(1)

Umowa o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z drugiej strony (1) (zwana dalej „Umową o transporcie lotniczym UE-USA") została podpisana w dniach 25 i 30 kwietnia 2007 r. w następstwe przyjęcia decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie 2007/339/WE (2). Była ona tymczasowo stosowana od dnia 30 marca 2008 r. i została zawarta w drodze decyzji Rady (UE) 2020/1110 (3). Weszła w życie w dniu 29 czerwca 2020 r. Została zmieniona Protokołem zmieniającym Umowę o transporcie lotniczym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, podpisaną w dniach 25 i 30 kwietnia 2007 r. (4) (zwanym dalej „Protokołem"), z dnia 24 czerwca 2010 r., który wszedł w życie w dniu 5 maja 2022 r. Protokół przewiduje przystąpienie państw trzecich do Umowy o transporcie lotniczym UE-USA.

(2)

Islandia i Norwegia są w pełni zintegrowanymi członkami jednolitego europejskiego rynku lotniczego na mocy Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym. W 2007 r. państwa te wystąpiły z formalnym wnioskiem o przystąpienie do Umowy o transporcie lotniczym UE-USA. Zgodnie z art. 18 ust. 5 Umowy o transporcie lotniczym UE-USA wspólny komitet ustanowiony na mocy tego artykułu zaproponował na swoim posiedzeniu w dniu 16 listopada 2010 r. zawarcie Umowy o transporcie lotniczym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki z jednej strony, Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, Islandią z trzeciej strony i Królestwem Norwegii z czwartej strony (zwanej dalej „Umową o przystąpieniu").

(3)

Komisja wynegocjowała Umowę dodatkową między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony, Islandią z drugiej strony i Królestwem Norwegii z trzeciej strony, w sprawie stosowania Umowy o transporcie lotniczym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki z jednej strony, Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, Islandią z trzeciej strony i Królestwem Norwegii z czwartej strony (zwaną dalej „Umową dodatkową").

(4)

W dniu 2 maja 2011 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania w imieniu Unii i tymczasowego stosowania Umowy o przystąpieniu i Umowy dodatkowej.

(5)

W dniu 16 czerwca 2011 r. Rada i przedstawiciele rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebrani w Radzie przyjęli decyzję 2011/708/UE (5) w sprawie podpisania, w imieniu Unii, i tymczasowego stosowania Umowy o przystąpieniu (6) oraz Umowy dodatkowej (7). Art. 3 tej decyzji przewiduje tymczasowe stosowanie zarówno Umowy o przystąpieniu, jak i Umowy dodatkowej od dnia ich podpisania, które nastąpiło w dniu 21 czerwca 2011 r. Od tego dnia obie umowy są stosowane tymczasowo.

(6)

W wyroku z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie C-28/12, Komisja przeciwko Radzie (8) (zwanym dalej „wyrokiem") Trybunał Sprawiedliwości stwierdził nieważność decyzji 2011/708/UE, ponieważ Rada nie mogła zgodnie z prawem upoważnić do podpisania i tymczasowego stosowania Umowy o przystąpieniu i Umowy dodatkowej w jednym akcie przyjętym wspólnie z z przedstawicielami rządów państw członkowskich zebranych w Radzie. Trybunał utrzymał w mocy skutki decyzji 2011/708/UE do czasu wejścia w życie w rozsądnym terminie liczonym od daty wydania wyroku nowej decyzji, która ma zostać przyjęta przez Radę na podstawie art. 218 ust. 5 i 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(7)

W celu dostosowania się do wyroku Rada powinna przyjąć nową decyzję w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania Umowy o przystąpieniu oraz Umowy dodatkowej, z zastrzeżeniem ich zawarcia w późniejszym terminie,