RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 3281/94 z dnia 19 grudnia 1994 r. w sprawie stosowania czteroletniego planu ogólnych preferencji taryfowych (1995-1998) w odniesieniu do niektórych produktów przemysłowych pochodzących z krajów rozwijających się(¹), w szczególności jego art. 12 ust. 3,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1256/96 z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie stosowania wieloletnich planów ogólnych preferencji taryfowych od dnia 1 lipca 1996 r. do dnia 30 czerwca 1999 r. w odniesieniu do niektórych produktów rolnych pochodzących z krajów rozwijających się(²), w szczególności jego art. 12 ust. 3,

uwzględniając wniosek Komisji(³),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(⁴),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(⁵),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 3281/94 i rozporządzeniem (WE) nr 1256/96, Związek Myanamar (zwany dalej „Myanamarem”), jest beneficjentem ogólnych preferencji taryfowych;

art. 9 rozporządzenia (WE) nr 3281/94 i art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1256/96 przewidują, że preferencje te mogą zostać tymczasowo wycofane, w całości lub częściowo, w okolicznościach obejmujących praktykowanie jakiejkolwiek formy pracy przymusowej zgodnie z definicją zawartą w konwencjach genewskich z dnia 25 września 1926 r. i z dnia 7 września 1956 r. oraz w konwencjach Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 29 i 105;

dnia 7 czerwca 1995 r. Międzynarodowa Konfederacja Wolnych Związków Zawodowych (ICFTU) i Europejska Konfederacja Związków Zawodowych (ETUC), na mocy art. 9 rozporządzenia (WE) nr 3281/94, złożyły Komisji wspólną skargę mającą na celu czasowe wycofanie Myanmaru z systemu wspólnotowych ogólnych preferencji taryfowych ze względu na stosowanie w tym kraju pracy przymusowej;

dnia 2 stycznia 1997 r. ICFTU i ETUC powiadomiły Komisję o rozszerzeniu zakresu wspólnej skargi złożonej na mocy rozporządzenia (WE) nr 3281/94, w celu uzyskania wycofania preferencyjnych uprawnień przyznanych Myanmarowi także na mocy rozporządzenia (WE) nr 1256/96;

Komisja zbadała skargę z dnia 7 czerwca 1995 r. w konsultacji z Komitetem Ogólnych Preferencji; dowody przedstawione przez skarżących zostały uznane za wystarczające do uzasadnienia wszczęcia dochodzenia, a Komisja zdecydowała w zawiadomieniu z dnia 16 stycznia 1996 r.(⁶), że dochodzenie powinno mieć miejsce;

władze Myanmaru zostały formalnie powiadomione o wszczęciu dochodzenia; zaprzeczyły że praktyki określone w skardze stanowią pracę przymusową odwołując się do wyjątków art. 2 ust. 2 Konwencji nr 29 MOP, twierdząc, że wyjątki te zawarte są w ustawie o miastach z 1907 r. i w ustawie o wsiach z 1908 r. zezwalają na nałożenie na ludność obowiązku wykonywania prac i usług; wykładnia ta została zakwestionowana przez MOP, której właściwe organy wezwały do niezwłocznego uchylenia tych ustaw w celu zapewnienia zgodności z literą i duchem Konwencji nr 29;

pisemne i ustne deklaracje zebrane przez Komisję w trakcie dochodzenia prowadzonego w konsultacji z Komitetem Ogólnych Preferencji potwierdzają zarzuty zawarte w skardze; wynika z nich, że władze Myanmaru systematycznie poprzez przymus i wielokrotne gwałtowne kroki odwetowe wykorzystują pracę przymusową, nie tylko w operacjach wojskowych, lecz również przy budowie infrastruktury do użytku cywilnego lub wojskowego;

w celu uzupełnienia informacji zebranych w trakcie dochodzenia, Komisja zażądała od władz Myanmaru współpracy w tym dochodzeniu, poprzez zezwolenie na wjazd do kraju grupy dochodzeniowej; żądanie to zostało odrzucone, a skoro warunki art. 11 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 3281/94 w ten sposób zostały spełnione, wyniki dochodzenia mogą zostać oparte na dostępnych informacjach;

dowody zebrane w trakcie dochodzenia Komisji w sprawie pierwotnej skargi ICFTU i ETUC, jak również wynikające z nich wnioski w wystarczającym zakresie zapewniają ważne podstawy do rozpatrzenia rozszerzonej skargi wniesionej przez te organizacje w dniu 2 stycznia 1997 r., co sprawia, że dodatkowe szczególne dochodzenie w odniesieniu do sektora rolnego nie jest konieczne; wymogi art. 9 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1256/96 i warunki ustanowione w art. 11 ust. 5 tego rozporządzenia w ten sposób zostały spełnione;

dostępne informacje stanowią wystarczające podstawy, by wnioskować, że uzasadnione jest wycofanie przyznanego Mayanmarowi dostępu do ogólnych preferencji taryfowych;

wyniki dochodzenia stanowiły przedmiot sprawozdania dla Komitetu Ogólnych Preferencji, zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 3281/94;

fakt, że zarzucane praktyki miały systematyczny charakter i szeroki zakres oznacza, że całkowite wycofanie dostępu do uzgodnień jest uzasadnione;

w świetle powyższego ogólne preferencje taryfowe mające zastosowanie do produktów przemysłowych i rolnych pochodzących z Maynmaru powinny zostać tymczasowo wycofane do czasu ustalenia, że dane praktyki zostały zakończone;

towary będące w trakcie wysyłki do Wspólnoty Europejskiej powinny zostać wyłączone z wycofania preferencji, pod warunkiem że zostały wysłane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Dostęp Związku Myanmar do preferencji taryfowych udzielonych w drodze rozporządzenia Rady (WE) nr 732/2008 z dnia 22 lipca 2008 r. wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. (⁷) [1]

Artykuł 2

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, na wniosek Komisji, doprowadzi od zakończenia stosowania niniejszego rozporządzenia, jeżeli w świetle sprawozdania Komisji w sprawie pracy przymusowej w Myanmarze, zostanie wykazane, że praktyki wymienione w art. 9 ust. 1 tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 3281/94 i art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 732/2008 [2] , które spowodowały wycofanie Myanmarowi dostępu do ogólnych preferencji taryfowych, już nie mają miejsca.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do produktów, w odniesieniu do których dostarczono dowód, że zostały wysłane do Wspólnoty Europejskiej przed tą datą.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 24 marca 1997 r.