(1)

Po dokonaniu oceny zgodnie z art. 25a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 810/2009 Komsja uważa, że współpraca z Etiopią w zakresie readmisji jest niewystarczająca. Konieczna jest znacząca poprawa współpracy na wszystkich etapach procesu readmisji, w tym w celu zapewnienia skutecznej, terminowej i przewidywalnej współpracy Etiopii ze wszystkimi państwami członkowskimi przy identyfikacji i wydawaniu dokumentów podróży oraz przy operacjach powrotowych.

(2)

Nadal istnieją wyzwania związane z identyfikowaniem obywateli Etiopii, którzy nielegalnie przebywają na terytorium państw członkowskich. Te wyzwania pojawiają się ze względu na brak odpowiedzi ze strony władz etiopskich w odniesieniu do wniosków o readmisję, trudności z wydawaniem tymczasowych dokumentów podróży, które na ogół nie są wydawane nawet po wcześniejszym potwierdzeniu obywatelstwa oraz trudności z organizacją operacji powrotowych w celu przeprowadzenia powrotów dobrowolnych i przymusowych lotami regularnymi i czarterowymi.

(3)

Zważywszy na różne działania podjęte dotychczas przez Komisję w celu poprawy poziomu współpracy z Etiopią oraz ogólne stosunki Unii z Etiopią, uznaje się, że współpraca Etiopii z Unią w kwestiach readmisji nie jest wystarczająca i konieczne jest podjęcie działań.

(4)

Należy zatem czasowo zawiesić stosowanie niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 810/2009 w odniesieniu do obywateli Etiopii podlegających obowiązkowi wizowemu na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1806 (2). Celem jest zachęcenie władz Etiopii do podjęcia niezbędnych działań w celu poprawy współpracy w kwestiach readmisji.

(5)

Należy zatem czasowo zawiesić przepisy, o których mowa w art. 25a ust. 5 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 810/2009, a mianowicie: możliwości odstąpienia od wymogów w odniesieniu do dokumentów potwierdzających przedkładanych przez osoby ubiegające się o wizę, o której mowa w art. 14 ust. 6 tego rozporządzenia; fakultatywnego zniesienia opłaty wizowej względem posiadaczy paszportów dyplomatycznych i służbowych zgodnie z art. 16 ust. 5 lit. b) tego rozporządzenia; ogólnego terminu na rozpatrzenie wniosku wynoszącego 15 dni kalendarzowych, o którym mowa w art. 23 ust. 1 tego rozporządzenia, co w konsekwencji wykluczałoby również stosowanie zasady umożliwiającej przedłużanie tego terminu maksymalnie do 45 dni kalendarzowych jedynie w indywidualnych przypadkach, a to oznacza, że 45 dni kalendarzowych byłoby standardowym terminem rozpatrywania wniosków; oraz wydawanie wiz wielokrotnego wjazdu zgodnie z art. 24 ust. 2 i 2c tego rozporządzenia.

(6)

Niniejsza decyzja nie powinna mieć wpływu na stosowanie dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3), w której rozszerzono prawo do swobodnego przemieszczania się na członków rodziny obywatela Unii, niezależnie od ich obywatelstwa, towarzyszących obywatelowi Unii lub dołączających do niego. Niniejsza decyzja nie powinna mieć zatem zastosowania do członków rodziny obywatela Unii, wobec których ma zastosowanie dyrektywa 2004/38/WE, ani do członków rodziny obywatela państwa trzeciego korzystającego z prawa do swobodnego przemieszczania się równoważnego prawu przysługującemu obywatelom Unii na podstawie umowy między Unią a państwem trzecim.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji powinny pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich wynikających z prawa międzynarodowego, w tym jako państw przyjmujących międzynarodowe organizacje międzyrządowe lub międzynarodowe konferencje zwołane przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub inne międzynarodowe organizacje międzyrządowe, których państwem przyjmującym jest państwo członkowskie. A zatem to czasowe zawieszenie nie powinno mieć zastosowania do obywateli Etiopii ubiegających się o wizę w zakresie, w jakim jest to konieczne do wypełnienia przez państwa członkowskie ich zobowiązań jako państw przyjmujących takie organizacje lub konferencje.

(8)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu, Dania - w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszej decyzji - podejmuje decyzję, czy dokona jej transpozycji do swojego prawa krajowego.

(9)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(10)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(11)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(12)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(13)

Niniejsza decyzja jest aktem stanowiącym rozwinięcie dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r.,