RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 27 października 2009 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2009/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei (¹), co było odpowiedzią na brutalne stłumienie przez siły bezpieczeństwa demonstracji politycznych w Konakry w dniu 28 września 2009 r.

(2) W dniu 22 grudnia 2009 r. Rada przyjęła decyzję 2009/1003/WPZiB zmieniającą wspólne stanowisko 2009/788/WPZiB (²), obejmującą dodatkowe środki ograniczające.

(3) W dniu 29 marca 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/186/WPZiB zmieniającą wspólne stanowisko 2009/788/WPZiB (³).

(4) Na podstawie przeglądu wspólnego stanowiska 2009/788/WPZiB obowiązywanie środków ograniczających należy przedłużyć do dnia 27 października 2011 r.

(5) Unijne środki wykonawcze są zawarte w rozporządzeniu Rady (UE) nr 1284/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. wprowadzającym pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei (⁴),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

[1] (uchylony).

Artykuł 2

(uchylony).

Artykuł 3

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytoria lub przejazd przez nie osób wskazanych przez międzynarodową komisję śledczą, odpowiedzialnych za wydarzenia, które miały miejsce w dniu 28 września 2009 r. w Gwinei, oraz osób z nimi powiązanych, wymienionych w załączniku.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodowej konferencji zwołanej przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy dane państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Republice Gwinei.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 i 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 4

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze stanowiące własność, znajdujące się w posiadaniu lub pod kontrolą osób wskazanych przez międzynarodową komisję śledczą, odpowiedzialnych za wydarzenia, które miały miejsce w dniu 28 września 2009 r. w Gwinei, oraz osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów z nimi powiązanych, wymienionych w załączniku.

2. Nie udostępnia się – bezpośrednio ani pośrednio – osobom fizycznym lub prawnym, podmiotom lub organom wymienionym w załączniku, ani też na ich rzecz, żadnych środków finansowych ani zasobów gospodarczych.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne, aby zaspokoić podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, między innymi na pokrycie płatności związanych z żywnością, czynszem lub kredytem hipotecznym, lekarstwami i leczeniem, podatkami, składkami ubezpieczeniowymi i opłatami za media;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych ze świadczeniem usług prawniczych;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie należności lub opłat za obsługę w odniesieniu do rutynowego utrzymywania lub przechowywania zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwy organ innego państwa członkowskiego oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed udzieleniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać przyznane.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed dniem, w którym osoba fizyczna lub prawna, podmiot lub organ, o których mowa w art. 4 ust. 1, zostali umieszczeni w wykazie lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tym dniem;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do celów uznania roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za ważne w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach i zasadach regulujących prawa osób, których dotyczą takie roszczenia;

c) zastaw lub orzeczenie nie zostały ustanowione na rzecz wymienionych w załączniku osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym w danym państwie członkowskim.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ust. 2 nie stosuje się do środków powiększających saldo zamrożonych funduszy, będących:

a) odsetkami lub innymi dochodami z tych rachunków; lub

b) płatnościami należnymi z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą objęcia tych rachunków wspólnym stanowiskiem 2009/788/WPZiB,

pod warunkiem że wszystkie takie odsetki, inne dochody i płatności nadal podlegają ust. 1.

6. Ust. 1 i 2 nie mają zastosowania do udostępniania środków finansowych lub zasobów gospodarczych niezbędnych do zapewnienia terminowego dostarczania pomocy humanitarnej lub wspierania innych działań wspierających podstawowe potrzeby ludzkie, w przypadku gdy takiej pomocy dostarczają lub takie działania realizują:

a) Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ), w tym jej programy, środki finansowe oraz inne podmioty i organy, a także jej wyspecjalizowane agencje i organizacje powiązane;

b) organizacje międzynarodowe;

c) organizacje humanitarne posiadające status obserwatora w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ oraz członkowie tych organizacji humanitarnych;

d) dwustronnie lub wielostronnie finansowane organizacje pozarządowe uczestniczące w organizowanych przez ONZ programach pomocy humanitarnej, programach pomocy na rzecz uchodźców, innych apelach ONZ lub klastrach pomocy humanitarnej koordynowanych przez Biuro ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej;

e) organizacje i agencje, którym Unia wydała certyfikat partnerstwa humanitarnego lub które zostały certyfikowane lub uznane przez państwo członkowskie zgodnie z procedurami krajowymi;

f) wyspecjalizowane agencje państw członkowskich; lub

g) pracownicy, beneficjenci, jednostki zależne lub partnerzy wykonawczy podmiotów, o których mowa w lit. a)–f), w czasie i w zakresie, w jakim działają w takim charakterze.

7. Bez uszczerbku dla ust. 6 i na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2, właściwe organy danego państwa członkowskiego mogą zezwolić na uwolnienie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, na warunkach, jakie uznają za stosowne, po ustaleniu, że przekazanie takich środków lub zasobów gospodarczych jest niezbędne do zapewnienia terminowego dostarczania pomocy humanitarnej lub do wspierania innych działań wspierających podstawowe potrzeby ludzkie.

8. W przypadku braku decyzji odmownej, wniosku o udzielnie informacji lub zawiadomienia o dodatkowym terminie od odpowiedniego właściwego organu w terminie pięciu dni roboczych od dnia otrzymania wniosku o przyznanie zezwolenia na podstawie ust. 7, zezwolenie takie uważa się za udzielone.

9. Odnośne państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o każdym zezwoleniu wydanym na mocy ust. 7 i 8 w terminie czterech tygodni od przyznania takiego zezwolenia.

Artykuł 5

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, w stosownych przypadkach przyjmuje zmiany do wykazu znajdującego się w załączniku, wymagane w związku z rozwojem sytuacji politycznej w Republice Gwinei.

2. Rada przekazuje swoją decyzją, wraz z uzasadnieniem umieszczenia w wykazie, danej osobie bezpośrednio – gdy adres jest znany – lub w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając tej osobie przedstawienie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę.

Artykuł 5a

1. Rada i Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwany dalej „Wysokim Przedstawicielem”) są uprawnieni do przetwarzania danych osobowych w celu wykonywania swoich zadań wynikających z niniejszej decyzji, w szczególności:

a) w przypadku Rady: w celu przygotowania i wprowadzania zmian do załącznika;

b) w przypadku Wysokiego Przedstawiciela: w celu przygotowania zmian do załącznika.

2. Rada i Wysoki Przedstawiciel są uprawnieni, w stosownych przypadkach, do przetwarzania odpowiednich danych dotyczących przestępstw popełnionych przez osoby fizyczne wymienione w wykazie, wyroków skazujących takie osoby za przestępstwa lub środków bezpieczeństwa dotyczących takich osób, jedynie w zakresie, w jakim przetwarzanie to jest niezbędne do przygotowania załącznika.

3. Do celów niniejszej decyzji Rada i Wysoki Przedstawiciel są wyznaczeni jako „administratorzy” w rozumieniu art. 3 pkt 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (⁵) w celu zapewnienia, aby zainteresowane osoby fizyczne mogły wykonywać swoje prawa zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/1725.

Artykuł 6

W celu maksymalizacji oddziaływania wspomnianych powyżej środków, UE zachęca państwa trzecie do przyjmowania środków ograniczających podobnych do tych zawartych w niniejszej decyzji.

Artykuł 7

Niniejszym uchyla się wspólne stanowisko 2009/788/WPZiB.

Artykuł 8

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [2] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 27 października 2025 r. Niniejsza decyzja jest przedmiotem stałego przeglądu. Może być ona odpowiednio odnawiana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że cele decyzji nie zostały osiągnięte.

3. Wyjątki, o których mowa w art. 4 ust. 6 i 7, w odniesieniu do art. 4 ust. 1 i 2, poddawane są przeglądowi w regularnych odstępach czasu, co najmniej raz na 12 miesięcy, lub na pilny wniosek złożony przez jedno z państw członkowskich, Wysokiego Przedstawiciela lub Komisję w związku z zasadniczą zmianą okoliczności.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 25 października 2010 r.