Interpretacja indywidualna z dnia 4 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.451.2022.1.DD

Skutki podatkowe związane z przeniesieniem Wierzytelności własnych na Wierzyciela w celu uregulowania zobowiązań w ramach umów datio in solutum.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w części dotyczącej:

   - rozpoznania na podstawie art. 14a updop przychodu podatkowego w wysokości spłacanego zobowiązania, z tytułu przeniesienia na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności własnych (zakładając, że wartość rynkowa tych Wierzytelności własnych nie będzie wyższa od wysokości spłacanego zobowiązania) – jest prawidłowe;

   - możliwości zastosowania w opisanym zdarzeniu przyszłym art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT – jest nieprawidłowe;

   - sposobu ustalania kosztów uzyskania przychodów w związku z przeniesieniem na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum wierzytelności pożyczkowych,  wierzytelności prowizyjnych oraz wierzytelności wyłudzonych – jest prawidłowe;

   - zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 w przypadku wierzytelności pożyczkowych/prowizyjnych przedawnionych – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 lipca 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z przeniesieniem Wierzytelności własnych na Wierzyciela w celu uregulowania zobowiązań w ramach umów datio in solutum.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka (Wnioskodawca) jest przedsiębiorcą, polskim rezydentem podatkowym (podlegającym w Polsce, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania). Rok podatkowy Spółki jest równy rokowi kalendarzowemu.

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest udzielanie pożyczek/kredytów konsumentom na podstawie ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 246, ze zm.), tj. Spółka zawiera (jako kredytodawca) umowy o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 1-2 ustawy o kredycie konsumenckim. Spółka jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Co więcej, w najbliższych miesiącach, Wnioskodawca zamierza zacząć udzielać pożyczek służących wykonaniu transakcji płatniczych (kredytów płatniczych), o których mowa w art. 74 ust. 3 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1907, ze zm., dalej: „ustawa o usługach płatniczych”), na podstawie licencji do prowadzenia działalności instytucji płatniczej, wydanej przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Działalność operacyjna Spółki jest finansowana ze środków pieniężnych pozyskanych w formie finansowania (pożyczek) od podmiotu będącego firmą windykacyjną (dalej: „Pożyczkodawca” lub „Wierzyciel”). Uzyskane w ten sposób środki Spółka wykorzystuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej tj. służą one do udzielania pożyczek/kredytów innym podmiotom (w szczególności konsumentom).

Wnioskodawca obok lub zamiast spłaty pieniężnej jednej lub większej liczby otrzymanych pożyczek planuje przekazać Wierzycielowi na podstawie tzw. umowy datio in solutum, za zgodą Wierzyciela, wierzytelności pożyczkowe przysługujące Spółce wobec podmiotów trzecich/konsumentów (dalej: „Wierzytelności własne”). Umowy datio in solutum będą oparte o art. 453 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”), który stanowi, że jeśli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, to zobowiązanie wygasa.

Innymi słowy, na podstawie datio in solutum, w celu zwolnienia się z obowiązku zwrotu finansowania (pożyczek) Wierzycielowi, Spółka, za zgodą Wierzyciela, przeniesie na Pożyczkodawcę Wierzytelności własne, w wyniku czego wygaśnie zobowiązanie Spółki wobec Wierzyciela do zwrotu finansowania (pożyczek). Datio in solutum będzie dotyczyć tylko kwoty głównej finansowania udzielonego Wnioskodawcy przez Pożyczkodawcę (nie będzie dotyczyć odsetek od finansowania, które Spółka na bieżąco płaci Wierzycielowi postaci środków pieniężnych, w tym przede wszystkim poprzez kapitalizację odsetek).

W efekcie datio in solutum, Pożyczkodawca stanie się wierzycielem z tytułu Wierzytelności własnych, które będzie egzekwował na własny rachunek lub które sprzeda.

W związku z przedmiotem działalności Spółki, regulowanie zobowiązań poprzez zawieranie umów datio in solutum niewątpliwie wpłynie pozytywnie na płynność finansową Spółki, a z drugiej strony zaspokoi Wierzyciela. Spółka nie będzie musiała bowiem wykorzystywać własnych środków pieniężnych w celu zaspokojenia powyższych zobowiązań, a Wierzyciel jako firma windykacyjna posiadająca odpowiednie zasoby i infrastrukturę do zarządzania pakietem otrzymanych należności, w ramach swojej podstawowej działalności, będzie mógł egzekwować przedmiotowe Wierzytelności własne. Umowy datio in solutum będą każdorazowo określać wysokość zobowiązania, która ulegnie wygaśnięciu, po uprzednim dokonaniu oszacowań wartości rynkowej przenoszonych Wierzytelności własnych, których wartość będzie równa wartości zobowiązania podlegającego wygaśnięciu wskutek datio in solutum.

Poniżej, Wnioskodawca pragnie wskazać rodzaje Wierzytelności własnych, które będą przenoszone na podstawie umów datio in solutum, wraz z ich obecnym traktowaniem podatkowym:

 a) wierzytelności pożyczkowe (z tytułu przekazanych kwot pożyczki), w tym pożyczki służące wykonaniu transakcji płatniczych (kredytów płatniczych), o których mowa w art. 74 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych – zwrot kapitału pożyczki/kredytu przekazanego przez Spółkę kredytobiorcy/pożyczkobiorcy jest rozpoznawany przez Wnioskodawcę jako niestanowiący przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 updop,

 b) wierzytelności prowizyjne – kwota należnej Spółce prowizji (lub innej opłaty z tytułu udzielenia pożyczki/kredytu) stanowi przychód podatkowy Spółki z chwilą zawarcia pożyczki/kredytu na podstawie art. 12 ust. 3 updop. W przypadku potrącenia prowizji (lub innej opłaty) z kwoty głównej pożyczki/kredytu w momencie ich udzielenia, sama wierzytelność prowizyjna wygasa, natomiast po stronie Spółki wystąpi wierzytelność kredytowa/pożyczkowa o zwrot tej kwoty głównej pożyczki/kredytu (która nie została przekazana kredytobiorcy w postaci środków pieniężnych, ale została przekazana na należną Spółce prowizję) – w takim przypadku taka wierzytelność stanowi wierzytelność z lit. a) powyżej,

 c) wierzytelności pożyczkowe, prowizyjne – przedawnione,

 d) wierzytelności pożyczkowe wyłudzone – wierzytelności, przy których pomimo stosowania procedury należytej staranności w odniesieniu do udzielonych pożyczek oraz szczegółowej weryfikacji tożsamości klienta opartych na najlepszych standardach rynkowych, dochodzi do przypadków tzw. oszustwa tożsamościowego lub oszustwa z wykorzystaniem cudzej tożsamości, w wyniku których Wnioskodawca traci wypłacone środki pieniężne.

Wśród wymienionych powyżej rodzajów Wierzytelności własnych, znajdują się pożyczki różnej jakości, również wierzytelności zagrożone nieściągalnością (tzw. trudne wierzytelności/złe długi – w szczególności chodzi o wierzytelności przedawnione i wyłudzone).

Pytania

 1. Czy w związku z przeniesieniem na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności własnych dojdzie do uregulowania w całości lub w części zobowiązania przez wykonanie świadczenia niepieniężnego na podstawie art. 14a updop, tj. czy Spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy z tego tytułu w wysokości spłacanego zobowiązania (zakładając, że wartość rynkowa tych Wierzytelności własnych nie będzie wyższa od wysokości spłacanego zobowiązania)?

 2. Czy w związku z przeniesieniem na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności własnych Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu w wysokości wartości nominalnej przenoszonych Wierzytelności własnych na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 a zastosowania nie znajdzie art. 16 ust. 1 updop?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przeniesieniem na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności własnych dojdzie do uregulowania zobowiązania w całości lub części przez wykonanie świadczenia niepieniężnego na podstawie art. 14a updop, a Spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy z tego tytułu w wysokości spłacanego zobowiązania (zakładając, że wartość rynkowa tych Wierzytelności własnych nie będzie wyższa od wysokości spłacanego zobowiązania).

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z przeniesieniem na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum:

 a) wierzytelności pożyczkowych – Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości nominalnej wartości niespłaconej części przenoszonej wierzytelności na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 updop i w tym przypadku zastosowania nie znajdą wyłączenia z art. 16 ust. 1 updop,

 b) wierzytelności prowizyjnych – Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości uprzednio rozpoznanego przychodu należnego z tytułu przenoszonej wierzytelności na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 updop i w tym przypadku zastosowania nie znajdą wyłączenia z art. 16 ust. 1 updop,

 c) wierzytelności przedawnionych – Spółka nie będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu z uwagi na to, że zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 20 updop,

 d) wierzytelności wyłudzonych – Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości nominalnej wartości niespłaconej części przenoszonej wierzytelności na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 updop i w tym przypadku zastosowania nie znajdą wyłączenia z art. 16 ust. 1 updop pod warunkiem, że nie rozpoznała wcześniej takiej wierzytelności jako koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Ad. 1.

Uzasadniając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że w myśl powołanego w opisie zdarzenia przyszłego art. 453 Kodeksu cywilnego, istotą instytucji datio in solutum jest to, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Stosownie zaś do art. 14 ust. 1 updop, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy przepis art. 14 ust. 1 updop stanowi podstawę do rozpoznawania przychodów podatkowych w przypadku dokonania odpłatnego zbycia, m.in. praw majątkowych (wierzytelności), tym samym, nie powinien znaleźć zastosowania do instytucji datio in solutum, z uwagi na to, że odnosi się ona do spełnienia innego świadczenia przez dłużnika niż to wynikające z pierwotnego stosunku prawnego. Zatem, przykładem spełnienia wierzytelności w formie datio in solutum, będzie m.in. przeniesienie wierzytelności, jakie przysługują Wnioskodawcy względem swoich dłużników na Wierzyciela.

Fundamentalną różnicę między odpłatnym zbyciem a przeniesieniem wierzytelności w formie datio in solutum, należy, zdaniem Wnioskodawcy, upatrywać w tym, że nie dojdzie do zapłaty ceny. Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne zbycie należy rozpatrywać w kategorii dokonania np. sprzedaży, tj. wykonania dyspozycji art. 535 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Przenosząc powyższe na grunt planowanej transakcji, Wnioskodawca nie dokona odpłatnego zbycia/sprzedaży wierzytelności na Wierzyciela, tj. nie określi ceny jaką Wierzyciel będzie zobligowany zapłacić, a jedynie przeniesie Wierzytelności własne na Wierzyciela jako formę spełnienia innego stosunku prawnego łączącego dwie strony – udzielonego finansowania.

Stąd też, z uwagi na to, że art. 14 ust. 1 updop dotyczy odpłatnego zbycia, a datio in solutum takim odpłatnym zbyciem nie jest, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie w przypadku planowanej transakcji znajdzie wprowadzony art. 14a ust. 1 updop regulujący kwestię rozpoznania przychodu podatkowego w sytuacji, gdy podatnik poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego, reguluje w całości lub części ciążące na nim zobowiązanie.

Zgodnie z tym przepisem, w przypadku, gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.

Przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe wyczerpuje niewątpliwie dyspozycję zdania pierwszego cytowanego wyżej przepisu. Przeniesienie na Wierzyciela Wierzytelności własnych w ramach umów datio in solutum będzie z pewnością świadczeniem niepieniężnym. Do świadczeń niepieniężnych zalicza się bowiem każde świadczenie wykonane w innej formie niż pieniądz. Jednocześnie zdarzenie przyszłe przedstawione przez Spółkę nie wyczerpie dyspozycji zdania drugiego cytowanego wyżej przepisu, tj. wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego w postaci Wierzytelności własnych, nie będzie przewyższała wysokości zobowiązań Spółki wobec Wierzyciela, ponieważ wartość przenoszonych Wierzytelności własnych będzie równa wartości uregulowanego zobowiązania.

Stąd też, zdaniem Wnioskodawcy, powinien on rozpoznać przychód podatkowy na podstawie art. 14a ust. 1 updop w wysokości wartości spełnionego zobowiązania, a tym samym zastosowanie znajdzie (powinno być nie znajduje) art. 14 ust. 1 updop regulujący skutki podatkowe odpłatnego zbycia.

Ad. 2.

Uwagi ogólne

Zajmując własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazał, że generalna zasada kwalifikowania kosztów do kosztów podatkowych została określona w art. 15 ust. 1 updop. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z powyższym, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, które wiążą się z prowadzeniem działalności gospodarczej i których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak zaznaczyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny.

Oznacza to, iż każdorazowy koszt poniesiony przez podatnika powinien zostać indywidualnie przeanalizowany w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia danego wydatku do tego rodzaju kosztów.

Zgodnie z powyższym, aby można było uznać koszt za koszt podatkowy, muszą być spełnione następujące warunki

a) koszt musi zostać poniesiony (memoriałowo lub kasowo),

b) celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,

c) wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 16 ust. 1 updop, stanowiącej katalog kosztów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, iż updop nie zawiera legalnej definicji pojęcia „koszt poniesiony”.

Zdaniem Wnioskodawcy należy zgodzić się z interpretacją tego wyrażenia, która została przedstawiona przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 listopada 2012 r. o sygn. akt II FSK 1509/11. W wyroku tym organ stwierdził, iż: „Ustawodawca nie zastrzegł, że poniesienie określonych kosztów musi się wiązać z bieżącym uszczupleniem zasobów finansowych podatnika. A zatem, "poniesienie kosztu" nie będzie wiązało się wyłącznie z faktycznym poniesieniem przez podatnika określonego wydatku (w rozumieniu wypływu wartości pieniężnych z jego majątku), lecz również z czynnościami skutkującymi jakimkolwiek zmniejszeniem jego aktywów czy też zwiększeniem strat obecnie lub w przyszłości”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w momencie uregulowania zobowiązania w formie niepieniężnej, poprzez przeniesienie Wierzytelności własnych w ramach umowy datio in solutum na Wierzyciela, Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania kosztu podatkowego dla każdego rodzaju Wierzytelności własnych, na zasadach ogólnych zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, a zastosowania do nich nie znajdzie art. 16 ust. 1 updop pkt 39 przedmiotowej ustawy. Jednak z uwagi na różne kategorie wierzytelności, które składają się na Wierzytelności własne, w niektórych przypadkach zastosowanie znajdą inne wyłączenia z art. 16 ust. 1 updop i w niektórych przypadkach Wnioskodawca nie będzie uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu.

Odnosząc się do wyłączenia wskazanego w art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, zdaniem Wnioskodawcy, wyłączenie to nie znajdzie zastosowania do żadnej z kategorii Wierzytelności własnych z uwagi na to, że odnosi się do innego zdarzenia gospodarczego – odpłatnego zbycia, a nie do wykonania świadczenia w sposób niepieniężny.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny – do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, art. 16 ust. 1 pkt 39 updop odwołuje się do skutków podatkowych wynikających z odpłatnego zbycia prawa majątkowego jakim jest wierzytelność. Zatem, jeżeli Wnioskodawca dokonywać będzie uregulowania zobowiązania pożyczkowego względem Wierzyciela w sposób niepieniężny, tj. poprzez przeniesienie na Wierzyciela Wierzytelności własnych, jak już wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowania nie znajdzie art. 14 ust. 1 updop referujący do skutków podatkowych odpłatnego zbycia, ale art. 14a ust. 1 updop.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako iż art. 16 ust. 1 updop stanowi katalog kosztów negatywnych, to niedopuszczalne jest rozszerzające interpretowanie postanowień tego katalogu. Innymi słowy, tylko ściśle wymienione w nim przypadki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Stosownie bowiem do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 października 2019 r. o sygn. akt II FSK 3678/17 „Katalog, o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy tylko jednoznacznie zidentyfikowanych kosztów nie uznawanych za koszt uzyskania przychodu i nie można, odwołując się do charakteru tych wydatków, wnioskować, że inne, nie wymienione wprost w art. 16 ust. 1 wydatki ze względu na jakiegokolwiek rodzaju podobieństwo do wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., również nie stanowią kosztów uzyskania przychodu”.

Zatem, jeżeli ustawodawca wprowadził z jednej strony przepis szczególny referujący do obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu odpłatnego zbycia m.in. praw majątkowych – tj. art. 14 ust. 1 updop, a z drugiej – ograniczenie w możliwości rozpoznawania kosztów uzyskania przychodu z tytułu strat wynikających z odpłatnego zbycia wierzytelności, tj. art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, a skutki podatkowe spełnienia świadczenia w formie datio in solutum należy rozpatrywać poprzez pryzmat art. 14a ust. 1 updop (w którym brak jest expressis verbis referencji do odpłatnego zbycia), to zdaniem Wnioskodawcy, do opisywanej transakcji nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, a tym samym, Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodu wartości nominalnej przenoszonej wierzytelności na podstawie art. 15 ust. 1 updop. W tym miejscu należy wskazać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 grudnia 2017 r. o sygn. akt II FSK 2627/15, w którym organ wskazał, iż: „(...) w świetle art. 14 ust. 1 updop można przyjąć, iż opodatkowaniu podlegają przesunięcia majątkowe pomiędzy podatnikami, które są dokonywane w oparciu o tytuł prawny przewidujący ich odpłatne zbycie, a strony transakcji łączy umowa przewidująca zapłatę ceny. Datio in solutum nie jest tożsame z umową sprzedaży czy zamiany. Jest to po prostu modyfikacja dotychczasowego zobowiązania, Spółka przenosi swoje wierzytelności, aby w ten sposób spełnić ciążące na niej zobowiązanie z tytułu spłaty pożyczki.” Stanowisko to potwierdza, iż w tym przypadku zastosowania nie powinien znaleźć art. 14 ust. 1 updop.

Wierzytelności pożyczkowe/prowizyjne

Zdaniem Spółki, w związku przeniesieniem na Wierzyciela w ramach umowy datio in solutum wierzytelności pożyczkowej w celu uregulowania zobowiązania i rozpoznaniem z tego tytułu przychodu podatkowego, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niespłaconą kwotę główną przedmiotowej wierzytelności.

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, dotyczącym interpretacji wyrażenia kosztu poniesionego, zawartym w Uwagach wstępnych, koszt poniesiony nie odnosi się jedynie do dokonania przez podatnika faktycznej zapłaty, ale związany jest z każdorazowym zmniejszeniem aktywów podatnika lub zwiększeniem strat obecnie bądź w przyszłości. Przeniesienie na Wierzyciela wierzytelności pożyczkowych niewątpliwie będzie skutkować zmniejszeniem aktywów Spółki, co spełnia wskazaną przez sąd definicję kosztu poniesionego.

Stanowisko, zgodnie z którym kwota główna pożyczki przenoszona w ramach umowy datio in solutum może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu zostało również potwierdzone przez organy podatkowe w:

  - interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 kwietnia 2018 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.10.2018.2.AZE,

  - interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 stycznia 2018 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.339.2017.2.BKD.

Ponadto, w ocenie Spółki, nie znajdzie w tym przypadku zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 39 odnoszący się bezpośrednio do przychodu wskazanego w art. 14 updop, bowiem Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu na podstawie art. 14a ww. ustawy.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, będzie ona mogła zaliczyć do koszów uzyskania przychodu wartość wierzytelności pożyczkowej przenoszonej na Wierzyciela w ramach umowy datio in solutum w wysokości nominalnej wartości niespłaconej części przenoszonej wierzytelności, gdyż będzie to dla niej koszt poniesiony w celu uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 updop.

Ponadto, w ocenie Spółki, konsekwencje podatkowe dla wierzytelności prowizyjnych w wysokości uprzednio rozpoznanego przychodu należnego z tytułu tych wierzytelności będą analogiczne jak w przypadku wierzytelności pożyczkowych.

Wierzytelności przedawnione

Zdaniem Spółki, w związku przeniesieniem na Wierzyciela w ramach umowy datio in solutum wierzytelności przedawnionych w celu uregulowania zobowiązania i rozpoznaniem z tego tytułu przychodu podatkowego, Spółka nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartości przedmiotowych wierzytelności, ponieważ zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, wierzytelności odpisanych jako przedawnione nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.

Wierzytelności wyłudzone

Zdaniem Spółki, w związku z przeniesieniem na Wierzyciela w ramach umowy datio in solutum wierzytelności wyłudzonych w celu uregulowania zobowiązania i rozpoznaniem z tego tytułu przychodu podatkowego, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość przedmiotowej wierzytelności w wysokości nominalnej wartości niespłaconej części przenoszonej wierzytelności, jeżeli uprzednio strata wynikająca z wyłudzenia pożyczki nie została rozpoznana jako koszt uzyskania przychodu. W ocenie Wnioskodawcy, możliwość zaliczenia straty z tytułu wyłudzenia kredytów (pożyczek) do kosztów uzyskania przychodów wynika bezpośrednio z art. 15 ust. 1 updop.

Oznacza to, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca przy udzielaniu pożyczki nie zidentyfikował nieprawidłowości, tj. dochował należytej staranności, a pomimo tego doszło do wyłudzenia pożyczki przez sprawcę, który w trakcie śledztwa prowadzonego przez właściwe organy ścigania nie został zidentyfikowany, Wnioskodawca będzie miał prawo rozpoznania kosztu w przypadku datio in solutum.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, będzie ona mogła zaliczyć do koszów uzyskania przychodu wartość wierzytelności wyłudzonej przenoszonej na Wierzyciela w wysokości nominalnej wartości niespłaconej części przenoszonej wierzytelności, gdyż dojdzie do pomniejszenia się aktywów Spółki, a tym samym będzie to dla niej koszt poniesiony w celu uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 updop a zastosowania nie znajdzie żadne wyłączenie z art. 16 ust. 1 updop.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o CIT,

Art. 14a ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że

Instytucja datio in solutum (z łac. świadczenie w miejsce wykonania) określana również jako – świadczenie zamiast wypełnienia – jest formą umowy uregulowanej w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r., poz. 1360, ze zm.).

Zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego,

Celem datio in solutum jest zatem wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określonego w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązani – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że działalność operacyjna Wnioskodawcy jest finansowana ze środków pieniężnych pozyskanych w formie pożyczek od podmiotu będącego firmą windykacyjną. Uzyskane w ten sposób środki Spółka wykorzystuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej tj. służą one do udzielania pożyczek/kredytów innym podmiotom (w szczególności konsumentom). Wnioskodawca obok lub zamiast spłaty pieniężnej jednej lub większej liczby otrzymanych pożyczek planuje przekazać Wierzycielowi na podstawie tzw. umowy datio in solutum, za zgodą Wierzyciela, wierzytelności pożyczkowe przysługujące Spółce wobec podmiotów trzecich/konsumentów. Umowy datio in solutum będą oparte o art. 453 Kodeksu cywilnego. Datio in solutum będzie dotyczyć tylko kwoty głównej finansowania udzielonego Wnioskodawcy przez Pożyczkodawcę (nie będzie dotyczyć odsetek). Umowy datio in solutum będą każdorazowo określać wysokość zobowiązania, która ulegnie wygaśnięciu, po uprzednim dokonaniu oszacowań wartości rynkowej przenoszonych Wierzytelności własnych, których wartość będzie równa wartości zobowiązania podlegającego wygaśnięciu w skutek datio in solutum. W ramach umowy datio in solutum Wnioskodawca planuje przenieść na Wierzyciela następujące wierzytelności:

 a) wierzytelności pożyczkowe – zwrot kapitału pożyczki/kredytu przekazanego przez Spółkę kredytobiorcy/pożyczkobiorcy jest rozpoznawany przez Wnioskodawcę jako niestanowiący przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 updop,

 b) wierzytelności prowizyjne – kwota należnej Spółce prowizji (lub innej opłaty z tytułu udzielenia pożyczki/kredytu) stanowi przychód podatkowy Spółki z chwilą zawarcia pożyczki/kredytu na podstawie art. 12 ust. 3 updop. W przypadku potrącenia prowizji (lub innej opłaty) z kwoty głównej pożyczki/kredytu w momencie ich udzielenia, sama wierzytelność prowizyjna wygasa, natomiast po stronie Spółki wystąpi wierzytelność kredytowa/pożyczkowa o zwrot tej kwoty głównej pożyczki/kredytu (która nie została przekazana kredytobiorcy w postaci środków pieniężnych, ale została przekazana na należną Spółce prowizję) – w takim przypadku taka wierzytelność stanowi wierzytelność z lit. a) powyżej,

 c) wierzytelności pożyczkowe, prowizyjne – przedawnione,

 d) wierzytelności pożyczkowe wyłudzone – wierzytelności, przy których pomimo stosowania procedury należytej staranności w odniesieniu do udzielonych pożyczek oraz szczegółowej weryfikacji tożsamości klienta opartych na najlepszych standardach rynkowych, dochodzi do przypadków tzw. oszustwa tożsamościowego lub oszustwa z wykorzystaniem cudzej tożsamości, w wyniku których Wnioskodawca traci wypłacone środki pieniężne.

Mając na uwadze przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz powołany powyżej art. 14a ust. 1 ustawy o CIT należy stwierdzić, że w związku z przeniesieniem na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności własnych dojdzie do uregulowania w całości lub w części zobowiązania przez wykonanie świadczenia niepieniężnego, co wypełnia dyspozycję ww. przepisu i oznacza, że Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód podatkowy. Z uwagi na fakt, iż jak wynika z wniosku, wartości rynkowa przenoszonych Wierzytelności własnych nie będzie wyższa od wartości zobowiązania podlegającego wygaśnięciu w skutek datio in solutum, Wnioskodawca winien rozpoznać przychód w wysokości uregulowanego (spłaconego) zobowiązania z tytułu pożyczki.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie powstania przychodu na podstawie art. 14a ust. 1 ustawy o CIT należało uznać za prawidłowe.

Równocześnie należy wyjaśnić, że przeniesienie składnika majątku przez dłużnika na wierzyciela – w trybie art. 453 k.c., w zamian za wolnienie ze zobowiązania (długu) stanowi „zbycie” takiego składnika. Wątpliwości może budzić jedynie fakt, czy zbycie to ma charakter odpłatny, czy nieodpłatny.

Odnosząc się do tych wątpliwości wskazać należy, iż ustawa CIT posługuje się dychotomicznym podziałem czynności prawnych: na te, które są odpłatne, oraz te, które są nieodpłatne. Jednocześnie w doktrynie oraz w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż o nieodpłatnym świadczeniu można mówić wówczas, kiedy jedna strona bez korzyści dla siebie dokonuje świadczenia na rzecz drugiej strony, kiedy przysporzenie u jednej osoby wynikające z określonej czynności nie wiąże się z korzyścią majątkową osoby dokonującej takiej czynności.

Jednocześnie nie powinno budzić żadnych wątpliwości, iż o przysporzeniu majątkowym podatnika można mówić zarówno wówczas, gdy w następstwie danej czynności następuje wzrost wartości aktywów takiego podatnika, jak i wówczas, kiedy w następstwie danej czynności następuje spadek wartości jego zobowiązań (pasywów).

Powyższe oznacza, że jeżeli za zgodą wierzyciela następuje przeniesienie przez dłużnika składnika majątku, a jego skutkiem jest umorzenie zobowiązania podmiotu przenoszącego ten składnik, to czynność taka (przeniesienie własności) ma charakter odpłatny. Podobnie jak „odpłatnym” jest przenoszenie przez podatników aktywów w ramach umowy barterowej i zapłaty w formie niepieniężnej za dostarczony towar czy wykonaną usługę (świadczenie niepieniężne za świadczenie niepieniężne).

W związku z powyższym wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy w przypadku uzyskania przychodu określonego w art. 14a ustawy o CIT ma zastosowanie art. 16 ust.1 pkt 39 ustawy o CIT, zgodnie z którym

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało więc uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku z uzyskaniem przychodu określonego w art. 14a ustawy o CIT, należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje szczegółowo możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przekazanych pożyczkodawcom wierzytelności w formie datio in solutum. Zatem, koszty z tego tytułu powinny być rozpoznane na zasadach ogólnych w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

   - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

   - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

   - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

   - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

   - został właściwie udokumentowany,

   - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy wskazać, że art. 14a ustawy o CIT nie precyzuje co powinno być kosztem uzyskania przychodu w związku z przeniesieniem na pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum wierzytelności. Związane jest to z tym, że ustalenie kosztu będzie zależało od rodzaju spełnianego świadczenia niepieniężnego. W konsekwencji, koszt podatkowy należy określić stosując zasady ogólne ustalania kosztu lub – jeżeli w odniesieniu do danego świadczenia mają zastosowanie – zasady specyficzne.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania ww. przychodów wierzytelności pożyczkowych należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że kosztem tym będzie kwota udzielonej, a niespłaconej przez pożyczkobiorcę wierzytelności pożyczkowej (kwota nominalna bez odsetek).

W przedmiotowej sprawie wierzytelności pożyczkowe, będące przedmiotem przeniesienia na Wierzyciela nie były uprzednio zarachowane jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, gdyż kwota udzielonej pożyczki nie stanowi przychodu dla pożyczkodawcy.

Stosownie bowiem do art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT,

W związku z powyższym, w przypadku wierzytelności pożyczkowych, kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek związany z powstaniem takiej wierzytelności, czyli niespłacona kwota udzielonych pożyczek w wartości nominalnej (niespłacona kwota główna bez odsetek). W takim to bowiem zakresie udzielenie pożyczek wiąże się dla Wnioskodawcy z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy.

Podobnie w przypadku wierzytelności wyłudzonych kosztem uzyskania przychodu będzie kwota niespłaconych pożyczek w wartości nominalnej czyli wartość faktycznego pomniejszenia majątku Wnioskodawcy o ile  uprzednio strata wynikająca z wyłudzenia pożyczki nie została rozpoznana jako koszt uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej wartości nominalnej wierzytelności pożyczkowych oraz wierzytelności wyłudzonych jest prawidłowe.

W przypadku natomiast wierzytelności prowizyjnych, które jak wynika z wniosku generowały u Wnioskodawcy przychód podatkowy, koszt podatkowy odliczany od przychodu podatkowego, ustalonego na podstawie art. 14a updop, będzie odpowiadał wysokości wykazanego uprzednio przychodu podatkowego uzyskanego z tytułu określonych przenoszonych na Wierzyciela wierzytelności prowizyjnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, z  którego wynika, że Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości uprzednio rozpoznanego przychodu należnego należało uznać za prawidłowe.

Z kolei, w odniesieniu do wierzytelności przedawnionych należy mieć na uwadze brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym

Zgodnie z powyższym, w związku z przeniesieniem na Wierzyciela w ramach umowy datio in solutum wierzytelności pożyczkowych/prowizyjnych przedawnionych w celu uregulowania zobowiązania i rozpoznaniem z tego tytułu przychodu podatkowego, Spółka nie będzie mogła rozpoznać ich jako koszt uzyskania przychodu.  

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 updop i braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości wierzytelności pożyczkowych/prowizyjnych przedawnionych, jest prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej:

   - rozpoznania na podstawie art. 14a updop przychodu podatkowego w wysokości spłacanego zobowiązania, z tytułu przeniesienia na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum Wierzytelności własnych (zakładając, że wartość rynkowa tych Wierzytelności własnych nie będzie wyższa od wysokości spłacanego zobowiązania) – jest prawidłowe;

   - możliwości zastosowania w opisanym zdarzeniu przyszłym art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT – jest nieprawidłowe;

   - sposobu ustalania kosztów uzyskania przychodów w związku z przeniesieniem na Pożyczkodawcę w ramach umowy datio in solutum wierzytelności pożyczkowych,  wierzytelności prowizyjnych oraz wierzytelności wyłudzonych – jest prawidłowe;

   - zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 w przypadku wierzytelności pożyczkowych/prowizyjnych przedawnionych – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zasadność zaliczenia wskazanych przez Wnioskodawcę wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).