Sprzedaż wierzytelności w ramach umowy faktoringu – koszty podatkowe i ewidencja

Ministerstwo Finansów wydało interpretację ogólną dotyczącą zasad ustalania kosztów podatkowych przy sprzedaży wierzytelności w ramach umów faktoringu. Interpretacja dotyczy zarówno podatników CIT, jak i PIT. W raporcie przedstawiamy i wyjaśniamy problemy podatkowe rozstrzygane w interpretacji ogólnej oraz wskazujemy, jak umowy te ujmować w księgach rachunkowych.

Definicja

Umowa faktoringu - umowa, w której dany podmiot, nie chcąc czekać na zapłatę od swojego kontrahenta, zbywa tę wierzytelność do innego podmiotu (tzw. faktora). Często rolę faktora pełni bank. Zbywający wierzytelność, czyli tzw. faktorant, otrzymuje od faktora zapłatę za zbytą wierzytelność. Może ona być w kwocie niższej (np. pomniejszonej o prowizję faktora) niż pierwotna kwota wierzytelności.

Czy faktoring skutkuje powstawaniem u faktoranta przychodów

W interpretacji MF w pierwszej kolejności rozstrzygnęło wątpliwości co do tego, czy zbycie przez podatnika (faktoranta) na rzecz faktora wierzytelności wynikającej z dokonanej wcześniej przez niego na rzecz podmiotu trzeciego (dłużnika) sprzedaży towarów lub usług skutkuje powstaniem u tego podatnika przychodu (oraz kosztów uzyskania przychodu).

Zdaniem MF tak właśnie jest, gdyż odpłatne zbycie przez podatnika podatku dochodowego wierzytelności wynikającej z dokonanej wcześniej przez takiego podatnika na rzecz podmiotu trzeciego (dłużnika) sprzedaży towarów lub usług stanowi odrębną od wcześniejszej sprzedaży towarów lub usług operację gospodarczą.

Przykład 1

Podatnik zbył w ramach faktoringu wierzytelność o wartości nominalnej 12 300 zł za 12 000 zł. Zgodnie z omawianą interpretacją podatnik uzyskał z tego tytułu podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym przychód w wysokości 12 000 zł i prawo do wykazania kosztów podatkowych w wysokości 12 300 zł.