(1)

Celem zmian w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (3) w odniesieniu do uprawnień nadzorczych, sankcji, oddziałów z państw trzecich i ryzyk środowiskowych, społecznych i z zakresu ładu korporacyjnego (ESG) jest dalsza harmonizacja ram nadzoru bankowego i, ostatecznie, pogłębienie wewnętrznego rynku bankowego. Właściwe organy powinny dążyć do zapewnienia, aby ramy nadzorcze były stosowane wobec instytucji w rozumieniu tej dyrektywy w sposób proporcjonalny, a w szczególności powinny dążyć do ograniczenia w miarę możliwości kosztów przestrzegania przepisów i kosztów sprawozdawczości dla małych i niezłożonych instytucji, z należytym uwzględnieniem zaleceń przedstawionych w sprawozdaniu pt. „Study of the cost of compliance with supervisory reporting requirements” (Analiza kosztów przestrzegania wymogów sprawozdawczości nadzorczej) - opublikowanym w 2021 r. przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) (EUNB) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (4) - w którym za cel obrano średnią redukcję kosztów sprawozdawczości o 10-20 %.

(2)

Właściwe organy, ich pracownicy i członkowie ich jednostek zarządzających powinni być niezależni od wpływów politycznych i gospodarczych. Ryzyko konfliktów interesów podważa integralność systemu finansowego Unii i szkodzi celowi, jakim jest zintegrowana unia bankowa i unia rynków kapitałowych. Dyrektywa 2013/36/UE powinna przewidywać bardziej szczegółowe przepisy dla państw członkowskich w celu zapewnienia, aby właściwe organy, w tym ich pracownicy i członkowie ich jednostek zarządzających, działały niezależnie i obiektywnie. W związku z tym należy ustanowić minimalne wymogi w celu zapobiegania konfliktom interesów i ograniczenia efektu „drzwi obrotowych”, przewidując w szczególności okresy karencji, zakaz obrotu instrumentami wyemitowanymi przez podmioty nadzorowane i maksymalny okres kadencji odnośnych członków jednostek zarządzających. EUNB powinien wydać skierowane do właściwych organów wytyczne dotyczące zapobiegania konfliktom interesów, oparte na najlepszych praktykach międzynarodowych.

(3)

Pracownicy i członkowie jednostki zarządzającej właściwego organu podlegający okresom karencji powinni być uprawnieni do odpowiedniej rekompensaty, której celem powinno być zrekompensowanie im niezdolności do podjęcia przez pewien okres zatrudnienia w podmiotach, do których mają zastosowanie te ograniczenia dotyczące okresu karencji. Rekompensata powinna być proporcjonalna do długości odnośnego okresu karencji, a jej forma powinna być określana przez każde państwo członkowskie.

(4)

Wykonując swoje funkcje nadzorcze, organy nadzoru powinny działać w sposób jak najbardziej etyczny. Aby zwiększyć przejrzystość i zapewnić wysokie standardy etyczne, właściwe jest, aby pracownicy i członkowie jednostki zarządzającej właściwego organu corocznie składali oświadczenia o braku konfliktu interesów. W takim oświadczeniu należy ujawnić informacje na temat posiadanych przez członka instrumentów finansowych, aby zmniejszyć ryzyka spowodowane konfliktami interesów, które mogłyby wyniknąć z posiadania tych instrumentów, oraz umożliwić właściwym organom odpowiednie zarządzanie takimi ryzykami. Oświadczenie o braku konfliktu interesów powinno pozostawać bez uszczerbku dla wszelkich wymogów dotyczących składania oświadczeń majątkowych zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami krajowymi.

(5)

Świadczenie podstawowych usług bankowych wymienionych w pkt 1, 2 i 6 załącznika I do dyrektywy 2013/36/UE powinno być uzależnione od - ustanowionego w prawie Unii - wyraźnego i zharmonizowanego wymogu dotyczącego udzielenia zezwolenia określającego, że przedsiębiorstwa mające siedzibę w państwie trzecim, które zamierzają świadczyć takie podstawowe usługi bankowe w Unii, powinny co najmniej utworzyć oddział w państwie członkowskim oraz że taki oddział powinien uzyskać zezwolenie zgodnie z prawem Unii, chyba że przedsiębiorstwo chce świadczyć usługi bankowe w Unii za pośrednictwem jednostki zależnej.

(6)

Ma to pozostawać bez wpływu na korzystanie z usług bankowych poza Unią, jak na przykład w kontekście „Ustaleń w sprawie zobowiązań dotyczących usług finansowych” w ramach Światowej Organizacji Handlu. Wymóg utworzenia oddziału w Unii nie powinien mieć zastosowania do przypadków odwrotnego pozyskiwania (ang. reverse solicitation), tj. w przypadku gdy klient lub kontrahent zwracają się do przedsiębiorstwa mającego siedzibę w państwie trzecim z własnej, wyłącznej inicjatywy o świadczenie usług bankowych, w tym ich kontynuacji, lub usług bankowych ściśle związanych z usługami pierwotnie zamówionymi. Przy transpozycji niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny mieć możliwość podejmowania środków służących zachowaniu praw nabytych klientów na mocy istniejących umów. Takie środki powinny mieć zastosowanie wyłącznie w celu ułatwienia przejścia do wdrażania niniejszej dyrektywy i powinny być wąsko sformułowane, aby uniknąć przypadków obchodzenia przepisów. Aby zapobiec obchodzeniu przepisów mających zastosowanie do transgranicznego świadczenia usług bankowych przez przedsiębiorstwa z państw trzecich, właściwe organy powinny mieć możliwość monitorowania świadczenia tych usług. Wymóg utworzenia oddziału w Unii nie powinien mieć również zastosowania do transakcji międzybankowych i międzydealerskich. Ponadto bez uszczerbku dla systemu zezwoleń przewidzianego w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (5) i w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (6) wymóg utworzenia oddziału nie powinien mieć zastosowania do przypadków, w których instytucje kredytowe z państw trzecich świadczą w Unii usługi inwestycyjne i prowadzą działalność inwestycyjną wymienione w sekcji A załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE oraz wszelkie dodatkowe usługi pomocnicze, takie jak przyjmowanie powiązanych depozytów lub udzielanie kredytów lub pożyczek, których celem jest świadczenie usług na mocy tej dyrektywy, w tym świadczenie usług w zakresie obrotu instrumentami finansowymi lub zarządzanie majątkiem prywatnym. Takie wyłączenie powinno jednak uwzględnić zgodność z przepisami dotyczącymi przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu określonymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (7).

(7)

Właściwe organy powinny mieć niezbędne uprawnienia do cofnięcia zezwolenia udzielonego instytucji kredytowej, w przypadku gdy taka instytucja kredytowa została uznana za będącą na progu upadłości lub zagrożoną upadłością, gdy nie ma racjonalnych perspektyw, że jakiekolwiek alternatywne środki sektora prywatnego lub działania nadzorcze mogłyby zapobiec upadłości takiej instytucji kredytowej w rozsądnym terminie, a działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie jest konieczne w interesie publicznym. W takiej sytuacji instytucja kredytowa powinna zostać zlikwidowana zgodnie z mającym zastosowanie krajowym postępowaniem upadłościowym lub innym typem postępowań ustanowionych dla tych instytucji na mocy prawa krajowego, co zapewniłoby jej uporządkowane wyjście z rynku, a zatem powinna zaprzestać działalności, na którą udzielono zezwolenia. Jednak nie powinno być automatycznego związku pomiędzy stwierdzeniem bycia na progu upadłości lub zagrożenia upadłością a cofnięciem zezwolenia, podobnie jak w innych przypadkach, w których właściwy organ jest uprawniony do cofnięcia zezwolenia. Właściwe organy powinny wykonywać swoje uprawnienia w sposób, który jest proporcjonalny i uwzględnia cechy mających zastosowanie krajowych postępowań upadłościowych, w tym toczących się postępowań sądowych. Uprawnienia do cofnięcia zezwolenia nie należy wykorzystywać, aby zapobiec wszczęciu lub wymusić zakończenie postępowania upadłościowego, jak np. zastosowanie moratorium sędziowskiego lub innych środków, które są uzależnione od czynnego zezwolenia.

(8)

Finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej będące jednostkami dominującymi grup bankowych powinny nadal podlegać mechanizmowi identyfikacji i zatwierdzania wprowadzonemu dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 (8). Mechanizm ten umożliwia właściwym organom objęcie niektórych finansowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej bezpośrednim zakresem ich nadzoru oraz ich uprawnień nadzorczych zgodnie z dyrektywą 2013/36/UE i rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (9) w celu zapewnienia zgodności na zasadzie skonsolidowanej. W szczególnych okolicznościach właściwe organy powinny mieć swobodę w zakresie zwolnienia z zatwierdzenia finansowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej utworzonych w celu posiadania udziałów kapitałowych w przedsiębiorstwach. Ponadto, aby uwzględnić specyfikę niektórych grup bankowych, organ sprawujący nadzór skonsolidowany powinien mieć możliwość zezwolenia na wyłączenie z zakresu konsolidacji grupy bankowej finansowych spółek holdingowych lub finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej zwolnionych z obowiązku zatwierdzenia. Uprawnienie do wyłączenia tych podmiotów z zakresu konsolidacji grupy bankowej powinno być jednak wykonywane wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach, gdy spełnione są wszystkie warunki określone w mającym zastosowanie prawie i w tym celu dana grupa bankowa powinna wykazać, że podmiot holdingowy, który powinien zostać wyłączony, nie jest zaangażowany w zarządzanie tą grupą bankową ani nie ma znaczenia dla zarządzania nią.

(9)

Organy nadzoru nad instytucjami kredytowymi powinny posiadać wszelkie niezbędne uprawnienia, które umożliwiają im wykonywanie ich obowiązków i które obejmują różne operacje przeprowadzane przez podmioty nadzorowane. W tym celu, oraz aby zwiększyć równość warunków działania, organy nadzoru powinny dysponować wszystkimi uprawnieniami nadzorczymi umożliwiającymi im monitorowanie istotnych operacji, które mogą realizować podmioty nadzorowane. Właściwe organy krajowe powinny być zatem powiadamiane w przypadku, gdy istotne operacje realizowane przez podmiot nadzorowany - w tym transakcje nabycia przez podmioty nadzorowane istotnych pakietów akcji w podmiotach sektora finansowego lub niefinansowego, istotne przeniesienia aktywów i zobowiązań z lub do podmiotów nadzorowanych oraz połączenia i podziały z udziałem podmiotów nadzorowanych - budzą obawy co do profilu ostrożnościowego tego podmiotu lub co do możliwych działań związanych z praniem pieniędzy lub finansowaniem terroryzmu. Ponadto właściwe organy powinny być uprawnione do interwencji w przypadkach nabycia istotnych pakietów akcji oraz połączeń lub podziałów.

(10)

Aby zapewnić proporcjonalność i uniknąć nadmiernego obciążenia administracyjnego, dodatkowe uprawnienia właściwych organów powinny mieć zastosowanie wyłącznie do operacji uznanych za istotne. Tylko operacje polegające na połączeniu lub podziale powinny być automatycznie traktowane jako istotne operacje, ponieważ można oczekiwać, że nowo utworzony podmiot będzie miał profil ostrożnościowy znacząco odmienny od profilu podmiotów początkowo zaangażowanych w połączenie lub podział. Ponadto podmioty, które realizują połączenia lub podziały, nie powinny ich dokonywać, zanim nie uzyskają uprzedniej pozytywnej opinii właściwych organów. Nabycie pakietów akcji, jeżeli uznaje się je za istotne, powinno być oceniane przez dany właściwy organ w procedurze milczącej zgody.

(11)

W celu zapewnienia, aby właściwe organy były w stanie interweniować przed podjęciem istotnej operacji, organy te powinny być powiadamiane z wyprzedzeniem. Powiadomieniu temu powinny towarzyszyć informacje niezbędne właściwym organom do oceny planowanej operacji z perspektywy ostrożnościowej oraz z perspektywy przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Ta ocena dokonywana przez właściwe organy powinna rozpocząć się w momencie otrzymania powiadomienia zawierającego wszystkie wymagane informacje. W przypadku nabycia istotnego pakietu akcji lub gdy planowana operacja obejmuje wyłącznie zainteresowane strony z sektora finansowego z tej samej grupy, ocena ta powinna być ograniczona w czasie.

(12)

W przypadku nabycia istotnego pakietu akcji wynik analizy zawiadomienia może skłonić właściwy organ do podjęcia decyzji o sprzeciwie wobec danej operacji. W przypadku braku sprzeciwu ze strony właściwego organu wyrażonego w określonym terminie operację należy uznać za zatwierdzoną.

(13)

Konieczne jest dostosowanie przepisów dotyczących nabycia znacznego pakietu akcji w instytucji kredytowej do przepisów dotyczących nabycia istotnego pakietu akcji przez instytucję, w przypadku gdy obie oceny muszą być przeprowadzone w odniesieniu do tej samej operacji. Bez odpowiedniego dostosowania przepisy te mogłyby prowadzić do niespójności w ocenie przeprowadzanej przez właściwe organy, a ostatecznie w podejmowanych przez nie decyzjach.

(14)

W odniesieniu do połączeń i podziałów w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1132 (10) ustanowiono zharmonizowane zasady i procedury, w szczególności dotyczące transgranicznych połączeń i podziałów spółek kapitałowych. W związku z tym procedura oceny przez właściwe organy przewidziana w niniejszej dyrektywie powinna uzupełniać procedurę określoną w dyrektywie (UE) 2017/1132 i nie powinna być sprzeczna z żadnym z jej przepisów. W przypadku tych transgranicznych połączeń i podziałów, które wchodzą w zakres stosowania dyrektywy (UE) 2017/1132, uzasadniona opinia wydana przez właściwy organ powinna stanowić część oceny spełnienia wszystkich odpowiednich warunków i należytego dopełnienia wszystkich procedur i formalności wymaganych w odniesieniu do zaświadczenia potwierdzającego dopuszczalność połączenia lub podziału. Uzasadnioną opinię należy zatem przekazać wyznaczonemu organowi krajowemu odpowiedzialnemu za wydawanie zaświadczenia potwierdzającego dopuszczalność połączenia lub podziału na podstawie dyrektywy (UE) 2017/1132.

(15)

W niektórych sytuacjach, np. gdy zaangażowane są podmioty mające siedzibę w różnych państwach członkowskich, operacje mogą wymagać wielu powiadomień i ocen ze strony różnych właściwych organów, co wymaga skutecznej współpracy między tymi organami. Konieczne jest zatem sprecyzowanie obowiązków w zakresie współpracy, w szczególności wczesnych powiadomień transgranicznych, sprawnej wymiany informacji, w tym z organami odpowiedzialnymi za kwestie przeciwdziałania praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu, oraz koordynacji w ramach procesu oceny.

(16)

EUNB powinien być upoważniony do opracowania projektów regulacyjnych standardów technicznych, projektów wykonawczych standardów technicznych i wytycznych w celu zapewnienia odpowiednich ram korzystania z dodatkowych uprawnień nadzorczych. Te projekty regulacyjnych standardów technicznych i projekty wykonawczych standardów technicznych powinny w szczególności określać informacje, które właściwe organy mają otrzymywać, elementy podlegające ocenie oraz współpracę wymaganą w przypadku zaangażowania więcej niż jednego właściwego organu. Te różne elementy mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia, aby wystarczająco zharmonizowana metodyka nadzoru umożliwiała skuteczne wdrożenie przepisów dotyczących dodatkowych uprawnień, przy możliwie jak najmniejszym dodatkowym obciążeniu administracyjnym.

(17)

Regulowanie oddziałów utworzonych przez przedsiębiorstwa w państwie trzecim w celu świadczenia usług bankowych w państwie członkowskim podlega prawu krajowemu i jest tylko w bardzo ograniczonym zakresie zharmonizowane dyrektywą 2013/36/UE. Chociaż oddziały z państw trzecich są w znacznym stopniu i coraz bardziej obecne na unijnych rynkach bankowych, obecnie podlegają one jedynie bardzo ogólnym wymogom dotyczącym informacji, lecz nie podlegają żadnym unijnym standardom ostrożnościowym ani uregulowaniom dotyczącym współpracy w zakresie nadzoru. Całkowity brak wspólnych ram ostrożnościowych prowadzi do tego, że oddziały z państw trzecich podlegają rozbieżnym wymogom krajowym o różnym poziomie ostrożności i zakresie. Ponadto właściwe organy nie dysponują wyczerpującymi informacjami i niezbędnymi instrumentami nadzoru umożliwiającymi odpowiednie monitorowanie konkretnych ryzyk stwarzanych przez grupy z państw trzecich działające w co najmniej jednym państwie członkowskim za pośrednictwem oddziałów i jednostek zależnych. Obecnie nie istnieją zintegrowane uregulowania nadzorcze w odniesieniu do tych grup, a właściwy organ odpowiedzialny za nadzór nad poszczególnymi oddziałami grupy z państwa trzeciego nie jest zobowiązany do wymiany informacji z właściwymi organami nadzorującymi pozostałe oddziały i jednostki zależne tej samej grupy. Takie rozdrobnienie otoczenia regulacyjnego stwarza ryzyka dla stabilności finansowej i integralności rynku w Unii i należy się nim odpowiednio zająć za pomocą zharmonizowanych ram regulacyjnych dotyczących oddziałów z państw trzecich. Ramy takie powinny obejmować minimalne wspólne wymogi dotyczące zezwoleń, standardów ostrożnościowych, zarządzania wewnętrznego, nadzoru i sprawozdawczości. Ten zestaw wymogów powinien opierać się na wymogach, które państwa członkowskie już stosują do oddziałów z państw trzecich na swoich terytoriach, oraz powinien uwzględniać podobne lub równoważne wymogi, które państwa trzecie stosują wobec oddziałów zagranicznych, aby zapewnić spójność między państwami członkowskimi i dostosować unijne ramy regulacyjne dotyczące oddziałów z państw trzecich do dominujących praktyk międzynarodowych w tej dziedzinie.

(18)

Udzielając zezwolenia oddziałom z państw trzecich i sprawując nadzór nad nimi, właściwe organy powinny mieć możliwość skutecznego wykonywania swoich funkcji nadzorczych. W tym celu muszą mieć dostęp do wszystkich niezbędnych informacji na temat przedsiębiorstwa macierzystego oddziału z państwa trzeciego pochodzących od organów nadzoru danego państwa trzeciego oraz być w stanie skutecznie koordynować swoje działania nadzorcze z działaniami organów nadzoru państwa trzeciego. Zanim oddział z państwa trzeciego rozpocznie działalność w państwie członkowskim, właściwe organy powinny dążyć do zawarcia umowy z organem nadzoru danego państwa trzeciego w celu umożliwienia współpracy i wymiany informacji. Umowa taka powinna opierać się na modelowych porozumieniach administracyjnych opracowanych przez EUNB zgodnie z art. 33 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. Właściwe organy powinny przekazywać EUNB informacje na temat takich umów. W przypadku gdy zawarcie umowy administracyjnej na podstawie modelu opracowanego przez EUNB nie jest możliwe, właściwe organy powinny mieć możliwość korzystania z innych porozumień, np. wymiany listów, w celu zapewnienia, aby organy te mogły wykonywać swoje funkcje nadzorcze.

(19)

Ze względu na proporcjonalność minimalne wymogi nakładane na oddziały z państw trzecich powinny być zależne od ryzyka, jakie oddziały te stwarzają dla stabilności finansowej i integralności rynku w Unii i państwach członkowskich. Oddziały z państw trzecich należy zatem zaliczyć do klasy 1, jeżeli uznaje się je za stwarzające większe ryzyko, albo - w przeciwnym razie - do klasy 2, jeżeli uznaje się je za małe i niezłożone oraz niestwarzające znaczącego ryzyka dla stabilności finansowej, zgodnie z definicją „małej i niezłożonej instytucji” zawartą w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. W związku z tym oddziały z państw trzecich posiadające zaksięgowane aktywa w państwie członkowskim w kwocie równej lub przekraczającej 5 mld EUR należy uznać za stwarzające takie większe ryzyko ze względu na ich większy rozmiar i złożoność, ponieważ ich upadłość mogłaby prowadzić do znacznego zakłócenia rynku usług bankowych lub systemu bankowego danego państwa członkowskiego. Oddziały z państw trzecich, którym to oddziałom udzielono zezwolenia na przyjmowanie depozytów detalicznych, również powinny być uznawane za stwarzające większe ryzyko niezależnie od ich wielkości, w przypadku gdy kwota takich depozytów detalicznych przekracza określony próg, o ile upadłość takich oddziałów miałaby wpływ na deponentów znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji i mogłaby doprowadzić do utraty zaufania do bezpieczeństwa i dobrej kondycji systemu bankowego danego państwa członkowskiego i jego zdolności do ochrony oszczędności obywateli. Oba rodzaje oddziałów z państw trzecich należy zatem zaliczyć do oddziałów z państw trzecich należących do klasy 1.

(20)

Oddziały z państw trzecich należy również zaliczyć do klasy 1, jeżeli przedsiębiorstwo macierzyste podlega regulacjom, a nadzoru i wdrażania takich regulacji nie uznano za co najmniej równoważne wymogom określonym w dyrektywie 2013/36/UE i rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, lub jeżeli dane państwo trzecie jest wymienione jako państwo trzecie wysokiego ryzyka borykające się ze strategicznymi brakami w systemie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849. Te oddziały z państw trzecich stwarzają znaczące ryzyko dla stabilności finansowej w Unii i państwie członkowskim, w którym zostały utworzone, z uwagi na to, że ramy regulacyjne lub ramy przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu mające zastosowanie do ich przedsiębiorstwa macierzystego nie pozwalają na odpowiednie uwzględnienie ani właściwe monitorowanie ryzyk szczególnych wynikających z działalności prowadzonej przez oddział w tym państwie członkowskim lub ryzyk dla kontrahentów w tym państwie członkowskim, które stwarza grupa z państwa trzeciego. Do celów ustalenia równoważności bankowych standardów ostrożnościowych i nadzorczych państwa trzeciego ze standardami unijnymi Komisja powinna mieć możliwość polecenia EUNB, by przeprowadził ocenę i sporządził sprawozdanie na temat bankowych ram regulacyjnych danego państwa trzeciego zgodnie z art. 33 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010. EUNB powinien zapewniać przeprowadzanie tej oceny w sposób rygorystyczny i przejrzysty oraz zgodnie z rzetelną metodyką. Ponadto EUNB powinien również konsultować się i ściśle współpracować z organami nadzoru i departamentami rządowymi państw trzecich odpowiedzialnymi za regulację sektora bankowego oraz, w stosownych przypadkach, ze stronami z sektora prywatnego, dążąc do sprawiedliwego traktowania tych stron i zapewnienia im możliwości przedłożenia dokumentacji i przedstawienia wyjaśnień w rozsądnych ramach czasowych. EUNB powinien także zapewnić, aby sporządzone sprawozdanie było odpowiednio uzasadnione, zawierało szczegółowy opis kwestii poddanych ocenie i aby zostało przedstawione w rozsądnych ramach czasowych. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania decyzji w sprawie równoważności bankowych ram regulacyjnych oddziałów z państw trzecich. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (11).

(21)

Właściwe organy powinny mieć wyraźne uprawnienia do wymagania w poszczególnych przypadkach, by oddziały z państw trzecich ubiegały się o zezwolenie zgodnie z tytułem II rozdział 1 dyrektywy 2013/36/UE, co najmniej w przypadku, gdy oddziały te prowadzą działalność z klientami lub kontrahentami w innych państwach członkowskich z naruszeniem przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, gdy stwarzają znaczące ryzyko dla stabilności finansowej Unii lub państwa członkowskiego, w którym zostały utworzone, lub gdy łączna kwota aktywów wszystkich oddziałów z państwa trzeciego w Unii, które należą do tej samej grupy z państwa trzeciego, wynosi co najmniej 40 mld EUR lub gdy kwota aktywów danego oddziału z państwa trzeciego w państwie członkowskim, w którym ma on siedzibę, wynosi co najmniej 10 mld EUR. Ponadto właściwe organy powinny być zobowiązane do przeprowadzania ocen, czy oddziały z państw trzecich mają znaczenie systemowe, jeżeli łączna kwota aktywów wszystkich oddziałów z państwa trzeciego w Unii, które należą do tej samej grupy z państwa trzeciego, wynosi co najmniej 40 mld EUR. Wszystkie oddziały z państwa trzeciego należące do tej samej grupy z państwa trzeciego, utworzone w jednym państwie członkowskim lub w całej Unii powinny podlegać takiej ocenie przeprowadzanej przez ich odnośne właściwe organy. W ramach tej oceny należy zbadać, zgodnie ze szczegółowymi kryteriami, czy oddziały te stwarzają analogiczny poziom ryzyka dla stabilności finansowej Unii lub jej państw członkowskich jak instytucje zdefiniowane jako instytucje „o znaczeniu systemowym” w dyrektywie 2013/36/UE i rozporządzeniu (UE) nr 575/2013. W przypadku gdy właściwe organy stwierdzą, że oddziały z państw trzecich są oddziałami o znaczeniu systemowym, powinny nałożyć na te oddziały wymogi, które są odpowiednie pod względem ograniczenia ryzyka dla stabilności finansowej. W tym celu właściwe organy powinny mieć możliwość wymagania od oddziałów z państw trzecich, by w celu dalszego prowadzenia działalności bankowej w danym państwie członkowskim lub w całej Unii ubiegały się o zezwolenie na podstawie dyrektywy 2013/36/UE jako instytucje będące jednostkami zależnymi. Ponadto właściwe organy powinny mieć możliwość nakładania innych wymogów, w szczególności obowiązku restrukturyzacji aktywów lub działalności oddziałów z państw trzecich w Unii, tak aby oddziały te przestały mieć znaczenie systemowe, lub spełnienia wymogów dotyczących dodatkowego kapitału, płynności, sprawozdawczości lub ujawniania informacji, jeżeli wystarczałoby to do wyeliminowania ryzyk dla stabilności finansowej. Właściwe organy powinny mieć możliwość nienakładania żadnego z tych wymogów na oddziały z państw trzecich uznane za mające znaczenie systemowe, w którym to przypadku powinny przekazać uzasadnione powiadomienie EUNB i właściwym organom państw członkowskich, w których dana grupa z państwa trzeciego utworzyła inne oddziały z państwa trzeciego lub instytucje będące jednostkami zależnymi. Aby uwzględnić skutki dla całej Unii, właściwe organy, które zdecydują się skorzystać ze swoich uprawnień, by nałożyć wymóg ubiegania się o zezwolenie na działalność w charakterze instytucji będącej jednostką zależną, powinny z wyprzedzeniem konsultować się z EUNB i danymi właściwymi organami.

(22)

W celu wspierania spójności decyzji nadzorczych dotyczących grupy z państwa trzeciego, która posiada oddziały i jednostki zależne w Unii, właściwe organy - przy przeprowadzaniu oceny znaczenia systemowego - powinny konsultować się z EUNB i właściwymi organami państw członkowskich, w których dana grupa z państwa trzeciego utworzyła inne oddziały z państwa trzeciego lub instytucje będące jednostkami zależnymi, aby ocenić ryzyka dla stabilności finansowej, jakie dany oddział z państwa trzeciego może stwarzać dla państw członkowskich innych niż państwo członkowskie, w którym został utworzony.

(23)

Właściwe organy powinny przeprowadzać regularne przeglądy zgodności oddziałów z państw trzecich z odpowiednimi wymogami określonymi w dyrektywie 2013/36/UE oraz nakładać środki nadzorcze wobec tych oddziałów w celu zapewnienia lub przywrócenia zgodności z tymi wymogami. Aby ułatwić skuteczny nadzór nad przestrzeganiem przez oddziały z państw trzecich zgodności z tymi wymogami i umożliwić kompleksowy przegląd działalności grup z państw trzecich w Unii, należy udostępnić właściwym organom wspólną sprawozdawczość nadzorczą i finansową zgodnie ze standardowymi szablonami. EUNB powinien być upoważniony do opracowania projektów wykonawczych standardów technicznych określających te szablony. Ponadto w celu zapewnienia, aby cała działalność grup z państw trzecich działających w Unii za pośrednictwem oddziałów z państw trzecich podlegała kompleksowemu nadzorowi, a także w celu zapobieżenia obchodzeniu wymogów mających zastosowanie do tych grup na mocy prawa Unii oraz w celu zminimalizowania potencjalnych ryzyk dla stabilności finansowej Unii, konieczne jest wdrożenie odpowiednich uzgodnień dotyczących współpracy między właściwymi organami. W szczególności oddziały z państw trzecich należące do klasy 1 należy objąć jurysdykcją kolegiów organów nadzoru nad grupami z państw trzecich w Unii. W przypadku gdy takie kolegium jeszcze nie istnieje, właściwe organy powinny ustanowić kolegium ad hoc dla wszystkich należących do tej samej grupy oddziałów z państw trzecich zaklasyfikowanych do klasy 1, jeżeli grupa ta prowadzi działalność w więcej niż jednym państwie członkowskim.

(24)

Unijne ramy dotyczące oddziałów z państw trzecich powinny być stosowane bez uszczerbku dla swobody uznania, którą państwa członkowskie obecnie dysponują w celu powszechnego wymagania od przedsiębiorstw z niektórych państw trzecich prowadzenia działalności bankowej na ich terytorium wyłącznie za pośrednictwem instytucji będących jednostkami zależnymi, którym udzielono zezwolenia zgodnie z tytułem III, rozdział 1 dyrektywy 2013/36/UE. Wymóg ten mógłby odnosić się do państw trzecich stosujących bankowe standardy ostrożnościowe i nadzorcze, które nie są równoważne standardom określonym w prawie krajowym danego państwa członkowskiego, lub do państw trzecich borykających się ze strategicznymi brakami w systemie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.

(25)

Niezależnie od mających aktualnie zastosowanie przepisów dotyczących tajemnicy, należy usprawnić wymianę informacji między właściwymi organami a organami podatkowymi. Wymiana informacji powinna w każdym przypadku odbywać się zgodnie z prawem krajowym, a w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, odpowiednie właściwe organy powinny osiągnąć porozumienie w sprawie ich ujawnienia.

(26)

Istotne jest, aby instytucje, finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej spełniały wymogi ostrożnościowe w celu zapewnienia bezpieczeństwa i dobrej kondycji tych podmiotów oraz utrzymania stabilności systemu finansowego, zarówno na poziomie całej Unii, jak i w każdym państwie członkowskim. W związku z tym Europejski Bank Centralny (EBC) i właściwe organy krajowe powinny być uprawnione do wprowadzania w odpowiednim czasie zdecydowanych środków, w przypadku gdy te instytucje, finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej oraz osoby faktycznie nimi zarządzające nie spełniają wymogów ostrożnościowych lub nie stosują się do decyzji nadzorczych.

(27)

Aby zapewnić równe warunki działania w obszarze uprawnień do nakładania sankcji, należy zobowiązać państwa członkowskie do ustanowienia skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji administracyjnych, okresowych kar pieniężnych i innych środków administracyjnych w związku z naruszeniami przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2013/36/UE oraz naruszeniami rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub decyzji wydanych przez właściwy organ na mocy tych przepisów lub tego rozporządzenia. Te sankcje administracyjne, okresowe kary pieniężne i inne środki administracyjne powinny spełniać pewne minimalne wymogi, w tym w zakresie minimalnych uprawnień, które należy przyznać właściwym organom, aby mogły je nakładać, kryteriów, które właściwe organy powinny uwzględniać przy ich stosowaniu, wymogów dotyczących publikacji lub wysokości sankcji administracyjnych i okresowych kar pieniężnych. EUNB powinien być upoważniony do składania sprawozdań na temat współpracy między właściwymi organami w kontekście stosowania sankcji administracyjnych, okresowych kar pieniężnych i innych środków administracyjnych.

(28)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość nakładania sankcji administracyjnych, jeżeli dane naruszenie podlega również krajowemu prawu karnemu. Przy ustalaniu rodzaju sankcji administracyjnych lub innych środków administracyjnych oraz wysokości administracyjnych kar pieniężnych właściwe organy powinny uwzględniać wszelkie wcześniejsze sankcje karne, które zostały nałożone za to samo naruszenie na tę samą osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za to naruszenie. Ma to na celu zapewnienie, aby surowość wszystkich sankcji administracyjnych i innych środków administracyjnych nakładanych w celach karnych w przypadku zbiegu postępowań administracyjnych i karnych będących wynikiem tego samego bezprawnego zachowania ograniczała się do tego, co jest konieczne ze względu na powagę danego naruszenia. W tym celu państwa członkowskie powinny wprowadzić odpowiednie mechanizmy zapewniające należyte i terminowe informowanie właściwych organów i organów sądowych o wszelkich postępowaniach administracyjnych i karnych wszczętych wobec tej samej osoby fizycznej lub prawnej.

(29)

Administracyjne kary pieniężne powinny mieć skutek odstraszający, aby powstrzymać osoby fizyczne lub prawne naruszające przepisy krajowe transponujące dyrektywę 2013/36/UE lub naruszające rozporządzenie (UE) nr 575/2013 przed takim samym lub podobnym postępowaniem w przyszłości. Administracyjne kary pieniężne wobec osób prawnych powinny być stosowane spójnie, w szczególności jeżeli chodzi o ustalanie maksymalnej kwoty takich sankcji, która powinna uwzględniać całkowity roczny obrót netto danego przedsiębiorstwa. Całkowity roczny obrót netto w rozumieniu dyrektywy 2013/36/UE nie jest jednak obecnie ani wyczerpujący, ani wystarczająco jasny, aby zapewnić równe warunki działania w zakresie stosowania administracyjnych kar pieniężnych. Aby zapewnić spójne obliczanie w całej Unii, dyrektywa 2013/36/UE powinna zawierać wykaz elementów, które należy uwzględnić w obliczeniu całkowitego rocznego obrotu netto.

(30)

Właściwe organy powinny być uprawnione do nakładania - oprócz administracyjnych kar pieniężnych - okresowych kar pieniężnych na instytucje, finansowe spółki holdingowe, finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej i na tych członków organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą, członków kadry kierowniczej wyższego szczebla, osoby pełniące najważniejsze funkcje, inne osoby podejmujące istotne ryzyko działalności oraz wszelkie inne osoby fizyczne, których uznano na mocy prawa krajowego za odpowiedzialnych za naruszenie obowiązku przestrzegania przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2013/36/UE lub obowiązków spoczywających na nich na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 lub na mocy decyzji wydanej przez właściwy organ na podstawie tych przepisów lub tego rozporządzenia. Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy szczegółowe i skuteczne mechanizmy dotyczące stosowania okresowych kar pieniężnych. Okresowe kary pieniężne powinny być nakładane w przypadku, gdy naruszenie trwa. Bez uszczerbku dla praw procesowych odnośnych osób na mocy prawa mającego zastosowanie, w tym prawa tych osób do bycia wysłuchanym, właściwe organy powinny mieć możliwość nakładania okresowych kar pieniężnych bez konieczności kierowania do strony, która dopuściła się naruszenia, uprzedniego wniosku, nakazu lub ostrzeżenia zawierających wymóg przywrócenia zgodności. Ponieważ celem okresowych kar pieniężnych jest nakłonienie osób fizycznych lub prawnych do położenia kresu trwającemu naruszeniu, stosowanie okresowych kar pieniężnych nie powinno uniemożliwiać właściwym organom nakładania kolejnych sankcji administracyjnych za to samo naruszenie. Powinna istnieć możliwość nakładania okresowych kar pieniężnych w określonym dniu i rozpoczęcia ich stosowania w późniejszym terminie. O ile państwa członkowskie nie postanowią inaczej, okresowe kary pieniężne powinny być naliczane codziennie.

(31)

W celu zapewnienia możliwie najszerszego zakresu działań, jakie mogą być podejmowane w następstwie popełnienia naruszenia, i w celu zapobiegania dalszym naruszeniom, niezależnie od tego, czy takie naruszenia podlegają sankcji administracyjnej lub innemu środkowi administracyjnemu na mocy prawa krajowego, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia dodatkowych sankcji administracyjnych i wyższego poziomu administracyjnych kar pieniężnych oraz okresowych kar pieniężnych.

(32)

Nakładając okresowe kary pieniężne, właściwy organ powinien uwzględnić potencjalny wpływ okresowej kary pieniężnej na sytuację finansową osoby fizycznej lub prawnej, która dopuściła się naruszenia, i dążyć do uniknięcia sytuacji, w której sankcja spowodowałaby niewypłacalność osoby fizycznej lub prawnej, która dopuściła się naruszenia, doprowadziła ją do bardzo trudnej sytuacji finansowej lub stanowiła nieproporcjonalny odsetek rocznego dochodu osoby fizycznej lub całkowitego rocznego obrotu osoby prawnej. Właściwe organy powinny również zapewnić stosowanie okresowych kar pieniężnych wobec członków organu zarządzającego, kadry kierowniczej wyższego szczebla, osób pełniących najważniejsze funkcje, innych osób podejmujących istotne ryzyko działalności oraz wszelkich innych osób fizycznych, które zostały uznane - indywidualnie albo zbiorowo - za bezpośrednio odpowiedzialne za naruszenie.

(33)

W wyjątkowych okolicznościach, jeżeli system prawny państwa członkowskiego nie dopuszcza nakładania sankcji administracyjnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, powinna istnieć możliwość wyjątkowego stosowania przepisów dotyczących sankcji administracyjnych w taki sposób, aby o zastosowanie sankcji wnosił właściwy organ, a nakładały ją organy sądowe. Te państwa członkowskie muszą jednak zapewnić, aby stosowanie takich przepisów i sankcji miało skutek równoważny sankcjom administracyjnym nakładanym przez właściwe organy. Przewidziane sankcje powinny być zatem skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(34)

Aby przewidzieć odpowiednie sankcje za naruszenia przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2013/36/UE i za naruszenia przepisów rozporządzenia (UE) nr 575/2013, należy uzupełnić wykaz naruszeń podlegających sankcjom administracyjnym, okresowym karom pieniężnym i innym środkom administracyjnym. W związku z tym należy zmienić wykaz naruszeń określony w dyrektywie 2013/36/UE.

(35)

Po wprowadzeniu międzynarodowego standardu sprawozdawczości finansowej 9 „Instrumenty finansowe” (MSSF 9) w dniu 1 stycznia 2018 r. wynik obliczeń oczekiwanych strat kredytowych, który opiera się na metodach modeli, ma bezpośredni wpływ na kwotę funduszy własnych i wskaźniki regulacyjne instytucji. Te same metody modeli stanowią również podstawę obliczania oczekiwanych strat kredytowych, w przypadku gdy instytucje stosują krajowe standardy rachunkowości. W związku z tym ważne jest, by właściwe organy i EUNB miały jasny obraz wpływu tych obliczeń na zakres wartości aktywów ważonych ryzykiem i wymogów w zakresie funduszy własnych, które powstają w przypadku podobnych ekspozycji. W tym celu analiza porównawcza powinna również obejmować te metody modeli. Biorąc pod uwagę, że instytucje obliczające wymogi w zakresie funduszy własnych zgodnie z metodą standardową dotyczącą ryzyka kredytowego mogą również stosować modele do obliczania oczekiwanych strat kredytowych w ramach MSSF 9, instytucje te należy również uwzględnić w analizie porównawczej, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności.

(36)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/876 (12) zmieniono rozporządzenie (UE) nr 575/2013, wprowadzając zmienione ramy ryzyka rynkowego opracowane przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego. Alternatywna metoda standardowa stanowiąca część tych nowych ram umożliwia instytucjom modelowanie niektórych parametrów stosowanych w obliczaniu aktywów ważonych ryzykiem i wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka rynkowego. Ważne jest zatem, by właściwe organy i EUNB miały jasny obraz zakresu wartości aktywów ważonych ryzykiem i wymogów w zakresie funduszy własnych, które powstają w przypadku podobnych ekspozycji nie tylko w ramach alternatywnej metody modeli wewnętrznych, lecz także w ramach alternatywnej metody standardowej. W związku z tym analiza porównawcza ryzyka rynkowego powinna obejmować zmienione metody standardowe i metody modeli wewnętrznych, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności.

(37)

Globalna transformacja w kierunku zrównoważonej gospodarki, przewidziana w porozumieniu paryskim (13), przyjętym w dniu 12 grudnia 2015 r. w kontekście Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (zwanym dalej „porozumieniem paryskim”), oraz w Agendzie ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, będzie wymagała głębokiej transformacji społeczno-gospodarczej i będzie zależała od uruchomienia znacznych zasobów finansowych z sektora publicznego i prywatnego. Europejski Zielony Ład, wprowadzony przez Komisję w komunikacie z dnia 11 grudnia 2019 r., zobowiązuje Unię do osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r. System finansowy ma do odegrania istotną rolę we wspieraniu tej transformacji, odnoszącą się nie tylko do wykorzystywania i wspierania pojawiających się możliwości, lecz także do właściwego zarządzania ryzykami, jakie mogą się z tym wiązać. Ponieważ ryzyka te mogą mieć wpływ na stabilność zarówno poszczególnych instytucji, jak i całego systemu finansowego, konieczne są wzmocnione regulacyjne ramy ostrożnościowe, które lepiej uwzględniają powiązane ryzyka.

(38)

Bezprecedensowa skala transformacji w kierunku zrównoważonej, neutralnej dla klimatu gospodarki o obiegu zamkniętym będzie miała znaczący wpływ na system finansowy. W 2018 r. sieć banków centralnych i organów nadzoru na rzecz ekologizacji systemu finansowego uznała, że ryzyka związane z klimatem są źródłem ryzyka finansowego. W komunikacie Komisji z dnia 6 lipca 2021 r. pt. „Strategia dotycząca finansowania transformacji w stronę gospodarki zrównoważonej” (zwanej dalej „odnowioną strategią zrównoważonego finansowania”) podkreślono, że ryzyka ESG, a w szczególności ryzyka wynikające z fizycznego wpływu zmiany klimatu, utraty różnorodności biologicznej i szerszej degradacji środowiskowej ekosystemów, stanowią bezprecedensowe wyzwanie dla gospodarki Unii i dla stabilności systemu finansowego. Ryzyka te mają szczególne cechy, takie jak ich perspektywiczny charakter oraz ich charakterystyczny wpływ w krótko-, średnio- i długoterminowym horyzoncie czasowym. Specyfika ryzyk związanych z klimatem i innych ryzyk środowiskowych, na przykład ryzyk wynikających z degradacji środowiska i utraty różnorodności biologicznej, zarówno pod względem ryzyka przejścia, jak i ryzyka fizycznego, wymaga w szczególności, aby zarządzanie takimi ryzykami odbywało się w długim horyzoncie czasowym obejmującym co najmniej 10 lat.

(39)

Długoterminowy charakter i dogłębność transformacji w kierunku zrównoważonej, neutralnej dla klimatu gospodarki o obiegu zamkniętym będą wymagały znaczących zmian w modelach biznesowych instytucji. Odpowiednie dostosowanie sektora finansowego, a w szczególności instytucji kredytowych, jest niezbędne do osiągnięcia celu, jakim jest zerowa emisja gazów cieplarnianych netto w gospodarce Unii do 2050 r., przy jednoczesnym utrzymaniu pod kontrolą nieodłącznych ryzyk. Właściwe organy powinny zatem mieć możliwość oceny tego procesu dostosowawczego i interweniowania w przypadkach, w których instytucje zarządzają ryzykami klimatycznymi, a także ryzykami wynikającymi z degradacji środowiska i utraty różnorodności biologicznej w sposób zagrażający stabilności poszczególnych instytucji lub ogólnej stabilności finansowej. Właściwe organy powinny również monitorować i być uprawnione do działania w przypadku wystąpienia ryzyk wynikających z tendencji w ramach transformacji w kontekście odpowiednich celów regulacyjnych Unii i państw członkowskich w odniesieniu do czynników ESG, na przykład celów określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (14), komunikacie Komisji z dnia 14 lipca 2021 r. pt. „»Gotowi na 55«: osiągnięcie unijnego celu klimatycznego na 2030 r. w drodze do neutralności klimatycznej” (zwanym dalej „pakietem »Gotowi na 55«”) oraz w globalnych ramach różnorodności biologicznej z Kunmingu/Montrealu przyjętych w dniu 19 grudnia 2022 r. przez Konferencję Stron Konwencji Narodów Zjednoczonych o różnorodności biologicznej, a także - jeżeli dotyczy to instytucji prowadzących działalność w skali międzynarodowej - w odniesieniu do celów prawnych i regulacyjnych państw trzecich, gdy stwarza to ryzyka dla ich modeli biznesowych i strategii działalności lub dla stabilności finansowej. Właściwe organy powinny być również uprawnione do wzmacniania celów, środków i działań przewidzianych w planach ostrożnościowych instytucji, jeżeli zostaną one uznane za niewystarczające dla przeciwdziałania ryzykom ESG w krótkim, średnim i długim horyzoncie czasowym i mogłyby w tym względzie stwarzać istotne ryzyka dla wypłacalności tych instytucji. Ryzyka klimatyczne i, w szerszym ujęciu, ryzyka środowiskowe należy rozpatrywać łącznie z ryzykami społecznymi i z zakresu ładu korporacyjnego w ramach jednej kategorii ryzyka, aby umożliwić całościowe i skoordynowane połączenie tych czynników, ponieważ często są one ze sobą powiązane. Ryzyka ESG są ściśle powiązane z koncepcją zrównoważoności, ponieważ czynniki ESG stanowią trzy główne filary zrównoważoności.

(40)

Aby utrzymać odpowiednią odporność na negatywne skutki czynników ESG, instytucje mające siedzibę w Unii muszą być w stanie systematycznie identyfikować i mierzyć ryzyka ESG oraz zarządzać nimi, a organy nadzoru nad tymi instytucjami powinny mieć obowiązek oceniania tych ryzyk na poziomie poszczególnych instytucji, jak również na poziomie systemowym, traktując priorytetowo czynniki środowiskowe i przechodząc w kierunku innych czynników zrównoważoności w miarę rozwoju metod i narzędzi oceny. Instytucje powinny być zobowiązane do oceny dostosowania swoich portfeli do ambitnego celu Unii, jakim jest osiągnięcie neutralności klimatycznej do 2050 r., a także zapobieganie degradacji środowiska i utracie różnorodności biologicznej. Instytucje powinny mieć obowiązek określania szczegółowych planów przeciwdziałania ryzykom finansowym wynikającym - w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej - z czynników ESG, w tym z tendencji w ramach transformacji w kontekście odpowiednich celów regulacyjnych Unii i państw członkowskich, na przykład celów określonych w porozumieniu paryskim, rozporządzeniu (UE) 2021/1119, pakiecie „Gotowi na 55” oraz w globalnych ramach różnorodności biologicznej z Kunmingu/Montrealu, a także - jeżeli dotyczy to instytucji prowadzących działalność w skali międzynarodowej - w odniesieniu do celów prawnych i regulacyjnych państw trzecich. Instytucje powinny być zobowiązane do posiadania solidnych zasad zarządzania i wewnętrznych procedur zarządzania ryzykami ESG oraz do posiadania strategii zatwierdzonych przez ich organy zarządzające, w których to strategiach uwzględnia się nie tylko obecne, lecz także przyszłe skutki czynników ESG. Posiadanie przez organy zarządzające instytucji jako całość wiedzy i świadomości w zakresie czynników ESG i alokacja kapitału wewnętrznego instytucji na przeciwdziałanie ryzykom ESG również będą kluczowe dla wzmocnienia odporności na negatywne skutki tych ryzyk. Specyfika ryzyk ESG oznacza, że ich zrozumienie i pomiary oraz praktyki zarządzania nimi mogą się znacznie różnić w poszczególnych instytucjach. Aby zapewnić zbieżność w całej Unii i jednolite zrozumienie ryzyk ESG, należy określić w regulacyjnych ramach ostrożnościowych odpowiednie definicje i minimalne standardy oceny tych ryzyk. Aby osiągnąć ten cel, należy wprowadzić definicje w dyrektywie 2013/36/UE, a EUNB powinien zostać uprawniony do określenia minimalnego zestawu metod referencyjnych na potrzeby oceny wpływu ryzyk ESG na stabilność finansową instytucji, przy czym priorytetowo traktuje się skutki czynników środowiskowych. Ponieważ perspektywiczny charakter ryzyk ESG oznacza, że analiza scenariuszowa i testy warunków skrajnych wraz z planami przeciwdziałania tym ryzykom są szczególnie pomocnymi narzędziami oceny, EUNB powinien być również uprawniony do opracowania jednolitych kryteriów dotyczących treści planów przeciwdziałania tym ryzykom oraz dotyczących określania scenariuszy i stosowania metod testów warunków skrajnych. EUNB powinien oprzeć swoje scenariusze na dostępnych dowodach naukowych, bazując na pracach sieci banków centralnych i organów nadzoru na rzecz ekologizacji systemu finansowego oraz wysiłkach Komisji na rzecz zacieśniania współpracy między wszystkimi odpowiednimi organami publicznymi w celu opracowania wspólnej bazy metodycznej, zgodnie z odnowioną strategią zrównoważonego finansowania. Ryzyka związane ze środowiskiem, w tym ryzyka związane z klimatem oraz ryzyka wynikające z degradacji środowiska i utraty różnorodności biologicznej, powinny być traktowane priorytetowo ze względu na ich pilność oraz szczególne znaczenie analizy scenariuszowej i testów warunków skrajnych dla ich oceny.

(41)

Jako główne podmioty zapewniające finansowanie przedsiębiorstw i gospodarstw domowych w Unii, instytucje mają do odegrania istotną rolę w promowaniu zrównoważonego rozwoju w całej Unii. Aby Unia mogła zrealizować swój ogólny cel, jakim jest osiągnięcie neutralności klimatycznej do 2050 r., zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/1119, instytucje muszą uwzględnić w swoich politykach i działalności rolę promowania zrównoważonego rozwoju. Aby uwzględnić ten proces integracji, modele biznesowe i strategie działalności instytucji muszą być testowane pod kątem odpowiednich celów regulacyjnych Unii dotyczących zrównoważonej gospodarki, w tym np. w odniesieniu do środków zalecanych przez europejski naukowy komitet doradczy ds. zmiany klimatu, w celu zidentyfikowania ryzyk ESG wynikających z rozbieżności. W przypadku gdy instytucje ujawniają swoje cele i zobowiązania w zakresie zrównoważoności w ramach innych obowiązkowych lub dobrowolnych ram dotyczących zrównoważoności, takich jak dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE (15), te cele i zobowiązania powinny być spójne ze szczegółowymi planami przeciwdziałania ryzykom ESG, na które te instytucje są narażone w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej. Właściwe organy powinny ocenić w ramach swoich odpowiednich działań nadzorczych zakres, w jakim instytucje są narażone na ryzyka ESG, a ich odnośne polityki zarządzania i działania operacyjne odzwierciedlone w celach i etapach pośrednich określonych w ich planach ostrożnościowych, które są spójne z ujawnionymi przez nie zobowiązaniami w zakresie zrównoważoności w kontekście procesu dostosowania w kierunku neutralności klimatycznej do 2050 r. Aby promować należyty i skuteczny nadzór nad ryzykiem, a także zachowanie kadry zarządzającej zgodne z ich długoterminową strategią w sprawie zrównoważoności, gotowość instytucji do podejmowania ryzyka w odniesieniu do ryzyk ESG powinna stanowić integralną część ich polityk wynagrodzeń i praktyk w tym zakresie.

(42)

Ryzyka ESG mogą mieć daleko idące konsekwencje dla stabilności zarówno poszczególnych instytucji, jak i całego systemu finansowego. W związku z tym właściwe organy powinny konsekwentnie uwzględniać te ryzyka w swoich odpowiednich działaniach nadzorczych, w tym w procesie przeglądu i oceny nadzorczej oraz w testach warunków skrajnych w odniesieniu do tych ryzyk. Komisja, za pośrednictwem swojego Instrumentu Wsparcia Technicznego ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/240 (16), wspomaga właściwe organy krajowe w opracowywaniu i wdrażaniu metod testów warunków skrajnych i będzie nadal zapewniać wsparcie techniczne w tym zakresie. Metody testów warunków skrajnych w odniesieniu do ryzyk ESG dotychczas stosowano jednak głównie w sposób rozpoznawczy. Aby trwale i konsekwentnie włączyć testy warunków skrajnych w odniesieniu do ryzyk ESG do nadzoru, EUNB, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EUNUiPPE), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (17), oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (EUNGiPW), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (18), powinny wspólnie opracować wytyczne w celu zapewnienia spójnych uwag i wspólnych metod na potrzeby testów warunków skrajnych w odniesieniu do ryzyk ESG. Testy warunków skrajnych w odniesieniu do tych ryzyk powinny rozpoczynać się od czynników związanych z klimatem i środowiskiem, a w miarę dostępności większej ilości danych i liczby metod dotyczących ryzyk ESG, które będą pomocne w opracowaniu dodatkowych narzędzi służących do oceny ilościowego wpływu tych ryzyk na ryzyka finansowe, właściwe organy powinny w coraz większym stopniu oceniać wpływ tych ryzyk w swoich ocenach adekwatności instytucji. Aby zapewnić zbieżność praktyk nadzorczych, EUNB powinien wydać wytyczne w sprawie jednolitego uwzględniania ryzyk ESG w procesie przeglądu i oceny nadzorczej.

(43)

Przepisy dyrektywy 2013/36/UE dotyczące ram bufora ryzyka systemowego mogą już być stosowane w celu przeciwdziałania różnym rodzajom ryzyk systemowych, w tym ryzyk systemowych związanych ze zmianą klimatu. W zakresie, w jakim właściwe organy lub wyznaczone organy instytucji uznają, że ryzyka związane ze zmianą klimatu mogą mieć poważne negatywne skutki dla systemu finansowego i gospodarki realnej w państwach członkowskich, powinny one wprowadzić wskaźnik bufora ryzyka systemowego, który mógłby mieć również zastosowanie do niektórych zbiorów lub podzbiorów ekspozycji, np. w odniesieniu do tych ekspozycji, które podlegają ryzyku fizycznemu lub ryzyku przejścia odnoszącymi się do zmiany klimatu, jeżeli organy te uznają wprowadzenie takiego wskaźnika za skuteczne i proporcjonalne na potrzeby ograniczania tych ryzyk.

(44)

W ostatnich latach rynki kryptoaktywów szybko się rozwijają. Aby przeciwdziałać potencjalnym ryzykom dla instytucji wynikającym z ich ekspozycji na kryptoaktywa, które nie są w wystarczającym stopniu objęte istniejącymi ramami ostrożnościowymi, Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego opracował standard ostrożnościowego traktowania ekspozycji na kryptoaktywa. Część tego standardu dotyczy zarządzania ryzykiem przez instytucje i stosowania procesu przeglądu i oceny nadzorczej wobec instytucji. Instytucje posiadające bezpośrednie lub pośrednie ekspozycje na kryptoaktywa lub instytucje świadczące powiązane usługi w odniesieniu do dowolnej formy kryptoaktywów powinny być zobowiązane do posiadania polityk, procesów i praktyk zarządzania ryzykiem w celu odpowiedniego zarządzania ryzykami wynikającym z ich ekspozycji na kryptoaktywa. W swoich działaniach związanych z zarządzaniem ryzykiem instytucje powinny w szczególności uwzględniać ryzyka związane z technologią kryptoaktywów, ogólne ryzyka związane z technologiami informacyjno-komunikacyjnymi (ICT), a także ryzyka w cyberprzestrzeni, ryzyka prawne, ryzyka związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu i ryzyka wyceny. Właściwe organy powinny mieć możliwość podejmowania niezbędnych działań nadzorczych, jeżeli praktyki instytucji w zakresie zarządzania ryzykiem zostaną uznane za niewystarczające.

(45)

Celem oceny odpowiedniości członków organów zarządzających jest zapewnienie, aby członkowie ci kwalifikowali się do pełnienia swojej roli i cieszyli się dobrą opinią. Posiadanie solidnych ram dotyczących wymogów w zakresie kompetencji i reputacji na potrzeby oceny odpowiedniości członków organu zarządzającego i osób pełniących najważniejsze funkcje jest jednym z kluczowych czynników zapewniających należyte kierowanie instytucjami i odpowiednie zarządzanie ich ryzykami. Obowiązujące przepisy nie zapewniają terminowej oceny odpowiedniości członków organu zarządzającego przez instytucję powołującą. Ponadto obecnie nie ma przepisów dotyczących oceny odpowiedniości osób pełniących najważniejsze funkcje. Co więcej, instytucje transgraniczne muszą kierować się wieloma różnymi przepisami i procedurami krajowymi, co zmniejsza efektywność obecnych ram. Istnienie znacząco różnych wymogów dotyczących oceny odpowiedniości w całej Unii jest szczególnie istotną kwestią w kontekście unii bankowej. W związku z tym ważne jest ustanowienie zbioru przepisów na szczeblu Unii w celu wprowadzenia bardziej spójnych i przewidywalnych ram dotyczących wymogów w zakresie kompetencji i reputacji. Przyczyni się to do zbieżności nadzorczej, umożliwi pogłębienie zaufania między właściwymi organami i zapewni instytucjom większą pewność prawa. Oceny kompetencji i reputacji są ważnym elementem nadzorczym wraz z innymi mechanizmami, takimi jak proces przeglądu i oceny nadzorczej oraz zasady wynagrodzeń, które łącznie zapewniają należyte zarządzanie instytucjami.

(46)

Aby zapewnić należyte zarządzanie, sprzyjać wyrażaniu niezależnych opinii i zdań krytycznych oraz prezentować różnorodne poglądy i doświadczenia, organy zarządzające powinny być wystarczająco zróżnicowane pod względem wieku, płci, pochodzenia geograficznego oraz wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Równowaga płci ma szczególne znaczenie dla zapewnienia odpowiedniej reprezentacji ludności i powinna być promowana.

(47)

Ze względu na to, że instytucje, finansowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej ponoszą główną odpowiedzialność za ocenę odpowiedniości każdego członka organu zarządzającego, powinny one przeprowadzać wstępną ocenę odpowiedniości - zanim nowy członek obejmie stanowisko, z zastrzeżeniem pewnych wyjątków - po której następuje weryfikacja przez właściwe organy. Podmioty te powinny zapewniać, aby informacje o kwalifikacjach członków organu zarządzającego były aktualne. Podmioty te powinny przekazywać te informacje właściwemu organowi. Gdy tylko na jaw wyjdą jakiekolwiek nowe fakty lub inne okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ocenę odpowiedniości członków organu zarządzającego, podmioty te powinny bez zbędnej zwłoki poinformować o tym właściwe organy. Podmioty te powinny podjąć niezbędne środki, jeżeli stwierdzą, że dany członek lub potencjalny członek organu zarządzającego nie spełniają wymogów dotyczących odpowiedniości. Te same wymogi powinny mieć również zastosowanie do osób pełniących najważniejsze funkcje.

(48)

Aby zapewnić podmiotom pewność i przewidywalność prawa, należy ustanowić zasady proceduralne na potrzeby weryfikacji przez właściwe organy odpowiedniości członków organu zarządzającego i osób pełniących najważniejsze funkcje w dużych instytucjach. Takie zasady proceduralne powinny umożliwiać właściwym organom zwracanie się w razie potrzeby o wszelkie dodatkowe informacje, w tym w drodze dokumentacji, rozmów i wysłuchań. Informacje i dokumenty, które są niezbędne do przeprowadzenia przez właściwe organy oceny odpowiedniości, w tym w kontekście wniosku dotyczącego odpowiedniości, który powinny przedstawić przed objęciem przez potencjalnego członka stanowiska (zwany dalej „wnioskiem ex ante dotyczącym odpowiedniości”) duże instytucje w odniesieniu do członków organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą lub przewodniczący organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą, powinny być udostępniane właściwym organom w sposób określony przez te organy. Właściwe organy powinny ponownie ocenić odpowiedniość członka, jeżeli zmieniły się istotne informacje dotyczące jego odpowiedniości. Właściwe organy nie powinny mieć obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny odpowiedniości członków organu zarządzającego w momencie odnawiania ich mandatu, chyba że zmieniły się istotne informacje znane właściwym organom, a zmiana ta może wpłynąć na ocenę odpowiedniości danego członka. Właściwe organy powinny być uprawnione do podejmowania niezbędnych środków, jeżeli stwierdzą, że wymogi dotyczące odpowiedniości nie zostały spełnione. Właściwe organy powinny mieć możliwość zwrócenia się do organu odpowiedzialnego za nadzór nad przeciwdziałaniem praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 w celu zapoznania się - z uwzględnieniem ryzyka - z istotnymi informacjami dotyczącymi członków organu zarządzającego oraz w celu uzyskania dostępu do centralnej bazy danych dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.

(49)

Ze względu na ryzyka stwarzane przez duże instytucje, wynikające w szczególności z potencjalnego efektu domina, właściwe organy państw członkowskich, w których organ nadzoru przeprowadza ocenę odpowiedniości po tym, jak członek objął stanowisko w organie zarządzającym, zgodnie z prawem krajowym, powinny być bez zbędnej zwłoki powiadamiane, gdy tylko zaistnieje wyraźny zamiar powołania członka organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą lub przewodniczącego organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą. Duże instytucje powinny w każdym przypadku zapewnić, by właściwe organy otrzymały odpowiedni wniosek ex ante dotyczący odpowiedniości nie później niż 30 dni roboczych przed objęciem stanowiska przez potencjalnego członka. Do wniosku ex ante dotyczącego odpowiedniości należy dołączyć wszystkie istotne dokumenty i informacje niezbędne do oceny, niezależnie od tego, czy ocena odpowiedniości przez właściwe organy jest finalizowana przed objęciem przez daną osobę stanowiska czy po tym fakcie. Jeżeli informacje z rejestru karnego lub inne dokumenty wymagane na mocy prawa krajowego lub wymienione przez właściwe organy zostaną udostępnione na późniejszym etapie, właściwe organy powinny również otrzymać te dokumenty lub informacje bez zbędnej zwłoki. Wniosek ex ante dotyczący odpowiedniości powinien umożliwiać właściwym organom rozpoczęcie ich analizy i podjęcie działań w kontekście oceny. Takie działanie może obejmować uniemożliwienie potencjalnemu członkowi objęcia stanowiska, dopóki właściwy organ nie otrzyma wystarczających informacji, lub nawiązanie pogłębionego dialogu w przypadku gdy właściwy organ ma wątpliwości co do odpowiedniości potencjalnego członka, z myślą o zapewnieniu, by potencjalny członek był lub stał się odpowiedni w momencie objęcia stanowiska. EUNB powinien wydać wytyczne dotyczące zasad ukierunkowanego i pogłębionego dialogu między właściwym organem a dużą instytucją mającego na celu usunięcie - w duchu współpracy - wszelkich przeszkód dotyczących odpowiedniości potencjalnego członka. Wniosek ex ante dotyczący odpowiedniości powinien umożliwiać właściwym organom nawiązanie na wczesnym etapie dialogu z dużymi instytucjami na temat odpowiedniości członków organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą lub przewodniczącego organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą przed objęciem przez tych członków stanowiska. Wniosek ex ante dotyczący odpowiedniości powinien jednak pozostawać bez uszczerbku dla prerogatyw i odpowiedzialności dużej instytucji w zakresie zapewniania odpowiedniości członków organu zarządzającego oraz dla wszelkich ocen ex post przeprowadzanych przez właściwe organy, jeżeli jest to dozwolone zgodnie z prawem krajowym.

(50)

Ponadto, w odniesieniu do dużych instytucji, właściwe organy powinny należycie rozważyć ustalenie maksymalnego okresu ukończenia oceny odpowiedniości, przynajmniej w odniesieniu do powołania członków organu zarządzającego oraz powołania kierowników komórek kontroli wewnętrznej i dyrektora ds. finansowych na stanowisko w takich instytucjach. W stosownych przypadkach powinna istnieć możliwość przedłużenia takiego maksymalnego okresu.

(51)

Ocena odpowiedniości członków organu zarządzającego powinna pozostawać bez uszczerbku dla przepisów krajowych dotyczących powoływania przedstawicieli pracowników w organie zarządzającym oraz powoływania członków organu zarządzającego pełniącego funkcję nadzorczą przez regionalne lub lokalne organy wybieralne. W takich przypadkach należy wprowadzić odpowiednie zabezpieczenia w celu zapewnienia odpowiedniość członków organu zarządzającego.

(52)

Do dnia 31 grudnia 2029 r. EUNB, w ścisłej współpracy z EBC, powinien dokonać przeglądu i sporządzić sprawozdanie na temat stosowania i efektywności ram dotyczących wymogów w zakresie kompetencji i reputacji, uwzględniając również zasadę proporcjonalności, w szczególności w odniesieniu do małych i niezłożonych instytucji.

(53)

EUNB powinien opracować wytyczne dotyczące kryteriów ustalania, czy istnieją uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że dokonuje się lub dokonano bądź usiłuje się lub usiłowano dokonać prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, lub istnieje podwyższone ryzyko dokonania lub usiłowania dokonania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w związku z danym podmiotem. Opracowując te wytyczne, EUNB powinien współpracować z EUNGiPW oraz z Urzędem ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1620 (19) (zwanym dalej „Urzędem ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu”). W przypadku gdy Urząd ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu nie będzie operacyjny w momencie przygotowywania tych wytycznych, EUNB powinien przyjąć te wytyczne bez konieczności współpracy z tym organem.

(54)

W świetle roli oceny odpowiedniości dla ostrożnego i należytego zarządzania instytucjami konieczne jest wyposażenie właściwych organów w nowe narzędzia oceny odpowiedniości członków organów zarządzających, kadry kierowniczej wyższego szczebla i osób pełniących najważniejsze funkcje, takie jak oświadczenia dotyczące obowiązków i przyporządkowanie zadań. Te nowe narzędzia powinny być pomocne w pracy właściwych organów podczas przeglądu zasad zarządzania instytucji w ramach procesu przeglądu i oceny nadzorczej. Niezależnie od ogólnej zbiorowej odpowiedzialności organu zarządzającego instytucje powinny być zobowiązane do sporządzania indywidualnych oświadczeń określających role i zadania wszystkich członków organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą, kadry kierowniczej wyższego szczebla i osób pełniących najważniejsze funkcje oraz przyporządkowanie zadań, w tym szczegółowe informacje na temat podległości służbowej i zakresu odpowiedzialności, a także osób, których dotyczą zasady zarządzania obowiązujące w danej instytucji, oraz ich zadań. Ich indywidualne zadania i obowiązki nie zawsze są jasno lub spójnie określone i mogą zaistnieć sytuacje, w których co najmniej dwie role nakładają się na siebie lub w których pewne obszary zadań i obowiązków zostają przeoczone, ponieważ nie wchodzą precyzyjnie w zakres kompetencji jednej osoby. Zakres zadań i obowiązków każdej osoby powinien być dobrze określony i żadne zadanie nie powinno pozostać nieprzydzielone. Narzędzia te powinny zapewniać dalszą rozliczalność członków organu zarządzającego pełniącego funkcję zarządzającą, kadry kierowniczej wyższego szczebla i osób pełniących najważniejsze funkcje. Ponadto w przypadku gdy państwa członkowskie uznają to za konieczne, powinny mieć możliwość przyjęcia lub utrzymania bardziej rygorystycznych wymogów w zakresie takich narzędzi.

(55)

Wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych określony przez właściwy organ instytucji zgodnie z dyrektywą 2013/36/UE w celu uwzględnienia innych ryzyk niż ryzyko nadmiernej dźwigni nie powinien być podwyższany w wyniku tego, że instytucja zostaje związana minimalnym progiem kapitałowym określonym w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, gdy wszystkie inne okoliczności pozostają bez zmian. Ponadto w przypadku gdy dana instytucja zostaje związana minimalnym progiem kapitałowym, właściwy organ powinien dokonać przeglądu wymogu w zakresie dodatkowych funduszy własnych tej instytucji i ocenić w szczególności, czy i w jakim stopniu wymóg ten jest już w pełni pokryty w związku z faktem, że instytucja jest związana minimalnym progiem kapitałowym. Jeżeli tak jest, wymóg w zakresie dodatkowych funduszy własnych instytucji należy uznać za pokrywający się z ryzykami uwzględnionymi w minimalnym progu kapitałowym w odniesieniu do wymogu w zakresie funduszy własnych instytucji, w związku z czym właściwy organ powinien ograniczyć ten wymóg do tego, co jest niezbędne do usunięcia takiego pokrywania się, o ile instytucja jest związana minimalnym progiem kapitałowym.

(56)

Podobnie kiedy instytucja zostanie związana minimalnym progiem kapitałowym, kwota nominalna kapitału podstawowego Tier I instytucji wymagana w ramach bufora ryzyka systemowego i bufora innej instytucji o znaczeniu systemowym może wzrosnąć, nawet jeżeli nie nastąpił odpowiadający jej wzrost ryzyk makroostrożnościowych lub systemowych związanych z instytucją. W takich sytuacjach właściwy organ lub wyznaczony organ instytucji powinien dokonać przeglądu kalibracji wskaźników bufora ryzyka systemowego i upewnić się, że pozostają one odpowiednie i nie powodują podwójnego uwzględniania ryzyk, które są już pokryte z uwagi na fakt, że instytucja jest związana minimalnym progiem kapitałowym. Przegląd taki powinien odbywać się z taką samą częstotliwością jak przegląd buforów, który jest przeprowadzany corocznie w przypadku bufora innych instytucji o znaczeniu systemowym i co dwa lata w przypadku bufora ryzyka systemowego. Właściwy organ lub wyznaczony organ instytucji powinny mieć jednak możliwość korygowania kalibracji buforów z większą częstotliwością.

(57)

Aby umożliwić szybkie i skuteczne uruchomienie bufora ryzyka systemowego, należy sprecyzować stosowanie odpowiednich przepisów oraz uprościć i dostosować mające zastosowanie procedury. Wyznaczone organy we wszystkich państwach członkowskich powinny mieć możliwość ustalenia bufora ryzyka systemowego, aby zapewnić, by organy były uprawnione do reagowania na ryzyka systemowe w sposób szybki, proporcjonalny i skuteczny oraz aby umożliwić uznawanie wskaźników bufora ryzyka systemowego ustalonych przez organy w innych państwach członkowskich. Uznanie wskaźnika bufora ryzyka systemowego ustalonego przez inne państwo członkowskie powinno wymagać jedynie powiadomienia ze strony organu uznającego ten wskaźnik. Aby uniknąć zbędnych procedur udzielania zezwoleń, w przypadku gdy decyzja o ustaleniu wskaźnika bufora skutkuje obniżeniem wcześniej ustalonych wskaźników lub brakiem zmian w tym zakresie, procedurę określoną w art. 131 ust. 15 dyrektywy 2013/36/UE należy dostosować do procedury określonej w art. 133 ust. 9 tej dyrektywy. W stosownych przypadkach procedury określone w art. 133 ust. 11 i 12 tej dyrektywy powinny zostać doprecyzowane i w większym stopniu dostosowane do procedur mających zastosowanie do innych wskaźników bufora ryzyka systemowego.

(58)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych opracowanych przez EUNB w odniesieniu do: zwolnienia z wymogu uzyskania zezwolenia przez firmy inwestycyjne na działalność w charakterze instytucji kredytowych, wykazu minimalnych informacji, które należy przekazać na potrzeby oceny istotnych operacji, procesu oceny istotnych operacji, ustaleń dotyczących księgowania dla oddziałów z państw trzecich, mechanizmu współpracy i funkcjonowania kolegiów organów nadzoru, pojęcia ekspozycji na ryzyko niewykonania zobowiązania, które są istotne w wartościach bezwzględnych, oraz progów dużej liczby istotnych kontrahentów i pozycji w rynkowych instrumentach dłużnych lub kapitałowych różnych emitentów, a także minimalnej treści kwestionariusza dotyczącego odpowiedniości, życiorysów i wewnętrznej oceny odpowiedniości. Komisja powinna przyjmować te regulacyjne standardy techniczne w drodze aktów delegowanych na podstawie art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

(59)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych opracowanych przez EUNB w odniesieniu do jednolitych formatów i definicji sprawozdawczości pośredniej jednostki dominującej; procesu konsultacji między właściwymi organami w odniesieniu do nabycia znacznego pakietu akcji; procesu konsultacji między właściwymi organami w odniesieniu do połączenia lub podziału; informacji regulacyjnych i finansowych dotyczących oddziałów z państw trzecich i przedsiębiorstw macierzystych. Komisja powinna przyjmować te wykonawcze standardy techniczne w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

(60)

Opracowując standardy techniczne i wytyczne oraz udzielając odpowiedzi na pytania dotyczące ich praktycznego stosowania lub wdrażania, EUNB powinien uwzględnić zasadę proporcjonalności i zapewnić, aby te standardy i wytyczne mogły być stosowane przez małe i niezłożone instytucje bez nadmiernych wysiłków.

(61)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(62)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2013/36/UE,