KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 552/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie interoperacyjności Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym (rozporządzenie w sprawie interoperacyjności) (¹), w szczególności jego art. 3 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiającego ramy tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (rozporządzenie ramowe) (²) Komisja upoważniła Eurocontrol do opracowania wymogów dotyczących skuteczności działania i interoperacyjności systemów dozorowania w ramach europejskiej sieci zarządzania ruchem lotniczym (EATMN). Niniejsze rozporządzenie oparte jest na sprawozdaniu z dnia 9 lipca 2010 r. przygotowanym w związku z tym upoważnieniem.

(2) Przed zapewnieniem statkom powietrznym służb ruchu lotniczego przy użyciu systemu dozorowania należy ustalić indywidualną identyfikację statków powietrznych zgodnie z procedurami Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(3) Jednolite działanie uzależnione jest od jednoznacznej i ciągłej identyfikacji poszczególnych statków powietrznych eksploatowanych w ramach ogólnego ruchu lotniczego zgodnie z przepisami wykonywania lotów według wskazań przyrządów w całej jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej.

(4) Aktualna metoda indywidualnej identyfikacji statków powietrznych wykorzystuje indywidualne kody transpondera wtórnego radaru dozorowania (kody SSR), przydzielane zgodnie z procedurami ICAO i planem żeglugi powietrznej dla regionu Europy.

(5) Wzrost ruchu lotniczego w ostatniej dekadzie skutkuje częstym brakiem indywidualnych kodów SSR w okresach szczytu, w związku z czym nie można obecnie zagwarantować indywidualnej identyfikacji statków powietrznych w europejskiej przestrzeni powietrznej.

(6) Aby ograniczyć zapotrzebowanie na przydział indywidualnych kodów SSR do celów identyfikacji statków powietrznych, w określonych częściach jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej należy w sposób zharmonizowany wprowadzić wstępnie operacyjną możliwość wykorzystywania funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”.

(7) W celu optymalizacji dostępności indywidualnych kodów SSR konieczne jest zastosowanie udoskonalonych i zharmonizowanych możliwości automatycznego przydziału kodów SSR statkom powietrznym przez te instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej, które nie będą miały możliwości stosowania funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”.

(8) Konieczne jest wprowadzenie w całej jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej możliwości wykorzystywania funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół” w celu sprostania zapotrzebowaniu na indywidualne kody SSR służące identyfikacji ogólnego ruchu lotniczego realizowanego zgodnie z przepisami wykonywania lotów według wskazań przyrządów.

(9) Cel w postaci ograniczenia zapotrzebowania na przydzielanie indywidualnych kodów SSR poprzez użycie funkcji identyfikacji statku powietrznego „ łączem w dół” można osiągnąć w najlepszy sposób, gdy do identyfikowania lotów kwalifikujących się do przydzielenia uzgodnionego kodu wyróżnionego wykorzysta się zintegrowany system wstępnego opracowywania planu lotu, a instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej przydzielały będą uzgodniony kod wyróżniony tym kwalifikującym się lotom w wyniku pomyślnej identyfikacji za pomocą funkcji identyfikacji statku powietrznego „ łączem w dół”.

(10) Funkcja identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół” może być wykorzystywana do indywidualnej identyfikacji statków powietrznych jedynie wtedy, gdy instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej wprowadzą odpowiednie czujniki dozorowania, systemy przetwarzania i rozpowszechniania danych dozorowania, systemy przetwarzania danych o locie, systemy łączności powietrze-ziemia i ziemia-ziemia, systemy zobrazowania danych oraz odpowiednie procedury i szkolenia dla personelu.

(11) Stopień rzeczywistego skorzystania przez instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej z możliwości wykorzystywania funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół” do ograniczenia zapotrzebowania na przydzielanie indywidualnych kodów SSR uzależniony jest od poziomu wyposażenia statków powietrznych z funkcją identyfikacji statku powietrznego „ łączem w dół”, od stopnia, w jakim trasy tych statków powietrznych znajdują się w ciągłym zasięgu systemów zapewniających taką możliwość, a także od ogólnego wymogu zapewnienia efektywnych i bezpiecznych operacji.

(12) Kontrolerzy powinni otrzymywać ostrzeżenia o niezamierzonym przydzieleniu takich samych kodów SSR więcej niż jednemu statkowi powietrznemu, aby zapobiec ewentualnej błędnej identyfikacji statków powietrznych.

(13) Jednolite stosowanie określonych procedur w ramach jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej ma kluczowe znaczenie dla uzyskania interoperacyjności i jednolitego działania.

(14) Wszelkie zmiany dotyczące urządzeń i służb wprowadzane w związku z wykonaniem niniejszego rozporządzenia powinny zostać uwzględnione przez państwa członkowskie w europejskim planie żeglugi powietrznej ICAO w drodze zwykłej procedury wnioskowania zmian.

(15) Niniejsze rozporządzenie nie powinno obejmować działań wojskowych i szkolenia wojskowego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 549/2004.

(16) W celu utrzymania lub podniesienia istniejących poziomów bezpieczeństwa operacji należy zobowiązać państwa członkowskie do zapewnienia przeprowadzania przez właściwe podmioty oceny bezpieczeństwa, w tym procesów identyfikacji zagrożeń, oceny i ograniczania ryzyka. Zharmonizowane wdrożenie tych procesów do systemów objętych zakresem niniejszego rozporządzenia wymaga określenia szczegółowych wymogów bezpieczeństwa w odniesieniu do wszystkich wymogów dotyczących interoperacyjności i skuteczności działania.

(17) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 552/2004 przepisy wykonawcze dotyczące interoperacyjności powinny opisywać określone procedury oceny zgodności stosowane do oceny zgodności lub przydatności do wykorzystania części składowych, a także do weryfikacji systemów.

(18) W przypadku służb ruchu lotniczego zapewnianych przede wszystkim na rzecz statków powietrznych eksploatowanych w ramach ogólnego ruchu lotniczego pod nadzorem wojskowym, ograniczenia związane z udzielaniem zamówień mogłyby uniemożliwić stosowanie się do niniejszego rozporządzenia.

(19) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia wymogi dotyczące systemów służących do dostarczania informacji o dozorowaniu, ich części składowych i procedur towarzyszących w celu zapewnienia jednoznacznej i ciągłej indywidualnej identyfikacji statków powietrznych w ramach EATMN.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do sieci dozorowania składającej się z:

a) pokładowych części składowych systemów dozorowania oraz ich procedur towarzyszących;

b) naziemnych systemów dozorowania, ich części składowych i procedur towarzyszących;

c) systemów i procedur służb ruchu lotniczego, w szczególności systemów przetwarzania danych o locie, systemów przetwarzania danych dozorowania oraz systemów interfejsów człowiek-maszyna;

d) systemów łączności ziemia-ziemia i powietrze-ziemia, ich części składowych i procedur towarzyszących wykorzystywanych do rozpowszechniania danych dozorowania.

2. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich lotów wykonywanych w ramach ogólnego ruchu lotniczego zgodnie z przepisami wykonywania lotów według wskazań przyrządów w przestrzeni powietrznej określonej w art. 1 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 551/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (³).

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje zawarte w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 549/2004.

Stosuje się ponadto następujące definicje:

1) „identyfikacja statku powietrznego” oznacza grupę liter, cyfr lub kombinację obu tych rodzajów znaków, która jest identyczna ze znakiem wywoławczym statku powietrznego używanym w łączności ziemia-powietrze, lub stanowi jego zakodowany odpowiednik, i wykorzystywana jest do identyfikowania statku powietrznego w łączności ziemia-ziemia służb ruchu lotniczego;

2) „ kod SSR” oznacza jeden z 4 096 kodów identyfikacyjnych wtórnego radaru dozorowania, który może być przesyłany przez pokładowe części składowe systemów dozorowania;

3) „indywidualny kod SSR” oznacza czterocyfrowy kod identyfikacyjny wtórnego radaru dozorowania, w którym ostatnie dwie cyfry są różne od „00”;

4) „identyfikacja statku powietrznego „łączem w dół”” oznacza identyfikację statku powietrznego przesyłaną przez pokładowe części składowe systemów dozorowania za pomocą systemu dozorowania powietrze-ziemia;

5) „kod wyróżniony” oznacza indywidualny kod SSR przeznaczony do celów specjalnych;

6) „lot tranzytowy” oznacza lot, który wkracza w określoną przestrzeń powietrzną z sąsiedniego sektora, a następnie przelatuje przez określoną przestrzeń powietrzną i opuszcza określoną przestrzeń powietrzną, wkraczając w sąsiedni sektor poza określoną przestrzenią powietrzną;

7) „lot przylatujący” oznacza lot, który wkracza w określoną przestrzeń powietrzną z sąsiedniego sektora, a następnie przelatuje przez określoną przestrzeń powietrzną i ląduje w miejscu przeznaczenia znajdującym się w określonej przestrzeni powietrznej;

8) „lot odlatujący” oznacza lot, który rozpoczyna się na lotnisku znajdującym w określonej przestrzeni powietrznej, a następnie przelatuje przez określoną przestrzeń powietrzną i albo ląduje na lotnisku znajdującym się w określonej przestrzeni powietrznej, albo opuszcza określoną przestrzeń powietrzną, wkraczając w sąsiedni sektor poza określoną przestrzenią powietrzną;

9) „operator” oznacza osobę, instytucję lub przedsiębiorstwo zajmujące się eksploatacją lub oferujące eksploatację statku powietrznego;

10) „ wykaz przydzielonych kodów” oznacza dokument zawierający ogólny podział kodów SSR pomiędzy państwami członkowskimi i organami służb ruchu lotniczego (ATS), uzgodniony przez państwa członkowskie i opublikowany w planie żeglugi powietrznej dla regionu Europy;

11) „sieć dozorowania współpracującego” oznacza sieć dozorowania wymagającą do ustalenia pozycji danych dozorowania zarówno naziemnych, jak i pokładowych części składowych;

12) „zintegrowany system wstępnego opracowywania planu lotu” oznacza system będący częścią europejskiej sieci zarządzania ruchem lotniczym, poprzez który w ramach przestrzeni powietrznej podlegającej niniejszemu rozporządzeniu działa scentralizowany system opracowania i rozprowadzania planów lotu, do którego zadań należy odbieranie, zatwierdzanie i rozprowadzanie planów lotu.

Artykuł 4

Wymogi w zakresie skuteczności działania

1. Państwa członkowskie odpowiedzialne za zapewnianie służb ruchu lotniczego w przestrzeni powietrznej określonej w załączniku I zapewniają możliwość ustalenia indywidualnej identyfikacji statków powietrznych za pomocą identyfikacji statku powietrznego poprzez „łącze w dół” w odniesieniu do:

a) co najmniej 50 % wszystkich lotów tranzytowych w określonej przestrzeni powietrznej danego państwa członkowskiego; oraz

b) co najmniej 50 % ogólnej łącznej liczby wszystkich lotów przylatujących i odlatujących w określonej przestrzeni powietrznej danego państwa członkowskiego.

2. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej zapewniają, najpóźniej do dnia 2 stycznia 2020 r., niezbędny potencjał sieci dozorowania współpracującego umożliwiający im indywidualną identyfikację statków powietrznych dzięki funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”.

3. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej ustalające indywidualną identyfikację statków powietrznych dzięki funkcji identyfikacji statku powietrznego „ łączem w dół” zapewniają zgodność z wymogami określonymi w załączniku II.

4. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej ustalające indywidualną identyfikację statków powietrznych przy użyciu indywidualnych kodów SSR poza przestrzenią powietrzną określoną w załączniku I zapewniają zgodność z wymogami określonymi w załączniku III.

5. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej zapewniają:

a) wdrożenie systemów, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), w sposób konieczny do spełnienia wymogów określonych w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu;

b) wdrożenie systemów lub procedur, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), w sposób konieczny do informowania kontrolerów w razie niezamierzonego przydzielenia takich samych kodów SSR.

6. Państwa członkowskie zapewniają:

a) zgłaszanie rejonów przestrzeni powietrznej do centralnej służby przetwarzania i dystrybucji planów lotu, o której mowa w pkt 1 załącznika II, tak by spełnić wymogi ust. 1 i 2 niniejszego artykułu oraz lit. b) niniejszego ustępu;

b) informowanie przez zintegrowany system wstępnego opracowywania planu lotu wszystkich zainteresowanych instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej o lotach kwalifikujących się do zastosowania kodu wyróżnionego, o którym mowa w lit. c);

c) uzgodnienie pojedynczego kodu wyróżnionego przez wszystkie państwa członkowskie i koordynację z europejskimi państwami trzecimi w celu przydzielania go jedynie statkom powietrznym, których indywidualna identyfikacja ustalana jest za pomocą funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”.

Artykuł 5

Wymogi bezpieczeństwa

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzenie przez zainteresowane podmioty oceny bezpieczeństwa, w tym identyfikacji zagrożeń, oceny i ograniczania ryzyka, przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian do istniejących systemów, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), bądź przed wprowadzeniem nowych systemów.

2. W trakcie oceny, o której mowa w ust. 1, bierze się pod uwagę przynajmniej wymogi ustanowione w załączniku IV.

Artykuł 6

Zgodność części składowych lub ich przydatność do wykorzystania

Przed wydaniem deklaracji WE o zgodności lub przydatności do wykorzystania przewidzianej w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 552/2004, producenci części składowych systemów, o których mowa w art. 2 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, bądź ich autoryzowani przedstawiciele mający siedzibę w Unii, oceniają zgodność tych części składowych lub ich przydatność do wykorzystania zgodnie z wymogami ustanowionymi w załączniku V.

Procesy certyfikacji zgodne z wymogami określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 (⁴) uznaje się jednak za dopuszczalne procedury dla oceny zgodności części składowych, jeśli obejmują one wykazanie zgodności z obowiązującymi wymogami dotyczącymi skuteczności działania i bezpieczeństwa ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 7

Weryfikacja systemów

1. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej, które mogą wykazać lub już wykazały, iż spełniają warunki ustanowione w załączniku VI, przeprowadzają weryfikację systemów, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), zgodnie z wymogami ustanowionymi w części A załącznika VII.

2. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej, które nie mogą wykazać, iż spełniają warunki określone w załączniku VI, zlecają wyznaczonej instytucji weryfikację systemów, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d). Weryfikację przeprowadza się zgodnie z wymogami ustanowionymi w części B załącznika VII.

3. Procesy certyfikacji zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 216/2008 uznaje się za dopuszczalne procedury dla weryfikacji systemów, jeśli obejmują one wykazanie zgodności z obowiązującymi wymogami dotyczącymi skuteczności działania i bezpieczeństwa ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 8

Dodatkowe wymogi dotyczące instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej

1. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej zapewniają należyte zaznajomienie wszystkich odpowiednich pracowników z wymogami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu oraz właściwie ich przeszkolenie na potrzeby wykonywanych przez nich zadań.

2. Instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej:

a) opracowują i przechowują podręczniki obsługi zawierające konieczne instrukcje i informacje umożliwiające wszystkim odpowiednim pracownikom stosowanie niniejszego rozporządzenia;

b) dopilnowują, aby podręczniki, o których mowa w lit. a), były dostępne i uaktualniane, a ich aktualizacja i dystrybucja podlegały właściwemu zarządzaniu jakością i konfiguracją dokumentów;

c) dopilnowują, aby metody pracy i procedury operacyjne były zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 9

Dodatkowe wymogi dotyczące operatorów

1. Operatorzy podejmują niezbędne środki, aby zapewnić znajomość właściwych przepisów niniejszego rozporządzenia wśród swoich pracowników obsługujących urządzenia dozorowania oraz zajmujących się ich obsługą techniczną, a także właściwe przeszkolenie tych pracowników na potrzeby wykonywanych przez nich zadań, a także dostępność w kabinie pilota instrukcji dotyczących korzystania z tych urządzeń.

2. Operatorzy podejmują niezbędne środki, aby zapewnić działanie w statku powietrznym funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”, jeśli z operacyjnego punktu widzenia jest to wymagane w oparciu o art. 4 ust. 1 i 2.

3. Operatorzy zapewniają zgodność ustawień funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”, o której mowa w ust. 4, z pozycją 7 „identyfikacja statku powietrznego” planu lotu, o którym mowa w pkt 2 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1033/2006 (⁵).

4. Operatorzy statków powietrznych wyposażonych w możliwość zmiany funkcji identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”, o której mowa w ust. 2, gdy statek znajduje się w powietrzu, dbają o to, by funkcja identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół” nie była zmieniania w trakcie lotu, chyba że zażąda tego instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej.

Artykuł 10

Dodatkowe wymogi dotyczące państw członkowskich

Państwa członkowskie zapewniają zgodność z niniejszym rozporządzeniem, w tym publikują odpowiednie informacje w krajowych zbiorach informacji lotniczych.

Artykuł 11

Wyłączenia

1. W szczególnych przypadkach dotyczących stref podejścia, gdzie służby ruchu lotniczego są zapewniane przez jednostki wojskowe lub podlegają nadzorowi wojskowemu, oraz gdy ograniczenia związane z udzielaniem zamówień uniemożliwiają spełnienie wymogów art. 4 ust. 2, państwa członkowskie przekazują Komisji najpóźniej do dnia 31 grudnia 2017 r. termin dostosowania do identyfikacji statku powietrznego „łączem w dół”, co nie może nastąpić później niż do dnia 2 stycznia 2025 r.

2. W porozumieniu z menedżerem sieci i nie później niż do dnia 31 grudnia 2018 r. Komisja może dokonać weryfikacji wyłączeń zgłoszonych na podstawie ust. 1, mogących mieć istotny wpływ na EATMN.

Artykuł 12

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 9 lutego 2012 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 listopada 2011 r.

ZAŁĄCZNIK I

Przestrzeń powietrzna określona w artykule 4 ust. 1 i 4

Przestrzeń powietrzna, o której mowa w art. 4 ust. 1 i 4, obejmuje rejony informacji powietrznej (FIR) oraz górne rejony informacji powietrznej (UIR):

(1) Wien FIR;

(2) Praha FIR;

(3) Brussels FIR/UIR;

(4) Bordeaux, Brest, Marseille, Paris oraz Reims FIR, a także France UIR;

(5) Bremen, Langen and Munchen FIRs, oraz Hannover i Rhein UIRs;

(6) Athinai FIR oraz Hellas UIR;

(7) Budapest FIR;

(8) Brindisi FIR/UIR, Milano FIR/UIR i Roma FIR/UIR;

(9) Amsterdam FIR;

(10) Bucharest FIR.

ZAŁĄCZNIK III

Wymogi w zakresie skuteczności działania, o których mowa w art. 4 ust. 4

Poszczególne systemy stosowane do przydzielania kodów SSR muszą posiadać następujące funkcje:

a) kody SSR przydzielane są automatycznie statkom powietrznym zgodnie z wykazem przydzielonych kodów uzgodnionym przez państwa członkowskie i skoordynowanym z europejskimi państwami trzecimi;

b) kody SSR przydzielone statkom powietrznym przekazywanym z instytucji zapewniających służby żeglugi powietrznej w sąsiednich państwach są weryfikowane, aby sprawdzić, czy przydzielone kody mogą zostać zachowane zgodnie z wykazem przydzielonych kodów uzgodnionym przez państwa członkowskie i skoordynowanym z europejskimi państwami trzecimi;

c) kody SSR klasyfikowane są do różnych kategorii, aby umożliwić przydział zróżnicowanych kodów;

d) kody SSR z różnych kategorii, o których mowa w lit. c), są przydzielane zgodnie z kierunkami lotów;

e) wielokrotnego równoczesnego przydzielenia tego samego kodu SSR dokonuje się w odniesieniu do lotów wykonywanych w niekolizyjnych kierunkach.

ZAŁĄCZNIK IV

Wymogi, o których mowa w art. 5

1. Wymogi w zakresie skuteczności działania określone w art. 4 ust. 3, 4, 5 lit. b) i ust. 6.

2. Dodatkowe wymogi określone w art. 9 ust. 1, 2, 3 i 4.

ZAŁĄCZNIK V

Wymogi dotyczące oceny zgodności lub przydatności do wykorzystania części składowych określone w art. 6

1. Czynności weryfikujące zgodność muszą wykazać zgodność części składowych z odpowiednimi wymogami niniejszego rozporządzenia bądź też przydatność do wykorzystania w trakcie działania tych części składowych w środowisku testowym.

2. Producent zarządza czynnościami związanymi z oceną zgodności, a w szczególności:

a) określa odpowiednie środowisko testowe;

b) sprawdza, czy plan testów określa części składowe w środowisku testowym;

c) sprawdza, czy plan testów w pełni obejmuje obowiązujące wymogi;

d) zapewnia zgodność i jakość zbioru dokumentów technicznych oraz planu testów;

e) planuje organizację testów, personel, instalację i konfigurację platformy testowej;

f) przeprowadza inspekcje i testy zgodnie z planem testów;

g) sporządza sprawozdanie prezentujące wyniki inspekcji i testów.

3. Producent zapewnia zgodność części składowych, o których mowa w art. 6, wprowadzonych do środowiska testowego, z odpowiednimi wymogami niniejszego rozporządzenia.

4. Po pomyślnym zakończeniu weryfikacji zgodności lub przydatności do wykorzystania producent, na własną odpowiedzialność, sporządza deklarację WE o zgodności lub przydatności do wykorzystania, w której określa w szczególności zgodność części składowych z odpowiednimi wymogami niniejszego rozporządzenia i powiązane warunki zastosowania, zgodnie z załącznikiem III pkt 3 rozporządzenia (WE) nr 552/2004.

ZAŁĄCZNIK VI

Warunki, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2

1. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej musi w ramach swoich struktur stosować metody sprawozdawczości zapewniające i wykazujące bezstronność i niezależność ocen w odniesieniu do czynności sprawdzających.

2. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej musi zapewnić przeprowadzenie czynności sprawdzających przez członków jej personelu zaangażowanych w proces weryfikacji, z zachowaniem najwyższego stopnia uczciwości zawodowej i zastosowaniem możliwie największej wiedzy fachowej; nie mogą oni podlegać jakimkolwiek naciskom ani bodźcom, w szczególności natury finansowej, które mogłyby mieć wpływ na ich osąd lub wyniki przeprowadzanych przez nich kontroli, w szczególności naciskom bądź bodźcom stwarzanym przez osoby lub grupy osób, których dotyczyć będą wyniki prowadzonych czynności sprawdzających.

3. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej musi zapewnić pracownikom zaangażowanym w proces weryfikacji dostęp do sprzętu umożliwiającego im prawidłowe przeprowadzenie wymaganych czynności kontrolnych.

4. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej musi zadbać, by pracownicy zaangażowani w proces weryfikacji posiadali rzetelne przeszkolenie techniczne i zawodowe, dostateczną znajomość wymogów w zakresie weryfikacji, jakie mają przeprowadzać, odpowiednie doświadczenie w prowadzeniu takich działań, a także umiejętności wymagane do sporządzania deklaracji, rejestrów i sprawozdań potwierdzających przeprowadzenie weryfikacji.

5. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej musi zapewnić w trakcie czynności kontrolnych zachowanie bezstronności przez pracowników zaangażowanych w proces weryfikacji. Ich wynagrodzenie nie może zależeć od liczby przeprowadzonych kontroli ani od ich wyników.

ZAŁĄCZNIK VII

CZĘŚĆ A

Wymogi w zakresie weryfikacji systemów, o których mowa w art. 7 ust. 1

1. Weryfikacja systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) wykazuje zgodność tych systemów z wymogami dotyczącymi interoperacyjności, skuteczności działania i bezpieczeństwa ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu, w środowisku oceny odzwierciedlającym kontekst operacyjny tych systemów.

2. Weryfikację systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) przeprowadza się zgodnie z odpowiednimi i uznanymi praktykami testowymi.

3. Narzędzia testowe stosowane przy weryfikacji systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) muszą posiadać odpowiednie funkcje.

4. W wyniku weryfikacji systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) powstaje zbiór dokumentów technicznych wymagany na podstawie pkt 3 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 552/2004, obejmujący następujące elementy:

a) opis procesu wdrażania;

b) sprawozdanie z inspekcji i testów zrealizowanych przed oddaniem systemu do eksploatacji.

5. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej zarządza czynnościami weryfikacyjnymi, w szczególności:

a) określa odpowiednie środowisko oceny operacyjnej i technicznej odzwierciedlające środowisko eksploatacyjne;

b) sprawdza, czy plan badań opisuje zintegrowanie systemów, określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), w ramach środowiska oceny operacyjnej i technicznej;

c) sprawdza, czy plan testów w pełni uwzględnia odpowiednie wymogi dotyczące skuteczności działania i bezpieczeństwa ustanowione w niniejszym rozporządzeniu;

d) zapewnia zgodność i jakość zbioru dokumentów technicznych oraz planu testów;

e) planuje organizację testów, personel, instalację i konfigurację platformy testowej;

f) przeprowadza inspekcje i badania zgodnie z planem testów;

g) sporządza sprawozdanie prezentujące wyniki inspekcji i testów.

6. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej zapewnia zgodność systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), użytkowanych w środowisku oceny operacyjnej, z wymogami w zakresieskuteczności działania i bezpieczeństwa, ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

7. Po pomyślnym zakończeniu weryfikacji zgodności instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej sporządzają deklarację WE o weryfikacji systemów i przedkładają ją państwowym władzom nadzorującym wraz ze zbiorem dokumentów technicznych wymaganym na podstawie art. 6 rozporządzenia (WE) nr 552/2004.

CZĘŚĆ B

Wymogi w zakresie weryfikacji systemów, o których mowa w art. 7 ust. 2

1. Weryfikacja systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) wykazuje zgodność tych systemów z wymogami dotyczącymi skuteczności działania i bezpieczeństwa określonymi w niniejszym rozporządzeniu, w środowisku oceny odzwierciedlającym kontekst operacyjny tych systemów.

2. Weryfikację systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) przeprowadza się zgodnie z odpowiednimi i uznanymi praktykami testowymi.

3. Narzędzia testowe stosowane przy weryfikacji systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) muszą posiadać odpowiednie funkcje.

4. W wyniku weryfikacji systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d) powstaje zbiór dokumentów technicznych wymagany na podstawie pkt 3 załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 552/2004, obejmujący następujące elementy:

a) opis procesu wdrażania;

b) sprawozdanie z inspekcji i testów zrealizowanych przed oddaniem systemu do eksploatacji.

5. Instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej określa odpowiednie środowisko oceny operacyjnej i technicznej odzwierciedlające środowisko operacyjne oraz zleca wyznaczonej instytucji przeprowadzenie działań weryfikacyjnych.

6. Wyznaczona instytucja zarządza działaniami weryfikacyjnymi, w szczególności:

a) sprawdza, czy plan testów opisuje zintegrowanie systemów, określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), w ramach środowiska oceny operacyjnej i technicznej;

b) sprawdza, czy plan testów w pełni uwzględnia odpowiednie wymogi dotyczące skuteczności działania i bezpieczeństwa ustanowione w niniejszym rozporządzeniu;

c) zapewnia zgodność i jakość zbioru dokumentów technicznych oraz planu testów;

d) planuje organizację testów, personel, instalację i konfigurację platformy testowej;

e) przeprowadza inspekcje i testy zgodnie z planem testów;

f) sporządza sprawozdanie prezentujące wyniki inspekcji i testów.

7. Wyznaczona instytucja zapewnia zgodność systemów określonych w art. 2 ust. 1 lit. b), c) i d), użytkowanych w środowisku oceny operacyjnej z wymogami w zakresie skuteczności działania i bezpieczeństwa ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

8. Po pomyślnym zakończeniu zadań weryfikacyjnych wyznaczona instytucja sporządza świadectwo zgodności w odniesieniu do wykonanych zadań.

9. Następnie instytucja zapewniająca służby żeglugi powietrznej sporządza deklarację WE o weryfikacji systemu i przedkłada ją państwowym władzom nadzorującym wraz ze zbiorem dokumentów technicznych wymaganym na podstawie art. 6 rozporządzenia (WE) nr 552/2004.