(1)

Dyrektywa 2003/87/WE została poddana rewizji i zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/959 (2) w celu dostosowania jej do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (3) ustanawiającego cel redukcji emisji netto o co najmniej 55 % do 2030 r. w porównaniu z 1990 r. Zmiana dyrektywy 2003/87/WE dotyczy również przydziału bezpłatnych uprawnień i wymaga zmian w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/331 (4).

(2)

Dyrektywą (UE) 2023/959 wprowadzono obowiązki w zakresie monitorowania i raportowania emisji dla prowadzących instalacje do spalania odpadów komunalnych. Biorąc pod uwagę, że instalacje te nie podlegają obowiązkowi umorzenia uprawnień zgodnie z art. 12 tej dyrektywy, do celów przydziału bezpłatnych uprawnień nie należy uznawać ciepła dostarczanego przez te instalacje do innych instalacji za objęte unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS).

(3)

Aby zachęcić do elektryfikacji procesów przemysłowych jako ważnej technologii mającej na celu znaczne ograniczenie emisji z takich procesów oraz aby zapewnić równe traktowanie procesów objętych wskaźnikami emisyjności dla produktów i wskaźnikami emisyjności dotyczącymi ciepła i paliw, mierzalne i niemierzalne ciepło wytwarzane z energii elektrycznej powinno zasadniczo kwalifikować się do przydziału bezpłatnych uprawnień w ramach wskaźników emisyjności opartych na cieple i paliwie.

(4)

W sprawie C-271/20 (5) Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że energię chemiczną zmagazynowaną w surowcu i uwalnianą jako ciepło w procesie spalania należy traktować jako paliwo do celów przydziału bezpłatnych uprawnień. Ponieważ w takich procesach spalania uwalniane są emisje inne niż gazy cieplarniane, właściwe jest wyraźne wyłączenie ciepła uwalnianego podczas takich procesów spalania z przydziału bezpłatnych uprawnień w ramach wskaźnika emisyjności opartego na paliwie, aby zapewnić integralność środowiskową, w szczególności w świetle uwalniania tlenków siarki podczas takich procesów spalania. W związku z tym stosowanie wskaźnika emisyjności opartego na paliwie powinno być ograniczone do procesów spalania, w których głównym celem jest wytwarzanie niemierzalnego ciepła.

(5)

W art. 10a dyrektywy 2003/87/WE przyznano Komisji kompetencje do uwzględnienia wdrożenia nowych zasad warunkowości dotyczących środków w zakresie efektywności energetycznej w ramach istniejącego pięcioletniego cyklu dla instalacji ubiegających się o przydział bezpłatnych uprawnień ustanowionych niniejszym rozporządzeniem, w celu zapewnienia harmonizacji z istniejącymi procedurami i uniknięcia nadmiernych obciążeń administracyjnych.

(6)

Właściwe organy powinny zatwierdzić plan metodyki monitorowania w celu zapewnienia spójności z zasadami monitorowania. Ze względu na ograniczenia czasowe nie wymagano zatwierdzenia przez właściwy organ do przedłożenia raportów dotyczących danych podstawowych w 2019 r., czyli w roku, w którym wprowadzono plany metodyki monitorowania na mocy rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331. Wyłączenie to nie jest już konieczne i nie powinno już mieć zastosowania.

(7)

Dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że nie przydziela się bezpłatnych uprawnień do emisji w odniesieniu do produkcji produktów objętych mechanizmem dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 (CBAM), ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/956 (6), przy czym bezpłatne uprawnienia będą stopniowo wycofywane w okresie przejściowym. Aby zapewnić zharmonizowane wdrożenie tego przepisu, prowadzący instalacje powinni dostarczać informacje i dowody, w szczególności opierając się na kodach Nomenklatury Scalonej (CN) ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 (7), dotyczące produkowanych towarów.

(8)

W celu uproszczenia procedur, w szczególności w odniesieniu do rocznych raportów dotyczących poziomu działalności, i późniejszych korekt przydziału bezpłatnych uprawnień zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/1842 (8), należy zgłaszać dane dotyczące wszystkich podinstalacji, w tym małych podinstalacji, jako podstawę do późniejszych dostosowań przydziału bezpłatnych uprawnień.

(9)

Aby zachęcić do elektryfikacji procesów przemysłowych w celu znacznego zmniejszenia emisji z takich procesów, konieczne jest zniesienie przepisów dotyczących zamienności paliwa i energii elektrycznej. W związku z tym przydział bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do wysoce lub całkowicie zelektryfikowanych procesów objętych EU ETS powinien być taki sam jak w przypadku procesów o wysokiej emisji bezpośredniej. W związku z tym ilość przydzielonych bezpłatnych uprawnień powinna być określana niezależnie od udziału bezpośrednich i pośrednich emisji w przypadku instalacji objętych tym samym wskaźnikiem emisyjności. Nawet jeśli przydział bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do tych procesów obejmie również emisje pośrednie, niekoniecznie oznacza to, że ryzyko ucieczki emisji określone zgodnie z art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE zostało w pełni uwzględnione w odniesieniu do tych procesów. Koszty pośrednie przenoszone na konsumentów energii elektrycznej mogą się różnić w zależności od koszyka energii elektrycznej na danym obszarze geograficznym. Wszelkie przydziały bezpłatnych uprawnień przyznane w odniesieniu do emisji pośrednich ze zelektryfikowanych procesów nie powinny przesądzać o możliwości otrzymania rekompensaty za koszty pośrednie zgodnie z art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE. Z kolei środki finansowe mające na celu zrekompensowanie kosztów pośrednich przeniesionych w cenach energii elektrycznej nie powinny rekompensować tych samych kosztów pośrednich objętych przydziałem bezpłatnych uprawnień. Do celów określenia wskaźnika emisyjności opartego na energii elektrycznej należy gromadzić dane dotyczące zużycia energii elektrycznej w odniesieniu do odpowiednich wskaźników emisyjności dla produktów.

(10)

W celu dalszego zachęcania do odzyskiwania ciepła z podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności opartym na paliwie i podinstalacji wytwarzających emisje procesowe takie ciepło powinno kwalifikować się do objęcia przydziałem bezpłatnych uprawnień dodatkowo do przydziału opartego na zużyciu paliwa i emisjach procesowych. Ryzyko podwójnego liczenia należy uznać za ograniczone dzięki aktualizacji wartości wskaźnika emisyjności opartego na paliwie i mnożnika stosowanego do emisji procesowych zgodnie z art. 16 ust. 2 lit. e) rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331.

(11)

Aby zminimalizować obciążenia administracyjne dla prowadzących instalacje, informacje na temat planów neutralności klimatycznej powinny zostać włączone do istniejących krajowych środków wykonawczych, które służą jako podstawa do obliczania przydziału bezpłatnych uprawnień.

(12)

Aby nagradzać instalacje osiągające najlepsze wyniki oraz innowacje, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE instalacje, których poziomy emisji gazów cieplarnianych są niższe od średniej 10 % najbardziej wydajnych instalacji w ramach danego wskaźnika referencyjnego, są zwolnione ze stosowania międzysektorowego współczynnika korygującego. Ponieważ poziomy odniesienia są określane na poziomie podinstalacji, należy zastosować zwolnienie, jeżeli poziomy emisji gazów cieplarnianych z co najmniej jednej podinstalacji osiągają próg, pod warunkiem że podinstalacja ta ma znaczący udział w całkowitym przydziale bezpłatnych uprawnień dla instalacji.

(13)

Aby ułatwić zharmonizowane wdrażanie dostosowań przydziału i zaprzestania działania, nadwyżki uprawnień, które nie zostały należycie zwrócone przez prowadzącego instalację, powinny być odliczane od przydziału bezpłatnych uprawnień przyznanych danemu operatorowi.

(14)

W celu zapewnienia, aby prowadzący instalacje korygowali wszelkie niezgodności lub błędy w raportach dotyczących danych podstawowych, które mają wpływ na określenie historycznych poziomów działalności, właściwe organy powinny zapewnić, aby te błędy lub niezgodności zostały skorygowane, a nie tylko zwrócić się o ich skorygowanie.

(15)

W celu zapewnienia, aby historyczne poziomy działalności były, w miarę możliwości, reprezentatywne dla cykli przemysłowych oraz w celu ograniczenia wpływu szczególnych okoliczności, takich jak kryzysy gospodarcze, poziomy te należy obliczać na podstawie mediany poziomów działalności w okresie odniesienia.

(16)

W celu zapewnienia zharmonizowanego i prawidłowego stosowania zasad przydziału bezpłatnych uprawnień należy doprecyzować określenie historycznych poziomów działalności w przypadkach, gdy podinstalacja rozpoczęła normalną działalność dopiero w okresie odniesienia. W związku z tym historyczne poziomy działalności powinny opierać się na działalności z pełnych lat kalendarzowych.

(17)

Przydział bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do emisji procesowych nieobjętych wskaźnikami emisyjności dla produktów opiera się na historycznym poziomie emisji. Od 2013 r. bezpłatne uprawnienia są przyznawane na poziomie 97 % historycznych emisji. Aby zachęcić do redukcji takich emisji procesowych oraz zapewnić lepsze dostosowanie do przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do emisji procesowych objętych wskaźnikami emisyjności dla produktów, konieczne jest zmniejszenie poziomu przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do emisji procesowych nieobjętych wskaźnikami emisyjności dla produktów do 91 %, co odpowiada rocznej redukcji wynoszącej 0,3 % jako minimalna stawka aktualizacji stosowana do wskaźników emisyjności dla produktów zgodnie z art. 10a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE. Zmniejszony mnożnik powinien mieć zastosowanie od 1 stycznia 2028 r., aby zapewnić lepsze dostosowanie do harmonogramu wdrażania rozwiązań mających na celu ograniczenie emisji procesowych, takich jak wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla.

(18)

Aby zapewnić stopniowe wycofywanie przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do towarów objętych rozporządzeniem (UE) 2023/956, do wstępnego przydziału bezpłatnych uprawnień dla danej podinstalacji należy stosować odpowiedni współczynnik CBAM określony w art. 10a ust. 1a akapit drugi dyrektywy 2003/87/WE. Potencjalne przyszłe zmiany zakresu CBAM i odpowiedniego współczynnika CBAM wprowadzone rozporządzeniem (UE) 2023/956 powinny znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednim stopniowym znoszeniu przydziału bezpłatnych uprawnień.

(19)

W dyrektywie (UE) 2023/959 zniesiono pojęcie wytwórców energii elektrycznej od 1 stycznia 2026 r. i ich szczególne traktowanie pod względem przydziału bezpłatnych uprawnień z EU ETS. Należy zatem odpowiednio skreślić powiązane przepisy w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/331.

(20)

Aby utrzymać równe warunki działania w odniesieniu do instalacji dotychczas działających i nowych instalacji, konieczne jest odzwierciedlenie zmian w odpowiednich przepisach dotyczących nowych instalacji w zakresie historycznych poziomów działalności i przydziału bezpłatnych uprawnień.

(21)

Aby zapewnić dalsze zachęty do ograniczania emisji gazów cieplarnianych, w art. 10a akapit trzeci dyrektywy 2003/87/WE wprowadzono przepis dotyczący zasad warunkowości przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do wdrażania środków poprawy efektywności energetycznej, który należy uzupełnić. Zalecenia zawarte w sprawozdaniach z audytu energetycznego lub certyfikowanych systemach zarządzania energią, o których mowa w art. 10a ust. 1 akapit trzeci tej dyrektywy, które są sformułowane na poziomie przedsiębiorstwa, wymagają ich przełożenia na poziom instalacji. Aby zapewnić pewność prawa, właściwe organy powinny uznać te zalecenia za wdrożone dopiero po zakończeniu ich wdrażania i potwierdzeniu tego faktu przez weryfikatora. Aby zagwarantować zachętę wynikającą z wprowadzenia zasad warunkowości, instalacja powinna mieć możliwość odzyskania zmniejszonego przydziału bezpłatnych uprawnień po wdrożeniu zalecanych środków w ramach rocznego raportu dotyczącego poziomu działalności i po zweryfikowaniu wdrożenia zalecanych środków. Należy ustanowić roczny cykl przeglądu zasad warunkowości w przypadku instalacji niespełniających wymogów następujący po raportowaniu rocznych poziomów działalności. Prowadzący instalacje niespełniające wymogów, których dotyczy zmniejszenie o 20 % przydziału bezpłatnych uprawnień, powinni przedstawić właściwemu organowi zweryfikowane dowody potwierdzające wdrożenie wszystkich zalecanych środków, aby odzyskać przydział bezpłatnych uprawnień zmniejszony zgodnie z zasadami warunkowości.

(22)

W związku z wprowadzeniem nowych przepisów w zakresie zasad warunkowości przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do planów neutralności klimatycznej zgodnie z art. 10a ust. 1 i art. 10b ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE należy uzupełnić etapy proceduralne objęte zasadami warunkowości. Zgodnie z art. 10a ust. 1 akapit piąty tej dyrektywy do 1 maja 2024 r. prowadzący instalacje mają ustanowić plany neutralności klimatycznej. Aby dostosować zasady warunkowości do istniejącej procedury składania wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień, plany neutralności klimatycznej należy przedłożyć do 30 maja 2024 r. albo, w stosownych przypadkach, w alternatywnym terminie na złożenie takiego wniosku ustanowionym przez państwo członkowskie. Zgodnie z art. 10a ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE instalacjami, których dotyczy ta zasada warunkowości, są instalacje, których poziomy emisji gazów cieplarnianych są wyższe niż 80. percentyl poziomów emisji dla odpowiednich wskaźników emisyjności dla produktów w latach 2016 i 2017. W tym celu należy wykorzystać obliczenia służące do określenia zmienionych wartości wskaźników referencyjnych zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2021/447 (9). Ustalenie to opiera się na zweryfikowanych informacjach dotyczących efektywności w zakresie emisji gazów cieplarnianych w instalacjach przekazanych zgodnie z art. 11 dyrektywy 2003/87/WE za lata 2016 i 2017. Ponieważ poziomy odniesienia są określane na poziomie podinstalacji, właściwe jest wprowadzenie progu dla małych podinstalacji, poniżej którego zasady warunkowości nie mają zastosowania, pod warunkiem że udział podinstalacji nie przekracza 20 % całkowitego wstępnego przydziału bezpłatnych uprawnień dla instalacji.

(23)

Aby zachęcić do redukcji emisji gazów cieplarnianych pochodzących z sieci ciepłowniczych i przyspieszyć taką redukcję, w art. 10b ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE określono dalsze przepisy w zakresie zasad warunkowości w odniesieniu do planów neutralności klimatycznej w przypadku instalacji ciepłowniczych. W związku z powyższym instalacje objęte ETS dostarczające ciepło do sieci ciepłowniczych mogą ubiegać się o dodatkowy przydział bezpłatnych uprawnień w latach 2026-2030. W celu zapewnienia prowadzącym podinstalacje sieci ciepłowniczych ubiegającym się o dodatkowy przydział bezpłatnych uprawnień pewności co do dalszych warunków dotyczących osiągnięcia znacznej redukcji emisji gazów cieplarnianych przed 2030 r., należy ustalić wartość dodatkowych bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do wielkości planowanej inwestycji. Aby zachować spójność, opłatę za emisję gazów cieplarnianych stosowaną do określenia wartości pieniężnej tych uprawnień należy stosować podobnie jak w art. 10c ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE. Aby zapewnić jasność co do poziomu i rodzaju inwestycji wymaganych od prowadzących instalacje oraz zapewnić równe traktowanie wszystkich odnośnych instalacji, należy osiągnąć znaczącą redukcję emisji gazów cieplarnianych określoną za pomocą liniowej trajektorii średniego współczynnika liniowego redukcji w okresie od połowy okresu odniesienia 2019-2023, tj. 2021 r., do 2030 r., zgodnie z art. 9 dyrektywy 2003/87/WE. W wyniku zastosowania tej metodyki wszyscy odpowiedni operatorzy sieci ciepłowniczych podlegają tym samym wymogom w zakresie redukcji emisji, w związku z czym nie ma potrzeby ustalania wskaźników redukcji emisji dla poszczególnych instalacji.

(24)

Aby zagwarantować zachęty związane ze stosowaniem zdublowanych zasad warunkowości i uniknąć nieuzasadnionych konsekwencji, nie należy kumulować zasad warunkowości przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do wdrażania środków poprawy efektywności energetycznej ani zasad warunkowości przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do planów neutralności klimatycznej. Oznacza to, że zmniejszenie przydziału bezpłatnych uprawnień o 20 % powinno mieć zastosowanie, jeżeli jedna lub obie z zasad warunkowości nie są spełnione zgodnie z art. 10a ust. 1 akapit trzeci i piąty dyrektywy 2003/87/WE.

(25)

Zgodnie z art. 10b ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE, rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2023/2441 (10) określa minimalną treść i format planów neutralności klimatycznej. Należy również regularnie przeprowadzać przegląd planów neutralności klimatycznej, aby umożliwić zmianę i zastąpienie celów i wartości pośrednich z uwzględnieniem nowych technologii i redukcji emisji już osiągniętych lub nieosiągniętych, określonych dla każdego okresu weryfikacji w 2025 r., a następnie co pięć lat, o ile pozostają one dostosowane do celu neutralności klimatycznej określonego w art. 2 rozporządzenia (UE) 2021/1119.

(26)

Z uwagi na konieczność zapewnienia przejrzystości plany neutralności klimatycznej powinny być publikowane przez właściwe organy. Celem publikacji planów neutralności klimatycznej jest zwiększenie świadomości i zrozumienia kwestii redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach instalacji. Aby chronić wrażliwe informacje handlowe, prowadzący instalacje powinni mieć możliwość wystąpienia z wnioskiem o usunięcie pewnych wrażliwych elementów handlowych z wersji planów neutralności klimatycznej, która ma zostać udostępniona publicznie. Takie wnioski powinny być należycie uzasadnione.

(27)

Aby ułatwić wdrażanie zasad dotyczących połączeń i podziałów instalacji oraz biorąc pod uwagę specyfikę danych instalacji w świetle zasad przydziału bezpłatnych uprawnień, należy zapewnić większą elastyczność, aby objąć uzasadnione przypadki różnych poziomów przydziału przed i po połączeniu lub podziale poprzez usunięcie wymogu posiadania tego samego poziomu przydziału po połączeniu lub podziale.

(28)

Aby uniknąć nieuzasadnionego przydziału bezpłatnych uprawnień instalacjom, które przestały działać, nie należy przyznawać bezpłatnych uprawnień na część roku kalendarzowego następującą po dniu zaprzestania działalności.

(29)

Aby wzmocnić zachęty do ograniczania emisji gazów cieplarnianych i poprawy efektywności energetycznej oraz zapewnić równe szanse dla nowych i istniejących technologii, w dyrektywie 2003/87/WE przewidziano przegląd określonych ogólnounijnych wskaźników ex ante z myślą o ewentualnej zmianie definicji i granic systemowych istniejących wskaźników emisyjności dla produktów. Przeprowadzono przegląd i określono szereg wskaźników referencyjnych, w przypadku których należy wprowadzić zmiany definicji i granic systemu w celu zapewnienia takich dodatkowych zachęt lub wyjaśnień technicznych.

(30)

W następstwie przeglądu, w celu zachęcenia do stosowania technologii niskowęglowych produkcji aglomerowanych rud żelaza jako wsadu do podstawowej produkcji stali oraz w celu uwzględnienia potrzeb w zakresie zielonych technologii produkcji stali, zasadne jest otwarcie wskaźnika emisyjności dla rudy spiekanej na produkty alternatywne. Aby zmaksymalizować te zachęty, etykieta wskaźnika referencyjnego oraz definicje objętych nim produktów i granic systemu powinny pozostać neutralne pod względem technologicznym.

(31)

W następstwie przeglądu, w celu zachęcenia do stosowania technologii niskoemisyjnych i bezemisyjnych do podstawowej produkcji stali oraz stworzenia równych szans dla istniejącej technologii wielkopiecowej opartej na koksie i technologii bezpośredniej redukcji, należy zmienić wskaźnik emisyjności dla gorącego metalu poprzez uzupełnienie definicji objętych nim produktów i granic systemu.

(32)

W następstwie przeglądu, aby zachęcić do stosowania technologii niskowęglowych w produkcji alternatywnych spoiw hydraulicznych jako substytutów białego i szarego klinkieru cementowego, należy otworzyć wskaźniki emisyjności dla szarego i białego klinkieru cementowego na produkty alternatywne. Aby uniknąć nadmiernej alokacji, nie należy uwzględniać produktów objętych innymi wskaźnikami emisyjności dla produktów oraz produktów ubocznych lub odpadów powstających w wyniku innych procesów.

(33)

W następstwie przeglądu, w celu ułatwienia zharmonizowanego wdrożenia zasad przydziału bezpłatnych uprawnień pod względem traktowania emisji z reaktorów dwutlenku węgla, w odniesieniu do wskaźnika emisyjności dla sody kalcynowanej należy wyjaśnić, że procesy te są objęte granicami systemowymi tego wskaźnika emisyjności dla produktów.

(34)

W następstwie przeglądu, aby uniknąć podwójnego liczenia w zakresie przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do produkcji stali z żelaza gąbczastego oraz aby zapewnić, by wskaźniki emisyjności dla produktów w przypadku ciekłego metalu, stali węglowej z pieca łukowego i stali wysokostopowej z pieca łukowego nie pokrywały się, konieczne jest wyłączenie stali produkowanej z żelaza gąbczastego z definicji wskaźników referencyjnych dla stali węglowej i stali wysokostopowej z pieca łukowego.

(35)

W następstwie przeglądu, aby zachęcić do stosowania technologii niskoemisyjnych i bezemisyjnych w produkcji wodoru oraz stworzyć równe warunki działania dla istniejących i nowych technologii, takich jak elektroliza wody, dyrektywą (UE) 2023/959 rozszerzono opis działalności w zakresie produkcji wodoru o produkcję zielonego wodoru i obniżono próg produkcji. Należy odpowiednio zmienić wskaźnik referencyjny dotyczący wodoru. Procesy elektrolizy, w których wodór jest produktem ubocznym, nie powinny jednak korzystać z bezpłatnego przydziału uprawnień w ramach wskaźnika emisyjności dla wodoru lub amoniaku, ponieważ technologie te nie są nowe i służą podstawowemu celowi innemu niż produkcja wodoru. Aby doprecyzować zasady przydziału bezpłatnych uprawnień, należy wyraźnie wyłączyć wodór wykorzystywany do produkcji amoniaku ze wskaźnika emisyjności dla wodoru.

(36)

W następstwie przeglądu, w celu dalszej harmonizacji wdrażania zasad przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do produkcji wapna i dolomitu kalcynowanego oraz zapewnienia spójności z rocznymi raportami na temat wielkości emisji, należy usunąć odniesienia do zachowawczych oszacowań dotyczących zawartości wolnego tlenku wapnia i tlenku magnezu.

(37)

Aby lepiej odzwierciedlić energochłonność produkcji mieszanek tlenku etylenu i glikoli etylenowych oraz składu mieszanek gazowych wodoru i tlenku węgla, należy dostosować obliczenia historycznych poziomów działalności dla wskaźników emisyjności dla tlenku etylenu/glikolu etylenowego i wodoru.

(38)

Aby odzwierciedlić zmiany w zasadach przydziału, w tym przegląd wskaźników emisyjności dla produktów, wprowadzenie warunkowości przydziału bezpłatnych uprawnień oraz stopniowe wycofywanie przydziału bezpłatnych uprawnień w związku z CBAM, należy odpowiednio dostosować zakres gromadzenia danych w kontekście wniosków o przydział bezpłatnych uprawnień. Podobne zmiany są konieczne, jeżeli chodzi o minimalną treść planów metodyki monitorowania.

(39)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2019/331.

(40)

Zmiany określone w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie do przydziałów dotyczących okresu od dnia 1 stycznia 2024 r. Jednak w celu zmniejszenia nadmiernych obciążeń administracyjnych i zapewnienia przewidywalności poziomów przydziału bezpłatnych uprawnień dla nowych instalacji, których wnioski o przydział bezpłatnych uprawnień zostały przedłożone Komisji do dnia 31 grudnia 2023 r., przepisy dotyczące definicji wskaźników referencyjnych, spalarni odpadów, CBAM, małych podinstalacji, zamienności paliwa i energii elektrycznej, odzysku ciepła z podinstalacji objętych wskaźnikiem emisyjności opartym na paliwie i podinstalacji wytwarzających emisje procesowe, historycznego poziomu działalności dla instalacji dotychczas działających, przydziału na poziomie instalacji dotychczas działających, przydziału dla emisji procesowych nieobjętych wskaźnikami emisyjności dla produktów, usunięcia koncepcji wytwórców energii elektrycznej oraz przydziału w odniesieniu do krakingu parowego i monomeru chlorku winylu, powinny mieć jednak zastosowanie do przydziałów dotyczących okresu od dnia 1 stycznia 2026 r. Zmiany te nie powinny mieć wpływu na przydział bezpłatnych uprawnień na okres do dnia 31 grudnia 2025 r. Aby zapewnić równe traktowanie i równe warunki działania nowym instalacjom o różnych terminach składania wniosków o przydział, należy wprowadzić szczegółowe zasady stosowania. W przypadku nowych instalacji, których wnioski o przydział bezpłatnych uprawnień złożono 1 stycznia 2024 r. lub po tej dacie, zmiany w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie do przydziałów odnoszących się do okresu od 1 stycznia 2024 r., natomiast w odniesieniu do przydziałów na okres do 31 grudnia 2023 r. zastosowanie ma rozporządzenie w wersji obowiązującej 31 grudnia 2023 r.

(41)

Biorąc pod uwagę, że przydział bezpłatnych uprawnień oblicza się na podstawie pełnych lat kalendarzowych oraz że większość zmian w dyrektywie 2003/87/WE wprowadzonych dyrektywą (UE) 2023/959 ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r., niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.

(42)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym, ponieważ prowadzący instalacje są zobowiązani zachować zgodność z jego przepisami w zakresie raportowania danych podstawowych od kwietnia, maja lub czerwca 2024 r., zgodnie z wymogiem określonym w art. 4 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331,

1)

w sekcji 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

sekcja 2 otrzymuje brzmienie:

Jeżeli nie podano innego odniesienia, wszystkie wskaźniki emisyjności dla produktów odnoszą się do 1 tony wytworzonego produktu wyrażonego jako sprzedawana produkcja (netto) i do 100 % czystości przedmiotowej substancji.

Wszystkie definicje procesów i objętych nimi emisji (granice systemowe) obejmują pochodnie, jeżeli występują.”.

1)

w sekcji 1.3 dodaje się punkt w brzmieniu:

2)

sekcja 1.4 otrzymuje brzmienie:

3)

w sekcji 2.3 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w sekcji 2.4 lit. a) otrzymuje brzmienie:

5)

w sekcji 2.5 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w sekcji 2.6 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w sekcji 2.7 wprowadza się następujące zmiany:

8)

w sekcji 3.1 wprowadza się następujące zmiany:

9)

w sekcji 3.2 dodaje się literę w brzmieniu:

1)

w pkt 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

pkt 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:

1)

sekcja 4.2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeżeli szacowane koszty prowadzącego instalację są większe niż korzyści płynące z danej metodyki wyznaczania danych. W tym celu korzyść oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną, o której mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2066 (*1), a w stosownych przypadkach koszty uwzględniają odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o cykl życia urządzenia.

(*1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz zmieniające rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 (Dz.U. L 334 z 31.12.2018, s. 1).”;"

2)

Sekcja 9 otrzymuje brzmienie:

3)

w sekcji 10 wprowadza się następujące zmiany: