RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 66/400/EWG z dnia 14 czerwca 1966 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym buraka (²) została wielokrotnie zmieniona w istotny sposób (³). Dla jasności i logicznego układu wymieniona dyrektywa wymaga kodyfikacji.

(2) Wytwarzanie buraka cukrowego i buraka pastewnego (zwanych w niniejszym dokumencie „burakiem”) zajmuje ważne miejsce w rolnictwie Wspólnoty.

(3) Zadowalające wyniki w uprawie buraka w dużej mierze zależą od stosowania odpowiedniego materiału siewnego.

(4) Większa wydajność uprawy buraka we Wspólnocie zostanie osiągnięta, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu, Państwa Członkowskie zastosują jednolite i możliwie jak najbardziej rygorystyczne zasady. Wspólny katalog odmian gatunków roślin rolniczych został ustanowiony w dyrektywie Rady 2002/53/WE (⁴).

(5) Istnieje potrzeba wprowadzenia jednolitego systemu kwalifikacji we Wspólnocie w oparciu o doświadczenie zdobyte podczas stosowania takich systemów w Państwach Członkowskich oraz wypracowanych w ramach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju. W kontekście konsolidacji rynku wewnętrznego, wspólnotowy system nie powinien stwarzać Państwom Członkowskim możliwości stosowania jednostronnych odstępstw od zasad przyjętych w ramach systemu, w sposób, który mógłby utrudnić swobodny przepływ materiału siewnego w obrębie Wspólnoty.

(6) Zgodnie z ogólną zasadą, materiał siewny buraka powinien zostać dopuszczony do obrotu wówczas, gdy został poddany urzędowemu badaniu i zakwalifikowany, zgodnie z zasadami kwalifikacji, jako elitarny materiał siewny lub kwalifikowany materiał siewny. Określenia specjalistyczne „elitarny materiał siewny” i „kwalifikowany materiał siewny” zostały przyjęte w oparciu o już istniejącą terminologię międzynarodową. Powinno się umożliwić, z zastosowaniem szczególnych warunków, wprowadzenie na rynek wyhodowanego materiału siewnego z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny oraz materiał siewny o parametrach wymaganych.

(7) Przepisy wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania do materiału siewnego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

(8) W celu poprawy jakości materiału siewnego buraka we Wspólnocie, należy ustanowić pewne wymagania, odnoszące się między innymi do poliploidalności, jednokiełkowości, segmentacji, czystości analitycznej, zdolności kiełkowania i zawartość wilgoci.

(9) W celu zapewnienia tożsamości materiału siewnego należy wprowadzić zasady wspólnotowe dotyczące opakowania, pobierania próbek, plombowania i sprzedaży. W tym celu etykiety powinny zawierać szczegółowe dane niezbędne zarówno do urzędowej weryfikacji, jak i dla informowania użytkownika oraz powinny jasno pokazywać istotę wspólnotowej kwalifikacji.

(10) Należy określić zasady obrotu materiałem siewnym poddawanym obróbce chemicznej, nadającym się do upraw ekologicznych, jak również ochrony przez stosowanie na danym terenie odmian zagrożonych erozją genetyczną.

(11) Na pewnych warunkach i bez uszczerbku dla postanowień art. 14 Traktatu, należy przewidzieć dopuszczalne odstępstwa. Państwa Członkowskie korzystające z odstępstw powinny udzielać sobie wzajemnej pomocy administracyjnej w związku z przeprowadzeniem kontroli.

(12) Celem zapewnienia, że podczas obrotu są przestrzegane zarówno wymagania jakościowe w odniesieniu do materiału siewnego jak i postanowienia w zakresie jego tożsamości, Państwa Członkowskie powinny przyjąć odpowiednie mechanizmy kontrolne.

(13) Obrót materiałem siewnym, który spełnia te wymagania, nie naruszając postanowień art. 30 Traktatu, nie powinien podlegać żadnym ograniczeniom poza przewidzianymi w przepisach wspólnotowych.

(14) Z zachowaniem określonych warunków, materiał siewny rozmnażany w innym państwie ze elitarnego materiału siewnego zakwalifikowanego w Państwie Członkowskim powinien zostać zakwalifikowany jako materiał siewny rozmnażany w tym Państwie Członkowskim.

(15) Należy przyjąć przepisy w celu dopuszczenia do obrotu w obrębie Wspólnoty materiału siewnego buraka zebranego w państwach trzecich, jednak wyłącznie wówczas, gdy taki materiał siewny odpowiada takim samym warunkom jak materiał siewny urzędowo kwalifikowany w obszarze Wspólnoty i spełniający wymagania określone w przepisach wspólnotowych.

(16) W okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw kwalifikowanego materiału siewnego różnych kategorii, materiał siewny należący do kategorii, która spełnia mniej rygorystyczne wymagania, jak również materiał siewny odmian nieuwzględnionych we wspólnym katalogu odmian lub krajowym katalogu odmian, powinny być czasowo dopuszczone do obrotu.

(17) Celem harmonizacji technicznych metod kwalifikacji, stosowanych w różnych Państwach Członkowskich oraz stworzenia warunków dla dokonywania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem siewnym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, należy wprowadzić w Państwach Członkowskich testy porównawcze, by istniała możliwość przeprowadzania corocznej, ostatecznej kontroli materiału siewnego należącego do kategorii „kwalifikowany materiał siewny”;

(18) Uzasadnione jest zorganizowanie okresowych badań mających na celu poszukiwanie możliwości wprowadzania lepszych rozwiązań do systemów kwalifikacji ustanowionych na mocy niniejszej dyrektywy.

(19) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁵).

(20) Niniejsza dyrektywa nie może wpłynąć na zobowiązania Państw Członkowskich dotyczące terminów transpozycji dyrektyw wymienionych w załączniku VI, część B,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Przepisy niniejszej dyrektywy stosują się do materiału siewnego buraka wytwarzanego z zamiarem wprowadzenia do obrotu oraz do obrotu materiałem siewnym buraka.

Niniejsza dyrektywa nie stosuje się do materiału siewnego buraka przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy:

a) „ obrót” oznacza sprzedaż, przechowywanie z zamiarem sprzedaży, oferowanie na sprzedaż oraz różnego rodzaju rozdysponowanie, dostawę lub przekazanie mające na celu handlowe wykorzystanie przez osoby trzecie, z wynagrodzeniem lub bez.

Obrót materiałem siewnym nie mający na celu handlowego wykorzystania danej odmiany, jak na przykład następujących czynności, nie uważa się za obrót:

– dostarczenie materiału siewnego do urzędowych badania i organom kontrolnym,

– dostarczenie materiału siewnego usługodawcom w celu przetwarzania lub pakowania, z zastrzeżeniem, że dany usługodawca nie nabywa tytuł do dostarczonego w ten sposób materiału siewnego.

Dostarczenie materiału siewnego usługodawcom, pod pewnymi warunkami, w celu produkcji niektórych surowców rolniczych przeznaczonych do celów przemysłowych lub do rozmnożenia materiału siewnego do tegoż celu, nie jest uważane za obrót, jeżeli usługodawca nie nabywa tytułu ani do materiału siewnego dostarczonego w ten sposób, ani do plonów. Dostawca materiału siewnego dostarcza organom kwalifikującym egzemplarz odpowiednich części umowy zawartej z usługodawcą, która zawiera odpowiednie normy i warunki, które spełnia obecnie dostarczony materiał siewny.

Warunki stosowania niniejszego przepisu zostaną ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 28 ust. 2.

b) „burak”: oznacza buraka cukrowego i pastewnego, należącego do gatunku Beta vulgaris L;

c) „elitarny materiał siewny” oznacza materiał siewny:

i) wyprodukowany pod nadzorem hodowcy, zgodnie z przyjętą praktyką zachowania danej odmiany;

ii) przeznaczony do produkcji materiału siewnego kategorii „kwalifikowany materiał siewny”;

iii) który, z zastrzeżeniem przepisów art. 5, spełnia warunki ustanowione w załączniku I dla elitarnego materiału siewnego; i

iv) który w trakcie urzędowego badania lub w przypadku warunków określonych w załączniku II, w trakcie urzędowego badania lub w trakcie badania przeprowadzonego pod nadzorem urzędowym został uznany za spełniający warunki określone w pkt. i), ii) i iii).

d) „kwalifikowany materiał siewny”: oznacza materiał siewny:

i) pochodzi bezpośrednio ze elitarnego materiału siewnego;

ii) jest przeznaczony do produkcji buraków;

iii) stosownie do przepisów art. 5 lit. b), spełnia warunki określone w załączniku I dla kwalifikowanego materiału siewnego; oraz

iv) który w trakcie urzędowego badania lub w trakcie badania przeprowadzonego pod nadzorem urzędowym został uznany za spełniający warunki określone w pkt. i), ii), i iii).

e) „nasiona jednokiełkowe”: oznacza nasiona genetycznie jednokiełkowe;

f) „nasiona do siewu punktowego” : oznacza nasiona przystosowane do siewu punktowego, które, zgodnie z wymaganiami określonymi w części B załącznika I, ust. 3) lit. b) pkt bb) i cc), dają pojedyncze siewki;

g) „urzędowe środki”: oznacza środki podejmowane przez:

i) władze państwowe; lub

ii) każdą osobę prawną upoważnioną na mocy prawa publicznego lub cywilnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

iii) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, każdą osobę fizyczną właściwie zaprzysiężoną dla tego celu;

pod warunkiem, że osoby wymienione w pkt ii) oraz iii) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z tytułu takich środków.

h) „małe opakowania WE”: oznacza opakowania kwalifikowanego materiału siewnego, które zawierają:

i) nasiona jednokiełkowe lub do siewu punktowego w ilości nie przekraczającej 100 000 kłębków lub ziaren o wadze netto nie większej niż 2,5 kg wagi netto, za wyjątkiem, stosownie do przypadku, pestycydów granulowanych, zapraw nasiennych i innych dodatków stałych;

ii) nasiona inne niż nasiona jednokiełkowe lub do siewu punktowego, o wadze netto nie większej niż 10 kg za wyjątkiem, stosownie do przypadku, pestycydów granulowanych, zapraw nasiennych i innych dodatków stałych.

2. Różne rodzaje odmian, w tym składowe genetyczne, spełniające warunki kwalifikacji przyjęte w niniejszej dyrektywie mogą być wyszczególniane i określane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

3. Badanie przeprowadzane pod nadzorem urzędowym, określonym w ust. 1 lit. c) pkt. iv) oraz ust. 1 lit. d) pkt. iv) odbywa się pod następującymi warunkami:

A. Inspekcja polowa

a) Inspektorzy:

i) posiadają niezbędne kwalifikacje techniczne,

ii) nie czerpią żadnych korzyści osobistych w związku z prowadzeniem inspekcji,

iii) posiadają urzędową licencję wydaną przez organ zainteresowanego Państwa Członkowskiego zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego, przy czym taka licencja zawiera albo zaprzysiężenie, albo pisemne oświadczenie złożone przez inspektorów, w którym zobowiązują się oni do przestrzegania zasad przeprowadzania urzędowych badań,

iv) przeprowadzają inspekcje pod urzędowym nadzorem, zgodnie z zasadami stosującymi się do urzędowych inspekcji.

b) Uprawa nasienna, która ma być poddana inspekcji, prowadzona jest z materiału siewnego poddanego urzędowej kontroli a posteriori, której wyniki były zadawalające.

c) Część upraw nasiennych jest sprawdzana przez urzędowych inspektorów. Część ta wynosi przynajmniej 5 %.

d) Część próbek z partii materiału siewnego zebranego z upraw materiału siewnego pobierana jest do urzędowej kontroli a posteriori oraz, w stosownym przypadku, w celu przeprowadzenia badań laboratoryjnych tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego.

e) Państwa Członkowskie określają reguły w sprawie kar stosujących się do naruszeń zasad krajowych przyjętych stosownie do niniejszej dyrektywy, rządzących badaniami prowadzonymi pod nadzorem urzędowym. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Kary mogą polegać na cofnięciu licencji, o których mowa w lit. a) pkt. iii), jeżeli zostanie stwierdzone, że urzędowo licencjonowani inspektorzy celowo lub przez zaniedbanie naruszają zasady przeprowadzania urzędowych badań. Gdy zaistnieją takie okoliczności, Państwa Członkowskie zapewniają anulowanie każdej kwalifikacji badanego materiału siewnego, chyba że zostanie dowiedzione, że jednak materiał siewny spełnia wszelkie stawiane mu wymagania.

B. Badanie materiału siewnego

a) Badanie materiału siewnego przeprowadzane jest przez laboratoria badające materiał siewny, które zostały upoważnione do tego celu przez organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego danego Państwa Członkowskiego zgodnie z warunkami wymienionymi w lit. b)–d).

b) Laboratorium badające materiał siewny posiada kierownika ds. materiału siewnego, który jest bezpośrednio odpowiedzialny za techniczne działanie laboratorium i posiada niezbędne kwalifikacje do technicznego zarządzania laboratorium badającym materiał siewny.

Analitycy badający materiał siewny posiadają będą niezbędne kwalifikacje techniczne, nabyte podczas kursów szkoleniowych zorganizowanych na warunkach obowiązujących wobec urzędowych analityków materiału siewnego potwierdzone w drodze urzędowych egzaminów.

Laboratorium prowadzone jest w pomieszczeniach i z wyposażeniem urzędowo zatwierdzonym przez organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego za wystarczające do celów badania materiału siewnego, w zakresie upoważnienia.

Badanie materiału siewnego przeprowadzane jest zgodnie z aktualnymi metodami międzynarodowymi.

c) Laboratorium badające materiał siewny jest:

i) laboratorium niezależnym;

lub

ii) laboratorium należącym do przedsiębiorstwa nasiennego.

W przypadku określonym w pkt. ii) laboratorium może przeprowadzać badanie materiału siewnego wyłącznie na partiach materiału siewnego wyprodukowanych przez przedsiębiorstwo nasienne, do którego należy, jeżeli nie zostało to uzgodnione inaczej między tym przedsiębiorstwem nasiennym, osobą ubiegającą się o kwalifikację i organem zajmującym się kwalifikacją materiału siewnego.

d) Badanie materiału siewnego wykonywane przez laboratorium badające materiał siewny podlega odpowiedniemu nadzorowi organu zajmującego się kwalifikacją materiału siewnego.

e) Do celów nadzoru określonego w lit. d), część partii materiału siewnego zgłoszonych do urzędowej kwalifikacji poddana jest badaniu kontrolnemu w drodze urzędowego badania materiału siewnego. Część ta jest co do zasady możliwie najbardziej równomiernie rozprowadzona wśród osób fizycznych i prawnych zgłaszających materiał siewny do kwalifikacji i wśród zgłaszanych gatunków, ale może być również ukierunkowana na usunięcie szczególnych wątpliwości. Część ta wynosi co najmniej 5%.

f) Państwa Członkowskie określają reguły w sprawie sankcji stosujących się do naruszeń zasad krajowych przyjętych stosownie do niniejszej dyrektywy, rządzących badaniami prowadzonymi pod nadzorem urzędowym. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Kary mogą polegać na cofnięciu upoważnień, o których mowa w lit. a), jeżeli zostanie stwierdzone, że urzędowo upoważnione laboratoria badające materiał siewny celowo lub przez zaniedbanie naruszają zasady przeprowadzania urzędowych badań. Gdy zaistnieją takie okoliczności, Państwa Członkowskie zapewniają anulowanie każdej kwalifikacji badanego materiału siewnego, chyba że zostanie dowiedzione, że jednak materiał siewny spełnia wszelkie stawiane mu wymagania.

4. Inne środki stosowane w odniesieniu do badań prowadzonych pod urzędowym nadzorem mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie przyjmą przepisy, na mocy których nie będzie dopuszczony do obrotu materiał siewny buraka, jeżeli nie został urzędowo zakwalifikowany jako „elitarny materiał siewny” lub „kwalifikowany materiał siewny”.

2. Państwa Członkowskie stworzą warunki gwarantujące, że urzędowe badania materiału siewnego są przeprowadzane zgodnie z obowiązującymi metodami międzynarodowymi, o ile takie metody istnieją.

Artykuł. 4

Nie naruszając przepisów art. 3 ust. 1, Państwa Członkowskie przyjmą regulacje, na mocy których:

– materiał siewny wyhodowany z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny, oraz

– materiał siewny przeznaczony na uprawy dla przetwórstwa, pod warunkiem, że zagwarantowana jest tożsamość materiału siewnego, może zostać wprowadzany na rynek.

Artykuł 5

Państwa Członkowskie mogą, w drodze odstępstwa od przepisów art. 3:

a) dopuścić urzędową kwalifikację i obrót materiałem siewnym, który nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku I w odniesieniu do zdolności kiełkowania; w tym celu należy przyjąć wszelkie niezbędne środki mające na celu zapewnienie, że dostawca gwarantuje odpowiednią zdolność kiełkowania, a stosowną informację potrzebną do obrotu zamieści na specjalnej etykiecie opatrzonej swoją nazwą i adresem oraz numerem referencyjnym danej partii materiału siewnego;

b) w celu szybkiego udostępniania materiału siewnego, wyrazić zgodę na urzędową kwalifikację i sprzedaż, do pierwszego kupującego, materiału siewnego uznanego jako należący do kategorii „elitarny materiał siewny” lub „kwalifikowany materiał siewny”, pomimo faktu że nie zostało zakończone urzędowe badanie mające na celu sprawdzenie zgodności z warunkami podanymi w załączniku I w odniesieniu do zdolności kiełkowania. Kwalifikacji dokonuje się jedynie po przedstawieniu wstępnego raportu analitycznego materiału siewnego i pod warunkiem wskazania nazwiska i adresu pierwszego odbiorcy; podejmuje się wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że dostawca gwarantuje zdolność kiełkowania stwierdzoną podczas wstępnej analizy; potrzebną do obrotu informację o zdolności kiełkowania podaje się na specjalnej etykiecie, na której jest umieszczone nazwisko dostawcy wraz z adresem i numerem referencyjnym partii materiału siewnego.

Powyższe przepisy nie stosują się do materiału siewnego przywożonego z państw trzecich, chyba że przepisy art. 22 w odniesieniu do rozmnażania poza Wspólnotą stanowią inaczej.

Państwa Członkowskie, korzystające z możliwości odstępstwa przewidzianego w akapicie a) lub b), udzielą sobie wzajemnej pomocy administracyjnej w zakresie kontroli.

Artykuł 6

1. Nie naruszając przepisów art. 3 ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zezwolić producentom na własnym terytorium wprowadzania na rynek:

a) niewielkich ilości materiału siewnego dla celów badań naukowych lub selekcji;

b) odpowiedniej ilości materiału siewnego dla potrzeb innych badań i prób, pod warunkiem, że należy do odmiany, dla której został złożony wniosek o wpis do katalogu w zainteresowanym Państwie Członkowskim.

W przypadku materiału modyfikowanego genetycznie, takie zezwolenie może być wydane jedynie wówczas, gdy zostały przyjęte właściwe środki mające na celu zapobieganie niekorzystnym skutkom dla zdrowia ludzi i zagrożeniom środowiska naturalnego. Dla potrzeb oceny ryzyka ekologicznego, która zostanie dokonana w tym zakresie, stosują się przepisy art. 7 ust. 4 dyrektywy 2002/53/WE.

2. Cele, w odniesieniu do których może być udzielone zezwolenie określone w ust. 1 lit. b), przepisy regulujące zasady oznaczania opakowań, jak również przewidziane ilości, i warunki, na jakich Państwa Członkowskie mogą udzielać takiego zezwolenia, zostaną określone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

3. Zezwolenia udzielone przez Państwa Członkowskie przed dniem 14 grudnia 1998 r., producentom działającym na ich terytoriach, do celów określonych w ust. 1 zachowują ważność w czasie ustanawiania przepisów, o których mowa w ust. 2. Po tym czasie, wszelkie takie zezwolenia podlegają przepisom ustanowionym zgodnie z ust. 2.

Artykuł 7

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załączniku I, wprowadzić dodatkowe lub bardziej rygorystyczne wymagania dla potrzeb kwalifikacji materiału siewnego wytwarzanego na ich terytoriach.

Artykuł 8

Państwa Członkowskie wprowadzą przepis, zgodnie z którym, opis składowych rodzicielskich, który może być wymagany, na żądanie hodowcy będzie traktowany jako poufny.

Artykuł 9

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby w celu sprawdzenia odmian oraz w celu zbadania materiału siewnego przeznaczonego do kwalifikacji, próbki pobierane były urzędowo lub pod nadzorem urzędowym zgodnie z właściwymi metodami. Jednakże badanie materiału siewnego w celu kontroli zgodnie z art. 25 ma być wykonywane urzędowo.

1a. W przypadku wykonywania badania materiału siewnego pod nadzorem urzędowym, o którym mowa w ust. 1, należy spełnić następujące wymagania:

a) Pobieranie próbek materiału siewnego będzie przeprowadzane przez osoby upoważnione do pobierania próbek materiału siewnego przez organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego danego Państwa Członkowskiego na warunkach określonych w lit. b)-d).

b) Osoby pobierające próbki materiału siewnego posiadają niezbędne kwalifikacje techniczne, nabyte podczas kursów szkoleniowych zorganizowanych na warunkach obowiązujących wobec osób pobierających próbki materiału siewnego i potwierdzone w drodze egzaminów urzędowych.

Będą one przeprowadzać pobieranie próbek materiału siewnego zgodnie z obecnymi metodami międzynarodowymi.

c) Osobami pobierającymi próbki materiału siewnego są:

i) niezależne osoby fizyczne;

ii) osoby zatrudniane przez osoby fizyczne lub prawne, których działalność nie obejmuje produkcji materiału siewnego, uprawy materiału siewnego, przetwarzania materiału siewnego lub handlu materiałem siewnym;

lub

iii) osoby zatrudniane przez osoby fizyczne i prawne, których działalność obejmuje produkcję materiału siewnego, uprawę materiału siewnego, przetwarzanie materiału siewnego lub handel materiałem siewnym.

W przypadku określonym w pkt. iii), osoba pobierająca próbki materiału siewnego może pobierać próbki materiału siewnego wyłącznie z partii materiału siewnego przedstawionego przez jednostkę ją zatrudniającą, jeżeli nie zostało to uzgodnione inaczej między jednostką ją zatrudniającą, osobą ubiegającą się o kwalifikację i organem zajmującym się kwalifikacją materiału siewnego.

d) Wykonywanie przez te osoby pobierania próbek materiału siewnego podlega nadzorowi organu zajmującego się kwalifikacją materiału siewnego. W przypadku automatycznego pobierania próbek należy stosować się do odpowiednich procedur pod nadzorem urzędowym.

e) Do celów nadzoru określonego w lit. d), część partii materiału siewnego zgłoszonych do urzędowej kwalifikacji poddana jest kontrolnemu pobraniu próbek przez osoby pobierające próbki materiału siewnego. Część ta jest co do zasady możliwie najbardziej równomiernie rozprowadzona wśród osób fizycznych i prawnych zgłaszających materiał siewny do kwalifikacji, ale może być również ukierunkowana na usunięcie szczególnych wątpliwości. Część ta wynosi co najmniej 5 %. Niniejsza kontrola próbek nie stosuje się do automatycznego pobierania próbek.

Państwa Członkowskie porównują próbki materiału siewnego pobrane urzędowo z próbkami materiału siewnego z tej samej partii materiału siewnego pobranymi pod nadzorem urzędowym.

f) Państwa Członkowskie określają reguły w sprawie kar stosujących się do naruszeń zasad krajowych przyjętych stosownie do niniejszej dyrektywy, rządzących badaniami prowadzonymi pod nadzorem urzędowym. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Kary mogą polegać na cofnięciu upoważnień, o których mowa w lit. a), jeżeli zostanie stwierdzone, że osoby urzędowo upoważnione do pobierania próbek materiału siewnego celowo lub przez zaniedbanie naruszają zasady przeprowadzania urzędowych badań. Gdy zaistnieją takie okoliczności, Państwa Członkowskie zapewniają anulowanie każdej kwalifikacji pobranego materiału siewnego, chyba że zostanie dowiedzione, że jednak materiał siewny spełnia wszelkie stawiane mu wymagania.

1b. Inne środki stosowane do pobierania próbek materiału siewnego pod nadzorem urzędowym mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

2. Dla potrzeb badania materiału siewnego przeznaczonego do kwalifikacji, próbki należy pobierać z partii jednorodnych; maksymalna waga partii i minimalna waga próbki są podane w załączniku II.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie zarządzą, by elitarny materiał siewny i kwalifikowany materiał siewny były sprzedawane tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zamkniętych opakowaniach zabezpieczonych i oznakowanych w sposób zgodny z przepisami art. 11, 12 lub 13.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości ostatecznemu użytkownikowi, Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do rodzaju opakowań oraz sposobu ich zamykania i oznaczania.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zarządzą, by opakowania elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego, za wyjątkiem materiału siewnego drugiej z wymienionych kategorii, mających formę małych opakowań, były zamykane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem, w sposób uniemożliwiający otwarcie bez uszkodzenia lub bez pozostawienia znamion manipulowania ani przy urzędowej etykiecie, o której mowa w art. 12, ani na opakowaniu.

Celem zabezpieczenia zamknięcia, system zamykania zawiera co najmniej albo urzędową etykietę albo urzędową pieczęć.

Środki przewidziane w drugim akapicie nie dotyczą przypadków, w których stosowany jest system zamykania nie nadający się do ponownego użycia.

Postępując zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2, można stwierdzić, czy dany system zamykania spełnia warunki określone w niniejszym ustępie.

2. Państwa Członkowskie wprowadzą przepis, zgodnie z którym opakowania, poza małymi opakowaniami WE, nie mogą być otwierane i ponownie zamykane, chyba że dokonano tego urzędowo lub pod urzędowym nadzorem. W takim przypadku, na etykiecie, o której mowa w art. 12 umieszcza się wzmiankę o ostatnim zamknięciu, podaje się jego datę i nazwę odpowiedzialnego organu.

3. Państwa Członkowskie zarządzą, by małe opakowania WE były zamykane w sposób uniemożliwiający ich otwarcie bez uszkodzenia systemu zamknięcia, czy pozostawienia śladów manipulacji na etykiecie lub opakowaniu. Postępując zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2, można stwierdzić, czy dany system zamykania spełnia warunki określone w niniejszym ustępie. Ponownego zamknięcia opakowania można dokonać wyłącznie pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 12

Państwa Członkowskie zarządzą, by opakowania elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego, poza przypadkami, w których materiał siewny ostatniej z wymienionych kategorii ma formę małych opakowań WE:

a) miały umieszczoną na wierzchu, urzędową i wcześniej nieużywaną etykietę, która spełnia wymagania określone w załączniku III część A i zawiera informacje sporządzone w jednym z oficjalnych języków Wspólnoty. Etykieta dla elitarnego materiału siewnego ma kolor biały, a dla kwalifikowanego materiału siewnego – niebieski. Jeśli stosowana jest etykieta z otworem na szacunek, zawsze musi być zabezpieczona urzędową pieczęcią. Jeśli w przypadku, o którym mowa w art. 5 lit. a), elitarny materiał siewny nie spełnia warunków określonych w załączniku I w zakresie zdolności kiełkowania, etykieta winna zawierać stosowną informację. Dopuszcza się stosowanie urzędowych etykiet mających formę nalepek. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2, możliwe jest dopuszczenie oznaczania opakowań trwałym nadrukiem, wykonanym pod urzędowym nadzorem, według wzoru etykiety;

b) zawierały urzędowy dokument w kolorze etykiety z podaniem co najmniej informacji określonych w załączniku III część A lit. I pkt 3, 5, 6, 11 i 12. Dokument winien być wykonany w taki sposób, by nie można go było pomylić z etykietą, o której mowa w lit. a). Dokument nie jest niezbędny, jeśli informacje umieszczone są w sposób trwały na opakowaniu, lub jeśli stosuje się, zgodnie z lit. a), naklejkę lub etykietę z materiału nie dającego się rozerwać.

Artykuł 13

1. Państwa Członkowskie zarządzą, by małe opakowania WE:

a) zgodnie z częścią B załącznika III, miały umieszczoną na wierzchu etykietę dostawcy, nadruk lub pieczątkę sporządzoną w jednym z oficjalnych języków Wspólnoty; w przypadku opakowań przezroczystych, etykieta może być umieszczona wewnątrz, pod warunkiem, że będzie czytelna przez opakowanie; etykieta dla elitarnego materiału siewnego ma kolor biały, dla kwalifikowanego materiału siewnego – niebieski;

b) miały umieszczony na wierzchu, lub na etykiecie dostawcy, o której mowa w lit. a), urzędowo przyznany numer seryjny; jeśli stosuje się urzędowe nalepki, mają one kolor biały dla elitarnego materiału siewnego, a niebieski dla kwalifikowanego materiału siewnego. Sposób umieszczania numeru seryjnego może być określony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

2. Państwa Członkowskie mogą zarządzić, że urzędowa nalepka, zawierająca wszystkie lub część informacji wymienionych części B w załączniku III, może być stosowana do znakowania małych opakowań WE, konfekcjonowanych na ich terytorium; jeśli informacje są podane na takiej nalepce, nie jest wymagane oznakowanie przewidziane w ust. 1 lit. a).

Artykuł 14

Państwa Członkowskie, na wniosek, mogą ustanowić, że małe opakowania WE kwalifikowanego materiału siewnego są zamykane i oznaczane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem, w sposób określony w art. 11 ust. 1 i art. 12.

Artykuł 15

Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne środki, celem zapewnienia, że w przypadku małych opakowań może być przeprowadzona kontrola tożsamości materiału siewnego, zwłaszcza podczas podziału partii materiału siewnego. W tym celu mogą ustanowić, że małe opakowania konfekcjonowane na ich terytorium, będą zamykane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 16

1. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2, może zostać wprowadzony przepis, stosownie do którego w przypadkach innych niż uregulowane w niniejsze dyrektywie, opakowania zawierające elitarny materiał siewny każdego rodzaju będzie opatrzony etykietą dostawcy (która może być albo odrębną etykietą niż etykieta urzędowa, albo mieć formę informacji dostawcy, wydrukowanej bezpośrednio na opakowaniu). Zakres szczegółowych informacji, które należy podać na takiej etykiecie zostanie określony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

2. Etykieta, o której mowa w ust. 1, jest sformułowana w sposób uniemożliwiający jej pomylenie z etykietą urzędową, o której mowa w art. 12.

Artykuł 17

W przypadku materiału siewnego odmiany modyfikowanej genetycznie, każda etykieta lub dokument, urzędowy lub inny, który został dołączony lub towarzyszy partii materiału siewnego, na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, musi zawierać wyraźną informację o genetycznej modyfikacji materiału siewnego.

Artykuł 18

Państwa Członkowskie zarządzą, że informację o każdej chemicznej obróbce, której został poddany elitarny materiał siewny lub kwalifikowany materiał siewny podaje się na etykiecie urzędowej lub etykiecie dostawcy oraz na zewnątrz lub wewnątrz opakowania.

Artykuł 19

Dla potrzeb poszukiwania lepszych rozwiązań, które można będzie zastosować w miejsce niektórych przepisów niniejszej dyrektywy, może zostać podjęta decyzja o zorganizowaniu, na określonych warunkach, czasowych doświadczeń na szczeblu wspólnotowym, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

W ramach takich doświadczeń, Państwa Członkowskie mogą być zwolnione z wypełniania pewnych obowiązków ustanowionych w niniejszej dyrektywie. Zakres takiego zwolnienia określa się dla przepisów, do których odnosi się takie zwolnienie. Czas przeznaczony na doświadczenia nie może być dłuższy niż siedem lat.

Artykuł 20

Państwa Członkowskie zapewnią, aby materiał siewny, który jest wprowadzany na rynek na mocy przepisów niniejszej dyrektywy nie podlegał żadnym ograniczeniom w obrocie, niezależnie od tego czy obowiązkowym, czy fakultatywnym, ze względu na swoje właściwości, wymagania dotyczące badań, sposób oznaczania i zamykania, poza ustanowionymi w niniejszej dyrektywie i innych dyrektywach.

Artykuł 21

Warunki, na jakich materiał siewny wyhodowany z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny mogą być wprowadzone na rynek na mocy przepisów pierwszego tiret art. 4 są następujące:

a) materiał siewny musi być poddany urzędowej kontroli przez właściwe władze kwalifikujące, zgodnie z przepisami stosującymi się do kwalifikacji elitarnego materiału siewnego;

b) muszą być opakowane w sposób określony w niniejszej dyrektywie; oraz

c) opakowania muszą być opatrzone urzędową etykietą zawierającą co najmniej następujące informacje:

– nazwę urzędu kwalifikacyjnego oraz Państwa Członkowskiego, lub skróty nazw pozwalające na ich rozróżnienie,

– numer referencyjny partii,

– miesiąc i rok zamknięcia, lub

– miesiąc i rok ostatniego urzędowego pobrania próbek dla potrzeb kwalifikacji,

– nazwę gatunku, podaną przynajmniej alfabetem łacińskim, zgodnie z nazewnictwem botanicznym, która może mieć postać skróconą i nie zawierać nazwisk autorów, lub nazwę potoczną bądź obie te nazwy równocześnie; informację, czy chodzi o buraki cukrowe czy pastewne,

– nazwę odmiany, podaną przynajmniej alfabetem łacińskim,

– wzmiankę „wstępny elitarny materiał siewny”,

– liczbę generacji poprzedzających materiał siewny należący do kategorii „kwalifikowany materiał siewny”.

Etykieta winna mieć kolor biały i być ukośnie przekreślona linią w kolorze fioletowym.

Artykuł 22

1. Państwa Członkowskie ustanowią, że materiał siewny buraka, który został:

– wytworzony bezpośrednio ze elitarnego materiału siewnego urzędowo kwalifikowanego w jednym lub kilku Państwach Członkowskich lub w państwie trzecim, któremu przyznano równorzędność na mocy art. 23 ust. 1 lit. b), oraz

– zebrany w innym Państwie Członkowskim,

winien być na wniosek i bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy nr 2002/53/WE, urzędowo zakwalifikowany jako kwalifikowany materiał siewny w każdym Państwie Członkowskim, jeśli został poddany ocenie polowej odpowiadającej warunkom określonym w części A załącznika I dla danej kategorii i jeśli w wyniku urzędowego badania stwierdzono, że spełnione zostały warunki zawarte w części B załącznika I dla tej samej kategorii.

Jeśli, w takich przypadkach, materiał siewny został wytworzony bezpośrednio z materiału siewnego urzędowo kwalifikowanego z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny, Państwa Członkowskie mogą także zezwolić na urzędową kwalifikację jego jako elitarnego materiału siewnego, jeśli spełnione zostały warunki przyjęte dla tej kategorii.

2. Materiał siewny buraka, który został zebrany w innym Państwie Członkowskim i jest przeznaczony do kwalifikacji zgodnie z ust. 1, winien być:

– opakowany i oznakowany urzędową etykietą spełniającą warunki określone w części A i B załącznika IV, zgodnie z art.11 ust. 1, oraz

– zaopatrzony w urzędowy dokument spełniający warunki określone w części C załącznika IV.

Przepisy ustanowione w pierwszym akapicie, dotyczące pakowania i etykietowania, mogą być uchylone, jeżeli organy powołane do przeprowadzania oceny polowej, odpowiedzialne za sporządzanie świadectwa kwalifikacji materiału siewnego, który nie został ostatecznie zakwalifikowany i organy odpowiedzialne za kwalifikację, są tymi samymi organami lub wyrażą zgodę na wprowadzenie odstępstw.

3. Państwa Członkowskie przewidują też, że materiał siewny buraka zebrany w państwie trzecim zostanie w przypadku otrzymania wniosku urzędowo kwalifikowany, jeżeli:

a) został on wytworzony bezpośrednio z elitarnego materiału siewnego urzędowo kwalifikowanego w jednym lub kilku Państwach Członkowskich, lub w państwie trzecim, któremu przyznano równorzędność na mocy art. 23 ust. 1 lit. b);

b) został on poddany inspekcji polowej spełniającej warunki określone w decyzji dotyczącej równorzędności, podjętej na mocy art. 23 ust. 1 lit. a) dla odpowiedniej kategorii;

c) badanie urzędowe wykazało, że zostały spełnione warunki określone w załączniku I część B dla tej samej kategorii.

Artykuł 23

1. Rada, działając kwalifikowaną większością głosów, na wniosek Komisji, określi czy:

a) w przypadku przewidzianym w art. 22, oceny polowe w państwie trzecim spełniają warunki określone w części A załącznika I;

b) materiał siewny buraka zebrany w państwie trzecim i spełniający te same warunki dotyczące jego właściwości i badań, zagwarantowania jego tożsamości, oznaczenia i kontroli, jest równoważny pod tymi względami materiałowi siewnemu zebranemu na obszarze Wspólnoty i spełnia wymagania ustanowione przepisami niniejszej dyrektywy.

2. Przepisy ust. 1 stosują się również w odniesieniu do każdego nowego Państwa Członkowskiego, począwszy od dnia przystąpienia do dnia, w którym zostaną wprowadzone w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 24

1. W celu usunięcia wszelkich przejściowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału siewnego lub kwalifikowanego materiału siewnego na obszarze Wspólnoty, które nie mogą być przezwyciężone w inny sposób, może zostać podjęta decyzja, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2, że Państwa Członkowskie dopuszczą, w wyznaczonym okresie, obrót materiałem siewnym spełniającym mniej rygorystyczne wymagania lub nie ujętym we „Wspólnym Katalogu Odmian Gatunków Roślin Rolniczych”, lub w krajowych katalogach odmian gatunków roślin rolniczych, w ilościach pozwalających na przezwyciężenie trudności.

2. Partia materiału siewnego każdej odmiany jest zaopatrzona w urzędową etykietę przewidzianą dla danej kategorii; w przypadku materiału siewnego niewłączonego do katalogów, o których mowa, etykieta ma kolor brązowy. Etykieta zawiera informację, że materiał siewny spełnia mniej rygorystyczne wymagania, niż określone dla jego kategorii.

3. Zasady stosowania ust. 1 mogą być przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

Artykuł 25

1. Państwa Członkowskie zapewnią, aby urzędowe inspekcje w odniesieniu do obrotu materiałem siewnym buraka były prowadzone przynajmniej w formie wyrywkowych kontroli mających na celu sprawdzenie, czy spełnione są wymagania i warunki niniejszej dyrektywy.

2. Bez uszczerbku dla swobodnego przepływu materiału siewnego na obszarze Wspólnoty, Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki, celem zapewnienia, aby w odniesieniu do materiału siewnego przywożonego z państw trzecich w ilościach większych niż dwa kilogramy podano:

a) nazwę gatunku;

b) nazwę odmiany;

c) kategorię;

d) kraj produkcji i urzędowy organ inspekcji;

e) kraj wysyłki;

f) nazwę przywożącego;

g) ilość materiału siewnego.

Sposób podawania powyższych informacji może być określony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

Artykuł 26

1. Wspólnotowe badania porównawcze i próby przeprowadza się we Wspólnocie dla kontroli granicznej próbek materiału siewnego buraka wprowadzanego do obrotu zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, niezależnie od tego, czy są one obowiązujące czy uznaniowe, oraz podczas pobierania próbek. Badania porównawcze i próby mogą obejmować, co następuje:

– materiał siewny zbierany w państwach trzecich,

– materiał siewny nadający się dla rolnictwa ekologicznego,

– materiał siewny wprowadzony do obrotu w związku z ochroną na miejscu i trwałym wykorzystaniem genetycznych zasobów roślinnych.

2. Powyższe badania porównawcze i próby stosuje się w celu zharmonizowania technicznych metod certyfikacji oraz w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki, którym ten materiał siewny musi odpowiadać.

3. Komisja, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 28 ust. 2, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Komisja powiadamia komitet określony w art. 28 ust. 1 o technicznych uzgodnieniach dotyczących przeprowadzania badań i prób i ich wynikach.

4. Wspólnota może wnieść wkład finansowy dla przeprowadzania badań i prób przewidzianych w ust. 1 i 2. Wkład finansowy nie przekracza rocznych środków wyznaczonych przez organy budżetowe.

5. Badania i próby, na które można przeznaczyć wkład finansowy ze Wspólnoty, oraz szczegółowe zasady dostarczania wkładu finansowego ustala się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

6. Badania i próby przewidziane w ust. 1 i 2 mogą być przeprowadzone jedynie przez organy państwowe lub osoby prawne działające w imieniu państwa.

Artykuł 27

Zmiany, które będą wprowadzane do treści załączników w związku z postępem naukowym lub technicznym przyjmuje się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2.

Artykuł 28

1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa, powołany na mocy art. 1 decyzji Rady 66/399/EWG (⁶).

2. W miejscach odniesień do treści niniejszego ustępu, stosują się przepisy art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE wynosi jeden miesiąc.

3. Komitet uchwala swój regulamin.

Artykuł 29

Przepisy niniejszej dyrektywy nie naruszają przepisów ustawodawstw krajowych, uzasadnionych względami ochrony zdrowia i życia ludzi, zwierząt i roślin oraz ochrony własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 30

1. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 28 ust. 2 mogą zostać określone szczególne warunki w celu uwzględnienia postępu w zakresie:

a) warunków, na jakich można dopuścić do obrotu materiał siewny poddany obróbce chemicznej;

b) warunków, na jakich można dopuścić do obrotu materiał siewny w związku z ochroną stosowaną na danym terenie i trwałym użyciem zasobów genetycznych roślin, w tym mieszanek materiału siewnego gatunków, wśród których są gatunki wymienione w wykazie podanym w art. 1 dyrektywy Rady 2002/53/WE, oraz związanych ze szczególnymi naturalnymi i częściowo naturalnymi siedliskami i zagrożonych erozją genetyczną;

c) warunków, na jakich można dopuścić do obrotu materiał siewny przeznaczony do produkcji ekologicznej;

2. Szczególne warunki, o których mowa w ust. 1 lit. b), stanowią zwłaszcza że:

a) pochodzenie materiału siewnego tych gatunków jest znane, i odpowiednie władze w każdym Państwie Członkowskim dopuściły go do obrotu na określonych obszarach;

b) obowiązują odpowiednie ograniczenia ilościowe.

Artykuł 30A

Zgodnie z procedurą określoną w art. 28 ust. 2 Państwo Członkowskie może na swój wniosek być całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania przepisów niniejszej dyrektywy, z wyłączeniem art. 20, jeżeli uprawa buraka i obrót jego materiałem siewnym mają niewielkie znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 31

Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjmują w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Komisja informuje o tym pozostałe Państwa Członkowskie.

Artykuł 32

Nie później niż do dnia 1 lutego 2004 r. Komisja przedstawi szczegółową ocenę uproszczeń procedury kwalifikacji ustanowionej w art. 1 dyrektywy 98/96/WE. W tej ocenie szczególna uwaga będzie zwrócona na ewentualny wpływ tej procedury na ilość materiału siewnego.

Artykuł 33

1. Dyrektywa 66/400/EWG zmieniona dyrektywami wyszczególnionymi w części A załącznika V, zostaje niniejszym uchylona bez uszczerbku dla zobowiązań Państw Członkowskich w odniesieniu do przestrzegania terminów transpozycji przepisów określonych w dyrektywach wymienionych w części B załącznika V.

2. Odniesienia do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy, które należy czytać zgodnie z tabelą korelacji podaną w załączniku VI.

Artykuł 34

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 35

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 czerwca 2002 r.

ZAŁĄCZNIK II

Maksymalna waga partii materiału siewnego: 20 ton metrycznych

Minimalna waga próbki: 500 gramów

Maksymalna waga partii materiału siewnego nie powinna być przekroczona o 5 %.

ZAŁĄCZNIK III

OZNACZANIE

A. Urzędowa etykieta

ZAŁĄCZNIK IV

ETYKIETA I DOKUMENT WYMAGANY W PRZYPADKU MATERIAŁU SIEWNEGO NIEZAKWALIFIKOWANEGO OSTATECZNIE I ZEBRANEGO W INNYM PAŃSTWIE CZŁONKOWSKIM

ZAŁĄCZNIK V

CZĘŚĆ A

UCHYLONE DYREKTYWY WRAZ Z KOLEJNO WPROWADZANYMI DO NICH ZMIANAMI

(o których mowa w art. 33)

CZĘŚĆ B

TERMINY TRANSPOZYCJI DO PRAWA KRAJOWEGO

(o których mowa w art. 33)

ZAŁĄCZNIK VI

TABELA KORELACJI