Interpretacja indywidualna z dnia 1 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-3.4012.549.2022.3.PRM

Możliwość skorzystania ze zwolnienia podmiotowego dla świadczonych usług najmu lokalu użytkowego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 listopada 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 14 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego dla świadczonych usług najmu lokalu użytkowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismami z 6 grudnia 2022 r. (wpływ 7 grudnia 2022 r.) oraz z 28 grudnia 2022 r. (wpływ 30 grudnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wraz z małżonką nie posiada Pan rozdzielności majątkowej. Jesteście Państwo współwłaścicielami (na zasadzie majątku wspólnego) dwóch lokali użytkowych wynajmowanych przez Pana żonę (za Pana zgodą na umowach najmu) dwóm podmiotom gospodarczym, przy czym jest to najem prywatny, a nie w ramach działalności gospodarczej.

Z racji wynajmu Pana żona jest płatnikiem podatku VAT w stawce 23%, a przychody netto są opodatkowane do 100.000 zł podatkiem 8,5%, a powyżej 100.000 zł – 12,5%.

Obecnie nabyli Państwo trzeci lokal użytkowy, który w 2023 r. zostanie wynajęty na gabinet stomatologiczny, czyli podmiotowi niebędącemu płatnikiem podatku VAT, przy czym:

‒osobą wynajmującą na umowie najmu będzie tylko Pan (za zgodą żony potwierdzoną na umowie najmu),

‒będzie to najem prywatny, nie jako prowadzona działalność gospodarcza,

‒nie jest Pan płatnikiem podatku VAT, ani nie prowadzi Pan działalności gospodarczej,

‒roczne przychody z tytułu tego najmu nie przekroczą kwoty 200.000 zł.

Doprecyzowanie i uzupełnienie opisu sprawy

Rozpoczęcie najmu nastąpi od marca lub kwietnia 2023 r. w zależności od gotowości najemcy do rozpoczęcia najmu.

Wartość najmu nie przekroczy (bez podatku VAT) w 2023 r. kwoty 200.000 zł. W roku podatkowym 2023 w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej wartość sprzedaży (najmu ww. lokalu) nie przekroczy kwoty 200.000 zł (bez podatku).

Miesięczna planowana kwota najmu to 5.000 – 6.000 zł (w zależności od stawki podatku od nieruchomości, którego opłata leży po Pana stronie, jako właściciela lokalu. Opłaty za czynsz do spółdzielni mieszkaniowej, wywóz śmieci, opłaty za CO, wodę, prąd, gaz, internet ponosi najemca – zostaną na Niego przepisane na podstawie umowy najmu).

Nie będzie Pan wykonywał żadnych z czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

W latach 1988-2018 wykonywał Pan działalność gospodarczą, (...) będąc płatnikiem podatku VAT od chwili jego wprowadzenia do momentu zakończenia działalności. Działalność została zakończona i wyrejestrowana 31 grudnia 2018 r. NIP: (...).

Ponadto, doprecyzował Pan opis sprawy wskazując, że z umowy między Panem a najemcą będzie wynikało, że najemca będzie samodzielnie ponosił opłatę za prąd na podstawie faktur wystawionych na najemcę przez dostawcę energii po przepisaniu na najemcę licznika na podstawie umowy najmu.

Internet w lokalu nie funkcjonuje (brak okablowania światłowodowego) i nabywca tzn. wynajmujący zainstaluje sobie we własnym zakresie internet mobilny, za który będzie ponosił opłaty samodzielnie.

Gaz nie jest doprowadzony do lokalu.

Opłata za czynsz do spółdzielni mieszkaniowej – wbrew temu jak Pan sądził – nie może być przepisana na najemcę. Dokument do opłaty czynszu (wystawiany co miesiąc – co uzgodnił Pan ze spółdzielnią) w formie noty księgowej na Pana nazwisko będzie oprócz czynszu zawierał także szacunkowe opłaty miesięczne za:

‒wywóz śmieci,

‒C.O.,

‒wodę,

‒kanalizację.

Opłaty te będą co jakiś czas korygowane na podstawie odczytów liczników zużytego ciepła oraz wody.

Otrzymaną co miesiąc notę księgową zawierającą czynsz i ww. pozostałe koszty będzie Pan w miesiącu otrzymania „refakturował″ w postaci noty księgowej wystawianej przez Pana na najemcę lokalu.

Wartość świadczonych prze Pana usług najmu lokalu (wraz z „refakturowanymi″ w postaci noty księgowej – czynszem do spółdzielni, wywozem śmieci, opłatami za C.O., wodę i kanalizację) w roku podatkowym 2023 w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej (najmu ww. lokalu) nie przekroczy kwoty 200.000 PLN (bez podatku). Według Pana szacunków powinna ona zmieścić się w kwocie 120.000 - maksimum 140.000 PLN (uwzględniając inflację).

Pytanie

Czy w zaistniałej sytuacji może Pan wynajmować powyższy lokal za kwotę netto nie doliczając do kwoty wynajmu podatku VAT?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem (na podstawie wielokrotnych kontaktów telefonicznych z infolinią Krajowej Informacji Skarbowej) może Pan stosować w tym wypadku zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 6 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Podkreślenia wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Jedną z generalnych zasad na gruncie podatku od towarów i usług jest bowiem to, że czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy wykonane są przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 wynika, że:

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Zatem definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy tym, z art. 15 ust. 2 ustawy jednoznacznie wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma ciągłość wykorzystywania majątku. Wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym:

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Zatem najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i świadczony jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 Kodeksu cywilnego. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego:

Natomiast, ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1359 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym.

W tym miejscu należy zauważyć, że stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Stosownie do art. 36 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W omawianej sprawie w pierwszej kolejności należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Jeżeli zatem, przedmiotem świadczenia usług jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje tego świadczenia we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej).

Z opisu sprawy wynika, że pomiędzy Panem a Pana żoną istnieje ustawowa wspólność małżeńska. Jesteście Państwo właścicielami dwóch lokali użytkowych, z tytułu wynajmu których Pana żona – za Pana zgodą – jest podatnikiem podatku VAT. Obecnie do wspólności małżeńskiej nabyli Państwo trzeci lokal użytkowy, który w 2023 r. zostanie wynajęty na gabinet stomatologiczny. Osobą wynajmującą ww. lokal – za zgodą Pana żony – będzie wyłącznie Pan.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym skoro stroną umowy najmu lokalu użytkowego na gabinet stomatologiczny będzie Pan, to w kontekście powołanych przepisów ustawy, najem ten stanowić będzie, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, odpłatne świadczenie usług w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji będzie Pan podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu ww. najmu.

Jednocześnie należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla określonej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy:

Przepis art. 113 ust. 2 ustawy stanowi, że

W myśl natomiast art. 113 ust. 5 ustawy:

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy:

Natomiast w myśl art. 113 ust. 10 ustawy:

Na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy:

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych m.in. wyżej przytoczonymi przepisami art. 113 ust. 1-10 ustawy pod warunkiem, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy. W myśl tego przepisu:

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy wskazać, że - co do zasady - o ile podatnik nie przekroczył kwoty sprzedaży określonej na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy ma prawo do korzystania ze zwolnienia podmiotowego do momentu przekroczenia tej kwoty. W przypadku przekroczenia ww. kwoty z tytułu świadczenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, podatnik zobowiązany jest do dokonania rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług na zasadach określonych w ustawie.

Pana wątpliwości dotyczą możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego dla świadczonych usług najmu lokalu użytkowego.

Na wstępie odnosząc się do Pana wątpliwości należy wskazać, że strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedmiotu najmu (np. energia, woda, ścieki), ponieważ podstawą opodatkowania dla podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (energia, woda, ścieki itp.).

W przypadku najmu lokali ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu „czynszu”, a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy. Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z ich dostawcami. W sytuacji, gdy korzystający z wynajmowanego lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za tzw. media, stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem zapłatę, w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług najmu.

W takim przypadku najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu – najmu nieruchomości. Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu, mające w stosunku do niej charakter poboczny. Usługa pomocnicza, taka jak zapewnienie przykładowo dostawy wody, energii nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej.

W analizowanej sprawie z umowy najmu Pana lokalu użytkowego będzie wynikało, że najemca będzie samodzielnie ponosił opłatę za prąd na podstawie faktur wystawionych przez dostawcę energii na najemcę, po przepisaniu na najemcę licznika na podstawie zawartej umowy najmu. Również opłatę za internet mobilny – ze względu na brak odpowiedniego okablowania – najemca będzie ponosił samodzielnie. Pozostałe opłaty tj. podatek od nieruchomości oraz czynsz, w skład którego wchodzić będą wchodzić zarówno czynsz za lokal jak i szacunkowe opłaty miesięczne za wywóz śmieci, C.O., woda i ścieki dokumentowane będą przez spółdzielnię na Pana dane, a Pan wszystkie ww. opłaty będzie „refakturował″ na najemcę. Opłaty za C.O., wodę i ścieki, będą w określonych okresach korygowane na podstawie odczytów liczników zużytego ciepła oraz wody. Z wniosku wynika również, że oprócz najmu przedmiotowego lokalu użytkowego nie będzie Pan wykonywał innych czynności wskazanych w art. 113 ust. 13 ustawy. Ponadto, wartość najmu w roku podatkowym 2023 w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej (wraz z „refakturowanymi″ w postaci noty księgowej – czynszem do spółdzielni, wywozem śmieci, opłatami za C.O., wodą i ściekami) według Pana szacunków powinna się zmieścić w kwocie 120.000 - 140.000 zł.

Tym samym, skoro nie zamierza Pan wykonywać czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy, a wartość sprzedaży opisanej we wniosku usługi najmu lokalu użytkowego, według Pana wyliczeń, nie przekroczy w roku podatkowym 2023 w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej 200.000 zł, to będzie Pan mógł korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku VAT.

Podsumowując, jak już wcześniej wskazano, skoro stroną umowy najmu lokalu użytkowego na gabinet stomatologiczny (stanowiącego współwłasność małżeńską) będzie wyłącznie Pan, to w konsekwencji Pan będzie podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu najmu ww. lokalu. Świadcząc usługę najmu będzie mógł Pan skorzystać ze zwolnienia podmiotowego dla usługi najmu lokalu użytkowego na gabinet dentystyczny, na podstawie art. 113 ust. 9 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy.

Pana stanowisko należało zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że utraci Pan prawo do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego, w przypadku przekroczenia wartości sprzedaży, w prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, określonej w art. 113 ust. 9 ustawy lub gdy zacznie Pan wykonywać czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Dodatkowe informacje

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej Pana przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga również, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Pan ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenie przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).