RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając rozporządzenia ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz rozporządzenia przyjęte na mocy art. 235 Traktatu, mające zastosowanie do towarów wytworzonych z produktów rolnych, w szczególności te przepisy wspomnianych rozporządzeń, które zezwalają na odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą środki ochronne stosowane na granicach mogą być zastępowane jedynie środkami przewidzianymi w tych rozporządzeniach,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) na mocy rozporządzenia (WE) nr 2423/88(³) Rada sprawie ochrony przed przywozem po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z państw niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej;

(2) zasady te zostały przyjęte zgodnie z istniejącymi zobowiązaniami międzynarodowymi, w szczególności wynikającymi z art. VI Układu Ogólnego w sprawie ceł i handlu (zwanego dalej „GATT”), z Porozumienia w sprawie wdrażania art. VI GATT (Kodeks Antydumpingowy z 1979 r.) oraz Porozumienia w sprawie wykładni i stosowaniu art. VI, XVI i XXIII GATT (Kodeksu subwencji i ceł wyrównawczych);

(3) wielostronne negocjacje handlowe zakończone w 1994 r. zaowocowały zawarciem nowych Porozumień w sprawie wdrażania art. VI GATT i dlatego jest właściwe zmienić reguły wspólnotowe w kontekście tych nowych Porozumień; wskazane jest, z uwagi na odmienny charakter nowych zasad dotyczących dumpingu i subsydiów, istnienie odrębnych zasad Wspólnoty obejmujących te dwa obszary; w konsekwencji odrębne rozporządzenie zawiera nowe zasady dotyczące ochrony przed subsydiami i wyrównawczymi należnościami celnymi;

(4) w celu utrzymania równowagi między prawami i zobowiązaniami ustanowionymi w Porozumieniach GATT Wspólnota musi uwzględnić wykładnię tych porozumień przez głównych partnerów handlowych Wspólnoty;

(5) nowe Porozumienie w sprawie dumpingu, tj. Porozumienie w sprawie wykonywania art. VI Układu ogólnego w sprawie ceł i handlu z 1994 r. (zwane dalej „Porozumieniem antydumpingowym z 1994 r.”) określa nowe, szczegółowe zasady odnoszące się w szczególności do obliczania dumpingu, procedur wszczynania i prowadzenia dochodzeń, łącznie z ustalaniem i interpretowaniem faktów, stosowania środków tymczasowych, nakładania i pobierania ceł antydumpingowych, terminu obowiązywania i przeglądu środków antydumpingowych oraz publicznego ujawniania informacji dotyczących dochodzeń antydumpingowych. Ze względu na zakres zmian oraz w celu zapewnienia odpowiedniego stosowania nowych zasad w sposób przejrzysty, należy wprowadzić język nowych porozumień do przepisów prawnych Wspólnoty w możliwie najszerszym zakresie;

(6) wskazane jest ustanowienie jasnych i szczegółowych zasady obliczania normalnej wartości,; wartość ta powinna w każdym przypadku być oparta na reprezentatywnej sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym kraju wywozu; należy określić okoliczności, w których krajowa sprzedaż można uznać za dokonaną ze stratą, a konsekwencji – nieistotną, oraz w jakich dopuszczalne jest podejmowanie środków zaradczych w stosunku do pozostałej części sprzedaży, zrekonstruowanej normalnej wartości lub sprzedaży do państwa trzeciego; wskazane jest także zapewnienie właściwej alokacji kosztów; wskazane jest określenie wytycznych w odniesieniu do definicji rozpoczynania działalności w sytuacjach rozpoczynania działalności, jak również zakresu i metod alokacji; przy konstruowaniu normalnej wartości wskazane jest także określenie metodologii stosowanej przy ustalaniu wielkości sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz marży zysku, które powinny być zawarte w tej wartości;

(7) przy ustalaniu normalnej wartości dla krajów nieposiadających gospodarki rynkowej stosowne jest określenie zasad wyboru odpowiedniego państwa trzeciego o gospodarce rynkowej, który zostałby wykorzystany w tym celu, a w przypadku niemożności wyznaczenia właściwego państwa trzeciego, zapewnienie, że normalna wartość może zostać ustalona w oparciu o inne, uzasadnione podstawy;

(8) niezbędne jest zdefiniowanie ceny eksportowej i wyszczególnienie dostosowań, które mają zostać dokonane w przypadkach zasadności zrekonstruowania takiej ceny w oparciu o pierwszą cenę wolnorynkową;

(9) w celu zapewnienia porównywalności ceny eksportowej z normalną wartością, pożądane jest wyszczególnienie czynników mogących wpływać na ceny i ich porównywalność, a także ustanowienie szczególnych zasad dotyczących terminów i sposobów dokonywania dostosowań, przy założeniu konieczności unikania ich powtórzeń; niezbędne jest także zapewnienie możliwości porównania z zastosowaniem cen średnich, choć poszczególne ceny eksportowe mogą być porównywane ze średnią wartością normalną w sytuacji, gdy ceny te różnią się pod względem konsumenta, regionu lub okresu;

(10) niezbędne jest ustanowienie jasnych i szczegółowych wytycznych odnośnie czynników istotnych przy ustalaniu, czy przywóz towarów po cenach dumpingowych spowodował poważne szkody lub grozi ich spowodowaniem; wykazując, że wielkości i poziomy cen w danym przywozie spowodowały szkody w przemyśle wspólnotowym, należy zwrócić uwagę na wpływ innych czynników, w szczególności warunków rynkowych istniejących we Wspólnocie;

(11) wskazane jest zdefiniowanie terminu „przemysł wspólnotowy” i zapewnienie, że strony związane z eksporterami mogą zostać wyłączone z jego zakresu, oraz zdefiniowanie terminu „związane”; niezbędne jest także określenie działania antydumpingowego, które zostanie podjęte w imieniu producentów w danym regionie Wspólnoty, oraz ustanowienie wytycznych odnośnie tego regionu;

(12) należy określić osoby mogące wnosić skargi antydumpingowe, zakres wsparcia takich skarg przez przemysł wspólnotowy, informacje na temat dumpingu, szkody, oraz związku przyczynowego jakie skargi te powinny zawierać; należy określić procedury odrzucania skarg i wszczynania postępowania;

(13) konieczne jest ustanowienie sposobu przekazywania zainteresowanym stronom informacji wymaganych przez organy, zapewnić im możliwość udostępnienia wszystkich istotnych dowodów oraz możliwość obrony własnych interesów; należy jasno określić zasady i procedury dochodzenia, w szczególności umożliwić zainteresowanym stronom dokonanie zgłoszenia, zaprezentowanie własnych opinii i przekazanie informacji w określonych terminach, jeżeli opinie te i informacje mają zostać uwzględnione; właściwe jest określenie warunków, w których zainteresowana strona będzie miała dostęp do informacji udostępnionych przez inne strony i możliwość ich skomentowania; Państwa Członkowskie i Komisja powinny współpracować w zakresie zbierania informacji;

(14) należy ustanowić warunki nakładania ceł tymczasowych oraz zakaz nakładania ich wcześniej niż 60 dni po wszczęciu i później niż dziewięć miesięcy po wszczęciu dochodzenia; z przyczyn administracyjnych konieczne jest zapewnienie, że takie cła mogą być we wszystkich przypadkach nakładane przez Komisję bezpośrednio na okres dziewięciu miesięcy lub w dwóch etapach, na sześć i trzy miesiące;

(15) należy określić procedury zatwierdzania zobowiązań eliminujących dumping i szkody, zamiast nakładania tymczasowych lub ostatecznych ceł; należy określić konsekwencje naruszenia lub wycofania tych zobowiązań oraz wprowadzić możliwość ceł tymczasowych w przypadkach domniemanego naruszenia lub gdy dla uzupełnienia ustaleń niezbędne jest dalsze dochodzenie; przy zatwierdzaniu zobowiązań należy także ustalić, czy wdrożenie proponowanych zobowiązań nie doprowadzi do zachowań antykonkurencyjnych;

(16) niezbędne jest zapewnienie zakończenia spraw, poprzez zakończenie bez podjęcia środków lub zamknięcie z podjęciem ostatecznych środków, w zwykłym trybie w ciągu 12 miesięcy i w żadnym wypadku w terminie nie przekraczającym 15 miesięcy od czasu wszczęcia dochodzenia; dochodzenie lub postępowanie należy zakończyć, jeżeli dumping jest de minimis lub szkoda jest nieznaczna, przy czym właściwe jest określenie tych terminów; w przypadku mają zostać nałożone środki, niezbędne jest zakończenie postępowania i zapewnienie, że środki będą mniejsze od marginesu dumpingu, o ile ta mniejsza kwota usunie szkodę, oraz określenie metody obliczenia poziomu środków w przypadkach kontroli wyrywkowej;

(17) należy zapewnić pobór ceł tymczasowych z mocą wsteczną, w miarę potrzeby, oraz określić okoliczności poboru takich ceł z mocą wsteczną w celu uniknięcia osłabienia środków ostatecznych, które mają być zastosowane; należy także zapewnić możliwość poboru ceł z mocą wsteczną w przypadkach naruszenia lub wycofania zobowiązań;

(18) niezbędne jest zapewnienie, że środki wygasają po upływie pięciu lat, chyba, że dochodzenie rewizyjne wykaże, że powinny zostać utrzymane; jest także niezbędne zapewnienie, w przypadkach umotywowanej zmiany warunków, doraźnego przeglądu lub dochodzenia w celu ustalenia, czy zagwarantowany jest zwrot ceł antydumpingowych; właściwe jest zapewnienie, że w przypadku ponownego obliczenia dumpingu wymagającego ponownego skalkulowania cen eksportowych, cła nie będą traktowane jak koszt poniesiony między przywozem i odsprzedażą, jeżeli cła te są odzwierciedlone w cenach produktów objętych środkami we Wspólnocie;

(19) niezbędne jest zapewnienie w szczególności ponownego oszacowania cen eksportowych i marginesów dumpingu w przypadkach, gdy eksporter złagodził cło przez porozumienie kompensacyjne i gdy środki nie są odzwierciedlone w cenach produktów podlegających środkom we Wspólnocie;

(20) Porozumienie Antydumpingowe z 1994 r. nie zawiera przepisów dotyczących obchodzenia środków antydumpingowych, chociaż oddzielna decyzja ministerialna GATT uznaje takie obchodzenie za problem, przedstawiając go Komitetowi Antydumpingowemu GATT w celu podjęcia odpowiedniej uchwały; wielostronne negocjacje dotychczas nie przyniosły rezultatu; w oczekiwaniu na wynik odwołania do Komitetu Antydumpingowego GATT, konieczne jest wprowadzenie nowych przepisów do prawodawstwa Wspólnoty, w celu przeciwdziałania istniejącym praktykom, polegającym na montażu produktów we Wspólnocie lub państwie trzecim celem obejścia środków antydumpingowych;

(21) właściwe jest zawieszenie środków antydumpingowych w przypadkach tymczasowej zmiany warunków rynkowych, w których trwałe stosowanie takich środków byłoby okresowo niewłaściwe;

(22) niezbędne jest zapewnienie, że przywóz będący przedmiotem dochodzenia mogą być po przywozie zarejestrowane tak, aby można było zastosować w stosunku do nich odpowiednie środki;

(23) w celu zapewnienia właściwej realizacji środków, niezbędne jest, aby Państwa Członkowskie monitorowały i zgłaszały Komisji handel produktami przywozowymi objętymi dochodzeniem i środkami oraz kwoty ceł pobieranych na podstawie niniejszego rozporządzenia;

(24) niezbędne jest zapewnienie konsultacji Komitetu Doradczego na regularnych i określonych etapach dochodzenia; Komitet powinien składać się z przedstawicieli Państw Członkowskich i przedstawiciela Komisji pełniącego funkcję przewodniczącego;

(25) wskazane jest dokonywanie wizyt weryfikujących dla sprawdzenia przedstawionych informacji na temat dumpingu i szkód, w zależności od poprawności odpowiedzi udzielonych na pytania zadane w otrzymanych kwestionariuszach;

(26) istotne jest zapewnienie, w przypadkach występowania dużej liczby stron i transakcji, w celu terminowego zakończenia dochodzenia, kontroli wyrywkowej;

(27) w przypadku gdy strony nie współpracują w sposób zadowalający, niezbędne jest zapewnienie innych informacji przy dokonywaniu ustaleń, przy czym informacje te mogą być mniej korzystne od tych, które zostałyby zastosowane w przypadku współpracy strony;

(28) należy zapewnić sposób postępowania z informacjami poufnymi uniemożliwiający ujawnienie tajemnic handlowych;

(29) istotne jest zapewnienie właściwej metody ujawniania istotnych faktów i ustaleń stronom do tego uprawnionym oraz zapewnienie takiego ujawnienia, z odpowiednim uwzględnieniem procesów decyzyjnych Wspólnoty, w okresie umożliwiającym stronom obronę ich interesów;

(30) wskazane jest zapewnienia systemu administracyjnego w celu przedstawiania opinii, czy środki leżą w interesie Wspólnoty, a także w interesie konsumentów, oraz ustanowienie terminu przedstawiania tych opinii oraz praw danych stron w odniesieniu do ujawnianych informacji;

(31) rozporządzeniem (WE) nr 3283/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie ochrony przed przywozem dumpingowym z państw nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej(⁴), Rada uchyliła rozporządzenie (EWG) nr 2423/88 oraz wprowadziła nowy ujednolicony system ochrony przeciwko przywozowi towarów po cenach dumpingowych z państw niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej;

(32) w trakcie publikacji ujawnione zostały istotne błędy w tekście rozporządzenia (WE) nr 3283/94;

(33) wspomniane rozporządzenie zostało już dwukrotnie zmienione;

(34) dlatego, z uwagi na jasność, przejrzystość i pewność prawną, rozporządzenie to powinno zostać uchylone i zastąpione, bez uszczerbku dla postępowań antydumpingowych, które zostały wszczęte na podstawie tego rozporządzenia lub rozporządzenia (EWG) nr 2423/88,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zasady

1. Cło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt dumpingowy, którego wprowadzenie do wolnego obrotu we Wspólnocie powoduje szkodę.

2. Produkt uznaje się za dumpingowy, jeżeli jego cena eksportowa do Wspólnoty jest niższa od porównywalnej ceny podobnego produktu, w zwykłym obrocie handlowym, ustalonej w kraju wywozu.

3. Kraj wywozu jest zwykle krajem pochodzenia. Jednakże, może on być krajem tranzytowym, za wyjątkiem gdy, na przykład, produkty są przez niego jedynie przewożone lub nie są produkowane w tym kraju lub nie ma w nim cen porównywalnych na dane produkty.

4. Do celów niniejszego rozporządzenia „podobny produkt” oznacza produkt, który jest identyczny, to jest, który przypomina pod wszystkimi względami rozpatrywany produkt lub, w braku takiego produktu, inny produkt, który wprawdzie nie nie przypomina gopod każdym względem, ale którego właściwości są bardzo zbliżone do cech danego produktu.

Artykuł 2

Stwierdzenie dumpingu

A. WARTOŚĆ NORMALNA

1. Podstawą normalnej wartości są ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym od niezależnych klientów w kraju wywozu.

Jednakże, jeżeli eksporter w kraju wywozu nie produkuje, ani nie sprzedaje podobnych produktów, normalna wartość może zostać ustalona na podstawie cen innych sprzedawców lub producentów.

Ceny między stronami, które są ze sobą powiązane lub zawarły między sobą porozumienia kompensacyjne, nie mogą zostać uznane za obowiązujące w zwykłym obrocie handlowym, ani nie mogą nie mogą zostać wykorzystane do ustalenia normalnej wartości, o ile nie zostanie wykazane, iż powiązanie to nie wywiera wpływu na te ceny.

2. Sprzedaż podobnego produktu, z przeznaczeniem na konsumpcję krajową, wykorzystuje się do ustalenia normalnej wartości, jeżeli stanowi ona 5% lub więcej wolumenu sprzedaży danego produktu do Wspólnoty. Jednakże, możliwe jest także wykorzystanie niższego wolumenu sprzedaży, jeżeli, na przykład, żądane ceny zostaną uznane za reprezentatywne dla danego rynku.

3. W przypadku, gdy sprzedaż produktu podobnego w zwykłym obrocie nie istnieje lub jest niewystarczająca, lub gdy z powodu określonej sytuacji rynkowej sprzedaż ta nie pozwala na dokonanie właściwego porównania, wartość zwykłą podobnego produktu oblicza się w oparciu o koszt produkcji w kraju pochodzenia, powiększony o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz kwotę zysku lub w oparciu o ceny eksportowe w zwykłym obrocie handlowym, do właściwego państwa trzeciego pod warunkiem, że ceny te są reprezentatywne.

4. Sprzedaż podobnego produktu na rynku wewnętrznym kraju wywozu i sprzedaż towarów na wywóz do państwa trzeciego po cenach niższych od jednostkowych (stałych i zmiennych) kosztów produkcji i kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, mogą nie być traktowane jako dokonane w zwykłym obrocie handlowym z uwagi na cenę i mogą zostać pominięte przy ustalaniu normalnej wartości wyłącznie w przypadku stwierdzenia, że sprzedaż ta była dokonywana w przedłużonym okresie, w znacznych ilościach i po cenach uniemożliwiających zwrot wszystkich kosztów w rozsądnym terminie.

Jeżeli ceny niższe od kosztów w momencie sprzedaży przewyższają średnie ważone koszty przypadające na okres dochodzenia, ceny te uważa się za umożliwiające zwrot kosztów w racjonalnym okresie.

Za przedłużony okres uznaje się zwykle jeden rok, a w żadnym przypadku nie mniej niż sześć miesięcy, zaś sprzedaż poniżej kosztów jednostkowych uznaje się za dokonaną w znacznych ilościach w tym okresie, jeżeli zostanie stwierdzone, że średnia ważona cena sprzedaży jest niższa od średnich ważonych kosztów jednostkowych lub wielkość sprzedaży jest nie mniejsza niż 20% sprzedaży wykorzystywanej do ustalania normalnej wartości.

5. Koszty oblicza się zazwyczaj w oparciu o zapisy przechowywane przez stronę będącą przedmiotem dochodzenia pod warunkiem, że zapisy te są zgodne z zasadami rachunkowości powszechnie przyjętymi w danym kraju oraz zostanie wykazane, że zapisy te właściwie dokumentują koszty związane z produkcją i sprzedażą danego produktu.

Przedstawione dowody właściwej alokacji kosztów zostają uwzględnione, pod warunkiem, że wykazane zostanie faktyczne wykorzystanie tej alokacji. Przy braku właściwszej metody, pierwszeństwo ma alokacja kosztów oparta na obrocie. Jeżeli nie zostały one już uwzględnione w alokacji kosztów omawianej w niniejszym akapicie, koszty dostosowuje się odpowiednio do niepowtarzalnych elementów kosztów przypadających na produkcję przyszłą i/lub obecną.

W przypadku gdy na koszty występujące w części okresu zwrotu kosztów wpływa wykorzystywanie nowych możliwości produkcyjnych, wymagających znacznych nakładów inwestycyjnych i niskiego wykorzystania mocy produkcyjnych, z uwagi na operacje rozruchu, mające miejsce w okresie dochodzenia lub w jego części, średnie koszty fazy rozruchu są kosztami stosowanymi, zgodnie z powyższymi zasadami alokacji, pod koniec fazy oraz są zawarte, na tym poziomie i w danym okresie, w średnich kosztach ważonych określonych w ust. 4 akapit drugi. Okres fazy rozruchu ustala się w odniesieniu do warunków danego producenta lub eksportera i nie może on przekroczyć odpowiedniej początkowej części okresu zwrotu kosztów. W celu tego dostosowania do kosztów występujących w okresie dochodzenia, informacje dotyczące fazy rozruchu przedłużającej się poza ten okres uwzględnia się wyłącznie w przypadku ich przekazania przed wizytami weryfikacyjnymi, w ciągu trzech miesięcy od daty wszczęcia dochodzenia.

6. Wielkość kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz kwot zysku ustala się w oparciu o faktyczne dane dotyczące produkcji i sprzedaży podobnych produktów przez producenta lub eksportera objętego dochodzeniem, w zwykłym obrocie handlowym. W przypadku gdy ustalenie tych wielkości nie jest możliwe na takiej podstawie, są one ustalane w oparciu o:

a) średnią ważoną faktycznych wielkości określonych dla innych eksporterów lub producentów objętych dochodzeniem w odniesieniu do produkcji i sprzedaży produktów podobnych na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia;

b) faktyczne wielkości stosowane do produkcji i sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym tej samej ogólnej kategorii produktów danego eksportera lub producenta na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia;

c) inną racjonalną metodę pod warunkiem, że ustalona przy jej stosowaniu kwota zysku nie przekroczy zysku zwykle uzyskiwanego przez innych eksporterów lub producentów tej samej kategorii na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia.

7. W przypadku przywozu z krajów nie posiadających gospodarki rynkowej, w szczególności tych, do których stosuje się rozporządzenie (WE) nr 519/945, normalną wartość określa się w oparciu o cenę lub wartość skonstruowaną w warunkach gospodarki rynkowej państwa trzeciego lub cenę z takiego kraju przeznaczoną dla innych krajów, łącznie ze Wspólnotą, a w przypadku, gdy jest to niemożliwe, w oparciu o inną uzasadnioną metodę, w tym na podstawie ceny faktycznie płaconej lub należnej we Wspólnocie za produkt podobny, gdy jest to niezbędne, odpowiednio zmodyfikowanej tak, aby uwzględniała odpowiednią marżę zysku.

Wyznaczone zostanie państwo trzecie posiadające gospodarkę rynkową w oparciu o uzasadnioną metodę, z odpowiednim uwzględnieniem wiarygodnych informacji dostępnych w czasie wyznaczania. Uwzględnia się także ograniczenia czasowe. Gdy jest to możliwe, wykorzystuje się państwo trzecie o gospodarce rynkowej, będącey przedmiotem tego samego dochodzenia.

Wkrótce po wszczęciu dochodzenia, jego strony informuje się o wyznaczeniu państwa trzeciego o gospodarce rynkowej, pozostawiając 10 dni na skomentowanieprzedstawienie ich uwag co dowyboru.

B. CENA EKSPORTOWA

8. Za cenę eksportową uważa się cenę faktycznie zapłaconą lub należną za produkt sprzedany na wywóz z kraju wywozu do Wspólnoty.

9. W przypadkach braku ceny eksportowej lub gdy stwierdzona zostanie jej okaże się że jest ona niewiarygodna z powodu istnienia powiązania lub istnienia porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią, cena eksportowa może zostać skonstruowana na podstawie ceny, po której produkty przywożone po raz pierwszy odsprzedaje się niezależnemu nabywcy, a w przypadku, gdy nie są one odsprzedawane niezależnemu nabywcy ani odsprzedawane w stanie, w jakim zostały przywożone, na innej uzasadnionej podstawie.

W powyższych przypadkach dokonuje się dostosowania uwzględniając wszystkie koszty, łącznie z cłami i podatkami, poniesione między przywozem a odsprzedażą, a także zyski, w celu ustalenia wiarygodnej ceny eksportowej na poziomie szczeblu Wspólnoty.

Dostosowane pozycje obejmują koszty zwykle ponoszone przez importera, ale zapłacone przez jakąkolwiek stronę we Wspólnocie lub poza nią, która jest związana lub zawarła porozumienie kompensacyjne z importerem lub eksporterem, w tym zwykłe koszty transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku, koszty dodatkowe, cła, cła antydumpingowe i inne podatki należne w kraju przywozu z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów, jak również uzasadnioną marżę ze sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk.

C. PORÓWNANIE

10. Cenę eksportową porównuje się w sposób obiektywny z normalną wartością. Porównania dokonuje się na tym samym poziomie obrotu, w odniesieniu do sprzedaży dokonanych w jak najbardziej zbliżonych terminach oraz z uwzględnieniem różnic wpływających na porównywalność cen. W przypadku gdy ustalona normalna wartość i ustalona cena eksportowa niedają się porównać, uwzględnia się w każdym przypadku , w formie dostosowania, różnice stwierdzonych czynników, które zostały zgłoszone i co do których wykazano, że mogą wpłynąć na ceny oraz ich porównywalność. Unika się powtórnych dostosowań, w szczególności w przypadkach różnic dotyczącyc bonifikat, rabatów, ilościi stadium komercjalizacji. W przypadku spełnienia określonych warunków, czynniki, co do których dokonuje się dostosowania, są następujące:

a) Właściwości fizyczne

Dokonuje się dostosowania ze względu na różnice wartości fizycznych produktów. Wysokość dostosowań wynika z obiektywnej ceny wartości rynkowej tej różnicy.

b) Przywozowe należności celne i podatki pośrednie

Dokonuje się dostosowania normalnej wartości o kwotę odpowiadającą wszystkim opłatom przywozowym lub podatkom pośrednim od produktu podobnego oraz jego fizycznych składników, w przypadku gdy jest on przeznaczony do konsumpcji w kraju wywozu, zaś opłaty te nie zostały pobrane ani zwrócone w odniesieniu do produktu wywiezionego do Wspólnoty.

c) Bonifikaty, rabaty, hurt

Dokonuje się dostosowania z tytułu różnic bonifikat i rabatów, w tym udzielonych z uwagi na sprzedaż hurtową, o ile są one właściwie naliczone i bezpośrednio związane z daną sprzedażą. Dostosowanie może także zostać dokonana z tytułu odroczonych bonifikat lub rabatów, jeżeli roszczenie jest poparte trwałą praktyką w poprzednich okresach, w tym zgodnością z warunkami wymaganymi do udzielania bonifikaty lub rabatu.

d) Poziom obrotu

Dokonuje się dostosowania z tytułu różnic w poziomach obrotu, w tym różnic spowodowanych sprzedażą OEM (Original Ecquipement Manufacturer), jeżeli w sieci dystrybucji na obydwu rynkach zostanie wykazane, że cena eksportowa, w tym skonstruowana cena eksportowa, występuje na innym poziomie obrotu niż normalna wartość, zaś różnica wpływa na porównywalność ceny, co odzwierciedlają stałe i znaczne różnice funkcji i cen sprzedawcy na różnych poziomach handlu na rynku wewnętrznym kraju wywozu. Kwota dostosowania będzie oparta na wartości rynkowej różnic.

e) Transport, ubezpieczenie, przeładunek, załadunek i koszty dodatkowe

Dokonuje się dostosowania ze względu na różnice bezpośrednio związanych kosztów, poniesionych na dostarczenie danego produktu z obiektu eksportera do niezależnego nabywcy, w przypadku gdy koszty te są uwzględnione w pobieranych cenach. Koszty te obejmują transport, ubezpieczenie, przeładunek, załadunek i koszty dodatkowe.

f) Opakowanie

Dokonuje się dostosowania ze względu na różnice odpowiednich kosztów, bezpośrednio związanych z opakowaniem danego produktu.

g) Kredyt

Dokonuje się dostosowania ze względu na różnice kosztów wszelkich kredytów udzielonych na dokonanie danej sprzedaży pod warunkiem, że czynnik ten jest uwzględniony przy ustalaniu pobieranych cen.

h) Koszty ponoszone po sprzedaży

Dokonuje się dostosowania ze względu na różnice bezpośrednich kosztów udzielania poręczenia, gwarancji, pomocy technicznej, serwisu i obsługi, zgodnie z przepisami prawa i/lub przepisami umowy sprzedaży.

i) Marża

Dokonuje się dostosowania ze względu na różnice marż naliczanych przy danej sprzedaży.

j) Przeliczanie waluty

W przypadku gdy porównywanie cen wymaga przeliczania waluty, dokonuje się tego po kursie wymiany z dnia sprzedaży za wyjątkiem przypadku gdy z daną ceną eksportową bezpośrednio związana jest sprzedaż waluty obcej na rynkach terminowych, stosuje się kurs wymiany w sprzedaży terminowej. Za datę sprzedaży zwykle uważa się datę faktury, ale może być to także data umowy, zamówienia lub potwierdzenia zamówienia, jeżeli dokumenty te lepiej określają istotne warunki sprzedaży. Wahania kursów wymiany są pomijane, a eksporterzy mają 60 dni na odzwierciedlenie trwałych tendencji kursów wymiany w okresie objętym dochodzeniem.

D. MARGINES DUMPINGU

11. Z zastrzeżeniem odpowiednich przepisów regulujących należyte porównanie, istnienie marginesów dumpingu w okresie objętym dochodzeniem zwykle ustala się na podstawie porównania średniej wartości normalnej ze średnią ważoną cen we wszystkich transakcjach wywozowych do Wspólnoty lub na podstawie porównania poszczególnych wartości zwykłych z poszczególnymi cenami eksportowymi do Wspólnoty w rozbiciu na poszczególne transakcje. Jednakże, normalna wartość ustalona w oparciu o średnią ważoną może zostać porównana z cenami wszystkich poszczególnych transakcji wywozowych do Wspólnoty, o ile istnieje struktura cen eksportowych, znacząco odbiegających od siebie w zależności od nabywcy, regionu lub okresu, zaś metody przewidziane w pierwszym zdaniu tego ustępu nie odzwierciedlałyby pełnego zakresu praktyk dumpingowych. Przepisy tego ustępu nie wykluczają zastosowania metody kontroli wyrywkowej, zgodnie z w art. 17.

12. Margines dumpingu stanowi kwotę, o jaką zwykła wartość przewyższa cenę eksportową. W przypadku zmiennych marż dumpingowych może zostać ustalona średnia ważona marża dumpingowa.

Artykuł 3

Ustalenie szkody

1. Zgodnie z niniejszym rozporządzeniu termin „szkoda” oznacza, jeżeli nie określono inaczej, znaczną szkodę dla przemysłu wspólnotowego, zagrożenie znaczną szkodą dla przemysłu wspólnotowego lub znaczne opóźnienie powstawania takiego przemysłu oraz jest interpretowane zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

2. Ustalenie szkody odbywa się na podstawie istniejących dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny zarówno: lit. a) wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Wspólnoty oraz lit. b) wpływu tego przywozu na przemysł wspólnotowy.

3. W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych uwzględnia się fakt, czy nastąpił jego znaczny wzrost w wartościach bezwzględnych albo w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny, uwzględnia się fakt, czy nastąpiły znaczne redukcje cenowe przywozu towarów po cenach dumpingowych w stosunku do cen podobnych produktów w przemyśle wspólnotowym lub czy przywóz ten ma w inny sposób spowodować znaczne obniżki cen bądź zapobiec ich znacznym podwyżkom, które w innych warunkach miałyby miejsce. Żaden z powyższych czynników nie musi stanowić decydującej wskazówki.

4. Jeżeli przedmiotem dochodzenia antydumpingowego jest jednocześnie przywóz produktów z szeregu krajów, skutki tego przywozu ocenia się w sposób skumulowany wyłącznie w przypadku stwierdzenia, że: lit. a) ustalony margines dumpingu w przywozie z każdego kraju przekracza de minimis poziom zdefiniowany w art. 9 ust. 3, zaś wielkość przywozu z poszczególnych krajów jest nieznaczna oraz lit. b) kumulacyjna ocena skutków przywozu jest właściwa w świetle warunków konkurencji między produktami przywożonymi oraz warunków konkurencji między produktami przywożonymi a wspólnotowym produktem podobnym.

5. Ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł wspólnotowy obejmuje cenę istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników znaczących dla stanu przemysłu, w tym: faktu, czy przemysł wciąż przechodzi proces odbudowy po skutkach poprzedniego dumpingu lub subwencji, rozmiarów faktycznego marginesu dumpingu, faktycznego i potencjalnego spadku sprzedaży, zysków, produkcji, udziału na rynku, rentowności, zwrotu inwestycji, wykorzystania mocy produkcyjnych, czynników wpływających na ceny wspólnotowe, faktycznych i potencjalnych skutków dla przepływu gotówki, zapasów, zatrudnienia, wynagrodzeń, rozwoju, zdolności do pozyskania kapitału lub inwestycji. Wykaz ten nie jest wyczerpujący a żaden z tych czynników nie musi stanowić decydującej wskazówki.

6. Należy wykazać, na podstawie informacji zgromadzonych w związku z ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkody w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości i/lub poziomy cen, ustalone na podstawie ust. 3 wywierają wpływ na przemysł wspólnotowy, zgodnie z ust. 5, oraz że wpływ ten można uznać za znaczący.

7. Znane czynniki, inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych, w tym samym czasie powodujące szkody dla przemysłu wspólnotowego, również poddaje się ocenie, w celu stwierdzenia, czy spowodowane przez nie szkody nie zostały przypisane przywozowi towarów po cenach dumpingowych, na mocy ust. 6. Czynniki, które można w tym kontekście poddać ocenie, to m.in. wielkość i ceny towarów wywozowych nie sprzedanych po cenach dumpingowych, zmniejszenie popytu, zmiana modelu konsumpcyjnego, restrykcyjne praktyki handlowe i konkurencja między producentami zagranicznymi i producentami wspólnotowymi, postęp techniczny, działalność wywozowa i rentowność przemysłu wspólnotowego.

8. Skutki przywozu towarów po cenach dumpingowych ocenia się w odniesieniu do wyrobu produktów podobnych w przemyśle wspólnotowym, o ile dostępne dane umożliwiają oddzielną identyfikację tej produkcji na podstawie takich kryteriów, jak proces produkcyjny oraz obroty i zyski producenta. Jeżeli oddzielna identyfikacja tej produkcji nie jest możliwa, skutki dumpingu ocenia się poprzez zbadanie najbardziej zbliżonego zestawu lub zakresu produktów, obejmującego produkt podobny, dla którego dostępne są niezbędne informacje.

9. Zagrożenie znaczną szkodą ustala się na podstawie faktów, a nie tylko zarzutów, przypuszczeń, bądź ewentualnych możliwości. Zmiany okoliczności mogących spowodować sytuację, w której dumping doprowadziłby do powstania szkód, powinny być jednoznacznie przewidziane i nieuchronne.

Ustalając zagrożenie znaczną szkodą, należy uwzględnić takie czynniki, jak m.in.:

a) znaczna stopa wzrostu przywozu towarów po cenach dumpingowych na rynek Wspólnoty, wskazująca na możliwość znacznego wzrostu przywozu;

b) swobodnie kontrolowany lub nieuchronny, znaczny wzrost wydajności eksportera, wskazujący na możliwość znacznego rozwoju wywozu towarów po cenach dumpingowych do Wspólnoty, przy uwzględnieniu dostępności innych rynków wywozowych, mogących wchłonąć dodatkowy wywóz;

c) fakt, czy przywóz jest prowadzony w cenach mogących w znacznym stopniu spowodować obniżki cen lub zapobiec ich podwyżkom, które w innych warunkach miałyby miejsce, oraz w cenach mogących zwiększyć popyt na dalszy przywóz, oraz

d) fakt, czy zbadano stan zapasów produktu.

Żaden z czynników wymienionych powyżej nie musi stanowić decydującej wskazówki, ale wszystkie uwzględnione czynniki powinny doprowadzić do wniosku, że dalszy wywóz towarów po cenach dumpingowych jest nieuchronny i w przypadku braku działań ochronnych spowodowana zostanie znaczna szkoda.

Artykuł 4

Definicja przemysłu wspólnotowego

1. Do celów niniejszego rozporządzenia określenie „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów podobnych produktów lub tych producentów, których łączna produkcja stanowi większą część produkcji tych produktów w całej Wspólnocie, w rozumieniu art. 5 ust. 4, z wyjątkiem przypadków gdy:

a) producenci są związani z eksporterami lub importerami, albo sami są importerami produktu rzekomo dumpingowego, określenie „przemysł wspólnotowy” można rozumieć jako odnoszące się do pozostałej części producentów;

b) w wyjątkowych okolicznościach, dla danej produkcji obszar Wspólnoty można podzielić na dwa lub kilka konkurencyjnych rynków, zaś producentów na każdym rynku można uważać za oddzielny przemysł, jeżeli: (i) producenci na tym rynku sprzedają całość lub większość danej produkcji na tym rynku i (ii) popyt na tym rynku nie jest w znacznym stopniu zaspakajany przez producentów danego produktu z innych obszarów Wspólnoty. W takich okolicznościach szkoda może zostać stwierdzona nawet wówczas, gdy nie została wyrządzona większej części przemysłu wspólnotowego, o ile występuje koncentracja przywozu towarów po cenach dumpingowych na taki odizolowany rynek oraz przywóz ten nie wyrządza szkody wszystkim lub prawie wszystkim producentom na tym rynku.

2. Do celów ust. 1, producenta uznaje się za związanego z eksporterami lub importerami wyłącznie w przypadku, gdy: lit. a) jeden z nich bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugiego, lub lit. b) obaj są bezpośrednio kontrolowani przez osobę trzecią, lub lit. c) obaj bezpośrednio lub pośrednio kontrolują osobę trzecią pod warunkiem, że istnieją podstawy do uznania lub podejrzeń, iż na skutek powiązań dany producent postępuje odmiennie od producentów niezwiązanych. Do celów niniejszego akapitu osobę uznaje się za kontrolującą inną osobę w przypadku, gdy jest ona prawnie lub faktycznie władna kierować nią lub ograniczać jej działania.

3. W przypadku uznania przemysłu wspólnotowego za odnoszący się do produkcji w określonym regionie, eksporterzy mają możliwość przyjmować zobowiązania zgodnie z art. 8 w odniesieniu do danego regionu. W takich przypadkach, przy ocenie interesu Wspólnoty w zakresie środków uwzględnia się w szczególności interes danego regionu. Jeżeli właściwe zobowiązania nie zostaną przyjęte bezzwłocznie, lub występują okoliczności określone w art. 8 ust. 9 i 10, można nałożyć cło tymczasowe lub ostateczne w stosunku do Wspólnoty jako całości. W takich przypadkach, w miarę możliwości cła mogą być ograniczone do określonych producentów lub eksporterów.

4. Przepisy art. 3 ust. 8 stosuje się do niniejszego artykułu.

Artykuł 5

Wszczęcie postępowania

1. Z zastrzeżeniem przepisów przewidzianych w ust. 6, dochodzenie mające na celu ustalenie występowania, stopnia i skutków domniemanego dumpingu wszczyna się na pisemną skargę dowolnej osoby fizycznej lub prawnej albo organizacji nie posiadającej osobowości prawnej, działającej w imieniu przemysłu wspólnotowego.

Skargę można kierować do Komisji lub do Państwa Członkowskiego, które przekaże je Komisji. Komisja przekaże Państwom Członkowskim odpisy każdej otrzymanej skargi. Skargę uznaje się za złożona pierwszego dnia roboczego po dostarczeniu Komisji przesyłką poleconą za potwierdzeniem odbioru przez Komisję.

Jeżeli przy braku skargi Państwo Członkowskie posiada dowody występowania dumpingu i szkód, jakie przynosi on przemysłowi wspólnotowemu; dowody te należy bezzwłocznie przedstawić Komisji.

2. Skarga na mocy ust. 1 omusi zawierać dowody na istnienie dumpingu, szkody i związku przyczynowego między rzekomym przywozem towarów po cenach dumpingowych a domniemaną szkodą. Skarga zawiera następujące dostępne składającemu informacje:

a) dane dotyczące składającego skargę oraz charakterystyka wielkości i wartości produkcji podobnych wyrobów we Wspólnocie. Jeżeli składana jest pisemna skarga w imieniu przemysłu wspólnotowego, składający określa przemysł, w imieniu którego składa skargę, przedstawiając wykaz znanych mu producentów podobnego produktu we Wspólnocie (lub stowarzyszeń producentów podobnego produktu we Wspólnocie) oraz, w miarę możliwości, opis wielkości i wartości produkcji podobnego produktu we Wspólnocie, wytwarzanej przez tych producentów;

b) wyczerpujący opis rzekomo dumpingowego produktu, ze wskazaniem kraju lub krajów pochodzenia lub wywozu, dane dotyczące eksportera lub zagranicznego producenta, znanego składającemuskargę, oraz lista znanych mu osób przywożących dany produkt;

c) informacje na temat cen, po których sprzedawany jest dany produkt z przeznaczeniem dla konsumenta na rynku wewnętrznym kraju lub krajów pochodzenia lub wywozu (lub gdy jest to właściwe, informacje na temat cen, po których produkt jest sprzedawany z kraju / krajów pochodzenia lub wywozu do państwa trzeciego / państw trzecich albo informacje na temat skonstruowanej wartości produktu) oraz informacje na temat cen eksportowych lub, w miarę potrzeby, na temat cen, po których produkt po raz pierwszy odsprzedawany jest niezależnemu nabywcy we Wspólnocie;

d) informacje na temat ewolucji wielkości rzekomego przywozu towarów po cenach dumpingowych, jego wpływu na ceny podobnego produktu na rynku wspólnotowym i wpływu na przemysł wspólnotowy, zgodnie z istotnymi czynnikami i wskaźnikami mającymi znacenie dla stanu przemysłu, wymienionymi w art. 3 ust. 3 i 5.

3. Komisja w możliwym zakresie zbada dokładność i stosowność materiału dowodowego dostarczonego przez skarżącego, w celu ustalenia, czy materiał ten jest wystarczający do wszczęcia dochodzenia.

4. Dochodzenia, zgodnie z ust. 1, nie wszczyna się, jeżeli nie zostanie ustalone, na podstawie poparcia lub sprzeciwu wyrażonego przez producentów podobnego produktu we Wspólnocie, że skarga została złożona przez przemysł wspólnotowy lub w jego imieniu. Skargę uznaje się za złożoną przez przemysł wspólnotowy lub w jego imieniu, jeżeli popierają ją producenci Wspólnoty, których całkowita produkcja stanowi ponad 50% łącznej produkcji podobnego wyrobu tej części przemysłu wspólnotowego wyrażając poparcie lub sprzeciw w stosunku do skargi. Jednakże nie wszczyna się dochodzenia, jeżeli producenci wspólnotowi jednoznacznie popierający skargęzapewniają mniej niż 25% całkowitej produkcji podobnego wyrobu, wytwarzanej przez przemysł wspólnotowy.

5. Jeżeli nie została podjęta decyzja o wszczęciu dochodzenia, władze nie podają wniosku o wszczęcie dochodzenia. do publicznej wiadomości Jednakże po otrzymaniu właściwie umotywowanej skargi i przed wszczęciem dochodzenia zawiadamia się rząd danego kraju wywozu.

6. Jeżeli w szczególnych okolicznościach zostanie podjęta decyzja o wszczęciu dochodzenia bez otrzymania od przemysłu wspólnotowego lub w jego imieniu pisemnej skargi z wnioskiem o jego wszczęcie, dochodzenie to wszczyna się w oparciu o dowody istnienia dumpingu, szkody i związku przyczynowego, ustalone zgodnie z ust. 2, uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

7. Dowody istnienia zarówno dumpingu, jak i szkody rozpatruje się jednocześnie w decyzji o wszczęciu dochodzenia. Skargę oddala się w przypadku, gdy dowody na istnienie dumpingu lub szkody, mające uzasadnić wszczęcie postępowania w danej sprawie, nie są wystarczające. Nie wszczyna się postępowania przeciwko krajom, których przywóz stanowi mniej niż 1% rynku, chyba że kraje te łącznie zapewniają 3% lub więcej konsumpcji Wspólnoty.

8. Skargę można wycofać przed wszczęciem dochodzenia; w takim przypadku uznaje się, że nie zostało ono złożone.

9. W przypadku gdy po konsultacji materiał dowodowy jest wystarczający do wszczęcia postępowania, Komisja wszczyna je w ciągu 45 dni od daty złożenia skargi i opublikowania zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. W przypadku przedstawienia materiału dowodowego, który jest niewystarczający, po przeprowadzeniu konsultacji skarżący zostaje o tym poinformowany w ciągu 45 dni od daty skargi w Komisji.

10. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania zapowiada wszczęcie dochodzenia, wskazuje na produkt i dane kraje, zawiera streszczenie uzyskanych informacji, przewiduje przekazanie wszelkich informacji Komisji, określa terminy, w których zainteresowane strony mogą się zgłaszać, przedstawić swoje opinie pisemnie i przekazać informacje, jeżeli te opinie i informacje mają zostać uwzględnione podczas pochodzenia; zawiadomienie określa także terminy, w których zainteresowane strony mogą wnioskować o przesłuchanie przed Komisją, zgodnie z art. 6 ust. 5.

11. Komisja poinformuje eksporterów, importerów, ich reprezentatywne stowarzyszenia, których zgodnie z jej informacjami dochodzenie ma dotyczyć, jak również przedstawicieli kraju wywozu i osób składających skargę o wszczęciu postępowania oraz, odpowiednio przestrzegając klauzuli o poufności informacji, przekaże pełny tekst pisemnej skargi, otrzymanego zgodnie z ust. 1, znanym jej eksporterom i organom kraju wywozu, jak również udostępni go, na odpowiedni wniosek, innym zainteresowanym stronom. Jeżeli liczba eksporterów jest szczególnie duża, pełny tekst pisemnej skargi przekazuje się wyłącznie organom kraju wywozu lub odpowiedniemu stowarzyszeniu handlowemu.

12. Dochodzenie antydumpingowe nie może utrudniać procedur odprawy celnej.

Artykuł 6

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania Komisja we współpracy z Państwami Członkowskimi rozpocznie dochodzenie na szczeblu Wspólnoty. Dochodzenie to obejmuje zarówno dumping, jak i szkodę, które badane są jednocześnie. Aby ustalenia były reprezentatywne, określa się okres dochodzenia, który w przypadku dumpingu zwykle trwa nie mniej niż sześć miesięcy bezpośrednio przed wszczęciem postępowania. Informacje dotyczące okresu po dochodzeniu zwykle nie są brane pod uwagę.

2. Strony otrzymujące kwestionariusz stosowany przy dochodzeniu antydumpingowym mają co najmniej 30 dni na udzielenie odpowiedzi. Dla eksporterów okres ten rozpoczyna się z dniem otrzymania kwestionariusza, który w tym celu uznaje się za przypadający w tydzień po terminie wysłania go do eksportera lub przekazania właściwemu przedstawicielstwu dyplomatycznemu kraju wywozu. Okres ten może zostać przedłużony do 30 dni, przy odpowiednim uwzględnieniu terminów dochodzenia, pod warunkiem, że dana strona przedstawi odpowiednie powody przedłużenia, z uwagi na szczególne okoliczności.

3. Komisja może wystąpić z wnioskiem do Państw Członkowskich o dostarczenie informacji, a Państwa Członkowskie są zobowiązane podjąć wszelkie kroki niezbędne do spełnienia tego żądania i przesłać Komisji wymagane informacje wraz z wynikami wszelkich przeprowadzonych inspekcji, kontroli i dochodzeń. W przypadku gdy informacje te są istotne dla ogółu lub Państwo Członkowskie wnioskowało o ich przekazanie, Komisja przekazuje je innym Państwom Członkowskim, pod warunkiem, że informacje te nie są poufne, w którym to przypadku przekazuje się ich streszczenie, bez zastrzeżenia poufności.

4. Komisja może wystąpić z wnioskiem o dokonanie niezbędnych kontroli i inspekcji, w szczególności wśród importerów, handlowców i producentów Wspólnoty oraz przeprowadzenie dochodzeń w państwach trzecich, pod warunkiem, że zainteresowane przedsiębiorstwa wyrażą na to zgodę, a rząd danego kraju został oficjalnie powiadomiony i nie zgłasza sprzeciwu. Państwa Członkowskie podejmą wszelkie kroki konieczne do spełnienia tych żądań Komisji. Na wniosek Komisji lub Państwa Członkowskiego urzędnicy Komisji mogą towarzyszyć urzędnikom Państw Członkowskich w wykonywaniu obowiązków.

5. Zainteresowane strony, które dokonały zgłoszenia zgodnie z art. 5 ust. 10 zostaną przesłuchane, o ile wystąpią z wnioskiem o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, wykazując, że są zainteresowane wynikiem postępowania i istnieją szczególne powody, dla których strony te powinny zostać przesłuchane.

6. Na odpowiedni wniosek umożliwia się importerom, eksporterom, przedstawicielom rządu kraju wywozu i składającym skargę, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 5 ust. 10, spotkanie ze stronami o przeciwnych interesach, w celu przedstawienia odmiennych opinii i kontrargumentów. Zapewniając takie możliwości należy uwzględnić potrzebę zachowania poufności i wygody stron. Żadna ze stron nie ma obowiązku uczestnictwa w spotkaniu i niestawiennictwo nie wpływa negatywnie na jej pozycję w danej sprawie. Informacje ustne przekazane na podstawie niniejszego akapitu uwzględnia się, jeżeli zostaną one odtworzone na piśmie.

7. Skarżący, importerzy, eksporterzy, ich przedstawicielstwa, organizacje użytkowników i konsumentów, zgłaszający się zgodnie z art. 5 ust. 10, oraz przedstawiciele kraju wywozu mogą na pisemny wniosek przejrzeć wszystkie informacje przekazane przez każdą ze stron dochodzenia, za wyjątkiem wewnętrznych dokumentów opracowanych przez organy Wspólnoty lub Państw Członkowskich, istotne dla prezentacji ich sprawy, nie objęte klauzulą poufności w rozumieniu art. 19 i wykorzystywane podczas dochodzenia. Strony te mogą udzielać odpowiedzi na uzyskane informacje, zaś ich komentarze będą brane pod uwagę, o ile zostaną odpowiednio uzasadnione.

8. Za wyjątkiem okoliczności przewidzianych w art. 18, informacje udostępnione przez zainteresowane strony, na podstawie których dokonano odpowiednich ustaleń, badane są w dostępnym zakresie pod względem dokładności.

9. Przy postępowaniach wszczętych na podstawie art. 5 ust. 9 dochodzenie zamyka się w ciągu jednego roku, jeżeli tylko jest to możliwe. W każdym przypadku, dochodzenia te zamyka się w ciągu 15 miesięcy od daty wszczęcia, zgodnie z ustaleniami dokonanymi na podstawie art. 8 dla zobowiązań lub art. 9 dla podjęcia działań ostatecznych.

Artykuł 7

Środki tymczasowe

1. Cło tymczasowe można zastosować, jeżeli postępowanie zostało wszczęte zgodnie z art. 5, opinia publiczna została o tym powiadomiona, zainteresowanym stronom odpowiednio umożliwiono przekazanie informacji i przedstawienie komentarzy zgodnie z art. 5 ust. 10, tymczasowo potwierdzono dumping i wynikającą z niego szkodę dla przemysłu wspólnotowego, zaś interes Wspólnoty wymaga interwencji w celu zapobieżenia tej szkodzie. Cła tymczasowe wprowadza się nie wcześniej niż 60 dni od wszczęcia postępowania, ale nie później niż dziewięć miesięcy po jego wszczęciu.

2. Kwota tymczasowego cła antydumpingowego nie może przekroczyć tymczasowo ustalonego marginesu dumpingu, ale powinna ona być niższa od tego marginesu, jeżeli spowoduje to usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego.

3. Cła tymczasowe są zabezpieczone gwarancją, a dopuszczenie danych produktów do wolnego obrotu we Wspólnocie może zostać uzależnione od zapewnienia takiej gwarancji.

4. Komisja podejmie działania tymczasowe po konsultacji z Państwami Członkowskimi, a w nagłych przypadkach po ich poinformowaniu. W tej drugim przypadku, konsultacje przeprowadza się najpóźniej w ciągu 10 dni po poinformowaniu Państwa Członkowskiego o działaniach podjętych przez Komisję.

5. W przypadku gdy Państwo Członkowskie wystąpi z wnioskiem o niezwłoczną interwencję Komisji i warunki określone w ust. 1 zostaną spełnione, najpóźniej w ciągu pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku Komisja podejmie decyzję, czy tymczasowe cło antydumpingowe powinno zostać nałożone.

6. Komisja bezzwłocznie poinformuje Radę i Państwa Członkowskie o decyzji podjętej na podstawie ust. 1-5 niniejszego artykułu. Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję.

7. Cło tymczasowa może zostać nałożone na okres sześciu miesięcy, a następnie przedłużone o kolejne trzy miesiące lub od razu nałożone na dziewięć miesięcy. Jednakże może ono zostać przedłużone lub nałożone na dziewięć miesięcy, w przypadku gdy eksporterzy reprezentujący znaczny udział procentowy handlu wystąpią z takim wnioskiem lub nie zgłoszą sprzeciwu po otrzymaniu zawiadomienia od Komisji.

Artykuł 8

Zobowiązania

1. Dochodzenie można zakończyć nie nakładając cła tymczasowego, ani ostatecznego, jeżeli eksporter złoży zadowalające, dobrowolne zobowiązanie rewizji cen lub zaprzestania wywozu na dany obszar po cenach dumpingowych, tak aby Komisja uznała, po przeprowadzeniu konsultacji, że szkodliwe efekty dumpingu zostaną usunięte. Podwyżki cen wynikające ze zobowiązań nie muszą być wyższe od niezbędnych do eliminacji marginesu dumpingu, natomiast powinny być niższe od marginesu dumpingu, jeżeli spowodują usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego.

2. Zobowiązania mogą być sugerowane przez Komisję, ale eksporterzy nie muszą ich podejmować. Fakt, że eksporter nie zaoferował podjęcia zobowiązania lub brak akceptacji zobowiązania w żaden sposób nie wpływa na ocenę danej sprawy. Jednakże może zostać stwierdzone, że wystąpienie grożącej szkody jest bardziej prawdopodobne jeżeli przywóz towarów po cenach dumpingowych będzie kontynuowany. Zobowiązania nie są od eksporterów wymagane ani akceptowane, jeżeli dumping i szkody spowodowane tym dumpingiem nie zostały tymczasowo potwierdzone. Za wyjątkiem szczególnych okoliczności, zobowiązania oferuje się nie później niż do końca okresu, w którym można składać oświadczenia na podstawie art. 20 ust. 5.

3. Oferowane zobowiązania nie muszą zostać zaakceptowane, jeżeli akceptacja taka nie jest praktyczna, np. gdy liczba rzeczywistych lub potencjalnych eksporterów jest zbyt duża lub istnieją inne przyczyny, łączne z ogólną polityką. Dany eksporter może zostać poinformowany o podstawach proponowanego odrzucenia oferty zobowiązania i może mieć zapewnioną możliwość komentarza. Powody odrzucenia wyszczególnia się w ostatecznej decyzji.

4. Strony oferujące zobowiązanie powinny je przedstawić bez klauzuli poufności, tak aby możliwe było udostępnienie zainteresowanym stronom dochodzenia.

5. W przypadku akceptacji zobowiązań, po przeprowadzeniu konsultacji i przy braku sprzeciwu ze strony Komitetu Doradczego, dochodzenie zostaje zakończone. We wszystkich innych przypadkach, Komisja niezwłocznie przekazuje Radzie sprawozdanie z wyników konsultacji oraz propozycję zakończenia dochodzenia. Dochodzenia uznaje się za zakończone, jeżeli w ciągu miesiąca Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, nie podejmie innej decyzji.

6. Jeżeli zobowiązania zostaną zaakceptowane, dochodzenie w sprawie dumpingu i szkody zwykle zostaje zamknięte. W takim przypadku, jeżeli stwierdzono brak dumpingu i szkody, zobowiązanie automatycznie wygasa, za wyjątkiem przypadków, w których stwierdzenie takie w dużej mierze zależy od istnienia zobowiązania. W takich wypadkach można wymagać kontynuacji zobowiązania przez uzasadniony okres. W przypadku gdy dumping lub szkoda zostaną potwierdzone, zobowiązanie trwa nadal, zgodnie z warunkami i przepisami niniejszego rozporządzenia.

7. Na eksportera, którego zobowiązanie zostało zaakceptowane, Komisja nakłada obowiązek okresowego przekazywania informacji niezbędnych do spełnienia zobowiązania oraz do weryfikacji odpowiednich danych. Niezastosowanie się do tego wymogu stanowi naruszenie zobowiązania.

8. W przypadku akceptacji zobowiązań od określonych eksporterów podczas dochodzenia, do celów art. 11 uznaje się je za wchodzące w życie od daty zamknięcia dochodzenia dla kraju wywozu.

9. W przypadku naruszenia lub wycofania zobowiązania przez dowolną ze stron, nakłada się ostateczne cło, zgodnie z art. 9, na podstawie faktów ustalonych w kontekście dochodzenia, które doprowadziły do powstania zobowiązania, pod warunkiem, że dochodzenie to zostało zamknięte z ostatecznym stwierdzeniem dumpingu i szkody, zaś zainteresowany eksporter, za wyjątkiem eksporterów wycofujących zobowiązanie, miał możliwość wypowiedzenia się.

10. Po przeprowadzeniu konsultacji może zostać nałożone cło tymczasowe, stosownie do art. 7, w oparciu o najlepsze posiadane informacje, w przypadku uzasadnionego podejrzenia naruszenia lub wycofania zobowiązania, jeżeli dochodzenie, które doprowadziło do zobowiązania, nie zostało zamknięte.

Artykuł 9

Zakończenie bez ustanowienia środków, nałożenie ostatecznych opłat

1. W przypadku wycofania skargi, postępowanie może zostać zakończone, chyba że będzie to sprzeczne z interesem Wspólnoty.

2. Jeżeli po przeprowadzeniu konsultacji okaże się, że środki ochronne nie są konieczne i Komitet Doradczy nie zgłasza sprzeciwu, dochodzenie lub postępowanie zostaje zakończenie. W pozostałych przypadkach, Komisja niezwłocznie przekazuje Radzie sprawozdanie z wyników konsultacji wraz z propozycją zakończenia postępowania. Postępowanie uznaje się za zakończone, jeżeli w ciągu miesiąca Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, nie podjęła innej decyzji.

3. Do celów postępowania wszczętego na podstawie art. 5 ust. 9 szkodę uważa się za nieznaczną, gdy dany przywóz jest mniejszy od wielkości określonych w art. 5 ust. 7. W postępowaniu takim następuje zakończenie, w przypadku stwierdzenia, że margines dumpingu wynosi mniej niż 2% wyrażone jako udział procentowy ceny eksportowej, pod warunkiem, że w przypadku gdy margines wynosi poniżej 2% jedynie dochodzenie zostaje zakończone w stosunku do indywidualnych eksporterów, którzy jednak nadal pozostaną objęci postępowaniem i mogą zostać objęci ponownym dochodzeniem oraz dalszą rewizją, przeprowadzaną w danym kraju na podstawie art. 11.

4. Jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Wspólnoty wymaga interwencji zgodnie z art. 21, a Rada, stanowiąc zwykłą większością głosów, na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego, nakłada ostateczne cło antydumpingowe,. W przypadku obowiązywania cła tymczasowego, Radzie przedkłada się propozycję działań ostatecznych, nie później niż jeden miesiąc przed wygaśnięciem tej opłaty. Kwota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego.

5. Cło antydumpingowe nakłada się w odpowiedniej wysokości w każdym przypadku, w sposób nie dyskryminujący, na towary przywożone ze wszystkich źródeł po cenach dumpingowych i powodujące szkody, za wyjątkiem przywozu towarów z tych źródeł, których zobowiązania złożone na warunkach niniejszego rozporządzenia zostały zaakceptowane. Rozporządzenie nakładające cła, określa cło dla każdego dostawcy lub, jeżeli nie jest to wykonalne, oraz w przypadkach wymienionych w art. 2 ust. 7, jako generalna zasada, dla danego kraju dostawcy.

6. W przypadku gdy Komisja ograniczyła badanie zgodnie z art. 17, cła antydumpingowe nakładane na przywóz przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci badaniem, nie mogą przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron w kontroli wyrywkowej. Do celów niniejszego ustępu Komisja pomija marginesy zerowe i de minimis oraz marginesy ustalone w warunkach określonych w art. 18. Poszczególne cła stosuje się na przewóz od eksportera lub producenta objętego indywidualną procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 10

Moc wsteczna

1. Środki tymczasowe i ostateczne opłaty antydumpingowe stosuje się wyłącznie do produktów wprowadzonych do wolnego obrotu po wejściu w życie decyzji podjętej na mocy art. 7 ust. 1 lub art. 9 ust. 4 zależnie od przypadku, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2. W przypadku gdy zostało zastosowano cło tymczasowe i ostatecznie stwierdzono istnienie dumpingu oraz szkody, Rada zadecyduje, bez względu na fakt, czy zostanie nałożone ostateczne cło antydumpingowe, jaka część cła tymczasowego powinna być ostatecznie pobierana. Do tego celu określenie „szkoda” nie obejmuje znacznego spowolnienia powstawania przemysłu wspólnotowego, ani zagrożenia znaczną szkodą, o ile zostanie stwierdzone, że w przypadku braku środków tymczasowych znaczna szkoda powstanie. W pozostałych przypadkach, obejmujących ryzyko spowolnienia i groźbę szkody, wszelkie kwoty tymczasowe zostaną zwolnione, a cła ostateczne mogą zostać nałożone wyłącznie od daty ostatecznego ustalenia istnienia groźby lub znacznego spowolnienia.

3. Jeżeli ostateczne cło antydumpingowe jest wyższe od cła tymczasowego, kwoty różnicy nie pobiera się. Jeżeli ostateczne cło jest niższe od cła tymczasowego, wysokość cła oblicza się ponownie. Jeżeli ostateczne ustalenia są negatywne, cło tymczasowe nie jest potwierdzone.

4. Ostateczne cło antydumpingowe może zostać nałożona na produkty, które zostały wprowadzone do konsumpcji nie wcześniej niż 90 dni przed datą zastosowania środków tymczasowych i nie przed wszczęciem dochodzenia, pod warunkiem, że przywóz został zarejestrowany zgodnie z art. 14 ust. 5, Komisja umożliwiła zainteresowanym importerom przedstawienie ich uwag się, oraz:

a) dany produkt w przesłości stanowił przedmiot dumpingu w dłuższym okresie czasu lub importer był świadomy albo powinien być świadomy dumpingu w zakresie jego rozmiarów i szkody, domniemanej bądź stwierdzonej, oraz

b) poza poziomem przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym dochodzeniem przywóz nadal znacznie rośnie, co przy uwzględnieniu momentu, w którym jest on wykonywany , jego wielkości i innych okoliczności może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone.

5. W przypadkach naruszenia lub wycofania zobowiązania, cło ostateczne pobiera się zgodnie z niniejszym rozporządzeniem od towarów wprowadzonych do wolnego obrotu nie więcej niż 90 dni przed zastosowaniem środków tymczasowych, pod warunkiem, że przywóz ten nie został zarejestrowany zgodnie z art. 14 ust. 5 i takie wsteczne oszacowanie nie dotyczy przywozu towarów dokonanego przed naruszeniem lub wycofaniem zobowiązania.

Artykuł 11

Okres, rewizja i zwroty

1. Środek antydumpingowy pozostaje w mocy jedynie w okresie i w zakresie niezbędnym do przeciwdziałania dumpingowi, który powoduje szkodę.

2. Ostateczny środek antydumpingowy wygasa pięć lat po jego nałożeniu lub pięć lat od daty zamknięcia ostatniej rewizji dumpingu i szkody, chyba że podczas rewizji stwierdzono, że wygaśnięcie doprowadzi do kontynuacji lub powrotu dumpingu i szkody. Taką rewizję wygaśnięcia wszczyna się z inicjatywy Komisji lub na wniosek złożony w imieniu producentów wspólnotowych, a środek pozostaje w mocy do czasu zakończenia rewizji.

Rewizję wygaśnięcia wszczyna się w przypadku, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody na to, że usunięcie środków prawdopodobnie doprowadzi do kontynuacji lub powrotu dumpingu i szkody. Prawdopodobieństwo takie można wykazać np. dowodząc kontynuacji dumpingu i szkody lub dowodząc, że usunięcie szkody jest w całości lub części możliwe dzięki środkom, lub dowodząc, że sytuacja eksportera lub warunki rynkowe mogą wskazywać na dalsze występowanie szkodliwego dumpingu.

Podczas dochodzenia prowadzonego na podstawie niniejszego akapitu, eksporterom, importerom oraz przedstawicielom kraju wywozu i producentom wspólnotowym zapewnia się możliwość odparcia zarzutów oraz rozszerzenia i skomentowania kwestii wyszczególnionych we wniosku o rewizję, zaś wnioski formułuje się z uwzględnieniem wszystkich istotnych i należycie udokumentowanych dowodów na to, czy usunięcie środków doprowadzi do kontynuacji bądź powrotu dumpingu i szkody.

Zawiadomienie w sprawie przyszłego wygaśnięcia publikuje się w odpowiednim terminie w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, w ostatnim roku stosowania środków, określonych w niniejszym ustępie. Po opublikowaniu, producenci wspólnotowi mają prawo wystąpić z wnioskiem o rewizję zgodnie z akapitem drugim, nie później niż 3 miesiące przed końcem pięcioletniego okresu. Zawiadomienie o faktycznym wygaśnięciu środków na mocy niniejszego akapitu również podlega publikacji.

3. Potrzeba trwałego stosowania środków może zostać poddana rewizji, jeżeli jest to zagwarantowane z inicjatywy Komisji lub na wniosek Państwa Członkowskiego albo, pod warunkiem, że upłynął odpowiedni termin co najmniej jednego roku od czasu nałożenia środków ostatecznych, na wniosek eksportera, importera lub producentów wspólnotowych, który to wniosek w dostatecznym stopniu dowodzi potrzeby dokonania tymczasowej rewizji.

Rewizję tymczasową wszczyna się w przypadku, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody na to, że dalsze stosowanie środków nie jest już konieczne do wyrównania dumpingu i/lub szkody, która nie powinna występować nadal, ani powracać jeżeli środki zostały usunięte lub zmienione, albo że istniejące środki nie są lub nie są już wystarczające do zapobiegania dumpingowi powodującemu szkody.

Prowadząc dochodzenie na mocy przepisów niniejszego ustępu, Komisja może między innymi rozważyć, czy okoliczności związane z dumpingiem i szkodą uległy istotnej zmianie albo czy istniejące środki przynoszą zamierzone wyniki w usuwaniu szkody poprzednio ustalonej zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia. W ostatecznym stwierdzeniu tej kwestii, uwzględnia się wszystkie istotne i należycie udokumentowane dowody.

4. Rewizję przeprowadza się także w celu ustalenia indywidualnych marginesów dumpingu nowych eksporterów kraju wywozu, którzy nie wywieźli produktu w okresie dochodzenia, na mocy którego nałożono dane środki.

Rewizję wszczyna się w przypadku, gdy nowy eksporter lub producent potrafi wykazać, że nie jest związany z eksporterami ani producentami z kraju wywozu, których produkt jest objęty środkami antydumpingowymi i jeżeli faktycznie prowadzili oni wywóz do Wspólnoty po powyższym okresie objętym dochodzeniem, lub mogą wykazać, że przyjęli nieodwracalne zobowiązania umowne wywozu znacznej ilości produktu do Wspólnoty.

Rewizję dla nowego eksportera wszczyna się i prowadzi w trybie przyspieszonym, po konsultacji z Komitetem Doradczym i po umożliwieniu producentom wspólnotowym wyrażenia opinii. Rozporządzenie Komisji wszczynające rewizję uchyla obowiązujące cło dotyczące nowego zainteresowanego eksportera, poprzez zmianę rozporządzenia nakładającego to cło oraz poddanie przywożonych towarów rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5, tak, aby zapewnić, że w przypadku stwierdzenia dumpingu nowego eksportera na podstawie rewizji, cło antydumpingowe może zostać pobrane z mocą wsteczną od terminu wszczęcia rewizji.

Przepisów niniejszego akapitu nie stosuje się w przypadku nałożenia ceł na mocy art. 9 ust. 6.

5. Odpowiednie przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące procedur i przebiegu dochodzenia, za wyjątkiem przepisów określających terminy, stosuje się do wszystkich rewizji prowadzonych na podstawie ust. 2, 3 i 4. Każdą taką rewizję przeprowadza się w trybie przyspieszonym i zwykle zamyka w ciągu 12 miesięcy od daty jej wszczęcia.

6. Rewizje prowadzone na podstawie niniejszego artykułu wszczyna Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym. Zgodnie z gwarancjami przewidzianymi w rewizji, instytucja Wspólnoty odpowiedzialna za wprowadzenie środków uchyla je lub utrzymuje na podstawie ust. 2, albo uchyla, utrzymuje lub zmienia na podstawie ust. 3 i 4. W przypadku uchylenia środków dla indywidualnych eksporterów, a nie dla kraju jako całości, eksporterzy ci podlegają postępowaniu i mogą automatycznie zostać poddani ponownemu dochodzeniu w każdej kolejnej rewizji prowadzonej dla tego kraju na podstawie niniejszego artykułu.

7. W przypadku, gdy rewizja środków na podstawie ust. 3 jest w toku przy końcu okresu ich stosowania jak określono z ust. 2, rewizja ta obejmuje także okoliczności wymienione w ust. 2.

8. Bez względu na ust. 2, importer może wnioskować o zwrot pobranych ceł w przypadku wykazania, że margines dumpingu, na podstawie którego cła te uiszczono, został usunięty lub zredukowany poniżej poziomu obowiązującego cła.

Żądając zwrotu ceł antydumpingowych importer przekazuje wniosek Komisji. Wniosek jest składany za pośrednictwem Państwa Członkowskiego, na obszarze którego produkty zostały wprowadzone do wolnego obrotu w okresie sześciu miesięcy od daty odpowiedniego ustalenia kwoty ostatecznego cła przez właściwe organy lub daty podjęcia ostatecznej decyzji o pobraniu kwot zabezpieczonych cłem tymczasowym. Państwa Członkowskie niezwłocznie przekazują wniosek Komisji.

Wniosek o zwrot uważa się za należycie poparty dowodami, jeżeli zawiera on dokładne informacje na temat żądanej kwoty zwrotu cła antydumpingowego i towarzyszy mu pełna dokumentacja celna dotycząca obliczenia i uiszczenia tej kwoty. Wniosek powinien także zawierać dowody normalnych wartości i cen eksportowych do Wspólnoty, stosowanych w reprezentatywnym okresie przez eksportera lub producenta objętego cłem. W przypadku gdy importer nie jest związany z danym eksporterem ani producentem i informacje te nie są natychmiast dostępne, albo eksporter lub producent nie jest skłonny przekazać ich importerowi, wniosek zawiera oświadczenie eksportera lub producenta o usunięciu lub zmniejszeniu marginesu dumpingu jak określono w niniejszym artykule, oraz o przekazaniu odpowiednich dowodów potwierdzających Komisji. W przypadku gdy dowody takie nie zostaną przekazane przez eksportera lub producenta w rozsądnym terminie, wniosek zostanie odrzucony.

Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja zdecyduje, czy i w jakim zakresie wniosek ten należy przyjąć lub może także w dowolnym terminie podjąć decyzję o wszczęciu rewizji tymczasowej, poczym informacje i ustalenia pochodzące z takiej rewizji, prowadzonej zgodnie z odpowiednimi przepisami, są wykorzystane do ustalenia, czy i w jakim zakresie zwrot jest uzasadniony. Zwrot ceł zwykle ma miejsce w ciągu 12 miesięcy, a w żadnym wypadku nie później niż 18 miesięcy po dacie złożenia, należycie popartego dowodami, wniosku o zwrot, przez importera produktu objętego cłem antydumpingowym. Kwotę zatwierdzonego zwrotu zwykle wypłaca Państwo Członkowskie w ciągu 90 dni od daty podjęcia powyższej decyzji.

9. We wszystkich dochodzeniach w sprawie rewizji lub zwrotu, prowadzonych na podstawie niniejszego artykułu, Komisja stosuje metodologię wykorzystywaną w trakcie dochodzenia, które doprowadziło do nałożenia cła, pod warunkiem, że okoliczności nie uległy zmianie, z należytym uwzględnieniem przepisów art. 2, w szczególności jego ust. 11 i 12, oraz art. 17 niniejszego rozporządzenia.

10. W każdym postępowaniu prowadzonym na podstawie niniejszego artykułu Komisja bada wiarygodność cen eksportowych zgodnie z art. 2. Jednakże w przypadku podjęcia decyzji o ustaleniu ceny eksportowej zgodnie z art. 2 ust. 9, cenę tę oblicza się bez redukcji o kwotę uiszczonych ceł antydumpingowych, jeżeli zostanie bezspornie udowodnione, że cła są należycie odzwierciedlone w cenach odsprzedaży i dalszych cenach sprzedaży we Wspólnocie.

Artykuł 12

1. W przypadku, gdy przemysł wspólnotowy dostarcza wystarczające informacje wskazujące, że środki nie doprowadziły do żadnych zmian lub doprowadziły do niewystarczających zmian cen odsprzedaży lub dalszych cen sprzedaży we Wspólnocie, dochodzenie może zostać otwarte ponownie, po konsultacjach, w celu ustalenia, czy środki wywierają wpływ na powyższe ceny.

2. W trakcie ponownego dochodzenia prowadzonego na podstawie niniejszego artykułu, eksporterom, importerom i producentom wspólnotowym zapewnia się możliwość wyjaśnienia sytuacji odnośnie cen odsprzedaży i dalszych cen sprzedaży: w przypadku stwierdzenia, że środki powinny były doprowadzić do zmian cen, w celu usunięcia szkody poprzednio ustalonej zgodnie z art. 3, ceny eksportowe zostaną przeszacowane zgodnie z art. 2, a marginesy dumpingu ponownie obliczone tak, aby uwzględnione zostały przeszacowane ceny eksportowe. W przypadku stwierdzenia, że brak zmian cen we Wspólnocie jest spowodowany spadkiem cen eksportowych, który nastąpił przed lub po zastosowaniu środków, marginesy dumpingu mogą zostać ponownie obliczone tak, aby uwzględnione zostały niższe ceny eksportowe.

3. W przypadku gdy ponowne dochodzenie na podstawie niniejszego artykułu wykaże wzrost dumpingu, Rada na wniosek Komisji zmieni obowiązujące środki zwykłą większością głosów, zgodnie z nowymi ustaleniami dotyczącymi cen eksportowych.

4. Odpowiednie przepisy art. 5 i 6 stosuje się do nowej rewizji, prowadzonej na podstawie niniejszego artykułu z tym, że rewizję taką prowadzi się w trybie przyspieszonym i zwykle zamyka w ciągu sześciu miesięcy od daty wszczęcia ponownego dochodzenia.

5. Domniemane zmiany normalnej wartości uwzględnia się na podstawie niniejszego artykułu wyłącznie w przypadkach, gdy pełne informacje na temat zrewidowanych normalnych wartości, należycie udokumentowanych, zostaną przedstawione Komisji w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia. W przypadku gdy dochodzenie obejmuje ponowną ocenę normalnych wartości, przywóz może podlegać rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 w oczekiwaniu na wynik dochodzenia.

Artykuł 13

Obejście środków

1. Cła antydumpingowe nałożone na podstawie niniejszego rozporządzenia można rozszerzyć tak, aby objęły przywóz produktów podobnych lub ich części z państw trzecich, w przypadku gdy obowiązujące środki są obchodzone. Obejście określa się jako zmianę struktury handlu między państwami trzecimi a Wspólnotą, wynikającą z praktyki, procesu lub prac nie mających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, przy czym istnieją dowody na osłabienie skutków cła w odniesieniu do cen i/lub ilości podobnych produktów, jak również dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla tych produktów.

2. Działalność montażową prowadzoną we Wspólnocie lub w państwie trzecim uznaje się za mającą na celu obejście obowiązujących środków, jeżeli:

a) rozpoczęła się lub przybrała znacznie na sile po lub tuż przed wszczęciem dochodzenia antydumpingowego, zaś części pochodzą z kraju objętego środkami; i

b) części stanowią 60% lub więcej łącznej wartości części zmontowanego produktu, przy czym w żadnym wypadku za obejście środków nie zostanie uznana sytuacja, w której wartość dodana do przywiezionych części w trakcie montażu lub wykończenia przekracza 25% kosztów produkcji, i

c) skutki korygujące są osłabione w odniesieniu do cen i/lub ilości zmontowanych produktów podobnych i istnieją dowody na istnienie dumpingu w stosunku do zwykłych wartości uprzednio ustalonych dla produktów podobnych.

3. Dochodzenia na mocy niniejszego artykułu wszczyna się w przypadkach, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody dotyczące czynników wymienionych w ust. 1, po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego przez Komisję, która nakazuje także organom celnym odprawienie przywozu z zastrzeżeniem rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 lub żądania gwarancji. Dochodzenia prowadzone są przez Komisję, której mogą towarzyszyć organy celne, i zamykane są w ciągu dziewięciu miesięcy. W przypadku, gdy początkowo ustalone fakty uzasadnią rozszerzanie środków, rozszerzenia tego dokonuje Rada stanowiąc zwykłą większością głosów, na wniosek Komisji, począwszy od daty nałożenia obowiązku rejestracji na podstawie art. 14 ust. 5 lub żądania gwarancji. Odpowiednie przepisy proceduralne niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do wszczynania i prowadzenia dochodzeń mają zastosowanie na podstawie niniejszego artykułu.

4. Produkty nie podlegają rejestracji na podstawie art. 14 ust. 5, ani środkom, w przypadku gdy towarzyszy im świadectwo celne, stwierdzające, że przywóz towarów nie stanowi obejścia środków. Świadectwa takie mogą być wydane importerom na pisemny wniosek organów upoważnionych na mocy decyzji Komisji, która do tego celu zasięga opinii Komitetu Doradczego lub decyzji Rady nakładającej środki i pozostają w mocy w okresie i na warunkach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

5. Przepisy niniejszego artykułu nie wyłączają zwykłego stosowania obowiązujących przepisów dotyczących opłat celnych.

Artykuł 14

Przepisy ogólne

1. Tymczasowe lub ostateczne cła antydumpingowe nakłada w drodze rozporządzenia i pobiera Państwo Członkowskie, w formie i wysokości, a także zgodnie z innymi kryteriami ustanowionymi w rozporządzeniu. Cła te pobiera się niezależnie od ceł, podatków i innych opłat zwykle nakładanych na przywóz. Żaden produkt nie może być objęty jednocześnie cłem antydumpingowym i wyrównawczym w celu eliminacji tych samych skutków powstałych z tytułu dumpingu lub subwencji wywozowych.

2. Rozporządzenia nakładające tymczasowe lub ostateczne cła antydumpingowe oraz rozporządzenia i decyzje dotyczące akceptacji zobowiązania lub zakończenia dochodzenia albo postępowania publikuje się w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. Takie rozporządzenia i decyzje zawierają w szczególności, przy należytej ochronie informacji poufnych, jeżeli jest to możliwe, nazwy eksporterów lub zaangażowanych państw, opis produktu oraz streszczenie faktów i uwag istotnych dla stwierdzenia dumpingu bądź szkody. W każdym przypadku znanym stronom przesyła się odpis rozporządzenia lub decyzji. Przepisy niniejszego ustępu stosuje się mutatis mutandis do rewizji.

3. Szczególne przepisy, w szczególności dotyczące powszechnej definicji pojęcia pochodzenia, zawarte w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2913/926, mogą zostać przyjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

4. W interesie Wspólnoty środki nałożone na mocy niniejszego rozporządzenia mogą zostać zawieszone decyzją Komisji, po konsultacji z Komitetem Doradczym, na okres dziewięciu miesięcy. Zawieszenie może zostać przedłużone na kolejny okres nie dłuższy niż jeden rok, jeżeli Rada podejmie taką decyzję stanowiąc zwykłą większością głosów na wniosek Komisji. Środki mogą zostać zawieszone wyłącznie w przypadku, gdy warunki rynkowe tymczasowo uległy zmianie w takim zakresie, że w skutek zawieszenia szkoda nie powinna nastąpić ponownie z zastrzeżeniem, że przemysł wspólnotowy miał możliwość wyrażenia opinii na ten temat, która została uwzględniona. Środki mogą zostać wprowadzone ponownie w dowolnym terminie i po przeprowadzeniu konsultacji, jeżeli przyczyna zawieszenia ustała.

5. Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, może polecić organom celnym podjęcie odpowiednich kroków w celu zarejestrowania przywożonych towarów tak, aby środki mogły zostać zastosowane w odniesieniu do przywozu od daty rejestracji. Przywożone towary mogą zostać poddane rejestracji, na wniosek przemysłu wspólnotowego, który zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Rejestracja zostaje wprowadzona rozporządzeniem, które określa przedmiot środka i, gdy jest to właściwe, szacunkową kwotę opłat, które mogłyby być zapłaconew przyszłości. . Okres obowiązkowej rejestracji nie może być dłuższy niż dziewięć miesięcy.

6. Państwa Członkowskie każdego miesiąca składają sprawozdania Komisji na temat handlu produktami przywozowymi objętymi dochodzeniem i środkami, a także na temat kwoty ceł pobranych na mocy niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 15

Konsultacje

1. Wszelkie konsultacje przewidziane w niniejszym rozporządzeniu prowadzi się w ramach Komitetu Doradczego, w którego skład wchodzą przedstawiciele wszystkich Państw Członkowskich oraz przedstawiciel Komisji jako przewodniczący. Konsultacje prowadzi się niezwłocznie na wniosek Państwa Członkowskiego lub z inicjatywy Komisji, w każdym przypadku w okresie umożliwiającym przestrzeganie terminów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2. Komitet obraduje po zwołaniu przez przewodniczącego. Przewodniczący bezzwłocznie przekazuje Państwom Członkowskim wszelkie istotne informacje.

3. Gdy jest to niezbędne, konsultacje mogą być prowadzone wyłącznie w formie pisemnej; w takich przypadkach Komisja zawiadamia o tym fakcie Państwa Członkowskie i określa okres, w którym mogą one wyrażać swoje opinie lub wnioskować o konsultacje ustne, które z kolei organizuje przewodniczący, pod warunkiem, że konsultacje te mogą być przeprowadzone w terminie umożliwiającym przestrzeganie innych terminów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

4. Konsultacje obejmują w szczególności:

a) istnienie dumpingu i metody ustalania marginesu dumpingu;

b) istnienie i zakres szkody;

c) związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych i szkodą;

d) środki, które w danych okolicznościach mogą zapobiec szkodzie lub naprawić szkodę spowodowaną dumpingiem, jak również sposoby realizacji tych środków.

Artykuł 16

Wizyty weryfikacyjne

1. Komisja przeprowadza inspekcje, gdy uznaje to za właściwe, w celu zbadania dokumentacji importerów, eksporterów, handlowców, agentów, producentów, stowarzyszeń i organizacji zawodowych oraz weryfikacji dostarczonych informacji, dotyczących dumpingu i szkody. W przypadku braku właściwej i terminowej odpowiedzi inspekcja weryfikacyjna może nie zostać przeprowadzona.

2. Komisja może prowadzić wymagane dochodzenia w państwach trzecich, pod warunkiem, że uzyska zgodę zainteresowanej firmy, zawiadomi przedstawicieli rządu danego kraju i ten rząd nie wyrazi sprzeciwu co do dochodzenia. Niezwłocznie po uzyskaniu zgody zainteresowanej firmy, Komisja przekazuje władzom kraju wywozu nazwy i adresy firm, które zostaną poddane inspekcji, oraz jej uzgodnione terminy.

3. Zainteresowaną firmę zawiadamia się o charakterze informacji, które będą objęte weryfikacją podczas wizyty oraz o innych informacjach, które muszą zostać dostarczone podczas takiej wizyty, co nie wyklucza możliwości żądania podczas weryfikacji, w świetle uzyskanych informacji, dalszych szczegółów.

4. Podczas dochodzeń prowadzonych na podstawie ust. 1, 2 i 3, Komisji towarzyszą urzędnicy tych Państw Członkowskich, które wyrażą takie życzenie.

Artykuł 17

Kontrola wyrywkowa

1. W przypadku dużej liczby skarżących, eksporterów, importerów, typów produktu lub transakcji, dochodzenie można ograniczyć do rozsądnej liczby stron, produktów lub transakcji wykorzystując wzorce statystycznie reprezentatywne w oparciu o informacje dostępne w momencie pobierania, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, obrotów lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym okresie.

2. Ostatecznej selekcji stron, typów produkcji lub transakcji, na podstawie niniejszych przepisów o kontroli wyrywkowej, dokonuje Komisja, chociaż preferowany jest wybór wzorca po konsultacji i za zgodą zainteresowanych stron pod warunkiem, że strony te dokonują zgłoszenia i udostępnią informacje w ciągu trzech tygodni od wszczęcia dochodzenia, w celu umożliwienia wyboru reprezentatywnego wzorca.

3. W przypadkach ograniczenia badania, zgodnie z niniejszym artykułem, indywidualne marginesy dumpingu oblicza się jednak dla eksportera lub producenta nie wyznaczonego początkowo, który przekaże niezbędne informacje w terminach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z wyjątkiem gdy liczba eksporterów lub producentów jest tak duża, że indywidualne badania byłyby nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiałyby zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie.

4. Jeżeli po podjęciu decyzji o kontroli wyrywkowej, niektóre lub wszystkie wybrane strony nie podejmują współpracy, co może w znacznym stopniu wpłynąć na wynik dochodzenia, wybiera się nowy wzorzec. Jednakże, jeżeli współpraca nadal nie będzie w znacznym stopniu podejmowana lub w przypadku braku czasu na wybór nowego wzorca, stosuje się odpowiednie przepisy art. 18.

Artykuł 18

Brak współpracy

1. Jeżeli zainteresowana strona odmawia dostępu lub w inny sposób nie zapewnia niezbędnych informacji w terminach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, albo znacznie utrudnia dochodzenie, ustalenia tymczasowe lub ostateczne, pozytywne bądź negatywne, mogą zostać dokonane w oparciu o fakty dostępne. Zainteresowane strony informuje się o konsekwencjach braku współpracy.

2. Nie udzielenie odpowiedzi przy użyciu komputera nie oznacza braku współpracy, pod warunkiem, że zainteresowana strona wykaże, że przekazanie wymaganej odpowiedzi skutkowałoby dodatkowym, nieuzasadnionym obciążeniem lub dodatkowym kosztem.

3. W przypadku gdy zainteresowana strona przekaże informacje, które nie są idealne pod każdym względem, nie zostaną one pomimo to pominięte pod warunkiem, że braki te nie spowodują zbędnych trudności w dokonywaniu ustaleń o uzasadnionej dokładności i są one właściwe i terminowo przekazane oraz weryfikowalne, a zainteresowana strona działała dokładając wszelkich starań.

4. Jeżeli dowody bądź informacje nie są zaakceptowane, stronę dostarczającą bezzwłocznie powiadamia się o przyczynach takiej decyzji, zapewniając jej możliwość udzielenia wyjaśnień w określonym terminie. Jeżeli wyjaśnienia te zostają uznane za niezadowalające, przyczyny odrzucenia tych dowodów lub informacji zostaną ujawnione i podane w ramach opublikowanych ustaleń.

5. Jeżeli ustalenia, w tym dotyczące normalnej wartości, przyjęto w oparciu o przepisy ust. 1 niniejszego artykułu, łącznie z informacjami dostarczonymi przez skarżącego sprawdza się je, o ile to możliwe i z uwzględnieniem terminów dochodzenia, poprzez odniesienie do informacji pochodzących z innych niezależnych źródeł, które są dostępne, takich jak opublikowane cenniki, urzędowe statystyki dotyczące przywozu i zwrotów ceł lub informacji uzyskanych od innych zainteresowanych stron podczas dochodzenia.

6. Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo, tak, że odpowiednie informacje pozostają nieujawnione, wynik może być mniej korzystny niż ten który byłby w przypadku pełnej współpracy.

Artykuł 19

Poufność

1. Wszelkie informacje będące z natury rzeczy poufnymi (np. których ujawnienie stanowiłoby znaczną korzyść dla konkurencji lub miałoby znacząco negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której ta ostatnia otrzymała te informacje) lub przekazywane z klauzulą poufności przez strony dochodzenia są z uzasadnionych przyczyn traktowane przez władze jako poufne.

2. Zainteresowane strony przekazujące informacje poufne są zobowiązane dostarczyć także ich streszczenie, nie opatrzone klauzulą poufności. Streszczenia te powinny być na tyle szczegółowe, aby umożliwić zrozumienie istoty informacji poufnych. W wyjątkowych okolicznościach, zainteresowane strony mogą zawiadomić, że streszczenie tych informacji nie jest możliwe. W takich wyjątkowych okolicznościach, musi zostać dostarczone oświadczenie określające powody, dla których nie jest możliwe przedstawienie takiego streszczenia.

3. W przypadku stwierdzenia, że poufność nie jest zagwarantowana lub gdy osoba dostarczająca informacje nie jest skłonna je ujawnić, ani upoważnić innych do ich ujawnienia w formie uogólnionej lub streszczonej, informacje te mogą zostać pominięte, chyba że inne, odpowiednie źródła wskazują w zadowalający sposób na poprawność tych informacji. Wniosków o poufność nie można arbitralnie odrzucać.

4. Niniejszy artykuł nie wyklucza możliwości ujawniania informacji ogólnych przez organy Wspólnoty, w szczególności powodów decyzji podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, ani ujawniania dowodów, na których opierają się organy Wspólnoty, w zakresie niezbędnym do uzasadnienia tych powodów w postępowaniu sądowym. Przy ujawnianiu należy uwzględnić uzasadniony interes zainteresowanych stron, w tym nieujawnianie ich tajemnic handlowych.

5. Rada, Komisja, Państwa Członkowskie i ich urzędnicy nie mogą ujawniać żadnych informacji uzyskanych na podstawie niniejszego rozporządzenia, w stosunku do których osoba przekazująca wnioskowała o poufność, bez wyraźnego zezwolenia tej osoby. Wymiana informacji między Komisją a Państwami Członkowskimi lub informacje dotyczące konsultacji prowadzonych na podstawie art. 15 lub dokumenty wewnętrzne przygotowane przez organy Wspólnoty lub jej Państwa Członkowskie nie są ujawniane, za wyjątkiem gdy niniejsze rozporządzenie wyraźnie to przewiduje .

6. Informacje uzyskane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane wyłącznie do celów, dla których o nie wnioskowano.

Artykuł 20

Ujawnienie

1. Skarżący, importerzy, eksporterzy, ich reprezentatywne stowarzyszenia oraz przedstawicielstwa kraju wywozu mogą wystąpić z wnioskiem o ujawnienie szczegółów leżących u podstaw najważniejszych faktów i ustaleń, w oparciu o które mają zostać nałożone tymczasowe środki. Wnioski o ujawnienie składa się w formie pisemnej, niezwłocznie po nałożeniu środków tymczasowych, po czym niezwłocznie dokonuje się ujawnienia również w formie pisemnej.

2. Strony wymienione w ust. 1 mogą wystąpić z wnioskiem o ostateczne ujawnienie zasadniczych faktów i ustaleń, na podstawie których zalecane jest zastosowanie ostatecznych środków lub zakończenie dochodzenia, bądź postępowanie bez zastosowania takich środków, zwracając szczególną uwagę na ujawnienie faktów i ustaleń odmiennych od wykorzystywanych do celów środków tymczasowych.

3. Wnioski o ostateczne ujawnienie określone w ust. 2 sporządza się w formie pisemnej i przekazuje Komisji, nie później niż w ciągu miesiąca po opublikowaniu informacji o nałożeniu cła, w przypadku zastosowania cła tymczasowego. Jeżeli cło tymczasowe nie zostało nałożone, stronom umożliwia się wystąpienie z wnioskiem o ostateczne ujawnienie w terminie określonym przez Komisję.

4. Ostateczne ujawnienie ma formę pisemną. Sporządza się je bezzwłocznie, przy odpowiedniej ochronie informacji poufnych, zwykle nie później niż jeden miesiąc przed ostateczną decyzją lub przedstawieniem przez Komisję propozycji działań ostatecznych, na podstawie art. 9. W przypadku gdy Komisja nie jest władna ujawnić określonych faktów lub ustaleń w tym terminie, ujawni je bezzwłocznie po jego upłynięciu. Ujawnienie nie narusza żadnej dalszej decyzji, która może zostać podjęta przez Komisję bądź Radę, ale, w przypadku gdy decyzja taka będzie oparta na innych faktach i ustaleniach, są one niezwłocznie ujawniane.

5. Oświadczenie złożone po ostatecznym ujawnieniu uwzględnia się wyłącznie w przypadku, gdy zostaną one przekazane w terminie określonym przez Komisję dla każdego przypadku, co najmniej dziesięciodniowym, przy należytym uwzględnieniu pilności sprawy.

Artykuł 21

Interes Wspólnoty

1. Ustalenie czy interes Wspólnoty wymaga interwencji, opiera się na ocenie wszystkich jej poszczególnych interesów jako całości, w tym interesu przemysłu wewnętrznego, użytkowników i konsumentów krajowych; ustalenia na podstawie niniejszego artykułu dokonuje się wyłącznie w przypadku, gdy wszystkim stronom umożliwiono wyrażenie poglądów na podstawie ust. 2. Dokonując takiej oceny, szczególną uwagę zwraca się na potrzebę eliminacji skutków szkodliwego dumpingu zakłócającego handel oraz na przywrócenie efektywnej konkurencji. Środków ustalonych na skutek stwierdzonego dumpingu i szkody można nie stosować w przypadku gdy organy Wspólnoty mogą jednoznacznie uznać, w oparciu o przedstawione informacje, że zastosowanie takich środków nie leży w interesie Wspólnoty.

2. W celu zapewnienia solidnych podstaw, w oparciu o które organy te będą mogły uwzględnić wszystkie poglądy i informacje przy podejmowaniu decyzji, czy nakładanie środków leży w interesie Wspólnoty, skarżący, importerzy i ich reprezentatywne stowarzyszenia, reprezentatywne organizacje użytkowników i konsumentów mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia antydumpingowego dostarczać Komisji informacje. Informacje te lub ich streszczenia udostępnia się innym stronom określonym w niniejszym artykule, a one są uprawnione do udzielenia na nie odpowiedzi.

3. Strony postępujące zgodnie z ust. 2 mogą wystąpić z wnioskiem o przesłuchanie. Wnioski takie rozpatruje się pozytywnie, jeżeli zostały one złożone w terminach określonych w ust. 2 i jeśli określają powody, w odniesieniu do interesu Wspólnoty, dla których strony te powinny zostać przesłuchane.

4. Strony postępujące zgodnie z ust. 2 mogą komentować zastosowanie nałożonych ceł tymczasowych. Komentarze takie są otrzymywane w ciągu jednego miesiąca po zastosowaniu tych środków, jeżeli mają zostać uwzględnione. Komentarze i ich odpowiednie streszczenia udostępnia się innym stronom, które mają prawo udzielić na nie odpowiedzi.

5. Komisja bada informacje odpowiednio przekazane oraz zakres ich reprezentatywności, a wyniki tej analizy i opinię dotyczącą istoty przekazuje Komitetowi Doradczemu. Komisja uwzględnia bilans poglądów wyrażonych w Komitecie w każdej swojej propozycji zgłoszonej na podstawie art. 9.

6. Strony postępujące zgodnie z ust. 2 mogą występować z wnioskiem o udostępnienie faktów i ustaleń, w oparciu o które mogą zostać podjęte ostateczne decyzje. Informacje te udostępnia się w możliwym zakresie, bez uszczerbku dla dalszych decyzji podejmowanych przez Komisję lub Radę.

7. Informacje są brane pod uwagę wyłącznie w przypadku, gdy towarzyszą im dowody potwierdzające ich prawdziwość.

Artykuł 22

Przepisy końcowe

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza stosowania:

a) szczególnych zasad przewidzianych w umowach między Wspólnotą a państwami trzecimi;

b) rozporządzeń Wspólnoty w sektorze rolnym, rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/937,

(EWG) nr 2730/758, i (EWG) nr 2783/759; niniejsze rozporządzenie uzupełnia je i uchyla ich przepisy uniemożliwiające stosowanie ceł antydumpingowych;

c) specjalnych środków pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne ze zobowiązaniami wynikającymi z GATT.

Artykuł 23

Uchylenie obowiązujących przepisów

Rozporządzenie (WE) nr 3283/94, traci moc za wyjątkiem jego akapitu pierwszego art. 23.

Jednakże uchylenie rozporządzenia (WE) nr 3283/94 nie wpłynie na ważność postępowań wszczętych na mocy tego rozporządzenia.

Odniesienia do uchylonego rozporządzenia (WE) nr 2423/88 oraz rozporządzenie (WE) nr 3283/94 interpretuje się odpowiednio, jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 24

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Jednakże terminy określone w art. 5 ust. 9, art. 6 ust. 9 i art. 7 ust. 1 mają zastosowanie do skarg wniesionych na podstawie art. 5 ust. 9 od dnia 1 września 1995 r. oraz dochodzeń wszczętych na podstawie tych skarg.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 grudnia 1994 r.

W imieniu Rady

L. ATIENZA SERNA

Przewodniczący