history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2015-04-18 do 2020-07-31
1. Zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia należy przyjąć w każdej jednostce Policji, bez względu na to, czy jest to jednostka Policji właściwa miejscowo i rzeczowo do prowadzenia czynności w danej sprawie. Z przyjęcia zawiadomienia sporządza się protokół, z zastrzeżeniem ust. 8, 9 i 10.
2. W przypadku ujawnienia wykroczenia lub przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu określonym w ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589), policjant obowiązany jest niezwłocznie przekazać zebrane w sprawie materiały, drogą służbową właściwemu dla miejsca popełnienia wykroczenia organowi Państwowej Inspekcji Pracy.
3. Zawiadamiającego małoletniego, jeżeli w chwili składania zawiadomienia o wykroczeniu nie ukończył 17 lat, przed przyjęciem zawiadomienia należy zapoznać z treścią art. 234 k.k. i poinformować o konsekwencjach prawnych naruszenia tego przepisu przewidzianych w u.p.n.
4. W przypadku wykroczeń ściganych na żądanie, policjant prowadzący czynności wyjaśniające przyjmuje od pokrzywdzonego żądanie ścigania. Żądanie to może być złożone na piśmie albo zgłoszone ustnie do protokołu.
5. Jeżeli uzyskanie żądania ścigania nie jest możliwe bezpośrednio po ujawnieniu wykroczenia, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia, zabezpiecza ślady i dowody. Dalsze czynności wyjaśniające można podjąć dopiero po uzyskaniu żądania ścigania.
6. Jeżeli pokrzywdzony będący na miejscu zdarzenia nie żąda ścigania sprawcy wykroczenia ściganego na żądanie, policjant dokumentuje ten fakt wyłącznie w notatniku służbowym.
7. W zależności od potrzeb, po przyjęciu zawiadomienia o wykroczeniu, można przesłuchać zawiadamiającego w charakterze świadka.
8. W przypadku zgłoszenia złożonego przez osobę, która nie ma pełnego rozeznania co do podejmowanych czynności, treść przekazanej informacji dokumentuje się w formie notatki urzędowej. Protokolarne przyjęcie zawiadomienia może nastąpić po ustaniu przyczyn uniemożliwiających przesłuchanie. Jeżeli zakres informacji na to pozwala, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia oraz zabezpiecza ślady i dowody przed ich utratą.
9. W przypadku wykroczenia ściganego na żądanie, gdy pokrzywdzonym jest małoletni albo osoba częściowo lub całkowicie ubezwłasnowolniona, jego prawa (złożenie żądania) wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą opieką małoletni pozostaje. Żądanie ścigania można przyjąć także od osoby, która nie ukończyła 18 lat, ale nabyła zdolność do czynności prawnych poprzez zawarcie małżeństwa, chociażby było ono unieważnione.
10. Sporządzenie protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu nie jest wymagane, jeśli zawiadomienie zostało złożone na piśmie i wyczerpująco przedstawia okoliczności zdarzenia albo gdy policjant samodzielnie ujawnił wykroczenie i okoliczności zdarzenia nie budzą wątpliwości – wystarczające jest wówczas sporządzenie notatki urzędowej. Osobę, która złożyła zawiadomienie, można w takich przypadkach przesłuchać w charakterze świadka, jeżeli uznaje się to za niezbędne ze względów dowodowych.
11. W przypadku, gdy pokrzywdzony ustanowi pełnomocnika, pełnomocnikowi przysługują uprawnienia pokrzywdzonego, w granicach udzielonego pełnomocnictwa.
12. Właściwą miejscowo do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenie jest jednostka Policji, w zasięgu działania której wykroczenie zostało popełnione, w rozumieniu art. 4 § 2 k.w.
12a. [9] W przypadku zaistnienia wątpliwości co do miejsca działania sprawcy wykroczenia lub miejsca zaniechania działania, do którego sprawca był zobowiązany, i wynikającej stąd niemożliwości ustalenia miejsca popełnienia wykroczenia na podstawie art. 32 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 11 k.p.w. – właściwą do prowadzenia czynności jest jednostka organizacyjna Policji, która uzyskała pierwszą informację o podejrzeniu popełnienia wykroczenia.
13. (skreślony).
14. Jednostka Policji, która została zawiadomiona o popełnionym wykroczeniu, co do którego nie jest właściwa miejscowo w rozumieniu przepisów k.p.w. lub rzeczowo w rozumieniu przepisów w sprawie regulaminu Komendy Głównej Policji oraz w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zasad działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji, jest zobowiązana niezwłocznie dokonać niezbędnych czynności zabezpieczających ślady i dowody wykroczenia i w możliwie najkrótszym czasie przekazać materiały właściwej jednostce Policji lub innemu organowi uprawnionemu do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenia, wraz z pismem uzasadniającym przekazanie.
15. Jednostka Policji, która otrzymała materiały czynności wyjaśniających w trybie określonym w ust. 14 i uznała siebie za niewłaściwą do prowadzenia dalszych czynności, wszczyna spór o właściwość miejscową, zwany „sporem”, z jednostką Policji przekazującą materiały, informując tę jednostkę pisemnie o wszczęciu sporu. Jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych województw, materiały przekazywane są za pośrednictwem komendy wojewódzkiej (Stołecznej) Policji.
16. Komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji lub osoba przez niego upoważniona po otrzymaniu materiałów czynności wyjaśniających, o których mowa w ust. 14, dokonuje ich analizy, a następnie:
1) jeżeli do sporu doszło pomiędzy podległymi jednostkami Policji:
a) rozstrzyga spór, w formie pisemnego polecenia wskazującego jednostkę Policji wyznaczoną do prowadzenia sprawy, przekazywanego jednostkom Policji pozostającym w sporze,
b) zwraca materiały czynności wyjaśniających do uzupełnienia jednostce Policji, która je przekazała, w przypadku stwierdzenia takiej potrzeby;
2) jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych komend wojewódzkich (Stołecznej) Policji – przekazuje spór do rozstrzygnięcia kierownikowi właściwej do spraw prewencji komórki organizacyjnej Komendy Głównej Policji.
16a. W zakresie rozstrzygania przez komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji sporów pomiędzy podległymi jednostkami Policji stosuje się odpowiednio ust. 16 pkt 1.
17. Do czasu rozstrzygnięcia sporu czynności wyjaśniające w sprawie o wykroczenie prowadzi jednostka Policji, która wszczęła spór.
18. W przypadku stwierdzenia popełnienia wykroczenia przy użyciu urządzenia rejestrującego wstępne czynności zmierzające do ustalenia sprawcy wykroczenia, a w szczególności ustalenie właściciela pojazdu w Centralnej Ewidencji Pojazdów i ustalenie osoby, której powierzono pojazd – w miarę możliwości wykonuje jednostka Policji właściwa ze względu na miejsce popełnienia wykroczenia.
[9] § 11 ust. 12a dodany przez § 1 pkt 4 zarządzenia nr 7 Komendanta Głównego Policji z dnia 31 marca 2015 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 25). Zmiana weszła w życie 18 kwietnia 2015 r.
Wersja obowiązująca od 2015-04-18 do 2020-07-31
1. Zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia należy przyjąć w każdej jednostce Policji, bez względu na to, czy jest to jednostka Policji właściwa miejscowo i rzeczowo do prowadzenia czynności w danej sprawie. Z przyjęcia zawiadomienia sporządza się protokół, z zastrzeżeniem ust. 8, 9 i 10.
2. W przypadku ujawnienia wykroczenia lub przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu określonym w ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589), policjant obowiązany jest niezwłocznie przekazać zebrane w sprawie materiały, drogą służbową właściwemu dla miejsca popełnienia wykroczenia organowi Państwowej Inspekcji Pracy.
3. Zawiadamiającego małoletniego, jeżeli w chwili składania zawiadomienia o wykroczeniu nie ukończył 17 lat, przed przyjęciem zawiadomienia należy zapoznać z treścią art. 234 k.k. i poinformować o konsekwencjach prawnych naruszenia tego przepisu przewidzianych w u.p.n.
4. W przypadku wykroczeń ściganych na żądanie, policjant prowadzący czynności wyjaśniające przyjmuje od pokrzywdzonego żądanie ścigania. Żądanie to może być złożone na piśmie albo zgłoszone ustnie do protokołu.
5. Jeżeli uzyskanie żądania ścigania nie jest możliwe bezpośrednio po ujawnieniu wykroczenia, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia, zabezpiecza ślady i dowody. Dalsze czynności wyjaśniające można podjąć dopiero po uzyskaniu żądania ścigania.
6. Jeżeli pokrzywdzony będący na miejscu zdarzenia nie żąda ścigania sprawcy wykroczenia ściganego na żądanie, policjant dokumentuje ten fakt wyłącznie w notatniku służbowym.
7. W zależności od potrzeb, po przyjęciu zawiadomienia o wykroczeniu, można przesłuchać zawiadamiającego w charakterze świadka.
8. W przypadku zgłoszenia złożonego przez osobę, która nie ma pełnego rozeznania co do podejmowanych czynności, treść przekazanej informacji dokumentuje się w formie notatki urzędowej. Protokolarne przyjęcie zawiadomienia może nastąpić po ustaniu przyczyn uniemożliwiających przesłuchanie. Jeżeli zakres informacji na to pozwala, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia oraz zabezpiecza ślady i dowody przed ich utratą.
9. W przypadku wykroczenia ściganego na żądanie, gdy pokrzywdzonym jest małoletni albo osoba częściowo lub całkowicie ubezwłasnowolniona, jego prawa (złożenie żądania) wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą opieką małoletni pozostaje. Żądanie ścigania można przyjąć także od osoby, która nie ukończyła 18 lat, ale nabyła zdolność do czynności prawnych poprzez zawarcie małżeństwa, chociażby było ono unieważnione.
10. Sporządzenie protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu nie jest wymagane, jeśli zawiadomienie zostało złożone na piśmie i wyczerpująco przedstawia okoliczności zdarzenia albo gdy policjant samodzielnie ujawnił wykroczenie i okoliczności zdarzenia nie budzą wątpliwości – wystarczające jest wówczas sporządzenie notatki urzędowej. Osobę, która złożyła zawiadomienie, można w takich przypadkach przesłuchać w charakterze świadka, jeżeli uznaje się to za niezbędne ze względów dowodowych.
11. W przypadku, gdy pokrzywdzony ustanowi pełnomocnika, pełnomocnikowi przysługują uprawnienia pokrzywdzonego, w granicach udzielonego pełnomocnictwa.
12. Właściwą miejscowo do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenie jest jednostka Policji, w zasięgu działania której wykroczenie zostało popełnione, w rozumieniu art. 4 § 2 k.w.
12a. [9] W przypadku zaistnienia wątpliwości co do miejsca działania sprawcy wykroczenia lub miejsca zaniechania działania, do którego sprawca był zobowiązany, i wynikającej stąd niemożliwości ustalenia miejsca popełnienia wykroczenia na podstawie art. 32 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 11 k.p.w. – właściwą do prowadzenia czynności jest jednostka organizacyjna Policji, która uzyskała pierwszą informację o podejrzeniu popełnienia wykroczenia.
13. (skreślony).
14. Jednostka Policji, która została zawiadomiona o popełnionym wykroczeniu, co do którego nie jest właściwa miejscowo w rozumieniu przepisów k.p.w. lub rzeczowo w rozumieniu przepisów w sprawie regulaminu Komendy Głównej Policji oraz w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zasad działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji, jest zobowiązana niezwłocznie dokonać niezbędnych czynności zabezpieczających ślady i dowody wykroczenia i w możliwie najkrótszym czasie przekazać materiały właściwej jednostce Policji lub innemu organowi uprawnionemu do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenia, wraz z pismem uzasadniającym przekazanie.
15. Jednostka Policji, która otrzymała materiały czynności wyjaśniających w trybie określonym w ust. 14 i uznała siebie za niewłaściwą do prowadzenia dalszych czynności, wszczyna spór o właściwość miejscową, zwany „sporem”, z jednostką Policji przekazującą materiały, informując tę jednostkę pisemnie o wszczęciu sporu. Jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych województw, materiały przekazywane są za pośrednictwem komendy wojewódzkiej (Stołecznej) Policji.
16. Komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji lub osoba przez niego upoważniona po otrzymaniu materiałów czynności wyjaśniających, o których mowa w ust. 14, dokonuje ich analizy, a następnie:
1) jeżeli do sporu doszło pomiędzy podległymi jednostkami Policji:
a) rozstrzyga spór, w formie pisemnego polecenia wskazującego jednostkę Policji wyznaczoną do prowadzenia sprawy, przekazywanego jednostkom Policji pozostającym w sporze,
b) zwraca materiały czynności wyjaśniających do uzupełnienia jednostce Policji, która je przekazała, w przypadku stwierdzenia takiej potrzeby;
2) jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych komend wojewódzkich (Stołecznej) Policji – przekazuje spór do rozstrzygnięcia kierownikowi właściwej do spraw prewencji komórki organizacyjnej Komendy Głównej Policji.
16a. W zakresie rozstrzygania przez komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji sporów pomiędzy podległymi jednostkami Policji stosuje się odpowiednio ust. 16 pkt 1.
17. Do czasu rozstrzygnięcia sporu czynności wyjaśniające w sprawie o wykroczenie prowadzi jednostka Policji, która wszczęła spór.
18. W przypadku stwierdzenia popełnienia wykroczenia przy użyciu urządzenia rejestrującego wstępne czynności zmierzające do ustalenia sprawcy wykroczenia, a w szczególności ustalenie właściciela pojazdu w Centralnej Ewidencji Pojazdów i ustalenie osoby, której powierzono pojazd – w miarę możliwości wykonuje jednostka Policji właściwa ze względu na miejsce popełnienia wykroczenia.
[9] § 11 ust. 12a dodany przez § 1 pkt 4 zarządzenia nr 7 Komendanta Głównego Policji z dnia 31 marca 2015 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 25). Zmiana weszła w życie 18 kwietnia 2015 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2012-09-21 do 2015-04-17
1. Zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia należy przyjąć w każdej jednostce Policji, bez względu na to, czy jest to jednostka Policji właściwa miejscowo i rzeczowo do prowadzenia czynności w danej sprawie. Z przyjęcia zawiadomienia sporządza się protokół, z zastrzeżeniem ust. 8, 9 i 10.
2. W przypadku ujawnienia wykroczenia lub przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu określonym w ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589), policjant obowiązany jest niezwłocznie przekazać zebrane w sprawie materiały, drogą służbową właściwemu dla miejsca popełnienia wykroczenia organowi Państwowej Inspekcji Pracy.
3. Zawiadamiającego małoletniego, jeżeli w chwili składania zawiadomienia o wykroczeniu nie ukończył 17 lat, przed przyjęciem zawiadomienia należy zapoznać z treścią art. 234 k.k. i poinformować o konsekwencjach prawnych naruszenia tego przepisu przewidzianych w u.p.n.
4. W przypadku wykroczeń ściganych na żądanie, policjant prowadzący czynności wyjaśniające przyjmuje od pokrzywdzonego żądanie ścigania. Żądanie to może być złożone na piśmie albo zgłoszone ustnie do protokołu.
5. Jeżeli uzyskanie żądania ścigania nie jest możliwe bezpośrednio po ujawnieniu wykroczenia, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia, zabezpiecza ślady i dowody. Dalsze czynności wyjaśniające można podjąć dopiero po uzyskaniu żądania ścigania.
6. Jeżeli pokrzywdzony będący na miejscu zdarzenia nie żąda ścigania sprawcy wykroczenia ściganego na żądanie, policjant dokumentuje ten fakt wyłącznie w notatniku służbowym.
7. W zależności od potrzeb, po przyjęciu zawiadomienia o wykroczeniu, można przesłuchać zawiadamiającego w charakterze świadka.
8. W przypadku zgłoszenia złożonego przez osobę, która nie ma pełnego rozeznania co do podejmowanych czynności, treść przekazanej informacji dokumentuje się w formie notatki urzędowej. Protokolarne przyjęcie zawiadomienia może nastąpić po ustaniu przyczyn uniemożliwiających przesłuchanie. Jeżeli zakres informacji na to pozwala, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia oraz zabezpiecza ślady i dowody przed ich utratą.
9. W przypadku wykroczenia ściganego na żądanie, gdy pokrzywdzonym jest małoletni albo osoba częściowo lub całkowicie ubezwłasnowolniona, jego prawa (złożenie żądania) wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą opieką małoletni pozostaje. Żądanie ścigania można przyjąć także od osoby, która nie ukończyła 18 lat, ale nabyła zdolność do czynności prawnych poprzez zawarcie małżeństwa, chociażby było ono unieważnione.
10. [21] Sporządzenie protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu nie jest wymagane, jeśli zawiadomienie zostało złożone na piśmie i wyczerpująco przedstawia okoliczności zdarzenia albo gdy policjant samodzielnie ujawnił wykroczenie i okoliczności zdarzenia nie budzą wątpliwości – wystarczające jest wówczas sporządzenie notatki urzędowej. Osobę, która złożyła zawiadomienie, można w takich przypadkach przesłuchać w charakterze świadka, jeżeli uznaje się to za niezbędne ze względów dowodowych.
11. W przypadku, gdy pokrzywdzony ustanowi pełnomocnika, pełnomocnikowi przysługują uprawnienia pokrzywdzonego, w granicach udzielonego pełnomocnictwa.
12. Właściwą miejscowo do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenie jest jednostka Policji, w zasięgu działania której wykroczenie zostało popełnione, w rozumieniu art. 4 § 2 k.w.
13. [22] (skreślony).
14. [23] Jednostka Policji, która została zawiadomiona o popełnionym wykroczeniu, co do którego nie jest właściwa miejscowo w rozumieniu przepisów k.p.w. lub rzeczowo w rozumieniu przepisów w sprawie regulaminu Komendy Głównej Policji oraz w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zasad działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji, jest zobowiązana niezwłocznie dokonać niezbędnych czynności zabezpieczających ślady i dowody wykroczenia i w możliwie najkrótszym czasie przekazać materiały właściwej jednostce Policji lub innemu organowi uprawnionemu do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenia, wraz z pismem uzasadniającym przekazanie.
15. [24] Jednostka Policji, która otrzymała materiały czynności wyjaśniających w trybie określonym w ust. 14 i uznała siebie za niewłaściwą do prowadzenia dalszych czynności, wszczyna spór o właściwość miejscową, zwany „sporem”, z jednostką Policji przekazującą materiały, informując tę jednostkę pisemnie o wszczęciu sporu. Jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych województw, materiały przekazywane są za pośrednictwem komendy wojewódzkiej (Stołecznej) Policji.
16. [25] Komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji lub osoba przez niego upoważniona po otrzymaniu materiałów czynności wyjaśniających, o których mowa w ust. 14, dokonuje ich analizy, a następnie:
1) jeżeli do sporu doszło pomiędzy podległymi jednostkami Policji:
a) rozstrzyga spór, w formie pisemnego polecenia wskazującego jednostkę Policji wyznaczoną do prowadzenia sprawy, przekazywanego jednostkom Policji pozostającym w sporze,
b) zwraca materiały czynności wyjaśniających do uzupełnienia jednostce Policji, która je przekazała, w przypadku stwierdzenia takiej potrzeby;
2) jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych komend wojewódzkich (Stołecznej) Policji – przekazuje spór do rozstrzygnięcia kierownikowi właściwej do spraw prewencji komórki organizacyjnej Komendy Głównej Policji.
16a. [26] W zakresie rozstrzygania przez komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji sporów pomiędzy podległymi jednostkami Policji stosuje się odpowiednio ust. 16 pkt 1.
17. Do czasu rozstrzygnięcia sporu czynności wyjaśniające w sprawie o wykroczenie prowadzi jednostka Policji, która wszczęła spór.
18. [27] W przypadku stwierdzenia popełnienia wykroczenia przy użyciu urządzenia rejestrującego wstępne czynności zmierzające do ustalenia sprawcy wykroczenia, a w szczególności ustalenie właściciela pojazdu w Centralnej Ewidencji Pojazdów i ustalenie osoby, której powierzono pojazd – w miarę możliwości wykonuje jednostka Policji właściwa ze względu na miejsce popełnienia wykroczenia.
[21] § 11 ust. 10 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 8 lit. a) zarządzenia nr 131 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 września 2012 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 46). Zmiana weszła w życie 21 września 2012 r.
[22] § 11 ust. 13 skreślony przez § 1 pkt 8 lit. b) zarządzenia nr 131 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 września 2012 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 46). Zmiana weszła w życie 21 września 2012 r.
[23] § 11 ust. 14 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 8 lit. c) zarządzenia nr 131 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 września 2012 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 46). Zmiana weszła w życie 21 września 2012 r.
[24] § 11 ust. 15 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 8 lit. c) zarządzenia nr 131 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 września 2012 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 46). Zmiana weszła w życie 21 września 2012 r.
[25] § 11 ust. 16 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 8 lit. c) zarządzenia nr 131 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 września 2012 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 46). Zmiana weszła w życie 21 września 2012 r.
[26] § 11 ust. 16a dodany przez § 1 pkt 8 lit. d) zarządzenia nr 131 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 września 2012 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 46). Zmiana weszła w życie 21 września 2012 r.
[27] § 11 ust. 18 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 8 lit. e) zarządzenia nr 131 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 września 2012 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. poz. 46). Zmiana weszła w życie 21 września 2012 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2009-12-07 do 2012-09-20
1. [9] Zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia należy przyjąć w każdej jednostce Policji, bez względu na to, czy jest to jednostka Policji właściwa miejscowo i rzeczowo do prowadzenia czynności w danej sprawie. Z przyjęcia zawiadomienia sporządza się protokół, z zastrzeżeniem ust. 8, 9 i 10.
2. W przypadku ujawnienia wykroczenia lub przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu określonym w ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589), policjant obowiązany jest niezwłocznie przekazać zebrane w sprawie materiały, drogą służbową właściwemu dla miejsca popełnienia wykroczenia organowi Państwowej Inspekcji Pracy.
3. Zawiadamiającego małoletniego, jeżeli w chwili składania zawiadomienia o wykroczeniu nie ukończył 17 lat, przed przyjęciem zawiadomienia należy zapoznać z treścią art. 234 k.k. i poinformować o konsekwencjach prawnych naruszenia tego przepisu przewidzianych w u.p.n.
4. W przypadku wykroczeń ściganych na żądanie, policjant prowadzący czynności wyjaśniające przyjmuje od pokrzywdzonego żądanie ścigania. Żądanie to może być złożone na piśmie albo zgłoszone ustnie do protokołu.
5. Jeżeli uzyskanie żądania ścigania nie jest możliwe bezpośrednio po ujawnieniu wykroczenia, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia, zabezpiecza ślady i dowody. Dalsze czynności wyjaśniające można podjąć dopiero po uzyskaniu żądania ścigania.
6. Jeżeli pokrzywdzony będący na miejscu zdarzenia nie żąda ścigania sprawcy wykroczenia ściganego na żądanie, policjant dokumentuje ten fakt wyłącznie w notatniku służbowym.
7. W zależności od potrzeb, po przyjęciu zawiadomienia o wykroczeniu, można przesłuchać zawiadamiającego w charakterze świadka.
8. W przypadku zgłoszenia złożonego przez osobę, która nie ma pełnego rozeznania co do podejmowanych czynności, treść przekazanej informacji dokumentuje się w formie notatki urzędowej. Protokolarne przyjęcie zawiadomienia może nastąpić po ustaniu przyczyn uniemożliwiających przesłuchanie. Jeżeli zakres informacji na to pozwala, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia oraz zabezpiecza ślady i dowody przed ich utratą.
9. W przypadku wykroczenia ściganego na żądanie, gdy pokrzywdzonym jest małoletni albo osoba częściowo lub całkowicie ubezwłasnowolniona, jego prawa (złożenie żądania) wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą opieką małoletni pozostaje. Żądanie ścigania można przyjąć także od osoby, która nie ukończyła 18 lat, ale nabyła zdolność do czynności prawnych poprzez zawarcie małżeństwa, chociażby było ono unieważnione.
10. Sporządzenie protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu nie jest wymagane, jeśli zawiadomienie zostało złożone na piśmie i wyczerpująco przedstawia okoliczności popełnienia wykroczenia lub, gdy policjant samodzielnie ujawnił popełnione wykroczenie. Osobę, która złożyła zawiadomienie, można wtedy przesłuchać w charakterze świadka.
11. W przypadku, gdy pokrzywdzony ustanowi pełnomocnika, pełnomocnikowi przysługują uprawnienia pokrzywdzonego, w granicach udzielonego pełnomocnictwa.
12. Właściwą miejscowo do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenie jest jednostka Policji, w zasięgu działania której wykroczenie zostało popełnione, w rozumieniu art. 4 § 2 k.w.
13. Do ustalania właściwości miejscowej jednostek Policji stosuje się odpowiednio przepisy art. 11 k.p.w.
14. Jednostka Policji, która została zawiadomiona o popełnionym wykroczeniu, co do którego nie jest właściwa miejscowo w rozumieniu przepisów k.p.w. lub rzeczowo w rozumieniu zarządzenia nr 460 Komendanta Głównego Policji z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie regulaminu Komendy Głównej Policji (Dz. Urz. KGP Nr 9, poz. 78) i zarządzenia nr 1041 Komendanta Głównego Policji z dnia 28 września 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zakresu działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji (Dz. Urz. KGP Nr 18, poz. 135), jest zobowiązana niezwłocznie dokonać niezbędnych czynności zabezpieczających ślady i dowody wykroczenia i w możliwie najkrótszym czasie przekazać sprawę właściwej jednostce Policji lub innemu organowi uprawnionemu do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenia, wraz z pismem uzasadniającym przekazanie.
15. Jednostka Policji, która otrzymała materiały czynności wyjaśniających w trybie określonym w ust. 15 i uznała siebie za niewłaściwą do prowadzenia czynności, wszczyna spór o właściwość miejscową, zwany „sporem”, z jednostką Policji, od której materiały czynności wyjaśniających otrzymała.
16. Spór rozstrzyga, w formie pisemnego polecenia, zgodnie z terytorialnym zasięgiem swojego działania, odpowiednio:
1) komendant wojewódzki/Stołeczny, komendant powiatowy/miejski/rejonowy Policji, jeżeli do sporu doszło pomiędzy podległymi jednostkami Policji;
2) kierownik komórki właściwej do spraw prewencji Komendy Głównej Policji, nadzorujący problematykę wykroczeń, jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych województw.
17. Do czasu rozstrzygnięcia sporu czynności wyjaśniające w sprawie o wykroczenie prowadzi jednostka Policji, która wszczęła spór.
18. W przypadku stwierdzenia popełnienia wykroczenia przy użyciu urządzenia działającego samoczynnie, wstępne czynności zmierzające do ustalenia sprawcy wykroczenia, a w szczególności ustalenie właściciela pojazdu w Centralnej Ewidencji Pojazdów i ustalenie osoby, której powierzono pojazd – w miarę możliwości wykonuje jednostka Policji właściwa ze względu na miejsce popełnienia wykroczenia.
[9] § 11 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 zarządzenia nr 1505 Komendanta Głównego Policji z dnia 7 grudnia 2009 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz.U.KGP. Nr 16, poz. 84). Zmiana weszła w życie 7 grudnia 2009 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2008-04-15 do 2009-12-06
1. Zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia należy przyjąć w każdej jednostce Policji, bez względu na to, czy jest to jednostka Policji właściwa miejscowo i rzeczowo do prowadzenia czynności w danej sprawie. Z przyjęcia zawiadomienia sporządza się protokół, z zastrzeżeniem ust. 7, 9 i 10.
2. W przypadku ujawnienia wykroczenia lub przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu określonym w ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589), policjant obowiązany jest niezwłocznie przekazać zebrane w sprawie materiały, drogą służbową właściwemu dla miejsca popełnienia wykroczenia organowi Państwowej Inspekcji Pracy.
3. Zawiadamiającego małoletniego, jeżeli w chwili składania zawiadomienia o wykroczeniu nie ukończył 17 lat, przed przyjęciem zawiadomienia należy zapoznać z treścią art. 234 k.k. i poinformować o konsekwencjach prawnych naruszenia tego przepisu przewidzianych w u.p.n.
4. W przypadku wykroczeń ściganych na żądanie, policjant prowadzący czynności wyjaśniające przyjmuje od pokrzywdzonego żądanie ścigania. Żądanie to może być złożone na piśmie albo zgłoszone ustnie do protokołu.
5. Jeżeli uzyskanie żądania ścigania nie jest możliwe bezpośrednio po ujawnieniu wykroczenia, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia, zabezpiecza ślady i dowody. Dalsze czynności wyjaśniające można podjąć dopiero po uzyskaniu żądania ścigania.
6. Jeżeli pokrzywdzony będący na miejscu zdarzenia nie żąda ścigania sprawcy wykroczenia ściganego na żądanie, policjant dokumentuje ten fakt wyłącznie w notatniku służbowym.
7. W zależności od potrzeb, po przyjęciu zawiadomienia o wykroczeniu, można przesłuchać zawiadamiającego w charakterze świadka.
8. W przypadku zgłoszenia złożonego przez osobę, która nie ma pełnego rozeznania co do podejmowanych czynności, treść przekazanej informacji dokumentuje się w formie notatki urzędowej. Protokolarne przyjęcie zawiadomienia może nastąpić po ustaniu przyczyn uniemożliwiających przesłuchanie. Jeżeli zakres informacji na to pozwala, policjant wykonuje czynności niecierpiące zwłoki, a w szczególności ustala tożsamość sprawcy wykroczenia i świadków zdarzenia oraz zabezpiecza ślady i dowody przed ich utratą.
9. W przypadku wykroczenia ściganego na żądanie, gdy pokrzywdzonym jest małoletni albo osoba częściowo lub całkowicie ubezwłasnowolniona, jego prawa (złożenie żądania) wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą opieką małoletni pozostaje. Żądanie ścigania można przyjąć także od osoby, która nie ukończyła 18 lat, ale nabyła zdolność do czynności prawnych poprzez zawarcie małżeństwa, chociażby było ono unieważnione.
10. Sporządzenie protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu nie jest wymagane, jeśli zawiadomienie zostało złożone na piśmie i wyczerpująco przedstawia okoliczności popełnienia wykroczenia lub, gdy policjant samodzielnie ujawnił popełnione wykroczenie. Osobę, która złożyła zawiadomienie, można wtedy przesłuchać w charakterze świadka.
11. W przypadku, gdy pokrzywdzony ustanowi pełnomocnika, pełnomocnikowi przysługują uprawnienia pokrzywdzonego, w granicach udzielonego pełnomocnictwa.
12. Właściwą miejscowo do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenie jest jednostka Policji, w zasięgu działania której wykroczenie zostało popełnione, w rozumieniu art. 4 § 2 k.w.
13. Do ustalania właściwości miejscowej jednostek Policji stosuje się odpowiednio przepisy art. 11 k.p.w.
14. Jednostka Policji, która została zawiadomiona o popełnionym wykroczeniu, co do którego nie jest właściwa miejscowo w rozumieniu przepisów k.p.w. lub rzeczowo w rozumieniu zarządzenia nr 460 Komendanta Głównego Policji z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie regulaminu Komendy Głównej Policji (Dz. Urz. KGP Nr 9, poz. 78) i zarządzenia nr 1041 Komendanta Głównego Policji z dnia 28 września 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zakresu działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji (Dz. Urz. KGP Nr 18, poz. 135), jest zobowiązana niezwłocznie dokonać niezbędnych czynności zabezpieczających ślady i dowody wykroczenia i w możliwie najkrótszym czasie przekazać sprawę właściwej jednostce Policji lub innemu organowi uprawnionemu do prowadzenia czynności wyjaśniających w sprawach o wykroczenia, wraz z pismem uzasadniającym przekazanie.
15. Jednostka Policji, która otrzymała materiały czynności wyjaśniających w trybie określonym w ust. 15 i uznała siebie za niewłaściwą do prowadzenia czynności, wszczyna spór o właściwość miejscową, zwany „sporem”, z jednostką Policji, od której materiały czynności wyjaśniających otrzymała.
16. Spór rozstrzyga, w formie pisemnego polecenia, zgodnie z terytorialnym zasięgiem swojego działania, odpowiednio:
1) komendant wojewódzki/Stołeczny, komendant powiatowy/miejski/rejonowy Policji, jeżeli do sporu doszło pomiędzy podległymi jednostkami Policji;
2) kierownik komórki właściwej do spraw prewencji Komendy Głównej Policji, nadzorujący problematykę wykroczeń, jeżeli do sporu doszło pomiędzy jednostkami Policji mającymi siedziby na terenie różnych województw.
17. Do czasu rozstrzygnięcia sporu czynności wyjaśniające w sprawie o wykroczenie prowadzi jednostka Policji, która wszczęła spór.
18. W przypadku stwierdzenia popełnienia wykroczenia przy użyciu urządzenia działającego samoczynnie, wstępne czynności zmierzające do ustalenia sprawcy wykroczenia, a w szczególności ustalenie właściciela pojazdu w Centralnej Ewidencji Pojazdów i ustalenie osoby, której powierzono pojazd – w miarę możliwości wykonuje jednostka Policji właściwa ze względu na miejsce popełnienia wykroczenia.