ZAŁĄCZNIK I

Metody pobierania próbek do celów kontroli poziomów mikotoksyn w żywności (¹) [1]

CZĘŚĆ I

PRZEPISY OGÓLNE

A.1. Przepisy ogólne

A.1.1. Personel

Próbki pobiera osoba wyznaczona przez właściwy organ państwa członkowskiego.

A.1.2. Materiał, z którego należy pobrać próbki

W przypadku każdej partii, która ma zostać zbadana, pobieranie próbek musi zostać przeprowadzone oddzielnie. Zgodnie z przepisami szczególnymi dotyczącymi pobierania próbek dla różnych mikotoksyn duże partie dzielone są na podpartie, z których próbki pobierane są oddzielnie.

A.1.3. Niezbędne środki ostrożności

Podczas pobierania i przygotowywania próbek stosuje się środki ostrożności w celu zapobieżenia jakimkolwiek zmianom, które:

– mogłyby mieć wpływ na zawartość mikotoksyn, mieć niekorzystny wpływ na wynik oznaczenia analitycznego lub spowodować, że próbki zbiorcze staną się niereprezentatywne,

– mogłyby mieć wpływ na bezpieczeństwo żywności w partiach, z których należy pobrać próbki.

Ponadto stosuje się wszelkie środki niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa osób pobierających próbki.

A.1.4. Próbki pierwotne

W miarę możliwości próbki pierwotne pobiera się z różnych miejsc w całej partii lub podpartii. Odstąpienie od tej procedury odnotowywane jest w protokole określonym w części I pkt A.1.8 niniejszego załącznika.

A.1.5. Przygotowanie próbki zbiorczej

Próbkę zbiorczą tworzy się poprzez połączenie próbek pierwotnych.

A.1.6. Kontrpróbki

Kontrpróbki do celów egzekwowania przepisów, obrony praw i arbitrażu pobiera się ze zhomogenizowanej próbki zbiorczej, o ile nie jest to sprzeczne z przepisami państw członkowskich w zakresie praw podmiotu prowadzącego przedsiębiorstwo spożywcze.

A.1.7. Pakowanie i transport próbek

Każda próbka umieszczana jest w czystym, chemicznie obojętnym pojemniku, zapewniającym odpowiednie zabezpieczenie przed zanieczyszczeniem i uszkodzeniem w czasie przewozu. Stosuje się wszelkie niezbędne środki ostrożności w celu zapobieżenia jakimkolwiek zmianom w składzie próbki, które mogłyby powstać w czasie transportu lub przechowywania.

A.1.8. Pieczętowanie i etykietowanie próbek

Każdą próbkę pobraną do celów urzędowych pieczętuje się w miejscu pobrania i oznacza zgodnie z przepisami państwa członkowskiego.

Każde pobranie próbki musi zostać odnotowane, aby umożliwić jednoznaczną identyfikację każdej partii; należy podać również datę i miejsce pobrania próbki oraz wszelkie dodatkowe informacje, które mogą być przydatne dla analityka.

A.2. Różne rodzaje partii

Produkty spożywcze mogą być oferowane do sprzedaży luzem, w pojemnikach lub opakowaniach jednostkowych, takich jak worki, torby i opakowania detaliczne/jednostkowe. Metoda pobierania próbek może być stosowana do produktów wprowadzanych do obrotu luzem, w pojemnikach lub opakowaniach jednostkowych, takich jak worki, torby, opakowania detaliczne/jednostkowe lub w jakiejkolwiek innej formie.

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych dotyczących pobierania próbek ustanowionych w innych częściach niniejszego załącznika przedstawiony poniżej wzór stosuje się jako wskazówkę do obliczania częstotliwości pobierania próbek partii oferowanych do sprzedaży w opakowaniach jednostkowych, takich jak worki, torby i opakowania detaliczne/jednostkowe.

– masa: w kg

– częstotliwość pobierania próbek (SF): każde n-te opakowanie jednostkowe, z którego pobierana jest próbka pierwotna (liczby dziesiętne zaokrągla się do najbliższej liczby całkowitej).

A.3. Pobieranie próbek produktów o wysokim stosunku objętości do masy

Z wyjątkiem produktów spożywczych objętych częścią II części L i M niniejszego załącznika, w przypadku pobierania próbek produktów spożywczych, których objętość jest duża w stosunku do ich masy (tj. objętość (dm³)/masa (kg) > 5), wymogi dotyczące masy można zastąpić równoważnym wymogiem dotyczącym objętości (tj. 1 kg zastępuje się 1 dm³).

CZĘŚĆ II

METODY POBIERANIA PRÓBEK

W niniejszej części określono metody pobierania próbek w przypadku następujących kategorii żywności:

A. Zboża, nasiona oleiste inne niż orzeszki ziemne, zboża i produkty z nasion oleistych inne niż produkty z orzeszków ziemnych

B. Owoce suszone i produkty pochodne/przetworzone z wyjątkiem suszonych fig

C. Suszone figi i produkty pochodne/przetworzone

D. Orzeszki ziemne (orzechy arachidowe), pestki moreli, orzechy z drzew orzechowych i suszone przyprawy o dużych rozmiarach cząstek oraz produkty pochodne/przetworzone

E. Suszone przyprawy z wyjątkiem suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek i przypraw sproszkowanych

F. Mleko i przetwory mleczne, preparaty do początkowego żywienia niemowląt, preparaty do dalszego żywienia niemowląt, żywność specjalnego przeznaczenia medycznego przeznaczona dla niemowląt i małych dzieci oraz preparaty do żywienia małych dzieci

G. Kawa, wyroby kawowe, kakao, wyroby kakaowe, korzeń lukrecji i wyroby z lukrecji

H. Napoje

I. Przetwory owocowe i warzywne w postaci stałej

J. Żywność dla dzieci i produkty zbożowe przetworzone dla niemowląt i małych dzieci

K. Oleje roślinne

L. Suplementy diety, pyłek i produkty z pyłku

M. Suszone zioła, herbatki ziołowe (produkt suszony), herbaty (produkt suszony) i przyprawy sproszkowane

N. Bardzo duże partie lub partie przechowywane lub transportowane w sposób powodujący, że pobieranie próbek z całej partii nie jest możliwe

A. METODA POBIERANIA PRÓBEK ZBOŻA, NASION OLEISTYCH INNYCH NIŻ ORZESZKI ZIEMNE, PRODUKTÓW ZBOŻOWYCH I PRODUKTÓW Z NASION OLEISTYCH INNYCH NIŻ PRODUKTY Z ORZESZKÓW ZIEMNYCH

A.1. Masa próbki pierwotnej

Masa próbki pierwotnej wynosi około 100 g, chyba że określono inaczej w niniejszej części oraz z wyjątkiem nasion oleistych lub ziaren zbóż, w przypadku których 1 000 nasion/ziaren ma masę mniejszą niż 10 g („drobne nasiona oleiste lub ziarna zbóż”).

W przypadku tych drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż próbka pierwotna wynosi około 25 g.

W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

W przypadku opakowań detalicznych/jednostkowych o masie większej niż 100 g (lub 25 g w przypadku drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż) daje to wynik w postaci próbek zbiorczych o masie większej niż wymagana masa wskazana w pkt A.2 tabele 1 i 2. Jeżeli masa pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego znacznie przekracza (tj. ponad dwukrotnie) 100 g (lub 25 g w przypadku drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż), z każdego opakowania detalicznego/jednostkowego pobiera się 100 g (lub 25 g w przypadku drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż) jako próbkę pierwotną. Ta czynność może zostać wykonana w czasie pobierania próbek lub w laboratorium.

Jednakże w przypadkach, gdy zastosowanie takiej metody pobierania próbek doprowadziłoby do wystąpienia niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek. W szczególności w przypadku gdy produkt o znacznej wartości jest oferowany w opakowaniach detalicznych/jednostkowych o masie 500 g lub 1 kg, próbka zbiorcza może zostać uzyskana poprzez połączenie określonej liczby próbek pierwotnych, która jest mniejsza niż liczba podana w tabelach 1 i 2, pod warunkiem że masa próbki zbiorczej jest równa wymaganej masie próbki zbiorczej określonej w tych tabelach.

W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi mniej niż 100 g (lub 25 g w przypadku drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż) i jeżeli różnica nie jest zbyt duża (tj. nie mniej niż połowa 100 g lub 25 g), jedno opakowanie detaliczne/jednostkowe należy uznać za jedną próbkę pierwotną, co daje próbkę zbiorczą o masie mniejszej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2. Jeżeli masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi znacznie mniej niż 100 g (lub 25 g w przypadku drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż), jedna próbka pierwotna składa się z co najmniej dwóch opakowań detalicznych/jednostkowych, przy czym ich masa powinna być jak najbardziej zbliżona do 100 g (lub 25 g w przypadku drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż).

A.2. Ogólne zasady pobierania próbek zbóż, nasion oleistych innych niż orzeszki ziemne, produktów ze zbóż i produktów z nasion oleistych innych niż produkty z orzeszków ziemnych

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od rodzaju produktu i masy partii

A.3. Metoda pobierania próbek zbóż, nasion oleistych innych niż orzeszki ziemne, produktów ze zbóż i produktów z nasion oleistych innych niż produkty z orzeszków ziemnych, dla partii ≥ 50 ton

– O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może być większa niż wymieniona masa o nie więcej niż 20 %. W przypadku gdy partia nie jest podzielona na podpartie lub jej fizyczny podział na podpartie nie jest możliwy, z partii pobieranych jest co najmniej 100 próbek pierwotnych. W przypadku partii > 500 ton liczba próbek pierwotnych jest określona w pkt N.2.

– Próbki pobierane są z każdej podpartii oddzielnie.

– Liczba próbek pierwotnych: 100. Masa próbki zbiorczej = 10 kg (lub 2,5 kg w przypadku drobnych ziaren zbóż i nasion oleistych).

– Jeżeli zastosowanie metody pobierania próbek określonej w niniejszym punkcie nie jest możliwe ze względu na wystąpienie niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona możliwie jak najbardziej reprezentatywna, w pełni opisana i udokumentowana. Alternatywna metoda pobierania próbek może również zostać zastosowana w przypadkach, w których zastosowanie metody pobierania próbek, o której mowa powyżej, jest praktycznie niemożliwe. Jest tak w przypadkach, gdy duże partie zboża składowane są w magazynach lub kiedy zboże składowane jest w silosach (²). Pobieranie próbek z takich partii odbywa się zgodnie z zasadami określonymi w części N.

A.4. Metoda pobierania próbek zbóż, nasion oleistych innych niż orzeszki ziemne, produktów ze zbóż i produktów z nasion oleistych innych niż produkty z orzeszków ziemnych, dla partii < 50 ton

W przypadku partii zbóż, nasion oleistych innych niż orzeszki ziemne, produktów ze zbóż i produktów z nasion oleistych innych niż produkty z orzeszków ziemnych o masie mniejszej niż 50 ton stosuje się plan pobierania próbek obejmujący 10–100 próbek pierwotnych, w zależności od masy partii, co daje próbkę zbiorczą o masie 1–10 kg (lub 0,25–2,5 kg w przypadku drobnych nasion oleistych lub ziaren zbóż). W przypadku bardzo małych partii (≤ 0,5 tony) można pobrać mniejszą liczbę próbek pierwotnych, ale próbka zbiorcza łącząca wszystkie próbki pierwotne również w tym przypadku wynosi co najmniej 1 kg (lub 0,25 kg w przypadku drobnych ziaren zbóż i nasion oleistych), a do oznaczenia sklerot sporyszu – co najmniej 1 kg.

Wartości określone w tabeli 2 wykorzystuje się do ustalenia liczby próbek pierwotnych, które należy pobrać.

Tabela 2

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii zbóż, nasion oleistych innych niż orzeszki ziemne oraz produktów ze zbóż i produktów z nasion oleistych innych niż produkty z orzeszków ziemnych

A.5. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części A.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że gwarantuje ona, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg (³).

A.6. Przyjęcie partii lub podpartii

Kontrola pod kątem sklerot sporyszu

Z próbki zbiorczej do badania pobiera się 2 podpróbki o masie co najmniej 0,5 kg. Bada się jedną podpróbkę. W przypadku gdy wynik z podpróbek jest równy lub niższy niż 50 % (próg analityczny) najwyższego dopuszczalnego poziomu, próbka jest zgodna z najwyższym dopuszczalnym poziomem. Jeżeli wynik przekracza 50 % najwyższego dopuszczalnego poziomu, należy zbadać inną podpróbkę i wykorzystać średnią wyników z dwóch podpróbek do sprawdzenia zgodności z najwyższym dopuszczalnym poziomem. Uzyskuje się następujące wyniki:

– przyjęcie, jeżeli w pierwszej podpróbce poziom sklerot sporyszu wynosi poniżej 50 % najwyższego dopuszczalnego poziomu lub jeżeli średnia z dwóch podpróbek nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu,

– odrzucenie, jeżeli średnia z dwóch podpróbek przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

Kontrola pod kątem mikotoksyn

Uzyskuje się następujące wyniki:

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

B. METODA POBIERANIA PRÓBEK OWOCÓW SUSZONYCH I PRODUKTÓW POCHODNYCH/PRZETWORZONYCH Z WYJĄTKIEM SUSZONYCH FIG

Niniejsza metoda pobierania próbek ma zastosowanie do urzędowej kontroli poziomów mikotoksyn w owocach suszonych i produktach pochodnych/przetworzonych, z wyjątkiem suszonych fig i produktów pochodnych/przetworzonych (część II.C niniejszego załącznika).

B.1. Masa próbki pierwotnej

Masa próbki pierwotnej wynosi około 100 g, chyba że określono inaczej w niniejszej części II.B.

W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

W przypadku opakowań detalicznych/jednostkowych o masie większej niż 100 g pozwala to uzyskać próbki zbiorcze o masie większej niż wymagana masa wskazana w niniejszej części B tabele 1 i 2. Jeżeli masa pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego znacznie (ponad dwukrotnie) przekracza 100 g, z każdego pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego pobiera się 100 g jako próbkę pierwotną. Ta czynność może zostać wykonana w czasie pobierania próbek lub w laboratorium. Jednakże w przypadkach, gdy zastosowanie takiej metody pobierania próbek doprowadziłoby do wystąpienia niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek. Przykładowo, w przypadku gdy produkt o znacznej wartości jest oferowany w opakowaniach detalicznych/jednostkowych o masie 500 g lub 1 kg, próbkę zbiorczą można uzyskać poprzez połączenie określonej liczby próbek pierwotnych, która jest mniejsza niż liczba podana w tabelach 1 i 2 niniejszej części, pod warunkiem że masa próbki zbiorczej odpowiada wymaganej masie próbki zbiorczej podanej w niniejszej części B tabele 1 i 2.

W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi mniej niż 100 g i jeżeli różnica nie jest zbyt duża (tj. nie mniej niż połowa 100 g), jedno opakowanie detaliczne/jednostkowe uznaje się za jedną próbkę pierwotną, co daje próbkę zbiorczą o masie mniejszej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2 niniejszej części. W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi znacznie mniej niż 100 g, jedna próbka pierwotna składa się z dwóch lub większej liczby takich opakowań, w wyniku czego masa tak pobranej próbki pierwotnej jest jak najbardziej zbliżona do 100 g.

B.2. Ogólne zasady pobierania próbek owoców suszonych i produktów pochodnych/przetworzonych z wyjątkiem fig

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od rodzaju produktu i masy partii

B.3. Metoda pobierania próbek owoców suszonych i produktów pochodnych/przetworzonych (partie ≥ 15 ton) z wyjątkiem suszonych fig

– O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może być większa niż wymieniona masa o nie więcej niż 20 %.

– Próbki pobierane są z każdej podpartii oddzielnie.

– Liczba próbek pierwotnych: 100. Masa próbki zbiorczej = 10 kg.

– Jeżeli zastosowanie opisanej powyżej metody pobierania próbek nie jest możliwe ze względu na konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

B.4. Metoda pobierania próbek owoców suszonych i produktów pochodnych/przetworzonych (partie < 15 ton) z wyjątkiem suszonych fig

W przypadku partii owoców suszonych, z wyjątkiem fig, o masie mniejszej niż 15 ton, zastosowanie ma plan pobierania próbek przewidujący pobranie 10–100 próbek pierwotnych, w zależności od masy partii, co daje próbkę zbiorczą o masie 1–10 kg.

Do ustalenia liczby próbek pierwotnych, które należy pobrać, można wykorzystać wartości podane w tabeli.

Tabela 2

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii owoców suszonych i produktów pochodnych/przetworzonych z wyjątkiem suszonych fig

B.5. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części B.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować inną, alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg (⁴).

B.6. Przepisy szczególne dotyczące pobierania próbek owoców suszonych i produktów pochodnych/przetworzonych z wyjątkiem suszonych fig, oferowanych do sprzedaży w opakowaniach próżniowych

W przypadku partii o masie równej lub większej niż 15 ton pobieranych jest co najmniej 25 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 10 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 15 ton pobierana jest liczba próbek pierwotnych stanowiąca 25 % liczby określonej w pkt B.4 tabela 2, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobierane są próbki (zob. pkt B.4 tabela 2).

B.7. Przyjęcie partii lub podpartii

Uzyskuje się następujące wyniki:

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

C. METODA POBIERANIA PRÓBEK SUSZONYCH FIG I PRODUKTÓW POCHODNYCH/PRZETWORZONYCH

C.1. Masa próbki pierwotnej

Masa próbki pierwotnej wynosi około 300 g, chyba że określono inaczej w części II.C.

W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

W przypadku opakowań detalicznych/jednostkowych o masie większej niż 300 g prowadzi to do uzyskania próbek zbiorczych o masie większej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1, 2 i 3. Jeżeli masa pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego znacznie (tj. ponad dwukrotnie) przekracza 300 g, z każdego pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego pobiera się 300 g jako próbkę pierwotną. Ta czynność może zostać wykonana w czasie pobierania próbek lub w laboratorium. Jednakże w przypadkach, w których zastosowanie takiej metody pobierania próbek doprowadziłoby do niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek. Przykładowo, w przypadku gdy produkt o znacznej wartości jest oferowany w opakowaniach detalicznych/jednostkowych o masie 500 g lub 1 kg, próbkę zbiorczą można uzyskać poprzez połączenie określonej liczby próbek pierwotnych, która jest mniejsza niż liczba podana w tabelach 1, 2 i 3, pod warunkiem że masa próbki zbiorczej odpowiada wymaganej masie próbki zbiorczej określonej w tabelach 1, 2 i 3.

W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi mniej niż 300 g i jeżeli różnica nie jest zbyt duża (tj. nie mniej niż połowa 300 g), jedno opakowanie detaliczne/jednostkowe uznaje się za jedną próbkę pierwotną, co daje próbkę zbiorczą o masie mniejszej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1, 2 i 3. W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi znacznie mniej niż 300 g, jedna próbka pierwotna składa się z dwóch lub większej liczby takich opakowań, w wyniku czego masa tak pobranej próbki pierwotnej jest jak najbardziej zbliżona do 300 g.

C.2. Ogólne zasady pobierania próbek suszonych fig

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od rodzaju produktu i masy partii

C.3. Metoda pobierania próbek suszonych fig (partie ≥ 15 ton)

– O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może być większa niż wymieniona masa o nie więcej niż 20 %.

– Próbki pobierane są z każdej podpartii oddzielnie.

– Liczba próbek pierwotnych: 100

– Masa próbki zbiorczej = 30 kg, którą to ilość należy wymieszać i podzielić na trzy równe próbki laboratoryjne o masie 10 kg przed zmieleniem (ten podział na trzy próbki laboratoryjne nie jest konieczny w przypadku suszonych fig poddawanych dalszemu sortowaniu lub innej obróbce fizycznej oraz gdy dostępny jest sprzęt umożliwiający homogenizację próbki o masie 30 kg).

– Każda próbka laboratoryjna o masie 10 kg jest oddzielnie drobno mielona i dokładnie mieszana w celu uzyskania pełnej homogenizacji, zgodnie z przepisami określonymi w załączniku II.

– Jeżeli zastosowanie opisanej powyżej metody pobierania próbek nie jest możliwe ze względu na niedopuszczalne konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

C.4. Metoda pobierania próbek suszonych fig (partie < 15 ton)

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, zależy od masy partii, przy czym należy ich pobrać nie mniej niż 10 i nie więcej niż 100.

Do ustalenia liczby próbek pierwotnych, które należy pobrać, oraz późniejszego podziału próbki zbiorczej można wykorzystać wartości podane w tabeli 2.

Tabela 2

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii i liczba próbek laboratoryjnych pobieranych z próbki zbiorczej

– Masa próbki zbiorczej ≤ 30 kg, którą to ilość należy wymieszać i podzielić na dwie lub trzy równe próbki laboratoryjne o masie ≤ 10 kg przed zmieleniem (ten podział na dwie lub trzy próbki laboratoryjne nie jest konieczny w przypadku suszonych fig poddawanych dalszemu sortowaniu lub innej obróbce fizycznej oraz gdy dostępny jest sprzęt umożliwiający homogenizację próbki o masie do 30 kg).

W przypadkach gdy masa próbki zbiorczej jest mniejsza niż 30 kg, próbkę zbiorczą dzieli się na próbki laboratoryjne zgodnie z następującymi wskazówkami:

– < 12 kg: bez podziału na próbki laboratoryjne,

– ≥ 12–< 24 kg: z podziałem na dwie próbki laboratoryjne,

– ≥ 24 kg: z podziałem na trzy próbki laboratoryjne.

– Każda próbka laboratoryjna jest oddzielnie drobno mielona i dokładnie mieszana w celu uzyskania pełnej homogenizacji, zgodnie z przepisami określonymi w załączniku II.

– Jeżeli zastosowanie metody pobierania próbek opisanej w powyższym tiret nie jest możliwe ze względu na niedopuszczalne konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

C.5. Metoda pobierania próbek produktów pochodnych/przetworzonych i żywności wieloskładnikowej

C.5.1. Produkty pochodne/przetworzone składające się z bardzo drobnych cząstek (jednorodny rozkład zanieczyszczenia mikotoksynami)

– W wielu przypadkach w partiach past figowych rozkład zanieczyszczenia mikotoksynami nie jest jednorodny, w związku z czym w odniesieniu do pasty figowej metoda pobierania próbek i zasady przyjęcia są takie same jak w przypadku suszonych fig (w pkt C.3 i C.4).

– Liczba próbek pierwotnych: 100. W przypadku partii o masie mniejszej niż 50 ton pobieranych jest 10–100 próbek pierwotnych, w zależności od masy partii (zob. tabela 3 poniżej).

Tabela 3

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii

– Masa próbki pierwotnej wynosi około 100 g. W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

– Masa próbki zbiorczej = 1–10 kg, która to ilość jest dostatecznie dobrze wymieszana.

C.5.2. Inne produkty pochodne/przetworzone o stosunkowo dużych rozmiarach cząstek (niejednorodny rozkład zanieczyszczenia mikotoksynami)

Metoda pobierania próbek i zasady przyjęcia są takie same jak w przypadku suszonych fig (pkt C.3 i C.4).

C.6. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części C.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować inne skuteczne metody pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że gwarantują one uzyskanie próbki zbiorczej, która jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest szczegółowo opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg (⁵).

C.7. Szczególna metoda pobierania próbek suszonych fig i produktów pochodnych/przetworzonych oferowanych do sprzedaży w opakowaniach próżniowych

C.7.1. Suszone figi

W przypadku partii o masie nie mniejszej niż 15 ton pobiera się co najmniej 50 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 30 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 15 ton pobiera się 50 % liczby próbek pierwotnych podanej w tabeli 2, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobiera się próbki (zob. tabela 2).

C.7.2. Produkty pochodne/przetworzone z suszonych fig o drobnych cząstkach

W przypadku partii o masie nie mniejszej niż 50 ton pobiera się co najmniej 25 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 10 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 50 ton pobiera się 25 % liczby próbek pierwotnych podanej w tabeli 3, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobiera się próbki (zob. tabela 3).

C.8. Przyjęcie partii lub podpartii

Uzyskuje się następujące wyniki:

W przypadku suszonych fig:

– przyjęcie, jeżeli żadna próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli co najmniej jedna próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

W przypadkach, w których masa próbki zbiorczej wynosi 12 kg lub mniej:

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

D. METODA POBIERANIA PRÓBEK ORZESZKÓW ZIEMNYCH (ORZECHÓW ARACHIDOWYCH), PESTEK MORELI, ORZECHÓW Z DRZEW ORZECHOWYCH I SUSZONYCH PRZYPRAW O DUŻYCH ROZMIARACH CZĄSTEK ORAZ PRODUKTÓW POCHODNYCH/PRZETWORZONYCH

Niniejsza metoda pobierania próbek ma zastosowanie do urzędowej kontroli poziomów mikotoksyn w orzeszkach ziemnych (orzechach arachidowych), pestkach moreli, orzechach z drzew orzechowych i suszonych przyprawach o dużych rozmiarach cząstek oraz produktach pochodnych/przetworzonych. Niniejszą metodę pobierania próbek stosuje się również do celów urzędowej kontroli poziomu mikotoksyn w przyprawach o stosunkowo dużych rozmiarach cząstek, tj. o wielkości cząstek porównywalnej do orzeszków ziemnych lub większych np. gałka muszkatołowa.

D.1. Masa próbki pierwotnej

Masa próbki pierwotnej wynosi około 200 g, chyba że określono inaczej w niniejszej części D.

W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

W przypadku opakowań detalicznych/jednostkowych o masie większej niż 200 g prowadzi to do uzyskania próbek zbiorczych o masie większej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1, 2 i 3. Jeżeli masa pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego znacznie przekracza 200 g, z każdego pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego pobiera się 200 g jako próbkę pierwotną. Ta czynność może zostać wykonana w czasie pobierania próbek lub w laboratorium. Jednakże w przypadkach, w których zastosowanie takiej metody pobierania próbek doprowadziłoby do niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek. Przykładowo, w przypadku gdy produkt o znacznej wartości jest oferowany w opakowaniach detalicznych/jednostkowych o masie 500 g lub 1 kg, próbkę zbiorczą można uzyskać poprzez połączenie określonej liczby próbek pierwotnych, która jest mniejsza niż liczba podana w tabelach 1, 2 i 3, pod warunkiem że masa próbki zbiorczej odpowiada wymaganej masie próbki zbiorczej określonej w tabelach 1, 2 i 3.

W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi mniej niż 200 g i jeżeli różnica nie jest zbyt duża (tj. nie mniej niż połowa 200 g), jedno opakowanie detaliczne/jednostkowe uznaje się za jedną próbkę pierwotną, co daje próbkę zbiorczą o masie mniejszej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1, 2 i 3. W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi znacznie mniej niż 200 g, jedna próbka pierwotna składa się z dwóch lub większej liczby takich opakowań, w wyniku czego masa tak pobranej próbki pierwotnej jest jak najbardziej zbliżona do 200 g.

D.2. Ogólne zasady dotyczące pobierania próbek orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od rodzaju produktu i masy partii

D.3. Metoda pobierania próbek orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek (partie ≥ 15 ton)

– O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może być większa niż wymieniona masa o nie więcej niż 20 %.

– Próbki pobierane są z każdej podpartii oddzielnie.

– Liczba próbek pierwotnych: 100.

– Masa próbki zbiorczej = 20 kg, którą to ilość należy wymieszać i podzielić na dwie równe próbki laboratoryjne o masie 10 kg przed zmieleniem (ten podział na dwie próbki laboratoryjne nie jest konieczny w przypadku orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek poddawanych dalszemu sortowaniu lub innej obróbce fizycznej oraz gdy dostępny jest sprzęt umożliwiający homogenizację próbki o masie 20 kg).

– Każda próbka laboratoryjna o masie 10 kg jest oddzielnie drobno mielona i dokładnie mieszana w celu uzyskania pełnej homogenizacji, zgodnie z przepisami określonymi w załączniku II.

– Jeżeli zastosowanie opisanej powyżej metody pobierania próbek nie jest możliwe ze względu na konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

D.4. Metoda pobierania próbek orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych) pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek (partie < 15 ton)

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, zależy od masy partii, przy czym należy ich pobrać nie mniej niż 10 i nie więcej niż 100.

Do ustalenia liczby próbek pierwotnych, które należy pobrać, oraz późniejszego podziału próbki zbiorczej można wykorzystać wartości podane w tabeli 2.

Tabela 2

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii i liczba próbek laboratoryjnych pobieranych z próbki zbiorczej

– Masa próbki zbiorczej ≤ 20 kg, którą to ilość należy wymieszać i w razie potrzeby podzielić na dwie równe próbki laboratoryjne o masie ≤ 10 kg przed zmieleniem (ten podział na dwie próbki laboratoryjne nie jest konieczny w przypadku orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek poddawanych dalszemu sortowaniu lub innej obróbce fizycznej oraz gdy dostępny jest sprzęt umożliwiający homogenizację próbki o masie do 20 kg).

– W przypadkach gdy masa próbki zbiorczej jest mniejsza niż 20 kg, próbkę zbiorczą dzieli się na próbki laboratoryjne zgodnie z następującymi wskazówkami:

– < 12 kg: bez podziału na próbki laboratoryjne,

– ≥ 12 kg: z podziałem na dwie próbki laboratoryjne,

– Każda próbka laboratoryjna jest oddzielnie drobno mielona i dokładnie mieszana w celu uzyskania pełnej homogenizacji, zgodnie z przepisami określonymi w załączniku II.

– Jeżeli zastosowanie opisanej powyżej metody pobierania próbek nie jest możliwe ze względu na niedopuszczalne konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

D.5. Metoda pobierania próbek produktów pochodnych/przetworzonych, z wyjątkiem oleju roślinnego, i żywności wieloskładnikowej

D.5.1. Produkty pochodne/przetworzone (inne niż olej roślinny) składające się z bardzo drobnych cząstek, tzn. mąka, masło orzechowe (jednorodny rozkład zanieczyszczenia mikotoksynami) oraz żywność wieloskładnikowa

– Liczba próbek pierwotnych: 100; w przypadku partii o masie mniejszej niż 50 ton pobieranych jest 10–100 próbek pierwotnych, w zależności od masy partii (zob. tabela 3).

Tabela 3

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii

– Masa próbki pierwotnej wynosi około 100 g. W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

– Masa próbki zbiorczej = 1–10 kg, która to ilość jest dostatecznie dobrze wymieszana.

D.5.2. Produkty pochodne/przetworzone o stosunkowo dużych rozmiarach cząstek (niejednorodny rozkład zanieczyszczenia mikotoksynami) i żywność wieloskładnikowa

Metoda pobierania próbek i zasady przyjęcia są takie same jak w przypadku orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek (pkt D.3 i D.4).

D.6. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części D.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować inne skuteczne metody pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że gwarantują one uzyskanie próbki zbiorczej, która jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest szczegółowo opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg (⁶).

D.7. Szczególna metoda pobierania próbek orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek oraz produktów pochodnych/przetworzonych oferowanych do sprzedaży w opakowaniach próżniowych

D.7.1. Pistacje, orzeszki ziemne (orzechy arachidowe) i orzechy brazylijskie

W przypadku partii o masie nie mniejszej niż 15 ton pobiera się co najmniej 50 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 20 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 15 ton pobiera się 50 % liczby próbek pierwotnych podanej w tabeli 2, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobiera się próbki (zob. tabela 2).

D.7.2. Pestki moreli, orzechy z drzew orzechowych inne niż pistacje i orzechy brazylijskie, suszone przyprawy o dużych rozmiarach cząstek

W przypadku partii o masie nie mniejszej niż 15 ton pobiera się co najmniej 25 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 20 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 15 ton pobiera się 25 % liczby próbek pierwotnych podanej w tabeli 2, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobiera się próbki (zob. tabela 2).

D.7.3. Produkty pochodne/przetworzone z orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek

W przypadku partii o masie nie mniejszej niż 50 ton pobiera się co najmniej 25 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 10 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 50 ton pobiera się 25 % liczby próbek pierwotnych podanej w tabeli 3, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobiera się próbki (zob. tabela 3).

D.8. Przyjęcie partii lub podpartii

W przypadku orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli i orzechów z drzew orzechowych poddanych sortowaniu lub innej obróbce fizycznej:

– przyjęcie, jeżeli próbka zbiorcza lub średnia próbek laboratoryjnych nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka zbiorcza lub średnia próbek laboratoryjnych przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

W przypadku orzeszków ziemnych (orzechów arachidowych), pestek moreli, orzechów z drzew orzechowych i suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek, wprowadzanych do obrotu z przeznaczeniem dla konsumenta końcowego lub do stosowania jako składnik w żywności:

– przyjęcie, jeżeli żadna próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli jedna lub obie próbki laboratoryjne przekraczają ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

W przypadkach, w których masa próbki zbiorczej wynosi 12 kg lub mniej:

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

E. METODA POBIERANIA PRÓBEK SUSZONYCH PRZYPRAW Z WYJĄTKIEM SUSZONYCH PRZYPRAW O DUŻYCH ROZMIARACH CZĄSTEK I PRZYPRAW SPROSZKOWANYCH

Niniejsza metoda pobierania próbek ma zastosowanie do celów urzędowej kontroli poziomów mikotoksyn w przyprawach. Jednakże w przypadku suszonych przypraw o stosunkowo dużych rozmiarach cząstek, tj. o wielkości cząstek porównywalnej z orzechami arachidowymi (orzeszkami ziemnymi) lub większej, takich jak gałka muszkatołowa, i o niejednorodnym rozkładzie zanieczyszczenia mikotoksynami stosuje się metodę pobierania próbek określoną w części D niniejszego załącznika. W przypadku przypraw sproszkowanych (przypraw w proszku) stosuje się metodę pobierania próbek określoną w części M niniejszego załącznika.

E.1. Masa próbki pierwotnej

Masa próbki pierwotnej wynosi około 100 g, chyba że określono inaczej w niniejszej części E.

W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

W przypadku opakowań detalicznych/jednostkowych o masie > 100 g prowadzi to do uzyskania próbek zbiorczych o masie większej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2. Jeżeli masa pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego wynosi >> 100 g, z każdego pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego pobiera się 100 g jako próbkę pierwotną. Ta czynność może zostać wykonana w czasie pobierania próbek lub w laboratorium. Jednakże w przypadkach, w których zastosowanie takiej metody pobierania próbek doprowadziłoby do niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek. Przykładowo, w przypadku gdy produkt o znacznej wartości jest oferowany w opakowaniach detalicznych/jednostkowych o masie 500 g lub 1 kg, próbkę zbiorczą można uzyskać poprzez połączenie określonej liczby próbek pierwotnych, która jest mniejsza niż liczba podana w tabelach 1 i 2, pod warunkiem że masa próbki zbiorczej odpowiada wymaganej masie próbki zbiorczej podanej w tabelach 1 i 2.

W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi mniej niż 100 g i jeżeli różnica nie jest zbyt duża (tj. nie mniej niż połowa 100 g), jedno opakowanie detaliczne/jednostkowe uznaje się za jedną próbkę pierwotną, co daje próbkę zbiorczą o masie mniejszej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2. W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi znacznie mniej niż 100 g, jedna próbka pierwotna składa się z dwóch lub większej liczby takich opakowań, w wyniku czego masa tak pobranej próbki pierwotnej jest jak najbardziej zbliżona do 100 g.

E.2. Ogólne zasady pobierania próbek suszonych przypraw z wyjątkiem suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek i przypraw sproszkowanych

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od rodzaju produktu i masy partii

E.3. Metoda pobierania próbek suszonych przypraw z wyjątkiem suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek i przypraw sproszkowanych (partie ≥ 15 ton)

– O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może być większa niż wymieniona masa o nie więcej niż 20 %.

– Próbki pobierane są z każdej podpartii oddzielnie.

– Liczba próbek pierwotnych: 100. Masa próbki zbiorczej = 10 kg.

– Jeżeli zastosowanie opisanej powyżej metody pobierania próbek nie jest możliwe ze względu na niedopuszczalne konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

E.4. Metoda pobierania próbek suszonych przypraw z wyjątkiem suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek i przypraw sproszkowanych (partie < 15 ton)

W przypadku partii suszonych przypraw o masie mniejszej niż 15 ton zastosowanie ma plan pobierania próbek przewidujący pobranie 5–100 próbek pierwotnych, w zależności od masy partii, co daje próbkę zbiorczą o masie od 0,5 do 10 kg.

Do ustalenia liczby próbek pierwotnych, które należy pobrać, można wykorzystać wartości podane poniżej w tabeli 2.

Tabela 2

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii suszonych przypraw

E.5. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części E.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 0,5 kg (⁷).

E.6. Szczególna metoda pobierania próbek suszonych przypraw z wyjątkiem suszonych przypraw o dużych rozmiarach cząstek i przypraw sproszkowanych oferowanych do sprzedaży w opakowaniach próżniowych

W przypadku partii o masie nie mniejszej niż 15 ton pobiera się co najmniej 25 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 10 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 15 ton pobiera się 25 % liczby próbek pierwotnych podanej w tabeli 2, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobiera się próbki (zob. tabela 2).

E.7. Przyjęcie partii lub podpartii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

F. METODA POBIERANIA PRÓBEK MLEKA I PRZETWORÓW MLECZNYCH; PREPARATÓW DO POCZĄTKOWEGO ŻYWIENIA NIEMOWLĄT, PREPARATÓW DO DALSZEGO ŻYWIENIA NIEMOWLĄT, ŻYWNOŚCI SPECJALNEGO PRZEZNACZENIA MEDYCZNEGO PRZEZNACZONEJ DLA NIEMOWLĄT I MAŁYCH DZIECI ORAZ PREPARATÓW DO ŻYWIENIA MAŁYCH DZIECI

F.1. Metoda pobierania próbek mleka i przetworów mlecznych, preparatów do początkowego żywienia niemowląt, preparatów do dalszego żywienia niemowląt, żywności specjalnego przeznaczenia medycznego przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci oraz preparatów do żywienia małych dzieci

Masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg lub 1 litr, z wyjątkiem przypadków, gdy nie jest to możliwe, np. gdy próbkę stanowi jedna butelka.

Minimalną liczbę próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii, podano w tabeli 1. Ustalona liczba próbek pierwotnych zależy od formy wprowadzenia produktu na rynek. W przypadku produktów płynnych luzem partia jest dokładnie mieszana, w zakresie, w jakim to jest możliwe i w jakim nie wpływa na jakość produktu, ręcznie lub mechanicznie bezpośrednio przed pobraniem próbek. W takim przypadku można założyć jednorodne rozmieszczenie mikotoksyn w obrębie danej partii, a zatem z partii wystarczy pobrać trzy próbki pierwotne, aby utworzyć próbkę zbiorczą.

Próbki pierwotne mogące często mieć formę butelki lub opakowania mają podobną masę. Masa próbki pierwotnej wynosi co najmniej 100 g, co daje próbkę zbiorczą o masie co najmniej 1 kg lub o objętości co najmniej 1 litra. Odstąpienie od tej metody odnotowywane jest w protokole przewidzianym w części I pkt A.1.8 niniejszego załącznika.

Tabela 1

Minimalna liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii

F.2. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części F.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana (⁸).

F.3. Przyjęcie partii lub podpartii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

G. METODA POBIERANIA PRÓBEK KAWY, WYROBÓW KAWOWYCH, KAKAO, WYROBÓW KAKAOWYCH, KORZENIA LUKRECJI I WYROBÓW Z LUKRECJI

Niniejsza metoda pobierania próbek ma zastosowanie do urzędowej kontroli poziomów mikotoksyn w kawie, wyrobach kawowych, kakao, wyrobach kakaowych, korzeniu lukrecji i wyrobach z lukrecji. W odniesieniu do kawy, wyrobów kawowych oraz kakao i wyrobów kakaowych metoda pobierania próbek przewidziana w niniejszej części G ma zastosowanie do (suchych) produktów w postaci stałej. W przypadku napojów zastosowanie ma metoda pobierania próbek przewidziana w części H.

G.1. Masa próbki pierwotnej

Masa próbki pierwotnej wynosi około 100 g, chyba że określono inaczej w niniejszej części G.

W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

W przypadku opakowań detalicznych/jednostkowych o masie większej niż 100 g prowadzi to do uzyskania próbek zbiorczych o masie większej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2. Jeżeli masa pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego znacznie przekracza 100 g, z każdego pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego pobiera się 100 g jako próbkę pierwotną. Ta czynność może zostać wykonana w czasie pobierania próbek lub w laboratorium. Jednakże w przypadkach, w których zastosowanie takiej metody pobierania próbek doprowadziłoby do niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek. Przykładowo, w przypadku gdy produkt o znacznej wartości jest oferowany w opakowaniach detalicznych/jednostkowych o masie 500 g lub 1 kg, próbkę zbiorczą można uzyskać poprzez połączenie określonej liczby próbek pierwotnych, która jest mniejsza niż liczba podana w tabelach 1 i 2, pod warunkiem że masa próbki zbiorczej odpowiada wymaganej masie próbki zbiorczej podanej w tabelach 1 i 2.

W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi mniej niż 100 g i jeżeli różnica nie jest zbyt duża (tj. nie mniej niż połowa 100 g), jedno opakowanie detaliczne/jednostkowe uznaje się za jedną próbkę pierwotną, co daje próbkę zbiorczą o masie mniejszej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2. W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi znacznie mniej niż 100 g, jedna próbka pierwotna składa się z dwóch lub większej liczby takich opakowań, w wyniku czego masa tak pobranej próbki pierwotnej jest jak najbardziej zbliżona do 100 g.

G.2. Ogólne zasady pobierania próbek kawy, wyrobów kawowych, kakao, wyrobów kakaowych, korzenia lukrecji i wyrobów z lukrecji

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od rodzaju produktu i masy partii

G.3. Metoda pobierania próbek kawy, wyrobów kawowych, kakao, wyrobów kakaowych, korzenia lukrecji i wyrobów z lukrecji (partie ≥ 15 ton)

– O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może przekraczać podaną masę najwyżej o 20 %.

– Próbki pobiera się z każdej podpartii oddzielnie.

– Liczba próbek pierwotnych: 100.

– Masa próbki zbiorczej = 10 kg.

– Jeżeli zastosowanie opisanej powyżej metody pobierania próbek nie jest możliwe ze względu na niedopuszczalne konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

G.4. Metoda pobierania próbek kawy, wyrobów kawowych, kakao, wyrobów kakaowych, korzenia lukrecji i wyrobów z lukrecji (partie < 15 ton)

W przypadku kawy, produktów kawowych, kakao, produktów kakaowych, korzenia lukrecji i produktów z lukrecji o masie mniejszej niż 15 ton stosuje się plan pobierania próbek przewidujący pobranie 10–100 próbek pierwotnych, w zależności od masy partii, co daje próbkę zbiorczą o masie 1–10 kg.

Do ustalenia liczby próbek pierwotnych, które należy pobrać, można wykorzystać wartości podane poniżej w tabeli 2.

Tabela 2

Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii kawy, wyrobów kawowych, kakao, wyrobów kakaowych, korzenia lukrecji i wyrobów z lukrecji

G.5. Metoda pobierania próbek kawy, wyrobów kawowych, kakao, wyrobów kakaowych, korzenia lukrecji i wyrobów z lukrecji oferowanych do sprzedaży w opakowaniach próżniowych

W przypadku partii o masie nie mniejszej niż 15 ton pobiera się co najmniej 25 próbek pierwotnych, co daje próbkę zbiorczą o masie 10 kg, a w przypadku partii o masie mniejszej niż 15 ton pobiera się 25 % liczby próbek pierwotnych podanej w tabeli 2, co daje próbkę zbiorczą o masie proporcjonalnej do masy partii, z której pobiera się próbki (zob. tabela 2).

G.6. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części G.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg (⁹).

G.7. Przyjęcie partii lub podpartii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

H. METODA POBIERANIA PRÓBEK NAPOJÓW

Niniejsza metoda pobierania próbek ma zastosowanie do celów urzędowej kontroli poziomów mikotoksyn w napojach z wyjątkiem mleka.

H.1. Metoda pobierania próbek

Objętość próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 litr, z wyjątkiem przypadków gdy nie jest to możliwe, np. gdy próbkę stanowi jedna butelka.

Minimalną liczbę próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii, podano w tabeli 1. Ustalona liczba próbek pierwotnych zależy od formy wprowadzenia produktu na rynek. W przypadku produktów płynnych luzem partia jest dokładnie mieszana, w zakresie, w jakim to jest możliwe i w jakim nie wpływa na jakość produktu, ręcznie lub mechanicznie bezpośrednio przed pobraniem próbek. W takim przypadku można założyć jednorodne rozmieszczenie mikotoksyn w obrębie danej partii, a zatem z partii wystarczy pobrać trzy próbki pierwotne, aby utworzyć próbkę zbiorczą.

Próbki pierwotne mogące często mieć formę butelki lub opakowania mają podobną objętość. Objętość próbki pierwotnej wynosi co najmniej 100 mililitrów, co daje próbkę zbiorczą o objętości co najmniej około 1 litra. Odstąpienie od tej metody odnotowywane jest w protokole przewidzianym w części I pkt A.1.8 niniejszego załącznika.

Tabela 1

Minimalna liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii

H.2. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części H (¹⁰).

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana.

H.3. Przyjęcie partii lub podpartii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

I. METODA POBIERANIA PRÓBEK PRZETWORÓW OWOCOWYCH I WARZYWNYCH W POSTACI STAŁEJ

Niniejsza metoda pobierania próbek ma zastosowanie do celów urzędowej kontroli poziomów mikotoksyn w przetworach w postaci stałej z owoców (z wyjątkiem produktów przetworzonych z owoców suszonych objętych częściami B i C niniejszego załącznika) i warzyw, w tym przetworach owocowych i warzywnych w postaci stałej dla niemowląt i małych dzieci.

I.1. Metoda pobierania próbek

Masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to niemożliwe, np. gdy próbki pobierane są z jednego opakowania.

Minimalną liczbę próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii, podano w tabeli 1.

Próbki pierwotne mają podobną masę. Masa próbki pierwotnej wynosi co najmniej 100 g, co daje próbkę zbiorczą o masie co najmniej 1 kg. Odstąpienie od tej metody odnotowywane jest w protokole przewidzianym w części I pkt A.1.8 niniejszego załącznika.

Tabela 1

Minimalna liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii

Jeżeli partia składa się z opakowań jednostkowych, liczba opakowań, które należy pobrać w celu uzyskania próbki zbiorczej, określona jest w tabeli 2.

Tabela 2

Liczba opakowań (próbek pierwotnych), które należy pobrać w celu uzyskania próbki zbiorczej, jeżeli partia składa się z opakowań jednostkowych

I.2. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części I.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana (¹¹).

I.3. Przyjęcie partii lub podpartii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, uwzględniając niepewność pomiaru i poprawkę na odzysk,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

J. METODA POBIERANIA PRÓBEK ŻYWNOŚCI DLA DZIECI I PRZETWORZONEJ ŻYWNOŚCI NA BAZIE ZBÓŻ DLA NIEMOWLĄT I MAŁYCH DZIECI

Niniejsza metoda pobierania próbek ma zastosowanie do celów urzędowej kontroli poziomów mikotoksyn w żywności dla dzieci i przetworzonej żywności na bazie zbóż dla niemowląt i małych dzieci, z wyjątkiem napojów, o których mowa w części H, oraz przetworów owocowych i warzywnych w postaci stałej, o których mowa w części I niniejszego załącznika.

J.1. Metoda pobierania próbek

– W przypadku żywności przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci zastosowanie ma metoda pobierania próbek zbóż i produktów zbożowych określona w części II pkt A.4 niniejszego załącznika. Odpowiednio, liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, zależy od masy partii, przy czym wynosi co najmniej 10 i maksymalnie 100, zgodnie z częścią II pkt A.4 tabela 2 niniejszego załącznika. W przypadku bardzo małych partii (≤ 0,5 tony) dopuszczalne jest pobranie mniejszej liczby próbek pierwotnych, ale masa próbki zbiorczej stanowiącej połączenie wszystkich próbek pierwotnych wynosi w takim przypadku również co najmniej 1 kg.

– Masa próbki pierwotnej wynosi około 100 g. W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego, a w przypadku bardzo małych partii (≤ 0,5 tony) próbki pierwotne mają taką masę, że połączenie ich daje próbkę zbiorczą o masie co najmniej 1 kg. Odstąpienie od tej metody odnotowywane jest w protokole przewidzianym w części I pkt A.1.8 niniejszego załącznika.

– Masa próbki zbiorczej = 1–10 kg, która to ilość jest dostatecznie dobrze wymieszana.

J.2. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części J.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana (¹²).

J.3. Przyjęcie partii lub podpartii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

K. METODA POBIERANIA PRÓBEK OLEJÓW ROŚLINNYCH

K.1. Metoda pobierania próbek olejów roślinnych

– Masa próbki pierwotnej wynosi co najmniej około 100 g (ml) (w zależności od rodzaju partii, np. gdy olej roślinny dostarczony jest luzem, należy pobrać co najmniej 3 próbki pierwotne o objętości około 350 ml), co daje próbkę zbiorczą o masie przynajmniej 1 kg (o objętości przynajmniej 1 litra).

– O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może być większa niż wymieniona masa o nie więcej niż 20 %. W przypadku gdy partia nie jest podzielona na podpartie lub jej fizyczny podział na podpartie nie jest możliwy, z partii pobierane są co najmniej 3 próbki pierwotne.

– Minimalną liczbę próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii, podano w tabeli 2. Partia jest możliwie jak najdokładniej mieszana ręcznie lub mechanicznie bezpośrednio przed pobraniem próbek. W takim przypadku można założyć jednorodne rozmieszczenie mikotoksyn w obrębie danej partii, a zatem z partii wystarczy pobrać trzy próbki pierwotne, aby utworzyć próbkę zbiorczą.

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od masy partii

Tabela 2

Minimalna liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać z partii

K.2. Metoda pobierania próbek olejów roślinnych na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części K.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować inne skuteczne metody pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że gwarantują one uzyskanie próbki zbiorczej, która jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest szczegółowo opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 1 kg.

K.3. Przyjęcie partii lub podpartii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

L. METODA POBIERANIA PRÓBEK SUPLEMENTÓW DIETY, PYŁKU I PRODUKTÓW Z PYŁKU

L.1. Masa próbki pierwotnej i metoda pobierania próbek

Procedura pobierania próbek przewidziana w odniesieniu do suplementów diety, pyłku i produktów z pyłku w postaci kapsułek/tabletek opiera się na opakowaniach detalicznych/jednostkowych zawierających zazwyczaj 30–120 kapsułek/tabletek w opakowaniu detalicznym/jednostkowym.

L.2. Pobieranie próbek na etapie sprzedaży detalicznej

Na etapie obrotu detalicznego próbki suplementów diety, pyłku i produktów z pyłku pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej części L.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 0,05 kg.

L.3. Przyjęcie partii

– przyjęcie, jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru,

– odrzucenie, jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

M. METODA POBIERANIA PRÓBEK SUSZONYCH ZIÓŁ, HERBATEK ZIOŁOWYCH (PRODUKTU SUSZONEGO), HERBAT (PRODUKTU SUSZONEGO) I PRZYPRAW SPROSZKOWANYCH

M.1. Masa próbki pierwotnej

Masa próbki pierwotnej wynosi około 80 g, chyba że określono inaczej w niniejszej części M.

W przypadku partii w opakowaniach detalicznych/jednostkowych masa próbki pierwotnej zależy od masy opakowania detalicznego/jednostkowego.

W przypadku opakowań detalicznych/jednostkowych o masie > 80 g prowadzi to do uzyskania próbek zbiorczych o masie większej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2. Jeżeli masa pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego wynosi >> 80 g, z każdego pojedynczego opakowania detalicznego/jednostkowego pobiera się 80 g jako próbkę pierwotną. Ta czynność może zostać wykonana w czasie pobierania próbek lub w laboratorium. Jednakże w przypadkach, w których zastosowanie takiej metody pobierania próbek doprowadziłoby do niedopuszczalnych konsekwencji handlowych w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środek transportu itp.), możliwe jest zastosowanie alternatywnej metody pobierania próbek. Przykładowo, w przypadku gdy produkt o znacznej wartości jest oferowany w opakowaniach detalicznych/jednostkowych o masie 500 g lub 1 kg, próbkę zbiorczą można uzyskać poprzez połączenie określonej liczby próbek pierwotnych, która jest mniejsza niż liczba podana w tabelach 1 i 2, pod warunkiem że masa próbki zbiorczej odpowiada wymaganej masie próbki zbiorczej podanej w tabelach 1 i 2.

W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi mniej niż 80 g i jeżeli różnica nie jest zbyt duża (tj. nie mniej niż połowa 80 g), jedno opakowanie detaliczne/jednostkowe uznaje się za jedną próbkę pierwotną, co daje próbkę zbiorczą o masie mniejszej niż wymagana masa wskazana w tabelach 1 i 2. W przypadku gdy masa opakowań detalicznych/jednostkowych wynosi znacznie mniej niż 80 g, jedna próbka pierwotna składa się z dwóch lub większej liczby takich opakowań, w wyniku czego masa tak pobranej próbki pierwotnej jest jak najbardziej zbliżona do 80 g.

M.2. Podział partii na podpartie do celów pobierania próbek suszonych ziół, herbatek ziołowych (produktu suszonego), herbat (produktu suszonego) i przypraw sproszkowanych

Tabela 1

Podział partii na podpartie w zależności od masy partii

M.3. Metoda pobierania próbek suszonych ziół, herbatek ziołowych (produktu suszonego), herbat (produktu suszonego) i przypraw sproszkowanych (partie ≥ 15 ton)

O ile fizyczne wyodrębnienie poszczególnych podpartii jest możliwe, każdą partię dzieli się na podpartie zgodnie z tabelą 1. Biorąc pod uwagę, że masa partii nie zawsze jest dokładną wielokrotnością masy podpartii, masa podpartii może być większa niż wymieniona masa o nie więcej niż 20 %.

Próbki pobierane są z każdej podpartii oddzielnie.

Liczba próbek pierwotnych wynosi 50. Masa próbki zbiorczej wynosi 4,0 kg.

Jeżeli zastosowanie opisanej powyżej metody pobierania próbek nie jest możliwe ze względu na niedopuszczalne konsekwencje handlowe w następstwie uszkodzenia partii (ze względu na formę opakowań, środki transportu i inne powody), można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek, pod warunkiem że jest ona w jak największym stopniu reprezentatywna, szczegółowo opisana i udokumentowana.

M.4. Metoda pobierania próbek suszonych ziół, herbatek ziołowych (produktu suszonego), herbat (produktu suszonego) i przypraw sproszkowanych (partie < 15 ton)

W przypadku partii suszonych ziół, herbatek ziołowych (produktu suszonego), herbat (produktu suszonego) i przypraw sproszkowanych o masie mniejszej niż 15 ton plan pobierania próbek przewiduje pobranie 3–50 próbek pierwotnych, w zależności od masy partii, co daje próbkę zbiorczą o masie od 0,2 do 4,0 kg.

Do ustalenia liczby próbek pierwotnych, które należy pobrać, można wykorzystać wartości podane poniżej w tabeli 2.

Tabela 2

Minimalna liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, w zależności od masy partii suszonych ziół, herbatek ziołowych (produktu suszonego), herbat (produktu suszonego) i przypraw sproszkowanych

M.5. Pobieranie próbek na etapie obrotu detalicznego

Na etapie obrotu detalicznego próbki środków spożywczych pobiera się w miarę możliwości zgodnie z przepisami dotyczącymi pobierania próbek określonymi w niniejszej części M.

W przypadku gdy nie jest to możliwe, można zastosować alternatywną metodę pobierania próbek na etapie obrotu detalicznego, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje, że próbka zbiorcza jest dostatecznie reprezentatywna dla partii, z której pobierane są próbki, oraz jest w pełni opisana i udokumentowana. W każdym przypadku masa próbki zbiorczej wynosi co najmniej 0,2 kg.

M.6. Pobieranie próbek suplementów diety zawierających suszone zioła luzem przed ich zapakowaniem w opakowania detaliczne/jednostkowe przeznaczone dla konsumenta końcowego.

W odniesieniu do pobierania próbek suplementów diety zawierających suszone zioła luzem przed ich zapakowaniem w opakowania detaliczne/jednostkowe stosuje się przepisy dotyczące pobierania próbek przewidziane w niniejszej części M; przepisy te stosuje się w oparciu o masę suszonych ziół w suplementach diety luzem.

M.7. Przyjęcie partii lub podpartii

Przyjęcie: jeżeli próbka laboratoryjna nie przekracza najwyższego dopuszczalnego poziomu, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru.

Odrzucenie: jeżeli próbka laboratoryjna przekracza ponad wszelką wątpliwość najwyższy dopuszczalny poziom, przy uwzględnieniu poprawki na odzysk i niepewność pomiaru. Ma to miejsce, gdy wynik analizy (skorygowany o odzysk w stosownych przypadkach) pomniejszony o niepewność rozszerzoną pomiaru wynikającą z analizy przekracza najwyższy dopuszczalny poziom.

N. METODA POBIERANIA PRÓBEK W PRZYPADKU BARDZO DUŻYCH PARTII LUB PARTII SKŁADOWANYCH LUB TRANSPORTOWANYCH W SPOSÓB POWODUJĄCY, ŻE POBIERANIE PRÓBEK Z CAŁEJ PARTII NIE JEST MOŻLIWE

N.1. Zasady ogólne

Jeżeli sposób transportu lub przechowywania partii nie pozwala na pobieranie próbek pierwotnych z całej partii, próbki są w miarę możliwości pobierane z partii będącej w ruchu (dynamiczne pobieranie próbek).

W przypadku dużych magazynów przeznaczonych do składowania żywności podmioty należy zachęcać do instalowania w takich magazynach sprzętu umożliwiającego (automatyczne) pobieranie próbek z całej składowanej partii.

Jeżeli stosuje się procedurę pobierania próbek przewidzianą w niniejszej części N, o procedurze pobierania próbek informuje się podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze lub jego przedstawiciela. Jeżeli podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze lub jego przedstawiciel kwestionują tę procedurę, umożliwiają oni właściwemu organowi pobieranie próbek w całej partii na koszt podmiotu lub jego przedstawiciela.

Pobieranie próbek z części partii jest dozwolone, pod warunkiem że wielkość części, z której pobierane będą próbki, wynosi co najmniej 10 % partii, której dotyczy pobieranie próbek. Jeżeli pobrano próbki z części partii żywności tej samej klasy lub o takim samym opisie i stwierdzono, że część ta nie spełnia wymogów unijnych, domniemywa się, że dotyczy to całej partii, chyba że z dalszej szczegółowej oceny nie wynikają żadne dowody na to, że pozostała część partii jest niezadowalająca.

Odpowiednie przepisy dotyczące pobierania próbek, takie jak przepisy dotyczące masy próbki pierwotnej, zawarte w innych częściach niniejszego załącznika stosuje się do pobierania próbek w przypadku bardzo dużych partii lub partii składowanych lub transportowanych w sposób powodujący, że pobieranie próbek z całej partii nie jest możliwe.

N.2. Liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać w przypadku bardzo dużych partii

W przypadku dużych części objętych pobieraniem próbek (> 500 ton) liczba próbek pierwotnych, które należy pobrać, wynosi 100 próbek pierwotnych + √ ton. W przypadku partii mniejszej niż 1 500 ton, która może zostać podzielona na podpartie zgodnie z pkt A tabela 1, oraz pod warunkiem że podpartie te można oddzielić fizycznie, musi jednak zostać pobrana liczba próbek pierwotnych przewidziana w pkt A.

N.3. Duże partie transportowane statkiem

N.3.1. Dynamiczne pobieranie próbek z dużych partii transportowanych statkiem

Pobieranie próbek z dużych partii na statkach powinno być w miarę możliwości przeprowadzane, gdy produkt jest w ruchu (dynamiczne pobieranie próbek).

Próbki pobiera się w podziale na ładownie (jednostki, które można fizycznie rozdzielić). Ładownie są jednak opróżniane częściowo jedna po drugiej, co powoduje, że początkowy podział fizyczny nie występuje po przeniesieniu do miejsca składowania. Próbki można zatem pobierać na podstawie początkowego podziału fizycznego lub na podstawie podziału po przeniesieniu do miejsca składowania.

Rozładunek statku może trwać kilka dni. Próbki należy zazwyczaj pobierać w regularnych odstępach czasu podczas całego rozładunku. Obecność urzędowego inspektora przy pobieraniu próbek nie zawsze jest jednak możliwa lub wskazana podczas całego rozładunku. Dlatego zezwala się na pobieranie próbek z części partii (część objęta pobieraniem próbek). Liczbę próbek pierwotnych określa się poprzez uwzględnienie wielkości części objętej pobieraniem próbek.

Nawet jeżeli urzędowa próbka jest pobierana automatycznie, obecność inspektora jest konieczna. Jeżeli jednak próbki pobierane są automatycznie według uprzednio ustalonych parametrów, których nie można zmienić w trakcie procesu pobierania próbek, a próbki pierwotne zbierane są do zapieczętowanego pojemnika, co wyklucza wszelką możliwość oszustwa, wówczas obecność inspektora jest wymagana tylko na początku pobierania próbek, przy każdej zmianie pojemnika na próbki i na końcu pobierania próbek.

N.3.2. Statyczne pobieranie próbek z partii transportowanych statkiem

W przypadku gdy pobieranie próbek odbywa się w sposób statyczny, należy zastosować procedurę przewidzianą dla miejsc składowania (silosów) dostępnych od góry (zob. N.5.1).

Próbki muszą być pobierane z dostępnej części partii/ładowni (od góry). Liczbę próbek pierwotnych określa się poprzez uwzględnienie wielkości części objętej pobieraniem próbek.

N.4. Pobieranie próbek z dużych partii składowanych w magazynach

Próbki muszą być pobierane z dostępnej części partii. Liczbę próbek pierwotnych określa się poprzez uwzględnienie wielkości części objętej pobieraniem próbek.

N.5. Pobieranie próbek z miejsc składowania (silosów)

N.5.1. Pobieranie próbek z silosów (łatwo) dostępnych od góry

Próbki muszą być pobierane z dostępnej części partii. Liczbę próbek pierwotnych określa się poprzez uwzględnienie wielkości części objętej pobieraniem próbek.

N.5.2. Pobieranie próbek z silosów niedostępnych od góry (silosów zamkniętych)

N.5.2.1. Silosy niedostępne od góry (zamknięte) o wielkości > 100 ton

Pobieranie próbek żywności składowanej w takich silosach nie może odbywać się w sposób statyczny. W związku z tym, jeżeli z żywności składowanej w silosie muszą zostać pobrane próbki i nie ma możliwości przeniesienia partii, należy uzgodnić z podmiotem, że poinformuje on inspektora o tym, kiedy będzie miał miejsce częściowy lub całkowity rozładunek silosu, aby umożliwić pobranie próbek żywności będącej w ruchu.

N.5.2.2. Silosy niedostępne od góry (zamknięte) o wielkości < 100 ton

W przeciwieństwie do przepisu w pkt N.1 (część objęta pobieraniem próbek wynosząca co najmniej 10 %) procedura pobierania próbek polega na umieszczeniu 50–100 kg w pojemniku i pobraniu z niego próbki. Wielkość próbki zbiorczej odpowiada wielkości całej partii, a liczba próbek pierwotnych odpowiada ilości żywności pobranej z silosu do pojemnika w celu pobrania próbek.

N.6. Pobieranie próbek z żywności luzem w dużych zamkniętych pojemnikach

Próbki z takich partii mogą być często pobierane dopiero po rozładunku. W niektórych przypadkach rozładunek w miejscu przywozu lub kontroli nie jest możliwy, w związku z czym próbki powinny zostać pobrane w momencie rozładunku takich pojemników. Podmiot musi poinformować inspektora o miejscu i czasie rozładunku pojemników, aby umożliwić mu obecność.

(¹) Wytyczne dla właściwych organów dotyczące kontroli zgodności z przepisami UE w zakresie aflatoksyn są dostępne pod adresem: https://food.ec.europa.eu/document/download/5e7138d9-26c5-4f38-900c-9933fe605a92_en?filename=cs_contaminants_samplin g_analysis-guidance-2010_en.pdf Wytyczne zawierają dodatkowe wskazówki praktyczne, ale informacje w nich zawarte są podporządkowane przepisom niniejszego rozporządzenia.

(²) Pobieranie próbek z takich partii przeprowadza się zgodnie z zasadami określonymi w części N. Wytyczne dotyczące pobierania próbek z dużych partii są określone w dokumencie dostępnym na stronie internetowej: https://food.ec.europa.eu/system/files/2016-10/ cs_contaminants_sampling_guidance-sampling-final_en.pdf

(³) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.

(⁴) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.

(⁵) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.

(⁶) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.

(⁷) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 0,5 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 0,5 kg.

(⁸) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.

(⁹) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.

(¹⁰) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że uzyskanie próbki zbiorczej o objętości 1 litra nie jest możliwe, objętość próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 litr.

(¹¹) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.

(¹²) W przypadku gdy część, z której należy pobrać próbki, jest tak mała, że niemożliwe jest uzyskanie próbki zbiorczej o masie 1 kg, masa próbki zbiorczej może być mniejsza niż 1 kg.