Art. 2. [Definicje] Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) dobro kultury – zabytek w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2018 r. poz. 2067 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 730), rzecz ruchomą niebędącą zabytkiem, a także ich części składowe lub zespoły, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na ich wartość artystyczną, historyczną lub naukową, lub ze względu na ich znaczenie dla dziedzictwa i rozwoju kulturalnego;

2) restytucja dobra kultury prowadzona przez Rzeczpospolitą Polską – działania podejmowane przez organy państwa lub inne jednostki sektora finansów publicznych w celu odzyskania, w tym zwrotu, dobra kultury utraconego przez obywatela polskiego, osobę prawną lub przez jednostkę organizacyjną mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub przez podmiot utworzony na podstawie prawa państwa obcego prowadzący działalność w zakresie ochrony lub upowszechniania polskiego dziedzictwa narodowego, lub dobra kultury znajdującego się w chwili utraty lub w późniejszym czasie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również w stosunku do którego Rzeczpospolita Polska uprawniona jest do żądania jego zwrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie prawa międzynarodowego, prawa Unii Europejskiej lub prawa krajowego państw obcych, lub dobra kultury, które zostało wyprowadzone z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z naruszeniem prawa;

3) dobro kultury wyprowadzone z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – dobro kultury:

a) które zostało przemieszczone poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na skutek II wojny światowej lub w związku z nią,

b) którego wywóz nastąpił z naruszeniem obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej przepisów regulujących wywóz za granicę rzeczy będących w rozumieniu tych przepisów zabytkami, wykopaliskami lub znaleziskami, dziełami sztuki plastycznej albo przedmiotami o wartości artystycznej, historycznej lub kulturalnej, dobrami kultury, materiałami archiwalnymi, muzealiami lub materiałami bibliotecznymi, niezależnie od czasu, kiedy wywóz nastąpił,

c) którego wywóz nastąpił w następstwie kradzieży lub przywłaszczenia,

d) którego wywóz nastąpił z naruszeniem rozporządzenia Rady (WE) nr 116/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wywozu dóbr kultury (Dz. Urz. UE L 39 z 10.02.2009, str. 1),

e) którego wywóz czasowy z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nastąpił zgodnie z prawem, jednakże nie zostało ono przywiezione z powrotem w terminie lub jeżeli naruszone zostały inne warunki jego czasowego wywozu;

4) narodowe dobro kultury RP:

a) zabytek, o którym mowa w art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, albo

b) zabytek, o którym mowa w art. 51 ust. 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, niebędący zabytkiem, o którym mowa w lit. a, albo

c) materiał archiwalny wchodzący w skład narodowego zasobu archiwalnego, o którym mowa w art. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2019 r. poz. 553 i 730), albo

d) rzecz niebędącą zabytkiem, o ile jest wpisana do inwentarza muzealiów w muzeach będących instytucjami kultury w rozumieniu art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1983 oraz z 2019 r. poz. 115 i 730), albo

e) materiał biblioteczny niebędący zabytkiem, zaliczany do narodowego zasobu bibliotecznego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz. U. z 2018 r. poz. 574 i 1669);

5) zagraniczne narodowe dobro kultury – sklasyfikowane lub zdefiniowane przez państwo członkowskie Unii Europejskiej inne niż Rzeczpospolita Polska, na podstawie ustawodawstwa tego państwa lub obowiązujących w nim procedur administracyjnych, jako narodowe dobro kultury o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej w rozumieniu art. 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

6) zbiory publiczne – ogół zabytków i innych dóbr kultury stanowiących własność:

a) Skarbu Państwa,

b) jednostek sektora finansów publicznych,

c) organizacji pozarządowych oraz podmiotów, o których mowa odpowiednio w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2019 r. poz. 688), realizujących zadania publiczne w zakresie kultury, sztuki, ochrony dóbr kultury i dziedzictwa narodowego,

d) innych podmiotów wykorzystujących środki publiczne lub dysponujących tymi środkami w okresie obowiązywania niniejszej ustawy, lub też dysponujących zabytkami lub innymi dobrami kultury, które są lub były w tym okresie utrzymywane, pośrednio lub bezpośrednio, w tym przez zabezpieczanie lub opracowywanie, ze środków publicznych;

7) system IMI – dostosowany do obszaru zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych z naruszeniem prawa z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej moduł elektronicznego systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1024/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym i uchylającym decyzję Komisji 2008/49/WE („rozporządzenie w sprawie IMI”) (Dz. Urz. UE L 316 z 14.11.2012, str. 1, z późn. zm.);

8) zwrot dobra kultury – wydanie dobra kultury wraz z przemieszczeniem go na terytorium państwa dochodzącego zwrotu.

Art. 3. [Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego] 1. Organem właściwym do spraw restytucji dóbr kultury prowadzonej przez Rzeczpospolitą Polską, w tym zwrotu narodowych dóbr kultury RP wyprowadzonych z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz do spraw restytucji dóbr kultury prowadzonej przez państwo obce lub cudzoziemców, w tym zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych z naruszeniem prawa z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska, zwanego dalej „państwem Unii Europejskiej”, lub innego państwa obcego, jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego:

1) reprezentuje Rzeczpospolitą Polską przed organami i sądami państw obcych, w tym państw Unii Europejskiej, a także wobec cudzoziemców, zagranicznych osób prawnych i jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, w sprawach dotyczących restytucji dóbr kultury, w tym zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2) reprezentuje Skarb Państwa w sprawach dotyczących restytucji dóbr kultury na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zachowaniem zasad zastępstwa Skarbu Państwa, o których mowa w ustawie z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1265 i 1309);

3) występuje w postępowaniach cywilnych, karnych i w sprawach o przestępstwa skarbowe, administracyjnych, sądowo-administracyjnych, a także w postępowaniach w sprawach o wykroczenia i wykroczenia skarbowe, związanych z restytucją dóbr kultury, w tym zwrotem dóbr kultury wyprowadzonych z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadach przewidzianych w odrębnych ustawach;

4) prowadzi działania w celu odnalezienia dóbr kultury podlegających restytucji, w tym dóbr kultury wyprowadzonych z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz zabezpiecza je po ich zwrocie;

5) współpracuje z właściwymi organami państw Unii Europejskiej oraz wspiera prowadzenie wzajemnych konsultacji w sprawach zwrotu dóbr kultury na terytoria państw Unii Europejskiej;

6) przekazuje Komisji Europejskiej co 5 lat sprawozdanie dotyczące wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/60/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego, zmieniającej rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (Dz. Urz. UE L 159 z 28.05.2014, str. 1, z późn. zm.).

Art. 4. [Podmiot koordynujący IMI] 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego jest koordynatorem IMI i właściwym organem w rozumieniu art. 5 lit. e i f rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1024/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym i uchylającego decyzję Komisji 2008/49/WE („rozporządzenie w sprawie IMI”).

2. Właściwymi organami w rozumieniu art. 5 lit. f rozporządzenia, o którym mowa w ust. 1, są:

1) minister właściwy do spraw zagranicznych;

2) Prokurator Generalny;

3) Komendant Główny Policji;

4) Komendant Główny Straży Granicznej;

5) Szef Krajowej Administracji Skarbowej;

6) Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych;

7) Dyrektor Biblioteki Narodowej.

3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz organy, o których mowa w ust. 2, wykorzystują system IMI w celu zapewnienia współpracy i prowadzenia wzajemnych konsultacji z właściwymi organami państw Unii Europejskiej, w tym do rozpowszechniania istotnych dla danej sprawy informacji dotyczących dóbr kultury, które zostały skradzione lub wyprowadzone z naruszeniem prawa z ich terytoriów.

Art. 5. [Współpraca poszczególnych podmiotów] 1. W sprawach, o których mowa w art. 3 ust. 1, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego i inni członkowie Rady Ministrów, kierownicy urzędów centralnych, wojewodowie, prokuratura, Policja, Krajowa Administracja Skarbowa oraz Straż Graniczna prowadzą współpracę, która polega na:

1) prowadzeniu wspólnych działań mających na celu odnalezienie, zabezpieczenie, odzyskanie, w tym zwrot, dobra kultury, koordynowanych przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego;

2) wymianie dokumentów i informacji dotyczących dóbr kultury objętych restytucją i działań związanych z restytucją dóbr kultury, w tym postępowań prowadzonych na podstawie innych ustaw;

3) wzajemnych konsultacjach mających na celu odnalezienie, zabezpieczenie, odzyskanie, w tym zwrot, dobra kultury;

4) zapewnieniu pomocy służby zagranicznej w przypadku działań restytucyjnych związanych z poszukiwaniem i odzyskiwaniem dóbr kultury, prowadzonych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;

5) podejmowaniu przez służbę zagraniczną działań mających na celu umożliwienie osobom wyznaczonym przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wykonywania czynności związanych z poszukiwaniem i odzyskiwaniem dóbr kultury poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;

6) podejmowaniu przez Policję działań mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa osobom wyznaczonym przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego do przeprowadzenia oględzin dobra kultury objętego restytucją lub uczestniczących w czynnościach zabezpieczenia tego dobra kultury.

2. W stosunkach międzynarodowych, jeżeli Rzeczpospolita Polska występuje wobec państwa obcego o zwrot dobra kultury, który ma nastąpić na podstawie norm prawa międzynarodowego, lub w sprawach, o których mowa w art. 42, gdy państwo obce występuje o zwrot dobra kultury wobec Rzeczypospolitej Polskiej, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego działa we współpracy z ministrem właściwym do spraw zagranicznych.

3. W stosunkach międzynarodowych, jeżeli wynika to z prawa międzynarodowego lub warunków państwa obcego, wobec którego Rzeczpospolita Polska występuje o zwrot dobra kultury, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może zwrócić się do ministra właściwego do spraw zagranicznych o reprezentowanie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie dotyczącej restytucji dóbr kultury prowadzonej przez Rzeczpospolitą Polską.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, minister właściwy do spraw zagranicznych działa, z zachowaniem zasad zastępstwa Rzeczypospolitej Polskiej przed sądami, trybunałami i innymi organami orzekającymi w stosunkach międzynarodowych, określonymi w ustawie z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, we współpracy z ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, na podstawie przedstawionego przez niego stanowiska i dokumentacji niezbędnej do prowadzenia sprawy, w tym wniosku do państwa obcego o zwrot dobra kultury.

5. W sprawach o przestępstwa obejmujące wyprowadzenie dobra kultury z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej organ prowadzący postępowanie karne jest obowiązany współpracować z ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w celu doprowadzenia do zwrotu tego dobra kultury.

6. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w celu wykonywania swych zadań w sprawach, o których mowa w art. 3 ust. 1, może zlecać Policji ustalenie tożsamości lub miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osoby władającej dobrem kultury objętym restytucją oraz miejsca, w którym znajduje się to dobro kultury.

7. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz organy i podmioty, o których mowa w ust. 1 lub art. 4 ust. 2, w celu wykonywania zadań w sprawach, o których mowa w art. 3 ust. 1, mogą gromadzić i przetwarzać dane osoby będącej właścicielem lub władającej dobrem kultury objętym restytucją prowadzoną przez Rzeczpospolitą Polską, jak również osoby będącej właścicielem lub władającej dobrem kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1 lub art. 42, obejmujące:

1) imię i nazwisko;

2) adres zamieszkania;

3) miejsce pobytu;

4) w odniesieniu do obywateli Rzeczypospolitej Polskiej – numer PESEL;

5) serię i numer dowodu osobistego lub paszportu lub oznaczenia innych dokumentów stwierdzających tożsamość osoby.

8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób współpracy, o której mowa w ust. 1,

2) tryb i sposób współpracy ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego i ministra właściwego do spraw zagranicznych w przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 3,

3) szczegółowy zakres zadań koordynatora modułu systemu IMI dotyczącego zwrotu dóbr kultury

– z uwzględnieniem zapewnienia harmonizacji działań organów i podmiotów, o których mowa w ust. 1, związanych z restytucją dóbr kultury i efektywnego przepływu informacji między nimi i wykorzystania systemu IMI.

9. Instytucje kultury w rozumieniu art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz podmioty tworzące instytucje kultury, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, udzielają ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wszelkich informacji na temat dóbr kultury będących przedmiotem restytucji oraz udostępniają dokumentację niezbędną dla celów restytucji tych dóbr kultury.

Art. 6. [Zwrot dóbr kultury] 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego występuje o zwrot wyprowadzonego z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej narodowego dobra kultury RP, o którym mowa w art. 2 pkt 4 lit. b–e.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wystąpić o zwrot dobra kultury innego niż narodowe dobro kultury RP, o którym mowa w art. 2 pkt 4 lit. b–e, jeżeli jego zwrot jest uzasadniony interesem dziedzictwa kulturowego.

3. Wystąpienie o zwrot dobra kultury wyprowadzonego z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej następuje niezależnie od podjęcia albo zaniechania działań w celu jego odzyskania przez właściciela.

Art. 7. [Odzyskanie utraconego dobra kultury] W sprawach, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 2, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego podejmuje działania mające na celu odzyskanie utraconego dobra kultury, w szczególności w drodze powództwa o wydanie lub ustalenie istnienia prawa własności na rzecz Skarbu Państwa.

Art. 8. [Własność narodowego dobra kultury RP] Własność narodowego dobra kultury RP zwróconego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz nabycie i utrata prawa własności tego dobra podlegają prawu polskiemu niezależnie od tego, czy w chwili gdy nastąpiło zdarzenie pociągające za sobą nabycie lub utratę prawa własności, to dobro znajdowało się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 9. [Zajęcie narodowego dobra kultury RP] 1. W przypadku ustalenia, że wyprowadzenie narodowego dobra kultury RP z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nastąpiło z naruszeniem prawa, po zwrocie tego dobra kultury na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się odpowiednio przepisy art. 31 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 i 3 oraz art. 32 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Prawo celne (Dz. U. z 2019 r. poz. 1169).

2. Zajęcie narodowego dobra kultury RP, o którym mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. W decyzji o zajęciu określa się w szczególności instytucję kultury wyspecjalizowaną w opiece nad zabytkami, w której dobro kultury ma być złożone do depozytu do czasu rozstrzygnięcia wniosku o przepadek na rzecz Skarbu Państwa.

3. Z wnioskiem o przepadek narodowego dobra kultury RP na rzecz Skarbu Państwa występuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

4. Jeżeli narodowe dobro kultury RP, którego wyprowadzenie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nastąpiło z naruszeniem prawa, jest częścią składową rzeczy, traci ono taki charakter z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia o jego przepadku na rzecz Skarbu Państwa.

5. Nie można orzec o przepadku narodowego dobra kultury RP, którego wyprowadzenie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z naruszeniem prawa nastąpiło w następstwie kradzieży lub przywłaszczenia, chyba że po dokonaniu kradzieży lub przywłaszczenia jego własność przeszła na osobę trzecią.

Art. 10. [Wydatki związane z działaniami podejmowanymi przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego] 1. Wydatki związane z działaniami podejmowanymi przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz przez inne organy i jednostki państwowe, o których mowa w art. 4 ust. 2 lub art. 5 ust. 1, w związku z restytucją dóbr kultury prowadzoną przez Rzeczpospolitą Polską, w szczególności koszty poszukiwania dobra kultury, koszty prowadzonych postępowań sądowych, administracyjnych i innych, koszty wynikające z wykonania orzeczeń zagranicznych o zwrocie dobra kultury, przemieszczenia z terytorium państwa obcego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przechowywania, ochrony i konserwacji odzyskanego dobra kultury, finansowane są z budżetu państwa z części organów i jednostek prowadzących poszczególne działania.

2. Wydatki związane z działaniami podejmowanymi przez służbę zagraniczną, na wniosek ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, stanowiące koszty pobytu i transportu osób wyznaczonych przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego do działań związanych z restytucją dóbr kultury poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, tłumaczeń, ekspertyz prawnych, postępowań sądowych i administracyjnych, transportu dobra kultury i przemieszczenia dobra kultury z terytorium państwa obcego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, finansowane są z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Art. 11. [Roszczenie o zwrot kosztów poniesionych w celu zwrotu dobra kultury] 1. Skarbowi Państwa przysługuje w stosunku do osoby, która swoim działaniem lub zaniechaniem spowodowała wyprowadzenie dobra kultury z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z naruszeniem prawa, roszczenie o zwrot kosztów poniesionych w celu zwrotu tego dobra kultury, chyba że osoba ta nie ponosi winy. Jeżeli do zwrotu kosztów jest zobowiązanych kilka osób, ich odpowiedzialność jest solidarna.

2. Dla zabezpieczenia roszczeń, o których mowa w ust. 1, Skarbowi Państwa przysługuje po zwrocie dobra kultury wyprowadzonego z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustawowe prawo zastawu na tym dobrze kultury, o ile stanowi ono własność osoby zobowiązanej do zwrotu kosztów.

3. Roszczenie, o którym mowa w ust. 1, w stosunku do właściciela dobra kultury wyprowadzonego z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w przypadku orzeczenia o jego przepadku na rzecz Skarbu Państwa wygasa w części, która znajduje pokrycie w wartości rynkowej rzeczy według stanu i cen z chwili wydania orzeczenia o przepadku.

Art. 12. [Uprawnienia ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego] 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wykonuje uprawnienia przysługujące Skarbowi Państwa w zakresie:

1) gospodarowania dobrami kultury odzyskanymi wskutek restytucji prowadzonej przez Rzeczpospolitą Polską lub narodowymi dobrami kultury RP objętymi przepadkiem na rzecz Skarbu Państwa;

2) darowizn dóbr kultury na rzecz Skarbu Państwa.

2. Do wydatków związanych z wykonywaniem uprawnień, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio art. 10.

3. Gospodarując dobrami kultury, o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego:

1) kieruje się zasadą integralności kolekcji i zbiorów, związku z ich historyczną siedzibą, bezpieczeństwem dobra kultury, a w przypadku zabytku archeologicznego – miejscem jego pochodzenia lub znalezienia;

2) może powierzyć te dobra instytucji kultury albo innej jednostce sektora finansów publicznych wyspecjalizowanej w opiece nad zabytkami w celu sprawowania opieki nad nimi na podstawie umowy depozytu.

4. Umowa, o której mowa w ust. 3 pkt 2, może przewidywać zobowiązanie instytucji kultury albo innej jednostki sektora finansów publicznych wyspecjalizowanej w opiece nad zabytkami do nieodpłatnego przechowywania dobra kultury w sposób dla niego właściwy oraz wykonywania prac konserwatorskich w zakresie i za zgodą ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, a także uprawnienie depozytariusza do eksponowania i udostępniania dobra kultury i jego wizerunku na warunkach uzgodnionych z ministrem.

5. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może powierzyć wykonywanie niektórych działań związanych z gospodarowaniem dobrami kultury, o których mowa w ust. 1, instytucji kultury wyspecjalizowanej w opiece nad zabytkami, dla której jest on podmiotem tworzącym lub współprowadzącym, a w odniesieniu do materiałów bibliotecznych i archiwalnych – odpowiednio Dyrektorowi Biblioteki Narodowej albo Naczelnemu Dyrektorowi Archiwów Państwowych.

6. W odniesieniu do dóbr kultury, o których mowa w ust. 1, a które wiążą się z zakresem działania archiwów wyodrębnionych, uprawnienia, o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wykonuje w porozumieniu z ministrem lub innym organem właściwym dla odpowiedniego archiwum wyodrębnionego.

7. Działanie w porozumieniu, o którym mowa w ust. 6, ma na celu wskazanie dóbr kultury, które ze względu na swój charakter lub treść będą powierzone do przechowywania rzeczowo właściwemu archiwum wyodrębnionemu.

Art. 13. [Likwidacja instytucji kultury lub państwowej jednostki sektora finansów publicznych] 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może nieodpłatnie przenieść własność dobra kultury stanowiącego mienie Skarbu Państwa, w szczególności dobra kultury odzyskanego wskutek restytucji, na państwową instytucję kultury lub inną państwową jednostkę sektora finansów publicznych, o których mowa w art. 9 pkt 11 i 12 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869), posiadającą zbiory, w skład których w przeszłości wchodziło przekazywane dobro kultury.

2. Jeżeli kilka państwowych instytucji kultury lub innych państwowych jednostek sektora finansów publicznych, o których mowa w art. 9 pkt 11 i 12 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, posiada zbiory, o których mowa w ust. 1, albo w przypadku gdy żaden z tych podmiotów nie posiada takich zbiorów, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określa podmiot, na który własność dobra kultury ma zostać przeniesiona.

3. Jeżeli zbiory, o których mowa w ust. 1, znajdują się w posiadaniu samorządowej instytucji kultury, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może nieodpłatnie przenieść własność dobra kultury na tę instytucję kultury.

4. W razie likwidacji instytucji kultury lub państwowej jednostki sektora finansów publicznych, na którą własność dobra kultury została przeniesiona na podstawie ust. 1–3, własność tego dobra kultury przechodzi na Skarb Państwa, a minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wykonuje uprawnienia przysługujące Skarbowi Państwa w zakresie gospodarowania tym dobrem kultury.

Art. 15. [Dobro kultury wyprowadzone z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej] 1. W przypadku podejrzenia, że narodowe dobro kultury RP wyprowadzone z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się na terytorium państwa Unii Europejskiej, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego niezwłocznie zawiadamia, za pośrednictwem systemu IMI, państwa Unii Europejskiej o podejrzeniu wyprowadzenia z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej narodowego dobra kultury RP, podając informacje umożliwiające jego identyfikację.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego składa do właściwego organu państwa Unii Europejskiej, co do którego zachodzi podejrzenie, że na jego terytorium znajduje się wyprowadzone z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej narodowe dobro kultury RP, wniosek o podjęcie poszukiwań tego dobra i działań mających na celu ustalenie tożsamości jego posiadacza lub dzierżyciela.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera informacje niezbędne dla ułatwienia poszukiwania narodowego dobra kultury RP, w szczególności dotyczące rzeczywistego lub przypuszczalnego położenia dobra wskazanego we wniosku.

Art. 16. [Sprawdzenie dobra kultury pod kątem przynależności narodowej] Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w terminie 6 miesięcy od dnia powiadomienia przez państwo Unii Europejskiej o odnalezieniu na jego terytorium narodowego dobra kultury RP, co do którego istnieją podstawy, aby uważać, że zostało ono wyprowadzone z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sprawdza, czy jest ono narodowym dobrem kultury RP wyprowadzonym z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 17. [Działania mające na celu zwrot dobra na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej] W przypadku odnalezienia na terytorium państwa Unii Europejskiej narodowego dobra kultury RP wyprowadzonego z naruszeniem prawa z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego podejmuje działania mające na celu zwrot tego dobra na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadach i w terminach przewidzianych prawem tego państwa, a także niezwłocznie powiadamia właściwy organ tego państwa, w szczególności za pośrednictwem systemu IMI, o wystąpieniu z roszczeniem o zwrot narodowego dobra kultury RP na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 19. [Wyprowadzenie dobra kultury z naruszeniem prawa z terytorium państwa Unii Europejskiej] 1. Za wyprowadzenie z naruszeniem prawa z terytorium państwa Unii Europejskiej uznaje się wywóz zagranicznego narodowego dobra kultury, który nastąpił z naruszeniem przepisów tego państwa dotyczących ochrony zagranicznych narodowych dóbr kultury określonych w art. 18 ust. 1 lub z naruszeniem rozporządzenia Rady (WE) nr 116/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wywozu dóbr kultury.

2. Za wyprowadzenie z naruszeniem prawa uważa się także naruszenie warunków czasowego wywozu zagranicznego narodowego dobra kultury, dokonanego zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 1, w szczególności naruszenie obowiązku przywozu zagranicznego narodowego dobra kultury z powrotem w terminie.

Art. 20. [Wniosek o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury] 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na wniosek państwa Unii Europejskiej występującego o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, we współpracy z innymi członkami Rady Ministrów, kierownikami urzędów centralnych, wojewodami, Krajową Administracją Skarbową, Strażą Graniczną, prokuraturą i Policją organizuje poszukiwania tego dobra oraz podejmuje działania mające na celu ustalenie tożsamości właściciela, posiadacza lub dzierżyciela.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera informacje umożliwiające odnalezienie zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, ze wskazaniem rzeczywistego lub przypuszczalnego miejsca jego przechowywania. Państwo Unii Europejskiej występujące z wnioskiem może wystąpić o zabezpieczenie tego dobra w trybie określonym w art. 23.

Art. 21. [Zawiadomienie o odnalezieniu zagranicznego narodowego dobra kultury] 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego zawiadamia państwo Unii Europejskiej o odnalezieniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rzeczy, co do której istnieje podejrzenie, że jest ona zagranicznym narodowym dobrem kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, wskazując okoliczności uzasadniające takie podejrzenie.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego umożliwia właściwym organom państwa Unii Europejskiej występującego o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, przeprowadzenie w terminie 6 miesięcy od dnia powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, oględzin lub innych odpowiednich czynności mających na celu stwierdzenie, czy odnaleziona rzecz jest poszukiwanym zagranicznym narodowym dobrem kultury.

Art. 22. [Działania mające na celu zabezpieczenie stanu zachowania odnalezionego dobra kultury] 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, we współpracy z właściwym organem państwa Unii Europejskiej występującego o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, podejmuje niezbędne działania mające na celu zabezpieczenie stanu zachowania odnalezionego dobra kultury.

2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego podejmuje niezbędne działania mające na celu zapobieżenie działaniom uniemożliwiającym zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, państwu Unii Europejskiej występującemu o jego zwrot.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w przypadku niedochowania przez właściwe organy państwa Unii Europejskiej terminu przeprowadzenia oględzin lub innych czynności, o których mowa w art. 21 ust. 2.

Art. 23. [Czasowe zajęcie zagranicznego narodowego dobra kultury] 1. W celu zapobieżenia zagrożeniu dla zagranicznego narodowego dobra kultury wskazanego we wniosku, o którym mowa w art. 20, polegającego na możliwości jego ukrycia, zniszczenia, uszkodzenia, pogorszenia stanu zachowania, kradzieży, zaginięcia lub nielegalnego wywiezienia za granicę, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wydać decyzję o zabezpieczeniu tego dobra w formie ustanowienia czasowego zajęcia do czasu usunięcia zagrożenia.

2. Dokonując czasowego zajęcia zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oddaje je na przechowanie, w zależności od jego rodzaju, do muzeum, archiwum państwowego lub biblioteki, a także zawiadamia państwo Unii Europejskiej występujące z wnioskiem, o którym mowa w art. 20, o przewidywanych kosztach przechowania i innych czynności związanych z zabezpieczeniem oraz wzywa do uiszczenia zaliczki na poczet tych kosztów w terminie 30 dni pod rygorem uchylenia zabezpieczenia.

3. Wydatki niezbędne w celu wykonania zabezpieczenia, o którym mowa w ust. 1, są pokrywane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, z zastrzeżeniem art. 40 ust. 1.

Art. 24. [Podmiot pośredniczący pomiędzy obecnym właścicielem zagranicznego narodowego dobra kultury a państwem Unii Europejskiej występującym o jego zwrot] Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego pośredniczy między obecnym właścicielem lub posiadaczem albo dzierżycielem zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, a państwem Unii Europejskiej występującym o jego zwrot, mając na celu polubowne rozstrzygnięcie sporu, oraz informuje obie strony o zasadach mediacji, postępowania pojednawczego oraz postępowania przed sądem polubownym, określonych w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, z późn. zm.).

Art. 25. [Przyczyny wyłączenia działań omówionych w art. 20-24] Działań, o których mowa w art. 20–24, nie prowadzi się, jeżeli wyprowadzenie zagranicznego narodowego dobra kultury z terytorium państwa Unii Europejskiej występującego o zwrot nie jest już niezgodne z prawem tego państwa.

Art. 26. [Sprawy o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury] 1. Państwo Unii Europejskiej, z którego terytorium zostało wyprowadzone zagraniczne narodowe dobro kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, może żądać od posiadacza zwrotu tego dobra na swoje terytorium. Roszczenie to przysługuje także przeciwko dzierżycielowi, jeżeli jednak posiadacz jest znany, powództwo powinno zostać w każdym wypadku wytoczone przeciwko niemu.

2. W wypadku wystąpienia przez właściciela zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, lub inną osobę uprawnioną z żądaniem wydania tego dobra pierwszeństwo ma żądanie określone w ust. 1.

3. Sprawy o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, podlegają rozpoznaniu w postępowaniu cywilnym. Sprawy te należą do jurysdykcji krajowej, jeżeli dobro kultury objęte roszczeniem znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

4. Roszczenie, o którym mowa w ust. 1, nie jest zależne od tego, komu przysługuje własność zagranicznego narodowego dobra kultury, ani od innych praw przysługujących posiadaczowi, dzierżycielowi lub osobie trzeciej do zagranicznego narodowego dobra kultury.

Art. 27. [Zawiadomienie o wniesieniu pozwu o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury] Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po otrzymaniu zawiadomienia od państwa Unii Europejskiej, w szczególności za pośrednictwem systemu IMI, o wniesieniu pozwu w sprawie, o której mowa w art. 26 ust. 1, przeciwko posiadaczowi lub dzierżycielowi zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, niezwłocznie zawiadamia pozostałe państwa Unii Europejskiej, w szczególności za pośrednictwem systemu IMI, o wniesieniu pozwu o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1.

Art. 28. [Roszczenie] 1. Roszczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1, nie ulega przedawnieniu.

2. W przypadku zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, zaliczanego do zbiorów publicznych państwa Unii Europejskiej, z którego terytorium zostało ono wyprowadzone z naruszeniem prawa, stanowiącego własność tego państwa, jego władz lokalnych lub regionalnych lub podmiotu będącego własnością tego państwa albo jego władz lokalnych lub regionalnych albo stanowiącego własność podmiotu finansowanego w znacznym stopniu przez to państwo lub jego władze lokalne albo regionalne, a także w przypadku zagranicznego narodowego dobra kultury znajdującego się w zasobach kościoła i związku wyznaniowego, podlegających w tym państwie szczególnej ochronie prawnej, roszczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1, wygasa po upływie 3 lat od dnia, w którym właściwy organ państwa Unii Europejskiej uzyskał informację o miejscu, w którym znajduje się zagraniczne narodowe dobro kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, oraz informacje pozwalające zidentyfikować jego posiadacza lub dzierżyciela, nie więcej jednak niż po upływie 75 lat od dnia wyprowadzenia tego dobra kultury z naruszeniem prawa z terytorium państwa Unii Europejskiej, chyba że umowa dwustronna między Rzecząpospolitą Polską a tym państwem przewiduje termin dłuższy.

3. W przypadku zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, niezaliczanego do zbiorów, o których mowa w ust. 2, roszczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1, wygasa po upływie 3 lat od dnia, w którym właściwy organ państwa Unii Europejskiej uzyskał informację o miejscu, w którym znajduje się zagraniczne narodowe dobro kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, oraz informacje pozwalające zidentyfikować jego posiadacza lub dzierżyciela, nie więcej jednak niż po upływie 30 lat od dnia wyprowadzenia tego dobra kultury z naruszeniem prawa z terytorium państwa Unii Europejskiej.

Art. 29. [Wyłączenie prawa do roszczenia o zwrot zagranicznego dobra kultury] Roszczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1, nie przysługuje, jeżeli w dniu wniesienia pozwu wyprowadzenie zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, z terytorium państwa Unii Europejskiej występującego o zwrot nie jest już niezgodne z prawem tego państwa.

Art. 30. [Pozew] 1. Powództwo w sprawach, o których mowa w art. 26 ust. 1, wytacza się przed sądem okręgowym właściwym ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę pozwanego. Jeżeli żaden z pozwanych nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Rzeczypospolitej Polskiej, właściwy jest Sąd Okręgowy w Warszawie.

2. Do pozwu dołącza się w szczególności:

1) opis zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1;

2) dokumenty potwierdzające, że dobro kultury jest zagranicznym narodowym dobrem kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1;

3) oświadczenie, złożone przez właściwy organ państwa Unii Europejskiej występującego z powództwem, o niezgodnym z prawem wyprowadzeniu tego dobra kultury z jego terytorium;

4) odpisy pozwu wraz z odpisami załączników w celu doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom oraz ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

3. Sąd niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego o wniesieniu pozwu, przesyłając mu odpis pozwu z odpisami załączników.

4. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wstąpić do postępowania w każdym jego stadium na zasadach określonych w art. 95 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, jeżeli wymaga tego ochrona dziedzictwa kulturowego Rzeczypospolitej Polskiej lub uzasadniony interes obywateli.

5. Doręczeń państwu Unii Europejskiej dokonuje się w siedzibie ambasady tego państwa w Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli państwo Unii Europejskiej ustanowiło na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczeń dokonuje się tym osobom.

Art. 31. [Postępowanie] 1. Postępowanie prowadzone z powództwa właściciela lub innej osoby uprawnionej w sprawie o wydanie zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, podlega zawieszeniu z urzędu w przypadku wniesienia przez państwo Unii Europejskiej w sprawie, o której mowa w art. 26 ust. 1, pozwu obejmującego żądanie zwrotu tego dobra kultury.

2. Sąd podejmuje postępowanie zawieszone na podstawie ust. 1 z dniem uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie z powództwa wytoczonego przez państwo Unii Europejskiej o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury.

3. Do postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nakazującego wydanie zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, właścicielowi lub innej osobie uprawnionej stosuje się odpowiednio ust. 1 i 2. W przypadku zwrotu tego dobra kultury na terytorium państwa Unii Europejskiej, które wniosło powództwo w sprawie, o której mowa w art. 26 ust. 1, postępowanie egzekucyjne umarza się z urzędu.

Art. 32. [Wezwanie do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego] 1. Pozwany będący dzierżycielem zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, objętego powództwem wskazuje osobę, za którą faktycznie włada tym dobrem, jeżeli nie została ona pozwana, w taki sposób, aby jej wezwanie było możliwe.

2. Sąd wzywa osobę wskazaną przez pozwanego do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego, jeżeli jej miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu albo siedziba są znane.

3. Do wezwania do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego na podstawie ust. 2 stosuje się przepisy art. 198 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego.

4. Posiadacz zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, objętego powództwem może żądać od pozwanego naprawienia szkody, którą poniósł na skutek tego, że nie mógł on wziąć udziału w postępowaniu z winy pozwanego.

Art. 33. [Odszkodowanie od państwa Unii Europejskiej na rzecz pozwanego] 1. W wyroku nakazującym zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, sąd na wniosek pozwanego zgłoszony do zamknięcia rozprawy w pierwszej instancji orzeka o odszkodowaniu od państwa Unii Europejskiej na rzecz pozwanego, który wykaże, że przy nabyciu tego dobra wykazał się należytą ostrożnością i starannością.

2. Przy ocenie należytej ostrożności i staranności sąd bierze pod uwagę wszystkie okoliczności nabycia, w szczególności dokumentację dotyczącą pochodzenia zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, istnienie pozwolenia na wywóz tego dobra wymaganego zgodnie z przepisami państwa Unii Europejskiej występującego z powództwem, rodzaj stron uczestniczących w transakcji, zapłaconą cenę, sprawdzenie przez posiadacza dostępnego rejestru skradzionych dóbr kultury i wszystkich innych niezbędnych informacji i dokumentów, które posiadacz mógł przy zachowaniu należytej staranności uzyskać, oraz wszelkie inne działania, które byłyby uzasadnione w okolicznościach danej sprawy.

3. Jeżeli pozwany wszedł w posiadanie zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, objętego powództwem w drodze spadku lub darowizny, ocenie, o której mowa w ust. 2, podlega także poprzedni posiadacz. Pozwany nie może powoływać się na nabycie własności zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, w drodze spadku lub darowizny, o ile własność nie przysługiwała spadkodawcy lub darczyńcy.

4. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, sąd ustala, kierując się względami słuszności, biorąc pod uwagę w szczególności prawo do zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, objętego powództwem przysługujące pozwanemu oraz poniesione przez pozwanego – a w przypadku, o którym mowa w ust. 3, także przez poprzedniego posiadacza – koszty, w tym koszty poniesione na ochronę, opracowanie i konserwację tego dobra.

5. W przypadku nakazania zwrotu zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, na rzecz powoda z jednoczesnym zasądzeniem odszkodowania na rzecz pozwanego, a także w przypadku gdy pozwany nie jest odpowiedzialny za wyprowadzenie z naruszeniem prawa tego dobra z terytorium państwa Unii Europejskiej, koszty procesu ponosi powód.

Art. 34. [Sposoby ustalania odszkodowania] Odszkodowanie, o którym mowa w art. 33 ust. 1, może być ustalone także w drodze ugody między posiadaczem lub dzierżycielem zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, a państwem Unii Europejskiej występującym o jego zwrot.

Art. 35. [Ugoda pozasądowa] 1. Uznanie roszczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 1, oraz ugoda pozasądowa obejmująca obowiązek zwrotu zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, na terytorium państwa Unii Europejskiej wywołuje skutek po wydaniu pozwolenia, o którym mowa w art. 39 ust. 1.

2. Ugoda lub inne oświadczenie mogące stanowić tytuł egzekucyjny obejmujący zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, na terytorium państwa Unii Europejskiej nie są dopuszczalne przed wydaniem pozwolenia, o którym mowa w art. 39 ust. 1.

3. Klauzula wykonalności nadana wyrokowi sądu polubownego nakazującemu zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, na terytorium państwa Unii Europejskiej nie może być nadana przed wydaniem pozwolenia, o którym mowa w art. 39 ust. 1.

4. Klauzula wykonalności nadana tytułowi egzekucyjnemu, o którym mowa w ust. 2, oraz wyrokowi sądu polubownego, o którym mowa w ust. 3, traci moc na skutek uchylenia albo stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa w art. 39 ust. 1.

5. Wniesienie skargi do sądu administracyjnego na decyzję, o której mowa w art. 39 ust. 1, wstrzymuje wykonanie ugody lub innego oświadczenia oraz wyroku sądu polubownego, o których mowa w ust. 1–4.

Art. 36. [Zapłata odszkodowania] 1. Do wykonania wyroku nakazującego zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, na terytorium państwa Unii Europejskiej stosuje się art. 1050 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego. Jeżeli jednak państwo Unii Europejskiej, na którego rzecz orzeczono obowiązek zwrotu zagranicznego narodowego dobra kultury, ustanowi pełnomocnika do odbioru tego dobra na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonanie wyroku następuje w trybie egzekucji sądowej przewidzianym dla świadczenia niepieniężnego obejmującego wydanie rzeczy ruchomej.

2. Zapłata odszkodowania, o którym mowa w art. 33 ust. 1, następuje z chwilą wydania zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, państwu Unii Europejskiej na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145) i w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego dla świadczeń wzajemnych, które powinny być spełnione jednocześnie.

Art. 37. [Stosowanie przepisów innych ustaw] W sprawach nieuregulowanych w art. 26–36 oraz art. 40 do postępowania w sprawach o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, na terytorium państwa Unii Europejskiej stosuje się przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, a w zakresie kosztów sądowych, wydatków i opłat egzekucyjnych stosuje się przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 785 i 1043) oraz ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz. U. poz. 770 i 2244).

Art. 38. [Prawo własności zagranicznego narodowego dobra kultury] Prawo własności zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, zwróconego państwu Unii Europejskiej regulują przepisy tego państwa.

Art. 39. [Pozwolenie na zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury] 1. Zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, będącego także narodowym dobrem kultury RP, w przypadku gdy jego posiadacz lub dzierżyciel uznał roszczenie państwa Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 26 ust. 1, lub zawarł ugodę obejmującą obowiązek zwrotu tego dobra kultury, albo gdy sąd polubowny wydał wyrok nakazujący zwrot tego dobra kultury na terytorium państwa Unii Europejskiej, następuje po wydaniu:

1) jednorazowego pozwolenia na stały wywóz zabytku za granicę wydanego na podstawie art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, jeżeli to dobro jest zabytkiem;

2) pozwolenia na stały wywóz dobra kultury za granicę, jeżeli to dobro kultury nie jest zabytkiem.

2. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, wydaje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, z tym że w odniesieniu do materiałów bibliotecznych pozwolenie wydaje Dyrektor Biblioteki Narodowej, a w odniesieniu do materiałów archiwalnych – Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych.

3. Odmawia się wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:

1) nie zachodzą przesłanki dopuszczalności roszczenia o zwrot określone w art. 18 i art. 19;

2) zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 28 lub art. 29;

3) podmiot tworzący instytucję kultury, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, będący posiadaczem lub dzierżycielem dobra kultury, o którym mowa w ust. 1, nie wyraził zgody na zwrot tego dobra kultury.

4. Rozpoznając wniosek o wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, organ nie jest związany wyrokiem sądu polubownego ani stanowiskiem stron.

5. Z wnioskiem o wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, występuje posiadacz lub dzierżyciel dobra kultury, o którym mowa w ust. 1.

6. Wniosek o wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zawiera:

1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres wnioskodawcy albo nazwę, siedzibę i adres jednostki organizacyjnej, będącej wnioskodawcą;

2) określenie dobra kultury wraz ze wskazaniem imienia i nazwiska autora, o ile to możliwe, oraz opisem umożliwiającym identyfikację dobra kultury, w szczególności wskazującym cechy szczególne, takie jak oznakowania, sygnatury, uszkodzenia;

3) uzasadnienie wniosku.

7. Do pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się art. 52 ust. 1a i 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

8. Przepisów ust. 1–7 nie stosuje się w przypadku nakazania zwrotu dobra kultury wyrokiem sądu powszechnego.

9. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określi, w drodze rozporządzenia:

1) dokumenty dołączane do wniosku o wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2,

2) wzór pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2

– uwzględniając potrzebę zapewnienia ekonomiki postępowania oraz umożliwienia skutecznej identyfikacji dobra kultury, o którym mowa w ust. 1.

Art. 40. [Koszty związane ze zwrotem zagranicznego narodowego dobra kultury] 1. Państwo Unii Europejskiej występujące o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, ponosi koszty związane z poszukiwaniem, zabezpieczeniem stanu zachowania tego dobra kultury, koszty zabezpieczenia, o którym mowa w art. 23, oraz koszty wynikające z wykonania orzeczenia sądu o jego zwrocie, w szczególności wydatki i opłaty egzekucyjne oraz inne koszty przemieszczenia tego dobra kultury na terytorium tego państwa i jego wydania.

2. Państwu Unii Europejskiej występującemu o zwrot zagranicznego narodowego dobra kultury, o którym mowa w art. 18 ust. 1, przysługuje roszczenie o zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, w stosunku do osoby, która swoim działaniem lub zaniechaniem spowodowała wyprowadzenie z naruszeniem prawa tego dobra z terytorium tego państwa, chyba że osoba ta nie ponosi winy.

3. Jeżeli do zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 1, jest zobowiązanych kilka osób, ich odpowiedzialność jest solidarna.

Art. 41. [Powierzenie działań związanych ze zwrotem zagranicznego narodowego dobra kultury] Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może powierzyć prowadzenie działań określonych w art. 20 ust. 1, art. 21, art. 22 ust. 1 i 2, art. 24 i art. 27 instytucji kultury wyspecjalizowanej w opiece nad zabytkami, dla której jest podmiotem tworzącym, a w odniesieniu do materiałów bibliotecznych i archiwalnych odpowiednio – Dyrektorowi Biblioteki Narodowej albo Naczelnemu Dyrektorowi Archiwów Państwowych.

Art. 43. [Zwrot dobra kultury będącego jednocześnie narodowym dobrem kultury RP] 1. Zwrot dobra kultury, o którym mowa w art. 42, będącego także narodowym dobrem kultury RP następuje po wydaniu:

1) jednorazowego pozwolenia na stały wywóz zabytku za granicę wydanego na podstawie art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, jeżeli dobro kultury jest zabytkiem;

2) pozwolenia na stały wywóz dobra kultury za granicę, jeżeli dobro kultury nie jest zabytkiem;

3) pozwolenia standardowego na stały wywóz dobra kultury za granicę wydanego zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1081/2012 z dnia 9 listopada 2012 r. do celów rozporządzenia Rady (WE) nr 116/2009 w sprawie wywozu dóbr kultury (Dz. Urz. UE L 324 z 22.11.2012, str. 1, z późn. zm.), jeżeli dobro kultury jest dobrem kultury w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 116/2009 w sprawie wywozu dóbr kultury.

2. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, wydaje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, z tym że w odniesieniu do materiałów bibliotecznych pozwolenie wydaje Dyrektor Biblioteki Narodowej, a w odniesieniu do materiałów archiwalnych – Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych.

3. Odmawia się wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, gdy zwrot dobra kultury nie jest zgodny z normami prawa międzynarodowego lub gdy narusza w sposób istotny interes dziedzictwa kulturowego Rzeczypospolitej Polskiej.

4. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek osoby, w której posiadaniu znajduje się dobro kultury, lub z urzędu, po wystąpieniu państwa obcego, o którym mowa w art. 42, do Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o zwrot dobra kultury.

5. Wniosek o wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zawiera:

1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres wnioskodawcy albo nazwę, siedzibę i adres jednostki organizacyjnej będącej wnioskodawcą;

2) określenie dobra kultury wraz ze wskazaniem imienia i nazwiska autora, o ile to możliwe, oraz opisem umożliwiającym identyfikację dobra kultury, w szczególności wskazującym cechy szczególne, takie jak oznakowania, sygnatury, uszkodzenia;

3) uzasadnienie wniosku zawierające powołanie normy prawa międzynarodowego, na podstawie której ma nastąpić zwrot dobra kultury państwu obcemu, i wskazanie okoliczności przemieszczenia dobra kultury z terytorium państwa obcego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wraz z dowodami na te okoliczności.

6. Pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się po uzyskaniu opinii ministra właściwego do spraw zagranicznych.

7. Do pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się art. 52 ust. 1a ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

8. Zwrot dobra kultury, o którym mowa w art. 42, niebędącego narodowym dobrem kultury RP następuje po uzyskaniu przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego opinii ministra właściwego do spraw zagranicznych.

9. Opinie, o których mowa w ust. 6 i 8, wydaje się w terminie miesiąca od dnia wystąpienia o wydanie opinii. Niezajęcie stanowiska w terminie uznaje się za wyrażenie opinii pozytywnej.

10. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określi, w drodze rozporządzenia:

1) dokumenty dołączane do wniosku o wydanie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2,

2) wzór pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2

– uwzględniając potrzebę zapewnienia ekonomiki postępowania oraz umożliwienia skutecznej identyfikacji dobra kultury, o którym mowa w art. 42.

Art. 44. [Wydanie dobra kultury] 1. Dobro kultury, o którym mowa w art. 42, wydaje państwu obcemu występującemu o jego zwrot minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Sposób wydania ustala minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w porozumieniu z państwem obcym występującym o zwrot.

2. Wydanie dobra kultury, o którym mowa w art. 42, należącego do Skarbu Państwa państwu obcemu przenosi własność tego dobra na to państwo.

3. W przypadku dobra kultury, o którym mowa w art. 42, należącego do innych osób, w tym osób prawnych będących jednostkami sektora finansów publicznych, skutek, o którym mowa w ust. 2, może nastąpić po wyrażeniu zgody przez te osoby. Oświadczenie zawierające zgodę składa się w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym i przedstawia się ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, który doręcza je państwu obcemu występującemu o zwrot w siedzibie ambasady tego państwa w Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 46. [Własność narodowego dobra kultury RP należącego do zbiorów publicznych] Własność narodowego dobra kultury RP należącego do zbiorów publicznych nie może być nabyta od osoby nieuprawnionej do rozporządzania nim ani przez zasiedzenie.

Art. 47. [Roszczenie o wydanie narodowego dobra kultury RP należącego do zbiorów publicznych] Roszczenie o wydanie narodowego dobra kultury RP należącego do zbiorów publicznych przysługujące podmiotom, o których mowa w art. 2 pkt 6, nie ulega przedawnieniu.

Art. 48. [Roszczenie nabywcy narodowego dobra kultury RP] 1. Roszczenie nabywcy, który działając w dobrej wierze nabył narodowe dobro kultury RP należące do zbiorów publicznych od osoby nieuprawnionej do rozporządzania nim, przysługujące nabywcy wobec tej osoby oraz osób odpowiadających z nią solidarnie, przedawnia się z upływem 10 lat od wydania narodowego dobra kultury RP z powrotem właścicielowi, o którym mowa w art. 2 pkt 6.

2. Roszczenie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje nabywcy w zakresie, w którym nie znajduje ono pokrycia w świadczeniu otrzymanym przez niego w związku z dalszym zbyciem tego dobra osobie trzeciej ani w świadczeniu otrzymanym od właściciela tytułem zwrotu nakładów na to dobro.

Art. 49. [Zobowiązanie do zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego w celu nabycia własności narodowego dobra kultury RP] Za zobowiązanie do zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego w celu nabycia własności narodowego dobra kultury RP należącego do zbiorów publicznych od osoby nieuprawnionej do rozporządzania nim przysługujące nabywcy działającemu w dobrej wierze w zakresie określonym w art. 48 ust. 2 odpowiadają solidarnie ze zbywcą osoby, które nie będąc uprawnionymi do rozporządzania tym dobrem wcześniej zbywały je działając w złej wierze. Odpowiedzialność tych osób ograniczona jest do wartości rynkowej dobra kultury.

Art. 50. [Stosowanie przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami] Sprawy związane z odzyskaniem utraconych narodowych dóbr kultury RP pochodzących ze zbiorów publicznych są sprawami z zakresu ochrony zbiorów publicznych, o których mowa w art. 95 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Art. 51. [Wyłączenie stosowania przepisów art. 46, art. 49 i art. 50] 1. Przepisów art. 46, art. 49 i art. 50 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.

2. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio do narodowych dóbr kultury RP będących własnością kościołów i innych związków wyznaniowych, kościelnych osób prawnych, stowarzyszeń kościelnych i fundacji zakładanych przez kościelne osoby prawne oraz osób prawnych zakładanych przez inne związki wyznaniowe.

Art. 53. [Zwolnienie z kary osoby dobrowolnie zwracającej dobro kultury] Nie podlega karze za przestępstwo określone w art. 52, kto dobrowolnie zwrócił dobro kultury właściwym organom państwa, z którego zostało wyprowadzone, lub właściwym organom polskim lub kto ujawnił wobec właściwego organu miejsce przechowywania dobra kultury lub osobę je przechowującą, na skutek czego dobro kultury zostało odnalezione.

Art. 65. [Dotychczasowe przepisy wykonawcze] Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 54 zachowują moc do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 54, jednak nie dłużej niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 66. [Sprawozdanie w sprawie wykonania dyrektyw Unii Europejskiej] Pierwsze sprawozdanie, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 6, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego przekaże w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 67. [Wejście w życie] Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 61 pkt 9, 12 i 13, które wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.