1.1

Szkolenie:

INSPEKCJA OCHRONY KATODOWEJ – poziom 1*

Forma zajęć:

W

C

L

S

Σ

Liczba godzin:

18

27

45

Lp.

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

Σ

1

PODSTAWY ELEKTRYCZNOŚCI

1

1

2

1. Obwód elektryczny, podstawowe pojęcia, prawo Ohma, prawa Kirchhoffa, elektryczny obwód prosty i rozgałęziony, połączenia szeregowe, równoległe, mieszane.

2. Zasady pomiaru natężenia i napięcia prądu stałego oraz przemiennego, pomiary rezystancji.

2

PODSTAWY KOROZJI

2

2

1. Podstawowe ogniwo korozyjne.

2. Szereg napięciowy metali.

3. Makroogniwa korozyjne:

1) galwaniczne;

2) zróżnicowanego natlenienia;

3) zróżnicowanego stężenia;

4) naprężeniowe.

4. Korozja wywoływana przez prądy błądzące.

3

PODSTAWY OCHRONY KATODOWEJ

2

2

1. Kryteria ochrony katodowej.

2. Zasady ochrony katodowej przy pomocy anod galwanicznych i z zewnętrznym źródłem prądu.

4

POWŁOKI OCHRONNE

2

2

1. Rodzaje powłok ochronnych:

1) organiczne;

2) malarskie;

3) metalowe.

2. Współdziałanie powłok i ochrony katodowej.

5

WPŁYW CZYNNIKÓW ŚRODOWISKOWYCH NA ZAPOTRZEBOWANIE PRĄDOWE

3

4

7

1. Czynniki wpływające na agresywność korozyjną wody morskiej.

2. Pomiary rezystywności wody morskiej lub mułu z użyciem miernika do pomiarów rezystywności gruntu (soil-box), konduktometru, pomiar zasolenia.

3. Czynniki wpływające na zapotrzebowanie prądowe:

1) zawartość tlenu;

2) prądy morskie;

3) osady wapienne;

4) temperatura;

5) zasolenie;

6) pH;

7) porastanie;

8) głębokość;

9) zmiany sezonowe;

10) sztormy.

6

POMIARY POTENCJAŁOWE

2

8

10

1. Zasady ogólne wykonywania pomiaru potencjału konstrukcji, oprzyrządowanie (rodzaje elektrod do pomiarów w środowisku wody morskiej, przenośne i stałe elektrody odniesienia, mierniki, rejestratory).

2. Pomiar potencjału załączeniowego i wyłączeniowego, składowa IR, ocena skuteczności ochrony katodowej.

3. Pomiary gradientu potencjału w wodzie morskiej.

7

INNE POMIARY

2

10

12

1. Sprawdzenie kalibracji sprzętu pomiarowego przed użyciem.

2. Sprawdzenie ciągłości elektrycznej wszystkich części konstrukcji przeznaczonej do ochrony.

3. Pomiary napięcia i natężenia w obwodzie ochrony katodowej.

4. Pomiary natężenia prądu wyjściowego anody z wykorzystaniem systemu monitorowania lub miernika szczękowego.

5. Pomiar grubości ścianek z użyciem miernika ultradźwiękowego.

6. Pomiar grubości wżerów.

8

EKSPLOATACJA INSTALACJI OCHRONY KATODOWEJ

2

4

6

1. Inspekcja i konserwacja elementów instalacji ochronnej.

2. Przeglądy bieżące i okresowe instalacji ochronnej.

9

ZASADY BEZPIECZEŃSTWA I NORMY W OCHRONIE KATODOWEJ

2

2

1. Zasady bezpieczeństwa przy eksploatacji instalacji ochrony katodowej.

2. Omówienie norm z dziedziny ochrony katodowej.

Razem

18

27

45

1.2

Szkolenie:

INSPEKCJA OCHRONY KATODOWEJ – poziom 2*

Forma zajęć:

W

C

L

S

Σ

Liczba godzin:

24

18

42

Lp.

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

Σ

1

TEORIA KOROZJI

4

4

8

1. Demonstracja pracy makroogniw korozyjnych.

2. Zasady ochrony katodowej:

1) diagramy Pourbaix;

2) wykresy Evansa;

3) elektryczny obwód zastępczy ogniwa korozyjnego chronionego katodowo.

3. Kryteria ochrony katodowej.

4. Wyznaczanie szybkości korozji.

2

OCHRONA KATODOWA PRZY POMOCY ANOD GALWANICZNYCH

2

2

4

1. Wady i zalety metody.

2. Materiały do produkcji anod:

1) charakterystyka elektrochemiczna;

2) zastosowania.

3. Przykłady obliczeń i rozwiązań projektowych instalacji ochronnej obiektów w warunkach naturalnych, np. boi i małych łodzi.

3

OCHRONA KATODOWA Z ZEWNĘTRZNYM ŹRÓDŁEM PRĄDU

2

2

1. Wady i zalety metody.

2. Materiały do produkcji anod polaryzacyjnych:

1) trudnoroztwarzalne;

2) nieroztwarzalne.

3. Przykłady rozwiązań projektowych instalacji ochronnej dla:

1) konstrukcji przybrzeżnych;

2) konstrukcji oddalonych od lądu;

3) platform;

4) statków.

4

SYSTEMY MONITOROWANIA

2

2

4

1. Elektrody symulujące, kupony korozyjne.

2. Systemy zdalnego pomiaru napięcia i natężenia prądu.

3. Przesyłanie danych pomiarowych do jednostki centralnej.

5

INSTALOWANIE ELEMENTÓW INSTALACJI OCHRONNEJ I ZASADY PROWADZENIA NADZORU NAD ICH INSTALOWANIEM

4

4

1. Anody galwaniczne i zasilane z zewnętrznego źródła prądu.

2. Stacje ochrony katodowej.

3. Stałe elektrody odniesienia.

4. Przyłącza i linie kablowe.

5. Urządzenia izolujące.

6

PRZEGLĄDY PODWODNE

4

4

1. Organizacja podwodnych pomiarów potencjału i natężenia prądu (podwodnym miernikiem szczękowym).

2. Nadzór nad inspekcją wizualną z wykorzystaniem nurkowania lub ROV (pojazdu zdalnie sterowanego) w zakresie:

1) uszkodzenia powierzchni i powłoki;

2) uszkodzenia elementów instalacji;

3) oszacowania wymiarów anod galwanicznych.

7

EKSPLOATACJA SYSTEMU OCHRONY KATODOWEJ

1

2

3

1. Analiza wyników pomiarów potencjału i natężenia prądu.

2. Wykrywanie anomalii i określanie działań zaradczych.

8

NORMY W OCHRONIE KATODOWEJ

2

2

1. Omówienie norm z dziedziny ochrony katodowej.

2. Charakterystyka instytucji klasyfikacyjnych w zakresie wydawanych przepisów klasyfikacyjnych.

9

PROJEKTOWANIE UKŁADÓW OCHRONY KATODOWEJ

3

8

11

1. Wybór koncepcji systemu ochronnego, założenia projektowe.

2. Parametry ochrony katodowej:

1) powierzchnia do ochrony;

2) zapotrzebowanie prądowe;

3) natężenie prądu z pojedynczej anody galwanicznej;

4) sumaryczna masa materiału anodowego;

5) ilość anod galwanicznych.

Razem

24

18

42

2

Szkolenie:

NADZÓR NAD WYKONANIEM POWŁOK MALARSKICH STATKÓW MORSKICH*

Forma zajęć:

W

C

L

S

Σ

Liczba godzin:

18

32

50

Lp.

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

Σ

1

KONWENCJA SOLAS

1

1

1. Historia, cel powstania, zobowiązania wynikające z jej stosowania.

2. Podstawa prawna szkolenia.

2

KOROZJA

5

5

1. Korozje i rodzaje uszkodzeń:

1) natura procesów korozyjnych:

a) korozja elektrochemiczna,

b) rodzaje ogniw korozyjnych;

2) charakterystyka rodzajów korozji:

a) korozja ogólna,

b) korozja galwaniczna,

c) korozja wżerowa,

d) korozja szczelinowa,

e) erozja-korozja,

f) korozja selektywna,

g) naprężeniowe pękanie korozyjne,

h) korozja międzykrystaliczna.

2. Podstawy technologii ochrony przed korozją:

1) ochrona katodowa;

2) współdziałanie powłok i ochrony katodowej;

3) kryteria ochrony katodowej;

4) elektrody odniesienia;

5) ochrona powłokowa:

a) wykładziny,

b) farby i lakiery,

c) podstawowe składniki;

6) inhibitory korozji:

a) katodowe,

b) anodowe,

c) mieszane.

3. Materiały i projektowanie konstrukcji:

1) materiały konstrukcyjne i ich właściwości korozyjne w różnych środowiskach: stal konstrukcyjna, trudnordzewiejące, stopowe, tytan, stopy niklu, miedź i stopy miedzi, cynk, aluminium;

2) wpływ rozwiązań konstrukcyjnych na ograniczanie procesów korozyjnych;

3) rodzaje powłok malarskich i ich właściwości:

a) proszkowe,

b) asfaltowe,

c) gumowe,

d) galwaniczne,

e) ogniowe;

4) zakres stosowania powłok malarskich, wady i zalety.

3

POWŁOKI OCHRONNE

4

4

1. Mechanizmy utwardzania materiału powłokowego:

1) wysychanie fizyczne farby;

2) utwardzanie chemiczne;

3) przykłady wyrobów malarskich.

2. Specyfikacja powłok:

1) rodzaje wyrobów malarskich i ich właściwości fizykochemiczne i odpornościowe;

2) okres trwałości powłoki.

3. Defekty powłok:

1) przyczyny defektów malarskich;

2) rozpoznawanie defektów, pochodzenie defektu, procedura usunięcia defektu;

3) rodzaje defektów powłok:

a) utrata przyczepności,

b) pęcherzenie,

c) kraterowanie,

d) „rybie oczy”,

e) „ukłucia szpilką”,

f) spękania,

g) inne.

4. Sprzęt do malowania i zastosowania specjalnego:

1) malowanie proszkowe i systemy do nanoszenia elektrostatycznego;

2) malowanie kataforetyczne i wyroby wodorozcieńczalne;

3) natrysk hydrodynamiczny;

4) natrysk pneumatyczny;

5) agregaty malarskie i wyposażenie malarni, podgrzewacze, mieszalniki;

6) sprzęt do powłok specjalnych.

4

PRZYGOTOWANIE POWIERZCHNI

3

9

12

1. Czyszczenie powierzchni:

1) narzędzia do czyszczenia powierzchni;

2) urządzenia do czyszczenia płomieniowego i obróbki strumieniowo-ściernej;

3) rodzaje ścierniw;

4) odtłuszczanie – rozpuszczalniki i emulsje;

5) trawienie;

6) powłoki konwersyjne – fosforanowanie i chromianowanie;

7) przetwarzacze rdzy.

2. Usuwanie wilgoci:

1) wentylacja na stanowisku malarskim;

2) temperatura punktu rosy;

3) kabiny natryskowe;

4) urządzenia do ogrzewania i usuwania wody z powietrza.

3. Zastosowanie technologii czyszczenia wodą pod ciśnieniem (waterjetting):

1) definicja, podział i właściwości:

a) LPWC,

b) HPWC,

c) HPWJ,

d) UHPWJ;

2) usuwanie soli rozpuszczalnych i tłuszczów z powierzchni;

3) ogrzewanie powierzchni;

4) wzorce powierzchni po czyszczeniu (waterjetting);

5) wyroby malarskie stosowane do powierzchni po czyszczeniu (waterjetting).

4. Kontrola zanieczyszczeń jonowych na powierzchni.

5. Kontrola szorstkości powierzchni.

6. Badanie jakości ścierniw.

7. Oznaczanie wilgotności względnej i temperatury punktu rosy na podłożach przygotowanych do malowania.

8. Pokaz przygotowania powierzchni do malowania za pomocą wody pod wysokim ciśnieniem oraz ocena przygotowania powierzchni po obróbce wodą pod wysokim ciśnieniem.

5

INSPEKCJA POWŁOK

1. Zadania nadzorcze:

1) procedury nadzoru;

2) kontrola podłoża;

3) przygotowanie powierzchni;

4) nakładanie wyrobu;

5) kontrola ostateczna;

6) przygotowanie dokumentacji.

2. Procedury kontrolne:

1) sprawdzanie parametrów procesu tworzenia zestawu malarskiego;

2) ocena stanu wyjściowego powierzchni;

3) ocena stanu podłoża, w tym ocena wizualna;

4) ocena stopnia zardzewienia;

5) ocena obecności jonów;

6) sprawdzanie farb w stanie ciekłym oraz utwardzonej powłoki.

3. Zastosowanie procedur inspekcji do testowania destrukcyjnego i niedestrukcyjnego:

1) metody destrukcyjne i niedestrukcyjne oceny;

2) procedury stosowane przy badaniach destrukcyjnych i niedestrukcyjnych.

4. Przyrządy do inspekcji i metody testowania:

1) mierniki grubości powłok suchych i mokrych;

2) zestawy do wyznaczania obecności soli rozpuszczalnych na podłożu;

3) mierniki temperatury i wilgotności;

4) komparatory chropowatości;

5) noże do wyznaczania przyczepności metodą siatki nacięć;

6) przyrząd do wyznaczania przyczepności metodą odrywową;

7) testery defektów metodą nisko- i wysokonapięciową.

5. Techniki inspekcji powłok:

1) inspekcja podłoża (na zgodność ze standardem ISO 8501-3):

a) stan spoin,

b) odpryski,

c) zaokrąglenia krawędzi;

2) ocena stanu podłoża;

3) ocena czystości powierzchni;

4) sprawdzenie obecności soli rozpuszczalnych na powierzchni podłoża:

a) metoda z użyciem konduktometru,

b) metoda Brela;

5) ocena prawdopodobieństwa wystąpienia kondensacji wody:

a) pomiar parametrów klimatycznych w czasie nakładania powłok,

b) wyznaczanie punktu rosy;

6) ocena chropowatości powierzchni:

a) definicja współczynnika Ry5,

b) komparatory,

c) profilometry;

7) przyrząd z taśmą replikacyjną;

8) ocena ciekłego wyrobu malarskiego - pomiar lepkości, gęstości, zawartości części stałych;

5

12

17

9) pomiar grubości powłok mokrych i suchych;

10) obliczanie zużycia farby;

11) wyznaczanie przyczepności warstwy farby do podłoża i przyczepności międzywarstwowej;

12) wyznaczanie twardości powłoki.

6. Inspekcje powłok malarskich:

1) badanie grubości powłoki mokrej;

2) badanie grubości powłoki wyschniętej;

3) badanie twardości powłok malarskich;

4) pomiar impedancji powłok malarskich;

5) badanie szczelności powłok malarskich;

6) badanie metodą niskonapięciową zgodnie ze standardem ASTM D 5162;

7) badanie metodą wysokonapięciową zgodnie ze standardem ASTM D 5162;

8) pomiary przyczepności:

a) pomiary przyczepności powłoki do podłoża zgodnie ze standardem ISO 2409,

b) pomiary przyczepności przy użyciu testu z taśmą zgodnie ze standardem ASTM D3359,

c) pomiary przyczepności metodą odrywania (pull-ofj), zgodnie ze standardem ISO 4624.

6

OCENA WYROBU MALARSKIEGO

1. Kontrola lepkości wyrobów malarskich.

2. Badanie zdolności krycia przez wyroby malarskie.

3. Ocena roztarcia pigmentów.

4. Identyfikacja rozpuszczalników/rozcieńczalników.

6

6

7

NORMY I DOKUMENTACJA

1. Normy:

1) ISO;

2) ASTM;

3) NACE.

2. Uzgodnienia przed wykonawcze:

1) przegląd MSDS i karty technicznej wyrobu malarskiego;

2) opis techniczny powłoki;

3) symbole na opakowaniach farb dotyczących składu;

4) kontrola czasu ekspozycji i ochrony osobistej;

5) toksyczność i wiadomości ekologiczne;

6) przechowywanie wyrobu i środki ostrożności przy stosowaniu wyrobu;

7) postępowanie w przypadku wystąpienia zagrożenia.

3. Wiedza wymagana przez ANNEX2MSC.1/Circ.ll98¹⁾ i techniczna dokumentacja (Coating TechnicalFile):

1) wymagania dotyczące wyboru zestawu gruntu i farby -wymagania do konstrukcji zbiorników balastowych;

2) odbiory konstrukcji stalowej i powierzchni przed malowaniem;

3) warunki aplikacji farb;

4) odbiory powłok malarskich w zbiornikach balastowych;

5) sposoby i wymagana ilość pomiarów.

4. Prowadzenie dokumentacji:

1) sposób wypełniania;

2) kontrola prawidłowego prowadzenia;

3) przekazywanie technicznej dokumentacji;

4) archiwizowanie technicznej dokumentacji.

5

5

5. Kalkulacja kosztów prac malarskich, ochrona środowiska i bezpieczeństwo. Koszty przygotowania powierzchni, koszty prac malarskich, koszty prac pomocniczych.

6. Bezpieczne wykonywanie prac malarskich, zagrożenia dla organizmu oraz środowiska.

Razem

18

32

50

3.1

Szkolenie:

PODSTAWOWE NA ŚWIADECTWO OPERATORA SŁUŻBY KONTROLI RUCHU STATKÓW*

Forma zajęć:

W

C

L

S

Σ

Liczba godzin**

307/152

117/42

223/177

647/371

Lp.

Treści programu

Liczba godzin**

W

C

L

S

Σ

1

JĘZYK ANGIELSKI

91/ 16

75/ 25

166/ 41

2

ZARZĄDZANIE RUCHEM STATKÓW

1. Identyfikacja i monitorowanie ruchu statków.

2. Koordynacja komunikacji.

3. Ocena i interpretacja sytuacji w ruchu statków.

4. Prowadzenie zapisów i sporządzanie raportów.

5. Zarządzanie ruchem na torach wodnych w różnych scenariuszach.

6. Przewidywanie i planowanie schematów ruchu.

7. Rejony krytyczne.

8. Statki wyprzedzające i zbliżające się do siebie.

9. Plany ruchu statków VTS ze szczególnym uwzględnieniem statków z dużym zanurzeniem.

52/ 46

54/ 52

106/ 98

3

OBSŁUGA URZĄDZEŃ

39/ 39

6/6

45/ 45

4

WIEDZA NAUTYCZNA

85/ 27

38/ 15

123/ 42

5

KOORDYNACJA KOMUNIKACJI

7/4

11/7

18/ 11

6

SSN

1. Wspólnotowy system SSN:

1) podstawy prawne;

2) dokumenty EMSA;

3) obsługa strony internetowej.

2. Narodowy System SSN:

1) organizacja służby SSN;

2) obsługa aplikacji;

3) procedury;

4) sposoby wysyłania notyfikacji i zgłaszania nieścisłości;

5) współpraca ze służbami zaangażowanymi w nadzór nad bezpieczeństwem morskim.

15/4

42/2

57/6

7

CECHY OSOBOWE

6/4

4/2

10/6

8

POSTĘPOWANIE W SYTUACJACH AWARYJNYCH

1. Plany reagowania w sytuacjach awaryjnych.

2. Trudne warunki pogodowe.

3. Statki specjalne o ograniczonej zdolności manewrowej.

4. Zagrożenia wewnętrzne, zewnętrzne.

12/ 12

10/ 10

22/ 22

9

ĆWICZENIA NA SYMULATORZE

1. Ćwiczenie umiejętności podstawowych:

1) identyfikacja i monitorowanie ruchu statków;

2) koordynacja komunikacji;

3) ocena i interpretacja sytuacji w ruchu statków;

4) prowadzenie zapisów i sporządzanie raportów.

100/ 100

100/ 100

2. Zarządzanie ruchem i rozwiązywanie sytuacji konfliktowych:

1) zarządzanie ruchem na torach wodnych w różnych scenariuszach;

2) przewidywanie i planowanie schematów ruchu;

3) rejony krytyczne;

4) statki wyprzedzające i zbliżające się do siebie;

5) plany ruchu statków VTS ze szczególnym uwzględnieniem statków z dużym zanurzeniem.

3. Sytuacje awaryjne i specjalne okoliczności:

1) plany reagowania w sytuacjach awaryjnych;

2) trudne warunki pogodowe;

3) statki specjalne, nieodpowiadające za swoje ruchy i o ograniczonej zdolności manewrowej.

Razem

307/ 152

117/ 42

223/ 177

647/ 371

3.2

Szkolenie:

SKRÓCONE NA ŚWIADECTWO OPERATORA SŁUŻBY KONTROLI RUCHU STATKÓW*

Forma zajęć:

W

C

L

S

Σ

Liczba godzin:

10

40

50

Lp.

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

Σ

1

ZARZĄDZANIE RUCHEM STATKÓW, ZE SZCZEGÓLNYM UWZGLĘDNIENIEM MIĘDZYNARODOWYCH I KRAJOWYCH PODSTAW PRAWNYCH

1. Identyfikacja i monitorowanie ruchu statków.

2. Koordynacja komunikacji.

3. Ocena i interpretacja sytuacji w ruchu statków.

4. Prowadzenie zapisów i sporządzanie raportów zgodnie z wytycznymi międzynarodowymi i krajowymi.

5. Przygotowanie raportów do państwa bandery o statkach łamiących przepisy COLREG.

6. Zarządzanie ruchem na torach wodnych w różnych scenariuszach, przewidywanie i planowanie schematów ruchu.

7. Rejony krytyczne.

8. Statki wyprzedzające i zbliżające się do siebie.

9. Plany ruchu statków VTS ze szczególnym uwzględnieniem statków z dużym zanurzeniem.

10. Współpraca z innymi służbami i podmiotami operującymi w granicach portu (usługi żeglugowe, stacje pilotowe, Straż Graniczna, MRCK).

10

10

2

ĆWICZENIA NA SYMULATORZE

1. Ćwiczenie umiejętności podstawowych:

1) identyfikacja i monitorowanie ruchu statków;

2) koordynacja komunikacji;

3) ocena i interpretacja sytuacji w ruchu statków;

4) prowadzenie zapisów i sporządzanie raportów.

2. Zarządzanie ruchem i rozwiązywanie sytuacji konfliktowych:

1) zarządzanie ruchem na torach wodnych w różnych scenariuszach;

2) przewidywanie i planowanie schematów ruchu;

3) rejony krytyczne;

4) statki wyprzedzające i zbliżające się do siebie;

5) plany ruchu statków VTS ze szczególnym uwzględnieniem statków z dużym zanurzeniem.

3. Sytuacje awaryjne i specjalne okoliczności:

1) plany reagowania w sytuacjach awaryjnych;

2) trudne warunki pogodowe;

3) statki specjalne, nieodpowiadające za swoje ruchy i o ograniczonej zdolności manewrowej.

40

40

RAZEM

10

40

50

4

Szkolenie:

DLA PERSONELU LĄDOWEGO WYKONUJĄCEGO PRACE ZWIĄZANE Z PRZEWOZEM TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH DROGĄ MORSKĄ*

Forma zajęć:

W

C

L

S

∑

Liczba godzin:

17

9

26

Lp.

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

∑

1

KLASYFIKACJA TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH I IDENTYFIKACJA WŁAŚCIWEJ NAZWY PRZEWOZOWEJ

1. Klasy towarów niebezpiecznych.

2. Zasady klasyfikacji towarów niebezpiecznych, a szczególności:

1) sposób właściwego opisu substancji;

2) klasy towarów niebezpiecznych i ogólne zasady klasyfikacji;

3) rodzaj przewożonych niebezpiecznych przedmiotów lub substancji oraz ich fizyczne, chemiczne i toksykologiczne właściwości;

4) procedury klasyfikacji roztworów i mieszanin.

3. Identyfikacja towaru za pomocą Właściwej Nazwy Przewozowej (Proper Shipping Name).

4. Korzystanie z Listy Towarów Niebezpiecznych.

2

2

2

PAKOWANIE TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH DO OPAKOWAŃ

1. Zasady pakowania.

2. Rodzaje opakowań:

1) tymczasowe pojemniki do towarów masowych;

2) opakowania wielkogabarytowe;

3) cysterny kontenerowe;

4) pakowanie towarów masowych.

3. Znakowanie zatwierdzonych opakowań wg standardów ONZ.

4. Zasady segregacji.

5. Ilości ograniczone.

2

2

3

ZNAKOWIANIE, OZNACZANIE LUB OKLEJANIE ŁADUNKÓW NIEBEZPIECZNYCH

1. Zasady znakowania, oznaczania i oklejania.

2. Oznaczenia ryzyka podstawowego i podrzędnego.

3. Oznaczenia towarów zagrażających środowisku morskiemu.

4. Oznaczenia ilości ograniczonych.

1

1

4

ZAŁADUNEK I ROZŁADUNEK TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH DO I Z POJEMNIKÓW TRANSPORTOWYCH

1. Zasady sztauowania.

2. Zasady segregacji.

3. Zasady mocowania ładunku wg wytycznych IMO, ILO i UNECE.

4. Procedury awaryjne EmS.

5. Zasady pierwszej pomocy medycznej MFAG.

6. Wymagania konwencji CSC.

7. Procedury przenoszenia towarów niebezpiecznych.

2

1

3

5

PRZYGOTOWANIE DOKUMNETOW TRANSPORTOWYCH DLA ŁADUNKÓW NIEBEZPIECZNYCH

1. Zasady dokumentacji.

2. Dokumenty przewozowe, w tym MSDN.

3. Certyfikaty załadunkowe kontenerów i pojazdów.

4. Potwierdzenia właściwych organów administracji.

5. Dokumentacja przewozowa odpadów.

6. Dokumentacja specjalna.

1

2

3

6

WYSYŁANIE TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH DROGĄ MORSKĄ

1. Biegła umiejętność korzystania z Kodeksu IMDG.

2. Lokalne przepisy w portach załadunku i wyładunku towarów niebezpiecznych:

1) wewnętrzne przepisy danego portu;

2) przepisy transportowe danego kraju.

2

2

7

OBSŁUGA TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH

1. Procedury bezpiecznego przenoszenia towarów niebezpiecznych dotyczące:

1) użycia sprzętu;

2) odpowiednich narzędzi;

3) dopuszczalnego obciążenia roboczego.

2. Wymagania konwencji CSC.

3. Wybrane zagadnienia z Kodeksu IMSBC.

4. Lokalne przepisy w portach załadunku, wyładunku i tranzytowych dla towarów niebezpiecznych.

5. Przepisy transportowe danego kraju.

2

2

8

SEKWENCJE ZAŁADUNKOWE I PLANY ŁADUNKOWE DLA STATKÓW

1. Zasady sztauowania.

2. Zasady segregacji.

3. Dokument zgodności.

4. Uwarunkowania prawne w zakresie załadunku, tranzytu i wyładunku w portach:

1) Kodeks IMDG;

2) wymagania lokalne.

2

2

4

9

PRZEŁADUNEK TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH NA STATEK I ZE STATKU

1. Klasy towarów niebezpiecznych i zagrożenia jakie powodują.

2. Znakowanie, oznaczanie i oklejanie.

3. Procedury awaryjne EmS.

4. Zasady pierwszej pomocy medycznej MFAG.

5. Procedury bezpiecznego przenoszenia towarów niebezpiecznych dotyczące:

1) użycia sprzętu;

2) odpowiednich narzędzi;

3) dopuszczalnego obciążenia roboczego.

6. Zasady mocowania ładunków.

7. Wymagania Konwencji CSC.

8. Lokalne przepisy w portach załadunku i wyładunku towarów niebezpiecznych.

9. Przepisy transportowe danego kraju.

2

2

4

10

EGZEKWOWANIE, KONTROLOWANIE I INSPEKCJA ZGODNOŚCI Z PRZEPISAMI DOTYCZĄCYMI TOWARÓW NIEBEZPIECZNYCH

1. Kodeks IMDG.

2. Wytyczne i procedury bezpieczeństwa.

1

2

3

SUMA

17

9

26

5

Szkolenie:

DYDAKTYCZNE DLA INSTRUKTORA*

Forma zajęć:

W

C

L

S

∑

Liczba godzin:

22

44

66

Lp.

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

∑

1

WPROWADZENIE – IMO I JEJ ROLA W KSZTAŁCENIU KADR MORSKICH

1

1

2

CELE I ZADANIA SZKOLENIA DLA WYKŁADOWCÓW

1. Studium pilotażowe – przygotowanie wykładowców do organizowania i prowadzenia szkoleń.

2. Wiedza i doświadczenie wykładowców a potrzeby szkolenia.

3. Struktura szkolenia.

4. Analiza szkolenia – cele kształcenia.

2

3

5

3

TWORZENIE SYSTEMU SZKOLENIA I PROJEKTOWANIE SZKOLENIA

1. System szkolenia.

2. Podejście systemowe do szkolenia oraz projektowanie szkolenia.

3. Analiza zadań i czynności zawodowych – potrzeby szkoleniowe.

4. Opracowanie celów szkolenia.

5. Określanie potrzeb szkoleniowych.

6. Program szkolenia.

4

8

12

4

FORMUŁOWANIE STRATEGII NAUCZANIA

1. Zasady nauczania.

2. Zasady przygotowania materiałów szkoleniowych.

3. Środki dydaktyczne.

4. Wybór pomocy dydaktycznych potrzebnych do szkoleń.

5. Przegląd metod nauczania:

1) wykłady;

2) pokazy i ćwiczenia laboratoryjne;

3) seminaria i dyskusje;

4) prace grupowe (zespołowe);

5) studium przypadku;

6) projekty, ćwiczenia;

7) gry symulacyjne.

6. Wybór metod nauczania.

7. Skuteczność szkolenia.

8

22

30

5

OCENA SYSTEMU SZKOLENIA

1. Ocena wiedzy i umiejętności nabytych przez uczestników szkolenia.

2. Ocena efektów szkolenia.

3

5

8

6

EFEKTYWNA KOMUNIKACJA I UMIEJĘTNOŚCI INTERPERSONALNE

1. Umiejętność komunikacji jako narzędzie wpływające na efektywność nauczania. Przykłady.

2. Różnice pomiędzy błędnymi wypowiedziami a opiniami.

3. Techniki wyrażania konstruktywnych opinii.

4. Efektywny instruktaż i wysłuchanie sprawozdania po ćwiczeniu.

5. Umiejętność przekazywania informacji.

6. Techniki nauczania stosowane w celu utrzymywania zainteresowania wśród osób szkolonych.

7. Typowe zachowania osób szkolonych.

8. Czynniki wpływające na zachowanie osób podczas szkolenia.

9. Identyfikacja uciążliwych zachowań osób szkolonych.

10. Przykłady różnych rodzajów pytań.

11. Techniki zadawania pytań:

1) rodzaje technik zadawania pytań i ich wykorzystanie w zależności od sytuacji;

2) uwzględnienie technik zadawania pytań w planie zajęć.

2

4

6

7

PODSUMOWANIE

1. Planowanie i prowadzenie szkolenia – zestaw zadań do wykonania.

2. Studium pilotażowe – ponowna analiza problemów oraz podsumowanie.

2

2

4

Razem

22

44

66

6

Szkolenie:

DYDAKTYCZNE DLA INSTRUKTORA SZKOLĄCEGO I EGZAMINUJĄCEGO NA SYMULATORACH*

Forma zajęć:

W

C

L

S

∑

Liczba godzin:

19

4

16

39

Lp.

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

∑

1

WPROWADZENIE

1. Czym jest symulacja.

2. Cel szkolenia na symulatorach w gospodarce morskiej.

3. Skuteczność szkolenia na symulatorach.

4. Zalety szkolenia na symulatorach.

5. Teoria i doświadczenie przy opracowywaniu programów szkolenia, scenariuszy ćwiczeń i ocenianiu.

1

1

2

PODSTAWOWE RODZAJE I TYPY SYMULATORÓW

1. Definicja symulatora i j ego wyposażenie.

2. Podstawowe elementy symulacji.

3. Podział symulatorów ze względu na poziom wykonywanych zadań. Charakterystyka poszczególnych typów symulatorów.

4. Podział symulatorów ze względu na funkcje.

5. Komponenty oprogramowania symulatorów.

6. Konfiguracja symulatorów jedno- i wielozadaniowych.

7. Układ pełnego symulatora mostka i pełnego symulatora siłowni okrętowej.

8. Cechy symulatorów wykorzystywanych do szkoleń:

1) przystosowanie do wybranych celów i zadań szkoleniowych;

2) zdolność do odzwierciedlenia rzeczywistych parametrów funkcjonowania urządzeń na statku, w tym błędów i ograniczeń;

3) odzwierciedlenie rzeczywistych parametrów tak, by osoba szkolona nabyła umiejętności odpowiednie do celów szkolenia;

4) kontrolowane środowisko operacyjne, umożliwiające symulowanie różnych warunków, w tym sytuacji awaryjnych, niebezpiecznych i nietypowych, odpowiednich do celów szkolenia;

5) interfejs umożliwiający osobie szkolonej interakcję ze sprzętem, symulowanym środowiskiem i ewentualnie instruktorem;

6) możliwość kontrolowania, obserwowania i nagrywania przez instruktora ćwiczeń w celu oceny efektów szkolenia.

9. Cechy symulatorów wykorzystywanych do oceny kompetencji zawartych w Konwencji STCW:

1) możliwość zrealizowania określonych celów oceny;

2) możliwość symulacji zdolności operacyjnych urządzeń na statku, w tym ich błędów i ograniczeń, na poziomie rzeczywistości odpowiadającej celom oceny;

3) możliwość odzwierciedlenia rzeczywistych zachowań tak, by osoba egzaminowana mogła wykazać się umiejętnościami odpowiadającymi celom oceny;

4) interfejs umożliwiający osobie ocenianej interakcję ze sprzętem i symulowanym środowiskiem;

5) kontrolowane środowisko operacyjne, umożliwiające symulowanie różnych warunków, w tym sytuacji awaryjnych, niebezpiecznych i nietypowych, odpowiednich do celów oceny;

6) możliwość kontrolowania, obserwowania i nagrywania ćwiczeń przez egzaminatora w celu oceny osoby ocenianej.

10. Znajomość zasad wykorzystywania symulatorów, zgodnie z Prawidłem I/12 Konwencji STCW i Sekcją A-I/12 Kodeksu STCW.

4

4

3

ZAKRES SZKOLENIA NA SYMULATORZE

1. Kompetencje, które zgodnie z Konwencją STCW nabywane są poprzez szkolenie na symulatorze.

2. Zależność pomiędzy instruktorem a symulacją w odniesieniu do Konwencji STCW.

3. Poziomy odpowiedzialności określone w Kodeksie STCW.

4. Charakterystyka 7 rodzajów standardów kompetencji określonych w Konwencji STCW.

5. Wymagania Konwencji STCW w zakresie symulatorów i symulacji.

6. Symulatory nieobowiązkowe według Konwencji STCW.

7. Przebieg zajęć na symulatorze, na przykładzie symulatora mostka lub symulatora siłowni okrętowej.

8. Macierz kompetencji dla różnych parametrów symulacji na mostku lub w siłowni okrętowej.

9. Symulatory mostka lub siłowni okrętowej – odniesienia do Konwencji STCW, wymaganych kompetencji i wymaganego poziomu symulacji.

2

2

4

INSTRUKTORZY SZKOLĄCY NA SYMULATORACH

1. Zmiany w podejściu do nauczania: od niepodważalnego autorytetu przez mediatora i przewodnika do psychologa.

2. Wpływ postawy instruktora na efektywność szkolenia i wyniki osób szkolonych.

3. Znajomość symulatorów jako wymagania wstępne.

4. Znajomość zagadnienia a wykorzystanie symulatorów.

5. Stosowanie różnych metod pedagogicznych i technik szkoleniowych.

6. Podstawowe elementy budowy zaufania i dobrych stosunków z osobami szkolonymi.

1

1

5

KONCEPTUALIZACJA PROGRAMU SZKOLENIA NA SYMULATORZE

1. Ogólne zasady konceptualizacji i planowania programu szkoleniowego.

2. Cel szkolenia na symulatorach.

3. Etapy symulacji, z uwzględnieniem szczegółowego programu symulatora.

4. Analiza sytuacyjna.

5. Ustawianie poziomu symulacji.

6. Cechy i specyfikacja symulatora.

7. Trzy punkty organizacji planu szkolenia na symulatorze.

8. Projektowanie ćwiczeń na symulatory oraz przykładowy arkusz instruktora.

9. Ocena osoby szkolonej oraz programu szkolenia. Przykłady ocen.

10. Etapy projektowania programu szkoleniowego.

11. Wypełnianie arkuszy roboczych/obserwacji.

12. Arkusz oceny osoby szkolonej.

13. Ankieta ewaluacyjna po zakończeniu szkolenia.

3

3

6

EFEKTYWNA KOMUNIKACJA I UMIEJĘTNOŚCI INTERPERSONALNE

1. Umiejętność komunikacji jako narzędzie wpływające na efektywność nauczania. Przykłady.

2. Różnice pomiędzy faktami a opiniami.

3. Techniki wyrażania konstruktywnych opinii.

4. Efektywny instruktaż i podsumowanie przebiegu zajęć.

5. Umiejętność przekazywania informacji.

6. Techniki nauczania stosowane w celu utrzymywania zainteresowania wśród osób szkolonych.

7. Typowe zachowania osób szkolonych.

8. Czynniki wpływające na zachowanie osób podczas szkolenia.

9. Identyfikacja uciążliwych zachowań osób szkolonych i metody radzenia sobie z nimi.

10. Przykłady różnych rodzajów pytań.

11. Techniki zadawania pytań:

1) rodzaje technik zadawania pytań i ich wykorzystanie w zależności od sytuacji;

2) uwzględnienie technik zadawania pytań w planie zajęć.

2

4

6

7

PROWADZENIE ĆWICZEŃ SYMULACYJNYCH

1. Wprowadzenie do zajęć: wyjaśnienie ćwiczenia, budowa relacji opartych na zaufaniu i szacunku, zadbanie o komfort osób szkolonych.

2. Symulacja jako narzędzie umożliwiające podnoszenie kompetencji, a nie tylko ich ocenę.

3. Cele i oczekiwania wobec symulacji.

4. Organizacja ćwiczenia – wyjaśnienie uczestnikom ich ról i obowiązków.

5. Definicja i rola zespołu wspierającego.

6. Rola instruktora w przeprowadzaniu symulacji.

7. Etapy zajęć na symulatorze:

1) instruktaż;

2) planowanie;

3) wykonanie ćwiczenia;

4) sprawozdanie.

8. Przygotowanie zajęć na symulatorze:

1) parametry symulacji;

2) dodatkowe wyposażenie;

3) materiały dydaktyczne tj.: publikacje, podręczniki, instrukcje itp.

9. Ocena umiejętności nabytych przez uczestników szkolenia i efektywności ćwiczenia.

3

3

8

OCENA KOMPETENCJI

1. Ocena kompetencji.

2. Standard działania symulatorów wykorzystywanych do oceny kompetencji, zgodnie z Sekcją A-I/12 Kodeksu STCW.

3. Test działania i kryteria oceny działania symulatora.

4. Ocena formalna i nieformalna.

5. Szkolenie i ocena nakierowane na zdobywanie kompetencji.

6. Wykorzystanie symulatorów do oceny kompetencji – zalety.

7. Określanie kryteriów oceny kompetencji – przykłady.

3

3

9

Zaznajomienie się z symulatorem – ćwiczenia na stanowisku instruktora.

2

2

10

Opracowanie 2 ćwiczeń na symulator – planowanie, projektowanie, wykonanie i ocena ćwiczeń na symulatorze.

4

4

11

Przeprowadzenie symulacji przygotowanej przez uczestników kursu.

10

10

RAZEM

19

4

16

39

7

Szkolenie:

DLA EGZAMINATORA*

Forma zajęć:

W

C

L

S

Σ

Liczba godzin:

29

30

59

Treści programu

Liczba godzin

W

C

L

S

Σ

1

PROCES SZKOLENIA, OCENIANIA I EGZAMINOWANIA MARYNARZY

1. Cel procesu w ujęciu Konwencji STCW.

2. Weryfikacja wiedzy i kompetencji adekwatnych do świadectwa lub dyplomu.

3. Kwalifikacje instruktorów i egzaminatorów.

4. Nadzór nad przebiegiem szkolenia i egzaminowania.

5. Aktualność szkoleń i wymagań egzaminacyjnych.

6. Cykliczne odnawianie i aktualizacja kompetencji oraz dokumentów kwalifikacyjnych.

7. Jednolitość systemu szkolenia i oceniania marynarzy zgodnie z Konwencją STCW.

2

2

2

ZOBOWIĄZANIA WYNIKAJĄCE Z INSTRUMNETÓW MIĘDZYNARODOWYCH

1. Konwencja STCW i Kodeks STCW.

2. Regulamin Radiokomunikacyjny Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego.

3. Konwencja MLC.

4. Konwencja STCW-F.

1

1

3

ORGANIZACJA SYSTEMU EGZAMINÓW

1. Egzaminy wewnętrzne.

2. Egzaminy zewnętrzne.

3. Zalety i wady egzaminów wewnętrznych i zewnętrznych.

4. Delegowanie przez administrację morską uprawnień do przeprowadzania egzaminów zewnętrznych.

2

2

4

SYSTEM JAKOŚCI W KONWENCJI STCW A EGZAMINY

1. Standardy jakości.

2. System zarządzania jakością.

3. Niezależna ocena.

2

1

3

5

SZKOLENIA I OCENA

1. Szkolenie i ocena – wymagania Konwencji STCW.

2. Rola i odpowiedzialność w szkoleniach i ocenianiu.

3. Szkolenia i ocena na statku.

1

1

6

STANDARDY OPARTE NA KOMPETENCJACH

1. Szkolenia ukierunkowane na nabywanie kompetencji.

2. Tabele kompetencji w części A Kodeksu STCW.

3. Ocena kompetencji.

4. Dowody na spełnienie standardu kompetencji.

5. Sprawdzanie jakości oceniania.

3

6

9

7

PODSTAWOWE SPOSOBY OCENIANIA I EGZAMINOWANIA

1

1

2

8

PRZYGOTOWANIE EGZAMINÓW PISEMNYCH

1. Metodologia egzaminowania.

2. Jakość egzaminów pisemnych.

3. Egzaminy pisemne:

1) opisowe;

2) testy krótkiej odpowiedzi;

3) testy jedno- lub wielokrotnego wyboru.

4. Obliczenia w testach.

5. Wypełnianie testów.

3

6

9

9

PRZEPROWADZANIE EGZAMINÓW PISEMNYCH

1. Egzaminy pisemne – wytyczne do przeprowadzenia egzaminu.

2. Dostępność publikacji i pomocy naukowych.

3. Komunikowanie się w trakcie egzaminu.

1

1

2

10

OCENIANIE EGZAMINÓW PISEMNYCH

1. Zasady oceniania różnych rodzajów egzaminów pisemnych.

2. Ponowna ocena egzaminów pisemnych, będących na granicy niezaliczenia.

1

1

2

11

EGZAMIN USTNY I PRAKTYCZNY

2

2

4

12

SYSTEM OCENIANIA NA STATKU

1. Charakterystyka oceny na statku.

2. Opracowanie systemu oceniania na statku.

3. Opracowanie systemu oceny kompetencji na statku.

4. Kryteria oceny na statku.

3

2

5

13

PROCES OCENIANIA

1. Przygotowanie oceny:

1) zakres materiału;

2) konieczne wyposażenie;

3) warunki podczas oceny.

2. Informacje dla zdającego.

3. Obserwacja osoby zdającej i odnotowanie wyników.

4. Analiza przebiegu procesu oceny.

5. Wynik oceny.

6. Plan poprawy wyników osoby zdającej.

4

1

5

14

UTRZYMANIE STANDARDÓW

1. Przegląd dotychczas opracowanych testów.

2. Testy niezaliczone.

3. Odwołania od wyników testów.

3

4

7

15

OCENA GRUPOWA

5

5

SUMA

29

30

59