PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywę Rady 76/116/EWG z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do nawozów (⁴), dyrektywę Rady 80/876/EWG z dnia 15 lipca 1980 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do nawozów prostych o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu (⁵), dyrektywa Komisja 87/94/EWG z dnia 8 grudnia 1986 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do procedur kontroli charakterystyk, granic i odporności na detonację nawozów prostych o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu (⁶), oraz dyrektywa Komisji 77/535/EWG z dnia 22 czerwca 1977 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do metod pobierania próbek i analizowania nawozów (⁷), kilka razy zostały znacząco zmienione. Zgodnie z komunikatem Komisji do Parlamentu i Rady „Prostsze prawodawstwo na rynku wewnętrznym” (SLIM) oraz planem działań na rzecz jednolitego rynku, dla jasności powyższe dyrektywy powinny zostać uchylone i zastąpione przez jeden akt prawny.

(2) Wspólnotowe prawodawstwo dotyczące nawozów ma bardzo techniczny charakter. Dlatego też rozporządzenie jest najwłaściwszym instrumentem prawnym, jako że nakłada bezpośrednio na producentów ściśle określone wymagania, które mają być stosowane w tym samym czasie i w ten sam sposób na terenie całej Wspólnoty.

(3) W każdym Państwie Członkowskim nawozy muszą odznaczać się ustalonymi charakterystykami technicznymi ustanowionymi obowiązującymi przepisami prawnymi. Przepisy te, zwłaszcza dotyczące składu i definicji typów nawozów, oznakowania tych typów, ich identyfikacji oraz pakowania, są różne w poszczególnych Państwach Członkowskich. Wskutek tych różnic utrudniają handel we Wspólnocie i powinny zatem zostać zharmonizowane.

(4) Ponieważ cel proponowanego działania, a mianowicie zapewnienie istnienia wewnętrznego rynku nawozów, wobec braku wspólnych kryteriów technicznych nie może zostać w zadawalający sposób osiągnięty przez Państwa Członkowskie; a z uwagi na skalę działań może być łatwiej osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przedsięwziąć stosowne środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, jak określono w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza zapisy niezbędne do osiągnięcia wyżej wymienionego celu.

(5) Konieczne jest określenie na poziomie wspólnotowym oznakowania, definicji i składu pewnych nawozów (nawozów WE).

(6) Należy również ustanowić wspólnotowe przepisy dotyczące identyfikacji, możliwości śledzenia i etykietowania nawozów WE oraz zamykania opakowań.

(7) Na poziomie wspólnotowym należy przyjąć procedurę do stosowania w przypadkach, gdy Państwo Członkowskie uzna za konieczne ograniczenie wprowadzania do obrotu nawozów WE.

(8) Produkcja nawozów podlega różnorodnym wahaniom w zależności od technologii wytwarzania i surowców. Różnić się mogą także procedury pobierania próbek i analiz. Jest zatem konieczne formalne określenie dopuszczalnych tolerancji w zakresie deklarowanych zawartości składników pokarmowych. W interesie rolnika wskazane jest utrzymywanie tych tolerancji w wąskich przedziałach.

(9) Urzędowe kontrole zgodności nawozów WE z wymaganiami niniejszego rozporządzenia w zakresie jakości i składu winny być przeprowadzane przez laboratoria zatwierdzone przez Państwa Członkowskie i zgłoszone Komisji.

(10) Azotan amonu jest podstawowym składnikiem wielu produktów, z których niektóre przeznaczone są do użycia jako nawozy, a inne jako materiały wybuchowe. Biorąc pod uwagę ten szczególny charakter nawozów o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu oraz wynikające z niego wymogi dotyczące bezpieczeństwa publicznego, zdrowia i ochrony pracowników, konieczne jest ustanowienie dodatkowych przepisów wspólnotowych dla nawozów WE tego typu.

(11) Niektóre z tych produktów mogą być niebezpieczne i w pewnych przypadkach mogą zostać użyte do celów niezgodnych z przeznaczeniem. Może to stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa osób i mienia. Producenci powinni zatem być zobowiązani do podjęcia odpowiednich kroków, aby uniknąć takiego zastosowania, a w szczególności do zapewnienia możliwości śledzenia historii takich nawozów.

(12) W interesie bezpieczeństwa publicznego szczególnie ważne jest określenie na poziomie wspólnotowym charakterystyk i właściwości odróżniających nawozy WE o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu od innych rodzajów azotanu amonu używanych do wytwarzania produktów stosowanych jako materiały wybuchowe.

(13) Nawozy WE o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu powinny odznaczać się określonymi właściwościami, zapewniającymi ich bezpieczeństwo. Producenci powinni zagwarantować, że wszystkie nawozy o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu przed wprowadzeniem tych nawozów do obrotu pomyślnie przeszły test odporności na detonację.

(14) Konieczne jest sporządzenie przepisów dotyczących metod zamkniętych cykli termicznych, nawet jeśli metody te niekoniecznie będą odtwarzać wszystkie warunki związane z transportem i przechowywaniem.

(15) Nawozy mogą być zanieczyszczone substancjami, które mogą stanowić potencjalne zagrożenie dla zdrowia ludzi i zwierząt oraz dla środowiska. Zgodnie z opinią Komitetu Naukowego ds. Toksyczności, Ekotoksyczności i Środowiska (SCTEE), Komisja zamierza zająć się kwestią niezamierzonej zawartości kadmu w nawozach mineralnych oraz, jeśli będzie to zasadne, przygotować projekt rozporządzenia, który zamierza przedstawić Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie. Podobna procedura zostanie, w razie potrzeby, przyjęta w stosunku do innych zanieczyszczeń.

(16) Właściwe jest sporządzenie procedury, której powinien przestrzegać producent lub jego przedstawiciel pragnący umieścić nowy typ nawozu w załączniku I w celu użycia oznakowania „nawóz WE”.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁸).

(18) Państwa Członkowskie powinny określić kary za łamanie przepisów niniejszego rozporządzenia. Mogą przyjąć, że producent łamiący art. 27 będzie mógł być ukarany grzywną w wysokości do dziesięciokrotnej wartości rynkowej dostawy, która nie spełnia wymagań.

(19) Dyrektywy 76/116/EWG, 77/535/EWG, 80/876/EWG i 87/94/EWG tracą moc,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

ROZDZIAŁ I

Zakres i definicje

Artykuł 1

Zakres

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do produktów wprowadzanych do obrotu jako nawozy z oznakowaniem „nawóz WE”.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia przyjmuje się następujące definicje:

a) „nawóz” oznacza substancję, której główną funkcją jest dostarczanie składników pokarmowych roślinom;

b) „podstawowy składnik pokarmowy” oznacza tylko pierwiastki: azot, fosfor i potas;

c) „ drugorzędny składnik pokarmowy” oznacza pierwiastki: wapń, magnez, sód i siarka;

d) „mikroskładniki pokarmowe” oznaczają pierwiastki: bor, kobalt, miedź, żelazo, mangan, molibden i cynk, niezbędne dla wzrostu roślin w ilościach niewielkich w porównaniu z podstawowymi i drugorzędnymi składnikami pokarmowymi;

e) „nawóz nieorganiczny” oznacza nawóz, którego deklarowane składniki pokarmowe występują w formie minerałów uzyskanych na drodze wydobycia albo fizycznych i/lub chemicznych procesów przemysłowych. Cyjanamid wapnia, mocznik oraz jego kondensaty i produkty pochodne, a także nawozy zawierające schelatowane lub skompleksowane mikroskładniki pokarmowe mogą być umownie klasyfikowane jako nawozy nieorganiczne;

f) „schelatowany mikroskładnik pokarmowy” oznacza mikroskładnik związany przez jeden ze związków organicznych wymienionych w sekcji E.3.1 załącznika I;

g) „skompleksowany mikroskładnik pokarmowy” oznacza mikroskładnik pokarmowy związany przez jeden ze związków wymienionych w sekcji E.3.2 załącznika I;

h) „ typ nawozów” oznacza nawozy o wspólnym oznakowaniu typu, jak określono w załączniku I;

i) „nawóz prosty” oznacza nawóz azotowy, fosforowy lub potasowy z deklarowaną zawartością tylko jednego podstawowego składnika pokarmowego;

j) „nawóz wieloskładnikowy” oznacza nawóz z deklarowaną zawartością co najmniej dwóch podstawowych składników pokarmowych, otrzymany w wyniku reakcji chemicznej lub w procesie mieszania, albo w wyniku obu tych procesów;

k) „nawóz kompleksowy” oznacza nawóz wieloskładnikowy, otrzymany w wyniku reakcji chemicznej w procesie rozpuszczania, albo w stanie stałym w procesie granulacji, mający deklarowaną zawartość co najmniej dwóch podstawowych składników pokarmowych. W stanie stałym każda jego granulka zawiera wszystkie składniki pokarmowe w deklarowanej zawartości;

l) „nawóz mieszany” oznacza nawóz otrzymany poprzez zmieszanie na sucho kilku nawozów, bez udziału reakcji chemicznych;

m) „nawóz dolistny” oznacza nawóz nadający się do stosowania dolistnego i pobierania składników pokarmowych przez liście roślin uprawnych;

n) „nawóz płynny” oznacza nawóz w postaci roztworu lub zawiesiny;

o) „roztwór nawozowy” oznacza nawóz płynny niezawierający cząstek stałych;

p) „nawóz zawiesinowy” oznacza nawóz dwufazowy, w którym cząstki stałe utrzymywane są w postaci zawiesiny w fazie płynnej;

q) „deklaracja” oznacza podanie zawartości składników pokarmowych, obejmujące ich formy i rozpuszczalności, gwarantowanych w granicach określonych tolerancji;

r) „deklarowana zawartość” oznacza zawartość pierwiastka lub jego tlenku, która zgodnie z przepisami Wspólnoty, jest podana na etykiecie nawozu WE lub w odpowiednim dokumencie towarzyszącym;

s) „tolerancja” oznacza dopuszczalne odchylenie zmierzonej zawartości składnika pokarmowego od wartości deklarowanej;

t) „norma europejska” oznacza normy CEN (Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego), które zostały oficjalnie uznane przez Wspólnotę, a odniesienie do nich zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich;

u) „opakowanie” oznacza szczelny pojemnik stosowany do przechowywania, ochrony, transportu i dystrybucji nawozów, o ładowności nie więcej niż 1 000 kg;

v) „ nawóz luzem” oznacza nawóz niezapakowany według zaleceń niniejszego rozporządzenia;

w) „wprowadzanie do obrotu” oznacza dostawę nawozu, odpłatną lub nieodpłatną, albo przechowywanie w celu dostawy. Import nawozu na obszar celny Wspólnoty Europejskiej będzie uważany za wprowadzenie do obrotu;

x) „producent” oznacza osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za wprowadzanie nawozu do obrotu; w szczególności za producenta uważa się wytwórcę, importera, konfekcjonera, działającego we własnym imieniu lub wszelkie inne osoby zmieniające właściwości nawozu. Jednakże za producenta nie uważa się dystrybutora, który nie powoduje zmiany właściwości nawozu.

ROZDZIAŁ II

Wprowadzanie do obrotu

Artykuł 3

Nawóz WE

Nawóz należący do typu nawozów ujętych w załączniku I i spełniający wymagania ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, może być oznakowany jako „nawóz WE” .

Oznakowanie „nawóz WE” nie może być używane do nawozu niezgodnego z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 4

Prowadzenie działalności we Wspólnocie

Producent prowadzi działalność na terenie Wspólnoty oraz odpowiada za zgodność „nawozu WE” z przepisami niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 5

Swobodny obrót

1. Bez uszczerbku dla art. 15 i innego prawodawstwa wspólnotowego, Państwa Członkowskie nie mogą, na podstawie składu, oznakowania, etykietowania lub pakowania, czy innych wymagań zawartych w niniejszym rozporządzeniu, zakazywać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu nawozów z oznakowaniem „nawóz WE”, które spełniają przepisy niniejszego rozporządzenia.

2. Nawozy z oznakowaniem „ nawóz WE” zgodnie z niniejszym rozporządzeniem mają zapewniony swobodny obrót we Wspólnocie.

Artykuł 6

Deklaracje obowiązkowe

1. W celu spełnienia wymogów art. 9, Państwa Członkowskie mogą zalecić, aby w nawozach wprowadzanych w nich do obrotu, zawartości azotu, fosforu i potasu wyrażane były w następujący sposób:

a) azot wyłącznie w formie pierwiastkowej (N); i albo

b) fosfor i potas jedynie w formie pierwiastkowej (P, K); lub

c) fosfor i potas tylko w formie tlenkowej (P₂O₅, K₂O); lub

d) fosfor i potas jednocześnie w formach pierwiastkowej i tlenkowej.

W przypadku gdy Państwa Członkowskie zdecydują się, aby zawartość fosforu i potasu była wyrażana w formie pierwiastkowej, to wszelkie odniesienia w załącznikach do formy tlenkowej należy interpretować jako odnoszące się do formy pierwiastkowej, a wartości liczbowe przeliczać przy zastosowaniu następujących współczynników:

a) fosfor (P) = pięciotlenek fosforu (P₂O₅) × 0,436;

b) potas (K) = tlenek potasu (K₂O) × 0,830.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, aby w nawozach wprowadzanych do obrotu, zawartości wapnia, magnezu, sodu i siarki w nawozach z drugorzędnymi składnikami pokarmowymi oraz, o ile spełnione są postanowienia art. 17, w nawozach z podstawowymi składnikami pokarmowymi wyrażane były w następujący sposób:

a) w formie tlenkowej (CaO, MgO, Na₂O, SO₃); lub

b) w formie pierwiastkowej (Ca, Mg, Na, S); lub

c) w obu tych formach.

Do przeliczania zawartości tlenku wapnia, tlenku magnezu, tlenku sodu i trójtlenku siarki, na zawartości wapnia, magnezu, sodu i siarki używać należy następujących współczynników:

a) wapń (Ca) = tlenek wapnia (CaO) × 0,715;

b) magnez (Mg) = tlenek magnezu (MgO) × 0,603;

c) sód (Na) = tlenek sodu (Na₂O) × 0,742;

d) siarka (S) = trójtlenek siarki (SO₃) × 0,400.

Dla obliczonej zawartości tlenku lub pierwiastka, deklarowaną wartość zaokrągla się do jednego miejsca po przecinku.

3. Państwa Członkowskie nie mogą przeszkadzać we wprowadzaniu do obrotu „nawozów WE” etykietowanych w obu formach opisanych w ust. 1 i 2.

4. Zawartość jednego lub więcej mikroskładników pokarmowych, boru, kobaltu, miedzi, żelaza, manganu, molibdenu lub cynku, w „nawozach WE” należących do typów nawozów wymienionych w sekcjach A, B, C i D załącznika I deklaruje się, gdy spełnione są następujące warunki:

a) mikroskładniki pokarmowe dodano co najmniej w ilościach minimalnych określonych w sekcjach E.2.2 i E.2.3 załącznika I;

b) „nawóz WE” nadal spełnia wymagania sekcji A, B, C i D załącznika I.

5. Jeśli mikroskładniki pokarmowe są normalnymi składnikami surowców przeznaczonych do dostarczania podstawowych (N, P, K) i drugorzędnych (Ca, Mg, Na, S) składników pokarmowych, można je zadeklarować, pod warunkiem, że te mikroskładniki pokarmowe obecne są co najmniej w ilościach minimalnych określonych w sekcjach E.2.2 i E.2.3 załącznika I.

6. Zawartość mikroskładników pokarmowych deklaruje w następujący sposób:

a) dla nawozów należących do typów wymienionych w sekcji E.1 załącznika I, zgodnie z wymaganiami podanymi w kolumnie 6 tej sekcji;

b) dla mieszanek nawozów, o których mowa w lit. a) zawierających co najmniej dwa mikroskładniki pokarmowe i spełniających wymagania sekcji E.2.1 załącznika I i dla nawozów należących do typów nawozów wymienionych w sekcjach A, B, C i D załącznika I, przez wskazanie:

i) zawartości całkowitej, wyrażonej jako procent masy nawozu,

ii) zawartości rozpuszczalnej w wodzie, wyrażonej jako procent masy nawozu, jeśli zawartość rozpuszczalna stanowi co najmniej połowę zawartości całkowitej.

Jeśli mikroskładnik pokarmowy jest całkowicie rozpuszczalny w wodzie, deklaruje się jedynie zawartość rozpuszczalną w wodzie.

Jeśli mikroskładnik pokarmowy jest związany chemicznie ze związkiem organicznym, zawartość mikroskładnika pokarmowego obecnego w nawozie podaje się bezpośrednio po zawartości rozpuszczalnej w wodzie, jako procent masy produktu, a przed terminem „schelatowany przez” lub „skompleksowany przez”, z nazwą związku organicznego zgodnie z zapisem w sekcji E.3 załącznika I. Nazwę związku organicznego można zastąpić jego symbolem.

Artykuł 7

Identyfikacja

1. Producent zaopatruje nawozy WE w oznakowania identyfikacyjne wymienione w art. 9.

2. Jeśli nawozy są pakowane, oznakowania identyfikacyjne umieszcza się na opakowaniach lub doczepionych etykietach. Jeśli nawozy są luzem, oznakowania te umieszcza się na dokumentach towarzyszących.

Artykuł 8

Możliwość śledzenia

Bez uszczerbku dla art. 26 ust. 3, w celu zapewnienia możliwości śledzenia „ nawozów WE”, producent prowadzi rejestry pochodzenia nawozów. Rejestry te udostępnia się inspekcji Państw Członkowskich tak długo, jak długo nawóz jest w obrocie i jeszcze przez okres 2 lat po wstrzymaniu dostaw przez producenta.

Artykuł 9

Oznakowania

1. Bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych, opakowania, etykiety i dokumenty towarzyszące, o których mowa w art. 7, noszą następujące oznakowania:

a) identyfikacja obowiązkowa:

– słowa „NAWÓZ WE” napisane wielkimi literami;

– określenie typu nawozu, o ile istnieje, zgodnie z załącznikiem 1;

– dla nawozów mieszanych, oznakowanie „mieszanka” po określeniu typu;

– oznakowania dodatkowe określone w art. 19, 21 lub 23;

– składniki pokarmowe wyraża się zarówno słownie, jak i odpowiednimi symbolami chemicznymi, np. azot (N), fosfor (P), pięciotlenek fosforu (P₂O₅), potas (K), tlenek potasu (K₂O), wapń (Ca), tlenek wapnia (CaO), magnez (Mg), tlenek magnezu (MgO), sód (Na), tlenek sodu (Na₂O), siarka (S), trójtlenek siarki (SO₃), bor (B), miedź (Cu), kobalt (Co), żelazo (Fe), mangan (Mn), molibden (Mo), cynk (Zn);

– jeśli nawóz zawiera mikroskładniki pokarmowe, które w całości lub w części są chemicznie związane ze związkiem organicznym, po nazwie mikroskładnika pokarmowego dodaje się następujące określenia:

i) „schelatowany przez .” (nazwa lub skrót czynnika chelatującego jak określono w sekcji E.3.1 załącznika I),

ii) „ skompleksowany przez .” (nazwa czynnika kompleksującego jak podano w sekcji E.3.2 załącznika I),

– mikroskładniki pokarmowe zawarte w nawozie, wymienione w porządku alfabetycznym ich symboli chemicznych: B, Co, Cu, Fe, Mn, Mo, Zn;

– dla produktów wymienionych w sekcjach E.1 i E.2 załącznika I, dokładne instrukcje stosowania;

– ilości nawozów płynnych w przeliczeniu na masę. Podanie ilości nawozów płynnych jako objętości lub jako masy w odniesieniu do objętości (kilogramy na hektolitr lub gramy na litr) jest dobrowolne;

– masa netto lub brutto i, ewentualnie, objętość dla nawozów płynnych. Jeśli podana jest masa brutto, należy podać także masę tary;

– nazwa lub znak fabryczny oraz adres producenta.

b) identyfikacja dobrowolna:

– zgodnie z załącznikiem I;

– instrukcje przechowywania i transportu, a dla nawozów niewymienionych w załączniku I, sekcje E.1 i E.2, dokładne instrukcje stosowania;

– wskazówki odnośnie dawek i warunków stosowania odpowiednich dla gleb i warunków uprawy, w których nawóz jest stosowany;

– znak producenta i handlowy opis produktu.

Oznakowania, o których mowa w lit. b), nie mogą być sprzeczne z oznakowaniami, o których mowa w lit. a) i muszą być od nich wyraźnie oddzielone.

2. Wszystkie oznakowania, o których mowa w ust. 1, muszą być wyraźnie oddzielone od innych informacji na opakowaniach, etykietach i dokumentach towarzyszących.

3. Nawozy płynne można wprowadzać do obrotu jedynie wtedy, gdy producent dostarczy odpowiednie instrukcje dodatkowe obejmujące w szczególności temperaturę przechowywania oraz sposoby zapobiegania wypadkom podczas przechowywania.

4. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu zostaną przyjęte na mocy procedury określonej w art. 32 ust. 2.

Artykuł 10

Etykietowanie

1. Etykiety lub oznakowania wydrukowane na opakowaniu i zawierające informacje szczegółowe wzmiankowane w art. 9 muszą być umieszczone w miejscu widocznym. Etykiety muszą być przymocowane do opakowania lub do dowolnego systemu używanego do jego zamykania. Jeśli system ten obejmuje opieczętowanie, pieczęć musi zawierać nazwisko lub znak pakowacza.

2. Oznakowania, o których mowa w ust. 1, muszą być i pozostawać nieusuwalne oraz wyraźnie czytelne.

3. W przypadkach nawozów luzem, o których mowa w drugim zdaniu art. 7 ust. 2, kopie dokumentów zawierających oznakowania identyfikacyjne muszą towarzyszyć towarom oraz być dostępne dla celów kontroli.

Artykuł 11

Języki

Etykieta, oznakowania na opakowaniu oraz dokumentach towarzyszących muszą być podane co najmniej w języku lub językach narodowych Państwa Członkowskiego, w którym nawóz WE jest w obrocie.

Artykuł 12

Pakowanie

W przypadku pakowanych nawozów WE, opakowanie musi być zamknięte w taki sposób lub za pomocą takiego urządzenia, aby przy otwieraniu zamknięcie, opieczętowanie zamknięcia lub samo opakowanie ulegało nieodwracalnemu zniszczeniu. Można stosować worki wentylowe.

Artykuł 13

Tolerancje

1. Zawartość składników pokarmowych w nawozach WE musi być zgodna z wartościami tolerancji ustalonymi w załączniku II, przewidzianymi w celu dopuszczenia odchyleń podczas produkcji, pobierania próbek i analizy.

2. Producent nie powinien systematycznie wykorzystywać wartości tolerancji podanych w załączniku II.

3. Niedozwolone jest stosowanie tolerancji w odniesieniu do zawartości minimalnych i maksymalnych określonych w załączniku I.

Artykuł 14

Wymagania w stosunku do nawozów

Dany typ nawozu można umieścić w załączniku I jedynie wtedy, gdy:

a) dostarcza w efektywny sposób składników pokarmowych;

b) zapewnione są odpowiednie metody pobierania próbek, analizy, oraz, o ile jest to wymagane, testowania;

c) w normalnych warunkach stosowania nie wywiera szkodliwego wpływu na zdrowie ludzi, zwierząt lub roślin albo na środowisko.

Artykuł 15

Klauzula ochronna

1. Jeżeli Państwo Członkowskie ma uzasadnione podstawy, by sądzić, że dany nawóz WE, mimo spełniania wymogów niniejszego rozporządzenia, stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa lub zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin albo stanowi zagrożenie dla środowiska, może ono czasowo zabronić wprowadzania tego nawozu do obrotu na swoim terytorium albo uzależnić je od określonych warunków. Powinno niezwłocznie powiadomić o tym inne Państwa Członkowskie oraz Komisję, podając powody swojej decyzji.

2. Komisja podejmie decyzję w tej sprawie w ciągu 90 dni po otrzymaniu tej informacji, zgodnie z procedurą określoną w art. 32 ust. 2.

3. Przepisy niniejszego rozporządzenia nie wykluczają podjęcia przez Komisję lub Państwo Członkowskie działań uzasadnionych względami bezpieczeństwa publicznego w celu zakazania, ograniczenia lub wstrzymania wprowadzenia do obrotu nawozów WE.

TYTUŁ II

PRZEPISY DLA OKREŚLONYCH TYPÓW NAWOZÓW

ROZDZIAŁ I

Nawozy nieorganiczne z podstawowymi składnikami pokarmowymi

Artykuł 16

Zakres

Niniejszy rozdział stosuje się do nawozów nieorganicznych z podstawowymi składnikami pokarmowymi, stałych lub płynnych, prostych lub wieloskładnikowych, w tym nawozów z drugorzędnymi składnikami pokarmowymi i/lub mikroskładnikami pokarmowymi, o minimalnej zawartości składników pokarmowych podanej w sekcjach A, B, C, E.2.2 lub E.2.3 załącznika I.

Artykuł 17

Deklarowanie drugorzędnych składników pokarmowych w nawozach z podstawowymi składnikami pokarmowymi

Zawartość wapnia, magnezu, sodu i siarki można zadeklarować jako zawartość drugorzędnych składników pokarmowych w nawozach WE należących do typów wymienionych w sekcjach A, B i C załącznika I, pod warunkiem, że pierwiastki te występują co najmniej w następujących ilościach minimalnych:

a) 2 % tlenku wapnia (CaO), tj. 1,4 % Ca;

b) 2 % tlenku magnezu (MgO), tj. 1,2 % Mg;

c) 3 % tlenku sodu (Na₂O), tj. 2,2 % Na;

d) 5 % trójtlenku siarki (SO₃), tj. 2 % S.

W takim przypadku określenie typu należy uzupełnić o oznakowania dodatkowe określone w art. 19 ust. 2 lit. ii).

Artykuł 18

Wapń, magnez, sód i siarka

1. Deklarację zawartości magnezu, sodu i siarki w nawozach wymienionych w sekcjach A, B, i C załącznika I wyrażać można w jeden z następujących sposobów:

a) zawartość całkowita, wyrażona jako procent masy nawozu;

b) zawartość całkowita oraz zawartość rozpuszczalna w wodzie, wyrażone jako procent masy nawozu, jeśli zawartość rozpuszczalna stanowi co najmniej jedną czwartą zawartości całkowitej;

c) jeśli składnik pokarmowy jest całkowicie rozpuszczalny w wodzie, deklaruje się jedynie zawartość rozpuszczalną w wodzie jako procent masy.

2. O ile załącznik I nie stanowi inaczej, deklarację zawartości wapnia sporządza się tylko wtedy, gdy jest on rozpuszczalny w wodzie, i podaje jako procent masy nawozu.

Artykuł 19

Identyfikacja

1. Oprócz obowiązkowych oznakowań identyfikacyjnych, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), podaje się oznakowania określone w ust. 2, 3, 4, 5 i 6 niniejszego artykułu.

2. Po określeniu typu nawozu wieloskładnikowego podaje się następujące informacje:

i) symbole chemiczne deklarowanych drugorzędnych składników pokarmowych, w nawiasie i po symbolach podstawowych składników pokarmowych;

ii) liczby wskazujące zawartość podstawowych składników pokarmowych. Deklarowaną zawartość drugorzędnych składników pokarmowych podaje się w nawiasie po zawartości podstawowych składników pokarmowych.

3. Po określeniu typu nawozu występują jedynie liczby wskazujące zawartość podstawowych i drugorzędnych składników pokarmowych.

4. Jeśli deklaruje się mikroskładniki pokarmowe, podaje się słowa „z mikroskładnikami pokarmowymi” lub słowo „z”, po czym podaje się nazwę lub nazwy i symbole chemiczne obecnych mikroskładników pokarmowych.

5. Deklarowaną zawartość podstawowych i drugorzędnych składników pokarmowych wyraża się jako procent masy, w liczbach całkowitych lub, w razie potrzeby, o ile istnieje odpowiednia metoda analizy, z dokładnością do jednego miejsca po przecinku.

W nawozach zawierających więcej niż jeden deklarowany składnik pokarmowy, dla podstawowych składników pokarmowych obowiązuje kolejność: N, P₂O₅ i/lub P, K₂O i/lub K, a dla drugorzędnych składników pokarmowych: CaO i/lub Ca, MgO i/lub Mg, Na₂O i/lub Na, SO₃ i/lub S.

Deklarowana zawartość mikroskładników pokarmowych obejmuje nazwę i symbol każdego mikroskładnika, wskazując procent masy zgodnie z sekcjami E.2.2 i E.2.3 załącznika I i zgodnie z rozpuszczalnością.

6. Formy i rozpuszczalność składników pokarmowych wyraża się również jako procent masy nawozu, z wyjątkiem przypadków, w których załącznik I wyraźnie stanowi, że zawartość tę określa się inaczej.

Liczbę miejsc po przecinku ogranicza się do jednego, z wyjątkiem mikroskładników pokarmowych, dla których liczbę miejsc po przecinku podaje się zgodnie z sekcjami E.2.2 i E.2.3 załącznika I.

ROZDZIAŁ II

Nawozy nieorganiczne z drugorzędnymi składnikami pokarmowymi

Artykuł 20

Zakres

Niniejszy rozdział stosuje się do nawozów nieorganicznych z drugorzędnymi składnikami pokarmowymi, stałych lub płynnych, w tym zawierających mikroskładniki pokarmowe, o minimalnej zawartości składników pokarmowych określonej w sekcjach D, E.2.2 i E.2.3 załącznika I.

Artykuł 21

Identyfikacja

1. Oprócz obowiązkowych oznakowań identyfikacyjnych, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), podaje się oznakowania wymienione w ust. 2, 3, 4 i 5 niniejszego artykułu.

2. Jeśli deklaruje się mikroskładniki pokarmowe, podaje się słowa „z mikroskładnikami pokarmowymi” lub słowo „z”, po czym nazwę lub nazwy i symbole chemiczne obecnych mikroskładników pokarmowych.

3. Deklarowaną zawartość drugorzędnych składników pokarmowych podaje się jako procent masy, w liczbach całkowitych albo, w razie potrzeby, gdy istnieje odpowiednia metoda analizy, z dokładnością do jednego miejsca po przecinku.

Jeśli obecny jest więcej niż jeden drugorzędny składnik pokarmowy, kolejność jest następująca:

CaO i/lub Ca, MgO i/lub Mg, Na₂O i/lub Na, SO₃ i/lub S.

Deklarowana zawartość mikroskładników pokarmowych obejmuje nazwę i symbol każdego mikroskładnika, podając procent masy, zgodnie z sekcjami E.2.2 i E.2.3 załącznika I oraz zgodnie z rozpuszczalnością.

4. Formy i rozpuszczalność składników pokarmowych wyraża się także jako procent masy nawozu, z wyjątkiem przypadków, w których załącznik I wyraźnie stanowi, że zawartość tę wyraża się inaczej.

Liczbę miejsc po przecinku ogranicza się do jednego, z wyjątkiem mikroskładników pokarmowych, dla których musi ona być zgodna z sekcjami E.2.2 i E.2.3 załącznika I.

5. O ile załącznik I nie stanowi inaczej, deklarację zawartości wapnia umieszcza się tylko wtedy, gdy jest on rozpuszczalny w wodzie, i wyraża ją jako procent masy nawozu.

ROZDZIAŁ III

Nawozy nieorganiczne z mikroskładnikami pokarmowymi

Artykuł 22

Zakres

Niniejszy rozdział stosuje się do nawozów nieorganicznych z mikroskładnikami pokarmowymi, stałych lub płynnych, o minimalnej zawartości składników pokarmowych określonej w sekcjach E.1 i E.2.1 załącznika I.

Artykuł 23

Identyfikacja

1. Oprócz obowiązkowych oznakowań identyfikacyjnych, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), podaje się oznakowania określone w ust. 2, 3, 4 i 5 niniejszego artykułu.

2. Jeśli nawóz zawiera więcej niż jeden mikroskładnik pokarmowy, podaje się określenie typu „mieszanina mikroskładników pokarmowych”, a następnie nazwy obecnych mikroelementów i ich symbole chemiczne.

3. Dla nawozów zawierających tylko jeden mikroskładnik pokarmowy (sekcja E.1 załącznika I) deklarowaną zawartość mikroskładników podaje się jako procent masy, w liczbach całkowitych lub, w razie potrzeby, z dokładnością do jednego miejsca po przecinku.

4. Formy i rozpuszczalność mikroskładników pokarmowych wyraża się jako procent masy nawozu, z wyjątkiem przypadków, w których załącznik I wyraźnie stanowi, że zawartość tę wyraża się inaczej.

Liczbę miejsc po przecinku dla mikroskładników pokarmowych podaje się zgodnie z sekcją E.2.1 załącznika I.

5. Poniżej deklaracji obowiązkowych lub dobrowolnych, na etykiecie oraz w dokumentach towarzyszących, w odniesieniu do produktów występujących w sekcjach E.1 i E.2.1 załącznika I, podaje się następujące informacje:

„Stosować wyłącznie w uzasadnionej potrzebie. Nie przekraczać zalecanych dawek.”.

Artykuł 24

Pakowanie

Nawozy WE objęte przepisami niniejszego rozdziału muszą być opakowane.

ROZDZIAŁ IV

Nawozy o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu

Artykuł 25

Zakres

Do celów niniejszego rozdziału, nawozy o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu, proste lub wieloskładnikowe, są produktami zawierającymi azotan amonu, wytworzonymi do celów nawozowych i zawierającymi więcej niż 28 % masowych azotu w przeliczeniu na azotan amonu.

Ten typ nawozu może zawierać substancje nieorganiczne lub obojętne.

Substancje stosowane w produkcji tego typu nawozu nie mogą zwiększać jego wrażliwości na wysoką temperaturę lub tendencji do detonacji.

Artykuł 26

Środki bezpieczeństwa i kontroli

1. Producent gwarantuje, że nawozy proste o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu są zgodne z przepisami sekcji I załącznika III.

2. Kontrolę, analizę i testy w ramach urzędowej kontroli nawozów prostych o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu, przewidziane w niniejszym rozdziale, przeprowadza się zgodnie z metodami opisanymi w sekcji 3 załącznika III.

3. W celu zapewnienia możliwość prześledzenia historii nawozów WE o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu, wprowadzanych do obrotu, producent prowadzi rejestry nazw i adresów miejsc oraz podmiotów gospodarczych w tych miejscach, w których wyprodukowano nawóz i jego podstawowe komponenty. Rejestry te mają być dostępne dla celów kontroli przez Państwa Członkowskie tak długo, jak długo dany nawóz jest dostarczany na rynek, a następnie jeszcze przez okres 2 lat po zaprzestaniu dostaw przez producenta.

Artykuł 27

Test odporności na detonację

Bez uszczerbku dla środków, o których mowa w art. 26, producent gwarantuje, że każdy typ nawozu WE o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu wprowadzony do obrotu przeszedł pomyślnie test odporności na detonację opisany w sekcjach 2, 3 (metoda 1, pkt 3) i 4 załącznika III niniejszego rozporządzenia. Test ten przeprowadza jedno z zatwierdzonych laboratoriów, o których mowa w art. 30 ust. 1 lub 33 ust. 1. Producenci przedstawiają wyniki testu właściwym władzom danego Państwa Członkowskiego co najmniej 5 dni przed wprowadzeniem nawozu do obrotu lub co najmniej 5 dni przed dotarciem tego nawozu do granic Wspólnoty Europejskiej w przypadku importu. Później producent w dalszym ciągu gwarantuje, że wszystkie dostawy nawozu wprowadzanego do obrotu są zdolne do pomyślnego przejścia wymienionego powyżej testu.

Artykuł 28

Pakowanie

Nawozy o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu są udostępniane użytkownikowi końcowemu wyłącznie w postaci opakowanej.

TYTUŁ III

OCENA ZGODNOŚCI NAWOZÓW

Artykuł 29

Środki kontroli

1. Państwa Członkowskie mogą poddawać nawozy z oznakowaniem „nawóz WE” urzędowym środkom kontroli w celu zweryfikowania, czy są one zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

Państwa Członkowskie mogą nakładać opłaty nieprzekraczające kosztu badań, wymaganych do takich działań kontrolnych, ale nie zobowiązuje to producentów do powtarzania badań lub do płacenia za powtarzane badania w przypadkach, gdy pierwsze badanie zostało wykonane przez laboratorium spełniające warunki art. 30 i jeśli badanie to wykazało zgodność danego nawozu z niniejszym rozporządzeniem.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że pobieranie próbek i analiza dla celów urzędowej kontroli nawozów WE należących do typu nawozów wymienionych w załączniku I są przeprowadzane zgodnie z metodami opisanymi w załącznikach III i IV.

3. Zgodność z niniejszym rozporządzeniem pod względem zgodności z typami nawozów i zgodności z deklarowaną zawartością składników pokarmowych i/lub z deklarowaną zawartością, wyrażoną jako formy i rozpuszczalności takich składników, można zweryfikować podczas urzędowej kontroli tylko za pomocą metod pobrania próbek i analizy ustanowionych zgodnie z załącznikami III i IV oraz z uwzględnieniem tolerancji określonych w załączniku II.

4. Komisja dostosowuje i unowocześnia metody pomiaru, pobierania próbek i analizy, w stosownych przypadkach stosując normy europejskie. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 32 ust. 3. Tę samą procedurę stosuje się, przyjmując przepisy wykonawcze niezbędne do określenia środków kontroli przewidzianych w niniejszym artykule i w art. 8, 26 i 27. Przepisy takie dotyczą w szczególności częstotliwości, z jaką mają być powtarzane badania, jak również środków służących zapewnieniu, że nawóz wprowadzony do obrotu jest identyczny z nawozem przebadanym.

Artykuł 30

Laboratoria

1. Państwa Członkowskie zgłoszą Komisji listę tych zatwierdzonych laboratoriów na swoich terytoriach, które są właściwe do świadczenia usług wymaganych dla kontroli zgodności nawozów WE z wymaganiami niniejszego rozporządzenia. Takie laboratoria muszą spełniać normy wymienione w sekcji B załącznika V.

Takiego zgłoszenia należy dokonać do 11 czerwca 2004 r. oraz przy każdej następnej zmianie.

2. Komisja opublikuje listę zatwierdzonych laboratoriów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. Jeśli Państwo Członkowskie ma uzasadnione podstawy, by sądzić, iż zatwierdzone laboratorium nie spełnia norm, o których mowa w ust. 1, poruszy to zagadnienie w komitecie, o którym mowa w art. 32. Jeżeli komitet zgodzi się z tym, że laboratorium to nie spełnia norm, Komisja usunie jego nazwę z listy, o której mowa w ust. 2.

4. Komisja podejmuje decyzję w tej sprawie w ciągu 90 dni po otrzymaniu informacji zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 32 ust. 2.

5. Komisja opublikuje zmienioną listę w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

TYTUŁ IV

PRZEPISY KOŃCOWE

ROZDZIAŁ I

Dostosowanie załączników

Artykuł 31

Nowe nawozy WE

1. Komisja zmienia załącznik I w celu uwzględnienia w nim nowych typów nawozu.

2. Producent lub jego przedstawiciel, który pragnie zaproponować umieszczenie w załączniku I nowego typu nawozu i od którego wymaga się skompletowania w tym celu dokumentacji technicznej, robi to biorąc pod uwagę dokumenty techniczne, o których mowa w sekcji A załącznika V.

3. Komisja dostosowuje załączniki do postępu technicznego.

4. Środki, o których mowa w ust. 1 i 3, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 32 ust. 3.

Artykuł 32

Procedura komitetu

1. Komisja jest wspierana przez komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

ROZDZIAŁ II

Przepisy przejściowe

Artykuł 33

Właściwe laboratoria

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 30 ust. 1, Państwa Członkowskie mogą w okresie przejściowym do 11 grudnia 2007 r. kontynuować stosowanie przepisów krajowych w zakresie akredytacji laboratoriów właściwych do świadczenia usług niezbędnych dla sprawdzania zgodności nawozów WE z wymaganiami niniejszego rozporządzenia.

2. Państwa Członkowskie zgłaszają listę tych laboratoriów Komisji, podając szczegóły swoich systemów akredytacji. Zgłoszenia tej listy należy dokonać do 11 czerwca 2004 r. oraz przy każdej następnej zmianie.

Artykuł 34

Pakowanie i etykietowanie

Z zastrzeżeniem art. 35 ust. 1, oznakowania, opakowania, etykiety i dokumenty towarzyszące nawozom WE, przewidziane przez wcześniejsze dyrektywy, można nadal stosować do 11 czerwca 2005 r.

ROZDZIAŁ III

Przepisy końcowe

Artykuł 35

Uchylone dyrektywy

1. Dyrektywy 76/116/EWG, 77/535/EWG, 80/876/EWG oraz 87/94/EWG tracą moc.

2. Odniesienia do uchylonych dyrektyw traktuje się jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia. W szczególności, odstępstwa od art. 7 dyrektywy 76/116/EWG, które zostały uznane przez Komisję na mocy art. 95 ust. 6 Traktatu, traktuje się jako odstępstwa od art. 5 niniejszego rozporządzenia i jako dalej obowiązujące nie naruszając wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Do czasu określenia kar na mocy art. 36, Państwa Członkowskie mogą kontynuować stosowanie kar za naruszanie krajowych przepisów wykonujących dyrektywy wymienione w ust. 1.

Artykuł 36

Kary

Państwa Członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i podejmują kroki konieczne dla zapewnienia, że są one wykonywane. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 37

Przepisy krajowe

Państwa Członkowskie zgłaszają Komisji do 11 czerwca 2005 r. wszelkie krajowe przepisy przyjęte zgodnie z art. 6 ust. 1, 6 ust. 2, 29 ust. 1 oraz 36 niniejszego rozporządzenia i niezwłocznie zgłaszają Komisji wszelkie zmiany ich dotyczące.

Artykuł 38

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, z wyjątkiem art. 8 i 26 ust. 3, które wejdą w życie 11 czerwca 2005 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 2003 r.

ZAŁĄCZNIK II

Tolerancje

Dokument w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK III

Wymagania techniczne dla nawozów o wysokiej zawartości azotu na bazie azotanu amonu

Dokument w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK IV

Pobieranie próbek i metody analiz

Dokument w formacie PDF

ZAŁĄCZNIK V

Normy akredytacji dotyczące laboratoriów

Dokument w formacie PDF