Ustawa zasiłkowa 2017 z komentarzem - Rozdział 9. Podstawa wymiaru zasiłków dla ubezpieczonych niebędących pracownikami

Przepisy ustawy z 15 maja 2015 r. o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2015 r. poz. 1066 ze zm.) wprowadziły od 1 stycznia 2016 r. zmiany w zasadach ustalania podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym niebędącym pracownikami. Nowelizacja ustawy zasiłkowej zmieniła definicję podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem. Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. podstawą wymiaru zasiłku w przypadku wskazanej grupy ubezpieczonych jest przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. W poprzednim stanie prawnym była mowa o przychodzie, bez literalnego wskazania, że chodzi o przychód miesięczny. Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, podstawą wymiaru zasiłku chorobowego jest przeciętny miesięczny przychód za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia.