history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2020-07-17 do 2021-01-01 (DUNBP2020.15 tekst jednolity)
1. Stan rachunku rewaluacyjnego walut obcych, z zastrzeżeniem § 45b ust. 3 [1], zmniejsza się w kwocie:
1) równej iloczynowi ilości waluty obcej sprzedanej za walutę krajową i różnicy między średnim kosztem zasobu waluty obcej sprzedanej z dnia sprzedaży a kursem historycznym waluty obcej sprzedanej, stosowanym w dniu 31 grudnia 2003 r., określonym zgodnie z uchwałą nr 11/1999 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 czerwca 1999 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim [2];
2) kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny danego zasobu waluty obcej, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym.
2. Stan rachunku rewaluacyjnego złota odpowiadającego międzynarodowym standardom czystości zmniejsza się w kwocie:
1) kosztów niezrealizowanych z wyceny zasobu złota, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym;
2) odpowiadającej proporcjonalnie spadkowi stanu zasobu złota w odniesieniu do stanu z dnia bilansowego poprzedniego roku obrotowego.
3. Przychody z tytułu zmniejszenia stanu rachunku rewaluacyjnego zalicza się do wyniku finansowego:
1) na koniec miesiąca, w którym sprzedano walutę obcą za walutę krajową – w odniesieniu do kwoty, o której mowa w ust. 1 pkt 1;
2) na dzień bilansowy – w odniesieniu do kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i w ust. 2.
4. Stanu rachunku rewaluacyjnego nie zmniejsza się w przypadku sprzedaży waluty obcej za walutę krajową oraz w przypadku kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny zasobu tej waluty, jeżeli waluta ta nie była ujęta w księgach rachunkowych NBP na dzień 31 grudnia 2003 r.
[1] Uchylony przez § 1 pkt 17 uchwały nr 11/2010 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 14 grudnia 2010 r. zmieniającej uchwałę w sprawie zasad rachunkowości, układu aktywów i pasywów bilansu oraz rachunku zysków i strat Narodowego Banku Polskiego (Dz.U.NBP. Nr 17, poz. 18), która weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[2] Uchwała utraciła moc z dniem 1 stycznia 2004 r. na podstawie § 3 uchwały nr 17/2003 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.
Wersja obowiązująca od 2020-07-17 do 2021-01-01 (DUNBP2020.15 tekst jednolity)
1. Stan rachunku rewaluacyjnego walut obcych, z zastrzeżeniem § 45b ust. 3 [1], zmniejsza się w kwocie:
1) równej iloczynowi ilości waluty obcej sprzedanej za walutę krajową i różnicy między średnim kosztem zasobu waluty obcej sprzedanej z dnia sprzedaży a kursem historycznym waluty obcej sprzedanej, stosowanym w dniu 31 grudnia 2003 r., określonym zgodnie z uchwałą nr 11/1999 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 czerwca 1999 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim [2];
2) kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny danego zasobu waluty obcej, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym.
2. Stan rachunku rewaluacyjnego złota odpowiadającego międzynarodowym standardom czystości zmniejsza się w kwocie:
1) kosztów niezrealizowanych z wyceny zasobu złota, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym;
2) odpowiadającej proporcjonalnie spadkowi stanu zasobu złota w odniesieniu do stanu z dnia bilansowego poprzedniego roku obrotowego.
3. Przychody z tytułu zmniejszenia stanu rachunku rewaluacyjnego zalicza się do wyniku finansowego:
1) na koniec miesiąca, w którym sprzedano walutę obcą za walutę krajową – w odniesieniu do kwoty, o której mowa w ust. 1 pkt 1;
2) na dzień bilansowy – w odniesieniu do kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i w ust. 2.
4. Stanu rachunku rewaluacyjnego nie zmniejsza się w przypadku sprzedaży waluty obcej za walutę krajową oraz w przypadku kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny zasobu tej waluty, jeżeli waluta ta nie była ujęta w księgach rachunkowych NBP na dzień 31 grudnia 2003 r.
[1] Uchylony przez § 1 pkt 17 uchwały nr 11/2010 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 14 grudnia 2010 r. zmieniającej uchwałę w sprawie zasad rachunkowości, układu aktywów i pasywów bilansu oraz rachunku zysków i strat Narodowego Banku Polskiego (Dz.U.NBP. Nr 17, poz. 18), która weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[2] Uchwała utraciła moc z dniem 1 stycznia 2004 r. na podstawie § 3 uchwały nr 17/2003 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2020-01-23 do 2020-07-16 (DUNBP2020.1 tekst jednolity)
1. Stan rachunku rewaluacyjnego walut obcych, z zastrzeżeniem § 45b ust. 3 [1], zmniejsza się w kwocie:
1) równej iloczynowi ilości waluty obcej sprzedanej za walutę krajową i różnicy między średnim kosztem zasobu waluty obcej sprzedanej z dnia sprzedaży a kursem historycznym waluty obcej sprzedanej, stosowanym w dniu 31 grudnia 2003 r., określonym zgodnie z uchwałą nr 11/1999 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 czerwca 1999 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim [2];
2) kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny danego zasobu waluty obcej, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym.
2. Stan rachunku rewaluacyjnego złota odpowiadającego międzynarodowym standardom czystości zmniejsza się w kwocie:
1) kosztów niezrealizowanych z wyceny zasobu złota, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym;
2) odpowiadającej proporcjonalnie spadkowi stanu zasobu złota w odniesieniu do stanu z dnia bilansowego poprzedniego roku obrotowego.
3. Przychody z tytułu zmniejszenia stanu rachunku rewaluacyjnego zalicza się do wyniku finansowego:
1) na koniec miesiąca, w którym sprzedano walutę obcą za walutę krajową – w odniesieniu do kwoty, o której mowa w ust. 1 pkt 1;
2) na dzień bilansowy – w odniesieniu do kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i w ust. 2.
4. Stanu rachunku rewaluacyjnego nie zmniejsza się w przypadku sprzedaży waluty obcej za walutę krajową oraz w przypadku kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny zasobu tej waluty, jeżeli waluta ta nie była ujęta w księgach rachunkowych NBP na dzień 31 grudnia 2003 r.
[1] Uchylony przez § 1 pkt 17 uchwały nr 11/2010 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 14 grudnia 2010 r. zmieniającej uchwałę w sprawie zasad rachunkowości, układu aktywów i pasywów bilansu oraz rachunku zysków i strat Narodowego Banku Polskiego (Dz.U.NBP. Nr 17, poz. 18), która weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[2] Uchwała utraciła moc z dniem 1 stycznia 2004 r. na podstawie § 3 uchwały nr 17/2003 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2006-01-01 do 2020-01-22
1. Stan rachunku rewaluacyjnego walut obcych, z zastrzeżeniem § 45b ust. 3, zmniejsza się w kwocie: [19]
1) równej iloczynowi ilości waluty obcej sprzedanej za walutę krajową i różnicy między średnim kosztem zasobu waluty obcej sprzedanej z dnia sprzedaży a kursem historycznym waluty obcej sprzedanej, stosowanym w dniu 31 grudnia 2003 r., określonym zgodnie z uchwałą nr 11/1999 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 czerwca 1999 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim;
2) kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny danego zasobu waluty obcej, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym.
2. Stan rachunku rewaluacyjnego złota odpowiadającego międzynarodowym standardom czystości, zmniejsza się w kwocie:
1) kosztów niezrealizowanych z wyceny zasobu złota, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym;
2) odpowiadającej proporcjonalnie spadkowi stanu zasobu złota w odniesieniu do stanu z dnia bilansowego poprzedniego roku obrotowego.
3. Przychody z tytułu zmniejszenia stanu rachunku rewaluacyjnego zalicza się do wyniku finansowego:
1) na koniec miesiąca, w którym sprzedano walutę obcą za walutę krajową, w odniesieniu do kwoty, o której mowa w ust. 1 pkt 1;
2) na dzień bilansowy – w odniesieniu do kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i w ust. 2.
4. Stanu rachunku rewaluacyjnego nie zmniejsza się w przypadku sprzedaży waluty obcej za walutę krajową oraz w przypadku kosztów niezrealizowanych, powstałych z wyceny zasobu tej waluty, jeżeli waluta ta nie była ujęta w księgach rachunkowych NBP na dzień 31 grudnia 2003 r.
[19] § 42 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 11 uchwały nr 13/2005 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 20 grudnia 2005 r. zmieniającej uchwałę w sprawie zasad rachunkowości, układu aktywów i pasywów bilansu oraz rachunku zysków i strat Narodowego Banku Polskiego (Dz.U.NBP. Nr 21, poz. 30). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2006 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2004-01-01 do 2005-12-31
1. Stan rachunku rewaluacyjnego walut obcych, zmniejsza się w kwocie:
1) równej iloczynowi ilości waluty obcej sprzedanej za walutę krajową i różnicy między średnim kosztem zasobu waluty obcej sprzedanej z dnia sprzedaży a kursem historycznym waluty obcej sprzedanej, stosowanym w dniu 31 grudnia 2003 r., określonym zgodnie z uchwałą nr 11/1999 Rady Polityki Pieniężnej z dnia 16 czerwca 1999 r. w sprawie zasad tworzenia i rozwiązywania rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w Narodowym Banku Polskim;
2) kosztów niezrealizowanych powstałych z wyceny danego zasobu waluty obcej, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym.
2. Stan rachunku rewaluacyjnego złota odpowiadającego międzynarodowym standardom czystości, zmniejsza się w kwocie:
1) kosztów niezrealizowanych z wyceny zasobu złota, zaliczonych do wyniku finansowego w dniu bilansowym;
2) odpowiadającej proporcjonalnie spadkowi stanu zasobu złota w odniesieniu do stanu z dnia bilansowego poprzedniego roku obrotowego.
3. Przychody z tytułu zmniejszenia stanu rachunku rewaluacyjnego zalicza się do wyniku finansowego:
1) na koniec miesiąca, w którym sprzedano walutę obcą za walutę krajową, w odniesieniu do kwoty, o której mowa w ust. 1 pkt 1;
2) na dzień bilansowy – w odniesieniu do kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i w ust. 2.
4. Stanu rachunku rewaluacyjnego nie zmniejsza się w przypadku sprzedaży waluty obcej za walutę krajową oraz w przypadku kosztów niezrealizowanych, powstałych z wyceny zasobu tej waluty, jeżeli waluta ta nie była ujęta w księgach rachunkowych NBP na dzień 31 grudnia 2003 r.