Zasady ustalania podstawy zasiłkowej dla nowego pracownika

Pracownik rozpoczynający zatrudnienie nabywa prawo do zasiłku chorobowego oraz wynagrodzenia chorobowego po upływie 30 dni ubezpieczenia chorobowego. Oznacza to , że w razie zachorowania przed upływem pierwszego miesiąca zatrudnienia, jeśli pracownik nie ma ciągłości ubezpieczenia chorobowego lub co najmniej 10-letniego okresu obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, nie otrzyma świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

W razie niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, pracownik ma prawo do:

• wynagrodzenia chorobowego - łącznie za 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50. rok życia - za 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, finansowanego ze środków pracodawcy,
• zasiłku chorobowego - począwszy od 34. dnia lub odpowiednio 15. dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym, finansowanego ze środków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wynagrodzenie chorobowe nie przysługuje w przypadkach, w których pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego.

Wynagrodzenie/zasiłek chorobowy zasadniczo przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Pracownik nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie tzw. okresu wyczekiwania, który dla osób ubezpieczonych obowiązkowo wynosi 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego (art. 4 ust. 1 pkt ustawy zasiłkowej). Od powyższej reguły istnieją wyjątki. Jeśli bowiem nowo zatrudniony pracownik posiada wcześniejszy okres zatrudnienia, to wówczas do wymaganego 30-dniowego okresu ubezpieczenia chorobowego wlicza się poprzednie okresy takiego ubezpieczenia. Warunkiem jest jednak, by przerwa między kolejnymi okresami ubezpieczenia chorobowego nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego (art. 4 ust. 2 ustawy zasiłkowej).