Interpretacja indywidualna z dnia 14 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.54.2023.1.AD

Uprawnienie do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do kurników jako budynków używanych w warunkach pogorszonych, powodujących przyspieszenie zużycia tych obiektów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 stycznia2023 r. wpłynął Pana wniosek z 12 stycznia2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakresie możliwości zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 1,4. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan działy specjalne produkcji rolnej obejmujące chów drobiu hodowlanego, w ramach którego w każdym cyklu produkcyjnym obsadza kurnik ptakami, które po zakończeniu cyklu hodowlanego sprzedaje innemu podmiotowi w celu produkcji jaj wylęgowych. W każdym roku odbywa się 1 cykl produkcyjny.

Jest Pan podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i prowadzi księgi rachunkowe na podstawie ustawy o rachunkowości. Dochody z działów specjalnych produkcji rolnej opodatkowane są na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stawka 19%).

W prowadzonych działach specjalnych produkcji rolnej wykorzystuje Pan będące Pana własnością kurniki.

W kurnikach prowadzony jest chów drobiu hodowlanego. Z uwagi na specyfikę eksploatacji kurników w budynkach panują warunki mikroklimatyczne z koncentracją szkodliwych gazów, w tym amoniaku, siarkowodoru i dwutlenku węgla, a także duże zapylenie. Źródłem zapylenia są cząstki powstałe z upierzenia, ściółki, paszy. Ponadto w budynkach stosowane są środki chemiczne służące do dezynfekcji.

Budynki narażone są na ciągłe działanie chemicznych środków dezynfekujących oraz wody. Posadzki kurników wyściełane są ściółką ze słomy, na ściółce gromadzone są wydaliny hodowanego drobiu, tworząc pomiot ptasi.

Niezależnie od powyższego ma również miejsce wydziobywanie powierzchni tynku cementowego na ścianach przez kury.

W budynkach podczas usuwania obornika ładowarkami teleskopowymi powstają mechaniczne uszkodzenia posadzek i ścian do wysokości np. 80 cm, co przyczynia się do powstawania dziur i pęknięć w ścianach, zarywania, zadzierania posadzek. Dochodzi do powstania dziur i pęknięć w ścianach, a także do zarwania i zadzierania posadzek.

Do mechanicznego uszkodzenia ścian (tynków) i wypłukiwania posadzek dochodzi również podczas mycia pod ciśnieniem 200 Bar.

Wilgoć dochodząca do ok. 85%, zapylenie i gazy sprawiają, że budynek pracuje w skrajnie trudnych warunkach. Na ścianach rozwijają się pleśnie i grzyby m.in. sprężniaki (Mucor i Rhizopus) oraz workowce (Aspergillus, Penicillum, Alternaria, Fusarium, Cladosporium).

Stalowe elementy kurnika nadmiernie korodują. Stalowe elementy kurnika korodują szybciej niż w przypadku innych budynków.

Pył, nawet obojętny chemicznie przyspiesza w znacznym stopniu procesy korozyjne ze względu na higroskopijne pobieranie i przetrzymywanie wilgoci z powietrza.

Po zakończeniu cyklu produkcji, w trakcie przerwy między cyklami, która trwa ok. 1 miesiąca, a przed wprowadzeniem następnej partii kur, kurniki poddawane są myciu środkami chemicznymi oraz zabiegom dezynfekcyjnym.

Dezynfekcja składa się z:

1.Dezynfekcji wstępnej;

2.Czyszczenia i mycia;

3.Dezynfekcji właściwej;

4.Przygotowania ściółki;

5.Przygotowania końcowego.

Ad 1.

Dezynfekcja wstępna to pierwszy etap prac przygotowawczych, jaki jest wykonywany przed zasiedleniem ptaków. Jej zasadniczym celem jest ograniczenie do minimum liczebności insektów, które mogą być nosicielami chorób zakaźnych drobiu. Dezynfekcja wstępna obejmuje oprysk pomieszczenia ścian, sufitów oraz samej ściółki preparatem Draker o składzie: (cypermetryna - 3-(2,2-dichlorowinylo)-2,2-dimetylocyklopropanokarboksylan.alfa.-cyjano-3-fenoksybenzylu 10,0 g/100 g, tetrametryna 2,00g/100 g, butotlenek piperonylu 10,0g/100 g.

Ad 2.

W drugim etapie czyszczony jest sprzęt i urządzenia drobiarskie. Jego celem jest całkowita eliminacja wszystkich mikroorganizmów chorobotwórczych oraz materii organicznej sprzyjającej ich rozwojowi. Budynek jest czyszczony ciepłą wodą pod ciśnieniem 200 Bar, co powoduje penetrację najdrobniejszych szczelin, co z kolei przyczynia się do degradacji posadzki betonowej oraz ścian murowanych pokrytych tynkiem cementowo wapiennym oraz szybszej korozji metalowej podbitki wykonanej z blachy falistej ‒ trapez.

Przed myciem nanoszony jest środek myjący Amphokal (skład: wodorotlenki alkaliczne, niejonowe tensydy i stabilizatory) w stężeniu 4 % w postaci piany. Ze względu na zawartość wodorotlenku sodu wpływa on negatywnie na elementy metalowe, przyśpieszając ich korodowanie. Mycie obejmuje nie tylko sam kurnik i wszystkie jego pomieszczenia (ściany, posadzki, sufit), ale również wszelkiego rodzaju osprzęt (poidła, karmidła, wentylatory), a także dodatkowe miejsca, z którymi ptactwo nie ma styczności (pomieszczenia socjalne, magazyny, silosy). Jednocześnie dokonywane jest czyszczenie i dezynfekcja systemów pojenia środkiem Systemclean (skład: nadtlenek wodoru H2O2) w stężeniu 2%.

Ad 3.

Dezynfekcja wykonywana jest preparatami: podchloryn sodu (NaOCI) (skład: Chloran(l) sodu ‒ NaCIO3 12-15%, wodorotlenek sodu ‒ NaOH 0,5-1,4%, węglanu sodu ‒ Na2CO3 0,2-0,5 %) w stężeniu 7% (jony chlorków i jony podchlodrynu są agresywne chemicznie dla stali, nawet nierdzewnych, powodując ich korozję wżerową). Woda Amoniakalna (NH3 H2O) w stężeniu 6% (skład: amoniak bezwodny ‒ NH3 25%) w stężeniu 6%, ze względu na silne właściwości utleniające powoduje korozję elementów metalowych. Kick Start w stężeniu 2% (skład: nadtlenek wodoru ‒ H2O2 15-30%, kwas octowy ‒ CH3COOH 5-15%, kwas nadoctowy C2H4O3 1-5%), wysoka zawartość kwasu octowego przyczynia się do osłabienia wiązań cementowych, prowadząc do szybszego zużywania się posadzki, a dodatkowo do korodowania elementów metalowych.

Równolegle przeprowadzane jest gruntowne oczyszczanie otoczenia budynków inwentarskich. Po wykonaniu gruntownej dezynfekcji właściwej następuje wypalanie posadzki (około 4-5 sekund temperatura 800^oC, taki zabieg przyczynia się do pękania posadzki w wyniku jej przegrzania) oraz białkowanie posadzki i ścian roztworem wapna ‒ Ca(OH)2.

Ad 4.

W zdezynfekowanym chemicznie kurniku rozkładana jest słoma. Pokryty słomą kurnik podgrzewany jest do 26 stopni, rozkładany jest w nim papier dla piskląt i rozprowadzany preparat Aldecol Des FF (skład: glutaral C5H8O2, alkil (C12-16) ‒ chlorku dimetylobenzyloamonu (ADBAC/BKC (C12-16)), izopropanol C3H8O, chlorek dimetylobenzyloamoniowy) w stężeniu 2% za pomocą zamgławiacza termicznego.

Ad 5.

Na 2-3 dni przed przyjęciem ptaków budynek jest nagrzewany do około 20 stopni Celsjusza.

Środki chemiczne użyte do dezynfekcji (m.in. podchloryn sodu ‒ NaOCI, wodorotlenek sodu NaOH, kwas octowy ‒ CH3COOH, Kwas nadoctowy C2H4O3, amoniak NH3) powodują korozję podsufitki wykonanej z blachy trapezowej, obróbek blacharskich oraz korozję metalowych elementów wyposażenia kurnika, tj.: kosze i rury paszociągów, linki nośne paszociągów i poideł, kolejka transportowa. Korodują również drzwi kurnika. Środki chemiczne użyte do dezynfekcji (m.in. kwas octowy ‒ CH3COOH, izopropanol C3H7OH) ‒ powodują szybsze zużywanie się posadzki betonowej.

Wyżej opisane warunki użytkowania kurników w jednakowy sposób odnoszą się do kurników eksploatowanych przez Pana na terenie:

–fermy drobiu A., tj. do X kurników położonych na działkach nr 1 i 2 w miejscowości A., XX-XXX B,

–fermy drobiu C,. tj. do X kurników położonych na działkach nr 3, 4,5, 6, 7, 8 w miejscowości C, XX-XXX D..

Kurniki wprowadzone są do ewidencji środków trwałych i sklasyfikowane w grupie 1, podgrupie 10 i rodzaju 108. Budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa, dla których stawkę amortyzacyjną przyjęto z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stawka 2,5%).

Do tej pory stosował Pan podstawową stawkę amortyzacyjną, co jednak w Pana ocenie nie jest trafne, ponieważ z uwagi na zwiększoną degradację budynków zasadne jest zastosowanie stawki podwyższonej, o której mowa w art. 22i ust. 2 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytanie

Czy Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym jest uprawniony do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej z wykorzystaniem współczynnika nie wyższego niż 1,4, o której mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do kurników jako budynków używanych w warunkach złych, powodujących przyspieszenie zużycia tych obiektów przez działanie niszczących środków chemicznych oraz dokonywać ich amortyzacji, czy też Wnioskodawca powinien w takiej sytuacji zastosować stawkę amortyzacyjną z wykorzystaniem współczynnika nie wyższego niż 1,2, o której mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do budynków używanych w warunkach pogorszonych, powodujących przyspieszenie zużycia tych obiektów?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, jest Pan uprawniony do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do kurników jako budynków używanych w złych warunkach, powodujących przyspieszenie zużycia tych obiektów oraz dokonywać ich amortyzacji z wykorzystaniem współczynnika podwyższającego 1,4.

Zgodnie z art. 22i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:

1)dla budynków i budowli używanych w warunkach:

a)pogorszonych ‒ przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,

b)złych ‒ przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4.

Zgodnie z ust. 7 powyższego przepisu wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z objaśnieniami:

Za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Natomiast za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu.

Wśród przesłanek umożliwiających uznanie budynków jako używanych w złych warunkach znajduje się przesłanka „używania tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych”, co w sposób niewątpliwy ma miejsce u Pana.

Powyżej opisane warunki używania budynków kurników i czynniki działające na budynek, jak związki chemiczne rozproszone w powietrzu ‒ amoniak, dwutlenek węgla, środki dezynfekujące, działanie pomiotu ptasiego bezpośrednio na posadzkę budynku/kurnika, zapylenie uwalniające się podczas dozowania pasz można uznać za „używanie środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych”, a także „silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie” powodujące przyspieszenie zużycia obiektu.

Czynniki te oddziałują na budynek w sposób ciągły, nie jest to działanie jednorazowe.

Niniejszy wniosek o interpretację rozważa możliwość zastosowania podwyższonego współczynnika 1,2 właściwego dla budynków użytkowanych w warunkach pogorszonych oraz 1,4 właściwego dla budynków użytkowanych w złych warunkach, przy czym w ocenie Pana zasadne jest zastosowanie współczynnika 1,4.

W objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych zostało wyraźnie wskazane, że w przypadku używania środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, i również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie – warunki takiego użytkowania traktowane są jako „złe”, uprawniające do zastosowania współczynnika 1,4.

Współczynnik 1,2 ma odniesienie do warunków innych niż chemiczne, takich jak drgania, woda czy wahania temperatury.

Co prawda u Pana występują niektóre warunki przypisane do współczynnika 1,2 (m.in. oddziaływanie wody), jednakże dominujący wpływ na degradację budynków mają czynniki o charakterze chemicznym, co uzasadnia stosowanie współczynnika 1,4.

Tym samym może Pan zastosować podwyższoną stawkę amortyzacyjną o współczynnik nie wyższy niż 1,4, na podstawie art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do wskazanych budynków/kurników używanych w warunkach złych, powodujących przyspieszenie zużycia tych obiektów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

–musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

–musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

–musi być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża podatnika.

Przepis art. 22 ust. 8 zd. pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

–stanowić własność lub współwłasność podatnika,

–zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

–być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

–jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

–być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika bowiem, że:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

–przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

W myśl art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z kolei art. 22i ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany.

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik.

Na podstawie art. 22i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach:

a)pogorszonych ‒ przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,

b)złych ‒ przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4.

Jak z powyższego wynika, przesłanką stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych jest używanie budynków lub budowli w warunkach pogorszonych albo w warunkach złych.

Art. 22i ust. 7 ww. ustawy stanowi, że:

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z nimi:

Za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu.

Za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b, uważa się:

Używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Należy przy tym podkreślić, że uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki nie ma charakteru stałego ‒ dotyczy okresu, w którym istnieją okoliczności pozwalające uznawać budynek lub budowle za używane w warunkach pogorszonych lub złych. Okoliczności używania budynku mogą bowiem ulegać zmianie, w tym w sposób powodujący ustanie warunków uzasadniających podwyższenie stawek. W takim przypadku podatnik ma obowiązek obniżyć stawkę do poziomu wynikającego z Wykazu.

Jak wynika bowiem bezpośrednio z art. 22i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

W myśl art. 22i ust. 6 omawianej ustawy podatkowej:

W przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych, podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzi Pan działy specjalne produkcji rolnej obejmujące chów drobiu hodowlanego. W prowadzonych działach specjalnych produkcji rolnej wykorzystuje będące Pana własnością kurniki. Kurniki wprowadzone są do ewidencji środków trwałych i sklasyfikowane w grupie 1, podgrupie 10 i rodzaju 108 Budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa, dla których stawkę amortyzacyjną przyjął Pan z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stawka 2,5%). Z uwagi na specyfikę eksploatacji kurników w budynkach panują warunki mikroklimatyczne z koncentracją szkodliwych gazów, w tym amoniaku, siarkowodoru i dwutlenku węgla, a także duże zapylenie. Źródłem zapylenia są cząstki powstałe z upierzenia, ściółki, paszy. Ponadto w budynkach stosowane są środki chemiczne służące do dezynfekcji. Budynki narażone są na ciągłe działanie chemicznych środków dezynfekujących oraz wody. Posadzki kurników wyściełane są ściółką ze słomy, na ściółce gromadzone są wydaliny hodowanego drobiu, tworząc pomiot ptasi. Niezależnie od powyższego ma również miejsce wydziobywanie powierzchni tynku cementowego na ścianach przez kury. W budynkach podczas usuwania obornika ładowarkami teleskopowymi powstają mechaniczne uszkodzenia posadzek i ścian do wysokości np. 80 cm, co przyczynia się do powstawania dziur i pęknięć w ścianach, zarywania i zadzierania posadzek. Do mechanicznego uszkodzenia ścian (tynków) i wypłukiwania posadzek dochodzi również podczas mycia pod ciśnieniem 200 Bar. Wilgoć (ok. 85%), zapylenie i gazy sprawiają, że budynek pracuje w skrajnie trudnych warunkach. Na ścianach rozwijają się pleśnie i grzyby. Stalowe elementy kurnika nadmiernie korodują. Stalowe elementy kurnika korodują szybciej niż w przypadku innych budynków. Pył, nawet obojętny chemicznie przyspiesza w znacznym stopniu procesy korozyjne ze względu na higroskopijne pobieranie i przetrzymywanie wilgoci z powietrza. Po zakończeniu cyklu produkcji, w trakcie przerwy między cyklami, która trwa ok. 1 miesiąca, a przed wprowadzeniem następnej partii kur, kurniki poddawane są myciu środkami chemicznymi oraz zabiegom dezynfekcyjnym. Wykazał Pan, że budynki (kurniki) są narażone na ciągłe działanie chemicznych środków dezynfekujących i wody. Ze względu na specyfikę wykorzystywania budynków narażone one są również na dużą wilgotność, zapylenie oraz koncentrację szkodliwych gazów, co sprawia ze budynki te pracują w skrajnie trudnych warunkach. Ulegają szybszemu zniszczeniu.

W świetle powyższego - okoliczności przedstawione przez Pana nie pozwalają na uznanie, że budynki (kurniki) są używane w warunkach złych. W niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka zawarta w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkująca podwyższenie stawki amortyzacji o współczynnik nie wyższy niż 1,4.

Należy wskazać, że ustawodawca wyraźnie określił, jakie warunki używania budynków i budowli można uznać za złe, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za złe warunki uważa się używanie tych budynków pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Zasada ta dotyczy również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Powyższe oznacza, że w analizowanym przypadku nie zachodzą żadne ze wskazanych okoliczności wymienionych w ww. przepisie. A zatem nie można mówić, że budynki (kurniki) są używane w warunkach złych.

Reasumując, będzie Pan uprawniony do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do kurników jako budynków używanych w warunkach pogorszonych, powodujących przyspieszenie zużycia tych obiektów oraz dokonywać ich amortyzacji z wykorzystaniem współczynnika nie wyższego niż 1,2 od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające zmiany.

Wobec powyższego Pana stanowisko w zakresie zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 1,4 należy uznać za nieprawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).