PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Unię Europejską, w szczególności jego art. 37 i 152,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (³),

stanowiąc zgodnie z procedurą, określoną w art. 251 Traktatu (⁴),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Artykuł 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 820/97 z dnia 21 kwietnia 1997 r. ustanawiającego system identyfikacji i rejestracji bydła i dotyczącego etykietowania mięsa wołowego i produktów z mięsa wołowego (⁵) stanowi, że od dnia 1 stycznia 2000 r. we wszystkich Państwach Członkowskich nastąpi wprowadzenie obowiązkowego systemu etykietowania mięsa wołowego. Ten sam artykuł stanowi też, że, na podstawie wniosku Komisji, przed tą datą zostaną przyjęte ogólne przepisy funkcjonowania takiego obowiązkowego systemu.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2772/1999 z dnia 21 grudnia 1999 r., określające ogólne przepisy obowiązkowego systemu etykietowania mięsa wołowego (⁶) stanowi, że te ogólne przepisy mają zastosowanie tylko tymczasowe, przez okres nie więcej niż ośmiu miesięcy, to znaczy od dnia 1 lutego do dnia 31 sierpnia 2000 r.

(3) Dla celów jasności rozporządzenie (WE) nr 820/97 powinno zostać uchylone i zastąpione niniejszym rozporządzeniem.

(4) Po przejściowym zachwianiu stabilności rynku mięsa wołowego i jego produktów, spowodowanym kryzysem w związku z gąbczastą encefalopatią bydła, poprawa w zakresie przejrzystości warunków produkcji tych produktów i ich wprowadzania na rynek, w szczególności jeżeli chodzi o możliwość śledzenia, wywarła pozytywny wpływ na spożycie mięsa wołowego. W celu utrzymania i umocnienia zaufania konsumentów do bezpieczeństwa mięsa wołowego oraz w celu unikania wprowadzania ich w błąd, konieczne jest stworzenie systemu, w ramach którego możliwe będzie udostępnianie konsumentom informacji metodą wystarczającego i czytelnego etykietowania produktów.

(5) W tym celu niezbędne jest stworzenie, z jednej strony, skutecznego systemu identyfikacji i rejestracji bydła na etapie produkcji oraz, z drugiej strony, stworzenie szczególnego, wspólnotowego systemu etykietowania stosowanego w sektorze mięsa wołowego, na podstawie obiektywnych kryteriów na etapie wprowadzania na rynek.

(6) Dzięki gwarancjom, jakie można będzie wydać dzięki tej poprawie, spełnione zostaną również pewne wymogi będące w polu zainteresowania opinii publicznej, w szczególności związane z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.

(7) W wyniku tego zwiększy się stopień zaufania odnośnie do jakości mięsa wołowego i produktów z niego, zachowany zostanie wyższy stopień ochrony zdrowia publicznego oraz umocniona zostanie trwała stabilność rynku mięsa wołowego.

(8) Artykuł 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady nr 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r., dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (⁷) stanowi, że zwierzęta mające stanowić przedmiot handlu wewnątrzwspólnotowego muszą być identyfikowane zgodnie z zasadami Wspólnoty oraz rejestrowane w taki sposób, aby możliwe było ustalenie gospodarstwa, centrum lub organizacji, z których zwierzęta pochodzą lub w których zwierzęta przebywały, oraz aby do dnia 1 stycznia 1993 r. te systemy identyfikacji i rejestracji obejmowały także przemieszczenia zwierząt na terenie wszystkich Państw Członkowskich.

(9) Artykuł 14 dyrektywy Rady 91/496/EWG z dnia 15 lipca 1991 r., ustanawiającej zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnej zwierząt wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich oraz zmieniającej dyrektywy 89/662/EWG, 90/425/EWG oraz 90/675/EWG (⁸) stanowi, że identyfikacji i rejestracji takich zwierząt, przewidzianej w art. 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy 90/425/EWG, dokonuje się, z wyjątkiem zwierząt przeznaczonych do uboju i zarejestrowanych koniowatych, po przeprowadzeniu takiej kontroli.

(10) Zarządzanie niektórymi wspólnotowymi programami pomocowymi w dziedzinie rolnictwa wymaga odrębnej identyfikacji niektórych typów inwentarza żywego. Systemy identyfikacji i rejestracji muszą się, zatem nadawać do stosowania i kontrolowania takich odrębnych procedur identyfikacyjnych.

(11) Dla celów prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia konieczne jest zapewnienie szybkiej i skutecznej wymiany informacji między Państwami Członkowskimi. Przepisy unijne dotyczące tej kwestii zostały określone w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1468/81 z 19 maja 1981 r. o wzajemnej pomocy między władzami administracyjnymi Państw Członkowskich i o współpracy między Państwami Członkowskimi, a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów ustawy celnej lub przepisów prawa w dziedzinie rolnictwa (⁹), oraz w dyrektywie Rady 89/608/EWG z 21 listopada 1989 r. w sprawie wzajemnej pomocy między władzami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania ustawodawstwa dotyczącego spraw weterynaryjnych i zootechnicznych (¹⁰).

(12) Aktualne przepisy dotyczące identyfikacji i rejestracji bydła zostały określone dyrektywą Rady 92/102/EWG z dnia 27 listopada 1992 r. w sprawie identyfikacji i rejestracji zwierząt (¹¹) oraz rozporządzeniem (WE) nr 820/97. Doświadczenie pokazało, że wdrożenie dyrektywy 92/102/EWG w odniesieniu do bydła nie przyniosło całkowicie zadowalających efektów i że konieczne są w tym zakresie dalsze udoskonalenia. Zatem niezbędne jest przyjęcie szczegółowych przepisów dotyczących bydła w celu wzmocnienia działania przepisów niniejszej dyrektywy.

(13) Aby wprowadzenie nowego, udoskonalonego systemu identyfikacji mogło zostać zaakceptowane, istotne jest, aby nie nakładać na producenta nadmiernych wymogów w zakresie formalności administracyjnych. Konieczne jest określenie możliwych do dotrzymania terminów wdrażania takiego systemu.

(14) Dla zapewnienia możliwości szybkiego i dokładnego śledzenia zwierząt, z powodów związanych z kontrolą wspólnotowych programów pomocowych, każde państwo członkowskie powinno utworzyć krajową, komputerową bazę danych, w której rejestrowany będzie numer indentyfikacyjny zwierzęcia, wszystkie gospodarstwa na terytorium tego państwa oraz przemieszczenia zwierząt, zgodnie z przepisami dyrektywy Rady 97/12/WE z dnia 17 marca 1997 r. zmieniającej i aktualizującej dyrektywę 64/432/EWG w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną (¹²), która jasno określa wymogi wobec takiej bazy danych, związane z kwestiami zdrowotnymi.

(15) Istotne jest, aby wszystkie Państwa Członkowskie podjęły wszelkie środki, jakie mogą być konieczne dla zapewnienia, że krajowa, komputerowa baza danych będą w pełni gotowe do użytku w najkrótszym możliwym terminie.

(16) Należy podjąć działania w kierunku stworzenia warunków technicznych, gwarantujących najlepszy możliwy kontakt producentów z bazą danych i pełne korzystanie z baz danych.

(17) Aby możliwe było śledzenie przemieszczeń bydła, zwierzęta powinny być zidentyfikowane poprzez umieszczenie kolczyka w obu uszach oraz powinny być zaopatrzone w paszport przy każdym przemieszczeniu. Cechy kolczyka oraz paszportu powinny być określone na szczeblu wspólnotowym. W zasadzie paszport powinien być wydany dla każdego zwierzęcia, któremu założono kolczyki.

(18) Zwierzęta przywożone z państw trzecich zgodnie z przepisami dyrektywy 91/496/EWG powinny być objęte takimi samymi wymogami identyfikacyjnymi.

(19) Każde zwierzę powinno nosić swoje kolczyki przez całe życie.

(20) Komisja bada, na podstawie studiów wykonanych przez Wspólny Ośrodek Badawczy, możliwości wykorzystania elektronicznych środków identyfikacji zwierząt.

(21) Posiadacze zwierząt, z wyjątkiem podmiotów zajmujących się ich transportem, powinni prowadzić aktualny rejestr zwierząt znajdujących się w ich gospodarstwach. Sposób tworzenia takiego rejestru powinien być określony na szczeblu wspólnotowym. Właściwe władze powinny mieć dostęp do takich rejestrów na każde żądanie.

(22) Państwa Członkowskie mogą rozłożyć koszty wynikające z zastosowania tych środków na cały sektor mięsa wołowego.

(23) Konieczne jest określenie władz, odpowiedzialnych za stosowanie przepisów wszystkich tytułów niniejszego rozporządzenia.

(24) Konieczne jest wprowadzenie we wszystkich Państwach Członkowskich obowiązkowego systemu etykietowania mięsa wołowego. W ramach tego obowiązkowego systemu podmioty i organizacje wprowadzające mięso wołowe na rynek powinny podawać na etykiecie informacje o mięsie oraz o miejscu uboju zwierzęcia lub zwierząt, z których ono pochodzi.

(25) Obowiązkowy system etykietowania mięsa wołowego powinien zostać wzmocniony w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r. W ramach tego obowiązkowego systemu podmioty i organizacje wprowadzające mięso wołowe na rynek powinny dodatkowo podawać na etykiecie informacje dotyczące pochodzenia, w szczególności miejsce urodzenia, chowu i uboju zwierzęcia lub zwierząt, z których pochodzi mięso.

(26) Informacje dodatkowe względem informacji o miejscu urodzenia, chowu i uboju zwierzęcia lub zwierząt, z których pochodzi mięso, mogą być podawane w ramach dobrowolnego systemu etykietowania mięsa wołowego.

(27) System obowiązkowego etykietowania, prowadzonego na podstawie informacji o pochodzeniu, powinien obowiązywać od dnia 1 stycznia 2002 r., przyjmując jako rzecz zrozumiałą, że pełne informacje dotyczące przemieszczeń bydła we Wspólnocie wymagane są tylko w odniesieniu do zwierząt urodzonych po dniu 31 grudnia 1997 r.

(28) System obowiązkowego etykietowania powinien mieć również zastosowanie wobec mięsa wołowego przywożonego do Wspólnoty. Należy jednak uwzględnić fakt, że nie wszystkie informacje wymagane do etykietowania mięsa wołowego produkowanego we Wspólnocie mogą być dostępne dla podmiotów lub organizacji w państwach trzecich. Zachodzi, zatem konieczność określenia minimalnego zakresu informacji, jakich podanie na etykiecie państwa trzecie muszą zagwarantować.

(29) W odniesieniu do podmiotów i organizacji produkujących i wprowadzających mielone mięso wołowe na rynek, które mogą nie być w stanie dostarczyć wszystkich informacji wymaganych w ramach obowiązkowego systemu etykietowania mięsa wołowego, konieczne jest wprowadzenie pewnych wyjątków, gwarantujących uzyskanie od nich minimalnego zakresu takich informacji.

(30) Celem etykietowania jest osiągnięcie maksymalnej przejrzystości w dziedzinie wprowadzania mięsa wołowego na rynek.

(31) Przepisy niniejszego rozporządzenia nie mogą wchodzić w konflikt z przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia dla produktów rolnych i środków spożywczych (¹³).

(32) Konieczne jest także stworzenie wspólnotowych ram w zakresie etykietowania mięsa wołowego w odniesieniu do wszelkich informacji innych niż te, które wchodzą w zakres obowiązkowego systemu etykietowania mięsa wołowego, oraz z uwagi na różnorodność opisów mięsa wołowego wprowadzanego na rynek we Wspólnocie najbardziej właściwym rozwiązaniem jest stworzenie dobrowolnego systemu etykietowania mięsa wołowego. Efektywność takiego dobrowolnego systemu etykietowania zależy od możliwości prześledzenia drogi od każdego etykietowanego mięsa wołowego, wstecz, aż do zwierzęcia lub zwierząt, z których ono pochodzi. Wszelkie ustalenia danego podmiotu lub organizacji, dotyczące etykietowania, powinny być przedmiotem dokumentacji, którą należy przedłożyć właściwym władzom do zatwierdzenia. Podmioty i organizacje powinny być upoważnione do etykietowania mięsa wołowego tylko w przypadku, jeżeli etykieta zawiera ich nazwę lub ich znak identyfikacyjny. Właściwe władze państw członkowskich powinny być upoważnione do cofnięcia swojego zatwierdzenia dokumentacji w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości. W celu zagwarantowania możliwości uznawania dokumentacji w zakresie etykietowania w całej Wspólnocie konieczne jest zapewnienie wymiany informacji między Państwami Członkowskimi.

(33) Podmioty i organizacje przywożące do Wspólnoty mięso wołowe z państw trzecich mogą również chcieć etykietować swoje produkty zgodnie z dobrowolnym systemem etykietowania. Należy określić przepisy gwarantujące, w takim stopniu, w jakim będzie to możliwe, że ustalenia dotyczące etykietowania, w odniesieniu do przywożonego mięsa wołowego, cechują się wiarygodnością równorzędną względem ustaleń obowiązujących w odniesieniu do mięsa wołowego ze Wspólnoty.

(34) Zmiana, związana z przejściem od ustaleń określonych w tytule II rozporządzenia (WE) nr 820/97 na ustalenia określone w rozporządzeniu niniejszym może powodować powstanie trudności, które nie są przedmiotem niniejszego rozporządzenia. Dla uwzględnienia możliwości wystąpienia takich trudności należy zapewnić Komisji prawo podjęcia właściwych kroków i działań o charakterze tymczasowym. Komisja powinna również mieć prawo rozwiązywania konkretnych problemów praktycznych we wszelkich uzasadnionych wypadkach.

(35) Dążąc do zagwarantowania wiarygodności ustaleń określonych w niniejszym rozporządzeniu, konieczne jest zobowiązanie Państw Członkowskich do wprowadzenia i stosowania odpowiednich i skutecznych środków kontroli. Powinny to być środki nie wchodzące w konflikt z wszelkimi innymi środkami, jakie mogą być stosowane przez Komisję na zasadzie analogii z art. 9 rozporządzenia Rady (WE, EURATOM) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich (¹⁴).

(36) Należy określić stosowne kary, nakładane w wypadkach naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia.

(37) Środki niezbędne w ramach wdrażania niniejszego Rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r., ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (¹⁵),

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

Identyfikacja i rejestracja bydła

Artykuł 1

[1] (uchylony).

Artykuł 2

[2] (uchylony).

Artykuł 3

[3] (uchylony).

Artykuł 4

[4] (uchylony).

Artykuł 4a

[5] (uchylony).

Artykuł 4b

[6] (uchylony).

Artykuł 4c

[7] (uchylony).

Artykuł 4d

[8] (uchylony).

Artykuł 5

[9] (uchylony).

Artykuł 6

[10] (uchylony).

Artykuł 6a

[11] (uchylony).

Artykuł 7

[12] (uchylony).

Artykuł 8

(uchylony).

Artykuł 9

[13] (uchylony).

Artykuł 9a

[14] (uchylony).

Artykuł 10

(uchylony).

TYTUŁ II

Etykietowanie mięsa wołowego i produktów z mięsa wołowego

Artykuł 11

Podmiot lub organizacja, w znaczeniu określonym w art. 12, które:

- obowiązane są, na mocy niniejszego tytułu sekcja I, do etykietowania mięsa wołowego na wszystkich etapach wprowadzania na rynek,

- zamierzają, na mocy niniejszego tytułu sekcja II, etykietować mięso wołowe w punkcie sprzedaży w sposób dostarczający informacji wykraczającej poza zakres wymaganych informacji określony w art. 13, a dotyczących pewnych charakterystycznych cech warunków produkcji etykietowanego mięsa lub zwierzęcia, z którego mięso to pochodzi,

robią to zgodnie z przepisami niniejszego tytułu.

Tytuł niniejszy stosuje się bez uszczerbku dla odpowiednich przepisów legislacji wspólnotowej, w szczególności dotyczących mięsa wołowego.

Artykuł 12

Do celów niniejszego tytułu zastosowanie mają następujące definicje:

1) „mięso wołowe” oznacza wszelkie produkty objęte kodami CN 0201, 0202, 0206 10 95 oraz 0206 29 91;

2) „etykietowanie” oznacza umieszczenie etykiety na każdym kawałku lub kawałkach mięsa lub na ich opakowaniach, albo, w przypadku produktów niepakowanych, udostępnienie konsumentowi odpowiednich informacji w formie pisemnej poprzez uwidocznienie ich w punkcie sprzedaży;

3) „organizacja” oznacza grupę podmiotów gospodarczych z tego samego lub z różnych części handlu mięsem wołowym;

4) „mięso mielone” oznacza mięso bez kości, które zostało rozdrobnione i zawiera mniej niż 1 % soli, objęte kodami CN 0201, 0202, 0206 10 95 i 0206 29 91;

5) „mięso drobne” oznacza drobne kawałki mięsa uznane za zdatne do spożycia przez ludzi, uzyskane wyłącznie w wyniku wykrawania przy odkostnianiu tusz lub przy rozbiorze mięsa;

6) „mięso siekane” oznacza mięso pokrojone w drobne kostki, plasterki lub inne indywidualne porcje, które nie wymagają już dalszego krojenia przez podmiot gospodarczy przed dokonaniem zakupu przez konsumenta końcowego i które mogą być bezpośrednio wykorzystane przez tego konsumenta. Niniejsza definicja nie obejmuje mięsa mielonego ani mięsa drobnego.

SEKCJA I

Obowiązkowy wspólnotowy system etykietowania mięsa wołowego

Artykuł 13

Przepisy ogólne

1. Podmioty i organizacje wprowadzające mięso wołowe na rynek we Wspólnocie etykietują je zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

Obowiązkowy system etykietowania gwarantuje możliwość prześledzenia powiązania między informacjami identyfikującymi tuszę, ćwierć lub mniejszą sztukę mięsa, a informacjami identyfikującymi konkretne zwierzę lub zwierzęta, z których mięso to pochodzi, lub, jeżeli spełnia to wymogi sprawdzalności i dokładności informacji, identyfikującymi grupę zwierząt, z których mięso to pochodzi.

2. Etykieta zawiera następujące informacje:

a) numer lub kod identyfikacyjny zapewniający istnienie powiązania między mięsem, a zwierzęciem lub zwierzętami. Numer ten może być numerem identyfikacyjnym konkretnego zwierzęcia, z którego pochodzi mięso lub numerem identyfikacyjnym grupy zwierząt;

b) numer zatwierdzenia rzeźni, w której dokonano uboju danego zwierzęcia lub grupy zwierząt oraz nazwę Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym znajduje się ta rzeźnia. Na etykiecie umieszcza się napis: „Ubój w (nazwa Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego) (numer zatwierdzenia)”;

c) numer zatwierdzenia masarni, w której dokonano podziału mięsa na tusze lub grupy tusz oraz nazwę Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym znajduje się ta masarnia. Na etykiecie umieszcza się napis: „Podzielone w (nazwa Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego) (numer zatwierdzenia)”.

3. (uchylony).

4. (uchylony).

Ustalenia dotyczące wdrożenia niniejszego systemu, mające zastosowanie w tych Państwach Członkowskich, które zamierzają stosować przepisy ust. 3, wymagają uprzedniego zatwierdzenia Komisji.

5. a) Podmioty gospodarcze i organizacje wskazują również na etykietach informacje dotyczące:

i) Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym dane zwierzę się urodziło;

ii) wszystkich Państw Członkowskich lub państw trzecich, w których odbywał się chów;

iii) Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym dokonano uboju;

b) Jednakże jeżeli mięso pochodzi od zwierząt urodzonych, utrzymywanych i poddanych ubojowi:

i) w tym samym Państwie Członkowskim, oznakowanie może być następujące: „Pochodzenie: (nazwa Państwa Członkowskiego)”;

ii) w tym samym państwie trzecim, oznakowanie może być następujące: „Pochodzenie: (nazwa państwa trzeciego)”.

6. W celu uniknięcia zbędnego powielania wskazań na etykiecie mięsa wołowego pochodzącego z państw członkowskich lub państw trzecich, w których wyhodowano zwierzęta, Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 22b aktów delegowanych dotyczących uproszczonego przedstawiania informacji w przypadku bardzo krótkiego pobytu zwierzęcia w państwie członkowskim lub w państwie trzecim, w którym się urodziło lub w którym dokonano uboju.

Komisja w drodze aktów wykonawczych przyjmuje zasady dotyczące maksymalnego rozmiaru i składu grupy zwierząt, o których mowa w ust. 1 i ust. 2 lit. a), uwzględniając ograniczenia co do jednorodności grupy zwierząt, z których pochodzi to mięso siekane i mięso drobne. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 23 ust. 2.

Artykuł 14

Odstępstwa od obowiązkowego systemu etykietowania

Na zasadzie odstępstwa od art. 13 ust. 2 lit. b) oraz c) oraz od art. 13 ust. 5 lit. a) i) i ii), podmiot lub organizacja, zajmujące się produkcją mięsa mielonego, podają na etykiecie informację: „wyprodukowane w (nazwa Państwa Członkowskiego i państwa trzeciego)”, w zależności od tego, gdzie mięso zostało wyprodukowane, oraz „pochodzenie”, w wypadku, jeżeli państwo pochodzenia jest inne niż państwo, w którym powstał produkt.

Obowiązek określony w art. 13 ust. 5 lit. a) iii) stosuje się do takiego mięsa od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Jednakże taki podmiot lub organizacja może dodatkowo umieścić na etykiecie mięsa mielonego:

- jedną lub więcej informację określoną w art. 13, i/lub

- datę produkcji mięsa.

W celu zapewnienia zgodności z horyzontalnymi przepisami dotyczącymi etykietowania w niniejszej sekcji Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 22b w celu określenia – na podstawie doświadczeń związanych z mięsem mielonym – przepisów równoważnych z przepisami zawartymi w pierwszych trzech akapitach niniejszego artykułu, odnoszących się do drobnego mięsa wołowego lub siekanego mięsa wołowego.

Artykuł 15

Obowiązkowe etykietowanie mięsa wołowego pochodzącego z państw trzecich

Na zasadzie odstępstwa od art. 13 mięso wołowe przywożone na terytorium Unii, w odniesieniu do którego nie wszystkie informacje określone w art. 13 są dostępne, etykietuje się z podaniem następujących informacji:

„Pochodzenie: spoza UE” oraz „Ubój w: (nazwa państwa trzeciego)”.

SEKCJA II

Etykietowanie dobrowolne

Artykuł 15a

Zasady ogólne

Informacje na temat żywności inne niż informacje przewidziane w art. 13, 14 i 15 dobrowolnie zamieszczane na etykietach przez podmioty gospodarcze lub organizacje wprowadzające do obrotu mięso wołowe muszą być obiektywne, możliwe do sprawdzenia przez właściwe władze i zrozumiałe dla konsumentów.

Informacje te muszą być zgodne z horyzontalnymi przepisami w zakresie etykietowania, a w szczególności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 (¹⁶).

W przypadku niewywiązywania się przez podmioty gospodarcze lub organizacje wprowadzające do obrotu mięso wołowe z obowiązków, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, właściwa władza nakłada stosowne sankcje przewidziane w art. 22.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 22b aktów delegowanych dotyczących definicji i wymogów mających zastosowanie do terminów lub kategorii terminów, które można umieścić na etykietach paczkowanego, świeżego i mrożonego mięsa wołowego i cielęcego.

Artykuł 16

(uchylony).

Artykuł 17

(uchylony).

Artykuł 18

(uchylony).

SEKCJA III

Przepisy ogólne

Artykuł 19

(uchylony).

Artykuł 20

(uchylony).

Artykuł 21

(uchylony).

TYTUŁ III

Przepisy wspólne

Artykuł 22

[15] 1. Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Przewidziane środki kontroli stosuje się bez uszczerbku dla wszelkich innych środków kontroli, jakie Komisja może zastosować na podstawie art. 9 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95.

Wszelkie sankcje nałożone przez państwo członkowskie na podmiot gospodarczy lub organizację wprowadzającą do obrotu mięso wołowe są skuteczne, odstraszające i proporcjonalne.

2. Niezależnie od ust. 1, jeżeli podmioty gospodarcze i organizacje wprowadzające mięso wołowe do obrotu oznakowały mięso wołowe, nie wywiązując się ze swoich obowiązków ustanowionych w tytule II, państwa członkowskie, w stosownych przypadkach i zgodnie z zasadą proporcjonalności, żądają wycofania mięsa wołowego z obrotu. W uzupełnieniu sankcji, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą:

a) jeżeli dane mięso jest zgodne z odpowiednimi przepisami weterynaryjnymi i dotyczącymi higieny, zezwolić na:

(i) wprowadzenie takiego mięsa wołowego do obrotu po jego właściwym oznakowaniu zgodnie z wymogami Unii; lub

(ii) skierowanie takiego mięsa wołowego bezpośrednio do przetworzenia na produkty inne niż produkty wskazane w art. 12 pkt 1;

b) zarządzić zawieszenie lub wycofywanie zatwierdzenia danych podmiotów gospodarczych i organizacji.

3. Eksperci Komisji we współpracy z właściwymi władzami:

a) sprawdzają, czy państwa członkowskie stosują się do wymagań niniejszego rozporządzenia;

b) prowadzą kontrole na miejscu w celu zapewnienia, aby wszelkie kontrole przeprowadzane były zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

4. Państwo członkowskie, na którego terytorium przeprowadza się kontrolę na miejscu, zapewnia ekspertom Komisji wszelką pomoc, jaka może im być potrzebna do wykonania ich zadań. Przed sporządzeniem i rozesłaniem sprawozdania końcowego wyniki kontroli zostają omówione z właściwą władzą zainteresowanego państwa członkowskiego. W stosownych przypadkach sprawozdanie to zawiera zalecenia dla państw członkowskich dotyczące poprawy zgodności z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 22a

Właściwe władze

Państwa członkowskie wyznaczają właściwą władzę lub właściwe władze odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z niniejszym rozporządzeniem oraz ze wszystkim aktami przyjętymi przez Komisję na jego podstawie.

Państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim informację o wyznaczonych przez siebie władzach.

Artykuł 22b

Wykonywanie przekazanych uprawnień

[16] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 4 i art. 15a, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 20 kwietnia 2016 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 4 i art. 15a, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 13 ust. 6, art. 14 ust. 4 i art. 15a wchodzi w życie wyłącznie pod warunkiem, że ani Parlament Europejski, ani Rada nie zgłoszą sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od otrzymania powiadomienia o tym akcie, lub pod warunkiem, że przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, iż nie zgłoszą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 23

Procedura komitetowa

[17] 1. W zakresie aktów wykonawczych przyjmowanych na podstawie art. 13 ust. 6 niniejszego rozporządzenia Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy ustanowiony na mocy art. 58 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 178/2002 (¹⁷).

Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (¹⁸).

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku, gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu, gdy przed upływem terminu na wydanie opinii, zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to większość zwykła członków komitetu.

Artykuł 23a

Sprawozdanie i dalsze działania ustawodawcze

Nie później niż:

– dnia 18 lipca 2019 r. w przypadku przepisów dotyczących dobrowolnego etykietowania, i

– dnia 18 lipca 2023 r. w przypadku przepisów dotyczących identyfikacji elektronicznej,

Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie sprawozdania dotyczące wykonania i skutków niniejszego rozporządzenia, w tym – w przypadku pierwszego sprawozdania – dotyczące możliwości przeglądu przepisów dotyczących dobrowolnego etykietowania, a w przypadku drugiego – dotyczące technicznej i ekonomicznej wykonalności wprowadzenia obowiązkowej identyfikacji elektronicznej na całym terytorium Unii.

W razie potrzeby tym sprawozdaniom towarzyszyć będą odpowiednie wnioski ustawodawcze.

Artykuł 24

1. Niniejszym rozporządzenie (WE) nr 820/97 traci moc.

2. Odniesienia do rozporządzenia (WE) nr 820/97 interpretuje się jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia i odczytuje zgodnie z tabelą korelacji, określoną w załączniku.

Artykuł 25

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia od jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do mięsa wołowego pochodzącego ze zwierząt rzeźnych od dnia 1 września 2000 r. włącznie z tym dniem.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 17 lipca 2000 r.