§ 15. [Warunki uznania terytorium RP za wolne od nieegzotycznej choroby zakaźnej ] 1. Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się za wolne od nieegzotycznej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury, jeżeli:

1) terytorium Rzeczypospolitej Polskiej sąsiaduje z terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, które nie jest uznane za wolne od tej choroby, lub terytorium państwa trzeciego, lub obszary zlewni są wykorzystywane wspólnie z takim państwem – została określona przez Głównego Lekarza Weterynarii strefa buforowa, której granice wyznaczono w taki sposób, aby zapobiec biernemu wprowadzeniu tej choroby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

2) nie występują na nim zwierzęta wodne z gatunków wrażliwych na tę chorobę lub

3) warunki panujące na tym terytorium oraz w znajdujących się na nim źródłach wodnych uniemożliwiają przetrwanie czynnika chorobotwórczego wywołującego tę chorobę, lub

4) nie został stwierdzony na tym terytorium żaden kliniczny przypadek wystąpienia tej choroby w okresie 10 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o uznanie tego terytorium za wolne od tej choroby lub gdy status tego terytorium był nieznany przed wprowadzeniem nadzoru ukierunkowanego, w szczególności z powodu braku warunków sprzyjających wystąpieniu klinicznej postaci tej choroby, oraz pod warunkiem że:

a) na terytorium tym były stosowane środki bezpieczeństwa biologicznego obejmujące co najmniej:

– obowiązek powiadamiania organów Inspekcji Weterynaryjnej o podejrzeniu i stwierdzeniu wystąpienia tej choroby,

– funkcjonowanie systemu wczesnego wykrywania, umożliwiającego skuteczne wykluczenie albo stwierdzenie tej choroby oraz powiadomienie o niej, a w szczególności:

– niezwłoczne rozpoznanie tej choroby na podstawie występujących objawów klinicznych, w tym nowo rozpoznanej poważnej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury lub niewyjaśnionej śmiertelności w gospodarstwach, na obszarach hodowli mięczaków lub w środowisku naturalnym,

– niezwłoczne powiadomienie organu Inspekcji Weterynaryjnej o podejrzeniu wystąpienia tej choroby umożliwiające natychmiastowe przeprowadzenie badań diagnostycznych,

b) gospodarstwa lub obszary hodowli mięczaków, w których prowadzi się hodowlę gatunku wrażliwego na tę chorobę, były objęte nadzorem ukierunkowanym co najmniej przez 2 lata i nie stwierdzono wystąpienia czynnika chorobotwórczego wywołującego tę chorobę, lub

5) mimo występowania na tym terytorium zwierząt akwakultury z gatunków wrażliwych na tę chorobę oraz warunków sprzyjających wystąpieniu jej klinicznej postaci, w okresie 10 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o uznanie tego terytorium za wolne od tej choroby, nie zaobserwowano przypadków wystąpienia tej choroby oraz pod warunkiem, że są spełnione wymagania wymienione w pkt 4 lit. a i b oraz określone w ust. 4.

2. Nadzór ukierunkowany, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, obejmuje bieżącą inspekcję przeprowadzaną przez powiatowego lekarza weterynarii, pobieranie próbek zwierząt wodnych do badań diagnostycznych oraz obowiązek niezwłocznego powiadamiania o wystąpieniu lub podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt akwakultury podlegającej obowiązkowi zwalczania lub o podwyższonej śmiertelności.

3. System wczesnego wykrywania, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a tiret drugie, obejmuje w szczególności:

1) przygotowanie osób zatrudnionych w sektorze akwakultury lub prowadzących działalność w zakresie przetwarzania zwierząt akwakultury do rozpoznawania objawów klinicznych wskazujących na wystąpienie choroby zakaźnej zwierząt akwakultury oraz przeszkolenie lekarzy weterynarii lub innych osób zajmujących się zdrowiem zwierząt wodnych w zakresie rozpoznawania i powiadamiania o podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt akwakultury oraz wykrywania i powiadamiania o nietypowych przypadkach wystąpienia takiej choroby;

2) dostęp organów Inspekcji Weterynaryjnej do laboratoriów, o których mowa w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, wyposażonych w urządzenia do diagnozowania i rozróżniania chorób zakaźnych zwierząt akwakultury i nowo rozpoznanych poważnych chorób zwierząt akwakultury.

4. Jeżeli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej występują obszary, na których liczba gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków objętych nadzorem ukierunkowanym jest ograniczona, a dane epizootyczne zebrane w czasie sprawowania nadzoru ukierunkowanego są niewystarczające, nadzorem ukierunkowanym obejmuje się także populacje dzikich zwierząt wodnych z gatunków wrażliwych na nieegzotyczną chorobę zakaźną zwierząt akwakultury występujące na tych obszarach.

§ 15. 1. Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się za wolne od nieegzotycznej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury, jeżeli:

1) terytorium Rzeczypospolitej Polskiej sąsiaduje z terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, które nie jest uznane za wolne od tej choroby, lub terytorium państwa trzeciego, lub obszary zlewni są wykorzystywane wspólnie z takim państwem – została określona przez Głównego Lekarza Weterynarii strefa buforowa, której granice wyznaczono w taki sposób, aby zapobiec biernemu wprowadzeniu tej choroby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

2) nie występują na nim zwierzęta wodne z gatunków wrażliwych na tę chorobę lub

3) warunki panujące na tym terytorium oraz w znajdujących się na nim źródłach wodnych uniemożliwiają przetrwanie czynnika chorobotwórczego wywołującego tę chorobę, lub

4) nie został stwierdzony na tym terytorium żaden kliniczny przypadek wystąpienia tej choroby w okresie 10 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o uznanie tego terytorium za wolne od tej choroby lub gdy status tego terytorium był nieznany przed wprowadzeniem nadzoru ukierunkowanego, w szczególności z powodu braku warunków sprzyjających wystąpieniu klinicznej postaci tej choroby, oraz pod warunkiem że:

a) na terytorium tym były stosowane środki bezpieczeństwa biologicznego obejmujące co najmniej:

– obowiązek powiadamiania organów Inspekcji Weterynaryjnej o podejrzeniu i stwierdzeniu wystąpienia tej choroby,

– funkcjonowanie systemu wczesnego wykrywania, umożliwiającego skuteczne wykluczenie albo stwierdzenie tej choroby oraz powiadomienie o niej, a w szczególności:

– niezwłoczne rozpoznanie tej choroby na podstawie występujących objawów klinicznych, w tym nowo rozpoznanej poważnej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury lub niewyjaśnionej śmiertelności w gospodarstwach, na obszarach hodowli mięczaków lub w środowisku naturalnym,

– niezwłoczne powiadomienie organu Inspekcji Weterynaryjnej o podejrzeniu wystąpienia tej choroby umożliwiające natychmiastowe przeprowadzenie badań diagnostycznych,

b) gospodarstwa lub obszary hodowli mięczaków, w których prowadzi się hodowlę gatunku wrażliwego na tę chorobę, były objęte nadzorem ukierunkowanym co najmniej przez 2 lata i nie stwierdzono wystąpienia czynnika chorobotwórczego wywołującego tę chorobę, lub

5) mimo występowania na tym terytorium zwierząt akwakultury z gatunków wrażliwych na tę chorobę oraz warunków sprzyjających wystąpieniu jej klinicznej postaci, w okresie 10 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o uznanie tego terytorium za wolne od tej choroby, nie zaobserwowano przypadków wystąpienia tej choroby oraz pod warunkiem, że są spełnione wymagania wymienione w pkt 4 lit. a i b oraz określone w ust. 4.

2. Nadzór ukierunkowany, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, obejmuje bieżącą inspekcję przeprowadzaną przez powiatowego lekarza weterynarii, pobieranie próbek zwierząt wodnych do badań diagnostycznych oraz obowiązek niezwłocznego powiadamiania o wystąpieniu lub podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt akwakultury podlegającej obowiązkowi zwalczania lub o podwyższonej śmiertelności.

3. System wczesnego wykrywania, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a tiret drugie, obejmuje w szczególności:

1) przygotowanie osób zatrudnionych w sektorze akwakultury lub prowadzących działalność w zakresie przetwarzania zwierząt akwakultury do rozpoznawania objawów klinicznych wskazujących na wystąpienie choroby zakaźnej zwierząt akwakultury oraz przeszkolenie lekarzy weterynarii lub innych osób zajmujących się zdrowiem zwierząt wodnych w zakresie rozpoznawania i powiadamiania o podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt akwakultury oraz wykrywania i powiadamiania o nietypowych przypadkach wystąpienia takiej choroby;

2) [5] dostęp organów Inspekcji Weterynaryjnej do laboratoriów, o których mowa w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, wyposażonych w urządzenia do diagnozowania i rozróżniania chorób zakaźnych zwierząt akwakultury i nowo rozpoznanych poważnych chorób zwierząt akwakultury.

4. Jeżeli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej występują obszary, na których liczba gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków objętych nadzorem ukierunkowanym jest ograniczona, a dane epizootyczne zebrane w czasie sprawowania nadzoru ukierunkowanego są niewystarczające, nadzorem ukierunkowanym obejmuje się także populacje dzikich zwierząt wodnych z gatunków wrażliwych na nieegzotyczną chorobę zakaźną zwierząt akwakultury występujące na tych obszarach.

§ 15. 1. Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się za wolne od nieegzotycznej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury, jeżeli:

1) terytorium Rzeczypospolitej Polskiej sąsiaduje z terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, które nie jest uznane za wolne od tej choroby, lub terytorium państwa trzeciego, lub obszary zlewni są wykorzystywane wspólnie z takim państwem – została określona przez Głównego Lekarza Weterynarii strefa buforowa, której granice wyznaczono w taki sposób, aby zapobiec biernemu wprowadzeniu tej choroby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

2) nie występują na nim zwierzęta wodne z gatunków wrażliwych na tę chorobę lub

3) warunki panujące na tym terytorium oraz w znajdujących się na nim źródłach wodnych uniemożliwiają przetrwanie czynnika chorobotwórczego wywołującego tę chorobę, lub

4) nie został stwierdzony na tym terytorium żaden kliniczny przypadek wystąpienia tej choroby w okresie 10 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o uznanie tego terytorium za wolne od tej choroby lub gdy status tego terytorium był nieznany przed wprowadzeniem nadzoru ukierunkowanego, w szczególności z powodu braku warunków sprzyjających wystąpieniu klinicznej postaci tej choroby, oraz pod warunkiem że:

a) na terytorium tym były stosowane środki bezpieczeństwa biologicznego obejmujące co najmniej:

– obowiązek powiadamiania organów Inspekcji Weterynaryjnej o podejrzeniu i stwierdzeniu wystąpienia tej choroby,

– funkcjonowanie systemu wczesnego wykrywania, umożliwiającego skuteczne wykluczenie albo stwierdzenie tej choroby oraz powiadomienie o niej, a w szczególności:

– niezwłoczne rozpoznanie tej choroby na podstawie występujących objawów klinicznych, w tym nowo rozpoznanej poważnej choroby zakaźnej zwierząt akwakultury lub niewyjaśnionej śmiertelności w gospodarstwach, na obszarach hodowli mięczaków lub w środowisku naturalnym,

– niezwłoczne powiadomienie organu Inspekcji Weterynaryjnej o podejrzeniu wystąpienia tej choroby umożliwiające natychmiastowe przeprowadzenie badań diagnostycznych,

b) gospodarstwa lub obszary hodowli mięczaków, w których prowadzi się hodowlę gatunku wrażliwego na tę chorobę, były objęte nadzorem ukierunkowanym co najmniej przez 2 lata i nie stwierdzono wystąpienia czynnika chorobotwórczego wywołującego tę chorobę, lub

5) mimo występowania na tym terytorium zwierząt akwakultury z gatunków wrażliwych na tę chorobę oraz warunków sprzyjających wystąpieniu jej klinicznej postaci, w okresie 10 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o uznanie tego terytorium za wolne od tej choroby, nie zaobserwowano przypadków wystąpienia tej choroby oraz pod warunkiem, że są spełnione wymagania wymienione w pkt 4 lit. a i b oraz określone w ust. 4.

2. Nadzór ukierunkowany, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, obejmuje bieżącą inspekcję przeprowadzaną przez powiatowego lekarza weterynarii, pobieranie próbek zwierząt wodnych do badań diagnostycznych oraz obowiązek niezwłocznego powiadamiania o wystąpieniu lub podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt akwakultury podlegającej obowiązkowi zwalczania lub o podwyższonej śmiertelności.

3. System wczesnego wykrywania, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a tiret drugie, obejmuje w szczególności:

1) przygotowanie osób zatrudnionych w sektorze akwakultury lub prowadzących działalność w zakresie przetwarzania zwierząt akwakultury do rozpoznawania objawów klinicznych wskazujących na wystąpienie choroby zakaźnej zwierząt akwakultury oraz przeszkolenie lekarzy weterynarii lub innych osób zajmujących się zdrowiem zwierząt wodnych w zakresie rozpoznawania i powiadamiania o podejrzeniu wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt akwakultury oraz wykrywania i powiadamiania o nietypowych przypadkach wystąpienia takiej choroby;

2) dostęp organów Inspekcji Weterynaryjnej do laboratoriów, o których mowa w art. 23 ust. 3 lub 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, wyposażonych w urządzenia do diagnozowania i rozróżniania chorób zakaźnych zwierząt akwakultury i nowo rozpoznanych poważnych chorób zwierząt akwakultury.

4. Jeżeli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej występują obszary, na których liczba gospodarstw lub obszarów hodowli mięczaków objętych nadzorem ukierunkowanym jest ograniczona, a dane epizootyczne zebrane w czasie sprawowania nadzoru ukierunkowanego są niewystarczające, nadzorem ukierunkowanym obejmuje się także populacje dzikich zwierząt wodnych z gatunków wrażliwych na nieegzotyczną chorobę zakaźną zwierząt akwakultury występujące na tych obszarach.