RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. (¹) w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej („rozporządzenie podstawowe”), w szczególności jego art. 11 ust. 3,

uwzględniając wniosek przedstawiony przez Komisję po konsultacji z Komitetem Doradczym,

a także mając na uwadze, co następuje:

A. PROCEDURA

1. Poprzednie dochodzenie

(1) Na mocy rozporządzenia (WE) nr 397/2004 (²) („rozporządzenie ostateczne”) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 13,1 % na przywóz bielizny pościelowej z włókien bawełnianych czystych lub z domieszką włókien sztucznych lub lnu (przy czym len nie może być włóknem dominującym), bieloną, farbowaną lub z nadrukiem, pochodzącą z Pakistanu.

(2) Środek ten został nałożony na podstawie dostępnych faktów, z uwagi na to, iż niemożliwe było zweryfikowanie na miejscu wysoce nieprzekonujących danych liczbowych przedstawionych w kwestionariuszu przez sześć przedsiębiorstw objętych kontrolą wyrywkową, z następujących powodów. Podczas weryfikacji drugiego przedsiębiorstwa Komisja otrzymała list z groźbą pozbawienia życia, zaadresowany osobiście do urzędników przeprowadzających weryfikację. Biorąc pod uwagę szczególny, osobisty charakter tego listu, Komisja uznała, iż warunki konieczne do przeprowadzenia weryfikacji nie zostały spełnione, a wspomniane okoliczności w znaczący sposób uniemożliwiają prowadzenie dochodzenia. W rezultacie wizyty weryfikacyjne musiały zostać przerwane.

(3) W okresie po nałożeniu środków antydumpingowych Komisja otrzymała informacje o tym, iż zmieniły się okoliczności związane z bezpieczeństwem, tzn. przeszkody uniemożliwiające przeprowadzenie wizyt weryfikacyjnych zostały usunięte. W takim przypadku Komisja postanowiła wszcząć przegląd tymczasowy ograniczony do kwestii dumpingowych w celu dokonania przeglądu ustaleń na podstawie w pełni zweryfikowanych danych, które lepiej odzwierciedlają sytuację eksporterów w Pakistanie.

2. Wszczęcie postępowania

(4) W dniu 3 sierpnia 2004 r. Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, ogłosiła (³) wszczęcie z urzędu, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, częściowego tymczasowego przeglądu ograniczonego do dumpingu środków antydumpingowych nałożonych przez ostateczne rozporządzenie.

(5) Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu postępowania zainteresowanych producentów eksportujących i ich stowarzyszenia, władze pakistańskie oraz stowarzyszenia producentów wspólnotowych. Zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(6) Pewna liczba producentów eksportujących oraz Pakistańskie Stowarzyszenie Eksporterów Bielizny Pościelowej, będące jednym z kilku stowarzyszeń producentów bielizny pościelowej w Pakistanie, jak również stowarzyszenie producentów wspólnotowych (EUROCOTON), które w pierwotnym dochodzeniu występowało jako skarżący, przedstawiły swoje opinie na piśmie. Zgodzono się na przesłuchanie stron, które o to wnosiły i które wskazały powody, dla których powinny zostać wysłuchane.

3. Kontrola wyrywkowa

(7) Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących oraz importerów objętych postępowaniem, zawiadomienie o wszczęciu przeglądu przewidywało kontrolę wyrywkową, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(8) W celu umożliwienia Komisji podjęcia decyzji co do konieczności kontroli wyrywkowej, a w przypadku uznania takiej kontroli za konieczną, wybrania próby, producenci eksportujący, importerzy i przedstawiciele działający w ich imieniu zostali poproszeni o zgłoszenie się i dostarczenie, zgodnie z zawiadomieniem o wszczęciu postępowania, podstawowych informacji dotyczących ich działalności związanej z produktem objętym postępowaniem w terminie 15 dni od daty opublikowania wspomnianego zawiadomienia. Komisja skonsultowała się również z władzami pakistańskimi i stowarzyszeniem eksporterów/producentów, które się zgłosiło, w sprawie doboru próby spośród eksporterów.

(9) Po rozpatrzeniu przesłanych informacji postanowiono, iż kontrola wyrywkowa jest konieczna wyłącznie w odniesieniu do eksporterów. Łącznie 110 przedsiębiorstw przesłało odpowiedzi na kwestionariusz w określonym terminie i dostarczyło wymaganych informacji. Jednakże 11 spośród tych przedsiębiorstw ani nie produkowało, ani nie dokonywało przywozu produktu objętego postępowaniem, w związku z czym nie mogło zostać uznanych za zainteresowane strony w postępowaniu. Ponadto jedno przedsiębiorstwo współpracowało tylko częściowo, ponieważ nie przedstawiło żadnych informacji na temat wielkości produkcji. Łącznie za współpracujące uznano 98 przedsiębiorstw.

(10) Próba została dobrana zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu z Pakistanu do Wspólnoty, jaka mogłaby zostać zbadana w dostępnym czasie.

(11) Komisja poinformowała władze pakistańskie i stowarzyszenia producentów/eksporterów o zamiarze wybrania jako próby ośmiu przedsiębiorstw stanowiących 31 % pakistańskiego wywozu do Wspólnoty. Jednakże władze pakistańskie oraz jedno stowarzyszenie eksporterów sprzeciwiły się tej propozycji i poprosiły o ograniczenie próby do sześciu przedsiębiorstw, czyli do tej samej próby, jaka była w poprzednim dochodzeniu.

(12) Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, po wspomnianej konsultacji, Komisja ostatecznie postanowiła, że w celu uzyskania najwyższej możliwej reprezentatywności próby należy do niej włączyć osiem przedsiębiorstw, ponieważ i) pozwalało to na pokrycie większej części wywozu, w tym wywozu przez przedsiębiorstwa sprzedające również na rynku krajowym oraz ii) przeprowadzenie dochodzenia w tych ośmiu przedsiębiorstwach było możliwe do zrealizowania.

4. Badanie indywidualne

(13) Wnioski o określenie indywidualnego marginesu dumpingu zostały złożone przez 22 przedsiębiorstwa niewłączone do próby. Jednakże w związku z dużą ilością wniosków i objętością informacji do przeanalizowania (między innymi z powodu dużej ilości rozpatrywanych rodzajów produktu) stwierdzono, że badania indywidualne będą nadmiernie uciążliwe, w rozumieniu art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i że uniemożliwią zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie. Odrzucono zatem wnioski o określenie indywidualnego marginesu dumpingu.

5. Dochodzenie

(14) Komisja przesłała przedsiębiorstwom wybranym do próby kwestionariusze. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach otrzymano od wszystkich ośmiu producentów eksportujących wybranych do próby. Komisja również zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do celów dochodzenia. Niemniej z uwagi na szczególne ograniczenia dotyczące bezpieczeństwa postanowiono nie przeprowadzać wizyt weryfikacyjnych w siedzibach przedsiębiorstw. Zamiast tego weryfikacji nadesłanych danych dokonano w państwie trzecim, którym w tym przypadku były Zjednoczone Emiraty Arabskie („ZEA”), przy użyciu systemu komunikacji z siedzibami przedsiębiorstw, w odniesieniu do których prowadzono dochodzenie. Pozwoliło to na otrzymywanie bez zwłoki wszelkich żądanych dokumentów. Zweryfikowano dane otrzymane od następujących przedsiębiorstw:

Gul Ahmed Textile Mills Ltd, Karaczi,

Al-Abid Silk Mills Ltd, Karaczi,

Yunus Textile Mills, Karaczi,

Chenab Limited, Fajsalabad,

Nishat Mills Limited, Fajsalabad,

Fairdeal Textiles (Pvt) Ltd, Karaczi,

Lucky Textile Mills, Karaczi,

Mohammad Farooq Textile Mills Ltd, Karaczi.

(15) Zdaniem przemysłu wspólnotowego dochodzenie powinno było zostać zakończone z uwagi na fakt, iż sytuacja w Pakistanie pod względem bezpieczeństwa nie uległa zmianie. W związku z tym wizyty weryfikacyjne w ZEA nie powinny się były w ogóle odbyć. W tej kwestii należy zauważyć, że informacje dostarczone w czasie tych weryfikacji były wystarczające do określenia poziomu dumpingu. Jednakże uwagi skierowane przez przemysł wspólnotowy zostały uwzględnione w ocenie trwałego charakteru zmiany okoliczności, zgodnie z motywem 64.

(16) Okres objęty dochodzeniem („OD”) obejmował okres od 1 kwietnia 2003 r. do 31 marca 2004 r.

B. PRODUKT OBJĘTY POSTĘPOWANIEM I PRODUKT PODOBNY

1. Produkt objęty postępowaniem

(17) Produktem objętym przeglądem jest ten sam produkt, co w dochodzeniu pierwotnym, tj. bielizna pościelowa z włókien bawełnianych czystych lub z domieszką włókien sztucznych lub lnu (przy czym len nie może być włóknem dominującym), bielona, farbowana lub z nadrukiem, pochodząca z Pakistanu, obecnie klasyfikowana zgodnie z kodami CN ex63022100 (kody TARIC 6302210081, 6302210089), ex63022290 (kod TARIC 6302229019), 63023100 (kod TARIC 6302310090) oraz ex63023290 (kod TARIC 6302329019) („produkt objęty postępowaniem”). Bielizna pościelowa obejmuje prześcieradła (wymiarowe lub płaskie), poszwy i poszewki na poduszki, pakowane w celu sprzedaży pojedynczo lub w zestawach.

(18) Tkaniny wykonane z włókien bawełnianych użyte do produkcji bielizny pościelowej są określane dwiema parami cyfr. Pierwsza z nich wskazuje na ilość (lub wagę) przędzy użytej odpowiednio jako osnowa i wątek. Druga para cyfr oznacza liczbę nitek na centymetr lub cal odpowiednio osnowy i wątku.

(19) Tkaniny poddaje się bieleniu, farbowaniu lub nadrukowi. Następnie są one cięte i zszywane w różnej wielkości prześcieradła, prześcieradła dopasowane, poszwy i poszewki. Produkt końcowy pakuje się do sprzedaży pojedynczo lub w zestawach.

(20) Pomimo istnienia różnych możliwych rodzajów produktu wynikających ze stosowania różnych splotów, wykończenia tkaniny, jej prezentacji i rozmiarów, opakowania itp., wszystkie one stanowią jeden produkt do celów niniejszego postępowania ze względu na identyczne właściwości fizyczne i zasadniczo identyczne zastosowanie.

(21) Wspomniana definicja została zakwestionowana przez kilku współpracujących eksporterów, jednak z uwagi na to, iż nie uzasadnili oni w żaden sposób swych zarzutów, zostały one odrzucone.

2. Produkt podobny

(22) Podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym, ustalono, że produkt objęty postępowaniem oraz bielizna pościelowa produkowana i sprzedawana na rynku krajowym w Pakistanie mają te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz zastosowanie. Dlatego uznaje się je za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(23) Kilku współpracujących eksporterów twierdziło, że produkt objęty postępowaniem i bielizna pościelowa sprzedawana na rynku krajowym w Pakistanie to nie te same produkty, ponieważ różnią się od siebie podstawowymi właściwościami fizycznymi i technicznymi oraz zastosowaniem. Ponieważ jednak nie przedstawiono żadnych dowodów na poparcie tych zarzutów, zostały one odrzucone.

C. DUMPING

1. Wartość normalna

(24) Wartość normalna została obliczona zgodnie z art. 2 rozporządzenia podstawowego. Dlatego też w pierwszej kolejności ustalono w odniesieniu do każdego eksportującego producenta włączonego do próby, czy jego łączna sprzedaż na rynku krajowym produktu podobnego była reprezentatywna w porównaniu z jego łączną sprzedażą produktu objętego postępowaniem do Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego reprezentatywność sprzedaży produktu podobnego na rynku krajowym stwierdzono w odniesieniu do jednego z przedsiębiorstw objętych próbą, ponieważ wielkość sprzedaży przez to przedsiębiorstwo na rynku krajowym przekraczała 5 % jego łącznej wielkości sprzedaży na wywóz do Wspólnoty.

(25) Oprócz wspomnianego powyżej eksportera, którego reprezentatywna sprzedaż na rynku krajowym przekroczyła 5 % wielkości dokonywanej przez niego sprzedaży eksportowej do Wspólnoty, trzej inni eksporterzy objęci próbą dokonywali sprzedaży produktu objętego postępowaniem na rynku krajowym, jednakże wielkość tej sprzedaży była niewielka i wynosiła odpowiednio 2,2 %, 0,5 % i 0,2 % wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem na wywóz do Wspólnoty. Po uważnym zbadaniu cech rynku krajowego i organizacji sprzedaży we wspomnianych przedsiębiorstwach stwierdzono ostatecznie, że wspomniana sprzedaż jest znikoma i nie można jej uznać za reprezentatywną zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(26) W odniesieniu do eksportującego producenta o ogólnie reprezentatywnej sprzedaży na rynku krajowym zbadano również, czy rodzaje bielizny pościelowej sprzedawanej na rynku krajowym były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z rodzajami sprzedawanymi na wywóz do Wspólnoty. Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość sprzedaży tego typu produktu odbiorcom niezależnym na rynku krajowym w OD była równa lub większa niż 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej do Wspólnoty identycznego i bezpośrednio porównywalnego typu produktu.

(27) Następnie zbadano, czy sprzedaż prowadzoną przez przedsiębiorstwo na rynku krajowym można uznać za dokonywaną w zwykłym obrocie handlowym. Jeśli chodzi o te rodzaje produktu, których średnia ważona cena była równa lub większa od kosztu produkcji, wartość normalną określono w oparciu o rzeczywiście zapłaconą średnią ważoną cenę całej sprzedaży na rynku krajowym tego typu, bez względu na to, czy sprzedaż ta była dokonana z zyskiem czy nie. W przypadku tych rodzajów produktu, których średnia ważona cena była niższa od kosztu produkcji, uznano, iż wartość normalna powinna być konstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(28) Przedsiębiorstwo zakwestionowało to, iż prowadzona przezeń sprzedaż była dokonywana w zwykłym obrocie handlowym, twierdząc, że resztki sprzedawane na rynku krajowym nie były porównywalne z produktem sprzedawanym na wywóz. W toku dochodzenia ustalono, że resztkami były nadwyżki bielizny pościelowej wyprodukowanej na wywóz, w związku z czym produkt sprzedawany na rynku krajowym i produkt sprzedawany na wywóz są porównywalne. Dlatego też uznaje się, że sprzedaż na rynku krajowym prowadzona przez przedsiębiorstwo jest reprezentatywna i że jest dokonywana w zwykłym obrocie handlowym.

(29) Wartość normalna została skonstruowana poprzez dodanie do kosztów produkcji wywożonych rodzajów produktu przeciętnych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych (SG&A) i zysków, zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(30) W tym względzie przedsiębiorstwo twierdziło, że SG&A i zysk należy ustalić w oparciu o wszystkie transakcje, ponieważ z uwagi na dużą różnorodność produktu (przedsiębiorstwo przysłało informacje dotyczące 500 różnych rodzajów produktu) nie można w sposób wiarygodny ustalić czy pewne transakcje były dokonywane z zyskiem czy nie. Prawdą jest, że produkt objęty postępowaniem składa się z szerokiej gamy rodzajów o różnych rozmiarach, wzorach, kolorach, tkaninach itp. Określając koszty produkcji różnych typów produktu, ogólna alokacja kosztów stosowana przez przedsiębiorstwo charakteryzowała się brakiem precyzji wykraczającym poza trudności, jakie normalnie napotyka się w przypadku produktów złożonych. Uznano więc, że SG&A i zysk wykorzystane do skonstruowania wartości normalnej powinny zostać określone w oparciu o wszystkie transakcje sprzedaży na rynku krajowym produktu objętego postępowaniem.

(31) Przemysł wspólnotowy zakwestionował podejście prezentowane w stosunku do wspomnianego przedsiębiorstwa, twierdząc, że tylko transakcje dokonywane z zyskiem powinny służyć do określenia wielkości procentowej zysku osiągniętego przez przedsiębiorstwo w zwykłym obrocie handlowym. Zarzut został odrzucony, ponieważ z przyczyn, o których mowa w motywie 30, nie można w sposób wiarygodny ustalić, czy dane transakcje były dokonywane z zyskiem czy nie. Ponadto ustalono, że ogólnie transakcje były dokonywane w zwykłym obrocie handlowym.

(32) W odniesieniu do siedmiu innych eksportujących producentów objętych próbą wartość normalna miała być konstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ żaden z nich nie miał reprezentatywnej sprzedaży. W odniesieniu do wszystkich eksporterów wartość normalną skonstruowano zatem poprzez dodanie do kosztów produkcji każdego z rodzajów produktu wywożonego do Wspólnoty, w odpowiednim przypadku skorygowanych zgodnie z objaśnieniami w motywie 36, przeciętnych wydatków SG&A i zysków. Wydatki SG&A i zyski nie mogły być określone na podstawie art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ tylko jedno przedsiębiorstwo miało reprezentatywną sprzedaż na rynku krajowym. Nie mogły one również być określone na podstawie art. 2 ust. 6 lit. b), ponieważ sprzedaż tej samej ogólnej kategorii produktów na rynku krajowym dokonywana w zwykłym obrocie handlowym przez zainteresowanych eksporterów nie była reprezentatywna.

(33) Wydatki SG&A i zyski określono więc zgodnie art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego w oparciu o średnią ważoną poniesionych wydatków SG&A i zysków osiągniętych przez jedyne przedsiębiorstwo o reprezentatywnej sprzedaży na rynku krajowym oraz dwa przedsiębiorstwa o sprzedaży krajowej wynoszącej odpowiednio 2,2 % i 0,2 %. Stwierdzono, że sprzedaż na rynku krajowym dokonywana przez wspomniane dwa przedsiębiorstwa, mimo iż nie była reprezentatywna w celu użycia cen krajowych do obliczenia ich wartości normalnej, była wystarczająca do zapewnienia wiarygodności SG&A i zysków, w celu zastosowania art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. SG&A i zyski trzeciego przedsiębiorstwa niemającego na rynku krajowym reprezentatywnej sprzedaży, o której mowa w motywie 25, nie zostały uwzględnione z uwagi na fakt, iż przedsiębiorstwo to wykazało znaczące straty w sprzedaży.

(34) Jedno z przedsiębiorstw twierdziło, że przy określaniu SG&A dla tego przedsiębiorstwa, Komisja powinna zastosować art. 2 ust. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Zdaniem tego przedsiębiorstwa należy posłużyć się SG&A wszystkich produktów sprzedawanych na rynku krajowym, ponieważ produkty te są podobne do produktu objętego postępowaniem z uwagi na fakt, iż należą do tej samej ogólnej kategorii produktów. Zarzut ten został odrzucony, ponieważ stwierdzono, że produktami, które rzekomo miały należeć do tej samej ogólnej kategorii co bielizna pościelowa, były w większości surową tkaniną, czyli produktem pośrednim, który jest sprzedawany użytkownikom przemysłowym, a nie produktem przeznaczonym dla konsumentów, jakim jest bielizna pościelowa.

(35) Przedsiębiorstwo twierdziło również, że nawet gdyby zastosowanie miał art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, należy użyć SG&A oraz zysków samego przedsiębiorstwa. Ponadto dodało ono, że SG&A i zyski, których użyto przy konstruowaniu wartości normalnej, w dużej mierze odpowiadają wartościom przedsiębiorstwa o innej strukturze, prawdopodobnie porównywalnej z domem towarowym. Należy jednak zwrócić uwagę, że przedmiotem sprzedaży dokonywanej przez przedsiębiorstwo wnioskodawcę są produkty, które nie należą nawet do tej samej ogólnej kategorii produktów i że wielkość ich sprzedaży jest stosunkowo niewielka. Dlatego też posłużenie się SG&A oraz zyskami określonymi na podstawie tak nieodpowiednich danych byłoby niewłaściwe.

(36) Pewna liczba przedsiębiorstw objętych próbą uwzględniła w swych SG&A różne elementy, które powinny być zaliczone do kosztów produkcji. W związku z tym elementy te zostały przeniesione do kosztów produkcji. Ponadto zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego koszty oblicza się zazwyczaj w oparciu o zapisy przechowywane przez stronę będącą przedmiotem dochodzenia, pod warunkiem że zapisy te są zgodne z zasadami rachunkowości powszechnie przyjętymi w danym kraju oraz że zostanie wykazane, iż zapisy te właściwie dokumentują koszty związane z produkcją i sprzedażą rozpatrywanego produktu. Ponadto należy również wziąć pod uwagę przedłożone dowody właściwej alokacji kosztów, pod warunkiem że wykazane zostanie używanie w przeszłości systemu alokacji. W przypadku pięciu przedsiębiorstw objętych próbą alokacja kosztów w odpowiedziach na kwestionariusz, dla celów dochodzenia, była dokonana ad hoc i nie można było uznać jej za wiarygodną z uwagi na fakt, iż odpowiedzi nie były zgodne ze zbadanymi księgami rachunkowymi tych przedsiębiorstw. Poczyniono zatem dostosowania mające na celu określenie kosztów produkcji w sposób bardziej spójny ze zbadanymi księgami rachunkowymi omawianych przedsiębiorstw.

(37) Dla tych pięciu przedsiębiorstw określono różne elementy kosztów zawarte w kosztach produkcji. Określono wielkość procentową udziału produktu objętego postępowaniem w łącznym obrocie przedsiębiorstwa. W zależności od tego, czy informacje były dostępne i możliwe do zweryfikowania, wspomniana wielkość procentowa była stosowana albo do wartości każdego z elementów kosztów, albo do łącznej wielkości kosztów wykazanej w zbadanych księgach rachunkowych, w celu określenia kosztów produkcji produktu objętego postępowaniem.

(38) W przypadku jednego przedsiębiorstwa dokonano dostosowania, o którym mowa w motywie 37, w celu uwzględnienia faktu, iż istnieje znacząca różnica między strukturą kosztów produkcji bielizny pościelowej a strukturą kosztów innego głównego produktu przedsiębiorstwa, tj. przędzy. Fakt, iż w odpowiedzi na kwestionariusz przedsiębiorstwo przedstawiło, w sposób możliwy do zweryfikowania, dane pozwalające na jaśniejszy podział kosztów między dwie kategorie produktów, umożliwił ulepszenie alokacji kosztów w oparciu o obrót, w celu uzyskania należytego podziału kosztów produkcji.

(39) Przemysł wspólnotowy zakwestionował podejście prezentowane w stosunku do tego przedsiębiorstwa, twierdząc, że przedsiębiorstwo to nie stosowało w przeszłości systemu alokacji kosztów. Zarzut nie został jednak uwzględniony, ponieważ podział kosztów, o którym mowa w motywie 38, nie opierał się na alokacji kosztów przedstawionej przez przedsiębiorstwo, lecz na zweryfikowanych informacjach księgowych przygotowywanych regularnie przez przedsiębiorstwo.

(40) W odniesieniu do jednego przedsiębiorstwa dokonano dodatkowego dostosowania. Przedsiębiorstwo to posiadało dwa zakłady produkcyjne, jednak bielizna pościelowa była produkowana tylko w jednym z nich. W związku z powyższym uznano, że najwłaściwszym rozwiązaniem będzie uwzględnienie danych dotyczących zakładu, w którym produkowano bieliznę pościelową.

(41) Kilka innych przedsiębiorstw wnosiło o dodatkowe dostosowanie alokacji kosztów dokonanej przez instytucje wspólnotowe. Jednakże metoda alokacji kosztów w oparciu o obrót nie pozwala na zastosowanie innej, specyficznej metodologii ograniczonej wyłącznie do kilku elementów kosztów, chyba że zostanie wykazane, iż tego rodzaju specyficzna metodologia może być zastosowana wyłącznie do tych kilku elementów kosztów. Ponieważ jednak nie wykazano tego i, zgodnie z motywem 32, przedstawione przez te przedsiębiorstwa informacje i dowody dotyczące ich kosztów produkcji uznano za niewiarygodne, wspomniany powyżej zarzut został odrzucony.

(42) W przypadku kolejnego przedsiębiorstwa koszty produkcji uzyskano poprzez odjęcie od obrotu zysku i wydatków SG&A, zgodnie z tym, co ustalono w czasie wizyty weryfikacyjnej.

(43) Jeśli chodzi o dwa pozostałe przedsiębiorstwa koszty produkcji uznano za generalnie wiarygodne, jednak konieczne było dokonanie pewnych poprawek na podstawie informacji zebranych w czasie wizyt weryfikacyjnych.

(44) Niektórzy z producentów eksportujących objętych próbą twierdzili, że koszty surowców (szczególnie surowej tkaniny), które zostały zaksięgowane jako koszty produkcji obejmowały już niektóre koszty SG&A. Ponieważ przedsiębiorstwa te nie były w pełni zintegrowane, z uwagi na fakt, iż niektóre etapy produkcji były zlecane podmiotom zewnętrznym, twierdziły one, iż te wydatki SG&A powinny zostać odliczone od kosztów produkcji w celu uniknięcia podwójnego policzenia wydatków SG&A. Jednakże należy zwrócić uwagę na fakt, iż wartość normalna musiała być konstruowana przy użyciu SG&A i zysków jedynego przedsiębiorstwa o reprezentatywnej sprzedaży na rynku krajowym i dwóch przedsiębiorstw, których sprzedaż na rynku krajowym wynosiła odpowiednio 2,2 % i 0,2 % oraz że tych trzech eksporterów samodzielnie dokonywało kupna przeważającej wielkości surowej tkaniny. Należy również zauważyć, iż każdy zakup surowca zawiera w zapłaconej cenie pewne koszty SG&A, jednak są to koszty dostawcy, a nie SG&A danego eksportera. W związku z powyższym wniosek ten został odrzucony.

2. Cena eksportowa

(45) Siedmiu z producentów eksportujących objętych próbą dokonywało wywozu do Wspólnoty bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów. Zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego ich ceny eksportowe zostały zatem ustalone w oparciu o ceny rzeczywiście zapłacone lub należne od wspomnianych niezależnych klientów we Wspólnocie.

(46) Ósmy eksportujący producent objęty próbą miał we Wspólnocie powiązanego importera. Ceny eksportowe w tym przypadku zostały skonstruowane w oparciu o ceny, po jakich przywożone produkty były po raz pierwszy odsprzedawane pierwszemu niezależnemu nabywcy, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(47) Jednakże na wniosek pewnej liczby przedsiębiorstw sprzedaż na wywóz przestarzałych zapasów oraz sprzedaż towarów dostarczanych transportem lotniczym (na podstawie CIF oraz C&F) zostały wyłączone z obliczeń dumpingu, z uwagi na fakt, iż sprzedaż ta nie była dokonywana w zwykłym obrocie handlowym. Sprzedaż ta stanowiła mało znaczący udział (poniżej 2 %) w całości podanej sprzedaży na wywóz.

(48) Przemysł wspólnotowy zakwestionował podejście dotyczące sprzedaży towarów dostarczanych transportem lotniczym i przestarzałych zapasów, twierdząc że tego, czy sprzedaż była dokonywana w zwykłym obrocie handlowym nie można ustalić na podstawie środka transportu i że sprzedaż tę należy uwzględnić, jeśli występuje ona w omawianym sektorze stosunkowo powszechnie. Zarzut ten został odrzucony z uwagi na fakt, iż co prawda w większości przedsiębiorstw miała miejsce sprzedaż towarów dostarczanych transportem lotniczym oraz sprzedaż przestarzałych zapasów, to jednak tego rodzaju sprzedaż nie występuje stosunkowo powszechnie w omawianym sektorze, ponieważ ilości dostarczane transportem lotniczym i przestarzałe zapasy są bardzo ograniczone, jak wskazano w motywie 47.

3. Porównanie

(49) W celu zapewnienia obiektywnego porównania między wartościami normalnymi a cenami eksportowymi uwzględniono, w postaci dostosowań, różnice wpływające na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Właściwe dostosowania dotyczące opłat przywozowych i podatków pośrednich, bonifikat i rabatów, kosztów związanych z transportem, ubezpieczeniem, przeładunkiem, załadunkiem i kosztów dodatkowych, kredytów, prowizji, odsetek oraz różnic kursowych walut były przyznawane, w przypadku gdy było to uzasadnione i poparte dowodami. Dokonano również dostosowania w odniesieniu do poziomu handlu w celu odzwierciedlenia faktu, iż sprzedaż na rynku krajowym była dokonywana bezpośrednio na rzecz odbiorców końcowych, podczas gdy wywóz był dokonywany na rzecz przedsiębiorstw handlowych, przedsiębiorców detalicznych i dystrybutorów.

(50) Jeden z eksporterów zakwestionował dostosowanie prowizji, twierdząc, że powiązane przedsiębiorstwo handlowe, które, jak stwierdzono, pełniło rolę podobną do pośrednika działającego w zamian za prowizję, było tak naprawdę tylko częścią jego działu ds. eksportu i nie prowadziło ono działalności gospodarczej na własny rachunek. Dostosowanie zostało potwierdzone, a zarzut odrzucony, ponieważ stwierdzono, iż powiązane przedsiębiorstwo handlowe prowadziło jednak własną działalność w zakresie sprzedaży (np. otrzymując i zarządzając częścią kontyngentu), która nie mogła być prowadzona przez samego eksportera, i ponosiło ono z tego tytułu znaczące wydatki. Ponadto powiązane przedsiębiorstwo handlowe otrzymywało znaczącą marżę z tytułu sprzedaży produktu objętego postępowaniem wspólnotowym, która niczym nie różni się otrzymywania prowizji.

(51) Kilku eksporterów wniosło o dodatkowe dostosowania z tytułu opłat bankowych i kosztów kredytu. Twierdzili oni, że użytkownicy końcowi na rynku krajowym, jako formy płatności używali przeważnie kart kredytowych. Tymczasem dochodzenie wykazało, że w obrocie krajowym w tych przedsiębiorstwach sprzedaż użytkownikom końcowym odbywa się za gotówkę. Wniosek ten został więc odrzucony.

(52) Jedno z przedsiębiorstw wniosło o dostosowanie z tytułu wzrostu cen bawełny w trakcie OD. Jednakże wzrost cen bawełny był rezultatem wzrostu na rynkach światowych, nie był więc zjawiskiem występującym tylko w Pakistanie. Wzrost cen bawełny dotyczył najwyżej 3 miesięcy w trakcie OD, podczas gdy sprzedaż produktu objętego postępowaniem miała miejsce przez cały OD. Ponadto wzrost cen miał charakter wyłącznie tymczasowy, ponieważ ceny na światowych rynkach są niestabilne, co jest normalnym zjawiskiem dla tego rodzaju surowca. Takie zmiany cen surowca należy traktować jako naturalny element działalności gospodarczej. Ponadto informacje przedstawione przez przedsiębiorstwo (ceny kupna bawełny w latach 1997-2005 w PKR) wykazały tendencję spadkową, gdzie najwyższe ceny były w 1997 r. Jeżeli pojawiają się istotne wahania w zakresie czynników produkcji, problem ten można rozwiązać poprzez miesięczne lub kwartalne porównania wartości normalnej z cenami eksportowymi. W tej sprawie nie było jednak żadnego wniosku. Wniosek ten został więc odrzucony.

(53) Wszystkie przedsiębiorstwa wystąpiły z wnioskiem o dostosowanie dotyczące zwrotu należności celnych zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Wnioski o takie dostosowania zostały przyjęte w pierwotnym dochodzeniu w zakresie, w jakim kwoty, o które wnoszono, zostały rzeczywiście poniesione z tytułu produktu podobnego i jego fizycznych składników, w przypadku gdy był on przeznaczony do zużycia w państwie wywożącym, i zostały zwrócone w odniesieniu do produktu wwiezionego do Wspólnoty. Stwierdzono, że w obecnym dochodzeniu, kwoty zwrócone przez rząd pakistański daleko przewyższyły kwoty opłat przywozowych lub podatków pośrednich rzeczywiście uiszczonych przez przedsiębiorstwa z tytułu składników produktu objętego postępowaniem.

(54) Eksporterzy objęci próbą twierdzili, że rząd pakistański wprowadził nowy system obliczania zwrotu ceł importowych uiszczonych przez eksportujących producentów. Nowy system używa pewnych standardów dla określania kwoty podlegającej zwrotowi.

(55) Zbadano nowe uregulowania prawne w celu wyjaśnienia, czy można stwierdzić istnienie związku między cłem zapłaconym przez eksportującego producenta a fizycznym składnikiem produktu podobnego przeznaczonego do zużycia w państwie wywożącym. Jeżeli eksporterzy objęci próbą mogli wykazać, że cła importowe zostały zwrócone, instytucje wspólnotowe, w odpowiednich przypadkach, przyjmowały wniosek o dostosowanie do wartości normalnej, w zakresie w jakim kwoty, o które wnoszono, zostały rzeczywiście poniesione z tytułu produktu podobnego i jego fizycznych składników, w przypadku gdy był przeznaczony do zużycia w państwie wywożącym, i zostały zwrócone w odniesieniu do produktu wywiezionego do Wspólnoty.

4. Marginesy dumpingu

(56) Dla producentów eksportujących ustanowiono indywidualny margines dumpingu na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej oraz średniej ważonej ceny eksportowej, zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego.

(57) Ustalone w ten sposób marginesy dumpingu, wyrażone jako procent ceny netto na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, wynoszą:

(58) Zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego stwierdza się, że margines dumpingu dla Fairdeal Textiles (Pvt) Ltd jest marginesem de minimis, ponieważ jego margines dumpingu jest mniejszy niż 2 %.

(59) Dla przedsiębiorstw współpracujących niewłączonych do próby marginesy dumpingu zostały ustalone na podstawie średniego ważonego marginesu dumpingu przedsiębiorstw włączonych do próby, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Ustalony w ten sposób średni ważony margines dumpingu, wyrażony jako procent ceny netto na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, wynosił 5,8 %.

(60) Kilku współpracujących eksporterów niewłączonych do próby twierdziło, że nieotrzymanie najniższego cła zamiast średniego ważonego cła przedsiębiorstw włączonych do próby jest przejawem dyskryminacji. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż w tym przypadku do próby włączono ośmiu eksporterów, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Ustalenia dokonane w oparciu o dane przedstawione przez tych eksporterów uznaje się za reprezentatywne dla całego pakistańskiego przemysłu zajmującego się bielizną pościelową. Jeśli chodzi o cło stosowane do eksporterów niewłączonych do próby, zastosowanie najniższego cła ustalonego dla jednego z eksporterów włączonych do próby, zamiast średniego ważonego cła, które jest oczywiście bardziej reprezentatywne dla całości przemysłu, byłoby sprzeczne z celem przeprowadzania kontroli wyrywkowej. W każdym razie art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że cło antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu dokonywanego przez eksporterów, którzy się zgłosili, lecz nie zostali włączeni do próby, nie może przekraczać średniego ważonego marginesu dumpingu ustalonego dla podmiotów włączonych do próby, a ponadto stosowanie średniego ważonego marginesu dumpingu jest utrwaloną praktyką instytucji wspólnotowych. W związku z powyższym zarzut został odrzucony.

(61) W celu ustalenia pozostałych marginesów dumpingu ustalono najpierw poziom współpracy. Porównanie danych Eurostatu dotyczących przywozu towarów pochodzących z Pakistanu z odpowiedziami na kwestionariusze wykazało wysoki poziom współpracy (ponad 80 %). W związku z powyższym i z uwagi na fakt, że nic nie wskazywało na to, że pozostałe przedsiębiorstwa stosowały dumping na niższym poziomie, uznano, że należy ustalić margines dumpingu dla pozostałych przedsiębiorstw, które nie współpracowały, na najwyższym, ustalonym dla przedsiębiorstw włączonych do próby poziomie. Podejście to jest zgodne z utrwaloną praktyką instytucji wspólnotowych i zostało uznane za niezbędne, aby nie powodować unikania współpracy. W związku z powyższym pozostały margines dumpingu został obliczony w wysokości 8,5 %.

(62) Niektóre przedsiębiorstwa uznane za niewspółpracujące twierdziły, że wysłały odpowiedzi na kwestionariusze w przewidzianym terminie, albo za pośrednictwem odpowiedniego stowarzyszenia, albo bezpośrednio do Komisji. Poproszono zatem wspomniane przedsiębiorstwa o przedstawienie dowodu przesłania kwestionariuszy w przewidzianym terminie. Ponieważ jednak nie przesłano wystarczających dowodów na poparcie tego twierdzenia, zostało ono odrzucone.

5. Trwały charakter zmiany okoliczności

(63) W poprzednim dochodzeniu celem przeglądu było oparcie wniosków na ustaleniach wynikających ze zweryfikowanych danych, co w zasadzie stało się możliwe po zmianie okoliczności związanych z bezpieczeństwem. Nic nie wskazuje na to, aby nowe zweryfikowane ustalenia nie miały charakteru trwałego.

(64) Jednakże należy przypomnieć, że z uwagi na występujące nadal obawy co do bezpieczeństwa wizyty weryfikacyjne miały miejsce w ZEA. Mimo wysiłków czynionych przez współpracujących producentów eksportujących weryfikacja dokonywana w państwie trzecim nie jest zgodna z normalną praktyką, ponieważ pracownicy Komisji prowadzący dochodzenie nie mieli nieograniczonego i bezpośredniego dostępu do ksiąg i systemów rachunkowych eksporterów. W związku z powyższym, choć ustalenia są wystarczająco wiarygodne, aby stanowić uzasadnienie dla zmian poziomu ceł antydumpingowych, instytucje wspólnotowe mogą, z inicjatywy własnej lub na wniosek zainteresowanych stron, dokonać rewizji zmienionych ceł antydumpingowych, w przypadku gdy dostępne źródła informacji wskażą, iż informacje zweryfikowane w państwie trzecim uległy zmianie lub w inny sposób nie są zgodne ze stanem rzeczywistym.

6. Wnioski

(65) W świetle powyższych rozważań należy zmienić obecne środki antydumpingowe nałożone na przywóz produktu objętego postępowaniem, pochodzącego z Pakistanu, tak aby odzwierciedlały one nowy, ustalony margines dumpingu.

(66) Zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego wysokość cła nie powinna przekraczać ustalonego marginesu dumpingu, lecz powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło jest wystarczające, by usunąć szkodę dla przemysłu wspólnotowego. Mając na uwadze fakt, iż obecny przegląd tymczasowy jest ograniczony jedynie do zbadania aspektów dumpingu, poziom nałożonych ceł nie powinien być wyższy od poziomu szkody, jaki ustalono w pierwotnym dochodzeniu.

(67) Jak wspomniano w motywie 134 rozporządzenia ostatecznego, pierwotny margines dumpingu był niższy od ostatecznie określonego poziomu wykluczenia szkody, dlatego też ostateczne cło antydumpingowe zostało oparte na niższym marginesie dumpingu, tj. 13,1 %. Ponieważ margines dumpingu ustalony w niniejszym dochodzeniu nadal pozostaje niższy od marginesu szkody, zmienione cło antydumpingowe powinno być oparte na tych niższych marginesach dumpingu.

(68) Dlatego też poziom ceł powinien być ustalony na poziomie określonego marginesu dumpingu, z wyjątkiem cła dla przedsiębiorstwa, w odniesieniu do którego ustalono margines dumpingu de minimis, zgodnie z motywem 58:

(69) Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o podstawowych faktach, na podstawie których zamierzano zalecić zmianę obowiązujących środków, a także umożliwiono im przedstawienie swoich uwag w tej sprawie. Nadesłane uwagi zostały w odpowiednich przypadkach uwzględnione. Wyznaczono również termin, w którym strony mogły przedstawić swoje uwagi do ujawnionych informacji.

(70) W celu zapewnienia równego traktowania nowych eksporterów i współpracujących przedsiębiorstw niewłączonych do próby, wymienionych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia, uważa się, że należy wprowadzić przepis przewidujący, iż średnie ważone cło nałożone na tą drugą kategorię przedsiębiorstw będzie miało zastosowanie do nowych eksporterów, którzy w przeciwnym razie byliby uprawnieni do przeglądu zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(71) Jeden pakistański eksporter złożył propozycję zobowiązania cenowego. Jednakże bielizna pościelowa charakteryzuje się tym, iż są setki różnych rodzajów tego produktu, a niektóre ich właściwości nie są łatwo dostrzegalne w czasie dokonywania przywozu. W rezultacie praktycznie uniemożliwia to ustalenie miarodajnej minimalnej ceny importowej dla każdego rodzaju produktu, która mogłaby być należycie monitorowana przez Komisję i kontrolowana przez organy celne państw członkowskich. W związku z powyższym uznano, iż zobowiązanie cenowe nie może zostać przyjęte.

D. OKRES OBOWIĄZYWANIA ŚRODKÓW

(72) Przegląd ten nie ma wpływu na datę, z którą wygasa rozporządzenie podstawowe zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 397/2004 wprowadza się następujące zmiany:

1) artykuł 1 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

„2. Stawka ostatecznego cła antydumpingowego mająca zastosowanie do ceny netto na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, produktów wytwarzanych przez wymienione poniżej przedsiębiorstwa jest następująca:

2) Załącznik do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik 1 do rozporządzenia (WE) nr 397/2004;

3) do art. 1 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4. W przypadku gdy nowy eksporter przedstawi Komisji wystarczające dowody na to, iż:

- nie dokonywał wywozu do Wspólnoty produktu opisanego w ust. 1 w okresie od 1 kwietnia 2003 do 31 marca 2004 r.,

- nie jest powiązany z żadnym eksporterem lub producentem, na którego nałożono środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, oraz

- rzeczywiście dokonywał wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem po okresie objętym dochodzeniem, na którym oparte są środki, lub stał się stroną nieodwołalnego zobowiązania umownego do wywozu do Wspólnoty znaczącej ilości wspomnianego produktu,

Rada, stanowiąc zwykłą większością głosów, na wniosek Komisji złożony po konsultacji z Komitetem Doradczym, może zmienić ust. 2 poprzez dodanie nowego producenta eksportującego do przedsiębiorstw, w stosunku do których zastosowanie ma średnie ważone cło w wysokości 5,8 %.”.

Artykuł 2

[1] Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 5 maja 2006 r.

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK

Wykaz współpracujących producentów, o których mowa w art. 1 ust. 2 pod kodem dodatkowym TARIC A706: