KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (¹), w szczególności jego art. 7 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Artykuł 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje stawkę ryczałtową pomocy wspólnotowej dla cukru produkowanego we francuskich departamentach zamorskich wprowadzanego do obrotu w europejskich regionach wspólnotowych. Pomoc przeznaczona jest dla cukru surowego produkowanego we francuskich departamentach zamorskich, który ma być rafinowany w rafineriach położonych w europejskich regionach wspólnotowych i transportowany do europejskich regionów wspólnotowych albo, gdy jest to niezbędne, składowany w tych departamentach.

(2) Pomoc w odniesieniu do rafinacji w rafineriach wspólnotowych ma na celu zaopatrywanie tych rafinerii w cukier produkowany we francuskich departamentach zamorskich po tej samej cenie jak cukier preferencyjny.

(3) Koszty transportu morskiego zależą głównie od wielkości statku, która z kolei jest określana przez głębokość wody w portach załadunku we francuskich departamentach zamorskich. Doświadczenie pokazało, iż właśnie z powodu specyficznych cech portów cukier jest często transportowany z niektórych tych departamentów do Wspólnoty na statkach o zarejestrowanym tonażu mniejszym niż 20 000 ton; jednostka frachtowa na trasie Wyspy Karaibskie – Zjednoczone Królestwo jest ustanawiana na podstawie statków z zarejestrowanym tonażem netto między 25 000 ton a 30 000 ton. Dlatego też koszty transportu ponoszone przez podmioty gospodarcze mogą być nieproporcjonalne do jednostki frachtowej ustanawianej w oparciu o stawkę ryczałtową. Dlatego też szczegółowe zasady stosowania stawki ryczałtowej powinny przewidywać możliwość dostosowania jednostki frachtowej na trasie Wyspy Karaibskie – Zjednoczone Królestwo, gdy pozwala na to wielkość używanych statków.

(4) Artykuł 5 ust. 4 protokołu 3 w sprawie cukru AKP występujący w Umowie o Partnerstwie AKP– WE (²) zastrzega, że cena gwarantowana odnosi się do niepakownego cukru, dostarczanego na bazie cif wspólnotowe porty europejskie, ustalana dla cukru standardowej jakości. Gdy wydajność cukru preferencyjnego różni się od wydajności cukru jakości standardowej, stosowana skala podwyżek jest równa stosowanej w handlu międzynarodowym, która jest różna od skali stosowanej w tych samym celu zgodnie z regułami wspólnotowymi dotyczącymi cukru surowego produkowanego we Wspólnocie. By wyrównać warunki cenowe między dwoma rodzajami cukru surowego, różnica wynikająca ze stosowania jednej albo drugiej skali powinna być wyrównywana w drodze szczególnej transakcji na korzyść podmiotów dokonujących rafinacji cukru surowego produkowanego we francuskich departamentach zamorskich.

(5) Pomoc w odniesieniu do rafinacji gwarantowana jest tylko dla takich ilości cukru surowego pochodzącego z francuskich departamentów zamorskich, jakie mogą być rafinowane na cukier biały w europejskich regionach wspólnotowych, przy uwzględnieniu dostępnych wielkości dostaw takiego cukru, które są systematycznie ustanawiane we wspólnotowym bilansie dostaw dla cukru surowego.

(6) Ponieważ producenci tego cukru nie mają w swoich fabrykach dużych pomieszczeń do składowania, cały cukier przeznaczony do zbytu do rafinerii na obszarze wspólnotowym jest wysyłany bezpośrednio po jego wyprodukowaniu do składowania w silosach portowych. Dlatego też ci producenci muszą ponosić z wyprzedzeniem koszty transportu cukru z fabryki do portu załadunku. W ostatnich latach nieregularność dostaw wydłużała okres tego wyprzedzenia, ponieważ cukier spędzał więcej czasu w portowych silosach, zwiększając przez to koszty ponoszone przez zainteresowanych producentów. Dlatego uzasadnione jest przyznawanie zaliczki na poczet ostatecznej wypłaty płatności pomocy równej wartości jej składnika fob. W celu otrzymania zaliczki od wnioskujących należy wymagać złożenia zabezpieczenia, jak również należy ustanowić inne warunki, jakie mają być spełnione w celu wypłacenia zaliczki, w szczególności w odniesieniu do ilości danego cukru.

(7) Należy ustanowić szczegółowe zasady ustalania wagi oraz plonu cukru, w szczególności wówczas, gdy produkty tego rodzaju są transportowane luzem na tym samym statku, ale w imieniu kilku producentów.

(8) Między dniem załadunku danego cukru oraz dniem dopełnienia formalności przywozowych umożliwiających właściwej agencji wypłatę pomocy upływa zwykle znaczny okres. Dlatego też należy ustanowić przepis dotyczący wypłat zaliczkowych.

(9) Należy ustanowić odpowiednie środki kontroli rafinowanego cukru i w tym celu należy zdefiniować pojęcie rafinacji.

(10) Szczegółowe zasady ustanowione w niniejszym rozporządzeniu zastępują przepisy zawarte w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2750/86 z dnia 3 września 1986 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania środków dotyczących wprowadzania do obrotu cukru produkowanego we francuskich departamentach zamorskich i zmieniającym po raz czwarty rozporządzenie (EWG) nr 3016/78 (³), ostatnio zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 350/1999 (⁴). Rozporządzenie to powinno zatem zostać uchylone.

(11) Środki te należy stosować od początku roku gospodarczego 2001/2002.

(12) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Stawka ryczałtowa pomocy wspólnotowej przyznawana jest jako środek interwencyjny w odniesieniu do cukru produkowanego we francuskich departamentach zamorskich wprowadzanego do obrotu w europejskich regionach wspólnotowych.

Artykuł 2

1. [1] Na wniosek właściwych władz francuskich w latach gospodarczych od 2002/03 do 2005/06 producenci cukru, o którym mowa w art. 1, dostarczonego do portów europejskich we Wspólnocie otrzymują pomoc złożoną z następujących elementów:

a) kwota stawki ryczałtowej za tonę cukru wyrażonego jako cukier biały, na pokrycie kosztów transportu z bazy loco fabryki do bazy portu fob, ustaloną w wysokości:

– 17 EUR za tonę dla Réunion i Martyniki,

– 24 EUR za tonę dla Gwadelupy;

b) kwota jednolitej stawki ryczałtowej na pokrycie kosztów transportu morskiego z portu fob w bazie departamentu zamorskiego do portów europejskich (baza CIF) we Wspólnocie oraz odpowiednich kosztów ubezpieczenia;

c) kwota stawki ryczałtowej za 100 kilogramów cukru nierafinowanego, wyrażonego jako cukier biały, zatrzymanego w składach producentów na koniec każdego miesiąca, ustalona w wysokości 0,45 EUR dla Gwadelupy oraz 0,35 EUR dla Réunion.

2. Ta kwota zryczałtowana określona w ust. 1 lit. b) oparta jest na jednostce frachtowej na trasie Wyspy Karaibskie – Zjednoczone Królestwo ustanowionej przez Freight Committee of the United Terminal Sugar Market Association of London i zawarta w londyńskiej cenie dnia dla cukru obowiązującej w dniu sporządzenia konosamentu dla danego cukru.

Kwota jest przeliczana na EUR według kursu wymiany stosowanego do ustalania ceny cif i jest dostosowywana w oparciu o stawkę ryczałtową w celu uwzględnienia kosztów ubezpieczenia różnicy między wartością cukru na rynku światowym a jego wartością we Wspólnocie. Kwota jest następnie mnożona przez współczynnik równy 1,00 podzielone przez plon danego cukru.

Dostosowana kwota jest ustalana przez Komisję i notyfikowana właściwym władzom francuskim.

3. Właściwe władze francuskie mogą dostosowywać kwotę, określoną w ust. 1 lit. b) w oparciu o stawkę ryczałtową, jeżeli faktyczne koszty transportu ponoszone przez producenta przekraczają tę kwotę w wyniku tego, że wykorzystywane statki posiadają zarejestrowany tonaż netto niższy niż 20 000 ton.

Dostosowanie na każdy miesiąc oraz każdy obszar geograficzny (Antyle/Reunion) jest równoważne kwocie nieprzekraczającej średniej różnicy odnotowanej dla transportu luzem w okresie 12 miesięcy poprzedzających miesiąc wysyłki cukru z portów we francuskich departamentach zamorskich między faktycznymi kosztami frachtu dla statków z zarejestrowanym tonażem netto mniejszym niż 20 000 ton, ustalonymi na podstawie konosamentów, oraz jednostką frachtową na trasie Wyspy Karaibskie – Zjednoczone Królestwo, określoną w ust. 1 lit. b).

Dostosowanie może być zwiększone o nie więcej niż 25 %, jeżeli statki wykorzystywane ze względu na warunki portowe mają zarejestrowany tonaż netto mniejszy niż 7000 ton.

Właściwe władze francuskie bezzwłocznie powiadamiają Komisję o dokonywanych zmianach, wyszczególniając w szczególności liczbę statków oraz dane kwoty, oraz przekazują odpowiednie dokumenty uzupełniające.

Artykuł 3

1. Pomoc określona w art. 2 stosuje się do wagi przyjętej w chwili przybycia wyrażonej jako cukier biały zgodnie ze wzorem plonu określonym w art. 4.

Jeżeli transport luzem nie pozwala na zidentyfikowanie poszczególnych partii, do całego przedmiotowego cukru ma zastosowanie średni plon dla całego ładunku.

2. Pomoc określona w art. 2 jest wypłacana po przedstawieniu przez zainteresowanego producenta:

a) dowodu uznawanego przez zainteresowane Państwo Członkowskie, że dany cukier został wprowadzony na obszar europejskich regionów wspólnotowych; oraz

b) konosamentu, wyników analiz oraz faktury ostatecznej.

Analizy są prowadzone przed dokonaniem wyładunku na partiach po 250 ton w odniesieniu do całego ładunku przez laboratorium zatwierdzone przez Państwo Członkowskie, na którego terytorium cukier został wprowadzony.

3. Płatność zaliczkowa może być równa 90 % kwoty ustalonej na podstawie wagi podanej w fakturze pro forma i wyrażonej jako cukier biały, na podstawie stawki ryczałtowej plonu wynoszącej 96 %.

Wnioski o płatność zaliczkową składane są przez zainteresowanych producentów i towarzyszą im konosament i faktura pro forma.

4. Bez uszczerbku dla przepisów ust. 2 wysokość wstępnej zaliczki może być, na wniosek producenta albo producentów danego cukru surowego, równa składnikowi pomocy określonemu w art. 2 ust. 1 lit. a). Ta zaliczka wstępna jest traktowana jako pierwsza rata zaliczki przewidzianej w ust. 3.

Pierwsza zaliczka wypłaty jest obliczana na podstawie wagi zanotowanej w silosie portu załadunku przez właściwe władze francuskie albo osoby działające na ich odpowiedzialność i wyrażonej jako cukier biały na podstawie stawki ryczałtowej plonu wynoszącej 96 %.

W chwili składania wniosków określonych w akapicie pierwszym wnoszone jest zabezpieczenie odpowiadające kwocie wnioskowanej zaliczki. Zabezpieczenie to jest zwalniane w odniesieniu do ilości, za które została dokonana ostateczna wypłata całkowitej pomocy określonej w art. 2 ust. 1 lit. a) i b) zgodnie z ust. 1.

Wnioskodawca ma wybór dostarczenia zabezpieczenia w gotówce albo w formie gwarancji udzielanej przez instytucje spełniającej kryteria ustanowione przez Francję.

Część zabezpieczenia albo zabezpieczenie, które nie jest zwolnione, podlega przepadkowi w odniesieniu do ilości cukru, dla której nie zostały spełnione odpowiednie zobowiązania.

Artykuł 4

1. [2] W przypadku cukru określonego w art. 1, rafinowanym w europejskich regionach Wspólnoty w latach gospodarczych od 2002/03 do 2005/06, pomoc zostaje udzielona zainteresowanym rafineriom na każdą dziesiątą część procenta uzysku ponad 92 %, kwoty równej 0,0387 % ceny interwencyjnej na cukier nierafinowany, ustalonej na ten okres.

2. Ustęp 1 stosuje się do wysokości pułapu ilościowego, jaki zostanie ustalony odpowiednio do regionów wspólnotowych, w których może być prowadzona rafinacja.

Ilości wskazane w akapicie pierwszym są ustalane zgodnie z procedurą określoną w art. 42 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 na podstawie wspólnotowego bilansu dostaw cukru surowego oraz dla rafinacji takiego cukru w europejskich regionach wspólnotowych.

3. Całkowita kwota pomocy określonej w ust. 1 jest przyznawana na wniosek przedsiębiorstw, które dokonały rafinacji danego cukru, składany do właściwych władz Państwa Członkowskiego, na którego terytorium miała miejsce rafinacja.

Artykuł 5

Wnioskom o pomoc określonym w art. 4 towarzyszą dowody akceptowane przez zainteresowane Państwa Członkowskie, potwierdzające, że rafinowany cukier został pozyskany z cukru surowego wyprodukowanego we francuskich departamentach zamorskich. W tym celu oraz na wniosek zainteresowanej strony dany cukier surowy jest poddawany kontroli celnej albo innej kontroli administracyjnej zapewniającej takie same gwarancje.

Do celów przyznawania tej pomocy „rafinacja” oznacza przerób cukru surowego, jak określono w art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, na cukier biały, jak określono w art. 1 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia.

Artykuł 6

Zainteresowane Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję, w odniesieniu do każdego miesiąca, i w terminie dwóch miesięcy po upływie danego miesiąca, o ilościach, wyrażonych jako cukier biały, dla których została przyznana pomoc na podstawie, odpowiednio, art. 2 oraz 4, i o kwotach pomocy odpowiadających tym ilościom.

Artykuł 7

Rozporządzenie (EWG) nr 2750/86 traci moc.

Artykuł 8

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2001 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 30 lipca 2001 r.