Interpretacja indywidualna z dnia 4 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.801.2022.1.JG

Wydatki poniesione na zakup telewizora, niezbędnego do świadczenia przez podatnika usług w formie zdalnej w jego miejscu zamieszkania, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 listopada 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 9 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni od 1 października 2022 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą - doradztwo prawne, w tym zastępstwo procesowe jako profesjonalny pełnomocnik (radca prawny). Dochody z prowadzonej przez prawniczkę działalności gospodarczej są opodatkowane na zasadach ogólnych.

Głównym kontrahentem Wnioskodawczyni jest kancelaria prawna, której biura znajdują się na terenie A oraz B. Jednocześnie osoba uprawniona do działania w imieniu kancelarii kontrahenta, w tym do zlecania, zatwierdzania czynności, kieruje jej pracą z B.

Działalność Wnioskodawczyni polega na doradztwie prawnym klientom kontrahenta, głównie spółkom prawa handlowego, mającym swoje oddziały na terenie całej Polski. Wnioskodawczyni w ramach zlecanych czynności prowadzi m.in. bieżącą obsługę prawną tych podmiotów (w trybie zdalnym) oraz zlecone jej w wyniku tej obsługi sprawy sądowe. Wnioskodawczyni świadczy usługi częściowo zdalnie, z siedziby kancelarii radcy prawnego, która jest zarejestrowana w mieszkaniu, w którym mieszka (mieszkanie jest własnością jej męża).

W pozostałym czasie, Wnioskodawczyni świadczy usługi w miejscu zleconym przez kontrahenta, tj. na terenie biura w A.

W ramach współpracy z kontrahentem konieczne jest uczestniczenie w "spotkaniach roboczych" z zespołem kancelarii (innymi prawnikami, a także spotkaniach grupowych), które odbywają się za pomocą platformy Google Meet.

Ponadto w przypadku klientów kontrahenta konieczne jest niejednokrotnie konsultowanie spraw z kilkoma osobami, dlatego też organizowane są spotkania z wykorzystaniem programów typu MsTeams lub tym podobnych (np. wskazanego Google Meet) jako że osoby mogące udzielić odpowiedzi/dostarczyć informacji w ramach zleconych spraw przebywają w różnych miejscach na terenie Polski, a część z nich pracuje w dużej części zdalnie. Ponieważ obsługa prawna dotyczy także negocjowania umów z kontrahentami klientów głównego kontrahenta Wnioskodawczyni, którzy korzystają coraz chętniej wyłącznie ze zdalnej formy kontraktu, która pozwala jednocześnie na połączenie się kilku osób w różnych miejscach (a to dyrektorów, kierowników, pełnomocników etc.). Podczas spotkań pojawia się konieczność prezentowania, udostępnionej przez inne osoby, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing). Także rozprawy wyznaczane przez sądy coraz częściej odbywają się jako rozprawy zdalne. Sąd przesyła z odpowiednim wyprzedzeniem link na rozprawę, pod którym rozpoznawana jest sprawa sądowa. Podczas rozprawy on-line wyświetlanych jest kilka osób (sędzia, pełnomocnicy stron, strony, świadkowie) - wszyscy jednocześnie są wyświetlani. W trakcie rozpraw konieczne jest również okazywanie dokumentów sądowi lub też sąd okazuje stronom/świadkom/pełnomocnikom dokumenty. W celu oceny zeznań świadków/stron niezbędne jest nie tylko wysłuchiwanie zeznań, ale często również ocena gestykulacji oraz mimiki przesłuchiwanych osób.

W związku z potrzebą komunikacji elektronicznej z głównym kontrahentem i jego klientami, a także udziału w rozprawach zdalnych, Wnioskodawczyni zamierza zakupić telewizor, który ma służyć jako duży ekran komputerowy do ww. wideo-konferencji, rozpraw oraz do prezentowania, udostępnionej przez innych członków zespołu, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing).

W mieszkaniu Wnioskodawczyni brak jest wydzielonego pomieszczenia na cele prowadzenia działalności gospodarczej. Telewizor zostanie umieszczony na szafce w pokoju dziennym, w którym Wnioskodawczyni wykonuje swoje obowiązki służbowe.

Poza czasem pracy pomieszczenie wykorzystywane jest do celów prywatnych Wnioskodawczyni. Dochody z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej są opodatkowane na zasadach ogólnych, wg skali podatkowej. Telewizor, który zostanie zakupiony, będzie stanowił środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej z uwagi na planowane użytkowanie dłużej niż 1 rok, jednakże jego wartość będzie poniżej kwoty 10.000,00 zł netto.

Pytanie

Czy wydatki poniesione w związku z planowanym zakupem ww. Sprzętu, tj. telewizora, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości, skoro działalność gospodarcza prowadzona jest w miejscu stałego zamieszkania i może zachodzić podejrzenie organów skarbowych, że zakupiony sprzęt będzie mógł również służyć do prywatnych celów domowych?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

–wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

–poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów; - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

–jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

–został właściwie udokumentowany;

–wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt niewymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest bowiem wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym - związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Odnosząc powyższe wyjaśnienia do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wydatki poniesione na zakup telewizora spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym wydatki te można uznać za koszty podatkowe, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Reasumując - wydatki poniesione w związku z zakupem telewizora mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w całości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.)

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

•być poniesiony przez podatnika,

•być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

•pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

•być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

•zostać właściwie udokumentowany,

•wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Wydatki, o których mowa w analizowanej sprawie nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt niewymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Przy czym — związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że:

•prowadzi Pani pozarolniczą działalność gospodarczą od 1 października 2022 r. w postaci kancelarii radcy prawnego, której siedziba zarejestrowała Pani w mieszkaniu należącym do Pani męża;

•działalność ta obejmuje doradztwo prawne, w tym zastępstwo procesowe jako profesjonalny pełnomocnik (radca prawny);

•w ramach zlecanych czynności prowadzi Pani m.in. bieżącą obsługę prawną podmiotów (w trybie zdalnym) oraz zlecone jej w wyniku tej obsługi sprawy sądowe, częściowo zdalnie, z siedziby kancelarii radcy prawnego;

•w przypadku klientów kontrahenta konieczne jest niejednokrotnie konsultowanie spraw z kilkoma osobami, dlatego też organizowane są spotkania z wykorzystaniem programów typu MsTeams lub tym podobnych (np. wskazanego Google Meet) jako że osoby mogące udzielić odpowiedzi/dostarczyć informacji w ramach zleconych spraw przebywają w różnych miejscach na terenie Polski, a część z nich pracuje w dużej części zdalnie;

•negocjowanie umów z kontrahentami klientów Pani głównego kontrahenta, odbywa się m.in. w formie zdalnej, która pozwala jednocześnie na połączenie się kilku osób w różnych miejscach (a to dyrektorów, kierowników, pełnomocników etc.). Podczas takich spotkań pojawia się konieczność prezentowania, udostępnionej przez inne osoby, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing);

•rozprawy wyznaczane przez sądy coraz częściej odbywają się jako rozprawy zdalne. Sąd przesyła z odpowiednim wyprzedzeniem link na rozprawę, pod którym rozpoznawana jest sprawa sądowa. Podczas rozprawy on-line wyświetlanych jest kilka osób (sędzia, pełnomocnicy stron, strony, świadkowie) - wszyscy jednocześnie są wyświetlani. W trakcie rozpraw konieczne jest również okazywanie dokumentów sądowi lub też sąd okazuje stronom/świadkom/pełnomocnikom dokumenty. W celu oceny zeznań świadków/stron niezbędne jest nie tylko wysłuchiwanie zeznań, ale często również ocena gestykulacji oraz mimiki przesłuchiwanych osób;

•zamierza Pani w przyszłości zakupić telewizor w celu prowadzenia takich wideokonferencji i korzystania ze zdalnej formy kontaktu.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy – na podstawie zaprezentowanego przez Panią opisu – stwierdzić, że wymieniony przez Panią wydatek jest związany z zakresem prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej i służy zabezpieczeniu oraz zachowaniu źródła przychodów. Ponadto, wydatek ten nie jest ujęty w katalogu zawartym w art. 23 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym jeżeli dokona Pani zakupu telewizora i będzie posiadała prawidłowo wystawiony na Panią jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą dowód jego zakupu, to w świetle okoliczności opisanych we wniosku wydatki poniesione przez Panią na jego zakup dla potrzeb związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki poniesione na zakup telewizora, niezbędnego do świadczenia przez podatnika usług w formie zdalnej w jego miejscu zamieszkania, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub poprzez odpisy amortyzacyjne. Decydująca jest wartość początkowa tego rzeczowego składnika firmowego majątku. W przypadku gdy wartość początkowa składnika majątku, o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, jest wyższa niż 10 000 zł to wówczas kosztem podatkowym są odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej. Przy czym uwzględnienia wymaga fakt, że odbiorniki telewizyjne zostały sklasyfikowane pod symbolem 621 według Klasyfikacji Środków Trwałych jako „Urządzenia odbiorcze dla radiofonii i telewizji” z roczną stawką amortyzacyjną w wysokości 10%.

Jeżeli natomiast zakupiony telewizor spełnia warunki do uznania go za środek trwały, ale jego wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł to wówczas podatnik może, w zależności od dokonanego wyboru:

•  nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tego składnika majątku trwałego i zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do używania (art. 22d ust. 1ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) lub

•  dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), lub

•  dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych.

Końcowo podkreślić należy, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodu nie uważa się wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia opisanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, w szczególności ich celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z Pani przychodami.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa – Ordynacja podatkowa. Na mocy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 187 § 1 ww. aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy – Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Innymi słowy, organ wydający interpretacje indywidualne opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, tj. okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Nie prowadzi natomiast postępowania dowodowego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pani chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm. ). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).