RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

przepisy odnoszące się do problemów sanitarnych bydła i trzody chlewnej będących przedmiotem handlu wewnątrz Wspólnoty Europejskiej, są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴) zmieniona ostatnio dyrektywą 89/360/EWG (⁵), także dyrektywa 72/462/EWG (⁶) zmieniona ostatnio dyrektywą 89/227/EWG (⁷) zawiera przepisy odnoszące się do problemów kontroli weterynaryjnej napotykanych przy imporcie bydła i trzody chlewnej z państw trzecich;

wyżej wymienione przepisy zapewniają w handlu w obrębie Wspólnoty Europejskiej i w przywozie do Wspólnoty Europejskiej bydła i trzody chlewnej, że kraj pochodzenia gwarantuje spełnienie kryteriów sanitarnych zwierząt, tak aby skutecznie wyeliminować ryzyko rozprzestrzenienia się choroby zwierzęcej, niemniej jednak pewne ryzyko rozprzestrzenienia się takiej choroby istnieje w przypadku handlu nasieniem;

w związku z polityką Wspólnoty ujednolicania krajowych przepisów sanitarnych, regulujących handel zwierzętami i produktami zwierzęcymi w obrębie Wspólnoty Europejskiej jest obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu obrotu nasieniem w ramach Wspólnoty i przywozu do Wspólnoty;

w związku z obrotem nasieniem w obrębie Wspólnoty Państwo Członkowskie, w którym nasienie jest pozyskiwane, ma obowiązek zagwarantowania, aby takie nasienie zostało pozyskane i poddane obróbce w stacjach unasieniania zatwierdzonych i nadzorowanych, zostało pozyskane od zwierząt, których stan zdrowia eliminuje ryzyko rozprzestrzenienia się choroby zwierzęcej, zostało pozyskane, poddane obróbce, magazynowane i transportowane zgodnie z zasadami, które zabezpieczają jego stan sanitarny, a w czasie transportu do kraju przeznaczenia towarzyszy mu świadectwo sanitarne potwierdzające spełnienie tego obowiązku;

różnorodna polityka dotycząca szczepień przeciwko pewnym chorobom, stosowana we Wspólnocie, usprawiedliwia utrzymanie ograniczonych w czasie ustępstw, upoważniających Państwa Członkowskie, w zakresie pewnych chorób, do wymagania dodatkowego zabezpieczenia przeciwko tym chorobom;

w związku z importem nasienia do Wspólnoty z państw trzecich należy utworzyć listę państw trzecich, biorąc pod uwagę kryteria sanitarne odnośnie do zwierząt, niezależnie od takiej listy Państwo Członkowskie powinno zezwalać na import nasienia jedynie z punktów pobierania nasienia, które odpowiadają określonym normom i które są oficjalnie nadzorowane, ponadto w stosunku do państw z takiej listy należy ustalić specyficzne warunki sanitarne zwierząt uwzględniając okoliczności, w celu sprawdzenia zgodności z tymi normami, należy stworzyć możliwość przeprowadzenia kontroli na miejscu;

należy rozszerzyć zasady i procedury kontroli ustalone w dyrektywie Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnej w handlu w obrębie Wspólnoty mające na celu utworzenia rynku wewnętrznego (⁸), w takim stopniu, aby obejmowały niniejszą dyrektywę;

aby zapobiec przenoszeniu pewnych chorób zakaźnych, kontrola przywozowa powinna być dokonywana w momencie przybycia przesyłki z nasieniem na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przesyłek tranzytowych;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo podjęcia środków awaryjnych w przypadku pojawienia się choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub w państwie trzecim, niebezpieczeństwa związane z takimi chorobami i środki obronne, których wymagają winny być oceniane w ten sam sposób w całej Wspólnocie, należy w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego stworzyć procedurę awaryjną Wspólnoty według, której podejmowane byłyby niezbędne przedsięwzięcia;

należy powierzyć Komisji podjęcie kroków zmierzających do wprowadzenia w czyn niniejszej dyrektywy, należy ustanowić procedurę do ścisłej i efektywnej współpracy między Komisją i Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie dotyczy handlu nasieniem uzyskanym przed datą zobowiązującą Państwa Członkowskie do jej stosowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ustala warunki sanitarne dla zwierząt mające zastosowanie w obrocie towarowym w obrębie Wspólnoty i w przywozie z państw trzecich nasienia trzody chlewnej.

Artykuł 2

Dla potrzeb niniejszej dyrektywy, w razie konieczności mają zastosowanie definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG, 72/462/EWG, 80/407/EWG (⁹) i 90/425/EWG (¹⁰).

Ponadto „nasienie” oznacza niezmieniony lub spreparowany lub rozcieńczony ejakulat knura.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrz Wspólnoty

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby do obrotu przeznaczać jedynie nasienie spełniające następujące warunki ogólne:

a) nasienie przeznaczone do sztucznego zapłodnienia musi zostać pozyskane i poddane obróbce w punkcie pobierania nasienia zatwierdzonym pod względem zdrowotności zwierząt przeznaczonych do obrotu towarowego w obrębie Wspólnoty zgodnie z art. 5 ust. 1;

b) nasienie musi zostać pozyskane od zwierząt trzody chlewnej, których stan sanitarny jest zgodny z załącznikiem B;

c) nasienie musi zostać pozyskane, poddane obróbce, przechowywane i transportowane zgodnie z załącznikami A i C.

Artykuł 4

1. Do dnia 31 grudnia 1992 r. Państwa Członkowskie, w których wszystkie punkty pobierania nasienia gromadzą tylko zwierzęta nie szczepione przeciwko chorobie Aujuszky' ego, posiadające negatywny wynik testu na seroneutralizację lub testu ELISA na wykrycie choroby Aujuszky'ego, zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy:

– mogą odmówić wprowadzenia na ich terytorium nasienia pochodzącego z punktu pobierania nasienia nie posiadającego tego samego statutu,

– nie mogą zakazać przyjęcia nasienia pochodzącego od knurów szczepionych w punktach pobierania nasienia szczepionką delecyjną GI, pod warunkiem, że:

– szczepienie to nie było przeprowadzone na knurach seronegatywnych z punktu widzenia wirusa choroby Aujuszky'ego,

– badania serologiczne przeprowadzone najwcześniej w trzy tygodnie po szczepieniu nie wykazuje obecności przeciwciał wywołanych przez wirus tej choroby.

W tym przypadku próbka nasienia z każdego dziennego pozyskiwania przeznaczonego do wymiany może zostać poddana badaniu na obecność wirusa w zatwierdzonym laboratorium Państwa Członkowskiego, dla którego przeznaczona jest przesyłka.

Przepisy niniejszego ustępu wchodzą w życie nie wcześniej, niż gdy Komisja, działająca według procedury przewidzianej w art. 18, nie później niż dnia 1 lipca 1991 r., ustali protokoły dotyczące testów używanych w tych badaniach, uwzględniając opinię Naukowego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności w zakresie częstości przeprowadzania w punktach, testów na obecność wirusa, jak i skuteczności i pewności szczepionki delecyjnej GI.

2. Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18, można zdecydować o rozciągnięciu przepisów ust. 1 do części terytorium Państwa Członkowskiego, jeżeli wszystkie punkty pobierania nasienia w tej części terytorium gromadzą wyłącznie zwierzęta dające negatywny wynik testu na seroneutralizację lub testu ELISA na wykrycie choroby Aujuszky' ego.

3. Przed dniem 31.grudnia 1992 r. Rada zweryfikuje niniejszy artykuł w oparciu o raport Komisji, uzupełniony o ewentualne propozycje.

Artykuł 5

1. Państwo Członkowskie, na terytorium, którego znajduje się punkt pobierania nasienia zapewnia, aby autoryzacja wymieniona w art. 3 lit. a) była udzielona tylko w przypadku spełnienia warunków załącznika A i respektowała inne przepisy niniejszej dyrektywy.

Państwo Członkowskie zapewnia również, aby urzędowa kontrola weterynaryjna nadzorowała przestrzeganie tych przepisów. Jeżeli przepisy nie są przestrzegane, urzędowy lekarz weterynarii wnioskuje o odebranie autoryzacji.

2. Wszystkie punkty pobierania nasienia są rejestrowane i każdy z nich otrzymuje numer rejestracji weterynaryjnej.

Każde państwo członkowskie sporządza i aktualizuje wykaz punktów pobierania nasienia oraz ich numerów rejestracji weterynaryjnej i udostępnia go innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.

3. Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą ustaloną w art. 18.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie zapewniają, aby każda przesyłka z nasieniem posiadała świadectwo weterynaryjne wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, w którym nasienie pozyskano, zgodnie ze wzorem przedstawionym w załączniku D.

Świadectwo musi:

a) być wystawione w co najmniej jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego, w którym nasienie pozyskano i jednym z urzędowych języków Państwa Członkowskiego, dla którego nasienie jest przeznaczone;

b) w oryginale towarzyszyć przesyłce do jej miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być przeznaczone dla tylko jednego odbiorcy.

2. Państwo Członkowskiego, dla którego nasienie jest przeznaczone może, poza środkami przewidzianymi w art. 8 dyrektywy 90/425/EWG, podjąć niezbędne środki, w tym kwarantannę, pod warunkiem, że nie wpłynie to na żywotność nasienia, celem uzyskania jednoznacznego dowodu w przypadkach, gdy istnieje podejrzenie, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone przez patogenne zarazki.

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 7

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia pochodzącego tylko z tych państw trzecich, które znajdują się na liście opracowanej według procedury przewidzianej w art. 19. Lista ta może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedura przewidzianą w art. 18.

2. Podejmując decyzję, czy jakieś państwo trzecie może być wpisane na listę przedstawioną w ust. 1, należy zwrócić szczególną uwagę na:

a) stan zdrowotny trzody, innych zwierząt domowych i pogłowia zwierząt dzikich w tym kraju, ze szczególnym uwzględnieniem chorób egzotycznych, oraz stan sanitarny środowiska tego kraju, mogące narazić zdrowie całości pogłowia w Państwach Członkowskich;

b) regularność i szybkość przekazywania przez ten kraj informacji dotyczących występowania na jego terenie chorób zakaźnych zwierząt przenoszonych przez nasienie, szczególnie chorób wymienionych w listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) istniejące w tym kraju przepisy dotyczące zapobiegania i walki z chorobami zakaźnymi zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych tego kraju i środki jakimi one dysponują;

e) organizację i stosowanie środków zapobiegania i walki z chorobami zakaźnymi zwierząt;

f) gwarancje, jakie może dać ten kraj w zakresie stosowania niniejszej dyrektywy.

3. Lista wymieniona w ust. 1 i wszystkie zmiany do niej są publikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 8

Państwa członkowskie zezwalają jedynie na przywóz nasienia wysyłanego z punktu pobierania nasienia znajdującego się w jednym z krajów trzecich uwzględnionych na liście, o której mowa w art. 7, i w odniesieniu do którego właściwy organ przedmiotowego kraju trzeciego może zagwarantować spełnienie następujących warunków:

a) punkt spełnia warunki:

(i) konieczne do zatwierdzenia punktów pobierania nasienia określone w rozdziale I załącznika A;

(ii) odnoszące się do nadzoru takich punktów określone w jego rozdziale II;

b) został urzędowo zatwierdzony przez właściwy organ danego kraju trzeciego do wywozu do Wspólnoty;

c) jest nadzorowany przez lekarza weterynarii, któremu podlega punkt;

d) jest poddawany kontrolom urzędowego lekarza weterynarii przedmiotowego kraju trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

2. Wykaz punktów pobierania nasienia, który właściwy organ danego kraju trzeciego znajdującego się w liście, o której mowa w art. 7, zatwierdził zgodnie z warunkami określonymi w ust. 1 tego artykułu i z których nasienie może być wysyłane do Wspólnoty, jest przekazywany Komisji.

W przypadku gdy punkt pobierania nasienia nie spełnia już warunków określonych w ust. 1, właściwy organ danego kraju trzeciego musi natychmiast zawiesić lub wycofać jego zatwierdzenie i powiadomić o tym niezwłocznie Komisję.

Komisja przekazuje państwom członkowskim wszelkie nowe i uaktualnione listy otrzymane od właściwego organu przedmiotowego kraju trzeciego zgodnie z tym ustępem i udostępnia je opinii publicznej w celach informacyjnych.

3. Szczegółowe zasady jednolitego stosowania niniejszego artykułu mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Artykuł 9

1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które co najmniej przez 3 miesiące bezpośrednio przed pozyskaniem nasienia, przebywały na terytorium państwa trzeciego znajdującego się na liście wymienionej w art. 7 ust. 1.

2. Państwa Członkowskie nie mogą, bez naruszenia przepisów art. 7 ust. 1 oraz ust. 1 niniejszego artykułu, zezwolić na przywóz nasienia z państwa trzeciego znajdującego się na liście, dopóki nasienie nie spełnia warunków inspekcji sanitarnej określonej zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18, dotyczącą przywozu nasienia z tego państwa.

Przyjmując wymagania wymienione w akapicie pierwszym, bierze się pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w strefie otaczającej punkt pobierania nasienia, ze szczególnym uwzględnieniem chorób wymienionych na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny trzody zgromadzonej w punkcie pobierania nasienia oraz wymagania dotyczące badań;

c) stan zdrowotny dawcy i wymagania dotyczące do badań;

d) wymagania dotyczące badań nasienia.

3. Podstawą do ustalenia stanu sanitarnego zwierząt są normy określone w rozdziale II i właściwych załącznikach. Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18, rozpatrując poszczególne przypadki można odstąpić od powyższych warunków, jeżeli zainteresowane państwo trzecie przedłoży podobne gwarancje sanitarne odnośnie do zwierząt, uznane za, co najmniej równoważne.

4. Stosuje się art. 4.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić na przywóz nasienia tylko za okazaniem świadectwa weterynaryjnego wystawionego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym nasienie zostało pozyskane:

Świadectwo to musi:

a) być wystawione w co najmniej jednym z języków urzędowych Państwa Członkowskiego, dla którego nasienie jest przeznaczone i jednym z urzędowych języków Państwa Członkowskiego, w którym jest przeprowadzana kontrola przywozowa wymieniona w art. 11;

b) w oryginale towarzyszyć nasieniu do jego miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być przeznaczone dla tylko jednego odbiorcy.

2. świadectwo weterynaryjne musi być zgodne z wzorem wystawionym według procedury przewidzianej art. 19.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają, aby każda przesyłka nasienia przybywająca na terytorium celne Wspólnoty była poddana kontroli przed wprowadzeniem do wolnego obrotu lub procedurze celnej i muszą uniemożliwić wprowadzenie nasienia na teren Wspólnoty, jeśli kontrola przywozu przy wjeździe wykaże, że:

– nasienie nie pochodzi z terytorium państwa trzeciego znajdującego się na liście wystawionej zgodnie z art. 7 ust. 1,

– nasienie nie pochodzi ze punktu pobierania nasienia, znajdującego się na liście wymienionej w art. 8 ust. 1,

– nasienie pochodzi z terytorium państwa trzeciego, z którego przywóz nasienia jest zabroniony zgodnie z art. 15 ust. 2,

– świadectwo weterynaryjne towarzyszące nasieniu nie odpowiada warunkom przewidzianym i zaleconym dostosowania w art. 10.

Niniejszy ustęp nie ma zastosowania do przesyłek z nasieniem wchodzących na terytorium celne Wspólnoty i podległych tranzytowym przepisom celnym dla przesyłek, których miejsce przeznaczenie położone jest poza wymienionym terytorium.

Jednakże stosuje się go w przypadku gdy tranzyt podczas transportu przez terytorium Wspólnoty zostaje przerwany.

2. Państwo Członkowskie, dla którego przesyłka nasienia jest przeznaczona może podjąć niezbędne środki, w tym kwarantannę, pod warunkiem, że nie wpłynie to na żywotność nasienia, celem uzyskania jednoznacznego dowodu w przypadkach, gdy istnieje podejrzenie, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone przez patogenne zarazki.

3. Jeśli wprowadzenie nasienia zostało zabronione z jednego z powodów wymienionych w ust. 1 i 2 i jeśli wywożące państwo trzecie nie zezwoli na powrotny przywóz w ciągu 30 dni w przypadku nasienie mrożonego, lub natychmiast w przypadku nasienia świeżego, właściwe władze weterynaryjne Państwa Członkowskiego, dla którego nasienie jest przeznaczone mogą nakazać jego zniszczenie.

Artykuł 12

Każda przesyłka nasienia, której wprowadzenie na teren Wspólnoty zostało dozwolone przez Państwo Członkowskie na podstawie kontroli wymienionej w art. 11 ust. 1, musi posiadać, w przypadku skierowania jej na terytorium innego Państwa Członkowskiego, oryginalne świadectwo lub jego odpis poświadczone w obu przypadkach przez właściwe władze odpowiedzialne za kontrolę przeprowadzoną zgodnie z art. 11.

Artykuł 13

W przypadku podjęcia decyzji o zniszczeniu przesyłki stosownie do art. 11 ust. 3, wszelkie koszty z tym związane ponosi nadawca, odbiorca lub ich pełnomocnik, bez żadnego odszkodowania ze strony państwa.

ROZDZIAŁ IV

Środki ostrożności i kontroli

Artykuł 14

Zasady przewidziane przez dyrektywę 90/425/EWG mają zastosowanie szczególnie w odniesieniu do kontroli w miejscu pochodzenia, organizację i nadzór kontroli sprawowaną przez Państwo Członkowskie, dla którego nasienie jest przeznaczone.

Artykuł 15

1. Środki ostrożności przewidziane w art. 10 dyrektywy 90/425/EWG mają zastosowanie do obrotu w obrębie Wspólnoty.

2. Przepisy ustanowione w dyrektywie 97/78/WE stosuje się w szczególności w odniesieniu do organizacji kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie i działań podejmowanych w ich wyniku oraz środków ochronnych jakie należy wprowadzić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 tej dyrektywy.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą, we współpracy z właściwymi organami Państw Członkowskich i państw trzecich, przeprowadzać na miejscu kontrole tak długo, jak jest to niezbędne do zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy.

Państwo, w którym nasienie jest pozyskiwane, na terenie, którego dokonywana jest kontrola, służy ekspertom wszelką pomocą w wykonywaniu przez nich ich obowiązków. Komisja informuje dane państwo, w którym nasienie jest pozyskiwane o wynikach kontroli.

Dane państwo, w którym nasienie jest pozyskiwane podejmuje wszelkie działania, które mogą okazać się niezbędne ze względu na wynik kontroli. Jeżeli państwo, w którym nasienie jest pozyskiwane, nie podejmuje takich działań, Komisja może po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny odwołać się do przepisów akapitu trzeciego art. 6 ust. 2 i art. 5.

2. Ogólne przepisy wykonawcze do tego artykułu, szczególnie dotyczące częstości i metod przeprowadzania kontroli wymienionych w akapicie pierwszym ust. 1, ustanawia się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 19.

ROZDZIAŁ V

Przepisy końcowe

Artykuł 17

Załączniki do niniejszej dyrektywy są zmieniane zgodnie z procedurą wymienioną w art. 18 celem dostosowania ich do postępu technicznego.

Artykuł 18

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt ustanowiony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 (¹¹).

2. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu mają zastosowanie art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE (¹²).

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 19

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt.

2. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu mają zastosowanie art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do nasienia pozyskanego i poddanego obróbce w jednym z Państw Członkowskich przed dniem 31 grudnia 1991 r.

2. Do daty wejścia w życie decyzji przyjętych zgodnie z art. 8, 9 i 10 Państwa Członkowskie nie stosują do importu nasienia pochodzącego z krajów trzecich warunków bardziej korzystnych niż te, które wynikają ze stosowania przepisów rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 1991 r. i niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 26 czerwca 1990 r.

ZAŁĄCZNIK A

Punkty pobierania nasienia

ROZDZIAŁ I

Warunki zatwierdzania stacji produkcji nasienia

Punkty pobierania nasienia muszą:

1) być poddane stałemu nadzorowi lekarza weterynarii punktu pobierania nasienia;

2) posiadać co najmniej:

a) pomieszczenia dla zwierząt, w tym pomieszczenia do izolacji zwierząt o dodatniej reakcji na testy opisane w załączniku B rozdział II lub wykazujących kliniczne objawy choroby,

b) pomieszczenia przeznaczone wyłącznie do pobierania nasienia zwierząt, w tym oddzielne pomieszczenie służące do czyszczenia i dezynfekcji bądź sterylizacji sprzętu,

c) pomieszczenie do przetwarzania nasienia, które nie musi znajdować się w tym samym miejscu,

d) pomieszczenie służące do magazynowania nasienia, które nie musi znajdować się w tym samym miejscu;

3) być zbudowane lub odizolowane w taki sposób, aby wykluczyć kontakt z okolicznym żywym inwentarzem;

4) być zbudowane w taki sposób, aby pomieszczenia dla zwierząt, do pobierania nasienia, jego przetwarzania i magazynowania mogły być łatwo sprzątane i dezynfekowane;

5) być tak zaprojektowane, aby pomieszczenia dla zwierząt były fizycznie oddzielone od pomieszczenia gdzie nasienie jest przetwarzane, a te były oddzielone od pomieszczenia, gdzie nasienie jest magazynowane.

ROZDZIAŁ II

Warunki nadzoru nad punktami pobierania nasienia

Punkty pobierania nasienia muszą:

1) być nadzorowane tak, aby znajdowały się w nich tylko zwierzęta gatunku, którego nasienie ma być pobierane;

2) być nadzorowane w taki sposób, aby rejestr, kartoteka lub dane komputerowe obejmowały wszystkie zwierzęta trzody chlewnej w stacji produkcji nasienia, podając szczegóły odnośnie do rasy, daty urodzenia oraz oznakowanie każdego zwierzęcia, również aby rejestr, kartoteka lub dane komputerowe obejmowały wszystkie kontrole związane z chorobami i wszystkimi wykonanymi szczepieniami, podając informację z karty zdrowia każdego zwierzęcia;

3) być regularnie poddawane kontroli przez urzędowego lekarza weterynarii, co najmniej dwa razy w roku, w czasie której bada się spełnienie warunków zatwierdzenia i nadzoru;

4) być nadzorowane w taki sposób, aby wykluczały wstęp osób nieupoważnionych. Ponadto od osób upoważnionych odwiedzających punkt pobierania nasienia musi być wymagane stosowanie zaleceń ustanawianych przez lekarza weterynarii punktu pobierania nasienia;

5) zatrudniać kompetentny technicznie personel, odpowiednio szkolony w procedurach związanych z dezynfekcją i higieną w zakresie ograniczania szerzenia się chorób;

6) być nadzorowane w taki sposób, że:

a) jedynie nasienie pobrane w uznanych punktach pobierania nasienia jest przetwarzane i magazynowane w uznanych punktach, bez wchodzenia w kontakt z jakąkolwiek inną partią nasienia;

b) pobranie, przetwarzanie oraz magazynowanie nasienia ma być wykonywane wyłącznie w pomieszczeniach do tego przeznaczonych w warunkach zachowania najściślejszej higieny;

c) cały sprzęt, który kontaktuje się bezpośrednio z nasieniem lub dawcą podczas pobrania i przetwarzania nasienia musi być właściwie zdezynfekowany lub poddany sterylizacji przed użyciem;

d) produkty pochodzenia zwierzęcego używane podczas przetwarzania nasienia – włączając dodatki lub rozcieńczalnik – muszą pochodzić ze źródeł, które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia zwierząt lub są poddane odpowiedniej obróbce przed ich użyciem, która wykluczy jakiekolwiek ryzyko;

e) pojemniki do magazynowania nasienia oraz pojemniki do transportu nasienia muszą być odpowiednio zdezynfekowane lub poddane sterylizacji przed rozpoczęciem ich napełniania;

f) użyty czynnik zamrażający nie może być przedtem używany do innych produktów pochodzenia zwierzęcego;

g) każda partia pobranego nasienia, podzielona lub nie na indywidualne dawki jest wyraźnie oznakowana w sposób umożliwiający łatwe ustalenie daty pobrania nasienia, rasy i numeru identyfikacyjnego zwierzęcia-dawcy, także nazwa i numer identyfikacyjny punktu pobierania, poprzedzony nazwą kraju pochodzenia, ewentualnie w postaci kodu; opis i forma tego oznakowania określa procedura ustanowiona w art. 19.