history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2020-04-01
[1] 1. Właściwe przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne jednej ze Stron wydają wizy w imieniu drugiej Strony.
2. Jeżeli weryfikacja wymogów wjazdu oraz oceny ryzyka, dokonana przez właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny wykaże, że spełnione są warunki wydania wizy zgodnie z przepisami kodeksu wizowego, wspomniane przedstawicielstwo lub urząd podejmuje decyzje w sprawie wniosku i wydaje wizę zgodnie z wynikami rozpatrzenia wniosku.
3. Jeżeli weryfikacja wymogów wjazdu oraz oceny ryzyka, dokonana przez właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny, nie wykaże, że zostały spełnione warunki wydania wizy zgodnie z przepisami kodeksu wizowego, wspomnianemu przedstawicielstwu lub urzędowi przysługuje prawo do samodzielnej odmowy wydania wizy.
4. Właściwe przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne zwrócą szczególną uwagę na wnioski wizowe o istotnym znaczeniu z punktu widzenia polityki zagranicznej drugiej Strony, rozpatrując je w pierwszej kolejności. Powyższe ma zastosowanie w szczególności do wniosków wizowych składanych przez osobistości polityczne, włączając w to członków ich rodzin (niezależnie od rodzaju posiadanego paszportu), posiadaczy paszportów dyplomatycznych, służbowych lub specjalnych oraz osoby, które zgodnie z umowami międzynarodowymi korzystają z przywilejów i immunitetów, włączając w to członków ich rodzin (niezależnie od rodzaju posiadanego paszportu), jak na przykład członkowie delegacji, którzy zostali zaproszeni do uczestnictwa w konferencji zorganizowanej przez Stronę reprezentowaną lub organizację międzynarodową.
5. Każda ze Stron udostępni drugiej stronie listę organizacji międzynarodowych, z którymi zawarła umowę w sprawie siedziby lub umowę dotyczącą opodatkowania.
6. W określonych przypadkach konsultacje z innymi państwami członkowskimi przeprowadzane będą przez państwo sprawujące reprezentację (zgodnie z art. 22 kodeksu wizowego).
[1] Art. 3 w brzmieniu ustalonym przez porozumienie z dnia 20 marca 2020 r. zmieniające art. 3 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Radą Federalną Konfederacji Szwajcarskiej o wzajemnej reprezentacji w procesie rozpatrywania wniosków wizowych i wydawania wiz, podpisanej w Warszawie dnia 27 stycznia 2014 r. (M.P. poz. 608). Zmiana weszła w życie 1 kwietnia 2020 r.
Wersja obcojęzyczna niezaktualizowana.
Wersja obowiązująca od 2020-04-01
[1] 1. Właściwe przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne jednej ze Stron wydają wizy w imieniu drugiej Strony.
2. Jeżeli weryfikacja wymogów wjazdu oraz oceny ryzyka, dokonana przez właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny wykaże, że spełnione są warunki wydania wizy zgodnie z przepisami kodeksu wizowego, wspomniane przedstawicielstwo lub urząd podejmuje decyzje w sprawie wniosku i wydaje wizę zgodnie z wynikami rozpatrzenia wniosku.
3. Jeżeli weryfikacja wymogów wjazdu oraz oceny ryzyka, dokonana przez właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny, nie wykaże, że zostały spełnione warunki wydania wizy zgodnie z przepisami kodeksu wizowego, wspomnianemu przedstawicielstwu lub urzędowi przysługuje prawo do samodzielnej odmowy wydania wizy.
4. Właściwe przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne zwrócą szczególną uwagę na wnioski wizowe o istotnym znaczeniu z punktu widzenia polityki zagranicznej drugiej Strony, rozpatrując je w pierwszej kolejności. Powyższe ma zastosowanie w szczególności do wniosków wizowych składanych przez osobistości polityczne, włączając w to członków ich rodzin (niezależnie od rodzaju posiadanego paszportu), posiadaczy paszportów dyplomatycznych, służbowych lub specjalnych oraz osoby, które zgodnie z umowami międzynarodowymi korzystają z przywilejów i immunitetów, włączając w to członków ich rodzin (niezależnie od rodzaju posiadanego paszportu), jak na przykład członkowie delegacji, którzy zostali zaproszeni do uczestnictwa w konferencji zorganizowanej przez Stronę reprezentowaną lub organizację międzynarodową.
5. Każda ze Stron udostępni drugiej stronie listę organizacji międzynarodowych, z którymi zawarła umowę w sprawie siedziby lub umowę dotyczącą opodatkowania.
6. W określonych przypadkach konsultacje z innymi państwami członkowskimi przeprowadzane będą przez państwo sprawujące reprezentację (zgodnie z art. 22 kodeksu wizowego).
[1] Art. 3 w brzmieniu ustalonym przez porozumienie z dnia 20 marca 2020 r. zmieniające art. 3 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Radą Federalną Konfederacji Szwajcarskiej o wzajemnej reprezentacji w procesie rozpatrywania wniosków wizowych i wydawania wiz, podpisanej w Warszawie dnia 27 stycznia 2014 r. (M.P. poz. 608). Zmiana weszła w życie 1 kwietnia 2020 r.
Wersja obcojęzyczna niezaktualizowana.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2014-02-01 do 2020-03-31
1. Właściwe przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne jednej ze Stron wydają wizy w imieniu drugiej Strony.
2. Jeżeli weryfikacja wymogów wjazdu oraz oceny ryzyka, dokonana przez właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny wykaże, że spełnione są warunki wydania wizy zgodnie z przepisami kodeksu wizowego, wspomniane przedstawicielstwo lub urząd podejmuje decyzję w sprawie wniosku i wydaje wizę zgodnie z wynikami rozpatrzenia wniosku.
3. Jeżeli weryfikacja wymogów wjazdu oraz oceny ryzyka, dokonana przez właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny nie wykaże, że zostały spełnione warunki wydania wizy zgodnie z przepisami kodeksu wizowego, wspomnianemu przedstawicielstwu lub urzędowi przysługuje prawo, zgodnie z artykułem 8 ustępem 4 literą d kodeksu wizowego, do samodzielnej odmowy wydania wizy.
4. Właściwe przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne zwrócą szczególną uwagę na wnioski wizowe o istotnym znaczeniu z punktu widzenia polityki zagranicznej drugiej Strony, rozpatrując je w pierwszej kolejności. Powyższe ma zastosowanie w szczególności do wniosków wizowych składanych przez osobistości polityczne, włączając w to członków ich rodzin (niezależnie od rodzaju posiadanego paszportu), posiadaczy paszportów dyplomatycznych, służbowych lub specjalnych oraz osoby, które zgodnie z umowami międzynarodowymi korzystają z przywilejów i immunitetów, włączając w to członków ich rodzin (niezależnie od rodzaju posiadanego paszportu), jak na przykład członkowie delegacji, którzy zostali zaproszeni do uczestnictwa w konferencji zorganizowanej przez Stronę reprezentowaną lub organizację międzynarodową.
5. W drodze wyjątku od ustępu 3, jeśli właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny, sprawujące reprezentację, przewiduje, że może odmówić wydania wizy dla jednej z osób, o których mowa w ustępie 4 tego artykułu, przekaże wniosek wizowy właściwemu przedstawicielstwu dyplomatycznemu lub urzędowi konsularnemu Strony reprezentowanej zgodnie z artykułem 8 ustępem 2 kodeksu wizowego.
6. Każda ze Stron udostępni drugiej Stronie listę organizacji międzynarodowych, z którymi zawarła umowę w sprawie siedziby lub umowę dotyczącą opodatkowania.
7. W określonych przypadkach konsultacje z innymi państwami członkowskimi przeprowadzane będą przez państwo reprezentowane (zgodnie z artykułem 22 kodeksu wizowego), stosownie do rys. 2 punktu 3 Załącznika II do decyzji Rady z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie zmian do sieci konsultacji Schengen (specyfikacja techniczna) (1024/2009)1. Organy centralne Strony reprezentowanej udzielą odpowiedzi w ciągu 10 dni kalendarzowych od otrzymania zapytania. Brak odpowiedzi oznacza, że ze strony państw konsultowanych nie ma przeszkód do wydania wizy.