KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/631 z dnia 17 kwietnia 2019 r. określające normy emisji CO₂ dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 443/2009 i (UE) nr 510/2011 (¹), w szczególności jego art. 11 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Aby promować rozwój nowych i zaawansowanych technologii pojazdów ograniczających emisje CO₂, w art. 11 rozporządzenia (UE) 2019/631 przewidziano możliwość uwzględnienia ograniczenia emisji CO₂ uzyskanego dzięki zastosowaniu takich technologii innowacyjnych w samochodach osobowych lub lekkich pojazdach użytkowych, ale którego nie można w pełni określić ilościowo przy użyciu światowej zharmonizowanej procedury badania pojazdów lekkich (WLTP).

(2) W rozporządzeniach wykonawczych Komisji (UE) nr 725/2011 (²) i (UE) nr 427/2014 (³) ustanowiono procedury zatwierdzania i poświadczania technologii innowacyjnych umożliwiających zmniejszenie emisji CO₂ pochodzących odpowiednio z samochodów osobowych i lekkich pojazdów dostawczych. Chociaż zakres stosowania tych rozporządzeń jest różny, ich treść jest niemal identyczna.

(3) Zgodnie z zakresem stosowania rozporządzeń wykonawczych (UE) nr 725/2011 i (UE) nr 427/2014 poprawa efektywności w odniesieniu do układów klimatyzacji nie kwalifikuje się jako ekoinnowacje, natomiast art. 11 rozporządzenia (UE) 2019/631 stanowi, że taka poprawa efektywności stanie się kwalifikowalna od 1 stycznia 2025 r. Konieczna jest zatem zmiana rozporządzeń wykonawczych (UE) nr 725/2011 i (UE) nr 427/2014 w celu dostosowania ich do rozporządzenia (UE) 2019/631 i zapewnienia możliwości składania wniosków przed 2025 r., tak aby producenci pojazdów mogli odnieść korzyści z ograniczenia emisji CO₂ począwszy od 2025 r.

(4) Należy połączyć rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 725/2011 i (UE) nr 427/2014 w jedno rozporządzenie, przenosząc większość ich przepisów i wprowadzając jednocześnie nowe przepisy na podstawie art. 11 rozporządzenia (UE) 2019/631 oraz, w razie potrzeby, dokonując ulepszeń na podstawie doświadczeń zdobytych podczas stosowania rozporządzeń wykonawczych (UE) nr 725/2011 i (UE) nr 427/2014. Należy zatem uchylić te rozporządzenia wykonawcze i zastąpić je jednym rozporządzeniem wykonawczym.

(5) Producenci lub dostawcy mogą składać wnioski zawierające propozycję technologii innowacyjnej jako ekoinnowacji. We wnioskach tych należy przedstawić metodykę zawierającą wszystkie elementy niezbędne do dokładnego określenia osiągniętego ograniczenia emisji CO₂, wskazując w szczególności odpowiedni poziom bazowy, konkretne warunki badania i rzeczywiste wykorzystanie technologii innowacyjnej. Taki wniosek powinien również zawierać sprawozdanie weryfikujące sporządzone przez niezależny zatwierdzony organ, który potwierdza kwalifikowalność i adekwatność technologii innowacyjnej.

(6) Aby uprościć procedurę poświadczania ograniczenia emisji CO₂, w swoim wniosku o zatwierdzenie technologii innowacyjnej jako ekoinnowacji wnioskodawca powinien mieć możliwość zaproponowania - oprócz szczegółowej metodyki testów do celów określenia ograniczenia emisji - uproszczonej metody oceny lub wstępnie określonych poziomów ograniczenia emisji CO₂. W przypadku stosowania takich uproszczonych metod lub wstępnie określonych poziomów ograniczenia emisji CO₂ poziomy ograniczenia emisji poświadczone przez organy udzielające homologacji powinny być określane w sposób zachowawczy, odzwierciedlający najniższy wykazany poziom ograniczenia emisji.

(7) Po złożeniu wniosku przez producenta lub dostawcę Komisja powinna ocenić kompletność i treść wniosku i w ciągu 9 miesięcy podjąć decyzję, czy może zatwierdzić ekoinnowację.

(8) Producenci pojazdów, którzy chcą wykorzystać ekoinnowacje, aby odnieść korzyści ze zmniejszenia średnich wartości emisji CO₂ swojej floty, powinni określić poziom ograniczenia emisji CO₂ do celów homologacji typu na podstawie decyzji o zatwierdzeniu. Aby ograniczyć mechanizm ekoinnowacji do technologii o bardziej znaczącym oddziaływaniu na emisje CO₂, należy ustalić minimalny próg 0,5 g/km ograniczenia emisji na innowację.

(9) W przypadku gdy w jednym pojeździe zastosowano więcej niż jedną ekoinnowację, interakcja między tymi technologiami może spowodować, że łączne ograniczenie emisji CO₂ za ich pomocą będzie mniejsze niż suma indywidualnych ograniczeń emisji. Każda forma takiej interakcji powinna być oceniana zarówno na etapie składania wniosku, jak i na etapie homologacji typu w celu zapewnienia dokładnego rejestrowania ograniczenia emisji CO₂.

(10) Komisja powinna mieć możliwość dokonywania weryfikacji ograniczeń emisji CO₂ wynikających z ekoinnowacji przypisanych do poszczególnych pojazdów w celu zapewnienia właściwego wykonania decyzji o zatwierdzeniu wydanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(11) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejszym rozporządzeniem ustanawia się procedurę zatwierdzania technologii innowacyjnych zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) 2019/631.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje wskazane w art. 2 rozporządzenia Komisji (UE) 2017/1151 (⁴), w art. 3 rozporządzenia (UE) 2019/631 oraz w pkt 3 regulaminu ONZ nr 154 (⁵).

Stosuje się również następujące definicje:

1) „technologia innowacyjna” oznacza technologię, która została zastosowana w co najwyżej 3 % wszystkich nowych samochodów osobowych zarejestrowanych w Unii w roku n-4 w przypadku wniosków dotyczących samochodów osobowych lub w co najwyżej 3 % wszystkich nowych lekkich pojazdów użytkowych zarejestrowanych w Unii w roku n-4 w przypadku wniosków dotyczących lekkich pojazdów użytkowych, gdzie „n” oznacza rok złożenia wniosku, lub kombinację technologii o podobnych parametrach i właściwościach technicznych, w odniesieniu do których poziom ograniczenia emisji CO₂ można wykazać za pomocą jednej metodyki;

2) „ekoinnowacja” oznacza technologię innowacyjną wraz z metodyką testów, zatwierdzoną przez Komisję zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

3) „dostawca” oznacza producenta technologii innowacyjnej odpowiedzialnego za zapewnienie zgodności produkcji, jego upoważnionego przedstawiciela w UE lub importera;

4) „wnioskodawca” oznacza producenta lub dostawcę, lub grupę producentów lub dostawców, składających wniosek o zatwierdzenie technologii innowacyjnej jako ekoinnowacji;

5) „decyzja o zatwierdzeniu” oznacza decyzję wykonawczą Komisji dotyczącą wniosku o zatwierdzenie technologii innowacyjnej jako ekoinnowacji;

6) „niezależny zatwierdzony organ” oznacza służbę techniczną kategorii A lub kategorii B, o której mowa w art. 68 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 (⁶), spełniającą wymogi określone w art. 69 i 70 tego rozporządzenia, z wyjątkiem wewnętrznej służby technicznej producenta;

7) „szczególne warunki badania” oznaczają warunki badania określone w celu wykazania ograniczenia emisji CO₂ dzięki zastosowaniu technologii innowacyjnej o wysokim poziomie istotności, które jednocześnie nie zostały określone w rozporządzeniu (UE) 2017/1151;

8) „pojazd ekoinnowacyjny” oznacza pojazd wyposażony w technologię innowacyjną lub technologię innowacyjną jako samodzielny komponent;

9) „pojazd referencyjny” oznacza pojazd, który nie jest wyposażony w technologię innowacyjną, ale który pod każdym innym względem jest identyczny z pojazdem ekoinnowacyjnym, lub technologię referencyjną jako samodzielny komponent.

Artykuł 3

Wniosek o zatwierdzenie ekoinnowacji

1. Wnioskodawca składa wniosek o zatwierdzenie technologii innowacyjnej jako ekoinnowacji („wniosek o zatwierdzenie ekoinnowacji”) do Komisji pocztą elektroniczną. Jeżeli danych uzupełniających nie można przesłać pocztą elektroniczną, przesyła się je na elektronicznym nośniku danych lub umieszcza na serwerze dostępnym dla Komisji.

2. Wniosek o zatwierdzenie ekoinnowacji zawiera następujące informacje:

a) dane kontaktowe wnioskodawcy;

b) opis technologii innowacyjnej, sposobu jej montażu w pojeździe, kategorii pojazdu (tj. M1 lub N1), typu napędu (tj. pojazd wyposażony wyłącznie w silniki spalinowe, NOVC-HEV lub OVC-HEV), rodzaju paliwa i trybu paliwowego;

c) propozycję metodyki mającej na celu wykazanie ograniczenia emisji CO₂ dzięki zastosowaniu technologii innowacyjnej lub, w przypadku gdy taka metodyka została już określona w istniejącej decyzji o zatwierdzeniu, odniesienie do takiej metodyki;

d) sprawozdanie weryfikujące.

3. Niezależnie od ust. 2 lit. c) wnioskodawca może również zawrzeć w swoim wniosku uproszczoną metodykę związaną z metodyką, o której mowa w ust. 2 lit. c), lub wstępnie określone wartości ograniczenia emisji CO₂.

4. W przypadku gdy wnioskodawcą jest grupa producentów lub dostawców oraz gdy jest to wymagane ze względów związanych z poufnością lub konkurencją, członkowie grupy wnioskodawców mogą przedstawić kilka sprawozdań weryfikujących dotyczących różnych zestawów danych na poparcie tego samego wniosku.

Artykuł 4

Metodyka wykazania ograniczenia emisji CO₂ dzięki zastosowaniu technologii innowacyjnej

1. Za pomocą metodyki, o której mowa w art. 3 ust. 2 lit. c), oraz, w stosownych przypadkach, powiązanej uproszczonej metodyki, o której mowa w art. 3 ust. 3, uzyskuje się wyniki dotyczące ograniczenia emisji CO₂, które są weryfikowalne, powtarzalne i odtwarzalne.

2. Metodyka, o której mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) niniejszego rozporządzenia:

a) określa szczególne warunki badania;

b) określa pojazd referencyjny wraz z dotyczącymi go dowodami statystycznymi, na podstawie których można przyjąć weryfikowalne założenia dotyczące jego stosowności i reprezentatywności;

c) opisuje sposób ustalania ograniczenia emisji CO₂ dzięki technologii innowacyjnej, biorąc pod uwagę szczególne warunki badania, o których mowa w lit. a), rzeczywiste wykorzystanie technologii innowacyjnej, poparte dowodami statystycznymi, oraz zakres, w jakim technologia innowacyjna jest już objęta badaniem typu 1 określonym w załączniku XXI do rozporządzenia (UE) 2017/1151;

d) uwzględnia wszelkie skutki pogorszenia się technologii z upływem czasu oraz zakres, w jakim skutki te modyfikują ograniczenie emisji CO₂;

e) uwzględnia, w stosownych przypadkach, interakcję z innymi ekoinnowacjami oraz zakres, w jakim interakcje te modyfikują ograniczenie emisji CO₂.

3. Za pomocą uproszczonej metodyki, o której mowa w art. 3 ust. 3, uzyskuje się wyniki ograniczenia emisji CO₂, które są niższe lub równe wynikom określonym przy użyciu powiązanej metodyki, o której mowa w art. 3 ust. 2 lit. c), z uwzględnieniem wszelkich możliwych interakcji z innymi zatwierdzonymi ekoinnowacjami.

4. W przypadku wstępnie określonych wartości ograniczenia emisji CO₂ zaproponowanych zgodnie z art. 3 ust. 3, wartości te są niższe lub równe ograniczeniu emisji CO₂ określonemu zgodnie z metodyką, o której mowa w art. 3 ust. 2 pkt c).

Artykuł 5

Sprawozdanie weryfikujące

1. W sprawozdaniu weryfikującym, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) niniejszego rozporządzenia, niezależny zatwierdzony organ:

a) oświadcza, że kwalifikuje się jako niezależny zatwierdzony organ:

b) udowadnia, że proponowana technologia lub kombinacja technologii kwalifikuje się jako technologia innowacyjna;

c) udowadnia, że technologia innowacyjna spełnia warunki określone w art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2019/631;

d) udowadnia, że technologia innowacyjna dotyczy elementów ściśle związanych ze sprawnym działaniem pojazdu lub wiąże się z poprawą efektywności układów klimatyzacji;

e) udowadnia, że metody, o których mowa w art. 3, spełniają wymogi przewidziane w art. 4;

f) opisuje interakcję między technologią innowacyjną a wszystkimi ekoinnowacjami objętymi decyzjami o zatwierdzeniu, które mogą być stosowane w tym samym pojeździe, oraz określa oddziaływanie takiej interakcji na całkowite ograniczenie emisji CO₂.

2. Jeżeli wniosek dotyczy technologii innowacyjnej objętej już obowiązującą decyzją o zatwierdzeniu, ust. 1 lit. b)-f) można zastąpić odniesieniami do takiej decyzji.

Artykuł 6

Weryfikacja kompletności wniosku i decyzji o zatwierdzeniu

1. W ciągu 10 dni roboczych od otrzymania wniosku o zatwierdzenie ekoinnowacji Komisja powiadamia wnioskodawcę, czy wniosek uznaje się za kompletny. Komisja może wezwać wnioskodawcę do przedstawienia dodatkowych elementów w celu uzupełnienia wniosku i powiadamia wnioskodawcę w terminie 10 dni roboczych od otrzymania takich dodatkowych informacji, czy wniosek uznaje się za kompletny.

2. Jeżeli wnioskodawca nie dostarczy brakujących informacji i dokumentacji w terminie ustalonym przez Komisję, wniosek uważa się za wycofany.

3. Po stwierdzeniu kompletności wniosku Komisja przystępuje do jego oceny. W przypadku gdy Komisja stwierdzi, że metody, o których mowa w art. 3, nie spełniają wymogów określonych w art. 4, może dostosować metody lub zaproponować metody inne niż te zaproponowane przez wnioskodawcę. W takich przypadkach należy skonsultować się z wnioskodawcą.

4. W terminie dziewięciu miesięcy od otrzymania kompletnego wniosku o zatwierdzenie ekoinnowacji Komisja wydaje decyzję o zatwierdzeniu, jeżeli stwierdzi, że sprawozdanie weryfikujące, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. d), spełnia wymogi określone w art. 5. W przypadku braku takiego wniosku Komisja powiadamia wnioskodawcę o odrzuceniu wniosku i przedstawia uzasadnienie.

5. Okres dziewięciu miesięcy, o którym mowa w ust. 4, może zostać przedłużony o maksymalnie pięć miesięcy, w przypadku gdy Komisja stwierdzi, że z uwagi na złożoność technologii innowacyjnej lub towarzyszącą jej metodykę wniosku o zatwierdzenie ekoinnowacji nie można poddać właściwej ocenie w ciągu dziewięciu miesięcy.

W takim przypadku Komisja powiadamia wnioskodawcę o przedłużonym terminie w ciągu 30 dni roboczych od otrzymania kompletnego wniosku o zatwierdzenie ekoinnowacji.

6. W decyzji o zatwierdzeniu określa się informacje wymagane do ustalenia oszczędności CO₂ zgodnie z art. 7.

7. Komisja może w dowolnym momencie zmienić decyzję o zatwierdzeniu z własnej inicjatywy, w szczególności w celu uwzględnienia postępu technicznego.

Artykuł 7

Zatwierdzone ograniczenia emisji CO₂ wynikające z ekoinnowacji

1. Producent, który chce odnieść korzyść ze zmniejszenia swoich średnich indywidualnych emisji CO₂ dzięki ograniczeniu emisji CO₂ wynikającemu z ekoinnowacji, postępuje zgodnie z załącznikiem XII do rozporządzenia (UE) 2017/1151 i odwołuje się do decyzji o zatwierdzeniu.

2. Organ udzielający homologacji, o którym mowa w załączniku XII do rozporządzenia (UE) 2017/1151, określa ograniczenie emisji CO₂ wynikające z ekoinnowacji zgodnie z art. 30 rozporządzenia (UE) 2018/858, stosując metodykę określoną w decyzji o zatwierdzeniu.

3. W przypadku gdy ograniczenie emisji CO₂ dla danego pojazdu jest mniejsze niż 0,5 g/km, ograniczenia emisji CO₂ nie uwzględnia się do celów homologacji typu, a jego wartości nie podaje się w świadectwie zgodności.

4. W przypadku gdy w pojazdach zastosowano kilka ekoinnowacji, producent deklaruje we wniosku o udzielenie homologacji typu WE zgodnie z załącznikiem XII do rozporządzenia (UE) 2017/1151, czy interakcje między ekoinnowa-cjami mogą mieć wpływ na ich łączne ograniczenie emisji CO₂.

Jeżeli między ekoinnowacjami nie zachodzą takie interakcje, ograniczenie emisji CO₂ wykazuje się oddzielnie dla każdej ekoinnowacji, a całkowite ograniczenie emisji CO₂ do celów certyfikacji pojazdów stanowi sumę ograniczeń emisji CO₂ wynikających z poszczególnych ekoinnowacji.

Jeśli między ekoinnowacjami zachodzą takie interakcje, producent przedstawia sprawozdanie niezależnego zatwierdzonego organu dotyczące oddziaływania interakcji na łączne ograniczenie emisji wynikające z zastosowania ekoinnowacji w pojazdach, chyba że oddziaływanie to zostało określone ilościowo w decyzji o zatwierdzeniu.

W przypadku gdy z powodu takich interakcji łączne ograniczenie emisji CO₂ jest mniejsze niż 0,5 g CO₂/km pomnożone przez liczbę ekoinnowacji zastosowanych w pojeździe, ograniczenia emisji CO₂ nie uwzględnia się do celów homologacji typu, a jego wartości nie podaje się w świadectwie zgodności.

5. W przypadku pojazdów skompletowanych związanych z niekompletnymi pojazdami podstawowymi, jak określono w art. 3 rozporządzenia (UE) 2018/858, do celów zatwierdzenia ograniczenia emisji CO₂ wynikającego z ekoinnowacji uwzględnia się wyłącznie ekoinnowacje zastosowane w pojeździe podstawowym.

Artykuł 8

Weryfikacja ograniczenia emisji CO₂

1. Komisja może zweryfikować ograniczenie emisji CO₂ przypisane do poszczególnych pojazdów przy użyciu metodyki określonej w odpowiednich decyzjach o zatwierdzeniu.

2. Jeżeli Komisja stwierdzi, że istnieje różnica między zatwierdzonym ograniczeniem emisji CO₂ a ograniczeniem emisji CO₂, które zweryfikowała, powiadamia producenta o swoich ustaleniach.

Komisja może również powiadomić producenta, w przypadku gdy stwierdzi odstępstwa lub niezgodności w metodyce lub w technologii innowacyjnej stojące w sprzeczności z informacjami, które otrzymała we wniosku lub zostanie o takich odstępstwach lub niezgodnościach poinformowana.

Producent w ciągu 40 dni roboczych od daty otrzymania powiadomienia przedstawia Komisji dowody na poparcie prawidłowości zatwierdzonego ograniczenia emisji CO₂.

3. Jeśli dowody, o których mowa w ust. 2, nie zostaną przedstawione w terminie, o którym mowa w ust. 2 akapit trzeci, lub jeśli Komisja uzna, że są one niewystarczające, Komisja może nie uwzględnić zatwierdzonego ograniczenia emisji CO₂ przy obliczaniu średniego indywidualnego poziomu emisji producenta w odniesieniu do każdego roku kalendarzowego, dla którego uwzględniono te zatwierdzone ograniczenia emisji CO₂.

Artykuł 9

Uchylenie

Rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 725/2011 i (UE) nr 427/2014 tracą moc.

Artykuł 10

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 grudnia 2023 r.