Akt prawny
obowiązujący
Wersja aktualna od 2023-11-07
Wersja aktualna od 2023-11-07
obowiązujący
Alerty
ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2023/2122
z dnia 12 października 2023 r.
zmieniające rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 14 ust. 1 i art. 30f ust. 5,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) | W następstwie zmiany dyrektywy 2003/87/WE dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/958 (2) i (UE) 2023/959 (3) konieczna jest zmiana rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2066 (4) w celu uwzględnienia przepisów mających zastosowanie do instalacji spalania odpadów komunalnych, a także w celu określenia przepisów dotyczących biomasy i biogazu oraz przepisów dotyczących monitorowania emisji z procesów technologicznych z materiałów węglanowych i niewęglanowych. Należy dokonać przeglądu przepisów dotyczących lotnictwa. Zmianą wprowadza się również odrębny, lecz równolegle obowiązujący system handlu uprawnieniami do emisji stosowany do paliw wykorzystywanych do spalania w sektorze budowlanym i sektorze transportu drogowego, a także w dodatkowych sektorach odpowiadających działalności przemysłowej nieobjętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE („sektor budowlany, sektor transportu drogowego i sektory dodatkowe”). Należy dodać nowe przepisy i załączniki dotyczące monitorowania i raportowania emisji w tych sektorach. Należy odpowiednio dostosować obowiązujące zasady i przepisy dotyczące monitorowania i raportowania emisji. |
(2) | Należy dodać nowe definicje w celu odzwierciedlenia zmian w dyrektywie 2003/87/WE, w tym rozszerzenia zasad monitorowania i raportowania na nowe sektory. |
(3) | Zaktualizowana stała cena referencyjna określona w art. 18 pozwoli lepiej dostosować szacunkową wartość korzyści do obowiązującej opłaty za emisję gazów cieplarnianych. Utrzymanie stałej ceny powinno mieć na celu zapewnienie pewności prawa i zmniejszenie obciążeń administracyjnych wynikających z częstych zmian w planie monitorowania. |
(4) | Należy ustanowić nowe przepisy dotyczące biomasy i określania frakcji biomasy, aby przewidzieć niezbędne korekty na potrzeby stosowania w unijnym systemie handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) kryteriów zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biomasy, w tym biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy. W celu poprawy i dostosowania istniejących przepisów do przepisów dyrektywy (UE) Parlamentu Europejskiego i Rady 2018/2001 (5) przewidziano dalsze dostosowanie, jak już poinformowano w odpowiednich wytycznych. |
(5) | Należy wprowadzić kolejne ulepszenia do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w postaci szczegółowych informacji na temat sposobu postępowania z biomasą w bilansach masowych. Frakcja biomasy w węglu wprowadzanym do systemu bilansu masy jest nie tylko emitowana jako CO2, ale część węgla odpowiadająca frakcji biomasy tego węgla również pozostaje w produkcie końcowym. Może to prowadzić do błędnego obliczenia emisji w materiałach wyjściowych. Aby uniknąć takiej sytuacji, prowadzący instalację powinien zawsze przekazywać dane dotyczące frakcji biomasy węgla zawartego w strumieniach materiałów wsadowych. |
(6) | Obliczenie frakcji biomasy gazu ziemnego zawierającego biogaz, dostarczanego z sieci gazu ziemnego, w odniesieniu do którego deklaruje się, że zawiera biogaz, jest prowadzone metodą monitorowania z wykorzystaniem rejestrów zakupu. Aby zapobiec potencjalnemu podwójnemu liczeniu frakcji biomasy, należy zastosować przepisy szczególne, jeżeli zakład stosuje metodykę opartą na pomiarach. W takim przypadku biogaz „fizycznie dostarczany” musi być określony dodatkowo do ilości biogazu „opartego na rejestrach zakupu”, a jedynie tę dodatkową ilość należy wykorzystać do raportowania emisji z instalacji. Oprócz rejestrów zakupu wymagane jest przedstawienie dowodu zrównoważoności zgodnie z art. 30 dyrektywy (UE) 2018/2001 i odpowiednimi aktami wykonawczymi w celu objęcia biogazu stawką zerową w systemie. Należy dodać nowe przepisy, aby uniknąć podwójnego liczenia. |
(7) | W odniesieniu do określania frakcji biomasy CO2 związanego w paliwie za pomocą wybranej metodyki monitorowania w instalacjach stacjonarnych stwierdzono ryzyko błędnej interpretacji. W związku z tym należy doprecyzować art. 48 ust. 2, aby wyeliminować nieporozumienia. |
(8) | W dyrektywie (UE) 2023/958 ustanowiono zasadę przypisywania zrównoważonych paliw lotniczych w odniesieniu do emisji pochodzących z lotów wychodzących z portów lotniczych, w przypadku których zrównoważonego paliwa lotniczego nie można fizycznie przypisać do konkretnego lotu. Zgodnie z tą zasadą uprawnienia przydzielone zgodnie z art. 3c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE udostępnia się dla kwalifikujących się paliw lotniczych uzupełnianych w tym porcie lotniczym w sposób proporcjonalny do emisji z lotów operatora statku powietrznego z tego portu lotniczego, w przypadku których przydziały muszą zostać zwrócone zgodnie z art. 12 ust. 3 tej dyrektywy. To samo podejście należy zatem stosować do zasad monitorowania i raportowania. |
(9) | Należy ustanowić odpowiednie zasady raportowania dla operatorów statków powietrznych w odniesieniu do stosowania różnych rodzajów zrównoważonych paliw lotniczych kwalifikujących się w ramach systemu wsparcia. Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne, raportowanie to powinno stanowić rozszerzenie zakresu sprawozdawczości dotyczącej paliw o zerowym współczynniku emisji, bez ustanawiania odrębnego mechanizmu raportowania. |
(10) | Dyrektywą (UE) 2023/958 wprowadzono zmienione przepisy dotyczące przydziału bezpłatnych uprawnień dla operatorów statków powietrznych. Zniesiono w niej związek z danymi dotyczącymi tonokilometrów. W związku z tym przepisy dotyczące przekazywania danych dotyczących tonokilometrów stały się nieaktualne. Należy zatem zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/2066, aby to uwzględnić. |
(11) | Przepisy dotyczące raportowania w ramach mechanizmu kompensacji i redukcji CO2 (CORSIA) przyjętego przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) przewidują włączenie do tego mechanizmu operatorów statków powietrznych powyżej określonego progu; próg ten oblicza się z pominięciem możliwego wykorzystania paliw o zerowym współczynniku emisji. W związku z tym, aby ułatwić raportowanie emisji przez operatorów statków powietrznych państwom członkowskim, a następnie sekretariatowi ICAO, należy ustanowić wstępny współczynnik emisji wyłącznie do celów obliczeń na potrzeby podjęcia decyzji o włączeniu operatorów statków powietrznych do CORSIA. |
(12) | Wymogi sprawozdawcze odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu właściwego monitorowania przepisów i ich prawidłowego egzekwowania. Ważne jest jednak uproszczenie tych wymogów w celu zapewnienia, by spełniały one cel, który został dla nich przewidziany, oraz aby ograniczyć obciążenie administracyjne. |
(13) | Aby zracjonalizować istniejące wymogi w zakresie raportowania przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiego poziomu solidności zasad monitorowania w ramach ETS, należy przedłużyć okres składania raportów dotyczących udoskonaleń w metodyce monitorowania w odniesieniu do instalacji stacjonarnych i operatorów statków powietrznych. |
(14) | Zgodnie z dyrektywą (UE) 2023/959 umarzanie uprawnień w ramach nowego systemu handlu uprawnieniami do emisji rozpocznie się dopiero w 2028 r. w odniesieniu do rocznej wielkości emisji z 2027 r. Monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji w ramach nowego systemu handlu emisjami powinny jednak rozpocząć się od dnia 1 stycznia 2025 r. Należy z odpowiednim wyprzedzeniem ustanowić jasne zasady monitorowania i raportowania w odniesieniu do systemu handlu uprawnieniami do emisji dla sektora budowlanego, sektora transportu drogowego i sektorów dodatkowych, aby ułatwić uporządkowane wdrażanie w państwach członkowskich. W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych, zapewnienia spójności między metodami monitorowania oraz wykorzystania doświadczeń z istniejącego systemu handlu uprawnieniami do emisji dla instalacji stacjonarnych i lotnictwa należy ustanowić odpowiednie przepisy dotyczące nowego systemu. |
(15) | Aby uniknąć ewentualnych przypadków uchylania się od obowiązków wynikających z systemu handlu uprawnieniami do emisji dla sektora budowlanego, sektora transportu drogowego i sektorów dodatkowych, ze względu na nieuzasadnione wyłączenie osób zobowiązanych do zapłaty podatku akcyzowego od produktów energetycznych z definicji podmiotów objętych regulacją, konieczne jest jasne określenie warunków, na jakich daną osobę uznaje się za konsumenta końcowego paliwa. |
(16) | Definicja paliwa w nowym systemie handlu uprawnieniami do emisji powinna być ściśle dostosowana do definicji zawartej w dyrektywie Rady 2003/96/WE (6). Bez uszczerbku dla przyszłych zmian legislacyjnych dostawy stałych paliw drzewnych (kody CN 4401 i 4402) i torfu (kod CN 2703) nie są obecnie objęte definicją paliw zawartą w tej dyrektywie i w związku z tym są również zwolnione z obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania na mocy niniejszego rozporządzenia. |
(17) | Aby zapewnić skuteczność administracyjną i harmonizację z monitorowaniem i raportowaniem w ramach istniejącego systemu handlu uprawnieniami do emisji, niektóre przepisy mające zastosowanie do prowadzących instalację i operatorów statków powietrznych należy rozszerzyć na podmioty objęte regulacją w sektorze budowlanym, sektorze transportu drogowego i sektorach dodatkowych. |
(18) | Poziom dokładności danych z monitorowania w systemie handlu uprawnieniami do emisji w odniesieniu do sektora budowlanego, sektora transportu drogowego i sektorów dodatkowych powinien być określany na podstawie hierarchii poziomów dokładności, zgodnie z podejściem do poziomów dokładności ustanowionym w rozporządzeniu (UE) 2018/2066. Aby uniknąć nieproporcjonalnie wysokiego poziomu monitorowania w odniesieniu do podmiotów objętych regulacją, przy jednoczesnym zapewnieniu akceptowalnego poziomu precyzji, istniejące odstępstwa od wymogów dotyczących poziomów dokładności powinny mieć zastosowanie również w nowym systemie handlu uprawnieniami do emisji, z pewnymi dostosowaniami. W szczególności określenie nieracjonalnych kosztów w nowym systemie handlu uprawnieniami do emisji powinno odzwierciedlać fakt, że jest to samodzielny rynek, a handel ma się rozpocząć w 2027 r. Należy zatem ustanowić odpowiednie przepisy z uwzględnieniem przepisów dyrektywy 2003/87/WE mających na celu zapewnienie sprawnego uruchomienia systemu, w tym mechanizmu stabilności cen indeksowanych w pierwszych latach. |
(19) | Aby zachować równowagę między minimalizacją obciążeń administracyjnych a zapewnieniem integralności środowiskowej, rygorystyczność przepisów zapewniających dokładność monitorowania powinna być proporcjonalna do wielkości rocznych emisji zgłaszanych przez podmiot objęty regulacją. Należy oprzeć się na kategoryzacji podmiotów objętych regulacją i strumieni paliwa ustanowionej w ramach istniejącego systemu handlu uprawnieniami do emisji, z pewnymi dostosowaniami wynikającymi ze szczególnego charakteru działalności objętej nowym systemem. |
(20) | Formułę metodyki opartej na obliczeniach należy określić w drodze wprowadzenia parametrów odzwierciedlających cechy nowego ETS. |
(21) | W nowym systemie handlu uprawnieniami do emisji należy ustalić, czy ilości paliw dopuszczonych do konsumpcji są spalane w sektorach objętych zakresem nowego systemu. Odpowiednie ilości należy określić na podstawie współczynnika zakresu. Aby uwzględnić sytuacje, w których ilości paliwa dopuszczone do konsumpcji są wyrażone w różnych jednostkach miary, należy zastosować współczynnik konwersji jednostki. Współczynnik ten obejmuje gęstość, wartość opałową netto i wynik przeliczenia wartości opałowej brutto na wartość opałową netto. |
(22) | Do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, współczynników obliczeniowych i współczynnika zakresu powinny mieć zastosowanie różne poziomy dokładności w zależności od rodzaju paliwa i rocznych wielkości emisji, z możliwością stosowania niższych poziomów dokładności na podstawie wyczerpującego wykazu powodów takiego odstępstwa. W odniesieniu do współczynnika zakresu, w przypadku gdy niektóre metody monitorowania mogą nie być dostępne dla podmiotów objętych regulacją, należy ustanowić dodatkowe odstępstwo od zastosowania najwyższego poziomu dokładności. |
(23) | Ponieważ system handlu uprawnieniami do emisji w odniesieniu do sektora budowlanego, sektora transportu drogowego i sektorów dodatkowych ma opierać się na istniejących ramach prawnych dotyczących podatków akcyzowych, ustanowionych dyrektywą 2003/96/WE i dyrektywą Rady (UE) 2020/262 (7), powinien on zapewniać synergię z infrastrukturą podatkową i umożliwiać uproszczenia, w przypadku gdy odpowiednie dane lub metody są akceptowane do celów podatkowych. W szczególności, w przypadku gdy transpozycja przepisów do prawa krajowego prowadzi do objęcia tych samych podmiotów i produktów energetycznych opodatkowaniem energii i nowym systemem handlu uprawnieniami do emisji, powinna istnieć możliwość stosowania metod określania ilości produktów energetycznych dopuszczonych do konsumpcji na mocy przepisów podatkowych bez uwzględniania wymogów dotyczących poziomów dokładności. Ponieważ krajowe systemy opodatkowania energii i ich stosowanie w praktyce różnią się znacznie w poszczególnych państwach członkowskich, każdy właściwy organ powinien przesłać Komisji sprawozdanie na temat praktycznego stosowania metod podatkowych i poziomów niepewności, które mogą mieć wpływ na dokładność monitorowania emisji. |
(24) | Aby umożliwić uproszczenie w przypadkach, w których dostępne są wiarygodne dane dotyczące współczynników emisji i wartości opałowej paliwa niezaklasyfikowanego jako znormalizowane paliwo handlowe na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066, właściwe organy powinny mieć możliwość wymagania stosowania wartości domyślnych dla tego paliwa, z zastrzeżeniem spełnienia podobnych kryteriów jak te wymagane w przypadku znormalizowanych paliw handlowych, ale na poziomie krajowym lub regionalnym. Aby zapewnić harmonizację wartości domyślnych stosowanych w całej Unii, a także upowszechnienie zmian w pochodzeniu dostarczanego paliwa w miarę upływu czasu, wartości te należy przedkładać Komisji do zatwierdzenia. |
(25) | Metody określania współczynnika zakresu należy przypisać do kategorii poziomów dokładności, biorąc pod uwagę nie tylko poziom solidności monitorowania, ale również możliwe ryzyko oszustw, wpływ na liczbę uprawnień w całej Unii oraz wpływ na koszty przenoszone na konsumentów paliw dopuszczonych do konsumpcji. Zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE należy w jak największym stopniu stosować metody pozwalające na określenie wykorzystania końcowego paliw ex ante, bez potrzeby dokonywania późniejszej rekompensaty. Metody ex ante zapewniają mniejszy wpływ na płynność finansową podmiotów objętych regulacją, pozwalają uniknąć przenoszenia kosztów na konsumentów poza zakresem nowego systemu handlu uprawnieniami do emisji i nie wymagają żadnej korekty pułapu emisji. Stosowanie metod ex ante sprzyja dalszej synergii i zmniejsza obciążenie administracyjne, ponieważ proponuje się kompleksowy wykaz metod stosowanych również do celów podatkowych. |
(26) | Jeżeli żadna inna metoda nie jest odpowiednia, powinna istnieć możliwość zastosowania wartości domyślnej w celu określenia wykorzystania końcowego paliwa dopuszczonego do konsumpcji. Aby uniknąć niezamierzonych konsekwencji, jeśli chodzi o poziomy kosztów przenoszonych na konsumentów, stosowanie wartości domyślnych niższych niż 1 powinno podlegać warunkom, w szczególności po rozpoczęciu handlu w ramach nowego systemu handlu uprawnieniami do emisji w 2027 r. Stosowanie wartości domyślnej równej 1, w przypadku gdy zakłada się, że wszystkie dopuszczone do konsumpcji paliwa zostały wykorzystane w sektorach objętych nowym systemem handlu uprawnieniami do emisji, powinno być dozwolone w połączeniu z rekompensatą finansową dla podmiotów, które nie mają być objęte systemem. Państwa członkowskie i podmioty objęte regulacją powinny dążyć do poprawy metod stosowanych do określania końcowego wykorzystania paliw w miarę upływu czasu, aby zapewnić dokładność monitorowania i zminimalizować potencjalne skutki w postaci kosztów przenoszonych na konsumentów, z którymi może się wiązać rozpoczęcie handlu uprawnieniami w 2027 r. |
(27) | Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne lub zapewnić harmonizację metod stosowanych do określenia współczynnika zakresu, każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość zalecenia stosowania konkretnej metody lub wartości domyślnej dla określonego rodzaju strumienia paliwa lub w określonym regionie na swoim terytorium. Decyzje w sprawie zalecania stosowania wartości domyślnych podlegają jednak zatwierdzeniu przez Komisję, aby zapewnić odpowiedni poziom harmonizacji metod między państwami członkowskimi oraz równowagę między dokładnością monitorowania a wpływem na koszty. |
(28) | Aby zapewnić przewidywalne i spójne raportowanie w ramach istniejącego systemu handlu uprawnieniami do emisji, przepisy mające zastosowanie do biomasy należy rozszerzyć na podmioty objęte regulacją. Aby dostosować je do obowiązującego prawodawstwa dotyczącego kryteriów zrównoważonego rozwoju określonych w dyrektywie (UE) 2018/2001 oraz uniknąć niepotrzebnych obciążeń administracyjnych dla małych producentów energii wykorzystujących biogaz i małych producentów biogazu, należy jednak rozważyć progi określone w art. 29 ust. 1 tej dyrektywy, a Komisja może przedstawić odpowiednie wytyczne. |
(29) | W art. 30f ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE dano państwom członkowskim możliwość dopuszczenia uproszczonych procedur monitorowania i raportowania w przypadku podmiotów objętych regulacją, których roczna wielkość emisji jest niższa niż 1 000 ton ekwiwalentu CO2. Aby uniknąć niepotrzebnych obciążeń administracyjnych w takich przypadkach, należy zezwolić na szczególne uproszczenia dla podmiotów uznawanych za podmioty objęte regulacją generujące niskie poziomy emisji. |
(30) | W niektórych przypadkach, np. gdy roczny raport na temat wielkości emisji nie został przedłożony i zweryfikowany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, emisje podmiotów objętych regulacją powinny być określane na podstawie zachowawczego oszacowania. Ponieważ system handlu uprawnieniami do emisji jest systemem wyższego szczebla, w przypadku stosowania zachowawczych oszacowań trzeba zawsze należycie uwzględniać wpływ na koszty przenoszone na konsumentów paliw. |
(31) | Zgodnie z art. 30f ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie wprowadzają odpowiednie środki w celu ograniczenia ryzyka podwójnego liczenia emisji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w odniesieniu do sektora budowlanego, sektora transportu drogowego i sektorów dodatkowych oraz systemem handlu uprawnieniami do emisji dla instalacji stacjonarnych, statków powietrznych i operatorów morskich. W celu zapewnienia, aby paliwo dopuszczane do konsumpcji w sektorach objętych istniejącym systemem handlu uprawnieniami do emisji nie generowało dodatkowych kosztów emisji dwutlenku węgla, państwa członkowskie powinny ustanowić efektywną wymianę informacji, która umożliwi podmiotom objętym regulacją określenie wykorzystania końcowego ich paliwa. Dane na temat zweryfikowanych emisji operatorów dostępne w istniejącym systemie handlu uprawnieniami do emisji stanowią wiarygodne źródło informacji, które należy wykorzystać jako podstawę do określenia emisji podmiotów objętych regulacją w ich rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Aby ułatwić terminową wymianę informacji i zachęcać do niej, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania, aby odpowiednie informacje były dostępne dla podmiotów objętych regulacją nawet przed upływem terminu monitorowania przewidzianego w istniejącym systemie handlu uprawnieniami do emisji. Podmioty objęte regulacją mają natomiast przekazywać zweryfikowane informacje na temat konsumentów paliw dopuszczonych do konsumpcji. W przypadku łańcuchów dostaw, w których uczestniczy wielu pośredników, podmioty objęte regulacją mają obowiązek przekazywać informacje właściwym organom, jeżeli takie informacje są dostępne. Informacje te mogłoby posłużyć właściwym organom do usprawnienia metod monitorowania emisji w drodze ustanowienia procesów kontroli pochodzenia albo opracowania krajowych wartości domyślnych. |
(32) | Aby poprawić dokładność monitorowania emisji oraz uniknąć problemów spowodowanych magazynowaniem i odsprzedażą paliw, zweryfikowane informacje na temat paliw, które zostały faktycznie wykorzystane do spalania w roku monitorowania, powinny być przede wszystkim wykorzystywane jako podstawa do odliczania emisji z raportów na temat wielkości emisji sporządzanych przez podmioty objęte regulacją. Aby umożliwić państwom członkowskim elastyczność w szczególnych przypadkach, należy jednak zezwolić na odliczenia na podstawie informacji na temat paliw dopuszczonych do konsumpcji, w tym paliw składowanych, pod warunkiem że paliwa składowane są wykorzystywane w roku następującym po roku monitorowania. |
(33) | Dokładne i wiarygodne monitorowanie i raportowanie emisji mają zasadnicze znaczenie dla sprawnego funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji w odniesieniu do sektora budowlanego, sektora transportu drogowego i sektorów dodatkowych, zarówno pod względem integralności środowiskowej, jak i społecznej akceptacji systemu. Ponieważ środki mające na celu przeciwdziałanie nieuczciwym zachowaniom należą głównie do kompetencji właściwych organów krajowych, państwa członkowskie powinny dopilnować, aby należycie zajęto się wszelkimi przypadkami przypisania do niewłaściwych kategorii lub oszustw, w których mają udział jacykolwiek uczestnicy łańcucha dostaw paliw, oraz zagwarantować, aby krajowe środki zwalczania nadużyć finansowych były skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Ze względu na synergię między istniejącym i nowym systemem handlu uprawnieniami do emisji, a także ramami ustanowionymi dla podatków akcyzowych od energii, odpowiednie właściwe organy powinny nawiązać sprawną współpracę w celu szybkiego wykrywania naruszeń i zapewnienia uzupełniających się działań naprawczych. |
(34) | W związku ze zmianą załącznika I do dyrektywy 2003/87/WE w celu włączenia instalacji spalania odpadów komunalnych od dnia 1 stycznia 2024 r. do celów monitorowania, raportowania, weryfikacji i akredytacji weryfikatorów zgodnie z art. 14 i 15 tej dyrektywy, do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 należy dodać nowe przepisy określające wymogi dotyczące monitorowania i raportowania emisji z instalacji spalania odpadów komunalnych, w których prowadzi się spalanie i których całkowita nominalna moc cieplna przekracza 20 MW. |
(35) | Odpady komunalne definiuje się poprzez odniesienie do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (8). Dyrektywę tę zmieniono w 2018 r. w celu wprowadzenia definicji odpadów komunalnych i wyjaśnienia zakresu tego pojęcia. Ponieważ instalacje spalania odpadów komunalnych są objęte zakresem EU ETS wyłącznie do celów monitorowania, raportowania, weryfikacji i akredytacji, instalacje te wymagają szczególnych procedur raportowania emisji, które w przypadku innych instalacji odbywa się w ramach rejestru Unii zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2019/1122 (9). Należy zatem zmienić art. 68 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w celu zapewnienia, aby państwa członkowskie przedkładały Komisji zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji każdej instalacji spalania odpadów komunalnych do dnia 30 kwietnia każdego roku. Zgodnie z tym rozporządzeniem wykonawczym do dnia 31 marca każdego roku prowadzący instalację i operatorzy statków powietrznych przedkładają właściwemu organowi raport na temat wielkości emisji, w którym wskazano roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym, zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/2067 (10). W związku z tym należy dać właściwym organom jeden miesiąc na dokonanie przeglądu tego raportu i przedłożenie go Komisji. Komisja powinna przedstawić dalsze wskazówki dotyczące przedkładania właściwym organom odpowiednich wytycznych. Ponadto w odniesieniu do instalacji spalania odpadów komunalnych należy ustanowić poziomy dokładności danych dotyczących działalności, wymogi dotyczące minimalnych poziomów dokładności i współczynnik emisji paliwa. Należy również wprowadzić korekty minimalnej zawartości rocznych raportów na temat wielkości emisji w celu usunięcia wymogu podawania numeru pozwolenia przez instalacje spalania odpadów komunalnych, ponieważ instalacje te mogą nie mieć takiego numeru, oraz w celu wprowadzenia wymogu, aby instalacje te podawały odpowiednie kody odpadów zgodnie z decyzją Komisji 2014/955/UE (11), w przypadku gdy strumień materiałów wsadowych, w rozumieniu art. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066, jest rodzajem odpadów. |
(36) | W następstwie przekształcenia dyrektywy (UE) 2018/2001 w 2020 r. zmieniono rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/2066. Nadal występują pewne trudności w stosowaniu tych nowych przepisów w odniesieniu do monitorowania emisji z procesów technologicznych z materiałów węglanowych i niewęglanowych. W przypadku produkcji materiałów izolacyjnych ze szkła, włókna szklanego lub wełny mineralnej wymagane jest doprecyzowanie. Należy w związku z tym zaktualizować i doprecyzować przepisy dotyczące monitorowania emisji z procesów technologicznych z surowców, w tym węglanów, określonych w sekcji 11 załącznika IV. |
(37) | Monitorowanie i raportowanie dotyczące sektora budowlanego, sektora transportu drogowego i sektorów dodatkowych rozpoczną się na potrzeby nowego systemu handlu uprawnieniami do emisji dnia 1 stycznia 2025 r. Zgodnie z art. 30f ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE podmioty objęte regulacją mają jednak zgłosić emisje historyczne za 2024 r., a zgodnie z art. 30b tej dyrektywy - w ramach składania wniosku o zezwolenie na emisję gazów cieplarnianych, które musi zostać wydane do dnia 1 stycznia 2025 r. - przedłożyć plany monitorowania. W związku z tym odpowiednie przepisy dotyczące nowego systemu handlu uprawnieniami do emisji powinny mieć zastosowanie od dnia 1 lipca 2024 r., |
(38) | Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z pozytywną opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu, |
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
W rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2018/2066 wprowadza się następujące zmiany:
1) | art. 2 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie stosuje się do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załącznikach I i III do dyrektywy 2003/87/WE oraz do danych dotyczących działalności pochodzących z instalacji stacjonarnych, do działań lotniczych oraz do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w ramach rodzajów działań, o których mowa w załączniku III do tej dyrektywy. Stosuje się je do emisji mających miejsce od dnia 1 stycznia 2021 r., do danych dotyczących działalności prowadzonej od tego dnia oraz do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji od tego dnia.”; |
2) | w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:
|
3) | w art. 15 ust. 4 uchyla się lit. b); |
4) | w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:
|
5) | w art. 39 wprowadza się następujące zmiany:
|
6) | w art. 43 ust. 4 dodaje się akapit w brzmieniu: „Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin, a instalacja zużywa gaz ziemny z sieci, prowadzący instalację odejmuje każdą ilość CO2 pochodzącą z biogazu zawartego w gazie ziemnym od całkowitych zmierzonych emisji CO2. Frakcję biomasy gazu ziemnego określa się zgodnie z przepisami art. 32-35.”; |
7) | w art. 48 wprowadza się następujące zmiany:
|
8) | tytuł rozdziału IV otrzymuje brzmienie: „MONITOROWANIE EMISJI Z LOTNICTWA”; |
9) | w art. 51 uchyla się ust. 2; |
10) | w art. 52 uchyla się ust. 2; |
11) | w art. 53 wprowadza się następujące zmiany:
|
12) | w art. 54 wprowadza się następujące zmiany:
|
13) | dodaje się art. 54a w brzmieniu: „Artykuł 54a Przepisy szczegółowe dotyczące kwalifikujących się paliw lotniczych 1. Do celów art. 3c ust. 6 akapit szósty dyrektywy 2003/87/WE operator wykonujący zarobkowe przewozy lotnicze ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje procedurę pisemną w celu monitorowania wszelkich ilości kwalifikującego się paliwa lotniczego wykorzystywanego w lotach poddźwiękowych oraz zgłasza ilości kwalifikujących się paliw lotniczych zgłoszone jako osobna pozycja uzupełniająca w jego rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji. 2. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu operator statków powietrznych zapewnia, aby każda zgłoszona ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego była certyfikowana zgodnie z art. 30 dyrektywy (UE) 2018/2001. Operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001. 3. W przypadku paliw lotniczych mieszanych operator statku powietrznego może albo założyć brak udziału kwalifikującego się paliwa lotniczego i zastosować domyślną frakcję kopalną w wysokości 100 %, albo określić kwalifikującą się frakcję zgodnie z ust. 4 lub 5. Operator statku powietrznego może również zgłosić niemieszane kwalifikujące się paliwo lotnicze, w którym kwalifikująca się frakcja wynosi 100 %. 4. W przypadku gdy kwalifikujące się paliwa lotnicze są fizycznie mieszane z paliwami kopalnymi i dostarczane do statku powietrznego w fizycznie identyfikowalnych partiach, operator statku powietrznego może oprzeć oszacowanie kwalifikującej się zawartości na bilansie masowym zakupionych paliw kopalnych i kwalifikowalnych paliw lotniczych. Ponadto operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód na to, że kwalifikujące się paliwo lotnicze jest przypisywane do lotu bezpośrednio po uzupełnieniu paliwa na potrzeby tego lotu. W przypadku gdy kilka kolejnych lotów odbywa się bez uzupełniania paliwa między nimi, operator statku powietrznego dzieli ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego i przypisuje ją do tych lotów proporcjonalnie do emisji z tych lotów obliczonych z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji. 5. W przypadku gdy kwalifikujące się paliwo lotnicze nie może być fizycznie przypisane na lotnisku do konkretnego lotu, operator statku powietrznego przypisuje kwalifikujące się paliwo lotnicze do swoich lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, proporcjonalnie do emisji z tych lotów rozpoczynających się na tym lotnisku, które to emisje obliczono z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji. Operator statku powietrznego może określić kwalifikującą się frakcję z wykorzystaniem rejestrów zakupu kwalifikującego się paliwa lotniczego o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że operator statku powietrznego przedstawi wymagane przez właściwy organ dowody na to, że kwalifikujące się paliwo lotnicze zostało dostarczone do systemu tankowania paliwa lotniska odlotu w okresie sprawozdawczym lub 3 miesiące przed rozpoczęciem lub 3 miesiące po zakończeniu tego okresu sprawozdawczego. 6. Do celów ust. 4 i 5 niniejszego artykułu operator statku powietrznego przedstawia wymagane przez właściwy organ dowody na to, że:
Do celów akapitu pierwszego lit. a)-c) przyjmuje się, że każde paliwo pozostające w zbiornikach po locie i przed uzupełnieniem paliwa jest w 100 % paliwem kopalnym. Do celów wykazania zgodności z wymogami, o których mowa w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. d) oraz w stosownych przypadkach, operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001. 7. Jeżeli współczynnik emisji kwalifikującego się paliwa lotniczego wynosi zero, współczynnik emisji dla każdego mieszanego paliwa lotniczego oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji pomnożony przez wartość frakcji kopalnej tego paliwa.”; |
14) | w art. 55 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: „2. Na zasadzie odstępstwa od art. 53 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa na podstawie odległości w podziale na pary lotnisk przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji.” |
15) | uchyla się art. 57; |
16) | w art. 58 wprowadza się następujące zmiany:
|
17) | w art. 59 wprowadza się następujące zmiany:
|
18) | art. 64 ust. 2 lit. c) otrzymuje brzmienie:
|
19) | w art. 67 wprowadza się następujące zmiany:
|
20) | w art. 68 wprowadza się następujące zmiany:
|
21) | w art. 69 ust. 1 lit. a)-c) wprowadza się następujące zmiany:
|
22) | w art. 72 wprowadza się następujące zmiany:
|
23) | w art. 74 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: „1. Państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację i operatora statku powietrznego stosowania formularzy elektronicznych lub określonych formatów plików do celów przedkładania planów monitorowania i zmian w planach monitorowania, a także przedkładania rocznych raportów na temat wielkości emisji, sprawozdań z weryfikacji i raportów dotyczących udoskonaleń.” |
25) | w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:
|
26) | w załączniku II sekcja I w tabeli 1 wprowadza się następujące zmiany:
|
27) | dodaje się załącznik IIa w brzmieniu: „ZAŁĄCZNIK IIa Definicje poziomów dokładności dla metod opartych na obliczeniach w odniesieniu do podmiotów objętych regulacją 1. DEFINICJE POZIOMÓW DOKŁADNOŚCI W ODNIESIENIU DO ILOŚCI PALIWA DOPUSZCZONEGO DO KONSUMPCJI Progi niepewności określone w tabeli 1 mają zastosowanie do poziomów dokładności istotnych dla wymogów dotyczących ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji zgodnie z art. 28 ust. 1 lit. a) i art. 29 ust. 2 akapit pierwszy. Progi niepewności interpretuje się jako maksymalne dopuszczalne wartości niepewności przy określaniu strumieni paliwa w ciągu okresu sprawozdawczego. Tabela 1 Poziomy dokładności dotyczące ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji (maksymalna dopuszczalna niepewność dla każdego poziomu dokładności)
Spalanie paliw
2. DEFINICJE POZIOMÓW DOKŁADNOŚCI DLA WSPÓŁCZYNNIKÓW OBLICZENIOWYCH I WSPÓŁCZYNNIKA ZAKRESU Podmioty objęte regulacją monitorują emisje CO2 z wszystkich rodzajów paliw dopuszczonych do konsumpcji w sektorach wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE lub objętych systemem unijnym zgodnie z art. 30j wspomnianej dyrektywy, stosując definicje poziomów dokładności określone w niniejszej sekcji. 2.1. Poziomy dokładności dotyczące współczynników emisji W przypadku określania frakcji biomasy w paliwie mieszanym zdefiniowane poziomy dokładności odnoszą się do wstępnego współczynnika emisji. W przypadku paliw kopalnych poziomy dokładności odnoszą się do współczynnika emisji. Poziom dokładności 1: Podmiot objęty regulacją stosuje jedną z następujących wartości:
Poziom 2a: Podmiot objęty regulacją stosuje właściwe dla danego kraju współczynniki emisji dotyczące odnośnego paliwa zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. b) i c). Poziom 2b: Podmiot objęty regulacją określa współczynniki emisji dotyczące paliwa na podstawie wartości opałowej poszczególnych typów węgla, w połączeniu z korelacją empiryczną, ustalaną co najmniej raz w roku zgodnie z art. 32-35 oraz art. 75m. Podmiot objęty regulacją zapewnia, aby korelacja spełniała wymogi dobrej praktyki inżynierskiej i była stosowana wyłącznie do wartości przybliżonych wchodzących w zakres, dla którego została określona. Poziom 3: Podmiot objęty regulacją stosuje jedną z następujących wartości:
2.2. Poziomy dokładności dotyczące współczynnika konwersji jednostki Poziom dokładności 1: Podmiot objęty regulacją stosuje jedną z następujących wartości:
Poziom 2a: Podmiot objęty regulacją stosuje właściwe dla danego kraju współczynniki dotyczące odnośnego paliwa zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. b) lub c). Poziom 2b: W przypadku paliw w obrocie handlowym stosuje się współczynnik konwersji jednostki określony na podstawie rejestrów zakupu dotyczących odnośnego paliwa, pod warunkiem że określono go zgodnie z przyjętymi normami krajowymi lub międzynarodowymi. Poziom 3: Podmiot objęty regulacją określa współczynnik konwersji jednostki zgodnie z art. 32-35. 2.3. Poziomy dokładności dotyczące frakcji biomasy Poziom dokładności 1: Podmiot objęty regulacją stosuje mającą zastosowanie wartość opublikowaną przez właściwy organ lub Komisję lub wartości zgodnie z art. 31 ust. 1. Poziom 2: Podmiot objęty regulacją stosuje metodę szacowania zatwierdzoną zgodnie z art. 75m ust. 3 akapit drugi. Poziom 3a: Podmiot objęty regulacją stosuje analizy zgodnie z art. 75m ust. 3 akapit pierwszy i zgodnie z art. 32-35. Jeżeli podmiot objęty regulacją zakłada udział frakcji kopalnej w wysokości 100 % zgodnie z art. 39 ust. 1, frakcji biomasy nie przypisuje się żadnego poziomu. Poziom 3b: W przypadku paliw pochodzących z procesów produkcji o zdefiniowanych i dających się wskazać strumieniach wejściowych podmiot objęty regulacją może oprzeć oszacowanie na bilansie masowym węgla pierwiastkowego zarówno kopalnego, jak i pochodzącego z biomasy, wprowadzanego do procesu lub opuszczającego go, takim jak system bilansu masy zgodny z art. 30 ust. 1 dyrektywy (UE) 2018/2001. 2.4. Poziomy dokładności dotyczące współczynnika zakresu Poziom dokładności 1: Podmiot objęty regulacją stosuje wartość domyślną zgodnie z art. 75l ust. 3 lub 4. Poziom 2: Podmiot objęty regulacją stosuje metody zgodnie z art. 75l ust. 2 lit. e)-g). Poziom 3: Podmiot objęty regulacją stosuje metody zgodnie z art. 75l ust. 2 lit. a)-d). |
28) | w załączniku III wprowadza się następujące zmiany:
|
29) | w załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:
|
30) | w załączniku V wprowadza się następujące zmiany:
|
31) | w załączniku V dodaje się tabelę 2 w brzmieniu: „Tabela 2 Minimalne poziomy dokładności stosowane w odniesieniu do metodyki opartej na obliczeniach w przypadku podmiotów kategorii A oraz w przypadku współczynników obliczeniowych dla znormalizowanych paliw handlowych dla podmiotów objętych regulacją zgodnie z art. 75e ust. 2 lit. a)
|
32) | w załączniku VI sekcja 1 tabela 1 po wierszu 47 (dotyczącym „Zużytych opon”) dodaje się wiersz w brzmieniu:
|
33) | Załącznik IX otrzymuje brzmienie: „ZAŁĄCZNIK IX Minimalne dane i informacje przechowywane zgodnie z art. 67 ust. 1 Prowadzący instalacje, operatorzy statków powietrznych oraz podmioty objęte regulacją przechowują co najmniej następujące dane i informacje: 1. ELEMENTY WSPÓLNE DLA INSTALACJI, OPERATORÓW STATKÓW POWIETRZNYCH I PODMIOTÓW OBJĘTYCH REGULACJĄ
2. ELEMENTY WŁAŚCIWE DLA ŹRÓDEŁ STACJONARNYCH
3. ELEMENTY WŁAŚCIWE DLA DZIAŁAŃ LOTNICZYCH
4. ELEMENTY WŁAŚCIWE DLA PODMIOTÓW OBJĘTYCH REGULACJĄ
|
34) | w załączniku X wprowadza się następujące zmiany:
|
35) | Dodaje się następujące załączniki: „ZAŁĄCZNIK Xa Raporty dotyczące dostawców paliwa i zużycia paliwa przez instalacje stacjonarne oraz, w stosownych przypadkach, operatorów statków powietrznych i przedsiębiorstw żeglugowych Wraz z informacjami zawartymi w rocznym raporcie na temat wielkości emisji zgodnie z załącznikiem X do niniejszego rozporządzenia operator przedkłada raport zawierający następujące informacje dla każdego zakupionego paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE:
ZAŁĄCZNIK Xb Raporty dotyczące paliw dopuszczonych do konsumpcji przez podmioty objęte regulacją Wraz z informacjami zawartymi w rocznym raporcie na temat wielkości emisji zgodnie z załącznikiem X do niniejszego rozporządzenia podmiot objęty regulacją przedkłada raport zawierający następujące informacje dla każdego zakupionego paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE:
|
24) | dodaje się rozdziały VIIa i VIIb w brzmieniu: „ROZDZIAŁ VIIa MONITOROWANIE EMISJI GENEROWANYCH PRZEZ PODMIOTY OBJĘTE REGULACJĄ SEKCJA 1 Przepisy ogólne Artykuł 75a Zasady ogólne Do emisji, podmiotów objętych regulacją i uprawnień objętych rozdziałem IVa dyrektywy 2003/87/WE zastosowanie mają przepisy art. 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 niniejszego rozporządzenia. W tym celu:
Artykuł 75b Plan monitorowania 1. Zastosowanie mają art. 11, art. 12 ust. 2, art. 13 i 14, art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 16. W tym celu:
2. Co najmniej cztery miesiące przed rozpoczęciem działań objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania, chyba że właściwy organ wyznaczył alternatywny termin na jego przedłożenie. Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego podmiotu objętego regulacją i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I. Wraz z planem monitorowania podmiot objęty regulacją przedkłada wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej. 3. Zgodnie z art. 15 istotne zmiany w planie monitorowania podmiotu objętego regulacją obejmują:
Artykuł 75c Wykonalność pod względem technicznym W przypadku gdy podmiot objęty regulacją twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez podmiot objęty regulacją. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez podmiot objęty regulacją zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii. W odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji historycznych za 2024 r. zgodnie z art. 30f ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty objęte regulacją z obowiązku uzasadnienia, że określona metodyka monitorowania nie jest technicznie wykonalna. Artykuł 75d Nieracjonalne koszty 1. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez podmiot objęty regulacją. Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 60 EUR za jedno uprawnienie. Do kosztów wlicza się odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia. 2. Niezależnie od przepisów ust. 1 podmiot objęty regulacją uwzględnia koszty stosowania szczególnej metodyki monitorowania ponoszone przez konsumentów strumieni paliwa dopuszczonych do konsumpcji, w tym przez konsumentów końcowych. Do celów niniejszego akapitu podmiot objęty regulacją może stosować zachowawcze oszacowania kosztów. W odniesieniu do monitorowania i raportowania emisji historycznych za 2024 r. zgodnie z art. 30f ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty objęte regulacją z obowiązku uzasadnienia, że określona metodyka monitorowania pociągnęłaby za sobą nieracjonalne koszty. 3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez podmiot objęty regulacją poziomów dokładności dla ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień paliwa w ciągu ostatnich trzech lat. W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień paliwa w ciągu ostatnich trzech lat, podmiot objęty regulacją przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi. Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją ma dostęp do odpowiednich informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania. 4. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru poziomów dokładności w celu określenia współczynnika zakresu przez podmiot objęty regulacją oraz w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni paliwa w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Środki podnoszące jakość zgłaszanych emisji, ale bez bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, mogą obejmować:
5. Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania podmiotu objętego regulacją nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów, jeżeli ich koszty nie przekroczą 4 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku podmiotów objętych regulacją o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 1 000 EUR na okres sprawozdawczy. Artykuł 75e Kategoryzacja podmiotów objętych regulacją i strumieni paliwa 1. Do celów monitorowania emisji i określenia minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności w odniesieniu do powiązanych współczynników obliczeniowych każdy podmiot objęty regulacją określa swoją kategorię zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, kategorię każdego strumienia paliwa zgodnie z ust. 3. 2. Na podstawie klasyfikacji własnej podmiot objęty regulacją przypisuje się do jednej z następujących kategorii:
Począwszy od 2031 r. podmioty kategorii A i B, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), określa się na podstawie średniej zweryfikowanej rocznej wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym bieżący okres rozliczeniowy. Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić podmiotowi objętemu regulacją, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji podmiotu objętego regulacją, o którym mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale podmiot objęty regulacją wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu poprzednich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych. 3. Podmiot objęty regulacją klasyfikuje każdy strumień paliwa jako należący do jednej z następujących kategorii:
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić podmiotowi objętemu regulacją, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia paliwa jako strumienia paliwa de minimis, o którym mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale podmiot objęty regulacją wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu poprzednich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych. 4. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne wykorzystane do określenia kategorii podmiotu objętego regulacją, o którym mowa w ust. 2, nie są znane lub nie odzwierciedlają już rzeczywistości do celów ust. 2, w celu określenia swojej kategorii podmiot objęty regulacją wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy. 5. Do celów niniejszego artykułu stosuje się art. 38 ust. 5. Artykuł 75f Metodyka monitorowania Każdy podmiot objęty regulacją określa roczne emisje CO2 z działań, o których mowa w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE, mnożąc dla każdego strumienia paliwa ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji przez odpowiedni współczynnik konwersji jednostki, odpowiedni współczynnik zakresu i odpowiedni współczynnik emisji. Współczynnik emisji wyraża się w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem współczynnika konwersji jednostki. Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach podmiot objęty regulacją określa wielkość emisji, mnożąc ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik zakresu i odpowiedni współczynnik emisji. Artykuł 75g Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania 1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, podmiot objęty regulacją, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub, z wyjątkiem współczynnika zakresu, podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania. Podmiot objęty regulacją stosuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ. 2. Podmiot objęty regulacją, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
SEKCJA 2 Metodyka oparta na obliczeniach
Artykuł 75h Poziomy dokładności mające zastosowanie do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynniki obliczeniowe 1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych strumieni paliwa, w celu wyznaczenia ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy podmiot objęty regulacją stosuje następujące poziomy dokładności:
W przypadku ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynników obliczeniowych dotyczących głównych strumieni paliwa podmiot objęty regulacją może jednak zastosować poziom dokładności niższy maksymalnie o dwa poziomy niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, lub - w stosownych przypadkach - kolejny najwyższy poziom dokładności, nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów. 2. W przypadku strumieni paliwa de minimis podmiot objęty regulacją może określać ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz każdy współczynnik obliczeniowy, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku. W odniesieniu do strumieni paliwa, o których mowa w akapicie pierwszym, podmiot objęty regulacją może określić ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji na podstawie faktur lub rejestrów zakupu, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku. 3. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, współczynnik konwersji jednostki można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku. Artykuł 75i Poziomy dokładności mające zastosowanie do współczynnika zakresu 1. Przy określaniu odpowiednich poziomów dokładności dla strumieni paliwa w celu określenia współczynnika zakresu każdy podmiot objęty regulacją stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku IIa. Podmiot objęty regulacją może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny, prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub że metody wymienione w art. 75l ust. 2 lit. a)-d) nie są dostępne. Jeżeli akapit drugi nie ma zastosowania, podmiot objęty regulacją może zastosować poziom dokładności niższy o dwa poziomy niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że - na podstawie uproszczonej oceny niepewności - metody oparte na niższych poziomach dokładności prowadzą do bardziej precyzyjnego określenia, czy dane paliwo jest wykorzystywane do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE. Jeżeli w przypadku danego strumienia paliwa podmiot objęty regulacją stosuje więcej niż jedną metodę wymienioną w art. 75l ust. 2, 3 i 4, jest on zobowiązany do wykazania, że warunki określone w niniejszym ustępie są spełnione jedynie w odniesieniu do udziału w ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, w odniesieniu do którego wnioskuje się o zastosowanie metody opartej na niższym poziomie dokładności. 2. W przypadku strumieni paliwa de minimis od podmiotu objętego regulacją nie wymaga się wykazania, że warunki określone w ust. 1 zostały spełnione, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Artykuł 75j Określanie ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji 1. Podmiot objęty regulacją określa ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w przypadku danego strumienia paliwa w jeden z następujących sposobów:
Właściwe organy mogą jednak wymagać od podmiotów objętych regulacją stosowania, w stosownych przypadkach, wyłącznie metody, o której mowa w akapicie pierwszym lit. a). 2. Gdy określenie ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów oraz z zastrzeżeniem uzyskania zatwierdzenia od właściwego organu, podmiot objęty regulacją może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok monitorowania od kolejnego, i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku co najmniej jednego strumienia paliwa muszą być udokumentowane w planie monitorowania, wyraźnie odnotowane, i muszą stanowić podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku. Komisja może przedstawić odpowiednie wytyczne. Przy określaniu ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji zgodnie z ust. 1 lit. b) i c) niniejszego artykułu stosuje się art. 28 i 29, z wyjątkiem art. 28 ust. 2 akapit drugi zdanie drugie i akapit trzeci. W tym celu wszelkie odniesienia do prowadzącego instalację lub instalacji rozumie się jako odniesienia do podmiotu objętego regulacją. Podmiot objęty regulacją może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku IIa. 3. Na zasadzie odstępstwa od art. 75h, w przypadku stosowania metody, o której mowa w niniejszym artykule ust. 1 lit. a), podmiot objęty regulacją może określić ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji bez stosowania poziomów dokładności. Do dnia 30 czerwca 2026 r. właściwe organy składają Komisji sprawozdanie na temat praktycznego stosowania i poziomów niepewności metody, o której mowa w tej literze.
Artykuł 75k Wyznaczanie współczynników obliczeniowych 1. Zastosowanie mają art. 30, art. 31 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 32, 33, 34 i 35. W tym celu:
2. Właściwy organ może zażądać od podmiotu objętego regulacją określenia współczynnika konwersji jednostki i współczynnika emisji paliw w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE przy użyciu tych samych poziomów dokładności, jakie są wymagane dla znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że na poziomie krajowym lub regionalnym którykolwiek z poniższych parametrów wykazuje 95 % przedział ufności:
Przed zastosowaniem tego odstępstwa właściwy organ przedkłada Komisji do zatwierdzenia podsumowanie metody i źródeł danych wykorzystywanych do ustalenia, czy jeden z tych warunków został spełniony w ciągu ostatnich trzech lat, oraz w celu zapewnienia zgodności zastosowanych wartości ze średnimi wartościami stosowanymi przez prowadzących instalację na odpowiednim poziomie krajowym lub regionalnym. Właściwy organ może zgromadzić takie dowody lub zażądać ich przedstawienia. Co najmniej raz na trzy lata dokonuje on przeglądu zastosowanych wartości i powiadamia Komisję o wszelkich istotnych zmianach, biorąc pod uwagę średnią wartości stosowanych przez prowadzących instalację na odpowiednim poziomie krajowym lub regionalnym. Komisja może regularnie dokonywać przeglądu adekwatności tego przepisu i warunków określonych w niniejszym ustępie w świetle rozwoju sytuacji na rynku paliw i procesów normalizacji europejskiej. Artykuł 75l Wyznaczanie współczynnika zakresu 1. W przypadku gdy ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w strumieniu paliwa są wykorzystywane wyłącznie do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE, współczynnik zakresu ustala się na poziomie 1. W przypadku gdy ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w strumieniu paliwa są wykorzystywane wyłącznie do spalania w sektorach objętych rozdziałami II i III dyrektywy 2003/87/WE, z wyjątkiem instalacji wyłączonych na podstawie art. 27a tej dyrektywy, współczynnik zakresu ustala się na poziomie zero, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją wykaże, że uniknięto podwójnego liczenia, o którym mowa w art. 30f ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE. Podmiot objęty regulacją określa współczynnik zakresu w odniesieniu do każdego strumienia paliwa, stosując metody, o których mowa w ust. 2, albo wartość domyślną zgodnie z ust. 3, w zależności od mającego zastosowanie poziomu dokładności. 2. Podmiot objęty regulacją określa współczynnik zakresu na podstawie co najmniej jednej z następujących metod, zgodnie z wymogami mającego zastosowanie poziomu dokładności określonymi w załączniku IIa do niniejszego rozporządzenia:
3. Jeżeli z zastrzeżeniem wymaganych poziomów dokładności stosowanie metod wymienionych w ust. 2 jest technicznie niewykonalne lub wiązałoby się z nieracjonalnymi kosztami, podmiot objęty regulacją może zastosować wartość domyślną wynoszącą 1. 4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 podmiot objęty regulacją może stosować wartość domyślną niższą niż 1, pod warunkiem że:
5. Jeżeli w przypadku danego strumienia paliwa podmiot objęty regulacją stosuje więcej niż jedną metodę wymienioną w ust. 2, 3 i 4, określa współczynnik zakresu jako średnią ważoną poszczególnych współczynników zakresu wynikających ze stosowania każdej z metod. W odniesieniu do każdej zastosowanej metody podmiot objęty regulacją przekazuje informacje na temat rodzaju metody, powiązanego współczynnika zakresu, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz kodu ze wspólnego formatu sprawozdawczego dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzonego przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, na dostępnym poziomie szczegółowości. 6. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu i art. 75i państwo członkowskie może wymagać od podmiotów objętych regulacją stosowania szczególnej metody, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, lub wartości domyślnej dla określonego rodzaju paliwa lub w określonym regionie na jego terytorium. Stosowanie wartości domyślnych na poziomie krajowym podlega zatwierdzeniu przez Komisję. Zatwierdzając wartość domyślną zgodnie z akapitem pierwszym, Komisja bierze pod uwagę odpowiedni poziom harmonizacji metod między państwami członkowskimi, równowagę między dokładnością, skutecznością administracyjną i skutkami przenoszenia kosztów dla konsumentów, a także ewentualne ryzyko uchylania się od obowiązków wynikających z rozdziału IVa dyrektywy 2003/87/WE. Wartość domyślna dla krajowego strumienia paliwa wykorzystywanego zgodnie z niniejszym ustępem nie jest niższa niż 0,95 w przypadku zastosowań paliw w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE lub nie jest wyższa niż 0,05 w przypadku zastosowań paliw w sektorach nieobjętych tym załącznikiem. 7. Podmiot objęty regulacją wskazuje zastosowane metody lub wartości domyślne w planie monitorowania.
Artykuł 75m Dopuszczanie do konsumpcji strumieni paliwa z biomasy 1. Zastosowanie mają art. 38 i art. 39 z wyjątkiem ust. 2 i 2a. W tym celu:
2. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 38 ust. 5, uwzględnia się odstępstwa dotyczące progów zgodnie z art. 29 ust. 1 akapit czwarty dyrektywy (UE) 2018/2001, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją może przedstawić odpowiednie, wymagane przez właściwy organ dowody. Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące dalszego stosowania tych odstępstw dotyczących progów. 3. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności podmiot objęty regulacją musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności podmiot objęty regulacją musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ. SEKCJA 3 Pozostałe przepisy Artykuł 75n Podmioty objęte regulacją o niskim poziomie emisji 1. Właściwy organ może uznać podmiot objęty regulacją za podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5. 2. Od podmiotu objętego regulacją o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci. 3. Na zasadzie odstępstwa od art. 75j podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może określać ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach. 4. Na zasadzie odstępstwa od art. 75h podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów określania ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni paliwa, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla podmiotu objętego regulacją. 5. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także udowadnia stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3. 6. Jeśli w przypadku podmiotu objętego regulacją o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, ten podmiot objęty regulacją bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ. Podmiot objęty regulacją niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia. Właściwy organ zezwala jednak podmiotowi objętemu regulacją na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach. Artykuł 75o Zarządzanie danymi i ich kontrola Zastosowanie mają przepisy rozdziału V. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją. Artykuł 75p Roczny raport na temat wielkości emisji 1. Począwszy od 2026 r. podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi, do dnia 30 kwietnia każdego roku, raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. W 2025 r. podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi do dnia 30 kwietnia raport na temat wielkości emisji przedstawiający roczną wielkość emisji w 2024 r. Właściwe organy zapewniają zgodność informacji zawartych w tym raporcie z wymogami niniejszego rozporządzenia. Właściwe organy mogą jednak wymagać od podmiotów objętych regulacją przedłożenia rocznych raportów na temat wielkości emisji, o których mowa w niniejszym ustępie, przed dniem 30 kwietnia, pod warunkiem że raport zostanie złożony najwcześniej 1 miesiąc po terminie określonym w art. 68 ust. 1. 2. Roczne raporty na temat wielkości emisji, o których mowa w ust. 1, zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X. Artykuł 75q Raportowanie udoskonaleń w metodyce monitorowania 1. Każdy podmiot objęty regulacją regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona. Podmiot objęty regulacją przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
Właściwy organ może jednak wyznaczyć alternatywną datę przedłożenia raportu, przypadającą nie później niż dnia 30 września tego samego roku, i może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli podmiot objęty regulacją dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 75b lub - po powiadomieniu o aktualizacjach - zgodnie z tym artykułem, lub - po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń - zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz udoskonalenia za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. W przedłużeniu uwzględnia się liczbę lat, za które podmiot objęty regulacją dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza czterech lat w przypadku podmiotów objętych regulacją kategorii B, lub pięciu lat w przypadku podmiotów objętych regulacją kategorii A. 2. Jeśli podmiot objęty regulacją nie stosuje do głównych strumieni paliwa co najmniej poziomów dokładności wymaganych na podstawie art. 75h ust. 1 akapit pierwszy oraz art. 75i ust. 1, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że zastosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów. W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 75b oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia. 3. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją stosuje domyślny współczynnik zakresu, o którym mowa w art. 75l ust. 3 i 4, podmiot objęty regulacją przedstawia uzasadnienie, dlaczego zastosowanie jakiejkolwiek innej metody, o której mowa w art. 75l ust. 2, w odniesieniu do co najmniej jednego głównego strumienia paliwa lub strumienia paliwa de minimis, nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów. W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie jakiejkolwiek innej metody, o której mowa w art. 75l ust. 2, w odniesieniu do tych strumieni paliwa stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 75b oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia. 4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, podmiot objęty regulacją przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 31 lipca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy podmiot objęty regulacją naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia. Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu. Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, podmiot objęty regulacją przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów. 5. Ust. 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy podmiot objęty regulacją skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 75b niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu. Artykuł 75r Określanie wielkości emisji przez właściwy organ 1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji podmiotu objętego regulacją, uwzględniając skutki przenoszenia kosztów dla konsumentów, w każdej z następujących sytuacji:
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067 weryfikator stwierdza występowanie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez podmiot objęty regulacją przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji generowanych przez ten podmiot objęty regulacją, z uwzględnieniem skutków przenoszenia kosztów dla konsumentów. Właściwy organ informuje podmiot objęty regulacją, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Podmiot objęty regulacją udostępnia te informacje weryfikatorowi. 3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji. Artykuł 75s Dostęp do informacji i zaokrąglanie danych Zastosowanie mają art. 71 i art. 72 ust. 1 i 2. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację lub operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją. Artykuł 75t Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami Do celów raportowania emisji z działań wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE:
Artykuł 75u Wymogi dotyczące technologii informacyjnych Zastosowanie mają przepisy rozdziału VII. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację i operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją. ROZDZIAŁ VIIb PRZEPISY HORYZONTALNE DOTYCZĄCE MONITOROWANIA EMISJI GENEROWANYCH PRZEZ PODMIOTY OBJĘTE REGULACJĄ Artykuł 75v Unikanie podwójnego liczenia dzięki monitorowaniu i raportowaniu 1. Państwa członkowskie ułatwiają skuteczną wymianę informacji, która umożliwia podmiotom objętym regulacją określenie wykorzystania końcowego paliwa dopuszczonego do konsumpcji. 2. Każdy podmiot objęty regulacją przedkłada, wraz ze zweryfikowanym raportem na temat wielkości emisji zgodnie z art. 68 ust. 1, informacje zgodnie z załącznikiem Xa. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby prowadzący instalacje udostępniali odpowiednie informacje wymienione w załączniku Xa zainteresowanemu podmiotowi objętemu regulacją przed dniem 31 marca roku sprawozdawczego. 3. Każdy podmiot objęty regulacją przedkłada, wraz ze zweryfikowanym raportem na temat wielkości emisji zgodnie z art. 75p ust. 1, informacje na temat konsumentów paliw dopuszczonych przez ten podmiot do konsumpcji, wymienionych w załączniku Xb. 4. Każdy podmiot objęty regulacją, który dopuszcza paliwo do konsumpcji do celów spalania w sektorach objętych rozdziałem III dyrektywy 2003/87/WE, określa swoje emisje w raporcie, o którym mowa w art. 75p ust. 1 niniejszego rozporządzenia, wykorzystując informacje zawarte w raportach prowadzących instalację przedłożonych zgodnie z załącznikiem Xa do niniejszego rozporządzenia oraz odejmując odpowiednie ilości paliw, o których mowa w tych raportach. Ilości paliw nabytych, ale niewykorzystanych w tym samym roku można odjąć tylko wtedy, gdy zweryfikowany raport na temat wielkości emisji sporządzony przez prowadzącego instalację za rok następujący po roku sprawozdawczym potwierdzi, że zostały one wykorzystane do działań, o których mowa w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE. W przeciwnym razie różnicę tę uwzględnia się w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji podmiotu objętego regulacją za dany rok. 5. W przypadku gdy ilości wykorzystanych paliw odejmuje się w roku następującym po roku sprawozdawczym, odliczenie to ustala się w planie monitorowania podmiotu objętego regulacją jako wartość bezwzględnych redukcji emisji, uzyskaną przez pomnożenie ilości paliw wykorzystywanych przez prowadzącego instalację przez odpowiedni współczynnik emisji. 6. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją nie może stwierdzić, że paliwa dopuszczone do konsumpcji są wykorzystywane do spalania w sektorach objętych rozdziałem III dyrektywy 2003/87/WE, ust. 4 i 5 nie mają zastosowania. 7. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby przepisy niniejszego artykułu dotyczące prowadzących instalacje były również stosowane przez operatorów statków powietrznych. Artykuł 75w Zapobieganie oszustwom i obowiązek współpracy 1. Aby zapewnić dokładne monitorowanie i raportowanie emisji objętych rozdziałem IVa dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie ustanawiają środki zapobiegania oszustwom i określają kary, jakie należy nałożyć w przypadku oszustw, współmierne do przewidzianego dla tych sankcji celu i posiadające odpowiedni skutek odstraszający. 2. Oprócz obowiązków ustanowionych na mocy art. 10 właściwe organy wyznaczone zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE współpracują i wymieniają informacje z właściwymi organami sprawującymi nadzór zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywy 2003/96/WE i (UE) 2020/262, w stosownych przypadkach, do celów niniejszego rozporządzenia, w tym w celu wykrywania naruszeń i nakładania kar, o których mowa w ust. 1, lub innych działań naprawczych zgodnie z art. 16 dyrektywy 2003/87/WE. (*4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do udostępniania na rynku wag nieautomatycznych (Dz.U. L 96 z 29.3.2014, s. 107)." (*5) Dyrektywa Rady 95/60/WE z dnia 27 listopada 1995 r. w sprawie banderolowania olejów napędowych i nafty (Dz.U. L 291 z 6.12.1995, s. 46)." (*6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1)." (*7) Rozporządzenie Rady (UE) nr 389/2012 z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatków akcyzowych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 2073/2004 (Dz.U. L 121 z 8.5.2012, s. 1).”;" |
Artykuł 2
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2024 r.
Art. 1 pkt 24, 25 lit. a) ppkt (iii), pkt 25 lit. d), pkt 27, pkt 30 lit. a), pkt 31, 33, pkt 34 lit. d) i pkt 35 stosuje się jednak od dnia 1 lipca 2024 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 12 października 2023 r.
W imieniu Komisji
Przewodnicząca
Ursula VON DER LEYEN
(1) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32.
(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/958 z dnia 10 maja 2023 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w odniesieniu do wkładu lotnictwa w unijny cel zmniejszenia emisji w całej gospodarce i odpowiedniego wdrożenia globalnego środka rynkowego (Dz.U. L 130 z 16.5.2023, s. 115).
(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/959 z dnia 10 maja 2023 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz decyzję (UE) 2015/1814 w sprawie ustanowienia i funkcjonowania rezerwy stabilności rynkowej dla unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 130 z 16.5.2023, s. 134).
(4) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz zmieniające rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 (Dz.U. L 334 z 31.12.2018, s. 1).
(5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz.U. L 328 z 21.12.2018, s. 82).
(6) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283 z 31.10.2003, s. 51).
(7) Dyrektywa Rady (UE) 2020/262 z dnia 19 grudnia 2019 r. ustanawiająca ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego (Dz.U. L 58 z 27.2.2020, s. 4).
(8) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).
(9) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/1122 z dnia 12 marca 2019 r. uzupełniające dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do funkcjonowania rejestru Unii (Dz.U. L 177 z 2.7.2019, s. 3).
(10) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2067 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie weryfikacji danych oraz akredytacji weryfikatorów na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 334 z 31.12.2018, s. 94).
(11) Decyzja Komisji 2014/955/UE z dnia 18 grudnia 2014 r. zmieniająca decyzję 2000/532/WE w sprawie wykazu odpadów zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (Dz.U. L 370 z 30.12.2014, s. 44).
(*9) Poziomy dokładności dotyczące współczynnika emisji odnoszą się do wstępnego współczynnika emisji. W przypadku materiałów mieszanych frakcja biomasy musi być określana oddzielnie. Poziom 1 to minimalny poziom dokładności stosowany celem obliczenia frakcji biomasy w przypadku podmiotów kategorii A oraz w przypadku znormalizowanych paliw handlowych dla wszystkich podmiotów objętych regulacją zgodnie z art. 75e ust. 2 lit. a).”;