyjnych może być ustalana przy zastosowaniu współczynnika 2,0). Przepis ten nie wprowadza natomiast limitu czasowego na dokonanie podwyższenia stawki amortyzacyjnej. Również literalna wykładnia przedmiotowego przepisu nie pozwala na stwierdzenie, że zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe). W konsekwencji takiej konstrukcji uregulowań, w ocenie Wnioskodawcy, zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać zarówno „na bieżąco” (tzn. korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów), jak i „wstecz” (tzn. za okresy wcześniejsze).

Dzięki takiemu rozwiązaniu uznać należy, że samą intencją ustawodawcy było udzielenie podatnikowi prawa do podjęcia swobodnej decyzji, od kiedy zmiana stawki amortyzacyjnej zacznie obowiązywać, nie zakreślając okresu za jaki zmiana stawki amortyzacyjnej będzie możliwa. Natomiast niewątpliwie jedynym ograniczeniem czasowym dokonania podwyższenia stawek amortyzacyjnych jest okres przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikający z Ordynacji podatkowej. Przepis art. 16i ust. 4 ustawy o CIT nie odnosi się natomiast w żadnym zakresie do tego czy zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe).

W istocie więc argumentacja przedstawiona przez Wnioskodawcę w odniesieniu do wstecznego obniżenia stawek amortyzacyjnych znajduje w pełni zastosowanie w odniesieniu do procesu podwyższenia o współczynnik nie wyższy niż 2,0 stawek amortyzacyjnych dla ŚT PT.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca będzie uprawniony do skorygowania deklaracji podatkowych za lata wcześniejsze (Wnioskodawca planuje iż nastąpi to w odniesieniu do okresu od 1 stycznia 2022 r.), na podstawie art. 81 § 1 Ordynacji Podatkowej.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, powyższe argumenty uzasadniają jednoznacznie prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym jest uprawniony, do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych (najwcześniej począwszy od 1 stycznia 2022 r.), w przypadku których nie upłynął okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT, stawki amortyzacji podatkowej podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0 dla wybranych ŚT PT.

W związku z powyższym wnoszą Państwo o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej odpowiedzi stosownie do zadanych pytań jest wyłącznie kwestia możliwości zmiany stawek amortyzacyjnych wstecz, bądź w roku podatkowym, w którym podatnik podejmie decyzję o obniżeniu/podwyższeniu stawki amortyzacyjnej. Nie była tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji kwestia możliwości zmiany stawek amortyzacyjnych w roku następnym, ani też nieujęta w pytaniach, kwestia korygowania zeznań podatkowych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości określonych w pytaniach, wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych. Przy czym wysokość dokonywanych podatkowo odpisów amortyzacyjnych ma istotne znaczenie dla powstania obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym wywiera wpływ na wysokość płaconego podatku, zaliczek na podatek dochodowy, czy też straty podatkowej.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT:

Przy czym zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT:

Powołany przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie zabrania obniżania stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy, do pełnego zamortyzowania tego środka trwałego w określonym czasie. Podatnik może zatem dokonać zmniejszenia stawki amortyzacyjnej, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem, ww. przepis umożliwił podatnikom obniżanie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić obniżenie stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:

a) środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji – dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;

b) środków pozostających już w ewidencji – dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przepis ten nie oznacza, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać „wstecz”. Wyrażenie „następny”, zdaniem Organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc zmiany obniżenia stawek amortyzacji można dokonać tylko na początku każdego roku po roku bieżącym. Wskazuje na to także treść uzasadnienia projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.) „zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej wskazano zatem na możliwość zaplanowania obniżonych stawek amortyzacji dla celów podatkowych w okresie ponoszenia strat, a tym samym na możliwość wpływania na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania. Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Trudno bowiem uznać, że do planowania może dojść, w okresie, który już upłynął. Planowanie to bowiem określanie przyszłych celów i zadań ekonomicznych oraz sposobu ich realizacji (Słownik Języka Polskiego PWN)/

Podatnicy nie są uprawnieni zatem do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka, czy też błędnie stosowane stawki amortyzacyjnej, a nie świadomy zamiar obniżania stawek amortyzacyjnych wstecz.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o CIT:

W związku z powyższym, obniżenia stawek amortyzacyjnych przy stosowaniu metody liniowej Wnioskodawca może dokonać począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji lub od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym przez słowo „następny” należy rozumieć każdy następny po obecnym (bieżącym) roku podatkowym. Wnioskodawca nie może natomiast w trakcie roku podjąć decyzji dotyczącej obniżenia stawki amortyzacyjnej ze skutkiem wstecz, dokonując korekty uprzednio dokonywanych odpisów amortyzacyjnych wg stawek wynikających z Wykazu i stosując za poprzednie lata podatkowe obniżone stawki amortyzacyjne, ponieważ jak wynika z wyżej powołanego przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnik może dokonać zmiany od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Kolejne obniżenie stawki amortyzacyjnej dla tych konkretnych środków trwałych będzie możliwe jak wynika z przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika m.in., że rok podatkowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca posiada i wykorzystuje składniki majątkowe stanowiące środki trwałe w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT, podlegające amortyzacji, w tym również środki trwałe podlegające amortyzacji tzw. metodą liniową, o której mowa w art. 16h ustawy o CIT.

Wnioskodawca zamierza podjąć decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków Trwałych do dowolnej wysokości, nawet bliskiej zeru, stosowanych przez Wnioskodawcę we wcześniejszych latach podatkowych lub w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu stawek amortyzacyjnych, przy czym obniżenia tych stawek dokona najwcześniej począwszy od roku podatkowego następującego po ostatnim roku podatkowym PGK, czyli najwcześniej od 1 stycznia 2022 r. Obniżenie stawek amortyzacyjnych w każdym przypadku będzie miało skutek od początku danego roku podatkowego, za który stawki te zostaną obniżone.

Wnioskodawca zamierza również podjąć decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla wybranych ŚT PT wg współczynnika nie wyższego niż 2,0 we wcześniejszych latach podatkowych lub w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych, przy czym podwyższenia tych stawek (podanych w Wykazie) o współczynnik 2,0 dokona najwcześniej począwszy od roku podatkowego następującego po ostatnim roku podatkowym PGK, czyli najwcześniej od 1 stycznia 2022 r. Podwyższenie stawek amortyzacyjnych w każdym przypadku będzie miało skutek od początku danego roku podatkowego, za który stawki te zostaną podwyższone.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że w rozumieniu art. 16i ust. 5 omawianej ustawy, zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ustawodawca stworzył więc możliwość obniżenia stawek określonych w Wykazie, a decyzję w tym zakresie pozostawił podatnikowi, nie wymagając jednocześnie wystąpienia żadnych szczególnych okoliczności, w których stawka może być obniżona. Jednocześnie brzmienie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie pozostawia wątpliwości co do momentu, w którym może nastąpić obniżenie stawki z Wykazu – jest to (w odniesieniu do środków będących już w ewidencji) – pierwszy miesiąc każdego następnego roku podatkowego. Zmiana stawki (a dokładniej jej obniżenie) nie może być więc dokonana, jak twierdzi Spółka, „wstecz”, w trakcie roku podatkowego, w którym podejmie decyzję o obniżeniu tej stawki amortyzacji czy też ze skutkiem od początku roku podatkowego, w odniesieniu do którego pierwotnie obniżyła stawki amortyzacyjne. Gdyby istniała taka możliwość przepis art. 16i ust. 5 musiałby mieć brzmienie: „zmiany stawki można dokonać „wstecz” lub w trakcie roku podatkowego ze skutkiem począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego”. Należy zauważyć, że z brzmienia przepisu nie wynika nawet możliwość obniżenia stawki w stosunku do stawki z Wykazu w miesiącu dokonania pierwszego w roku odpisu amortyzacyjnego (co zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT może mieć miejsce co miesiąc, co kwartał lub raz w roku). Potwierdzenie powyższego znajdujemy w prawomocnym wyroku WSA w Warszawie z 22 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2817/11.

Reasumując, literalna wykładnia przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie daje podstaw do dokonania obniżenia stawki amortyzacyjnej, a więc podjęcia przez podatnika decyzji w tym zakresie, w miesiącu innym niż pierwszy miesiąc każdego roku podatkowego, przy czym ustawa nie wskazuje, w jaki sposób decyzja podatnika ma znaleźć odzwierciedlenie w jego dokumentacji podatkowej.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast, w przypadku gdy Spółka nie podejmie decyzji o obniżeniu stawek z Wykazu w pierwszym miesiącu bieżącego roku podatkowego (lecz podejmie tylko decyzję o powrocie do stawek z Wykazu), co ma miejsce w zakresie pytania nr 3, to oznacza to, że w roku podjęcia decyzji o obniżeniu stawek amortyzacyjnych nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych wg obniżonych stawek. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy wskazanych w pytaniu Nr 4 wskazać należy, że skoro jak już wskazano powyżej, nie można dokonywać zmiany stawek amortyzacyjnych wstecz, to Wnioskodawca nie może zastosować od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0 dla wybranych ŚT PT, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 4 również należało uznać za nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

- Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT – jest nieprawidłowe;

- Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych Środków Trwałych (tzn. takich, które podlegają lub podlegały amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT – w roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o obniżeniu tej stawki amortyzacji – jest nieprawidłowe;

- Wnioskodawca, po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych (dla wybranych Środków Trwałych) ujętych w Wykazie stawek wg zasad przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, będzie uprawniony do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu stawek, ze skutkiem od początku roku podatkowego, w odniesieniu do którego pierwotnie obniżył stawki amortyzacyjne (i w odniesieniu do którego nie upłynie okres przedawnienia zobowiązania podatkowego CIT) – jest nieprawidłowe;

- Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania, najwcześniej w odniesieniu do roku podatkowego zaczynającego się od 1 stycznia 2022 r., stawki amortyzacji podatkowej podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0 dla wybranych ŚT PT, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT – jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Niemniej jednak zauważyć należy, że powołane przez Państwa orzeczenia sądów administracyjnych wydane na wnioski członków grupy są orzeczeniami nieprawomocnymi. Z przyczyn wskazanych powyżej tut. Organ nie zgadza się z ich treścią. Powołana natomiast treść interpretacji indywidualnych nie dotyczy sytuacji, w której organ interpretacyjny potwierdziłby stanowisko pytającego, że może dokonywać korekty stawek amortyzacyjnych wstecz. Wręcz przeciwnie, w przywołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej z 10 lutego 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-863/15/JW wskazano, że „(…) podatnik przy zachowaniu terminów wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, może dokonać podwyższenia uprzedni obniżonych stawek amortyzacyjnych”. Wskazanym natomiast w tym przepisie terminem, jest stosowanie zmiany stawki m.in. od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Spółkę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).