(1)

Zgodnie z art. 258 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w związku z art. 143 ust. 1 tego rozporządzenia instytucje mogą obliczać swoje kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnej, stosując metodę wewnętrznych ratingów („SEC-IRBA”). Zgodnie z art. 143 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w przypadku każdej kategorii ekspozycji i każdego systemu ratingowego oraz każdego podejścia stosowanego do szacowania straty z tytułu niewykonania zobowiązania („LGD”) i współczynników konwersji wymaga się uprzedniego zezwolenia na stosowanie metody wewnętrznych ratingów („metody IRB”), w tym własnych oszacowań straty z tytułu niewykonania zobowiązania (LGD) i współczynników konwersji.

(2)

Zgodnie z art. 258 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 instytucje stosują metodę SEC-IRBA, jeżeli są w stanie obliczyć „K_{IRB” zgodnie z art. 255 ust. 2-5 tego rozporządzenia. Jeżeli warunki określone w tym artykule są spełnione, instytucje mogą obliczać KIRB w odniesieniu do sekurytyzowanych ekspozycji zgodnie z przepisami części trzeciej tytuł II rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 do celów obliczania wymogów kapitałowych dla nabytych wierzytelności. Do tych celów ekspozycje detaliczne traktuje się jako nabyte wierzytelności detaliczne, a ekspozycje niedetaliczne jako nabyte wierzytelności korporacyjne. Ze względu na szczególny charakter struktury sekurytyzacji i ekspozycji bazowych tych sekurytyzacji konieczne jest przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych, które doprecyzowują warunki, na jakich instytucje mogą obliczać KIRB} dla puli sekurytyzowanych ekspozycji. Przepisy określone w części trzeciej tytuł II rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 należy zatem dostosować w takim stopniu, w jakim jest to konieczne do określenia kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do sekurytyzowanych ekspozycji. Stosowanie niektórych innych przepisów dotyczących IRB w kontekście sekurytyzacji nie jest jednak właściwe albo ze względu na fakt, że takie przepisy nie są istotne, albo ponieważ nie prowadzą one do uzyskania ostrożnych wyników, albo ze względu na to, że byłyby one zbyt uciążliwe dla instytucji w kontekście sekurytyzacji. W związku z tym we wszystkich takich przypadkach należy ustanowić alternatywne przepisy, które są odpowiednie w kontekście sekurytyzacji.

(3)

Stosowanie metody SEC-IRBA zgodnie z metodą dla nabytych wierzytelności, o której mowa w art. 255 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, powinno być dostępne wyłącznie w przypadku niektórych kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji, w odniesieniu do których instytucje mają ograniczoną kontrolę lub ograniczony dostęp do informacji i danych albo zarówno ograniczoną kontrolę, jak i ograniczony dostęp, w związku z czym instytucje nie są w stanie bezpośrednio stosować przepisów określonych w części trzeciej tytuł II rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 do tych ekspozycji bez niezbędnych korekt. Należy uznać, że dostęp do informacji i danych dotyczących sekurytyzowanych ekspozycji jest ograniczony, jeżeli instytucja nie obsługuje wszystkich tych ekspozycji, w tym w sytuacji, w której instytucja jest inwestorem w pozycje sekurytyzacyjne albo jednostką sponsorującą lub jednostką inicjującą utrzymującą pozycje sekurytyzacyjne w transakcji sekurytyzacyjnej i nie obsługuje wszystkich ekspozycji bazowych tej transakcji. Może tak być również w przypadku, gdy instytucja obliczająca K_{IRB jest jednostką obsługującą sekurytyzację, ale nie była zaangażowana w pierwotną umowę, która stworzyła zobowiązania lub potencjalne zobowiązania stanowiące podstawę sekurytyzowanych ekspozycji, ani nie zawarła takiej umowy. W przypadku sekurytyzacji z wieloma jednostkami inicjującymi każda jednostka inicjująca utrzymująca pozycję sekurytyzacyjną w sekurytyzacji może być jednak w stanie obliczyć KIRB w odniesieniu do sekurytyzowanych ekspozycji, które wniosła do sekurytyzacji, zgodnie z częścią trzecią tytuł II rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. W związku z tym jednostki inicjujące powinny być również w stanie obliczyć KIRB} poprzez zastosowanie przepisów tego rozdziału w odniesieniu do ekspozycji innych niż nabyte wierzytelności do sekurytyzowanych ekspozycji, które te jednostki inicjujące obsługują i w odniesieniu do których były one zaangażowane w wykonanie pierwotnej umowy, która stworzyła zobowiązania lub potencjalne zobowiązania dłużnika lub potencjalnego dłużnika, stanowiące podstawę sekurytyzowanych ekspozycji.

(4)

Część trzecia tytuł II rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zawiera terminologię, która ma zastosowanie wyłącznie do nabytych wierzytelności, a nie do sekurytyzowanych ekspozycji. Aby zapewnić pełną skuteczność uprawnienia określonego w art. 255 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, należy dostosować terminologię stosowaną w tym rozdziale do szczególnego kontekstu transakcji sekurytyzacyjnych.

(5)

Aby obliczyć K_{IRB oddzielnie dla każdej puli, instytucje obliczające KIRB} powinny mieć możliwość podziału puli kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji na jednorodne podpule. Elastyczność ta jest konieczna, ponieważ skład ekspozycji bazowych sekurytyzacji jest często niejednorodny. Każda podpula powinna jednak w pełni spełniać te wymogi określone w art. 255 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które mają zastosowanie do pul kwalifikujących się aktywów sekurytyzowanych.

(6)

Obsługa sekurytyzowanych ekspozycji przez osoby trzecie oraz ograniczony dostęp do informacji i danych dotyczących momentu zainicjowania tych ekspozycji mogą mieć istotne skutki dla czynników wpływających na poziom ryzyka uznanych za istotne dla dywersyfikacji ryzyka oraz na kwantyfikację parametrów ryzyka przypisanych do poszczególnych kategorii lub pul. Instytucje obliczające K_{IRB zgodnie z art. 255 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 powinny zatem stosować model wewnętrzny wykorzystywany wyłącznie do ustalenia prawdopodobieństwa niewykonania zobowiązania („PD”), straty z tytułu niewykonania zobowiązania („LGD”), oczekiwanej straty („EL”) lub oszacowań współczynnika konwersji do konkretnego celu obliczania KIRB zgodnie z tym artykułem. Tego modelu wewnętrznego nie należy zatem stosować do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dla ekspozycji sekurytyzowanych albo niesekurytyzowanych, które instytucja obsługuje i w odniesieniu do których jest jednostką inicjującą zdefiniowaną w art. 2 pkt 3 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 (2) lub pierwotnym kredytodawcą zdefiniowanym w art. 2 pkt 20 tego rozporządzenia. Takie rozdzielenie systemów ratingowych do modelowania ogólnego ryzyka kredytowego i modeli wewnętrznych do obliczania KIRB w odniesieniu do posiadanych kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji zgodnie z art. 255 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 jest również konieczne w celu zapewnienia, aby standardy szacowania IRB osiągnięte w odniesieniu do ekspozycji, które instytucja obsługuje i w odniesieniu do których jest pierwotnym kredytodawcą lub jednostką inicjującą, nie były obarczone błędem, zagrożone ani w inny sposób pogarszane przez odmienne standardy zarządzania i dane stosowane w odniesieniu do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji. W przypadku niedetalicznych sekurytyzowanych ekspozycji instytucja obliczająca KIRB powinna mieć jednak możliwość wykorzystania do oszacowania PD zatwierdzonego istniejącego systemu ratingowego stosowanego w odniesieniu do inicjowanych przez nią ekspozycji, którego zakres stosowania obejmowałby niedetaliczne sekurytyzowane ekspozycje, pod warunkiem że instytucja posiada wystarczające informacje, aby zastosować ten system ratingowy, co może mieć miejsce w przypadku ekspozycji wobec dużych przedsiębiorstw. W takich przypadkach jednak, ponieważ praktyki w zakresie odzyskiwania należności i normy obsługi mogą się różnić, instytucja obliczająca KIRB} nie powinna mieć możliwości opierania się na oszacowaniu LGD z zatwierdzonego istniejącego systemu ratingowego stosowanego w odniesieniu do inicjowanych przez nią ekspozycji, jeżeli nie jest ona jednostką obsługującą.

(7)

Art. 255 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 stanowi, że instytucje mogą obliczać K_{IRB w odniesieniu do ekspozycji bazowych danej sekurytyzacji zgodnie między innymi z art. 143 tego rozporządzenia. W artykule tym zobowiązano instytucje, w odniesieniu do każdego systemu ratingowego, do uzyskania zezwolenia odpowiedniego właściwego organu na stosowanie metody IRB oraz uzyskania zezwolenia na znaczne zmiany zakresu stosowania systemu ratingowego, na stosowanie którego instytucja otrzymała zezwolenie. W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 529/2014 (3) określono warunki przeprowadzania oceny istotności rozszerzeń i zmian metody IRB, w tym warunki mające zastosowanie do powiadomień dotyczących tego rodzaju zmian i rozszerzeń. Wynika z tego, że rozporządzenie delegowane (UE) nr 529/2014 ma zastosowanie również w przypadku wystąpienia zmian w modelu wewnętrznym służącym do obliczania KIRB w odniesieniu do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji. Ponadto w art. 143 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wymaga się uprzedniego zezwolenia właściwego organu na stosowanie metody IRB w przypadku każdego systemu ratingowego. W kontekście obliczania KIRB do celów niniejszego rozporządzenia instytucja nie byłaby jednak w stanie spełnić tego wymogu w odniesieniu do puli kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji, ponieważ takie ekspozycje nigdy nie mogłyby być jednolicie zarządzane w ramach zwykłego systemu ratingowego IRB jako podobne ekspozycje, sekurytyzowane albo niesekurytyzowane, które są obsługiwane i utworzone przez daną instytucję. Należy zatem określić, że zezwolenie na stosowanie metody SEC-IRBA zgodnie z modelem wewnętrznym do obliczania KIRB powinno być zależne wyłącznie od warunku, że instytucja obliczająca KIRB} otrzymała zezwolenie na stosowanie metody IRB w odniesieniu do co najmniej jednego systemu ratingowego w ramach kategorii ekspozycji, do której zaklasyfikowane są kwalifikujące się sekurytyzowane ekspozycje.

(8)

W przypadku gdy instytucja spełniająca wymogi określone w art. 258 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 składa wniosek o zezwolenie na stosowanie modelu wewnętrznego do obliczania K_IRB w odniesieniu do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji, wymóg określony w art. 145 ust. 1 tego rozporządzenia, aby instytucja korzystała z tego modelu wewnętrznego przez co najmniej 3 lata przed złożeniem wniosku o zezwolenie, nie powinien mieć zastosowania do celów metody SEC-IRBA, ponieważ doświadczenie zdobyte przez instytucję dzięki stosowaniu co najmniej jednego systemu ratingowego w odpowiedniej kategorii ekspozycji IRB należy uznać za wystarczające do tych celów.

(9)

Wymogi określone w art. 184 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 mają na celu zapewnienie, aby przy określaniu parametrów ryzyka w odniesieniu do nabytych wierzytelności instytucja nabywająca na bieżąco sprawowała wystarczający minimalny poziom kontroli nad tymi wierzytelnościami, posiadała stały dostęp do danych i informacji dotyczących poziomu ryzyka związanego z wierzytelnościami, w tym pochodzących od sprzedawcy i jednostki obsługującej wierzytelności, oraz aby na bieżąco uwzględniała charakterystykę i postępowanie sprzedawcy i jednostki obsługującej, które mogą mieć wpływ na poziom ryzyka należności. Te wymogi operacyjne i wymogi dotyczące należytej staranności muszą być spełnione, aby zapewnić wystarczająco ostrożne i dokładne stosowanie metody IRB w odniesieniu do nabytych wierzytelności. W celu zapewnienia, aby kwalifikujące się sekurytyzowane ekspozycje podlegały podobnym wymogom, konieczne jest dostosowanie wymogów art. 184 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 do instytucji obliczających K_{IRB w odniesieniu do tych ekspozycji. W przypadku gdy istnieje jednostka specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji („SSPE”), jednostka ta powinna posiadać prawo własności do sekurytyzowanych ekspozycji i sprawować kontrolę nad przepływami gotówkowymi, bezpośrednio albo za pośrednictwem powiernika lub jednostki, która wykonuje podobne zadania w jej imieniu. Instytucja obliczająca KIRB powinna zachować należytą staranność wobec jednostki obsługującej sekurytyzowane ekspozycje oraz, w przypadku gdy sama instytucja nie jest jednostką inicjującą transakcję, wobec jednostki inicjującej sekurytyzację, ponieważ normy i zachowanie jednostki inicjującej i jednostki obsługującej są czynnikami wpływającymi na poziom ryzyka w odniesieniu do ekspozycji stanowiących podstawę transakcji sekurytyzacyjnej. Możliwe jest, że instytucja obliczająca KIRB} posiada, zgodnie z art. 153 i 154 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, nabyte wierzytelności w swoim bilansie oraz że otrzymała podlegający odliczeniu rabat przy zakupie, zabezpieczenie lub gwarancje częściowe, które zapewniają ochronę pierwszej straty w odniesieniu do strat z tytułu niewykonania zobowiązania, strat spowodowanych „rozmyciem” udziałów lub obu tych rodzajów strat. W takim przypadku instytucje powinny mieć możliwość traktowania takich nabytych wierzytelności jako kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji, a w przypadku gdy stosują tę opcję, powinny być zobowiązane do zachowania należytej staranności wobec jednostki obsługującej, w stosownych przypadkach, oraz wobec sprzedawcy, ponieważ normy i zachowanie jednostki obsługującej i sprzedawcy są czynnikami wpływającymi na poziom ryzyka w odniesieniu do tych kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji.

(10)

W kontekście transakcji sekurytyzacyjnych normy kredytowania i charakterystyka jednostki inicjującej lub, w stosownych przypadkach, pierwotnego kredytodawcy oraz normy obsługi i charakterystyka jednostki obsługującej są zasadniczymi czynnikami wpływającymi na poziom ryzyka w odniesieniu do ekspozycji stanowiących podstawę sekurytyzacji. Te czynniki wpływające na poziom ryzyka należy zatem zawsze oceniać jako potencjalne czynniki wpływające na poziom ryzyka przy opracowywaniu wewnętrznego modelu obliczania K_{IRB w odniesieniu do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji, chyba że ich pominięcie jest uzasadnione. Skutki takich czynników wpływających na poziom ryzyka można odzwierciedlić albo poprzez uwzględnienie ich przy klasyfikowaniu ekspozycji do kategorii lub pul, albo poprzez zastosowanie różnych segmentów kalibracji w odniesieniu do różnych jednostek inicjujących i różnych jednostek obsługujących. W przypadku gdy instytucja obliczająca KIRB} w odniesieniu do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji sama jest jednostką inicjującą lub pierwotnym kredytodawcą lub jednostką obsługującą sekurytyzację, nie należy wymagać od niej uwzględniania własnych norm i charakterystyki jako dodatkowego czynnika wpływającego na poziom ryzyka.

(11)

Art. 259 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 zezwala instytucjom na ustalenie średniej LGD ważonej ekspozycją według metody SEC-IRBA na poziomie 50 % w celu obliczenia parametru p we wzorze SEC-IRBA, jeżeli udział największej ekspozycji bazowej w puli wynosi nie więcej niż 3 %. Aby zapewnić spójność z tym artykułem, instytucje obliczające K_IRB w odniesieniu do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji również powinny mieć możliwość ustalenia średniej LGD ważonej ekspozycją dla puli na poziomie 50 % dla sekurytyzowanych ekspozycji detalicznych. W takim przypadku właściwe jest zastosowanie wartości LGD wynoszącej 50 %, ponieważ sekurytyzowane ekspozycje detaliczne charakteryzują się zazwyczaj wysokim poziomem granulacji. W art. 161 ust. 1 lit. e) i f) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 określono wartości LGD dla uprzywilejowanych i podporządkowanych nabytych wierzytelności korporacyjnych, jeżeli instytucja nie jest w stanie oszacować wartości PD lub jeżeli oszacowania te nie spełniają określonych wymogów. W kontekście sekurytyzacji te wartości LGD powinny być dostosowane do uprzywilejowanych i podporządkowanych kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji, przy czym wartość LGD dla uprzywilejowanych sekurytyzowanych ekspozycji niedetalicznych nie powinna być niższa niż ustalona wartość LGD dla sekurytyzowanych ekspozycji detalicznych, biorąc pod uwagę ogólnie wyższy poziom granulacji puli sekurytyzowanych ekspozycji detalicznych.

(12)

Art. 153 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 umożliwia instytucjom stosowanie w odniesieniu do nabytych wierzytelności korporacyjnych standardów kwantyfikacji ryzyka dla ekspozycji detalicznych, jeżeli stosowanie standardów kwantyfikacji ryzyka dla ekspozycji wobec przedsiębiorstw byłoby dla tych instytucji nadmiernie uciążliwe, o ile spełnione są warunki określone w art. 154 ust. 5 tego rozporządzenia. Taki sam sposób traktowania powinien być również dostępny w odniesieniu do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji i w tym celu należy wyraźnie określić kryteria kwalifikowalności odpowiednie dla tych ekspozycji.

(13)

Zgodnie z art. 154 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, aby nabyte wierzytelności kwalifikowały się do ujmowania jako ekspozycje detaliczne określonego w ust. 1 tego artykułu, konieczne jest między innymi, aby: instytucja nabyła te wierzytelności od niepowiązanej osoby trzeciej, a jej ekspozycja wobec dłużnika wierzytelności nie obejmowała żadnych ekspozycji, które byłyby bezpośrednio lub pośrednio utworzone przez daną instytucję; nabyte wierzytelności powstały na warunkach rynkowych w relacji pomiędzy sprzedawcą a dłużnikiem; portfel był w wystarczającym stopniu zdywersyfikowany. Wymogi te powinny być dostosowane do kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji. Należy zatem wprowadzić wymóg, aby instytucje obliczające K_{IRB sprawdzały, czy sekurytyzowane ekspozycje są nabywane od niepowiązanych osób trzecich, czy nie zostały bezpośrednio lub pośrednio utworzone przez instytucję obliczającą KIRB} i czy powstały na warunkach rynkowych.

(14)

Ponieważ standardy kwantyfikacji ryzyka detalicznego dla ekspozycji detalicznych są mniej uciążliwe niż standardy kwantyfikacji ryzyka niedetalicznego, art. 154 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 uniemożliwia instytucjom stosowanie tych mniej uciążliwych standardów kwantyfikacji ryzyka detalicznego do ekspozycji niedetalicznych, które utworzono w kontekście nabytych wierzytelności, chyba że spełniają one zbiór warunków. W kontekście kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji detalicznych instytucja obliczająca K_{IRB nie byłaby jednak w stanie spełnić wymogów art. 154 ust. 5 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, w którym wymaga się, aby ekspozycje nie były utworzone przez samą instytucję, co uniemożliwiłoby jednostce inicjującej stosowanie standardów kwantyfikacji ryzyka detalicznego w odniesieniu do sekurytyzowanych ekspozycji, których nie obsługuje, ale które sama utworzyła i sklasyfikowała jako ekspozycje detaliczne zgodnie z ramami ryzyka kredytowego określonymi w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. Konieczne jest zatem ustanowienie kryteriów kwalifikowalności, które umożliwią instytucji inicjującej obliczającej KIRB stosowanie standardów kwantyfikacji ryzyka detalicznego w odniesieniu do sekurytyzowanych ekspozycji detalicznych, których nie obsługuje, ale które sama utworzyła i sklasyfikowała jako ekspozycje detaliczne zgodnie z ramami ryzyka kredytowego określonymi w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. W tym celu w przypadku tych ekspozycji powinno istnieć jedynie zobowiązanie do spełnienia warunków określonych w art. 154 ust. 5 lit. b)-d) i art. 184 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, dostosowanych odpowiednio do szczególnych cech kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji. Natomiast w przypadku gdy spełnione są warunki określone w art. 184 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, dostosowane do specyfiki sekurytyzowanych ekspozycji, ale sekurytyzowane ekspozycje detaliczne nie kwalifikują się do standardów kwantyfikacji ryzyka detalicznego, instytucja obliczająca KIRB} powinna być zobowiązana do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w sposób określony dla ekspozycji wobec przedsiębiorstw w art. 153 rozporządzenia (UE) nr 575/2013.

(15)

W przypadku kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji niedetalicznych, które kwalifikują się do ujmowania jako ekspozycje detaliczne, instytucje obliczające K_{IRB powinny być zobowiązane do weryfikacji i obliczenia wartości nierozliczonych ekspozycji wobec grupy powiązanych klientów w celu spełnienia wymogu dotyczącego dywersyfikacji puli. Taka weryfikacja i takie obliczenia mogą być jednak trudne ze względu na brak odpowiednich danych. Instytucja obliczająca KIRB} powinna być zatem zobowiązana do przeprowadzenia takiej weryfikacji i takich obliczeń wyłącznie zgodnie z jej najlepszą wiedzą, na przykład na podstawie informacji o dłużnikach uzyskanych od jednostki inicjującej, sprzedawcy lub pierwotnego kredytodawcy w momencie inicjowania ekspozycji lub informacji uzyskanych od jednostki obsługującej podczas obsługi ekspozycji lub w trakcie jej procedury zarządzania ryzykiem.

(16)

W celu zapewnienia dokładności kwantyfikacji parametrów ryzyka, które mają być powiązane z ekspozycjami bazowymi sekurytyzacji, ogół ekspozycji objętych danymi stanowiącymi podstawę oszacowań i normy kredytowania, które wygenerowały te dane, powinny być porównywalne z pulą kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji i normami kredytowania stosowanymi przy inicjowaniu tych ekspozycji. Porównywalność danych stanowiących podstawę oszacowań i norm kredytowania stosowanych przy inicjowaniu należy oceniać wyłącznie w odniesieniu do ekspozycji i norm instytucji obliczającej K_IRB, jeżeli instytucja ta była zaangażowana w pierwotną umowę, która doprowadziła do powstania ekspozycji stanowiących podstawę sekurytyzacji, lub zawarła taką umowę, ale nie jest jednostką obsługującą te ekspozycje.

(17)

W art. 180 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 wymaga się, aby w odniesieniu do ekspozycji detalicznych dane wewnętrzne dotyczące klasyfikowania ekspozycji do poszczególnych kategorii lub pul były dla instytucji głównym źródłem informacji przy przeprowadzaniu oceny charakterystyki strat. Jeżeli jednak instytucja obliczająca K_{IRB nie była zaangażowana w pierwotną umowę, która doprowadziła do powstania kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji, ani nie zawarła takiej umowy i nie jest jednostką obsługującą te ekspozycje, danych wewnętrznych instytucji obliczającej KIRB} nie należy uznawać za najlepsze dostępne dane do celów porównania z kwalifikującymi się sekurytyzowanymi ekspozycjami na potrzeby kwantyfikacji parametrów ryzyka. W związku z tym za główne źródło informacji do tych celów należy uznać dane zewnętrzne dotyczące kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji.

(18)

W art. 255 ust. 9 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 umożliwia się stosowanie danych przybliżonych, gdy wystarczające dokładne lub wiarygodne dane na temat puli ekspozycji bazowych nie są dostępne. Dane przybliżone do tych celów należy rozumieć jako wszelkie dane, które nie odnoszą się bezpośrednio do sekurytyzowanych ekspozycji ani do portfela powstałego na podstawie podobnych standardów zawierania umów kredytowych jednostki inicjującej lub pierwotnego kredytodawcy, z których zostały pozyskane. Ponadto część trzecia tytuł II rozdział 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 stanowi, że do obliczania wymogów kapitałowych dla nabytych wierzytelności w ramach metody ryzyka kredytowego można wykorzystywać dane wewnętrzne, zewnętrzne i zbiorcze. Dane te powinny być zatem dozwolone również jako dane przybliżone do obliczania K_IRB kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji.

(19)

Zgodnie z art. 171 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 im mniej informacji ma do dyspozycji instytucja, tym ostrożniej musi klasyfikować ekspozycje do poszczególnych klas lub pul dłużników i instrumentów. Klasyfikowanie sekurytyzowanych ekspozycji do klas lub pul jest zatem szczególnie istotne przy stosowaniu danych przybliżonych. Jest to tym bardziej istotne, gdy istnieje różnica między definicją niewykonania zobowiązania stosowaną przez instytucję obliczającą K_{IRB w jej wewnętrznym modelu obliczania KIRB a definicją niewykonania zobowiązania stosowaną w danych zewnętrznych odpowiadających sekurytyzowanym ekspozycjom, portfelowi powstałemu na podstawie podobnych standardów zawierania umów kredytowych jednostki inicjującej lub pierwotnego kredytodawcy, z których zostały pozyskane, lub danym przybliżonym. Konieczne jest zatem ustanowienie przepisów dotyczących korekt, których należy dokonać w danych, oraz marginesu ostrożnościowego, który należy przyjąć przy szacowaniu parametrów ryzyka w kontekście obliczania KIRB} dla kwalifikujących się sekurytyzowanych ekspozycji.

(20)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(21)

EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o opinię do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (4),