Należyta staranność a prawo do odliczenia VAT

Mimo, iż przepisy prawa wprost nie obligują podatników do podejmowania czynności sprawdzających uczciwość swoich kontrahentów, to zaniechania w tym zakresie niosą ryzyko obciążenia odpowiedzialnością za ewentualne oszustwo podatkowe. Negatywnym tego skutkiem może być pozbawienie podatnika prawa do odliczenia VAT.

Zarówno polskie, jak i unijne regulacje podatkowe nie zawierają legalnych definicji „należytej staranności” ani „dobrej wiary”. Oba pojęcia są ze sobą ściśle powiązane i były już wielokrotnie wyjaśniane przez Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Terminy te były również przedmiotem licznych orzeczeń sądów administracyjnych, w których przyjęto m.in. że (…) dobra wiara podatnika podatku od towarów i usług to jego należyta staranność w relacjach handlowych, to stan jego świadomości i związana z tym powinność oraz możliwość przewidywania określonych zdarzeń, że nie uczestniczy w działaniach prowadzących do wyłudzenia nienależnego zwrotu podatku. Aby działać w "złej wierze" podatnik nie musi mieć świadomości, że swoim działaniem (zaniechaniem) narusza prawo, wystarczy jeżeli w danych okolicznościach może i powinien taki stan przewidzieć (wina w postaci niedbalstwa). W złej wierze jest ten, kto wie (ma pozytywną wiedzę) o istotnym i rzeczywistym stanie faktycznym, a także ten, kto takiej wiedzy nie posiada wskutek swego niedbalstwa. Niniejsze ma kluczowe znaczenie zwłaszcza dla podstawowego uprawnienia wynikającego z mechanizmu VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co istotne, prawo to nie powinno być kwestionowane, o ile przy doborze kontrahentów i realizacji transakcji podatnik działał w dobrej wierze i dochował należytej staranności.