KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (¹), w szczególności jego art. 74 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zawiera wykaz krajowych przepisów jurysdykcyjnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia. Załącznik II zawiera wykaz sądów lub innych właściwych organów w państwach członkowskich uprawnionych do zajmowania się wnioskami o stwierdzenie wykonalności. Załącznik III zawiera wykaz sądów, do których można wnieść środki zaskarżenia od orzeczenia rozstrzygającego w zakresie stwierdzenia wykonalności, natomiast załącznik IV zawiera wyliczenie ostatecznych procedur zaskarżenia takich orzeczeń.

(2) Załączniki I, II i III do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 zostały wielokrotnie zmienione, ostatnio rozporządzeniem Komisji (UE) nr 416/2010 (²), w celu aktualizacji krajowych przepisów jurysdykcyjnych, wykazów sądów lub właściwych organów.

(3) Państwa członkowskie zgłosiły Komisji dodatkowe zmiany w wykazach zamieszczonych w załącznikach I, II i IV. Ponadto należy usunąć wpisy dotyczące Islandii z załączników III i IV, ponieważ nie jest ona państwem członkowskim. Dlatego zasadna jest publikacja ujednoliconych wersji wykazów zawartych w tych załącznikach.

(4) Zgodnie z art. 2 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie właściwości sądów oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (³), rozporządzenie to powinno – na mocy prawa międzynarodowego – mieć zastosowanie do stosunków między Unią Europejską a Danią.

(5) Zgodnie z art. 2 ust. 2 lit. g)–j) Umowy, wpisy odnoszące się do Danii należy zamieścić w załącznikach I–IV.

(6) Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Załączniki od I do IV do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zostają zastąpione tekstem załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w 20. dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 lutego 2012 r.

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK I

Przepisy jurysdykcyjne, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2

– w Belgii: art. 5–14 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. o prawie prywatnym międzynarodowym,

– w Bułgarii: art. 4 ust. 1 pkt 2 kodeksu prawa prywatnego międzynarodowego,

– w Republice Czeskiej: art. 86 ustawy nr 99/1963 Coll. – kodeks postępowania cywilnego (občanský soudní řád), z późniejszymi zmianami,

– w Danii: art. 246 ust. 2 i 3 ustawy o wymiarze sprawiedliwości (lov om rettens pleje),

– w Niemczech: art. 23 kodeksu postępowania cywilnego (Zivilprozeßordnung),

– w Estonii: art. 86 kodeksu postępowania cywilnego (tsiviilkohtumenetluse seadustik),

– w Grecji: art. 40 kodeksu postępowania cywilnego (Κώ δικας Πολιτικ ής Δικονομίας ),

– we Francji: art. 14 i 15 kodeksu cywilnego (Code civil),

– w Irlandii: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Irlandii,

– we Włoszech: art. 3 i 4 ustawy 218 z dnia 31 maja 1995 r.,

– na Cyprze: art. 21 ust. 2 ustawy nr 14 o sądach z 1960 r., z późniejszymi zmianami,

– na Łotwie: art. 27 i art. 28 ust. 3, 5, 6 i 9 ustawy o postępowaniu cywilnym (Civilprocesa likums),

– na Litwie: art. 31 kodeksu postępowania cywilnego (Civilinio proceso kodeksas),

– w Luksemburgu: art. 14 i 15 kodeksu cywilnego (Code civil),

– na Węgrzech: art. 57 dekretu z mocą ustawy nr 13 z 1979 r. w sprawie prawa prywatnego międzynarodowego (a nemzetközi magá njogról szóló 1979. évi 13. törvényerejű rendelet),

– na Malcie: art. 742, 743 i 744 kodeksu organizacji i procedury cywilnej – rozdział 12 (Kodiċi ta’ Organizzazzjoni u Proċedura Ċivili – Kap. 12) oraz art. 549 kodeksu handlowego – rozdział 13 (Kodiċi tal-kummerċ – Kap. 13),

– w Austrii: art. 99 ustawy o właściwości sądów (Jurisdiktionsnorm),

– w Polsce: art. 1103 ust. 4 Kodeksu postępowania cywilnego,

– w Portugalii: art. 65 ust. 1 lit. b kodeksu postępowania cywilnego (Código de Processo Civil), w zakresie, w jakim może on obejmować nadzwyczajne podstawy jurysdykcji, takie jak sądy właściwe dla miejsca siedziby oddziału, agencji lub innego zakładu (jeżeli siedziba ta znajduje się w Portugalii), w przypadku gdy stroną pozwaną jest administracja centralna (jeżeli ma ona siedzibę w innym państwie) oraz art. 10 kodeksu postępowania w sprawach pracowniczych (Código de Processo do Trabalho), w zakresie, w jakim może on obejmować nadzwyczajne podstawy jurysdykcji, takie jak sądy właściwe dla miejsca, w którym powód ma miejsce zamieszkania, w postępowaniach dotyczących indywidualnych umów o pracę wszczętych przez pracownika przeciwko pracodawcy,

– w Rumunii: art. 148–157 ustawy nr 105/1992 w sprawie stosunków w zakresie prawa prywatnego międzynarodowego,

– w Słowenii: art. 48 ust. 2 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku) i art. 58 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 59 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku),

– na Słowacji: art. 37–37e ustawy nr 97/1963 o prawie prywatnym międzynarodowym i odnośne przepisy proceduralne,

– w Finlandii: art. 18 ust. 1 akapit pierwszy i drugi w rozdziale 10 kodeksu postępowania sądowego (oikeudenkäymiskaari/rättegångsbalken),

– w Szwecji: pierwsze zdanie akapitu pierwszego w § 3 rozdziału 10 Kodeksu postępowania sądowego (rättegångsbalken);

– w Zjednoczonym Królestwie: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie:

a) doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Zjednoczonym Królestwie; lub

b) istnienia w Zjednoczonym Królestwie majątku należącego do pozwanego; lub

c) zajęcia przez powoda majątku w Zjednoczonym Królestwie.

ZAŁĄCZNIK II

Wnioski, o których mowa w art. 39, należy składać do następujących sądów lub innych właściwych organów:

– w Belgii – tribunal de première instance lub rechtbank van eerste aanleg lub erstinstanzliches Gericht,

– w Bułgarii – окръжни я съд,

– w Republice Czeskiej – okresní soud lub soudní exekutor,

– w Danii – byret,

– w Niemczech:

a) przewodniczący izby w Landgericht;

b) notariusz w procedurze dotyczącej stwierdzenia wykonalności dokumentu urzędowego,

– w Estonii – maakohus (sąd okręgowy),

– w Grecji – Μονομελές Πρωτοδικείο,

– w Hiszpanii – Juzgado de Primera Instancia,

– we Francji:

a) greffier en chef du tribunal de grande instance;

b) président de la chambre départementale des notaires w przypadku wniosku o stwierdzenie wykonalności notarialnego dokumentu urzędowego,

– w Irlandii – High Court,

– we Włoszech – corte d’appello,

– na Cyprze – Επα ρχιακό Δικαστ ήριο lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Οικογενει ακό Δικαστήρι ο,

– na Łotwie – rajona (pilsē tas) tiesa,

– na Litwie – Lietuvos apeliacinis teismas,

– w Luksemburgu – prezes tribunal d’arrondissement,

– na Węgrzech – megyei bíróság székhelyén működő helyi bí róság, a w Budapeszcie – Budai Központi Kerü leti Bíróság,

– na Malcie – Prim’ Awla tal-Qorti Ċivili lub Qorti tal-Maġistrati ta’ Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Reġ istratur tal-Qorti, po przekazaniu przez Ministru responsabbli għ all-Ġustizzja,

– w Niderlandach – voorzieningenrechter van de rechtbank,

– w Austrii – Bezirksgericht,

– w Polsce – sąd okręgowy,

– w Portugalii – Tribunal de Comarca,

– w Rumunii – Tribunal,

– w Słowenii – okrožno sodišče,

– na Słowacji – okresný súd,

– w Finlandii – käräjäoikeus/tingsrätt,

– w Szwecji – Svea hovrätt,

– w Zjednoczonym Królestwie:

a) w Anglii i Walii – High Court of Justice lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates’ Court, po przekazaniu przez Secretary of State;

b) w Szkocji – Court of Session lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Sheriff Court, po przekazaniu przez Scottish Ministers;

c) w Irlandii Północnej – High Court of Justice lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates Court po przekazaniu przez Department of Justice;

d) w Gibraltarze – Supreme Court of Gibraltar lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates Court, po przekazaniu przez Attorney General of Gibraltar.

ZAŁĄCZNIK III

Środki zaskarżenia, o których mowa w art. 43 ust. 2, wnosi się do następujących sądów państw członkowskich:

– w Belgii:

a) w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez pozwanego – tribunal de première instance lub rechtbank van eerste aanleg lub erstinstanzliche Gericht;

b) w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez wnioskodawcę Cour d’appel lub hof van beroep,

– w Bułgarii – Ап елативен съ д – София,

– w Republice Czeskiej – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego,

– w Danii – landsret,

– w Niemczech – Oberlandesgericht;

– w Estonii – ringkonnakohus,

– w Grecji – Εφετείο ,

– w Hiszpanii Juzgado de Primera Instancia, który wydał zaskarżone orzeczenie – środek zaskarżenia rozstrzyga Audiencia Provincial,

– we Francji:

a) cour d’appel w przypadku orzeczeń zatwierdzających wniosek;

b) prezes tribunal de grande instance w przypadku orzeczeń odrzucających wniosek,

– w Irlandii – High Court,

– we Włoszech – corte d’appello,

– na Cyprze – Επαρχιακό Δικαστήριο lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Οι κογενειακό Δι καστήριο,

– na Łotwie – Apgabaltiesa za pośrednictwem rajona (pilsē tas) tiesa,

– na Litwie – Lietuvos apeliacinis teismas,

– w Luksemburgu – Cour supé rieure de Justice jako instancja odwoławcza w sprawach cywilnych,

– na Węgrzech – miejscowy sąd pierwszej instancji przy siedzibie sądu okręgowego (w Budapeszcie, przy centralnym sądzie rejonowym w Budzie); środek zaskarżenia rozpatruje sąd okręgowy (w Budapeszcie sąd miasta stołecznego),

– na Malcie – Qorti ta’ l-Appell zgodnie z procedurą odwoławczą ustanowioną w Kodiċi ta’ Organizzazzjoni u Proċedura Ċivili – Kap. 12 lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – ċitazzjoni przed Prim’ Awla tal- Qorti ivili jew il-Qorti tal-Maġistrati ta’ Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha’ ,

– w Niderlandach – rechtbank,

– w Austrii – Landesgericht za pośrednictwem Bezirksgericht,

– w Polsce – sąd apelacyjny za pośrednictwem sądu okręgowego,

– w Portugalii sądem właściwym jest Tribunal da Relaç ão. Środek zaskarżenia wnoszony jest zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, w formie odwołania wniesionego do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie,

– w Rumunii – Curte de Apel,

– w Słowenii – okrožno sodišče,

– na Słowacji – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego, którego orzeczenie zostało zaskarżone,

– w Finlandii – hovioikeus/hovrä tt,

– w Szwecji – Svea hovrätt,

– w Zjednoczonym Królestwie:

a) w Anglii i Walii – High Court of Justice lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates Court;

b) w Szkocji – Court of Session lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Sheriff Court;

c) w Irlandii Północnej – High Court of Justice lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates Court;

d) w Gibraltarze – Supreme Court of Gibraltar lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates’ Court.

ZAŁĄCZNIK IV

Na mocy art. 44 mogą być wniesione następujące środki zaskarżenia:

– w Belgii, Grecji, Hiszpanii, Francji, Włoszech, Luksemburgu i w Niderlandach – skarga kasacyjna,

– w Bułgarii – обжалв ане пред Вър ховния каса ционен съд,

– w Republice Czeskiej – dovolání oraz žaloba pro zmatečnost,

– w Danii – środek zaskarżenia wnoszony do Højesteret, za zgodą Procesbevillingsnæ vnet,

– w Niemczech – Rechtsbeschwerde,

– w Estonii – kassatsioonkaebus,

– w Irlandii – środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych do Supreme Court,

– na Cyprze – środek zaskarżenia wnoszony do Sądu Najwyższego,

– na Łotwie – środek zaskarżenia wnoszony do Augstākās tiesas Senāts za pośrednictwem Apgabaltiesa,

– na Litwie – skarga kasacyjna wnoszona do Lietuvos Aukščiausiasis Teismas,

– na Węgrzech – felülvizsgálati kérelem,

– na Malcie – nie przysługuje środek zaskarżenia do innego sądu; w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Qorti ta’ l-Appell zgodnie z procedurą odwoławczą ustanowioną w kodiċi ta’ Organizzazzjoni u Procedura Ċivili – Kap. 12,

– w Austrii – Revisionsrekurs,

– w Polsce – skarga kasacyjna,

– w Portugalii – środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych,

– w Rumunii – contestatie in anulare lub revizuire,

– w Słowenii – środek zaskarżenia wnoszony do Vrhovno sodiš če Republike Slovenije,

– na Słowacji – dovolanie,

– w Finlandii – środek zaskarżenia do korkein oikeus/hö gsta domstolen,

– w Szwecji – środek zaskarżenia wnoszony do Högsta domstolen,

– w Zjednoczonym Królestwie – jednorazowy kolejny środek zaskarżenia ograniczony do kwestii prawnych.”