Artykuł 1

Przedmiot

1. Niniejsze rozporządzenie:

2. Niniejsze rozporządzenie nie ustanawia prawa obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców do ubiegania się o przyjęcie lub do bycia przyjętym na terytorium państwa członkowskiego.

3. Niniejsze rozporządzenie nie nakłada na państwa członkowskie obowiązku przyjęcia danego obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca.

4. Państwa członkowskie na zasadzie dobrowolności wnoszą wkład w wykonanie unijnego planu przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych (zwanego dalej „unijnym planem”), o którym mowa w art. 8. Państwa członkowskie na zasadzie dobrowolności przedstawiają na forum Komitetu Wysokiego Szczebla ds. Przesiedleń i Przyjmowania ze Względów Humanitarnych ustanowionego na podstawie art. 11 orientacyjne informacje, które obejmują szczegóły udziału państw członkowskich, w tym rodzaj przyjęcia i regiony lub państwa trzecie, z których ma nastąpić przyjęcie, oraz szczegóły ich wkładu w łączną liczbę osób, które mają zostać przyjęte w ramach unijnego planu.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

Artykuł 3

Unijne ramy przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych

Unijne ramy:

Artykuł 4

Wyznaczenie regionów lub państw trzecich, z których ma nastąpić unijne przesiedlenie lub przyjmowanie ze względów humanitarnych

Podstawą wyznaczenia regionów lub państw trzecich, z których ma nastąpić unijne przesiedlenie lub przyjmowanie ze względów humanitarnych, są przede wszystkim:

Artykuł 5

Kwalifikowanie się do przyjęcia

1. Do celów przesiedlenia, do przyjęcia kwalifikują się następujący obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy, pod warunkiem że należą oni również do co najmniej jednej z kategorii, o których mowa w ust. 3 lit. a):

Osoby, wobec których z jakiegokolwiek powodu ustały ochrona lub pomoc ze strony organów lub agencji ONZ innych niż UNHCR, bez definitywnego uregulowania ich sytuacji zgodnie z odpowiednimi rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego ONZ, uznaje się za spełniające kryteria kwalifikowalności określone w niniejszym ustępie.

2. Do celów przyjmowania ze względów humanitarnych, do przyjęcia kwalifikują się następujący obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy, pod warunkiem że - co najmniej na podstawie oceny wstępnej - należą oni również do co najmniej jednej z kategorii, o których mowa w ust. 3:

Osoby, wobec których z jakiegokolwiek powodu ustały ochrona lub pomoc ze strony organów lub agencji ONZ innych niż UNHCR, bez definitywnego uregulowania ich sytuacji zgodnie z odpowiednimi rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego ONZ, uznaje się za spełniające kryteria kwalifikowalności określone w niniejszym ustępie.

3. Aby móc kwalifikować się do przyjęcia na podstawie niniejszego artykułu, obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec musi również należeć do co najmniej jednej z następujących kategorii:

4. W celu zapewnienia jedności rodziny do przyjęcia kwalifikują się również następujący członkowie rodziny przyjmowanych obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców:

Przy stosowaniu niniejszego ustępu państwa członkowskie biorą należycie pod uwagę nadrzędny interes dziecka. Jeżeli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec jest małoletnim pozostającym w związku małżeńskim, ale nie towarzyszy mu małżonek lub małżonka, nadrzędnego interesu małoletniego można upatrywać w przebywaniu z rodziną, z której pochodzi małoletni.

Artykuł 6

Podstawy do odmowy przyjęcia

1. Następującym obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom odmawia się przyjęcia na mocy niniejszego rozporządzenia:

Litera b) akapitu pierwszego ma również zastosowanie do osób, które podżegają do przestępstw lub czynów w niej określonych lub w inny sposób uczestniczą w ich popełnianiu.

2. Następującym obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom można odmówić przyjęcia:

3. Podstawy przewidziane w niniejszym artykule mają zastosowanie, pod warunkiem że są wprowadzane w życie bez dyskryminacji ze względu m.in. na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, opinie polityczne lub inne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Artykuł 7

Zgoda

1. Procedurę przyjmowania określoną w art. 9 stosuje się wobec obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy wyrazili zgodę na bycie przyjętym i którzy nie cofnęli następnie swojej zgody, w tym poprzez odmowę bycia przyjętym przez określone państwo członkowskie.

2. W przypadku gdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec nie dostarczy dostępnych danych lub informacji niezbędnych do przeprowadzenia procedury, o której mowa w art. 9 ust. 3, lub nie stawi się na przesłuchanie, o którym mowa w art. 9 ust. 6, można uznać, że osoba ta w sposób dorozumiany wycofała zgodę na bycie przyjętą, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, chyba że osoba ta nie została poinformowana zgodnie z art. 9 ust. 4, wywiąże się z obowiązków w rozsądnym terminie lub może wykazać, że niedostarczenie danych lub informacji lub nieuczestniczenie w przesłuchaniu było spowodowane okolicznościami od niej niezależnymi.

Artykuł 8

Unijny plan przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych

1. Na podstawie wniosku Komisji Rada przyjmuje, w drodze aktu wykonawczego, dwuletni unijny plan przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych (zwany dalej „unijnym planem”) w roku poprzedzającym dwuletni okres, w którym plan ten ma być realizowany.

Komisja informuje niezwłocznie Parlament Europejski o proponowanym przez siebie projekcie unijnego planu, a Rada regularnie przekazuje Parlamentowi Europejskiemu informacje o postępach w przyjmowaniu tego planu.

Rada niezwłocznie informuje Parlament Europejski i Komisję o ostatecznym projekcie unijnego planu przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych. Po przyjęciu unijnego planu Rada przekazuje go niezwłocznie Parlamentowi Europejskiemu.

2. Przy wykonywaniu niniejszego artykułu Rada i Komisja biorą należycie pod uwagę wyniki posiedzeń Komitetu Wysokiego Szczebla ds. Przesiedleń i Przyjmowania ze Względów Humanitarnych ustanowionego na podstawie art. 11 oraz dokument UNHCR pt. „Prognoza globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń”.

3. Unijny plan zawiera:

4. Unijny plan może w razie potrzeby zawierać:

5. Przyjmowanie w sytuacji kryzysowej ma zastosowanie niezależnie od regionów lub państw trzecich, z których ma nastąpić przesiedlenie lub przyjmowanie ze względów humanitarnych.

6. W przypadku gdy wymagają tego nowe okoliczności, takie jak nieprzewidziany kryzys humanitarny występujący poza regionami lub państwami trzecimi, o których mowa w unijnym planie, Rada na wniosek Komisji zmienia w stosownych przypadkach ten plan, na przykład dodając do niego regiony lub państwa trzecie, z których ma nastąpić przyjęcie na podstawie art. 4.

Artykuł 9

Procedura przyjmowania

1. W przypadku przesiedlenia, do celów realizacji unijnego planu państwa członkowskie zwracają się do UNHCR z wnioskiem o skierowanie do nich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców.

W przypadku przyjmowania ze względów humanitarnych, do celów realizacji unijnego planu państwa członkowskie mogą zwrócić się do Agencji ds. Azylu, UNHCR lub innego odpowiedniego organu międzynarodowego z wnioskiem o skierowanie do nich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców.

2. Państwo członkowskie ocenia, czy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, o których mowa w ust. 1, jest objęty zakresem unijnego planu.

Państwo członkowskie może przyznać pierwszeństwo obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi, który ma:

3. Po zidentyfikowaniu obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który jest objęty zakresem unijnego planu i w odniesieniu do którego zamierza przeprowadzić procedurę przyjmowania, państwo członkowskie rejestruje następujące informacje dotyczące tej osoby:

W chwili rejestracji mogą być gromadzone dodatkowe dane niezbędne do wykonania ust. 6 i 9.

4. Państwa członkowskie informują obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, w odniesieniu do których prowadzą procedurę przyjmowania:

5. Państwa członkowskie przekazują obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom, w odniesieniu do których prowadzą procedurę przyjmowania, w momencie gromadzenia danych osobowych, na piśmie oraz, w razie potrzeby, ustnie, informacje, które są zobowiązane przekazać na mocy rozporządzenia (UE) 2016/679. Informacje te przekazuje się w zwięzłej, przejrzystej, zrozumiałej i łatwo dostępnej formie, przy użyciu jasnego i prostego języka, dostosowanego do potrzeb małoletnich i osób o szczególnych potrzebach oraz w języku, który obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy rozumieją lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że jest dla nich zrozumiały.

6. Państwa członkowskie oceniają, czy obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy, w odniesieniu do których prowadzą one procedurę przyjmowania, spełniają kryteria kwalifikowalności określone w art. 5 oraz czy do osób tych nie mają zastosowania podstawy do odmowy określone w art. 6.

Państwa członkowskie przeprowadzają tę ocenę w szczególności na podstawie dowodów w postaci dokumentów, w tym, w stosownych przypadkach, na podstawie informacji otrzymanych od UNHCR, dotyczących tego, czy obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy kwalifikują się jako uchodźcy, lub na podstawie indywidualnego przesłuchania, lub na podstawie kombinacji obydwu tych elementów.

7. W przypadku przesiedlenia państwa członkowskie zwracają się do UNHCR z wnioskiem o przeprowadzenie pełnej oceny tego, czy obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy podlegający procedurze przyjmowania:

Państwa członkowskie mogą zwrócić się z wnioskiem o uwzględnienie kryteriów określonych w ust. 2 akapit drugi.

8. W przypadku przyjmowania ze względów humanitarnych państwa członkowskie mogą zwrócić się do UNHCR z wnioskiem, by oceniło, czy obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy kierowani do nich przez UNHCR:

Państwa członkowskie mogą zwrócić się z wnioskiem o uwzględnienie kryteriów określonych w ust. 2 akapit drugi.

9. Państwa członkowskie dokonują rozstrzygnięcia w sprawie przyjęcia obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców na podstawie oceny, o której mowa w ust. 6, jak najszybciej, i nie później niż siedem miesięcy od daty rejestracji. Państwa członkowskie mogą przedłużyć ten termin maksymalnie o trzy miesiące w przypadku złożonych kwestii faktycznych lub prawnych.

10. W przypadku przyjmowania w sytuacji kryzysowej państwa członkowskie dokonują rozstrzygnięcia jak najszybciej i starają się to uczynić nie później niż w terminie jednego miesiąca od daty rejestracji.

11. Państwa członkowskie zaprzestają prowadzenia procedury przyjmowania, w ramach której obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy cofnęli swoją zgodę, o której mowa w art. 7.

Państwo członkowskie może zaprzestać prowadzenia procedury przyjmowania w następujących okolicznościach:

Z zastrzeżeniem rozdziału V rozporządzenia (UE) 2016/679 powód zaprzestania jest podawany UNHCR, jeżeli jest to niezbędne do wykonywania jego zadań odnośnie do kierowania do państw członkowskich lub państw trzecich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub z mandatem UNHCR, chyba że nadrzędny interes publiczny wymaga, aby tego nie robić.

12. Państwa członkowskie przechowują dane osób, którym przyznają ochronę międzynarodową lub krajowy status humanitarny na mocy prawa krajowego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, przez okres pięciu lat od daty rejestracji W przypadku osób, którym odmówiono przyjęcia z powodów, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. f) akapit pierwszy, takie dane są przechowywane takie dane są przechowywane przez trzy lata, licząc od daty dokonania negatywnego rozstrzygnięcia w sprawie przyjęcia.

Po upływie mającego zastosowanie okresu państwa członkowskie usuwają te dane. Państwa członkowskie usuwają dane dotyczące osoby, która uzyskała obywatelstwo jednego z państw członkowskich przed upływem tego okresu, gdy tylko otrzymają informację, że dana osoba uzyskała takie obywatelstwo.

Jeżeli państwo członkowskie zaprzestaje prowadzenia procedury przyjmowania na podstawie ust. 11 akapit pierwszy, to państwo członkowskie przechowuje dane dotyczące danej osoby przez okres trzech lat, licząc o daty tego zaprzestania. Jeżeli państwo członkowskie zaprzestaje prowadzenia procedury przyjmowania na podstawie ust. 11 akapit drugi, to państwo członkowskie usuwa dane dotyczące danej osoby z dniem tego zaprzestania.

13. W przypadku gdy rozstrzygnięcie państwa członkowskiego na podstawie ust. 9 jest negatywne, danego obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca nie przyjmuje się do tego państwa członkowskiego.

Z zastrzeżeniem rozdziału V rozporządzenia (UE) 2016/679 powody negatywnego rozstrzygnięcia są podawane UNHCR, jeżeli jest to niezbędne do wykonywania jego zadań odnośnie do kierowania do państw członkowskich lub państw trzecich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub z mandatem UNHCR, chyba że nadrzędny interes publiczny wymaga, aby tego nie robić.

Każde państwo członkowskie, które dokonało negatywnego rozstrzygnięcia, o którym mowa w akapicie pierwszym, może zażądać od innego państwa członkowskiego, które rozpatruje akta dotyczące przyjęcia, by w toku ich rozpatrywania zasięgnęło jego opinii.

14. W przypadku gdy rozstrzygnięcie państwa członkowskiego na podstawie ust. 9 jest pozytywne, ust. 15-22 stosuje się przed wjazdem danej osoby na jego terytorium lub po tym wjeździe.

15. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa, podejmuje decyzję o przyznaniu statusu uchodźcy, jeśli dany obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec kwalifikuje się jako uchodźca, lub statusu ochrony uzupełniającej - jeśli dany obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec kwalifikuje się do ochrony uzupełniającej.

Taka decyzja ma ten sam skutek co decyzja o przyznaniu statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej, o których mowa w art. 13 lub 18 rozporządzenia (UE) 2024/1347, po przybyciu danej osoby na terytorium państwa członkowskiego.

Państwa członkowskie mogą wydawać dokumenty pobytowe ze stałym lub nieograniczonym okresem ważności na warunkach korzystniejszych, zgodnie z art. 13 dyrektywy Rady 2003/109/WE (12).

16. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa, podejmuje decyzję o wydaniu zezwolenia na pobyt. W przypadku członka rodziny danego obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, na podstawie art. 5 ust. 4, który nie kwalifikuje się osobiście do objęcia ochroną międzynarodową.

Taka decyzja ma ten sam skutek co decyzja o wydaniu zezwolenia na pobyt, o którym mowa w art. 23 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2024/1347, po przybyciu danej osoby na terytorium państwa członkowskiego.

17. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa, może, w przypadku przyjmowania ze względów humanitarnych, udzielić ochrony międzynarodowej lub bez uszczerbku dla prawa do ubiegania się o ochronę międzynarodową przyznać status humanitarny na mocy prawa krajowego przewidujący prawa i obowiązki równoważne tym określonym w art. 20-26 i art. 28-35 rozporządzenia (UE) 2024/1347 w odniesieniu do osób korzystających z ochrony uzupełniającej.

Taka decyzja staje się skuteczna po przybyciu danej osoby na terytorium państwa członkowskiego.

18. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa, podejmuje decyzję o wydaniu zezwolenia na pobyt, w przypadku członka rodziny danego obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, na podstawie art. 5 ust. 4, który nie kwalifikuje się osobiście do objęcia ochroną międzynarodową lub przyznania statusu humanitarnego na mocy prawa krajowego, o którym mowa w art. 2 pkt 3 lit. c).

Taka decyzja ma ten sam skutek co decyzja o wydaniu zezwolenia na pobyt, o którym mowa w art. 23 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2024/1347, po przybyciu danej osoby na terytorium państwa członkowskiego.

19. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa, lub odpowiedni partner, w imieniu państwa członkowskiego zgodnie z art. 10 ust. 3 powiadamiają danych obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców o każdej decyzji na podstawie ust. 15 i 17 niniejszego artykułu.

W przypadku gdy taka decyzja została podjęta przed wjazdem danej osoby na terytorium państwa członkowskiego, to powiadomienie może nastąpić po tym wjeździe.

20. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa dokłada wszelkich starań w celu zapewnienia, by wjazd na jego terytorium miał miejsce jak najszybciej, i nie później niż 12 miesięcy od daty rozstrzygnięcia.

W przypadku przyjmowania w sytuacji kryzysowej państwo członkowskie zapewnia szybki transfer obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca po dacie pozytywnego rozstrzygnięcia zgodnie z ust. 9.

21. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa oferuje, w razie potrzeby, dopełnienie formalności związanych z podróżą, w tym przeprowadzenie badań lekarskich mających potwierdzić zdolność do odbycia podróży, oraz zapewnia bezpłatny transfer na swoje terytorium, w tym, w razie potrzeby, ułatwienie procedur wyjazdowych w państwie trzecim, z którego dany obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec jest przyjmowany.

W przypadku gdy państwo członkowskie organizuje dopełnienie formalności związanych z podróżą zgodnie z akapitem pierwszym, bierze pod uwagę szczególne potrzeby danych osób w odniesieniu do ewentualnego szczególnego traktowania.

22. Na podstawie ust. 14 niniejszego artykułu, państwo członkowskie, o którym w nim mowa, gdy jest to wykonalne, oferuje odnośnym obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom bezpłatne i łatwo dostępne przedwyjazdowe programy orientacyjne, które mogą obejmować informacje na temat ich praw i obowiązków, kursy językowe i informacje dotyczące sytuacji społecznej, kulturalnej i politycznej w danym państwie członkowskim.

Gdy zapewnienie takich programów orientacyjnych nie jest wykonalne, państwa członkowskie przekazują obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom co najmniej informacje o ich prawach i obowiązkach.

23. Dane osobowe przetwarzane przez państwo członkowskie na podstawie niniejszego artykułu nie są przekazywane ani udostępnianie żadnemu państwu trzeciemu, organowi międzynarodowemu ani podmiotowi prywatnemu z siedzibą w Unii lub w państwie trzecim w przypadkach innych niż przewidziane w niniejszym artykule.

24. Państwa członkowskie przekazują dane dotyczące osób objętych zakresem niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1358 (13).

25. Na żadnym etapie procedury państwa członkowskie nie dyskryminują osób ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, opinie polityczne lub inne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Artykuł 10

Współpraca operacyjna

1. W celu ułatwienia realizacji unijnego planu państwa członkowskie ustanawiają krajowe punkty kontaktowe i mogą podjąć decyzję o wyznaczeniu urzędników łącznikowych w państwach trzecich.

2. Agencja ds. Azylu może udzielać wsparcia państwom członkowskim na ich wniosek zgodnie z art. 9 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub gdy zostało to przewidziane w unijnym planie - zgodnie z art. 8 ust. 4 lit. b) niniejszego rozporządzenia. Wsparcie to może obejmować koordynację współpracy technicznej pomiędzy państwami członkowskimi, pomoc państwom członkowskim w realizacji unijnego planu, szkolenie personelu prowadzącego procedury przyjmowania, udzielanie informacji obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom, o czym mowa w art. 9 ust. 4, 5 i 25 niniejszego rozporządzenia, ułatwianie wspólnego korzystania z infrastruktury oraz wspomaganie państw członkowskich w prowadzeniu współpracy z państwami trzecimi na potrzeby procedur przyjmowania zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/2303.

Agencja ds. Azylu może również koordynować wymianę dobrych praktyk między państwami członkowskimi do celów wykonania niniejszego rozporządzenia i do celów integracji osób przesiedlonych ze społeczeństwem ich przyjmującym.

3. Na potrzeby realizacji unijnego planu, a w szczególności powiadamiania danych obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców o decyzji podjętej przez państwa członkowskie zgodnie z art. 9 ust. 15 i 17 i przeprowadzenia przedwyjazdowych programów orientacyjnych oraz badań lekarskich mających potwierdzić zdolność do odbycia podróży, dopełnienia formalności związanych z podróżą i innych kwestii praktycznych, państwa członkowskie mogą korzystać z pomocy odpowiednich partnerów na wniosek państwa członkowskiego lub zgodnie z ustaleniami w zakresie lokalnej koordynacji i praktycznej współpracy do celów unijnego planu poczynionymi zgodnie z art. 8 ust. 4 lit. b).

Artykuł 11

Komitet Wysokiego Szczebla ds. Przesiedleń i Przyjmowania ze Względów Humanitarnych

1. Ustanawia się Komitet Wysokiego Szczebla ds. Przesiedleń i Przyjmowania ze Względów Humanitarnych (zwany dalej „komitetem wysokiego szczebla”). W jego skład wchodzą przedstawiciele Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji i państw członkowskich.

Do udziału w posiedzeniach komitetu wysokiego szczebla zapraszani są Agencja ds. Azylu, UNHCR i Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji.

Do udziału w posiedzeniach komitetu wysokiego szczebla mogą być zapraszane, zgodnie z obszarami ich wiedzy eksperckiej, inne odpowiednie organizacje, w tym organizacje społeczeństwa obywatelskiego.

Przedstawiciele Islandii, Liechtensteinu, Norwegii i Szwajcarii są zapraszani do udziału w posiedzeniach komitetu wysokiego szczebla, w przypadku gdy wyrazili oni chęć włączenia się w realizację unijnego planu.

2. Obradom komitetu wysokiego szczebla przewodniczy Komisja. Komitet zbiera się co najmniej raz w roku i ilekroć zachodzi taka potrzeba, na zaproszenie Komisji lub na wniosek jednego z państw członkowskich lub Parlamentu Europejskiego.

3. Komitet wysokiego szczebla doradza Komisji w kwestiach związanych z realizacją unijnych ram, w tym w kwestii zalecanej liczby osób, które mają zostać przyjęte, oraz regionów lub państw trzecich, z których takie przyjmowanie ma być przeprowadzane, z uwzględnieniem dokumentu UNHCR pt. „Prognoza globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń”. Komitet może przedstawiać zalecenia.

Komisja publikuje protokoły z posiedzeń komitetu wysokiego szczebla, chyba że takie publikowanie naruszyłoby ochronę interesu publicznego lub prywatnego, jak przewiduje art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (14).

4. Komisja konsultuje się z komitetem wysokiego szczebla i uwzględnia wyniki posiedzeń komitetu wysokiego szczebla w odniesieniu do kwestii związanych z realizacją unijnych ram.

5. Na podstawie wyników posiedzeń komitetu wysokiego szczebla odbywających się zgodnie z niniejszym artykułem Komisja zwraca się do państw członkowskich, by podały na zasadzie dobrowolności szczegółowe informacje na temat swojego udziału i wkładu w odniesieniu do łącznej liczby osób, które mają zostać przyjęte, w tym rodzaju przyjęcia i regionów lub państw trzecich, z których ma nastąpić przyjęcie zgodnie z art. 4 i art. 8.

6. Komisja z własnej inicjatywy lub na zalecenie jednego lub większej liczby państw członkowskich lub Parlamentu Europejskiego zwołuje posiedzenie komitetu wysokiego szczebla, aby omówić kwestię ewentualnego przyjęcia osób na podstawie art. 8 ust. 6 w celu zareagowania na nowe okoliczności, takie jak nieprzewidziany kryzys humanitarny w regionach lub państwach trzecich nieujętych w unijnym planie.

7. W razie potrzeby komitet wysokiego szczebla może ustanowić swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 12

Włączenie Islandii, Liechtensteinu, Norwegii i Szwajcarii

Islandia, Liechtenstein, Norwegia i Szwajcaria są zapraszane do włączenia się w realizację unijnego planu. W ramach takiego włączenia należycie uwzględnia się niniejsze rozporządzenie, w szczególności w odniesieniu do procedury ustanowionej w art. 9 oraz praw i obowiązków osób przyjmowanych.

Artykuł 13

Wsparcie finansowe

Wsparcie finansowe dla państw członkowskich na potrzeby przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych jest wdrażane zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/1147.

Artykuł 14

Zmiany do rozporządzenia (UE) 2021/1147

W rozporządzeniu (UE) 2021/1147 wprowadza się następujące zmiany:

Artykuł 15

Ocena i przegląd

1. Do dnia 12 czerwca 2028 r. Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym art. 9 ust. 2 lit. b), i wkładów wniesionych przez państwa członkowskie w realizację unijnych planu zgodnie z art. 8, oraz starań podejmowanych przez wszystkie państwa członkowskie na rzecz wzmocnienia ich wysiłków w zakresie przesiedleń i przyjmowania ze względów humanitarnych z myślą o znacznym przyczynieniu się do zaspokojenia globalnych potrzeb w zakresie przesiedleń. W stosownych przypadkach sprawozdaniu towarzyszą wnioski służące osiąganiu tego celu.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji i Agencji ds. Azylu informacje niezbędne do sporządzenia sprawozdania Komisji do celów ust. 1.

3. W terminie dwóch lat od przedstawienia przez Komisję sprawozdania na podstawie ust. 1 Parlament Europejski i Rada na podstawie wniosku Komisji dokonują przeglądu niniejszego rozporządzenia z uwzględnieniem treści sprawozdania.

Artykuł 16

Wejście w życie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Art. 9 ust. 24 stosuje się od dnia 12 czerwca 2026 r.