(1)

Zgodnie z celami określonymi w komunikacie Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. pt. „Europejski Zielony Ład” Komisja przyjęła komunikat z dnia 20 maja 2020 r. pt. „Strategia »Od pola do stołu« na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego” (zwaną dalej „strategią »Od pola do stołu«”), w którym zapowiedziała środki na rzecz zdrowszego i bardziej zrównoważonego systemu żywnościowego Unii. Za pomocą tych środków Komisja ma na celu, między innymi, zachęcić do zmiany składu środków spożywczych o wysokiej zawartości cukrów oraz ułatwić przechodzenie na zdrową i zrównoważoną dietę. Co więcej, w celu wzmocnienia pozycji konsumentów, aby mogli oni dokonywać świadomych, zdrowych i zrównoważonych wyborów żywieniowych, Komisja zapowiedziała możliwe rozszerzenie obowiązku wskazywania pochodzenia lub źródła niektórych produktów, w pełni uwzględniając skutki dla rynku wewnętrznego.

(2)

W dyrektywie Rady 2001/110/WE (3) ustanowiono definicje, nazwy oraz wspólne przepisy w zakresie wymogów dotyczących składu oraz jakości i etykietowania miodu.

(3)

Ze względu na ścisły związek między jakością miodu a jego pochodzeniem oraz konieczność uniknięcia wprowadzania konsumentów w błąd co do jakości produktu, w dyrektywie 2001/110/WE ustanowiono przepisy dotyczące wskazywania na etykietach miejsca pochodzenia w celu oznaczenia, gdzie miód został zebrany. W szczególności zgodnie z wymogiem zawartym w art. 2 ust. 4 tej dyrektywy na etykiecie wskazuje się kraj lub kraje pochodzenia, gdzie miód został zebrany, a jeżeli miód pochodzi z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, obowiązkowe wskazanie kraju pochodzenia może zostać zastąpione w stosownych przypadkach jednym z następujących oznaczeń: „mieszanka miodów pochodzących z UE”, „mieszanka miodów niepochodzących z UE”, „mieszanka miodów pochodzących z UE i niepochodzących z UE”. Różne przepisy przyjęte na tej podstawie przez państwa członkowskie mogły wprowadzać konsumentów w błąd i utrudniać funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(4)

Ze względu na szczególne zainteresowanie konsumentów geograficznym pochodzeniem miodu i w świetle celu strategii „Od pola do stołu”, jakim jest wspieranie konsumentów w dokonywaniu świadomych wyborów, w tym w odniesieniu do pochodzenia ich żywności, a także by utrzymać sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego w całej Unii dzięki harmonizacji przepisów dotyczących etykietowania, należy dokonać przeglądu przepisów dotyczących oznaczania na etykiecie miejsca pochodzenia miodu. Niniejsza dyrektywa powinna wymagać, co do zasady, żeby kraj lub kraje pochodzenia były podane na etykiecie w porządku malejącym wraz z, w przypadku mieszanek, procentowym udziałem pochodzącego z nich miodu, obliczanym na podstawie przedstawionej przez podmiot dokumentacji dotyczącej identyfikowalności, z tolerancją 5 % dla każdego udziału.

(5)

Aby jednak zapewnić pewną elastyczność, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia przepisu, zgodnie z którym w przypadku mieszanek miodu pochodzącego z więcej niż czterech różnych krajów dozwolone było podawanie tylko czterech największych wartości procentowych, o ile razem stanowią one ponad 50 % całości. Wszelkie pozostałe kraje pochodzenia powinny być wskazane w porządku malejącym, tak jak w przypadku zastosowania standardowej zasady. Taka elastyczność nie zakłóca swobodnego przepływu miodu oznaczonego zgodnie ze standardową zasadą, ponieważ standardowa zasada umożliwia przekazywanie konsumentom bardziej kompletnych informacji. Jak wynika ze związku między zasadą standardową a tą elastycznością, w przypadku więcej niż czterech krajów pochodzenia, gdy odsetek miodu pochodzącego z piątego lub kolejnych krajów pochodzenia jest identyczny z czwartym, nie jest możliwe wskazanie tylko czterech największych odsetków, a zatem zastosowanie ma zasada standardowa.

(6)

Ze względu na mały rozmiar opakowań zawierających tylko pojedynczą porcję miodu o masie do 30 g oraz wynikające z tego trudności techniczne, w przypadku mieszanek miodów należy wprowadzić możliwość stosowania, zamiast pełnej nazwy krajów pochodzenia, znormalizowanego i rozpoznawanego na świecie kodu, a mianowicie międzynarodowej normy ISO 3166 definiującej uznawane na świecie literowe kody odnoszenia się do krajów. Ze względu na techniczne trudności związane z małym rozmiarem opakowań odpowiednie jest w szczególności używanie dwuliterowego kodu alfa-2 zalecanego przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną jako kod ogólnego przeznaczenia.

(7)

W komisyjnym skoordynowanym planie kontroli autentyczności miodu (2015-2017) oraz w skoordynowanym działaniu Komisji „Z ula” (2021-2022) podkreślono podejrzenie, że duża część miodu wprowadzanego do obrotu w Unii jest miodem zafałszowanym. Należy zapewnić dostępność zharmonizowanych metod analiz służących wykryciu fałszowania miodu produkowanego i wprowadzanego do obrotu w Unii. Należy zatem powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do opracowywania takich jednolitych metod, w uzupełnieniu do istniejących uprawnień wykonawczych, o których mowa w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/110/WE. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (4). Należy ustalić konkretny termin wykonania tych uprawnień.

(8)

Niektóre procesy obróbki cieplnej mogą powodować degradację składników miodu, w szczególności enzymów. Pyłek, który jest kluczowym składnikiem miodu i elementem łączącym z jego botanicznym pochodzeniem, pozwala na ustalenie pochodzenia geograficznego miodu. Aby zapewnić uczciwe praktyki handlowe i chronić interesy konsumentów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do kryteriów określania pochodzenia kwiatowego, warzywnego lub geograficznego miodu oraz w celu zapewnienia zgodności miodu wprowadzanego do obrotu z dyrektywą 2001/110/WE, w szczególności w celu uniknięcia dezaktywacji enzymów lub zapewnienia, aby nie usunąć znaczącej ilości pyłku.

(9)

W celu ochrony interesów konsumentów, aby w jak największym stopniu ograniczyć oszustwa związane z produktami fałszowanymi, które nie odpowiadają oznaczeniu „miód”, umożliwić potwierdzanie przekazywanych informacji na temat pochodzenia i jakości miodu oraz zapewnić jak największą przejrzystość, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do wprowadzenia wymogów dotyczących identyfikowalności, które zapewnią dostępność i możliwość uzyskania zasadniczych informacji dotyczących pochodzenia miodu, w tym kraju pochodzenia w unijnym łańcuchu dostaw, od podmiotu zbierającego miód lub importera po konsumentów. Zharmonizowane wymogi dotyczące identyfikowalności miodów produkowanych w Unii i do niej importowanych są konieczne, aby umożliwić właściwym organom państw członkowskich śledzenie całego łańcucha dostaw przynajmniej z powrotem do pierwszego etapu w granicach Unii. Przepisy te nie powinny zwiększać obciążenia administracyjnego producentów, ale powinny ułatwiać konsumentom i organom nadzoru śledzenie całej drogi miodu od jego zbierania po rozlewanie do słoików w Unii. W związku z tym poprawne informacje na temat pochodzenia miodu i jego autentyczności w łańcuchu dostaw należy zapewnić poprzez wprowadzenie nowych wymogów dotyczących identyfikowalności miodu. Komisja powinna przeprowadzić studium wykonalności z myślą o wprowadzeniu systemu identyfikowalności oraz w celu sformułowania najwłaściwszych wymogów, dotyczących między innymi przeanalizowania dostępnych rozwiązań lub metod cyfrowych, w tym, w stosownych przypadkach, zastosowania niepowtarzalnego kodu identyfikacyjnego lub podobnych technik.

(10)

W ramach przyjmowania tych aktów delegowanych szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (5). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(11)

Aby wesprzeć Komisję, dostarczając jej najlepszej dostępnej wiedzy technicznej, należy ustanowić platformę. Platforma ta powinna między innymi przedstawiać zalecenia dotyczące unijnego systemu identyfikowalności, który zapewni dostępność i możliwość uzyskania zasadniczych informacji na temat pochodzenia miodu - w tym, w stosownych przypadkach, kraju pochodzenia, roku produkcji i niepowtarzalnego identyfikatora producenta - w unijnym łańcuchu dostaw, od podmiotu zbierającego miód lub importera po konsumenta. Platforma powinna również działać na rzecz ustanowienia w przyszłości unijnego laboratorium referencyjnego ds. miodu w celu poprawy kontroli i wykrywania fałszowania miodu za pomocą zharmonizowanych metod, oraz systematycznego badania miodu z wykorzystaniem najnowszych metod badawczych w celu potwierdzenia autentyczności i jakości miodu.

(12)

W dyrektywie Rady 2001/112/WE (6) ustanowiono zasadnicze wymogi dotyczące produkcji, składu i etykietowania soków owocowych i niektórych podobnych produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi w celu ochrony interesów konsumentów oraz poprawienia swobodnego przepływu tych produktów.

(13)

W 2012 roku dyrektywę 2001/112/WE zmieniono dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/12/UE (7) w celu uwzględnienia nowych przepisów dotyczących dozwolonych składników, takich jak przepisy dotyczące dodatku cukrów, które nie są już dozwolone w sokach owocowych. W związku z tą zmianą wymogów dotyczących składu soków owocowych branża soków owocowych mogła, tylko przez rok, stosować oświadczenie informujące, że żadne soki owocowe nie zawierają dodatku cukrów, w celu informowania konsumentów i umożliwienia im natychmiastowego i wyraźnego odróżnienia soków owocowych od niektórych podobnych produktów, jeżeli chodzi o dodatek cukrów. Ten krótki okres okazał się niewystarczający, aby poinformować konsumentów, że nowe przepisy dotyczące dozwolonych składników nie zezwalają na dodawanie cukrów do soków owocowych. Zgodnie z częścią II pkt 2 tiret piąte załącznika I do dyrektywy 2001/112/WE nektary owocowe niezawierające ani dodatku cukrów, ani substancji słodzących można opatrywać oświadczeniem żywieniowym „bez dodatku cukrów” lub każdym oświadczeniem, które może mieć takie samo znaczenie dla konsumenta, wraz z oznaczeniem „zawiera naturalnie występujące cukry”. W rezultacie dla niektórych konsumentów i pracowników medycznych wciąż nie jest jasne, że w przeciwieństwie do nektarów owocowych soki owocowe nie mogą zawierać dodatku cukrów. Mogło to wprowadzić konsumentów w błąd, ponieważ badania wykazały, że - w przypadku dokonywania wyboru spośród kilku produktów o identycznym lub bardzo podobnym składzie odżywczym - preferowany byłby produkt opatrzony oświadczeniem żywieniowym.

(14)

W związku z tym, biorąc pod uwagę w szczególności fakt, że konsumenci są coraz bardziej świadomi problemów zdrowotnych związanych ze spożywaniem cukrów, należy dokonać przeglądu przepisów dotyczących stosowania oświadczeń odnośnie do cukrów w sokach owocowych, aby umożliwić konsumentom podejmowanie świadomych decyzji. Należy zatem ustanowić specjalną zasadę dobrowolnego stosowania stwierdzenia informującego, że soki owocowe zawierają wyłącznie naturalnie występujące cukry. Takie stwierdzenie ma na celu odniesienie się do właściwości wynikających z definicji soków owocowych określonej w dyrektywie 2001/112/WE, oraz z dozwolonych składników soków owocowych w niej określonych. Wprowadzenie takiego stwierdzenia dostarcza konsumentom prawdziwych i poprawnych informacji, co jest zgodne z celami polegającymi na informowaniu ich o właściwościach odżywczych produktów, ułatwieniu odróżnienia soków owocowych od nektarów owocowych oraz umożliwieniu konsumentom dokonywania świadomych wyborów.

(15)

Wraz z postępem technicznym opracowano lub opracowuje się nowe techniki przetwórstwa, które pozwalają całkowicie lub częściowo usunąć cukry naturalnie występujące w sokach owocowych i sokach owocowych z zagęszczonego soku, aby odpowiedzieć na rosnące zapotrzebowanie ze strony konsumentów na produkty o niższej zawartości cukru. Takie produkty mogą być wprowadzane do obrotu w Unii, o ile są zgodne ze wszystkimi odpowiednimi przepisami. Produkty te otrzymuje się jednak z zastosowaniem procesu obróbki innego niż dozwolone procesy obróbki wymienione w części II pkt 3 załącznika I do dyrektywy 2001/112/WE, a ich łączna zawartość cukru jest niższa niż w przypadku soku otrzymanego z danego owocu. W związku z tym nie mogą one być opatrzone nazwą „sok owocowy”, „zagęszczony sok owocowy” ani „sok owocowy z zagęszczonego soku”.

(16)

Takie produkty stają się coraz bardziej dostępne na rynku unijnym. Aby ułatwić wprowadzanie tych produktów na rynek wewnętrzny oraz umożliwić zmianę składu produktów i innowacje, bez uszczerbku dla mających zastosowanie przepisów prawa Unii, należy utworzyć nową kategorię produktów dla soków owocowych, w których obniżono zawartość naturalnie występujących cukrów, a jednocześnie zachowano inne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne, organoleptyczne i odżywcze przeciętnego rodzaju soku z owoców, z których pochodzi. Produkty te powinny móc nosić nazwę „sok owocowy o obniżonej zawartości cukrów”, „sok owocowy o obniżonej zawartości cukrów z zagęszczonego soku” lub „zagęszczony sok owocowy o obniżonej zawartości cukrów”. Aby zapewnić zgodność z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 (8), obniżenie zawartości cukru powinno wynosić co najmniej 30 % w porównaniu z, odpowiednio, przeciętnym typem soku owocowego, soku owocowego z zagęszczonego soku i zagęszczonego soku owocowego, z którego został otrzymany. Należy zatem włączyć te nowe kategorie produktów do części I załącznika I do dyrektywy 2001/112/WE, jak również ustanowić przepisy dotyczące dozwolonych składników tych produktów, a także dozwolonych procesów i substancji w części II tego załącznika. Podobnie jak w przypadku innych rodzajów soków owocowych, także w odniesieniu do tych nowych kategorii produktów nie należy zezwalać na stosowanie substancji słodzących ani dodawanie składników o właściwościach słodzących.

(17)

Zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 2001/112/WE nektary owocowe mogą zawierać dodatek cukrów, miodu lub obu tych substancji. Aby wspierać produkcję i wprowadzanie do obrotu owoców, przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeby zachęcania do zmiany składu produktów w celu obniżenia ilości cukrów obecnych w nektarach owocowych, należy obniżyć odsetek cukrów lub miodu, które mogą być dodawane do nektarów owocowych charakteryzujących się naturalnie niską kwasowością i dobrym smakiem.

(18)

Po transpozycji niniejszej dyrektywy do producentów nowych kategorii soków owocowych, a mianowicie soku owocowego o obniżonej zawartości cukrów, zagęszczonego soku owocowego o obniżonej zawartości cukrów oraz soku owocowego o obniżonej zawartości cukrów z zagęszczonego soku, należeć będzie stosowanie dozwolonych procesów w taki sposób, aby produkt końcowy miał właściwości wymagane na podstawie dyrektywy 2001/112/WE. Aby jednak osiągnąć cele dyrektywy 2001/112/WE zmienionej niniejszą dyrektywą w tym zakresie, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ustanawiania przepisów dotyczących właściwości fizycznych, chemicznych, organoleptycznych i odżywczych przedmiotowych produktów o obniżonej zawartości cukru, jak również w odniesieniu do stosowania dozwolonych procesów obniżania ilości cukrów. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa*. W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(19)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do metod analizy pozwalających zapewnić zgodność z wymogami w zakresie właściwości dotyczących składu niektórych rodzajów soków owocowych wprowadzanych do obrotu w Unii. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.

(20)

W świetle Zielonego Ładu i celu strategii „Od pola do stołu”, jakim jest wspieranie konsumentów w dokonywaniu świadomych wyborów, a także z uwagi na duże zainteresowanie konsumentów podawaniem na etykietach informacji o pochodzeniu żywności, Komisja powinna, najpóźniej 36 miesięcy po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające ocenę wykonalności różnych wariantów podawania na etykietach kraju lub krajów pochodzenia, w których zebrano owoce użyte do produkcji soku owocowego i przecieru owocowego; w stosownych przypadkach sprawozdaniu temu powinien towarzyszyć wniosek ustawodawczy.

(21)

W części II pkt 3 załącznika I do dyrektywy 2001/112/WE uregulowano dozwolone procesy obróbki i substancje w odniesieniu do soków owocowych i niektórych podobnych produktów. Białko uzyskane z nasion słonecznika jest coraz częściej wykorzystywane do bezpośredniego spożycia przez ludzi i okazało się skutecznym środkiem do klarowania soków owocowych. W celu uwzględnienia tego postępu białka uzyskane z nasion słonecznika należy dodać do wykazu dozwolonych procesów obróbki i substancji.

(22)

W Unii coraz częściej wprowadza się do obrotu i spożywa sok otrzymywany z orzechów kokosowych. Zgodnie z art. 3 ust. 2 dyrektywy 2001/112/WE nazwa prawna tego produktu to „sok kokosowy”. W normie międzynarodowej zapisanej w normie ogólnej Kodeksu Żywnościowego dotyczącej soków owocowych i nektarów (XS 247-2005), wskazano jednak, że nazwa „woda kokosowa” jest synonimem nazwy „sok kokosowy”, który to sok jest bezpośrednio otrzymywany z orzecha kokosowego bez wyciskania miąższu kokosowego. W załączniku III do tej dyrektywy należy zatem dodać szczegółowe oznaczenie „woda kokosowa”. Aby zagwarantować, że szczegółowe oznaczenie będzie zrozumiałe dla wszystkich konsumentów w Unii, należy zapewnić możliwość używania nazwy „woda kokosowa” w językach urzędowych Unii. Ponadto, ponieważ sok kokosowy z zagęszczonego soku można otrzymać przez odtworzenie zagęszczonego soku kokosowego z wodą pitną, właściwe jest określenie w załączniku V do tej dyrektywy minimalnej wartości w skali Brixa dla tego produktu.

(23)

W dyrektywie Rady 2001/113/WE (9) ustanowiono podstawowe wymogi w odniesieniu do produkcji, składu i etykietowania dżemów owocowych, galaretek i marmolady oraz słodzonego przecieru z kasztanów przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

(24)

Art. 2 ust. 4 dyrektywy 2001/113/WE zawiera wymóg obowiązkowego wskazywania na etykiecie zawartości cukrów, chyba że na etykiecie znajduje się oświadczenie żywieniowe dotyczące cukrów. Wymóg ten wykraczał poza przepisy określone w dyrektywie Rady 90/496/EWG (10), która stanowiła, że zamieszczanie informacji o wartościach odżywczych na żywności opakowanej było dobrowolne, o ile nie zostało przedstawione oświadczenie żywieniowe, oraz że w przypadku gdy oświadczenie żywieniowe dotyczyło cukrów, miało ono obejmować ich ilość. Dyrektywa 90/496/EWG została uchylona i zastąpiona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 (11). Zgodnie z tym rozporządzeniem podawanie informacji o wartościach odżywczych na opakowaniach jest obecnie obowiązkowe. W związku z tym przepis szczegółowy dotyczący podawania na etykiecie zawartości cukrów nie jest już potrzebny w dyrektywie 2001/113/WE i należy go uchylić.

(25)

W świetle Zielonego Ładu i celu strategii „Od pola do stołu”, jakim jest wspieranie konsumentów w dokonywaniu świadomych wyborów, a także z uwagi na duże zainteresowanie konsumentów podawaniem na etykietach informacji o pochodzeniu żywności, Komisja powinna, najpóźniej 36 miesięcy po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające ocenę wykonalności różnych wariantów podawania na etykietach kraju lub krajów pochodzenia, w których zebrano owoce użyte do produkcji dżemów owocowych, galaretek, marmolady z owoców cytrusowych i słodzonego przecieru z kasztanów; w stosownych przypadkach sprawozdaniu temu powinien towarzyszyć wniosek ustawodawczy.

(26)

W części I załącznika I do dyrektywy 2001/113/WE ustanowiono minimalną ilość owoców, jaką należy użyć do wytworzenia dżemu, galaretki, dżemu ekstra lub galaretki ekstra. Stosowanie określeń „dżem ekstra” i „galaretka ekstra” jest zarezerwowane dla produktów wytwarzanych z użyciem większej ilości owoców w porównaniu z, odpowiednio, „dżemem” i „galaretką”. W części II tego załącznika określono minimalną zawartość ekstraktu ogólnego oznaczonego metodą refraktometryczną, tj. cukrów, naturalnie występujących w owocach lub dodanych, w tych produktach oraz - w celu uwzględnienia istniejących krajowych tradycji wytwarzania dżemów owocowych, galaretek i marmolady oraz słodzonego przecieru z kasztanów - umożliwiono państwom członkowskim dopuszczenie obniżonej minimalnej zawartości ekstraktu ogólnego oznaczonego metodą refraktometryczną.

(27)

W przypadku gdy zwiększa się ilość owoców używanych do produkcji dżemów i galaretek, zmniejsza się ilość dodanych cukrów niezbędna do osiągnięcia minimalnej zawartości ekstraktu ogólnego oznaczonego metodą refraktometryczną w tych produktach. Aby zachęcać do produkcji dżemów i galaretek o zwiększonej zawartości owoców, a tym samym wspierać rynek owoców przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeby obniżenia ilości wolnych cukrów, należy zwiększyć minimalną ilość owoców, jakiej należy użyć do wytwarzania dżemów i galaretek, ustanowioną w załączniku I do dyrektywy 2001/113/WE. Podobnie, aby pomóc konsumentom dokonywać bardziej świadomych, zdrowych wyborów żywieniowych, należy zezwolić na stosowanie nazw zastrzeżonych określonych w części I tego załącznika w odniesieniu do produktów, które zawierają mniej niż 60 % ekstraktu ogólnego oznaczonego metodą refraktometryczną, ale spełniają warunki mające zastosowanie do oświadczenia żywieniowego „o obniżonej zawartości cukrów” określone w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1924/2006.

(28)

W załączniku I do dyrektywy 2001/113/WE ograniczono termin „marmolada” do określonej mieszaniny owoców cytrusowych. Chociaż nazwy prawne ustanowione w tym załączniku są stosowane w handlu do oznaczania produktów określonych we wspomnianym załączniku, to jednak w szeregu języków urzędowych Unii konsumenci powszechnie używają określeń „marmolada” i „dżem” zamiennie w odniesieniu do dżemów z owoców innych niż owoce cytrusowe. Z uwagi na ten uzus wśród konsumentów, tam gdzie taki uzus występuje, oraz uwzględniając fakt, że nazwą zharmonizowaną pozostaje „dżem”, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia na stosowanie na swoim terytorium określenia „marmolada” zamiast nazwy „dżem” w przypadku dżemów z owoców innych niż owoce cytrusowe. W związku z tym, aby uniknąć wprowadzania konsumentów w błąd, w celu rozróżnienia tych dwóch kategorii produktów, w całej Unii należy w odniesieniu do produktu definiowanego dotychczas jako „marmolada” stosować określenie „marmolada z owoców cytrusowych”, gdzie określenie „z owoców cytrusowych” można zastąpić nazwą użytych owoców cytrusowych. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2001/113/WE w odniesieniu do nazw „marmolada” i „marmolada cytrusowa”.

(29)

Jednakże w państwie członkowskim, które nie korzysta z możliwości określenia „dżemu”„marmoladą” ze względu na to, że konsumenci w tym państwie członkowskim nie używają tych określeń zamiennie, powinna istnieć możliwość - w przypadku marmolady z owoców cytrusowych produkowanej z trzech lub więcej owoców - zezwolenia na terytorium tego państwa członkowskiego na stosowania określenia „marmolada wieloowocowa” lub „marmolada z [x] owoców”, gdzie x jest liczbą użytych owoców.

(30)

Załącznik II do dyrektywy 2001/113/WE zawiera wykaz dodatkowych składników, których można użyć do wytwarzania produktów objętych tą dyrektywą. Sok z owoców cytrusowych można wykorzystać jako czynnik zakwaszający w dżemie, dżemie ekstra, galaretce i galaretce ekstra, które otrzymano z innych rodzajów owoców. W porównaniu z sokiem niewytworzonym z zagęszczonego soku, sok owocowy w postaci zagęszczonej ma mniejszą objętość i mniejszy ciężar w transporcie, jest stabilniejszy, może być przechowywany przez dłuższy czas i wymaga mniejszego zużycia energii na odparowanie wody podczas wytwarzania produktu końcowego w postaci dżemu lub galaretki. Stosowanie go do wytwarzania dżemów, dżemów ekstra, galaretek i galaretek ekstra jest zatem bardziej zrównoważone niż stosowanie świeżego soku owocowego. Należy zatem określić w tym załączniku, że w przypadku gdy określone soki są dozwolone do stosowania w różnych kategoriach dżemu, dżemu ekstra, galaretki i galaretki ekstra mogą one być stosowane w postaci skoncentrowanej.

(31)

Stosowanie dodatków do żywności jest obecnie uregulowane w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 (12), które zawiera szczegółowe przepisy dotyczące dżemu i dżemu ekstra. Należy zatem uchylić tiret czwarte w części B pkt 1 załącznika III do dyrektywy 2001/113/WE i odpowiednio zmienić załącznik II do niej.

(32)

W dyrektywie Rady 2001/114/WE (13) ustanowiono definicje i wspólne przepisy dotyczące składu, specyfikacji produkcji i etykietowania niektórych rodzajów mleka konserwowanego.

(33)

Pkt 3 załącznika I do dyrektywy 2001/114/WE zawiera wykaz sposobów obróbki dopuszczonych w celu częściowego lub całkowitego odwodnienia mleka konserwowanego. Aby odpowiedzieć na zmieniające się potrzeby konsumentów, należy dopuścić proces obróbki umożliwiający zmniejszenie zawartości laktozy w przetworach mlecznych. Ponadto szczególne oznaczenie w postaci angielskiego określenia „evaporated milk” w załączniku II do tej dyrektywy należy uspójnić z normami międzynarodowymi określonymi w normie Kodeksu Żywnościowego dotyczącej mleka odparowanego (XS 281-1971).

(34)

Dyrektywy 2001/110/WE, 2001/112/WE, 2001/113/WE i 2001/114/WE zawierają odniesienia do uchylonych aktów prawnych. Dyrektywa 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (14) została uchylona i zastąpiona rozporządzeniem (UE) nr 1169/2011. Dyrektywa Rady 89/107/EWG (15) oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 95/2/WE (16) zostały uchylone i zastąpione rozporządzeniem (WE) nr 1333/2008. Dyrektywa Rady 98/83/WE (17) została uchylona i zastąpiona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/2184 (18). Odniesienia do tych aktów należy zatem zastąpić odniesieniami do odpowiednich przepisów rozporządzeń (UE) nr 1169/2011 i (WE) nr 1333/2008 oraz dyrektywy (UE) 2020/2184.

(35)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2001/110/WE, 2001/112/WE, 2001/113/WE i 2001/114/WE.

(36)

Aby umożliwić państwom członkowskim przyjęcie krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania niniejszej dyrektywy, należy ustanowić okres transpozycji wynoszący 18 miesięcy. Aby zapewnić podmiotom gospodarczym wystarczającą ilość czasu na przystosowanie się do nowych wymogów, przedmiotowe przepisy krajowe transponujące niniejszą dyrektywę należy stosować dopiero po upływie 24 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(37)

W celu uwzględnienia interesów podmiotów gospodarczych, które wprowadzają do obrotu lub etykietują swoje produkty zgodnie z wymogami mającymi zastosowanie przed rozpoczęciem stosowania krajowych przepisów transponujących niniejszą dyrektywę, konieczne jest ustanowienie odpowiednich środków przejściowych. Dlatego też niniejsza dyrektywa powinna zezwalać na wprowadzanie tych produktów do obrotu przez ograniczony czas po upływie okresu transpozycji.

(38)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zmiana unijnych przepisów w zakresie składu i etykietowania miodu, soków owocowych, dżemów owocowych, galaretek i marmolad oraz niektórych rodzajów częściowo lub całkowicie odwodnionego mleka konserwowanego, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na zasięg i skutki niniejszej dyrektywy możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

1)

W załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

2)

załącznik III otrzymuje brzmienie:

1)

w części I wprowadza się następujące zmiany:

2)

część II otrzymuje brzmienie:

(*1) Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (Dz.U. L 404 z 30.12.2006, s. 9).”."