Wyrok SN z dnia 16 września 2021 r., sygn. II CSKP 49/21

1. Finansujący w skierowanym do korzystającego piśmie wzywającym do zapłaty zaległości nie ma obowiązku posłużenia się dosłownym sformułowaniem zaczerpniętym z treści art. 709¹³ § 2 k.c. Przepis ten nie wskazuje jedynego poprawnego, literalnego brzmienia wezwania, które finansujący zobowiązany jest skierować do korzystającego. Istotne jest to, aby zawierało ono wszystkie niezbędne elementy wskazane w art. 709¹³ § 2 k.c. Dopuszczalne jest więc posłużenie się zwrotami tożsamymi treściowo lub bliskoznacznymi do tych użytych w art. 709¹³ § 2 k.c., chociaż dla uniknięcia wątpliwości należałoby postulować, aby finansujący posługiwali się sformułowaniami jak najbliższymi terminologii użytej przez ustawodawcę w treści analizowanego przepisu.

2. Celem wprowadzenia rozwiązania przewidzianego w art. 709¹³ § 2 k.c. jest jednoznaczne poinformowanie korzystającego o skutkach braku zapłaty zaległości. Oczywiste jest przecież, że uwzględniając czas trwania umowy leasingu (z reguły kilka lat), finansujący może wielokrotnie wzywać korzystającego do zapłaty, z różnych względów nie chcąc korzystać z uprawnienia do wypowiedzenia umowy. Korzystający po otrzymaniu pisma wzywającego do zapłaty musi mieć zatem pełną jasność, jakie mogą być skutki nieuiszczenia w terminie kwoty zaległości wskazanej w takim piśmie.

Sąd Najwyższy w składzie: