(1)

Konieczne jest wzmocnienie rozwoju interoperacyjności transgranicznej sieci i systemów informatycznych wykorzystywanych do świadczenia usług publicznych w Unii lub zarządzania nimi, aby umożliwić administracjom publicznym w Unii współpracę i oferowanie usług publicznych w wymiarze transgranicznym. Istniejącą nieformalną współpracę należy zastąpić jasnymi ramami prawnymi, aby umożliwić interoperacyjność na różnych szczeblach administracji i w różnych sektorach oraz ułatwić niezakłócony transgraniczny przepływ danych na potrzeby świadczenia prawdziwie europejskich usług cyfrowych, które wzmacniają rynek wewnętrzny, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady pomocniczości. Interoperacyjność sektora publicznego ma istotny wpływ na ustanowione w Traktatach prawo do swobodnego przepływu towarów, osób, usług i kapitału, ponieważ uciążliwe procedury administracyjne mogą stanowić znaczące przeszkody, zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).

(2)

Współpraca w odniesieniu do interoperacyjności transgranicznej między organami sektora publicznego może pomóc odpowiadać na wspólne wyzwania, w szczególności w regionach przygranicznych, oraz zapewniać niezakłócony transgraniczny przepływ danych.

(3)

Unia i państwa członkowskie pracują od ponad dwóch dekad nad wsparciem modernizacji administracji publicznych poprzez transformację cyfrową oraz wspierają silne wzajemne połączenia niezbędne do stworzenia prawdziwie europejskiej przestrzeni cyfrowej. W swoim komunikacie z dnia 9 marca 2021 r. zatytułowanym „Cyfrowy kompas na 2030 r.: europejska droga w cyfrowej dekadzie” Komisja podkreśliła konieczność przyspieszenia cyfryzacji usług publicznych do 2030 r., w tym poprzez zapewnienie interoperacyjności na wszystkich szczeblach administracji i we wszystkich usługach publicznych. Ponadto w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2481 (4) określono wyraźny cel polegający na zapewnieniu, aby do 2030 r. 100 % kluczowych usług publicznych było dostępnych online. Dodatkowo pandemia COVID-19 zwiększyła tempo cyfryzacji, zmuszając administracje publiczne do dostosowania się do funkcjonowania online, w tym w odniesieniu do transgranicznych cyfrowych usług publicznych, a także do bardziej inteligentnego i ekologicznego wykorzystania technologii zgodnie z celami w zakresie klimatu i energii określonymi w Europejskim Zielonym Ładzie i rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (5). Niniejsze rozporządzenie ma znacząco przyczynić się do realizacji tych unijnych celów poprzez ustanowienie uporządkowanych ram współpracy w zakresie interoperacyjności transgranicznej między państwami członkowskimi oraz między Komisją i państwami członkowskimi, aby wspierać tworzenie cyfrowych usług publicznych, pomagających ograniczać koszty i zapewniać oszczędność czasu dla obywateli, przedsiębiorstw i sektora publicznego.

(4)

W procesie dążenia do zwiększenia interoperacyjności transgranicznej w Unii należy koniecznie podkreślić, że interoperacyjność, choć ma ogromne znaczenie, sama w sobie nie zapewnia dostępności i niezakłóconego funkcjonowania transeuropejskich cyfrowych usług publicznych. Dla osiągnięcia celów określonych w decyzji (UE) 2022/2481 równie ważne znaczenie ma kompleksowy i zrównoważony ekosystem infrastruktury cyfrowej, wraz z odpowiednim wsparciem finansowym. Zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 30 czerwca 2021 r. zatytułowanym „Długoterminowa wizja dla obszarów wiejskich UE - W kierunku silniejszych, lepiej skomunikowanych, odpornych i zamożnych obszarów wiejskich do 2040 r.” należy zwrócić szczególną uwagę na objęcie łącznością obszarów wiejskich i obszarów oddalonych w Unii, obszarów dotkniętych transformacją przemysłową oraz regionów, które cierpią z powodu poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych, takich jak wyspy, regiony transgraniczne i górskie, zapewniając, aby korzyści płynące z transformacji cyfrowej były zgodne z ustanowionymi inicjatywami Unii na rzecz zwiększonej regionalnej inkluzywności i łączności, a także wspierały te inicjatywy.

(5)

W ramach rozwijania interoperacyjności transgranicznej na rzecz transeuropejskich cyfrowych usług publicznych określonych w niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić interoperacyjność prawną. Interoperacyjność prawna - jako katalizator rozwoju interoperacyjności organizacyjnej, semantycznej i technicznej - ułatwia czerpanie korzyści z interoperacyjności transgranicznej w ujęciu ogólnym, w tym szybkiego dostępu obywateli i przedsiębiorstw do informacji, szybszych procedur i usług oraz zmniejszenia przeszkód administracyjnych. Ponadto, z uwagi na to, że jedną z przeszkód dla interoperacyjności, ponownego wykorzystywania rozwiązań oraz tworzenia usług transgranicznych jest bariera językowa, interoperacyjność semantyczna jest kluczowa dla ułatwienia skutecznej komunikacji w zróżnicowanych środowiskach wielojęzycznych, w tym na poziomie regionalnym i lokalnym.

(6)

Transeuropejskie cyfrowe usługi publiczne to usługi cyfrowe świadczone przez podmioty unijne lub organy sektora publicznego na rzecz siebie nawzajem lub na rzecz osób fizycznych lub prawnych w Unii oraz wymagające współdziałania ponad granicami państw członkowskich, między podmiotami unijnymi lub między podmiotami unijnymi i organami sektora publicznego, za pośrednictwem ich sieci i systemów informatycznych. Transeuropejskie cyfrowe usługi publiczne powinny obejmować między innymi kluczowe usługi publiczne zdefiniowane w decyzji (UE) 2022/2481, w skład których wchodzą podstawowe usługi, które są istotne w przypadku ważnych wydarzeń życiowych dla osób fizycznych, takich jak znalezienie pracy lub studia, a także dla osób prawnych w ich cyklu życia gospodarczego. Kluczowe usługi publiczne o znaczeniu transeuropejskim mają przynieść duże korzyści obywatelom, gdy staną się interoperacyjne ponad granicami. Przykładami transeuropejskich cyfrowych usług publicznych są usługi, które dzięki transgranicznej wymianie danych pozwalają na wzajemne uznawanie dyplomów akademickich lub kwalifikacji zawodowych, wymianę danych dotyczących pojazdów na potrzeby bezpieczeństwa ruchu drogowego, dostęp do danych dotyczących zabezpieczenia społecznego i zdrowia, w tym zaświadczeń dotyczących pandemii i szczepień, dostęp do systemów jednego okienka, wymianę informacji w związku z podatkami, cłami, akredytacją w kontekście zamówień publicznych, cyfrowymi prawami jazdy lub rejestrami handlowymi, a także w ujęciu ogólnym wszystkie te usługi, które wdrażają zasadę jednorazowości w zakresie dostępu do danych transgranicznych i ich wymiany.

(7)

Bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie definiowania czym są usługi publiczne, podmioty unijne i organy sektora publicznego zachęca się do zastanowienia się nad potrzebami użytkowników oraz dostępnością przy projektowaniu i rozwijaniu takich usług, zgodnie z Europejską deklaracją praw i zasad cyfrowych w cyfrowej dekadzie z dnia 15 grudnia 2022 r. (6). Zachęca się również podmioty unijne i organy sektora publicznego do zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami, osobom starszym i innym grupom szczególnie wrażliwym możliwości korzystania z usług publicznych na poziomie usług porównywalnym z poziomem usług świadczonych na rzecz innych obywateli.

(8)

Należy ustanowić nową strukturę zarządzania, z Radą ds. Interoperacyjnej Europy w jej centrum, oraz udzielić jej prawnego upoważnienia do nadawania impulsów, razem z Komisją, do dalszego rozwoju interoperacyjności transgranicznej w Unii, w tym europejskich ram interoperacyjności (EIF) i innych wspólnych prawnych, organizacyjnych, semantycznych i technicznych rozwiązań interoperacyjnych, takich jak specyfikacje i aplikacje. Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno ustanowić jasne i łatwo rozpoznawalne oznaczenie dla niektórych rozwiązań interoperacyjnych (zwanych dalej „rozwiązaniami Interoperacyjnej Europy”). Należy wspierać tworzenie aktywnej społeczności wokół rozwiązań technologicznych opartych na zasadzie otwartego rządu.

(9)

Władze regionalne i lokalne będą odgrywać aktywną rolę w tworzeniu rozwiązań interoperacyjnych. Powinny również dążyć do angażowania MŚP, organizacji badawczych i edukacyjnych oraz społeczeństwa obywatelskiego, a także dzielić się wynikami takiej wymiany.

(10)

W interesie spójnego podejścia do interoperacyjności sektora publicznego w Unii oraz wspierania zasady dobrej administracji i swobodnego przepływu danych osobowych i nieosobowych w Unii, leży ujednolicenie w jak największym stopniu przepisów dla podmiotów unijnych i organów sektora publicznego ustanawiających wiążące wymogi dotyczące transeuropejskich cyfrowych usług publicznych, a tym samym wpływających na zdolność tych podmiotów i organów do udostępniania danych za pośrednictwem ich sieci i systemów informatycznych. Cel ten dotyczy Komisji oraz innych podmiotów unijnych, a także organów sektora publicznego w państwach członkowskich na wszystkich szczeblach administracji: krajowym, regionalnym i lokalnym. Podmioty unijne odgrywają ważną rolę w zbieraniu danych dotyczących sprawozdawczości regulacyjnej z państw członkowskich. W związku z tym interoperacyjność takich danych powinna być również objęta zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.

(11)

Podstawowe prawo do ochrony danych osobowych zagwarantowane jest w szczególności rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (7) oraz (UE) 2018/1725 (8). W dyrektywie 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9) zapewniono ponadto ochronę życia prywatnego i poufności komunikacji, w tym poprzez warunki przechowywania wszelkich danych osobowych i nieosobowych w urządzeniach końcowych oraz warunki dostępu do tych danych z urządzeń końcowych. Te unijne akty ustawodawcze stanowią podstawę zrównoważonego i odpowiedzialnego przetwarzania danych, w tym w przypadku gdy zbiory danych zawierają równocześnie dane osobowe i dane nieosobowe. Niniejsze rozporządzenie uzupełnia prawo Unii o ochronie danych osobowych i prywatności, w szczególności rozporządzenie (UE) 2016/679 i (UE) 2018/1725 oraz dyrektywę 2002/58/WE, oraz pozostaje bez uszczerbku dla tego prawa. Żaden przepis niniejszego rozporządzenia nie powinien być stosowany lub interpretowany w sposób umniejszający lub ograniczający prawo do ochrony danych osobowych lub prawo do prywatności i poufności komunikacji.

(12)

Interoperacyjność transgraniczną można zapewnić nie tylko za pośrednictwem scentralizowanej infrastruktury cyfrowej w państwach członkowskich, ale również poprzez stosowanie podejścia zdecentralizowanego. Oznacza to potrzebę zbudowania zaufania między administracjami publicznymi umożliwiającego wymianę danych pomiędzy administracjami lokalnymi w różnych państwach członkowskich bez konieczności przechodzenia przez węzły krajowe. W związku z tym konieczne jest stworzenie wspólnych rozwiązań interoperacyjnych, które można ponownie wykorzystywać na wszystkich szczeblach administracji. Rozwiązania interoperacyjne mają różne formy, począwszy od narzędzi wyższego poziomu takich jak ramy koncepcyjne i wytyczne po bardziej techniczne rozwiązania takie jak architektury referencyjne, specyfikacje techniczne lub normy. Ponadto konkretne usługi i aplikacje, a także udokumentowane komponenty techniczne takie jak kod źródłowy, w tym artefakty i modele sztucznej inteligencji, mogą stanowić rozwiązania interoperacyjne, jeżeli dotyczą aspektów prawnych, organizacyjnych, semantycznych lub technicznych interoperacyjności transgranicznej. Potrzeby w zakresie transgranicznych kontaktów cyfrowych są coraz większe, co wymaga rozwiązań, które będą mogły te potrzeby zaspokoić. Niniejsze rozporządzenie ma na celu ułatwienie i wspieranie wymiany danych między wszystkimi szczeblami administracji, przezwyciężenie barier transgranicznych oraz obciążeń administracyjnych, zwiększając tym samym skuteczność usług publicznych w Unii.

(13)

Interoperacyjność ułatwia skuteczne wdrażanie polityk, w szczególności tych silnie powiązanych z sektorem publicznym, dotyczących na przykład wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, podatków i ceł, transportu, energii, zdrowia, rolnictwa i zatrudnienia, a także w zakresie regulacji działalności gospodarczej i przemysłu. Jednakże przyjęcie perspektywy interoperacyjności nakierowanej na jeden sektor wiąże się z ryzykiem, że przyjęcie różnych lub niekompatybilnych rozwiązań na poziomie krajowym lub sektorowym spowoduje powstanie nowych barier elektronicznych, które utrudnią właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i związanych z nim swobód przepływu. Ponadto istnieje ryzyko negatywnego wpływu na otwartość i konkurencyjność rynków oraz na usługi świadczone w interesie ogólnym na rzecz obywateli i przedsiębiorstw. W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno również ułatwiać i wspierać interoperacyjność międzysektorową oraz stosować się do niej, wspierając tym samym usuwanie przeszkód dla cyfrowych usług publicznych oraz niekompatybilności i rozdrobnienia tych usług.

(14)

W celu wyeliminowania rozdrobnienia w obszarze interoperacyjności w Unii należy propagować wspólne rozumienie interoperacyjności w Unii oraz całościowe podejście do rozwiązań interoperacyjnych. W ramach zorganizowanej współpracy należy wspierać środki sprzyjające kształtowaniu polityk dostosowanych do ery cyfrowej oraz uwzględniających interoperacyjność w fazie projektowania. Ponadto w ramach tej współpracy należy wspierać efektywne zarządzanie infrastrukturą usług cyfrowych i jej poszczególnymi komponentami przez podmioty unijne i organy sektora publicznego oraz wykorzystywanie tej infrastruktury przez te podmioty i organy, pozwalające na tworzenie i funkcjonowanie zrównoważonych i efektywnych usług publicznych, w celu zapewnienia dostępności nawet na najniższym szczeblu podziału administracyjnego.

(15)

Podmioty unijne i organy sektora publicznego mogą wprowadzać wiążące wymogi w odniesieniu do transeuropejskich cyfrowych usług publicznych. Aby zapewnić możliwość transgranicznej wymiany danych w ramach takich usług, należy ustanowić mechanizm umożliwiający identyfikowanie przeszkód prawnych, organizacyjnych, semantycznych i technicznych dla interoperacyjności transgranicznej (zwany dalej „oceną interoperacyjności”). Mechanizm ten powinien zapewniać odpowiednie uwzględnianie aspektów interoperacyjności transgranicznej przy podejmowaniu wszelkich decyzji, które mogą mieć wpływ na projektowanie takich usług.

(16)

Aby ustanowić wiążące wymogi dla transeuropejskich cyfrowych usług publicznych, należy skupić się na aspekcie interoperacyjności na jak najwcześniejszym etapie procesu kształtowania polityki zgodnie z zasadą domyślnej cyfrowości oraz podejściem uwzględniającym interoperacyjność w fazie projektowania. Dlatego też podmiot unijny lub organ sektora publicznego, które zamierzają ustanowić wiążące wymogi dotyczące interoperacyjności transgranicznej w odniesieniu do co najmniej jednej transeuropejskiej cyfrowej usługi publicznej, na przykład w ramach cyfryzacji kluczowych usług publicznych, o których mowa w decyzji (UE) 2022/2481, powinny przeprowadzić ocenę interoperacyjności. Aby zapewnić skuteczne i sprawne wykonanie tego zadania, państwo członkowskie może zadecydować o zasobach wewnętrznych i współpracy między jego organami sektora publicznego w celu wsparcia przeprowadzania tych ocen interoperacyjności.

(17)

Ocena interoperacyjności jest niezbędna do zrozumienia skali wpływu planowanych wymogów oraz do zaproponowania środków mających na celu osiągnięcie korzyści i zajęcie się kwestią ewentualnych kosztów. W sytuacjach, gdy ocena interoperacyjności nie jest obowiązkowa, podmiot unijny lub organ sektora publicznego powinny mieć możliwość zadecydowania o przeprowadzeniu jej na zasadzie dobrowolności. Niniejsze rozporządzenie wspiera zatem ogólnie interoperacyjność.

(18)

Wiążące wymogi obejmują wszelkie obowiązki, zakazy, warunki, kryteria lub ograniczenia o charakterze prawnym, organizacyjnym, semantycznym lub technicznym istniejące w ramach ustawy, regulacji, przepisu administracyjnego, umowy, zaproszenia do składania ofert lub innego dokumentu urzędowego. Wiążące wymogi mają wpływ na sposób, w jaki transeuropejskie cyfrowe usługi publiczne oraz sieci i systemy informatyczne wykorzystywane do ich świadczenia są projektowane, zamawiane, tworzone i wdrażane, wpływając tym samym na przychodzące lub wychodzące przepływy danych w ramach tych usług. Jednakże zadania takie jak konserwacja bez wprowadzania istotnych zmian, aktualizacje w zakresie bezpieczeństwa lub aktualizacje techniczne, lub proste zamówienia publiczne na standardowy sprzęt technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT) nie wpływają zwykle na interoperacyjność transgraniczną transeuropejskich cyfrowych usług publicznych, a zatem nie prowadzą do obowiązkowej oceny interoperacyjności w rozumieniu niniejszego rozporządzenia.

(19)

Podejście do przeprowadzania ocen interoperacyjności powinno być proporcjonalne oraz zróżnicowane w zależności od poziomu i zakresu ich przeprowadzania. W niektórych okolicznościach rozsądnie i oszczędnie byłoby nie ograniczać zakresu oceny interoperacyjności do pojedynczego projektu, w tym w przypadku gdy organy sektora publicznego zamierzają opracować wspólną aplikację lub platformę przetwarzania. W takich przypadkach należy zdecydowanie zachęcać do rozszerzenia oceny interoperacyjności poza osiągnięcie celów Interoperacyjnej Europy z myślą o wdrożeniu pełnej interoperacyjności. Podobnie wymogi dotyczące ocen interoperacyjności przeprowadzanych na poziomie realizacji pojedynczego projektu, na przykład w ramach samorządu lokalnego, powinny być pragmatyczne oraz umożliwiać wąskie ukierunkowanie, biorąc pod uwagę fakt, że szersze korzyści płynące z ocen interoperacyjności uzyskuje się na ogół na wczesnych etapach kształtowania polityki oraz rozwijania architektury referencyjnej, specyfikacji i norm. W przypadku gdy Rada ds. Interoperacyjnej Europy przyjmuje wytyczne dotyczące treści oceny interoperacyjności, powinna brać pod uwagę - między innymi - zdolności regionalnych i lokalnych organów sektora publicznego oraz unikać nadmiernego obciążania administracyjnego.

(20)

W procesie konsultacji z osobami, których to bezpośrednio dotyczy, lub ich przedstawicielami, podmiot unijny lub organ sektora publicznego powinien mieć możliwość korzystania z ustalonych praktyk konsultacyjnych oraz aktualnych danych.

(21)

W ocenie interoperacyjności należy uwzględnić skutki planowanych wiążących wymogów dotyczących transeuropejskich cyfrowych usług publicznych dla interoperacyjności transgranicznej, na przykład biorąc pod uwagę źródło, charakter, specyfikę i skalę tych skutków. Wynik tej oceny powinien zostać uwzględniony przy określaniu odpowiednich środków, które należy wprowadzić w celu określenia lub modyfikacji wiążących wymogów dotyczących transeuropejskich cyfrowych usług publicznych.

(22)

Podmiot unijny lub organ sektora publicznego powinien opublikować sprawozdanie z wyników oceny interoperacyjności w publicznie dostępnej lokalizacji wyznaczonej przez właściwe organy krajowe lub - w przypadku podmiotów unijnych - koordynatorów ds. interoperacyjności, co najmniej na oficjalnej stronie internetowej, w formacie nadającym się do odczytu maszynowego. Publikacja sprawozdania nie powinna naruszać praw własności intelektualnej ani tajemnicy przedsiębiorstwa, a w uzasadnionych przypadkach należy ograniczyć jej zakres, jeżeli jest to uzasadnione względami porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Należy przestrzegać prawa Unii regulującego ochronę danych osobowych. Podmiot unijny lub organ sektora publicznego powinny udostępniać wynik ocen interoperacyjności drogą elektroniczną Radzie ds. Interoperacyjnej Europy. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna dokonać analizy wyników oraz przedstawić propozycje służące poprawie interoperacyjności transgranicznej transeuropejskich cyfrowych usług publicznych. Propozycje Rady ds. Interoperacyjnej Europy powinny być publikowane na portalu Interoperacyjna Europa.

(23)

Potrzebna jest wspólna lista kontrolna dla sprawozdań z ocen interoperacyjności, aby ułatwić zadania podmiotów unijnych i organów sektora publicznego związane z przeprowadzaniem tych ocen oraz umożliwić Radzie ds. Interoperacyjnej Europy formułowanie zaleceń na podstawie ich wyników w celu poprawy interoperacyjności transgranicznej. W związku z tym sprawozdanie przedstawiające wynik procedury oceny interoperacyjności powinno podsumowywać skutki ocenianego wymogu dla aspektów prawnych, organizacyjnych, semantycznych, technicznych i zarządczych interoperacyjności transgranicznej, wraz z podaniem rodzaju rozwiązania Interoperacyjnej Europy wykorzystywanego do zaradzenia takim skutkom oraz do pokonania pozostałych przeszkód, które nie zostały jeszcze pokonane. Stosowanie tej wspólnej listy kontrolnej należy dokładniej wyjaśnić w wytycznych przyjętych przez Radę ds. Interoperacyjnej Europy.

(24)

Komisja powinna zapewnić przyjazne dla użytkownika środki służące uwzględnianiu i przekazywaniu wyników ocen, w tym w formacie nadającym się do odczytu maszynowego. Celem internetowego narzędzia do sporządzania sprawozdań z oceny interoperacyjności powinno być zapewnienie prostego i przyjaznego dla użytkownika interfejsu umożliwiającego sporządzanie i publikowanie takich sprawozdań. Do celów monitorowania można wykorzystywać wyniki sprawozdawczości w postaci ustandaryzowanej i w formacie nadającym się do odczytu maszynowego. Takie narzędzie powinno również ułatwiać tłumaczenie automatyczne oraz powinno być zintegrowane z portalem Interoperacyjna Europa. Aby wspierać interoperacyjność i niezakłóconą integrację, narzędzie internetowe powinno również przyjąć model otwartych danych, wywodzący się ze wspólnej listy kontrolnej dla sprawozdań z oceny interoperacyjności oraz być z nim zgodne. Kluczowe znaczenie ma zapewnienie interfejsu programowania aplikacji umożliwiającego integrację narzędzia z istniejącymi platformami sprawozdawczymi, co zmaksymalizuje jego użyteczność i skuteczność dla wszystkich zainteresowanych stron. Chociaż korzystanie z narzędzia internetowego powinno być dobrowolne, należy uznać, że obowiązek opublikowania przez podmiot unijny lub organ sektora publicznego sprawozdania przedstawiającego wynik oceny interoperacyjności w dostępnej publicznie lokalizacji został spełniony poprzez przedłożenie niezbędnych danych i umożliwienie ich publikacji na portalu Interoperacyjna Europa.

(25)

Podmioty unijne lub organy sektora publicznego, które poszukują rozwiązań interoperacyjnych, powinny mieć możliwość zwrócenia się do innych podmiotów unijnych lub organów sektora publicznego o udostępnienie stosowanych przez nie rozwiązań interoperacyjnych, takich jak dobre praktyki, specyfikacje i kod oprogramowania, wraz z powiązaną dokumentacją. Udostępnianie powinno stać się domyślnym rozwiązaniem. Podmioty unijne lub organy sektora publicznego powinny ponadto dążyć do tworzenia nowych rozwiązań interoperacyjnych lub do dalszego rozwoju istniejących rozwiązań interoperacyjnych. Powinny przy tym preferować rozwiązania, które nie są objęte restrykcyjnymi warunkami licencyjnymi, w przypadku gdy takie rozwiązania są równoważne. Udostępniania rozwiązań interoperacyjnych nie należy jednak rozumieć jako wymogu rezygnacji przez podmioty unijne i organy sektora publicznego ze swoich praw własności intelektualnej.

(26)

W przypadku gdy administracje publiczne udostępniają swoje rozwiązania innym administracjom publicznym lub ogółowi społeczeństwa, działają one w interesie publicznym. Jest to tym bardziej istotne w przypadku technologii innowacyjnych. Na przykład stosowanie otwartego kodu sprawia, że algorytmy są przejrzyste oraz umożliwia niezależne audyty i powielanie elementów struktury. Udostępnianie rozwiązań interoperacyjnych wśród administracji publicznych powinno zapewnić warunki do stworzenia otwartego ekosystemu technologii cyfrowych na potrzeby sektora publicznego, co może przynieść wiele korzyści.

(27)

Przy monitorowaniu spójności zalecanych rozwiązań interoperacyjnych oraz przedstawianiu propozycji środków mających na celu zapewnienie ich zgodności z istniejącymi rozwiązaniami służącymi wspólnemu celowi Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna brać pod uwagę dezaktualizację rozwiązań.

(28)

EIF powinien zapewniać spójność oraz powinien być uznany za pojedynczy punkt odniesienia w kontekście unijnego podejścia do interoperacyjności w sektorze usług publicznych. Ponadto wyspecjalizowane ramy interoperacyjności mogą uwzględniać potrzeby konkretnych sektorów, obszarów lub szczebli administracji. Ramy te, mające niewiążący charakter, powinny w dalszym ciągu promować wdrażanie rozwiązań interoperacyjnych oraz podejście uwzględniające interoperacyjność w fazie projektowania.

(29)

EIF powinien, między innymi, promować zasadę wielojęzyczności w sektorze publicznym.

(30)

EIF powinien zostać opracowany przez Radę ds. Interoperacyjnej Europy. W skład Rady ds. Interoperacyjnej Europy powinien wchodzić jeden przedstawiciel z każdego państwa członkowskiego oraz jeden przedstawiciel Komisji. Państwa członkowskie, wraz z Komisją, pełnią zatem główną rolę w procesie opracowania i wdrażania EIF. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna w razie potrzeby aktualizować EIF.

(31)

Wyspecjalizowane ramy interoperacyjności ustanowione w celu uzupełnienia EIF powinny uwzględniać istniejące ramy sektorowe opracowane na poziomie Unii, na przykład w sektorze zdrowia, oraz nie powinny z nimi kolidować.

(32)

Interoperacyjność jest bezpośrednio powiązana z korzystaniem z otwartych specyfikacji i otwartych standardów oraz jest uzależniona od ich stosowania. Dlatego też unijny sektor publiczny powinien mieć możliwość uzgadniania przekrojowych i otwartych specyfikacji oraz innych rozwiązań w celu wspierania interoperacyjności. W nowych ramach należy przewidzieć jasny proces przyszłego tworzenia i promowania zalecanych rozwiązań interoperacyjnych w przyszłości, opatrzonych oznaczeniem „Rozwiązanie Interoperacyjnej Europy”. Dzięki temu sektor publiczny będzie miał możliwość bardziej skoordynowanego działania pozwalającego na uwzględnienie jego potrzeb i wartości publicznych w szerszej debacie. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna uzgodnić ogólne kryteria, które powinny zostać spełnione przez rozwiązania interoperacyjne. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna móc wycofać swoje zalecenia. W przypadku, gdy Rada ds. Interoperacyjnej Europy wycofuje swoje zalecenia, oznaczenie „Rozwiązanie Interoperacyjnej Europy” powinno zostać usunięte z danych rozwiązań interoperacyjnych, a te rozwiązania interoperacujne mogą, w razie konieczności, zostać usunięte z portalu Interoperacyjna Europa.

(33)

Wiele specyfikacji w zakresie interoperacyjności stosowanych w sektorze publicznym może wynikać z obowiązującego prawa Unii. W związku z tym należy ustanowić powiązanie między wszystkimi specyfikacjami dotyczącymi transeuropejskich cyfrowych usług publicznych, których stosowanie jest obowiązkowe na podstawie prawa Unii. Organom wykonawczym nie zawsze łatwo jest znaleźć wymogi w najbardziej aktualnym i nadającym się do odczytu maszynowego formacie. Istnienie pojedynczego punktu dostępu w formie portalu Interoperacyjna Europa oraz jasne przepisy dotyczące metadanych informacji odnoszących się do takich wymogów mają pomóc organom sektora publicznego w zapewnieniu zgodności ich infrastruktury usług cyfrowych z obowiązującymi i przyszłymi przepisami.

(34)

Portal Interoperacyjna Europa powinien być rozwijany w oparciu o istniejące inicjatywy oraz stanowić łatwo dostępny punkt odniesienia w zakresie rozwiązań interoperacyjnych, ocen, wiedzy i społeczności. Portal Interoperacyjna Europa powinien zostać utworzony jako łącze do oficjalnych źródeł oraz powinien być otwarty na wkład społeczności Interoperacyjnej Europy ustanowionej na podstawie niniejszego rozporządzenia.

(35)

Portal Interoperacyjna Europa powinien dawać publiczny dostęp do rozwiązań interoperacyjnych zgodnych z zasadami EIF, takimi jak otwartość, dostępność, neutralność techniczna, możliwość ponownego wykorzystania, bezpieczeństwo i prywatność, a także umożliwiać wyszukiwanie tych rozwiązań. Należy wprowadzić wyraźne rozróżnienie między rozwiązaniami Interoperacyjnej Europy, zalecanymi przez Radę ds. Interoperacyjnej Europy, a innymi rozwiązaniami interoperacyjnymi, takimi jak rozwiązania udostępniane proaktywnie do ponownego wykorzystania przez administracje publiczne, rozwiązania powiązane z politykami Unii oraz odpowiednie rozwiązania z portali krajowych. Przypadki użycia na portalu Interoperacyjna Europa powinny być możliwe do wyszukiwania według kraju lub typu usługi publicznej, którą obsługują. Należy konsultować się z Radą ds. Interoperacyjnej Europy w sprawie sposobu kategoryzowania rozwiązań na portalu Interoperacyjna Europa.

(36)

Ponieważ otwarte oprogramowanie umożliwia użytkownikom aktywny udział w ocenie i kontroli interoperacyjności i bezpieczeństwa rozwiązań, ważne jest, aby wspierało ono wdrażanie rozwiązań interoperacyjnych. W tym kontekście należy zachęcać do stosowania licencji otwartego oprogramowania w celu zwiększenia jasności prawa oraz wzajemnego uznawania licencji w państwach członkowskich. Dzięki licencji publicznej Unii Europejskiej (EUPL) Komisja zapewnia już rozwiązanie w tym zakresie. Połączone z portalem Interoperacyjna Europa portale państw członkowskich gromadzące rozwiązania oparte na otwartym oprogramowaniu, powinny umożliwiać korzystanie z EUPL, nie wykluczając jednak możliwości korzystania przez takie portale z innych licencji otwartego oprogramowania.

(37)

Obecnie usługi publiczne Unii świadczone lub zarządzane drogą elektroniczną często uzależnione są od dostawców spoza Unii. W strategicznym interesie Unii leży zapewnienie utrzymania i rozwoju niezbędnych zdolności technologicznych w celu zabezpieczenia jej jednolitego rynku cyfrowego, a w szczególności w celu zapewnienia świadczenia usług, ochrony krytycznych sieci i systemów informatycznych oraz świadczenia kluczowych usług publicznych. Środki wsparcia w ramach Interoperacyjnej Europy powinny pomóc administracjom publicznym w rozwijaniu się oraz budowaniu zdolności do uwzględniania nowych wyzwań i nowych obszarów w kontekście transgranicznym. Zapewnienie interoperacyjności jest warunkiem uniknięcia blokady technologicznej, umożliwienia rozwoju technicznego i wspierania innowacji, co powinno zwiększyć konkurencyjność, odporność i otwartą autonomię strategiczną Unii na świecie.

(38)

Aby ułatwić wdrażanie polityk Unii w sposób zapewniający interoperacyjność, konieczne jest ustanowienie mechanizmu zarządzania. Mechanizm ten powinien być ukierunkowany na interoperacyjne cyfrowe wdrażanie polityk po ich przyjęciu w formie aktów prawnych oraz powinien służyć tworzeniu rozwiązań interoperacyjnych w zależności od potrzeb. Mechanizm ten powinien wspierać organy sektora publicznego. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna proponować Komisji projekty wspierające wdrażanie polityki mające na celu wsparcie organów sektora publicznego, a Komisja powinna decydować o tworzeniu projektów wspierających, przy należytym uwzględnieniu ewentualnej potrzeby dysponowania nieautorytatywnymi, wykonywalnymi maszynowo wersjami polityki, takimi jak modele oprogramowania wzorcowego lub kod wzorcowy, nadającymi się do ponownego wykorzystania na wszystkich szczeblach administracji.

(39)

Wszystkie szczeble administracji powinny współpracować z innowacyjnymi organizacjami, w tym przedsiębiorstwami i podmiotami nienastawionymi na zysk, w zakresie projektowania, rozwoju i świadczenia usług publicznych. Wspieranie współpracy w zakresie GovTech między organami sektora publicznego, instytucjami badawczymi i edukacyjnymi, przedsiębiorstwami typu start-up i innowacyjnymi MŚP oraz organizacjami społeczeństwa obywatelskiego (CivicTech) jest skutecznym sposobem pobudzania innowacji i elastyczności w sektorze publicznym oraz zachęcania partnerów z sektora prywatnego i publicznego do stosowania narzędzi interoperacyjnych. Wspieranie otwartego ekosystemu GovTech w Unii, który łączy podmioty publiczne i prywatne ponad granicami oraz angażuje różne szczeble administracji, powinno umożliwić rozwój innowacyjnych inicjatyw związanych z opracowywaniem i wdrażaniem rozwiązań interoperacyjnych z zakresu GovTech.

(40)

Określenie wspólnych potrzeb i priorytetów w zakresie innowacji oraz ukierunkowanie wspólnych transgranicznych wysiłków w zakresie GovTech oraz eksperymentów umożliwiłoby unijnym organom sektora publicznego wspólne podejmowanie ryzyka, dzielenie się zdobytymi doświadczeniami i wynikami środków na rzecz innowacji. W ramach tych działań będzie można wykorzystać w szczególności liczne unijne przedsiębiorstwa typu start-up zajmujące się technologią oraz MŚP z tej branży. Zakończone powodzeniem projekty z zakresu GovTech oraz środki na rzecz innowacji wdrażane pilotażowo za pomocą środków na rzecz innowacji w ramach Interoperacyjnej Europy powinny przyczynić się do zwiększenia skali ponownego wykorzystywania narzędzi GovTech i rozwiązań interoperacyjnych.

(41)

Środki wsparcia w ramach Interoperacyjnej Europy mogą korzystać z bezpiecznej przestrzeni do eksperymentów, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedzialnych innowacji oraz uwzględnieniu odpowiednich środków ograniczających ryzyko i zabezpieczeń. Aby zapewnić ramy prawne, które sprzyjają innowacjom, wytrzymują próbę czasu i są odporne na zakłócenia, należy umożliwić prowadzenie takich projektów w piaskownicach regulacyjnych interoperacyjności. Piaskownice regulacyjne interoperacyjności powinny zapewniać kontrolowane środowiska testowe, które ułatwiają tworzenie i testowanie innowacyjnych rozwiązań, zanim zostaną one wprowadzone do sieci i systemów informatycznych sektora publicznego. Ustanowienie piaskownic regulacyjnych interoperacyjności powinno mieć na celu wspieranie interoperacyjności za pośrednictwem innowacyjnych rozwiązań, poprzez ustanowienie kontrolowanego środowiska eksperymentalnego i testowego, z myślą o zapewnieniu zgodności tych rozwiązań z niniejszym rozporządzeniem oraz innymi odpowiednimi przepisami prawa Unii i prawa krajowego, zwiększenie pewności prawa dla innowatorów i właściwych organów oraz lepsze zrozumienie możliwości, pojawiającego się ryzyka i wpływu nowych rozwiązań. Aby zapewnić jednolite wdrożenie w całej Unii oraz uzyskać korzyści skali, należy ustanowić wspólne przepisy dotyczące wdrażania piaskownic regulacyjnych interoperacyjności. Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych przysługuje uprawnienie do zastosowania administracyjnych kar pieniężnych wobec podmiotów unijnych w kontekście piaskownic regulacyjnych interoperacyjności zgodnie z art. 58 ust. 2 lit. i) rozporządzenia (UE) 2018/1725.

(42)

Konieczne jest zapewnienie przepisów dotyczących wykorzystywania danych osobowych zebranych w innych celach do tworzenia niektórych rozwiązań interoperacyjnych w interesie publicznym w ramach piaskownicy regulacyjnej interoperacyjności, zgodnie z art. 6 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/679 oraz art. 5 rozporządzenia (UE) 2018/1725, a także bez uszczerbku dla art. 4 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (10). Nadal mają zastosowanie wszystkie pozostałe obowiązki administratorów danych i prawa osób, których dane dotyczą, wynikające z rozporządzeń (UE) 2016/679 i (UE) 2018/1725 oraz dyrektywy (UE) 2016/680. W szczególności niniejsze rozporządzenie nie stanowi podstawy prawnej w rozumieniu art. 22 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2016/679 lub art. 24 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2018/1725. Niniejsze rozporządzenie ma na celu jedynie umożliwienie przetwarzania danych osobowych w kontekście piaskownicy regulacyjnej interoperacyjności. Wszelkie inne rodzaje przetwarzania danych osobowych wchodzące w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia wymagałyby odrębnej podstawy prawnej.

(43)

Aby zwiększyć przejrzystość przetwarzania danych osobowych przez podmioty unijne i organy sektora publicznego, portal Interoperacyjna Europa powinien zapewniać dostęp do informacji na temat przetwarzania danych osobowych w kontekście piaskownic regulacyjnych interoperacyjności, zgodnie z rozporządzeniami (UE) 2016/679 i (UE) 2018/1725.

(44)

Konieczne jest zwiększenie zrozumienia kwestii interoperacyjności, zwłaszcza wśród pracowników sektora publicznego. Kluczowe znaczenie w tym względzie ma szkolenie ustawiczne i powinno się zachęcać do współpracy i koordynacji w tym zakresie. Poza szkoleniami w zakresie rozwiązań Interoperacyjnej Europy wszystkie inicjatywy powinny, w stosownych przypadkach, opierać się na dzieleniu się doświadczeniami i rozwiązaniami oraz wymianie i promowaniu najlepszych praktyk, lub takie działania powinny towarzyszyć tym inicjatywom. W tym celu Komisja powinna opracować szkolenia i materiały szkoleniowe oraz powinna wspierać opracowanie programu certyfikacji w kwestiach interoperacyjności w celu promowania najlepszych praktyk, kwalifikacji zasobów ludzkich i kultury doskonałości. Komisja powinna przyczyniać się do zwiększenia ogólnej dostępności i wykorzystywania szkoleń w zakresie interoperacyjności sektora publicznego na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym, zgodnie ze strategiami Unii w zakresie umiejętności cyfrowych. Komisja i państwa członkowskie powinny wspierać budowanie zdolności, zwłaszcza w ramach administracji publicznych, w zakresie zmiany i podnoszenia kwalifikacji niezbędnych do wykonania niniejszego rozporządzenia.

(45)

Aby utworzyć mechanizm ułatwiający proces wzajemnego uczenia się między podmiotami unijnymi i organami sektora publicznego oraz wymianę najlepszych praktyk w zakresie wdrażania rozwiązań Interoperacyjnej Europy we wszystkich państwach członkowskich, należy ustanowić przepisy dotyczące procesu oceny wzajemnej. Ocena wzajemna powinna prowadzić do formułowania cennych spostrzeżeń i zaleceń dla organu sektora publicznego poddawanego takiej ocenie. W szczególności może ona przyczynić się do ułatwienia transferu technologii, narzędzi, środków i procesów między uczestnikami takiej oceny wzajemnej. Ocena wzajemna powinna tworzyć funkcjonalną ścieżkę wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi i podmiotami unijnymi o różnych poziomach zaawansowania w zakresie interoperacyjności. Powinno być możliwe przeprowadzanie, w razie potrzeby, oceny wzajemnej na zasadzie dobrowolności na wniosek podmiotu unijnego lub organu sektora publicznego. W celu zapewnienia, aby proces oceny wzajemnej był efektywny kosztowo oraz przynosił jasne i jednoznaczne wyniki oraz aby uniknąć zbędnych obciążeń administracyjnych, Komisja powinna móc - w zależności od pojawiających się potrzeb oraz po konsultacji z Radą ds. Interoperacyjnej Europy - przyjmować wytyczne dotyczące metodyki oraz treści oceny wzajemnej.

(46)

Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna ułatwiać opracowanie ogólnego kierunku zorganizowanej współpracy w ramach Interoperacyjnej Europy na rzecz promowania cyfrowych wzajemnych połączeń i interoperacyjności usług publicznych w Unii oraz nadzorować działania strategiczne i wdrożeniowe związane z tą współpracą. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna wykonywać swoje zadania z uwzględnieniem przepisów i rozwiązań w zakresie interoperacyjności transgranicznej, które już zostały wdrożone dla istniejących sieci i systemów informatycznych.

(47)

Niektóre podmioty unijne, takie jak Europejska Rada ds. Innowacji w zakresie Danych oraz Rada ds. Europejskiej Przestrzeni Danych Dotyczących Zdrowia, zostały utworzone między innymi w celu zwiększenia interoperacyjności w konkretnych obszarach lub na określonym poziomie polityki i takie zadanie im powierzono. Żadnemu z istniejących podmiotów nie powierzono jednak zadania zajęcia się kwestią wiążących wymogów dotyczących transeuropejskich cyfrowych usług publicznych. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna wspierać podmioty unijne zajmujące się politykami, działaniami i rozwiązaniami istotnymi dla interoperacyjności transgranicznej transeuropejskich cyfrowych usług publicznych, na przykład w zakresie interoperacyjności semantycznej na potrzeby przenoszenia i ponownego wykorzystywania przestrzeni danych. Rada ds. Interoperacyjnej Europy powinna współpracować ze wszystkimi odpowiednimi podmiotami unijnymi, aby zapewnić zgodność i synergię między działaniami w zakresie interoperacyjności transgranicznej a działaniami dotyczącymi poszczególnych sektorów. W tym celu Komisja, jako przewodnicząca Rady ds. Interoperacyjnej Europy, może zapraszać ekspertów posiadających szczególne kompetencje w zakresie tematu ujętego w porządku obrad, w tym przedstawicieli władz regionalnych i lokalnych oraz społeczności zajmujących się otwartym oprogramowaniem i normalizacją.

(48)

Zwiększanie interoperacyjności sektora publicznego wymaga aktywnego udziału i zaangażowania ekspertów, praktyków, użytkowników oraz zainteresowanych obywateli w państwach członkowskich. Działania te dotyczą wszystkich szczebli administracji - krajowego, regionalnego i lokalnego - i oznaczają angażowanie partnerów międzynarodowych, instytucji badawczych i edukacyjnych, a także odpowiednich społeczności oraz sektora prywatnego. Aby można było wykorzystywać ich wiedzę ekspercką, umiejętności i kreatywność, specjalne forum - „społeczność Interoperacyjnej Europy” - powinno ułatwiać przekazywanie informacji zwrotnych, określanie potrzeb użytkowników i potrzeb operacyjnych, obszarów wymagających dalszego rozwoju, a także priorytetów współpracy w zakresie interoperacyjności w Unii. Ustanowienie społeczności Interoperacyjnej Europy powinno sprzyjać koordynacji i współpracy między strategicznymi i operacyjnymi podmiotami odgrywającymi kluczową rolę w obszarze interoperacyjności.

(49)

Społeczność Interoperacyjnej Europy powinna być otwarta dla wszystkich zainteresowanych stron. Należy w jak największym stopniu ułatwiać dostęp do społeczności Interoperacyjnej Europy oraz unikać związanych z nim zbędnych barier i obciążeń administracyjnych. Społeczność Interoperacyjnej Europy powinna zrzeszać zainteresowane strony z sektora publicznego i prywatnego, w tym obywateli, posiadające wiedzą ekspercką w dziedzinie interoperacyjności transgranicznej, pochodzące z różnych środowisk, takich jak środowisko akademickie, sektor badań naukowych i innowacji, edukacja, sektor normalizacji i specyfikacji, przedsiębiorstwa oraz administracja publiczna na wszystkich szczeblach. Należy zachęcać do aktywnego uczestnictwa w społeczności Interoperacyjnej Europy, w tym poprzez określanie środków wsparcia i możliwości finansowania.

(50)

Aby zapewnić skuteczne i efektywne wykonanie niniejszego rozporządzenia, należy wyznaczyć właściwe organy krajowe odpowiedzialne za jego wykonywanie. W wielu państwach członkowskich niektórym podmiotom już powierzono zadanie rozwijania interoperacyjności. Podmioty te powinny móc przejąć rolę właściwego organu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, a w przypadku gdy istnieje więcej niż jeden właściwy organ krajowy, należy spośród nich wskazać pojedynczy punkt kontaktowy.

(51)

Należy opracować plan na rzecz Interoperacyjnej Europy, który będzie stanowił główny unijny instrument koordynacji inwestycji publicznych w rozwiązania interoperacyjne i w którym określony zostanie harmonogram wykonywania niniejszego rozporządzenia. Powinien on zawierać kompleksowy przegląd możliwości finansowania i zobowiązań finansowych w tej dziedzinie, w stosownych przypadkach z uwzględnieniem powiązanych programów unijnych. To z kolei powinno przyczynić się do tworzenia synergii i do koordynacji wsparcia finansowego związanego z rozwojem interoperacyjności oraz do uniknięcia powielania działań na wszystkich szczeblach administracji.

(52)

Należy zbierać informacje, aby zapewnić wskazówki w zakresie skutecznego i efektywnego wykonywania niniejszego rozporządzenia, w tym informacje służące wspieraniu prac Rady ds. Interoperacyjnej Europy, oraz gromadzić wkład służący ocenie niniejszego rozporządzenia zgodnie z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (11). W związku z tym Komisja powinna prowadzić monitorowanie i ocenę niniejszego rozporządzenia. Ocena powinna opierać się na pięciu kryteriach skuteczności, efektywności, odpowiedniości, spójności i wartości dodanej, ze szczególnym ukierunkowaniem na wpływ niniejszego rozporządzenia na interoperacyjność transgraniczną transeuropejskich cyfrowych usług publicznych jako czynnika umożliwiającego funkcjonujące bez zakłóceń i cyfrowo dostępne cyfrowe usługi publiczne, ograniczanie obciążeń administracyjnych oraz potrzebę wprowadzenia dodatkowych środków i polityk na poziomie Unii. Ocena powinna również stanowić podstawę do oceny skutków możliwych dalszych środków. Ponadto Komisja powinna przygotować - po konsultacji z Radą ds. Interoperacyjnej Europy - metodykę, proces i wskaźniki monitorowania. Mechanizm monitorowania powinien być zaprojektowany w taki sposób, aby zminimalizować obciążenie administracyjne państw członkowskich poprzez ponowne wykorzystywanie w jak największym stopniu istniejących źródeł danych oraz tworzenie synergii z istniejącymi mechanizmami monitorowania, takimi jak indeks gospodarki cyfrowej i społeczeństwa cyfrowego, studium porównawcze dotyczące administracji elektronicznej czy trajektorie przewidziane w programie polityki „Droga ku cyfrowej dekadzie” do 2030 r. ustanowionym na podstawie decyzji (UE) 2022/2481.

(53)

Komisja powinna przedkładać i przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie coroczne sprawozdanie na temat interoperacyjności w Unii. Sprawozdanie to powinno zawierać opis postępów dokonanych w zakresie interoperacyjności transgranicznej transeuropejskich cyfrowych usług publicznych, przeszkody dla wdrażania i czynniki wspomagające wdrażanie oraz wyniki osiągnięte z upływem czasu, zgodnie z tematami monitorowania wymienionymi w niniejszym rozporządzeniu. W odniesieniu do wskaźników, dla których dane nie są dostępne, państwa członkowskie powinny terminowo przekazywać dane za pośrednictwem Rady ds. Interoperacyjnej Europy, aby zapewnić skuteczne przygotowanie sprawozdania. Jakość sprawozdania zależy od terminowej dostępności danych.

(54)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do określenia przepisów i warunków dotyczących tworzenia i funkcjonowania piaskownic regulacyjnych interoperacyjności. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (12).

(55)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie wzmocnienie rynku wewnętrznego poprzez wspieranie interoperacyjności transgranicznej transeuropejskich cyfrowych usług publicznych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe jest jego lepsze osiągniecie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(56)

Rozpoczęcie stosowania niniejszego rozporządzenia powinno zostać odroczone o trzy miesiące po dniu jego wejścia w życie, aby dać państwom członkowskim oraz podmiotom unijnym wystarczająco dużo czasu na przygotowanie się do jego stosowania. Odroczenie takie jest niezbędne do ustanowienia Rady ds. Interoperacyjnej Europy i społeczności Interoperacyjnej Europy oraz do wyznaczenia koordynatorów ds. interoperacyjności. Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno dać państwom członkowskim i podmiotom unijnym czas na przygotowanie się do skutecznego wdrożenia ocen interoperacyjności, a każdemu państwu członkowskiemu czas na wyznaczenie co najmniej jednego właściwego organu krajowego i pojedynczego punktu kontaktowego. W związku z tym stosowanie przepisów dotyczących ocen interoperacyjności, właściwych organów krajowych oraz pojedynczych punktów kontaktowych powinno rozpocząć się w dniu następującym dziewięć miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(57)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1725 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 13 stycznia 2023 r. (13),

1.

Informacje ogólne

2.

Wymogi

3.

Wyniki