Interpretacja indywidualna z dnia 20 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.809.2022.3.AW

W zakresie ustalenia czy w związku ze stwierdzonym brakiem węgla Wnioskodawcy na składzie wydatki poniesione na zakupu tego towaru mogą stanowić u Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodu, a jeśli tak to w jakim momencie powinny być rozliczone.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w związku ze stwierdzonym brakiem węgla Wnioskodawcy na składzie wydatki poniesione na zakupu tego towaru mogą stanowić u Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodu, a jeśli tak to w jakim momencie powinny być rozliczone.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 8 lutego 2023 r. (data wpływu 13 lutego 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (zwany w dalszej części: „Podatnikiem” lub „Spółkę”) jest polską Spółką Akcyjną, będącą polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest podmiotem posiadającym status pośredniczącego podmiotu węglowego (PPW). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność m.in. w zakresie zakupu i sprzedaży węgla (kamiennego i brunatnego).

W dniu 24 lutego 2022 r. spółka zawarła z innym podmiotem (odrębna, niepowiązana spółka z o.o. - zwana dalej: „Kontrahentem”) umowę (zwaną dalej: „Umową”) na wykonywanie mieszanek węgla energetycznego wg zamówionych parametrów wraz z ich dostarczaniem do wskazanych odbiorców Wnioskodawcy. Umowa obejmowała też m.in. przyjmowanie i składowanie na placu Kontrahenta węgla zakupionego przez Wnioskodawcę od innych podmiotów. Węgiel stanowi dla Wnioskodawcy towar handlowy, który sprzedaje stosując podstawową stawkę VAT.

W ramach Umowy Wnioskodawca kupował i magazynował oraz również sprzedawał węgiel bezpośrednio do swoich odbiorców. W czasie obowiązywania Umowy, w okresie od (...) marca 2022 r. do (...) września 2022 r. przyjęto na skład Kontrahenta zmierzone i zważone wcześniej ilości węgla kamiennego i brunatnego. W dniu (...) października 2022 r., w trakcie realizacji kolejnych odbiorów dla odbiorców Wnioskodawcy, stwierdzono brak węgla brunatnego, którego zgodnie ze stanem magazynowym powinno być jeszcze (...) ton. Umowa o współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem w § 9 ust. 7 Umowy przewiduje zapłatę odszkodowania w przypadku stwierdzenia ubytków węgla powyżej 2% składowanych ilości. Stwierdzony brak (...) ton węgla przekraczał opisany w Umowie poziom dopuszczalnych ubytków. Na tą okoliczność (naliczenia odszkodowania Kontrahentowi) została wystawiona przez Wnioskodawcę nota obciążeniowa na Kontrahenta. Jeśli zaś chodzi o rozliczenie podatkowe stwierdzonych braków, Wnioskodawca w miesiącu październiku 2022 r. skorygował podatek VAT naliczony od wartości braków oraz wartość stwierdzonego braku potraktował jako tzw. NKUP (wydatek niestanowiący kosztu uzyskania przychodów podatkowych).

Kontrahent sporządził protokół komisyjny stanu ilości węgla brunatnego na placu składowym Kontrahenta. Z protokołu wynika, że węgiel brunatny Wnioskodawcy przechowywany był na placu składowym Kontrahenta. Węgiel brunatny Wnioskodawcy na plac składowy Kontrahenta przywożony był od (...) marca 2022 r. do (...) września 2022 r. a ilość całościowa przywiezionego materiału wyniosła (...) tony. W protokole stwierdzono, że dnia (...) października 2022 r. wydano ostatni towar w postaci węgla brunatnego Wnioskodawcy, stwierdzając tym samym ubytek w wysokości (...) tony. Ubytek w granicy normy 2% zgodnie z przepisami (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1790 z dnia 20 września 2019 r.) wynosi (...) tony. W związku z powyższym (...) tony powstało ubytku ponadnormatywnego.

Komisja składająca się z przedstawicieli Kontrahenta, po przeprowadzeniu kontroli, stwierdziła, że węgiel brunatny Wnioskodawcy charakteryzował się nadmiernym pyleniem przy rozładunku jak i jakichkolwiek czynnościach związanych ze składowaniem. Niejednokrotnie o problemie związanym z nadmierną ilością pylenia powiadamiany był zarząd i przedstawiciele Wnioskodawcy. Wnioskodawcy zostały przedstawione filmiki ukazujące problem wywiewania wyżej wymienionego materiału. Niejednokrotnie również podczas składowania węgla brunatnego Kontrahent zgłaszał problem z jego spalaniem się wewnątrz pryzmy. Zgłaszane były wystąpienia samozapłonu, co również udokumentowane jest zapisem filmowym.

Dnia (...) czerwca 2022 r. na zlecenie Wnioskodawcy, by ratować towar przed nadmiernym zniszczeniem w postaci spalania wewnętrznego, podzielono pryzmę na kilkanaście mniejszych pryzm zmniejszając tym samym temperaturę we wnętrzu pryzmy. Po dokonaniu czynności przenosząc materiał z jednej kupki na drugą zauważono dużą ilość popiołu na podłożu. Przy dokonywanych czynnościach byli obecni przedstawiciele Kontrahenta. Ubytek masy powstał zatem częściowo również podczas spalania materiału spryzmowanego.

Podczas siedmiomiesięcznego okresu składowania materiału zarówno problem z nadmiernym pyleniem węgla brunatnego jak i problem z jego nadmiernym zużyciem w postaci spalania przyczynił się do powstania wyżej wymienionego ubytku a co potwierdziła Komisja składająca się z przedstawicieli Kontrahenta. Poniesiona strata jest niezawiniona bowiem technologicznie nie dało się uniknąć ubytków przy przeładunku ani przewidzieć, że węgiel ulegnie samozapłonowi. W sytuacji kiedy doszło do samozapłonu, Wnioskodawca wraz z Kontrahentem podjęli racjonalne działania, mające na celu zminimalizowanie start i zapobiegnięcie kolejnym.

W związku z zakupem węgla (także tego, którego ubytek stwierdzono) Wnioskodawca odliczył podatek VAT naliczony z faktur dokumentujących zakup węgla.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku z 8 lutego 2023 r. wskazali Państwo, że węgiel, w odniesieniu do którego stwierdzono niedobór miał być przedmiotem wyłącznie sprzedaży.

Zgodnie z przedstawionym przez przechowującego protokołem komisyjnym z dnia (...) października 2022 r. ubytek węgla nastąpił z przyczyn związanych z warunkami atmosferycznymi oraz zjawiskami charakterystycznymi dla węgla brunatnego. W związku z tym niedobory powstały z powodów pozostających poza bezpośrednią kontrolą Zainteresowanego i Kontrahenta Zainteresowanego.

Po stwierdzeniu, że rozpoczęło się samoistne spalanie składowanego węgla, wprowadzono czynności dzielenia zagrożonych pryzm na mniejsze i rozciągnięcia węgla na większą powierzchnię, by obniżyć temperaturę. Wpływu warunków atmosferycznych nie można było uniknąć. Z uwagi na możliwy samozapłon nie praktykuje się przykrywania węgla ani magazynowania go w budynkach.

W umowie zawartej przez Wnioskodawcę z Kontrahentem określono, że przechowywanie węgla, jak i składowanie/pryzmowanie węgla ma przebiegać zgodnie z polskimi normami przechowywania węgla tj. (...). Nie stwierdzono naruszania przez Kontrahenta wskazanych norm.

Plac Kontrahenta Wnioskodawcy jest i był ogrodzony i monitorowany.

Wejście na teren Kontrahenta jest otwarte w tym sensie, że wjazd samochodami w celu odbioru węgla jest możliwy tylko po wcześniejszym awizowaniu aut i kierowców oraz uzgodnieniu warunków odbioru. Prawo wstępu mają zatem pracownicy Kontrahenta oraz awizowani dostawcy i odbiorcy.

Węgiel był ładowany przez Kontrahenta na środki transportu zadysponowane przez Odbiorców Wnioskodawcy, po wcześniejszej awizacji.

Prowadzona była i jest ewidencja rozładunków oraz załadunków na placu Kontrahenta - zestawiania PZ i WZ. Węgiel był ważony na wadze przed opuszczeniem placu składowania.

Wnioskodawca posiada dowód wystąpienia niedoborów w postaci protokołu komisyjnego z dnia (...) października 2022 r. stanów magazynowych powierzonych towarów.

Wnioskodawca nie posiada dowodów zniszczenia lub kradzieży towaru, bowiem towar nie był niszczony ani nie stwierdzono jego kradzieży.

Kontrahent sporządził protokół komisyjny z dnia (...) października 2022 r. stanów magazynowych powierzonych towarów. W protokole zostały opisane szkody (ubytki), data powstania zdarzenia oraz jego przyczyna i zawiera dokładnie ilości ubytków w oparciu o które możliwe jest łatwe obliczenie wielkości straty.

Przez Kontrahenta została uregulowana kwota odszkodowania w wysokości (...) PLN zgodnie z par 4 ust. 3 i par 9, ust. 7 punkt 1 i 3 umowy współpracy.

Został sporządzony protokół komisyjny stanu ilości węgla brunatnego na placu składowym Kontrahenta z dnia (...) października 2022 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie zaistniałe niedobory węgla, o których mowa we wniosku, zostały przez strony niezawinione.

W odniesieniu do wszystkich niedoborów węgla, będących przedmiotem zapytania zostały ustalone przyczyny ich powstania. Przyczyny te to: nadmierna ilość pylenia ze względu na drobną frakcyjność węgla, fizyko-chemiczne właściwości węgla brunatnego powodujące samozapłon węgla.

Powstałe straty (ubytki) ujęte zostały w księgach rachunkowych w miesiącu październiku 2022 r. na podstawie otrzymanego protokołu.

Pytanie

Czy w związku ze stwierdzonym brakiem węgla Wnioskodawcy na składzie wydatki poniesione na zakupu tego towaru mogą stanowić u Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodu, a jeśli tak to w jakim momencie powinny być rozliczone? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze stwierdzonym brakiem węgla na składzie, którego przyczyna nie jest zawiniona przez Wnioskodawcę, wydatki poniesione na zakupu tego towaru mogą stanowić u Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodu. Opisane niedobory będą stanowiły koszty podatkowe na ostatni dzień tego roku podatkowego (obrotowego), którego dotyczy inwentaryzacja w ramach której stwierdzono wystąpienie niedoborów. W niniejszej sprawie koszt uzyskania przychodów powinien zostać rozliczony na dzień 31 grudnia 2022 r.

Uzasadnienie:

W ustawach o podatku dochodowym nie określono, w jaki sposób podatnicy prowadzący księgi rachunkowe powinni rozliczać niedobory towarów czy innych składników majątku obrotowego, stwierdzone w trakcie inwentaryzacji. Niedobory towarów nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie odpowiednio art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie oznacza to jednak automatycznie, że ich wartość stanowi koszty podatkowe.

Jak stwierdził przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 4 sierpnia 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-609/16-1/SK: „(...) strata powinna być zdarzeniem losowym, niezależnym od woli podatnika, powstałym zarówno w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodującym ubytek i szkodę pod warunkiem, że podatnik nie przyczynia się w jakiś sposób do powstania tej szkody lub nie ułatwia jej powstania. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę o charakterze losowym. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów (...)”.

Wartość niedoboru niezawinionego może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że strata składnika majątku zostanie odpowiednio udokumentowana. Nie wystarczy sam protokół inwentaryzacyjny, aby wartość niezawinionego niedoboru została uznana za koszt podatkowy. Konieczne jest również przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego przyczyny i okoliczności powstania niedoborów i sporządzenie na tę okoliczność dokumentu (np. notatki). Takie działania zostały poczynione w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę.

Odnośnie momentu, w którym wartość niedoborów niezawinionych może zostać uznana za koszt podatkowy, przyjmuje się reguły stosowane przy potrącalności kosztów pośrednich (wprawdzie wartość towarów handlowych ujmowana jest w kosztach podatkowych jako koszty bezpośrednie, z chwilą uzyskania przychodu ze sprzedaży tych towarów, jednak stwierdzenie ich niedoboru powoduje brak możliwości przyjęcia tej zasady). Wartość tego niedoboru będzie zatem stanowiła koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia, tj. w dniu, na który zostanie ona ujęta w księgach rachunkowych (zaksięgowana) - tak art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W praktyce oznacza to, że niedobory niezawinione będą stanowiły koszty podatkowe na ostatni dzień tego roku podatkowego (obrotowego), którego inwentaryzacja dotyczy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Z powyższego przepisu wynika, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika są kosztami podatkowymi. Kosztami uzyskania przychodów są po wyłączeniu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ww. ustawa w przywołanym art. 15 ust. 1 nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Jako koszty uzyskania przychodów mogą być rozpatrywane zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem, jaki osiągnął podatnik, natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzenia tej działalności.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w związku ze stwierdzonym brakiem węgla Wnioskodawcy na składzie wydatki poniesione na zakupu tego towaru mogą stanowić u Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodu, a jeśli tak to w jakim momencie powinny być rozliczone.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych nie zawierają unormowań dotyczących limitowania ubytków (niedoborów), czy też odrębnych zasad zaliczania ich do kosztów podatkowych. Nie przewidują także możliwości szacunkowego ustalania wielkości strat, przy zastosowaniu np. norm, ryczałtów, czy innych metod.

Jednocześnie wśród wymienionych w tzw. „negatywnym katalogu” kosztów ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Jedynie w punkcie 47 tego przepisu ustawodawca zastrzegł, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku akcyzowego ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków.

Brak wyłączenia strat w środkach obrotowych z kosztów podatkowych oznacza, że – co do zasady – straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być więc oceniane z punktu widzenia zasady wynikającej z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

z uwzględnieniem:

- całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

- okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

- formy udokumentowania straty,

- podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych definicji zarówno „straty”, jak również „środków obrotowych” należy znaczenie to postrzegać w świetle wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika.

Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że strata powinna być zdarzeniem losowym, niezależnym od woli podatnika powstałym zarówno w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodującym ubytek i szkodę pod warunkiem, że podatnik nie przyczynia się w jakiś sposób do powstania tej szkody lub nie ułatwia jej powstania. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę o charakterze losowym.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Należy też podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu prowadzonej działalności.

Oceniając zatem całokształt argumentacji przedstawionej we wniosku, tut. Organ zgadza się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że ubytki (straty) składowanego węgla nie zostały zawinione przez Wnioskodawcę ani Kontrahenta.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalności m.in. sprzedaż węgla. Węgiel nabywany przez Wnioskodawcę był składowany na placu Kontrahenta w ramach łączącej strony umowy. Ubytek węgla nastąpił z przyczyn związanych z warunkami atmosferycznymi oraz zjawiskami charakterystycznymi dla węgla brunatnego, w postaci nadmiernej ilość pylenia ze względu na drobną frakcyjność węgla, fizyko-chemiczne właściwości węgla brunatnego powodujące samozapłon węgla. Po stwierdzeniu, że rozpoczęło się samoistne spalanie składowanego węgla, wprowadzono czynności dzielenia zagrożonych pryzm na mniejsze i rozciągnięcia węgla na większą powierzchnię, by obniżyć temperaturę. Wpływu warunków atmosferycznych nie można było uniknąć. Przechowywanie węgla, jak i składowanie/pryzmowanie węgla ma przebiegać zgodnie z polskimi normami przechowywania węgla. Ponadto, plac Kontrahenta Wnioskodawcy jest i był ogrodzony i monitorowany. Wejście na teren Kontrahenta jest otwarte w tym sensie, że wjazd samochodami w celu odbioru węgla jest możliwy tylko po wcześniejszym awizowaniu aut i kierowców oraz uzgodnieniu warunków odbioru. Prawo wstępu mają zatem pracownicy Kontrahenta oraz awizowani dostawcy i odbiorcy. Węgiel nie był niszczony ani nie stwierdzono jego kradzieży. Prowadzona była i jest ewidencja rozładunków oraz załadunków na placu Kontrahenta - zestawiania PZ i WZ. Kontrahent sporządził protokół komisyjny z dnia (...) października 2022 r. stanów magazynowych powierzonych towarów. W protokole zostały opisane szkody (ubytki), data powstania zdarzenia oraz jego przyczyna i zawiera dokładnie ilości ubytków w oparciu o które możliwe jest łatwe obliczenie wielkości straty.

Zatem, mając na uwadze powyższe, jeżeli w istocie, tak jak w przedstawionym we wniosku opisie, doszło do niedoborów (ubytków) węgla, to Wnioskodawca może powstałe w ten sposób niedobory (ubytki) węgla zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W konsekwencji Państwa stanowisko w tym zakresie jest prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do momentu zaliczenia tych niedoborów (ubytków) węgla do kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT,

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie. O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Zatem, mając na uwadze powyższe przepisy, opis wniosku oraz przeprowadzone wyjaśnienia, stwierdzić należy, że skoro:

- niedobory (ubytki) węgla Wnioskodawcy powstały podczas składowania węgla na placu Kontrahenta, tj. w okresie od (...) marca 2022 r. do (...) września 2022 r.;

- niedobory te zostały udokumentowane w postaci protokołu komisyjnego z dnia (...) października 2022 r.;

- powstałe straty (ubytki) węgla ujęte zostały w księgach rachunkowych w miesiącu październiku 2022 r. na podstawie otrzymanego protokołu

to mogą Państwa wartość tych niedoborów węgla zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia, tj. w dniu w którym zostały one ujęte w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanego protokołu na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. w październiku 2022 r.

Zatem, Państwa stanowisko, że opisane niedobory będą stanowiły koszty podatkowe na ostatni dzień tego roku podatkowego (obrotowego), którego dotyczy inwentaryzacja w ramach której stwierdzono wystąpienie niedoborów, w niniejszej sprawie koszt uzyskania przychodów powinien zostać rozliczony na dzień 31 grudnia 2022 r., należało uznać za nieprawidłowe.

Resumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia:

-czy związku ze stwierdzonym brakiem węgla Wnioskodawcy na składzie wydatki poniesione na zakupu tego towaru mogą stanowić u Wnioskodawcy podatkowe koszty uzyskania przychodu – jest prawidłowe;

-w jakim momencie powinny być rozliczone – jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

W zakresie podatku od towarów i usług, tj. w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Dodatkowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się do przywołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnych sprawach i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).