Pracownicze Plany Kapitałowe. Komentarz do ustawy - Art. 50

● Kategorie kosztów. Artykuł 50 ustawy wymienia kategorie kosztów, jakie fundusz inwestycyjny oraz fundusz emerytalny, będące funduszem zdefiniowanej daty, albo zakład ubezpieczeń mogą pokrywać z aktywów tego funduszu poza wynagrodzeniem za zarządzanie funduszem, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy, wynagrodzeniem za osiągnięty wynik, o którym mowa w art. 49 ust. 3 ustawy, oraz kosztami ochrony ubezpieczeniowej, o których mowa w art. 49 ust. 3 ustawy. Na mocy art. 50 ust. 5 ustawy pozostałe koszty działalności funduszu, które nie są pokrywane na zasadach określonych w art. 50 ust. 1 ustawy, pokrywa podmiot zarządzający instytucją finansową z własnych środków. Oznacza to, że katalog wskazany w art. 50 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty i nie może być interpretowany rozszerzająco. Przepis nie pozostawia żadnej swobody interpretacyjnej w tym zakresie. Koszty, które nie są wymienione w art. 49 ust. 1 i 2 oraz w art. 50 ust. 1 ustawy, nie mogą być pokrywane z aktywów funduszu. Są one pokrywane ze środków własnych towarzystwa lub zakładu ubezpieczeń zarządzających funduszem zdefiniowanej daty.

● Prowizje i opłaty. Artykuł art. 50 ust. 1 ustawy zawiera 11 różnych kategorii kosztów, jakie mogą być pokrywane z aktywów funduszu zdefiniowanej daty. Pierwszą wskazaną w nim pozycją są prowizje i opłaty na rzecz firm inwestycyjnych i banków, z których usług fundusz zdefiniowanej daty korzysta, zawierając transakcje w ramach lokowania aktywów funduszu zdefiniowanej daty. W praktyce są to koszty transakcyjne, w tym przede wszystkim prowizje maklerskie. Drugim rodzajem kosztów, zbliżonym do wskazanego w art. 50 ust. 1 pkt 1 ustawy, są prowizje i opłaty związane z umowami i transakcjami funduszu zdefiniowanej daty (art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy). Dwie kolejne pozycje to uregulowane odpowiednio w art. 50 ust. 1 pkt 3 oraz 4 ustawy prowizje i opłaty związane z przechowywaniem aktywów funduszu zdefiniowanej daty oraz prowizje i opłaty na rzecz instytucji depozytowych i rozliczeniowych. Przykładem takich opłat będą opłaty na rzecz Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych. Oddzielnym kosztem, który może zostać poniesiony w ciężar aktywów funduszu, jest wynagrodzenie depozytariusza funduszu zdefiniowanej daty (art. 50 ust. 1 pkt 5 ustawy). Tą instytucją jest zawsze bank. Kolejną, szóstą pozycją kosztową, uregulowaną w art. 50 ust. 1 pkt 6 ustawy, są koszty związane z prowadzeniem rejestru uczestników bądź członków danego funduszu zdefiniowanej daty, popularnie nazywane kosztami agenta transferowego. W praktyce jest to najczęstszy i prawdopodobnie największy koszt obciążający aktywa funduszu spośród wymienionych w komentowanym przepisie. Kolejne kategorie kosztów funduszu zdefiniowanej daty stanowią wszelkie podatki i opłaty, w tym opłaty za zezwolenia, jeżeli obowiązek ich poniesienia wynika z przepisów prawa, a także koszty ogłoszeń wymaganych w związku z działalnością funduszu. Ustawodawca zezwolił też na ponoszenie z aktywów funduszu zdefiniowanej daty kosztów druku i publikacji materiałów informacyjnych tego funduszu wymaganych przepisami prawa. Wreszcie ostatnią pozycją kosztową zaliczaną w ciężar aktywów funduszu są, zgodnie z dyspozycją art. 50 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy, koszty jego likwidacji oraz wynagrodzenia likwidatora.