Wersja obowiązująca od 2010.01.01 do 2011.06.21

Art. 25. [Opłaty prowadzącego instalację] 1. Prowadzący instalację, któremu przyznano uprawnienia do emisji, uiszcza opłatę w wysokości równej iloczynowi liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok okresu rozliczeniowego i, obowiązującej w roku poprzednim, jednostkowej stawki opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, dotyczącej substancji objętej uprawnieniem do emisji, pomnożonej przez tysiąc. Jednostkowej stawki opłaty nie mnoży się przez tysiąc w przypadku gdy dotyczy ona dwutlenku węgla (CO₂) i metanu (CH₄).

2. Prowadzący instalację, który uiścił opłatę, o której mowa w ust. 1, nie ponosi, w pierwszym roku okresu rozliczeniowego, opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o których mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, za wprowadzanie do powietrza substancji, na których emisję uzyskał uprawnienia do emisji, z tym że jest obowiązany zgodnie z przepisem art. 286 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, do złożenia marszałkowi województwa i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska wykazu zawierającego informacje i dane o wprowadzonych do powietrza ilościach substancji.

3. Prowadzący instalację jest obowiązany uiścić:

1) 50 % kwoty opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie:

a) rozporządzenia, o którym mowa w art. 18 ust. 2 – w przypadku gazów cieplarnianych,

b) rozporządzenia, o którym mowa w art. 19 – w przypadku substancji objętych krajowym systemem handlu uprawnieniami do emisji;

2) 50 % kwoty opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 miesięcy od dnia wejścia w życie:

a) rozporządzenia, o którym mowa w art. 18 ust. 2 – w przypadku gazów cieplarnianych,

b) rozporządzenia, o którym mowa w art. 19 – w przypadku substancji objętych krajowym systemem handlu uprawnieniami do emisji.

4. Do ponoszenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje się przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, z późn. zm.³⁾), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują organowi właściwemu do wydania zezwolenia.

5. [2] Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

[2] Art. 25 ust. 5 w brzmieniu ustalonym przez art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 215, poz. 1664). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2010 r.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2005.01.01 do 2009.12.31

Art. 25. 1. Prowadzący instalację, któremu przyznano uprawnienia do emisji, uiszcza opłatę w wysokości równej iloczynowi liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok okresu rozliczeniowego i, obowiązującej w roku poprzednim, jednostkowej stawki opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, dotyczącej substancji objętej uprawnieniem do emisji, pomnożonej przez tysiąc. Jednostkowej stawki opłaty nie mnoży się przez tysiąc w przypadku gdy dotyczy ona dwutlenku węgla (CO₂) i metanu (CH₄).

2. Prowadzący instalację, który uiścił opłatę, o której mowa w ust. 1, nie ponosi, w pierwszym roku okresu rozliczeniowego, opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o których mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, za wprowadzanie do powietrza substancji, na których emisję uzyskał uprawnienia do emisji, z tym że jest obowiązany zgodnie z przepisem art. 286 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, do złożenia marszałkowi województwa i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska wykazu zawierającego informacje i dane o wprowadzonych do powietrza ilościach substancji.

3. Prowadzący instalację jest obowiązany uiścić:

1) 50 % kwoty opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie:

a) rozporządzenia, o którym mowa w art. 18 ust. 2 – w przypadku gazów cieplarnianych,

b) rozporządzenia, o którym mowa w art. 19 – w przypadku substancji objętych krajowym systemem handlu uprawnieniami do emisji;

2) 50 % kwoty opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 miesięcy od dnia wejścia w życie:

a) rozporządzenia, o którym mowa w art. 18 ust. 2 – w przypadku gazów cieplarnianych,

b) rozporządzenia, o którym mowa w art. 19 – w przypadku substancji objętych krajowym systemem handlu uprawnieniami do emisji.

4. Do ponoszenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stosuje się przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, z późn. zm.³⁾), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują organowi właściwemu do wydania zezwolenia.

5. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na wyodrębniony rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.