history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2011-06-29 do 2013-07-26
[Kategorie wyposażenia w środki i urządzenia ratunkowe] 1. Dla statków innych niż wymienione w § 6 ust. 1 ustala się następujące kategorie pod względem wyposażenia w środki i urządzenia ratunkowe:
1) kategoria A1 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze krajowej;
2) kategoria A2 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze osłoniętej;
3) kategoria A3 – statki pasażerskie uprawiające żeglugę portową;
4) kategoria B – statki towarowe o pojemności brutto poniżej 500;
5) kategoria C1 – statki rybackie o długości większej od 75 m, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy;
6) kategoria C2 – statki rybackie o długości 75 m i mniejszej, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy;
7) kategoria D – statki specjalistyczne o pojemności brutto poniżej 500;
8) [4] kategoria E1 – statki przeznaczone do celów sportowych, rekreacyjnych lub turystycznych o długości całkowitej powyżej 15 m, inne niż kategorii E2;
9) [5] kategoria E2 – statki przeznaczone do celów sportowych, rekreacyjnych lub turystycznych, przewożące nie więcej niż 12 pasażerów, używane do prowadzenia działalności polegającej na: odpłatnym czarterowaniu statku z załogą, odpłatnym przewozie osób lub odpłatnych rejsach szkoleniowych.
2. Liczbę, rodzaj i rozmieszczenie środków i urządzeń ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków, o których mowa w ust. 1, określają dyrektorzy właściwych terytorialnie urzędów morskich, z zastrzeżeniem ust. 3. Dyrektorzy urzędów morskich określają ponadto rodzaj przedmiotów stanowiących wyposażenie środków ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków oraz minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych, radiowych i środków sygnałowych dla tych statków.
3. Rodzaje i liczby urządzeń i środków dla statków pasażerskich (w tym dla szybkich statków pasażerskich) oraz dla statków rybackich o długości 24 m i większej dyrektorzy urzędów morskich określają zgodnie z wymaganiami Konwencji SOLAS i przepisami IMO, z uwzględnieniem § 29 i 30.
4. [6] Ilekroć wyposażenie w środki ratunkowe uzależnione jest od długości statku, przyjmuje się jego długość pomiarową określoną przepisami Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r., sporządzonej w Londynie dnia 23 czerwca 1969 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 56, poz. 247 i 248), a w przypadku statków kategorii E1 oraz E2 przyjmuje się ich długość całkowitą.
[4] § 7 ust. 1 pkt 8 dodany przez § 1 pkt 3 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie (Dz.U. Nr 88, poz. 496). Zmiana weszła w życie 29 czerwca 2011 r.
[5] § 7 ust. 1 pkt 9 dodany przez § 1 pkt 3 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie (Dz.U. Nr 88, poz. 496). Zmiana weszła w życie 29 czerwca 2011 r.
[6] § 7 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 3 lit. b) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie (Dz.U. Nr 88, poz. 496). Zmiana weszła w życie 29 czerwca 2011 r.
Wersja obowiązująca od 2011-06-29 do 2013-07-26
[Kategorie wyposażenia w środki i urządzenia ratunkowe] 1. Dla statków innych niż wymienione w § 6 ust. 1 ustala się następujące kategorie pod względem wyposażenia w środki i urządzenia ratunkowe:
1) kategoria A1 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze krajowej;
2) kategoria A2 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze osłoniętej;
3) kategoria A3 – statki pasażerskie uprawiające żeglugę portową;
4) kategoria B – statki towarowe o pojemności brutto poniżej 500;
5) kategoria C1 – statki rybackie o długości większej od 75 m, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy;
6) kategoria C2 – statki rybackie o długości 75 m i mniejszej, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy;
7) kategoria D – statki specjalistyczne o pojemności brutto poniżej 500;
8) [4] kategoria E1 – statki przeznaczone do celów sportowych, rekreacyjnych lub turystycznych o długości całkowitej powyżej 15 m, inne niż kategorii E2;
9) [5] kategoria E2 – statki przeznaczone do celów sportowych, rekreacyjnych lub turystycznych, przewożące nie więcej niż 12 pasażerów, używane do prowadzenia działalności polegającej na: odpłatnym czarterowaniu statku z załogą, odpłatnym przewozie osób lub odpłatnych rejsach szkoleniowych.
2. Liczbę, rodzaj i rozmieszczenie środków i urządzeń ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków, o których mowa w ust. 1, określają dyrektorzy właściwych terytorialnie urzędów morskich, z zastrzeżeniem ust. 3. Dyrektorzy urzędów morskich określają ponadto rodzaj przedmiotów stanowiących wyposażenie środków ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków oraz minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych, radiowych i środków sygnałowych dla tych statków.
3. Rodzaje i liczby urządzeń i środków dla statków pasażerskich (w tym dla szybkich statków pasażerskich) oraz dla statków rybackich o długości 24 m i większej dyrektorzy urzędów morskich określają zgodnie z wymaganiami Konwencji SOLAS i przepisami IMO, z uwzględnieniem § 29 i 30.
4. [6] Ilekroć wyposażenie w środki ratunkowe uzależnione jest od długości statku, przyjmuje się jego długość pomiarową określoną przepisami Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r., sporządzonej w Londynie dnia 23 czerwca 1969 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 56, poz. 247 i 248), a w przypadku statków kategorii E1 oraz E2 przyjmuje się ich długość całkowitą.
[4] § 7 ust. 1 pkt 8 dodany przez § 1 pkt 3 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie (Dz.U. Nr 88, poz. 496). Zmiana weszła w życie 29 czerwca 2011 r.
[5] § 7 ust. 1 pkt 9 dodany przez § 1 pkt 3 lit. a) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie (Dz.U. Nr 88, poz. 496). Zmiana weszła w życie 29 czerwca 2011 r.
[6] § 7 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 3 lit. b) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie (Dz.U. Nr 88, poz. 496). Zmiana weszła w życie 29 czerwca 2011 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2005-09-24 do 2011-06-28
1. Dla statków innych niż wymienione w § 6 ust. 1 ustala się następujące kategorie pod względem wyposażenia w środki i urządzenia ratunkowe:
1) kategoria A1 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze krajowej;
2) kategoria A2 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze osłoniętej;
3) kategoria A3 – statki pasażerskie uprawiające żeglugę portową;
4) kategoria B – statki towarowe o pojemności brutto poniżej 500;
5) kategoria C1 – statki rybackie o długości większej od 75 m, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy;
6) kategoria C2 – statki rybackie o długości 75 m i mniejszej, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy;
7) kategoria D – statki specjalistyczne o pojemności brutto poniżej 500.
2. Liczbę, rodzaj i rozmieszczenie środków i urządzeń ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków, o których mowa w ust. 1, określają dyrektorzy właściwych terytorialnie urzędów morskich, z zastrzeżeniem ust. 3. Dyrektorzy urzędów morskich określają ponadto rodzaj przedmiotów stanowiących wyposażenie środków ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków oraz minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych, radiowych i środków sygnałowych dla tych statków.
3. Rodzaje i liczby urządzeń i środków dla statków pasażerskich (w tym dla szybkich statków pasażerskich) oraz dla statków rybackich o długości 24 m i większej dyrektorzy urzędów morskich określają zgodnie z wymaganiami Konwencji SOLAS i przepisami IMO, z uwzględnieniem § 29 i 30.
4. Ilekroć wyposażenie w środki ratunkowe uzależnione jest od długości statku, przyjmuje się jego długość pomiarową określoną przepisami Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r., sporządzonej w Londynie dnia 23 czerwca 1969 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 56, poz. 247 i 248).