Cesja wierzytelności i przejęcie długu w podatku dochodowym od osób prawnych

Cesja wierzytelności lub przejęcie długu są powszechnie stosowane w rozliczeniach pomiędzy spółkami. Umowa cesji, czyli przelewu wierzytelności zawierana jest między zbywcą wierzytelności – cedentem, a nabywcą wierzytelności - cesjonariuszem. W efekcie zmienia się osoba wierzyciela. Przejęcie długu nastąpić może poprzez umowę między wierzycielem a osobą trzecią – przejemcą długu, za zgodą dłużnika albo poprzez umowę między dłużnikiem a przejemcą długu, za zgodą wierzyciela. W efekcie zmienia się osoba dłużnika.

Jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych cedenta, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej „updop”), odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, ponieważ w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Natomiast, gdy wierzytelność zbywana jest przez podmiot, który wcześniej nabył ją, np. w celu windykacji lub dalszej odsprzedaży, kwota uzyskana przez cedenta jest dla niego przychodem. Dzieje się tak, ponieważ wierzytelność, aż do momentu dalszego jej zbycia lub wyegzekwowania, nie stanowi przychodu podatkowego. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się strat powstałych z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Wyjątek stanowi odpłatne zbycie wierzytelności zaliczonych uprzednio do przychodów należnych, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 15 ust. 1 updop stratę powstałą w wyniku tej transakcji do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny, tj. przychód w kwocie netto (bez podatku od towarów i usług). Zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 20 updop do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się wierzytelności odpisanych jako przedawnione.