Pracownicze Plany Kapitałowe. Komentarz do ustawy - Art. 49

● Koszty oszczędzania. W długoterminowym oszczędzaniu, jak ma to miejsce w przypadku PPK, koszty zarządzania pracowniczymi planami kapitałowymi mają istotny wpływ na finalną wysokość kapitału zgromadzonego przez indywidualnego uczestnika PPK oraz zwrot z inwestycji. Długookresowe odkładanie środków na cele emerytalne jest stosunkowo wrażliwe na to, w jaki sposób i w jakim stopniu uczestnicy funduszu ponoszą koszty oszczędzania. Wysokie koszty finansowane z aktywów funduszu odbijają się na wartości jednostek (uczestnictwa lub rozrachunkowych) i obniżają wartość środków wypłacanych przez uczestników PPK. W tym zakresie ustawa stanowi lex specialis dla ogólnych przepisów regulujących koszty funkcjonowania funduszy inwestycyjnych, emerytalnych oraz ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych.

Podstawowymi kosztami pokrywanymi z aktywów funduszu zdefiniowanej daty są wynagrodzenia: za zarządzanie funduszem zdefiniowanej daty oraz za osiągnięty wynik. Pozostałe koszty zarządzania PPK dzielą się na inne koszty pokrywane bezpośrednio z aktywów funduszy zdefiniowanej daty oraz te pokrywane ze środków własnych towarzystwa lub zakładu ubezpieczeń zarządzających funduszem.

Artykuł 49 ustawy reguluje wysokość i zasady pobierania wynagrodzenia podmiotu zarządzającego za zarządzanie funduszem inwestycyjnym lub emerytalnym oraz wynagrodzenia za osiągnięty wynik funduszu, w którym lokowane są środki gromadzone w ramach danego PPK. Z kolei art. 50 ustawy dotyczy kosztów, jakie można pokrywać z aktywów funduszu inwestycyjnego lub emerytalnego poza ww. wynagrodzeniami. Postanowienia art. 49 i 50 ustawy stosuje się odpowiednio do subfunduszy inwestycyjnych, jeśli w tej formie lokowane są środki w ramach PPK.

● Ograniczenie wysokości opłaty. W art. 49 ust. 1 ustawy ustawodawca wprowadza kluczowe z punktu widzenia większości interesariuszy PPK, w tym w szczególności uczestników PPK oraz podmiotów zarządzających, ograniczenie wysokości opłaty za zarządzanie funduszem inwestycyjnym lub emerytalnym. Jest to nowe, niespotykane do tej pory rozwiązanie w systemie polskiego dodatkowego zabezpieczenia emerytalnego. Ani bowiem w przypadku pracowniczych programów emerytalnych, ani indywidualnych kont emerytalnych czy indywidualnych kont zabezpieczenia emerytalnego nie istniały, do czasu wejścia w życie ustawy, ograniczenia co do wysokości kosztów zarządzania funduszem inwestycyjnym lub emerytalnym. Powyższe nie oznacza natomiast, że takie rozwiązanie - polegające na limitowaniu wysokości kosztów zarządzania - nie jest znane w naszym kraju. Wręcz przeciwnie, limit wysokości opłaty za zarządzanie był od samego początku wprowadzony w przypadku otwartych funduszy emerytalnych, początkowo w wysokości 0,6 proc. wartości aktywów w skali roku, a następnie został zmodyfikowany poprzez podział na część stałą oraz część zmienną. W przypadku PPK ustawodawca w art. 49 ust. 1 ustawy zdecydował się na wprowadzenie maksymalnego limitu wynagrodzenia za zarządzanie funduszem inwestycyjnym, funduszem emerytalnym lub subfunduszem, w którym lokowane są środki gromadzone w PPK, w wysokości nie większej niż 0,5 proc. wartości aktywów netto funduszu inwestycyjnego, funduszu emerytalnego lub subfunduszu w skali roku, w części przypadającej na PPK. Jest to poziom maksymalny opłaty za zarządzanie w przypadku każdego z funduszy bądź subfunduszy, w ramach których lokowane są środki gromadzone w PPK. Od decyzji podmiotu zarządzającego daną instytucją finansową zależy, na jakim poziomie ustali powyższe wynagrodzenie (może ono być niższe). Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy wynagrodzenie za zarządzanie funduszem inwestycyjnym, funduszem emerytalnym lub subfunduszem obliczane jest na każdy dzień wyceny, a następnie płatne na rzecz podmiotu zarządzającego do 15. dnia roboczego po zakończeniu miesiąca, za który to wynagrodzenie jest należne.