Jak zmieniły się zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami po zmianie przepisów unijnych

Z dniem 1 stycznia 2017 r. w rozporządzeniu Rady UE 282/2011 zostały wprowadzone przepisy doprecyzowujące zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami. Polscy podatnicy mają obowiązek bezpośrednio stosować przepisy tego rozporządzenia, dlatego też przepisy rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.mogą bezpośrednio wpływać na stosowane w Polsce zasady opodatkowania usług związanych z nieruchomościami. W artykule wskazujemy, jak należy ustalać miejsce świadczenia (i opodatkowania) usług związanych z nieruchomościami po zmianie przepisów unijnych.

Miejscem świadczenia (i opodatkowania) usług związanych z nieruchomościami jest miejsce położenia nieruchomości. Zasada ta wynika z art. 28e ustawy o VAT, który stanowi:

§

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Treść cytowanego przepisu nie wyeliminowała sporów dotyczących ustalenia, kiedy mamy do czynienia z usługą związaną z nieruchomościami, a kiedy taka usługa nie występuje. Zresztą problemy opodatkowania usług związanych z nieruchomościami nie dotyczą wyłącznie polskich podatników, a występują w wielu państwach członkowskich.